Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2017

Η παρέλαση



//Δεν μου αρέσει η παρέλαση. Θυμάσαι τότε που ήμουν μικρή και στάθηκα πολλή ώρα στον ήλιο και μου πόνεσε το κεφάλι και έκανα εμετό και παραλίγο να πεθάνω;

Ναι... Τι γυρεύουν τα σκυλιά στην παρέλαση; Ξεμπουκάρουν συνέχεια και τελειωμό δεν έχουν. Θα 'ναι καμιά εκατοστή... Τα σέρνουν στη μέση της πλατείας. Τα στριμώχνουν κολλητά το ένα με το άλλο... Δεν έχω δει ποτέ τέτοιο πράγμα!
Η χωροφυλακή. Προχώρησαν με τ' άλογά τους προς τα κει. Αν βέβαια είναι η χωροφυλακή... Δεν είμαι πια βέβαιος, δεν καταλαβαίνω τις στολές τους...

Περίμενε... Πάλι αυτοί οι άνθρωποι σπρώχνονται και θέλουν να περάσουν κάτω απ' τα σκοινιά... Ήσυχα - ήσυχα... Ε, συ, κύριε, με τη τραγιάσκα πού πας, μέσα - μέσα. Και συ χοντρή, που μου θες να σταθείς πρώτη - πρώτη, κι εσύ, κι εσύ, μπρος γρήγορα στη θέση σας... Χα! Τα προσκοπάκια ξέρουν τη δουλειά τους. Το κάρο άρχισε να κυλάει σιγά, ξεπρόβαλε ολόκληρο - δε βλέπω καλά - μ' εμποδίζουν αυτοί πάνω στ' άλογα. Δεν είναι κάρο!... Ζωή! Είναι ένα κλουβί, ένα μακρόστενο κλουβί πάνω σε ρόδες, και μέσα πρέπει να είναι ζώα, γιατί πηδούν αρπάζονται απ' τα κάγκελα...

Πάλι αυτοί με τ' άλογά τους!... Είναι, είναι άνθρωποι! Ζωή! Κουβαλούν ανθρώπους μέσα στο κλουβί! Αυτοί που είναι μέσα είναι όλοι ακρωτηριασμένοι... Άλλος χωρίς πόδια, άλλος χωρίς χέρια.. Κι ένας χωρίς κεφάλι! Θε μου! Δεν κάνω λάθος, είναι χωρίς κεφάλι... Κι ωστόσο ο λαιμός του σαλεύει...

Οι άνθρωποι όρμησαν και σπάσαν τα σκοινιά, χύμηξαν στην πλατεία... Αλλά δεν τους αφήνουν, τους σπρώχνουν πάλι πίσω, τους χτυπούν. Οι πρόσκοποι τους χτυπούν με τα σπασμένα σκοινιά, οι άλλοι κατέβηκαν απ' τ' άλογά τους και τους χτυπούν κι εκείνοι με τα κοντάρια τους. Ένας κρατά μια γυναίκα απ' τα μαλλιά, τη ρίχνει κάτω, την κλωτσά στο πρόσωπο...//

Απόσπασμα απ’ το μονόπρακτο έργο “Παρέλαση” της Λούλας Αναγνωστάκη.
Ολόκληρη η τριλογία της “Η διανυκτέρευση”, “Η πόλη” και “Η παρέλαση” πρωτοπαίχτηκε απ’ το Θέατρο Τέχνης τον Μάιο του 1965, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν. Όντας διαχρονικό και τραγικά επίκαιρο, παίζεται διαρκώς σε θεατρικές σκηνές της Αθήνας και όχι μόνο. Μία εξ αυτών ήταν και η παράσταση του Ένκε Φεζολάρι, το χειμώνα του 2012 στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.

