Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2022

Γάντια εξ ουρανού

 


Τον θυμάμαι νέο, με μαλλιά κατράμι, ψηλό ανάστημα και ζωηρό βλέμμα. Μετράει χρόνια παρουσίας στο κεντρικό φανάρι μιας μεγάλης διασταύρωσης κι οι μέρες που έβρισκε ένα υποτυπώδες μεροκάματο σα χαμάλης στα σπίτια της περιοχής, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Στη στενή νησίδα ανάμεσα στα δύο ρεύματα, εκεί είναι το μόνιμο στασίδι του. Στις μεταλλικές εγκοπές της διαχωριστικής μπάρας κρέμεται κάθε πρωί μια πλαστική σακούλα με το βιός του. Ένα μπουκαλάκι νερό και λίγα πακέτα χαρτομάντηλα. Οι κινήσεις του σταθερές σαν καλοκουρντισμένη μηχανή που κινείται ασταμάτητα. Στο ένα χέρι κρατάει χαρτομάντηλα και με το άλλο χτυπάει ελαφριά το μέρος της καρδιά του. Σαν ένα βουβό “ευχαριστώ” στους ελάχιστους αγοραστές της πραμάτειας του, αλλά και στους υπόλοιπους που προσπερνούν αδιάφοροι. Με τα χρόνια άσπρισαν οι κρόταφοί του, κύρτωσε το σώμα του και τα μάτια του γινήκανε δυο θολές λίμνες, κουρασμένες κι απόκοσμες.

«Αλή με λένε», μας είπε χαρούμενος ένα κυριακάτικο πρωινό που σταματήσαμε για λίγο στο πόστο του και πιάσαμε την κουβέντα. Τα λειψά ελληνικά του καθόλου δεν δυσκόλεψαν την επικοινωνία μας, γιατί ξέρει να μιλάει άπταιστα με τα χέρια και την καρδιά του. «Τρία παιντιιά στο πατρίντα, Αλή αγκαπάει πολύ παιντιά. Εφκαριστό, εφκαριστό πολύ». Ξαναγύρισε στη θέση του γνέφοντας ένα ύστατο “ευγνωμονώ”, με τη παλάμη να πάλλεται πάνω στ’ αριστερό του στήθος.  Χαμογέλασε και φώτισε ξαφνικά η μέρα μας. Πόσο παράδοξη αυτή η σκηνή, ν’ ανακαλύπτεις το πιο εκφραστικό χαμόγελο που υπάρχει, ν’ αναδύεται σ’ ένα εύθραυστο πρόσωπο που έχει μαθητεύσει στη θλίψη.

Όση ώρα περιμένω να περάσει η επόμενη φουρνιά αυτοκινήτων για να πλησιάσω τη γνώριμη φιγούρα του, αναρωτιέμαι αν θα ξεπροβάλλει, σήμερα, πρόθυμο χέρι από κανένα κατεβασμένο παράθυρο. “Μ’ αυτό το ψωφόκρυο, αποκλείεται!” στοιχηματίζω με τον εαυτό μου. Το δελτίο καιρού στο ραδιόφωνο επικαλύπτει τις ισχνές αντιστάσεις μου, υπενθυμίζοντάς μου αυστηρά πως ο φονικός χιονιάς επελαύνει απειλητικός στη χώρα. Και πως επιβάλλεται να είμαι επιφυλακή, να προσέχω, να μην κυκλοφορώ ασκόπως, να αποφεύγω συναθροίσεις γιατί καραδοκεί μια υπομετάλλαξη, της κύριας μετάλλαξης, του αρχικού ιού και πως  καλό θα ήταν να κοιτάω το τομάρι μου και μόνο, στα πλαίσια της ατομικής ευθύνης. Αρχίζει να χιονίζει…