Άραγε το είχε προβλέψει τότε ο ταλαντούχος (και αλβανικής καταγωγής) Ένκε, ότι θα έρθει η εποχή που τα εκκολαπτήρια του φασισμού και του συντηρητισμού θα αναβιώνουν χρόνο με το χρόνο;
Στο έργο της αξέχαστης Λούλας Αναγνωστάκη, πρωταγωνιστούν δυο αδέρφια, η Ζωή και ο Άρης. Ζουν σαν εξόριστοι στην  ασφάλεια του δωματίου τους και εντελώς απομονωμένοι απ’ τον έξω κόσμο. Η μόνη τους επαφή με την πόλη και τους ανθρώπους, είναι ένα “παράθυρο”. Η ιδέα της παρέλασης που γίνεται κάτω απ’ το σπίτι τους, μοιάζει σαν η μοναδική διέξοδος απ’ τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Απ’ το παράθυρο θα παρακολουθήσουν την έναρξη, την απρόσμενη εξέλιξη και την αποτρόπαια έκβαση της παρέλασης. Απ’ το μικρό αυτό φεγγίτη, θα εισβάλει ο έξω κόσμος που τόσο καιρό αποφεύγουν και θα τους συντρίψει. Στις αποχρώσεις της γαλανόλευκης σημαίας, θα προστεθεί το κόκκινο του αίματος, γιατί με αίμα είναι βαμμένη η ιστορία αυτού του τόπου. Κι εκεί θα μείνουν εγκλωβισμένοι και μετέωροι στην προσδοκία, τα όνειρα, τις μνήμες, το αβάσταχτο παρόν, το ζοφερό μέλλον, το φόβο... όλα αυτά που μας κρατούν ακόμα και σήμερα ακινητοποιημένους σ’ ένα ”παράθυρο”, θιασώτες μιας παρέλασης.  Και μένει αναπάντητο το ερώτημα, που και  η Αναγνωστάκη το αφήνει –σκόπιμα ίσως; - στο έργο της: θα βγουν επιτέλους στο προσκήνιο οι θεατές; Θα υπερβούν το φόβο τους για να παρέμβουν  στη μελλοντική ιστορία; Ή θα παραμείνουν αποστασιοποιημένοι κομπάρσοι και φοβισμένοι θεατές, ανακυκλώνοντας τα ανθρώπινα πάθη και λάθη τους στο διηνεκές;
Με την προσδοκία να γιορτάσουμε σύντομα την εθνική μας απελευθέρωση απ' το φόβο και τις αγκυλώσεις. Δίχως τυμπανοκρουσίες και στρατιωτικούς σχηματισμούς, αλλά μόνο με επίγνωση του ρόλου και της ευθύνης μας να διαμορφώσουμε την ιστορική συγκυρία που ανήκουμε. 

33 σχόλια:

  1. Εκπληκτικό απόσπασμα από τη Λούλα Αναγνωστάκη. Δεν έχω δει την Παρέλαση στο θέατρο. Νομίζω όμως ότι θα είναι μια υπέροχη εμπειρία. Ευχαριστούμε, Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Κανελλάκι μου δεν το ξερω το έργο της αλλά θα συμφωνήσω απολυτα το ποσο τραγικά διαχρονικό είναι και θα ειναι νομίζω..!!
    θα συμφωνησω με την Μια απο πανω πως θα ειναι εμπειρίες να μπορείς να βλεπεις τετοια ποιοτικα έργα στο θεατρο..!!
    Να είσαι καλα Κανελλάκι μου και σε ευχαριστούμε που μοιραστηκες την εμπειρία σου αυτή μαζι μας..και ναι.. μάτια μου η ευχή σου και ευχή μας..!!
    Να είσαι καλά αγαπημένο μου Κανελλάκι μου φιλω σε..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι που ζούμε στ' αλήθεια, αυτά που έχουν γραφεί στο παρελθόν σαν δυσοίωνα σενάρια Ρούλα μου. Αγαπημένη συγγραφέας που άφησε πλούσιο έργο και που μας έφυγε πρόσφατα...
      Φιλιά Ρουλιώ μου♥

      Διαγραφή
  3. Φόρος τιμής στη σπουδαία Αναγνωστάκη (αυτή η οικογένεια έβγαλε δυο σπουδαία παιδιά...) που "έφυγε" πρόσφατα, το γραπτό σου, Μαρία μου.
    Συγκλονιστικό το απόσπασμα, ανατριχιαστικά διαχρονικό -και άρα, επίκαιρο- με πολυεπίπεδα μηνύματα (όπως όλα τα έργα της).

    Και δική μου ευχή, η ευχή σου.
    (Μικρή, είχα την απορία "πώς γίνεται να γιορτάζουμε τη μέρα που άρχισε ο πόλεμος κι όχι τη μέρα που απελευθερωθήκαμε"... αλλά αργότερα συνειδητοποίησα πως το "όχι" το είπε ένας δικτάτορας και η πατρίδα ελευθερώθηκε χάρη σ' εκατοντάδες χιλιάδες ανώνυμους "παρεκκλίνοντες"...)

    Τα φιλιά και την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και παρά τις φιλότιμες προσπάθειες κάποιων προδοτών για το αντίθετο (θα πρόσθετα). Για να μην ξεχνάμε και κάτι αποβράσματα που από τότε υμνούσαν τους κατακτητές (με το αζημίωτο φυσικά).
      Την καλησπέρα μου Νατάσα μου.

      Διαγραφή
  4. Μαρία μου, καλημέρα και για συγχαρητήρια για τη συμμετοχή σου στο Συμπόσιο της Αριστέας. Το ποίημά σου είναι χιουμοριστικό, υπέροχο, με έκανε να γελάσω με την ψυχή μου, γι' αυτό άλλωστε του έδωσα την ανώτατη βαθμολογία που μπορούσα να δώσω. Θερμά συγχαρητήρια για ακόμα μια φορά, φίλη μου. Σύντομα θα κάνω σχετική ανάρτηση και στο μπλογκ μου και θα χαρώ να με επισκεφθείς. Πολλά φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ετοίμασε τα δέοντα και θα'ρθω οπωσδήποτε Μαρία μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  5. Με τρομάζει πόσο επίκαιρα είναι κάποια πράγματα, όπως το απόσπασμα που μοιράστηκες μαζί μας.
    Δεν αλλάζει τίποτα πια σε αυτή τη κοινωνία; Ή όπως λέει και το τραγούδι: Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν;
    Νομίζω ότι ο επίλογος σου Μαρία μου, αποτελεί ευχή όλων μας και μακάρι να έρθει η στιγμή που θα βρούμε το κουράγιο να την εκπληρώσουμε.
    Να έχεις ένα όμορφο απόγευμα και ένα καλό τριήμερο εύχομαι :)
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε τριήμερο δεν μας βγήκε φέτος Μαρίνα μου.
      Η κοινωνία από μόνη της δεν αλλάζει, ευτυχώς όμως υπάρχουν κάποιοι αγωνιστές που την αλλάζουν, ή τουλάχιστον τη φέρνουν λίγο στα ίσα της. Αυτούς τιμάμε και μόνο.
      Σ' ευχαριστώ πολύ, καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  6. Εξαίρετο απόσπασμα Μαρία.
    Και συνάμα η σκέψη και οι προβληματισμοί που δένονται με τους δικούς σου και πολλών εξ ημών.
    Μια άλλη "παρέλαση" ονειρευόμαστε όλοι. Μια άλλη τιμή για τους αγώνες του 1940 και την Αντίσταση του Λαού μας. Αλλά, πέσαμε βλέπεις στο κράτος των ....νικητών της δημοκρατίας και του ...ελεύθερου κόσμου.
    Χρόνια Πολλά Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιάννη είδα χτες την ταινία του Βούλγαρη "Το τελευταίο σημείωμα", στο λέω γιατί ξέρω την αγάπη σου για τον καλό κινηματογράφο. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα. Ίσως εκεί βρούμε κάποιες απαντήσεις για το "έπος" του '40, του εμφύλιου αλλά και των γνήσιων ηρώων που το αίμα τους ζητάει ακόμα δικαίωση.

      Διαγραφή
  7. Θα έρθει η ώρα! Που θα νικήσουμε το φόβο κρατώντας ο ένας το χέρι του άλλου και διαβάζοντας ιστορία.
    Διεκδικώντας μικρές στιγμές ελευθερίας στην καθημερινότητα, θα μάθουμε τι σημαίνει αυτή η λέξη και θα παλέψουμε για αυτή ξανά.
    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το έφεραν οι εποχές και οι συγκυρίες και νομίζω πως ήδη έχουμε ξεκινήσει την περιήγησή μας στην ιστορία. Χάρηκα απίστευτα που είδα παιδιά από σχολεία να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις για την Αθήνα και την επέτειο απελευθέρωσής της.
      Συνυπογράφω την ευχή σου Αλεξάνδρα μου!

      Διαγραφή
  8. _Για το φόβο που 'πες - σκόπιμα ίσως
    "Αν μπορείς, κοίταξε τον φόβο κατάματα και ο φόβος θα φοβηθεί και θα φύγει"
    _απ' αυτά που μας άφησε ο Καζαντζάκης για να μας θυμίζει την υπέρβαση που χρωστάμε
    _και κάτι ακόμη που μας άφησε ο μεγάλος διανοητής
    "Σα δεν φτάσει ο άνθρωπος στην άκρη του γκρεμού, δεν βγάζει στην πλάτη του φτερούγες να πετάξει"
    _που ν'τες μωρέ! έχουμε κοκαλώσει εκεί στην άκρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι τα είπε ο Δάσκαλος...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το απόσπασμα φίλε μου!

      Διαγραφή
  9. Καλημέρα Μαρία μου
    Συγκλονιστικό το απόσπασμα από μια μεγάλη
    προσωπικότητα
    Κι η εποχή μας με τη νοσηρότητα που την
    διακρίνει μας θέλει έτοιμους αλληλέγγυους
    και συμμέτοχους
    Στα δύσκολα πάντα θριαμβεύαμε τώρα δεν ξέρω
    ίσως στένεψαν τα παραθυράκια και το φως είναι λιγοστό

    Σε φιλώ πολύ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τώρα είναι το μεγάλο μας "ντέρμπυ" Ελένη μου.
      Άντε να μας δω πόσο καλοί παίκτες είμαστε.
      Τα φιλιά μου Ελενάκι μου♥

      Διαγραφή
  10. Καλή σου μέρα
    Διαχρονικό το απόσπασμα που παραθέτεις και προβληματίζει σίγουρα.
    Ενώνω την ευχή μου με τη δική σου.Είθε....να ρθει κάποια στιγμή που οι άνθρωποι θα αναλάβουμε την ευθύνη που της ιστορίας μας
    Καλή 28η για να διδασκόμαστε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Μαράκι μου αγαπημένο, πόσο με συγκίνησε το απόσπασμα που μοιράστηκες μαζί μας! Το έχω διαβάσει και ειλικρινά οι προβληματισμοί σου είναι και δικοί μου, όπως και η ευχή σου! Ίσως ο μόνος τρόπος να αλλάξουμε όσα μας πονάνε, είναι να περάσουμε από τη θεωρία στην πράξη και δώσουμε χώρο στη διαφορετική σκέψη και στην ουσιαστική ματιά...
    Σ' ευχαριστώ γι' αυτό που διάβασα και τα όσα μας διδάσκει!
    Σε φιλώ γλυκά
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Και λόγω της ημέρας Μαράκι μου μόνο αυτό που με εκφράζει κι εγώ δεν μπορώ να τα πω καλύτερα:

    ''Πιάνεις τὸ χέρι. Εἶναι δικό σου. Νοτισμένο ἀπ᾿ τὴν ἁρμύρα.
    Δικιά σου ἡ θάλασσα. Σὰν ξερριζώνεις τρίχα ἀπ᾿ τὸ κεφάλι τῆς σιωπῆς
    στάζει πικρὸ τὸ γάλα τῆς συκιᾶς. Ὅπου καὶ νᾶσαι ὁ οὐρανὸς σὲ βλέπει.
    Στρίβει στὰ δάχτυλά του ὁ ἀποσπερίτης τὴν ψυχή σου σὰν τσιγάρο
    ἔτσι νὰ τὴ φουμάρεις τὴν ψυχή σου ἀνάσκελα
    βρέχοντας τὸ ζερβί σου χέρι μὲς στὴν ξαστεριὰ
    καὶ στὸ δεξί σου κολλημένο τὸ ντουφέκι-ἀρραβωνιαστικιά σου
    νὰ θυμηθεῖς πὼς ὁ οὐρανὸς ποτέ του δὲ σὲ ξέχασε
    ὅταν θὰ βγάζεις ἀπ᾿ τὴ μέσα τσέπη τὸ παλιό του γράμμα
    καὶ ξεδιπλώνοντας μὲ δάχτυλα καμένα τὸ φεγγάρι θὰ διαβάζεις λεβεντιὰ καὶ δόξα.

    Αὐτὰ τὰ δέντρα δὲ βολεύονται μὲ λιγότερο οὐρανό,
    αὐτὲς οἱ πέτρες δὲ βολεύονται κάτου ἀπ᾿ τὰ ξένα βήματα,
    αὐτὰ τὰ πρόσωπα δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸν ἥλιο,
    αὐτὲς οἱ καρδιὲς δὲ βολεύονται παρὰ μόνο στὸ δίκιο.''

    Από την Ρωμιοσύνη του Ρίτσου!! Είθε κάποτε να ελευθερωθεί στα αλήθεια αυτός ο τόπος!! Αχ Ελλάδα μου!!
    Πολλά φιλιά Μαράκι μου!! 😘 🤗

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "Καλοπέρασε" κι αυτός στις εξορίες και στις διώξεις.
      Ευαγγέλιο τα λόγια του μεγάλου μας Ρίτσου, σ' ευχαριστώ πολύ Μαριλένα μου!

      Διαγραφή
  13. Δεν τη γνώριζα τη ταλαντούχα Λούλα Αναγνωστάκη και πολύ σ΄ευχαριστώ που μας τη σύστησες!
    Τώρα, τι να πω για όλες τις εθνικές γιορτές που θυμάμαι πόσο βαρετές ήταν όταν πήγαινα σχολείο γιατί ποτέ κανείς δεν κατάφερε να περάσει στα παιδιά την αυτοθυσία τόσων ατόμων και τον συμβολισμό αυτών των γιορτών, έτσι που μεγαλώνοντας "κάτι" να μείνει...
    "Θα υπερβούν το φόβο τους για να παρέμβουν στη μελλοντική ιστορία; Ή θα παραμείνουν αποστασιοποιημένοι κομπάρσοι και φοβισμένοι θεατές, ανακυκλώνοντας τα ανθρώπινα πάθη και λάθη τους στο διηνεκές":
    "Θα υπερβούν το φόβο τους για να παρέμβουν στη μελλοντική ιστορία; Ή θα παραμείνουν αποστασιοποιημένοι κομπάρσοι και φοβισμένοι θεατές, ανακυκλώνοντας τα ανθρώπινα πάθη και λάθη τους στο διηνεκές;"
    Πολύ φοβάμαι πως σ' αυτό ερώτημα, το τώρα που όλοι ζούμε δίνει ξεκάθαρα τη απάντηση...

    Πολλά ΑΦιλάκια Μαρία μου και αυτά πάντα καρδιάς! <3


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Για κάποιο λόγο εμφανίστηκε δυο φορές το κείμενο... τυχαίο; ίσως όχι!

      Διαγραφή
    2. Τι να περάσουν βρε Στεφανία μου; Με σημαιούλες και ποιηματάκια δεν μαθαίνεται η ιστορία. Μας πήγε ποτέ κανείς τους στα κρατητήρια της Μέρλιν, της Μπουμπουλίνας και της Κοραή; Γιατί άραγε να μη γίνονται εκπαιδευτικές εκδρομές στη Μακρόνησο και στον Άη-Στράτη; Γιατί την Καισαριανή την ξέραμε μόνο ως σκοπευτήριο, απ' την αντίστοιχη λέσχη που διεκδικούσε μέχρι σήμερα τον ιερό αυτό χώρο; Μαύρα σκοτάδια κι όποιος θέλει να μάθει ιστορία, μόνο ως αυτοδίδακτος μπορεί να το καταφέρει.
      Τα φιλιά μου, από καρδιάς πάντα...

      Διαγραφή
  14. Αραγε θα νικήσουμε τον φόβο μας;
    Σήμερα οι παρελάσεις γίνονται για να φορέσουν τις μίνι φούστες τα κορίτσια και οι δασκάλες απο ότι είδαμε εφέτος.
    Τί θα έλεγε γισυτό η ΛΟύλα ΑΝαγνωστάκη άραγε;
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον μπερδεύουν την παρέλαση με την πασαρέλα. Είναι κι αυτό γνώρισμα των καιρών μας...
      Φιλιά πολλά Ρενάκι μου♥

      Διαγραφή
  15. εκεί θα μείνουν εγκλωβισμένοι και μετέωροι• στην προσδοκία, τα όνειρα, τις μνήμες, το αβάσταχτο παρόν, το ζοφερό μέλλον, το φόβο... όλα αυτά που μας κρατούν ακόμα και σήμερα ακινητοποιημένους σ’ ένα ”παράθυρο”, θιασώτες μιας παρέλασης.
    Εγώ πάλι γιατί φοβάμαι ότι έτσι θα συνεχίζουμε...θιασώτες! Μαρμαρωμένοι ή καθηλωμένοι σε καναπέδες με πολλά τηλεκοντρόλ.
    Για μένα η αλλαγή πρέπει να αρχίσει από τη βάση: οικογένεια και σχολείο.
    Μάλλον θα φύγουμε από δω και δεν θα προλάβουμε να δούμε τη εξέλιξη στο έργο!
    Πολλά φιλιά Μαρία μου :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. (Μια χαρά που έφυγε το μαύρο φόντο!
    Αλλά έφυγε το μαύρο σου φόντο κι έγινα μαύρη κι απαισιόδοξη εγώ!
    Ρε, πού πάμε;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη σωστή βάση του το έβαλες Αριστέα μου.
      Συμφωνώ και επαυξάνω!
      Παράκληση θερμή, να είσαι ασορτί με το φόντο μου.
      Για ποιον (ποια) τα έκανα εγώ όλα αυτά;

      Διαγραφή
  17. Μπράβο Μαρία. Ειλικρινά μπράβο!
    Tιμάμε ουσιαστικά και με τους αγώνες μας αυτούς που πραγματικά έδωσαν νιάτα και ζωές για τη "ρήγισσα τη λευτεριά".

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.