Επανέρχομαι έντρομη στην πραγματικότητα. Προσπαθώ να ξεχωρίσω από μακριά τι φοράει σήμερα, να έχει ρίξει άραγε κάτι ζεστό πάνω του; Το γνωστό διαφημιστικό μπουφάν που έχει γεράσει κι αυτό μαζί του. Πρέπει να είναι πάντως από γερό πανί, τόσους χειμώνες και τέτοιο αγιάζι που έχει περάσει πάνω στο βασανισμένο σκαρί του Αλή. Με ανακούφιση διακρίνω κι ένα σκούφο στο κεφάλι του. Την προσοχή μου τραβάνε οι μπλε πλαστικές σακούλες που έχει καλύψει τα χέρια του για να τα προφυλάξει απ’ την παγωνιά. Γύρω απ’ τους καρπούς έχει τυλίξει από ένα λαστιχάκι για να συγκρατεί τα αυτοσχέδια “γάντια” του. Φουσκώνουν και ξεφουσκώνουν αυτά σε κάθε ριπή του αέρα. Υποκλίνομαι στην ευρηματικότητα που γεννάει η ανάγκη. Για να ξεπεράσω το αίσθημα ντροπής που με κατακλύζει, ετοιμάζω τα κέρματα που θα του δώσω μόλις πλησιάσω κοντά του.

Μεσολαβούν αρκετά αυτοκίνητα ακόμα και, προς επίρρωση των δυσοίωνων προβλέψεών μου, παρατηρώ πως κανένα χέρι δεν ξεπροβάλλει για ν’ αγοράσει ένα πακέτο απ’ τα χαρτομάντηλά του. Κανένα τζάμι δεν χαμηλώνει μπροστά του. Κανένα βλέμμα δεν καταδέχεται να πέσει πάνω του. Σαν να είναι διάφανος. Ξάφνου, μια πύρινη ηλιαχτίδα ξεπροβάλλει απ’ τον συννεφιασμένο ουρανό και φωτίζει τη σκηνή. Σαν προβολέας από έναν επουράνιο σκηνοθέτη, αόρατο στο γήινο μάτι, υπαρκτό ωστόσο για όσους πιστεύουν στα μικρά επίγεια θαύματα.

Ακούγεται το χειρόφρενο από ένα αυτοκίνητο στην αρχή της ουράς.  Ένας άντρας βγαίνει στο δρόμο και κάνει νόημα στον Αλή να έρθει κοντά του. Του δίνει μια πλαστική σακούλα απ’ τον κοντινό φούρνο, του αφήνει στο χέρι ένα χαρτονόμισμα κι ένα χάρτινο ποτήρι που αχνίζει, και τον χαιρετάει ευγενικά. Πριν μπει στο αυτοκίνητο, ξαναγυρνάει σαν να ξέχασε κάτι. Ο Αλή γυρίζει προς το μέρος του παραξενεμένος. Οι δύο άντρες διασταυρώνουν τις ματιές τους. Το φανάρι έχει γίνει πράσινο κι απ’ τα πίσω αυτοκίνητα ακούγονται κορναρίσματα. Ο άντρας βγάζει τα γάντια του και τα δίνει στον έκπληκτο Αλή. Ένα χτύπημα στον ώμο και ξαναμπαίνει βιαστικός στο αυτοκίνητο. Η σκηνή ξεπαγώνει και η κίνηση επανέρχεται στους γνώριμους ρυθμούς της.

Ο ουρανός ξαναντύνεται τα μουντά του χρώματα κι εκείνη η απρόσμενη ηλιαχτίδα που εμφανίστηκε καταμεσής του χιονιά, είναι ακόμα ριγμένη πάνω στον Αλή. Μέχρι να ξανανάψει το επόμενο κόκκινο φανάρι, έχει το βλέμμα του υψωμένο σ’ αυτή την ξέφωτη λωρίδα που φτάνει ως τον ουράνιο θόλο. Τα μάτια του είναι υγρά, κι αν δεν είχε τόση παγωνιά, ίσως να κυλούσαν τα δάκρυά του.

Τουλάχιστον έχει τα χέρια του προφυλαγμένα. Τουλάχιστον υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ακουμπούν το χέρι τους σ’ έναν απεγνωσμένο ώμο. Τουλάχιστον υπήρξαν αυτοί οι λίγοι που κράτησαν ενός λεπτού σιγή στο δράμα του ξεριζωμένου συνανθρώπου. Τουλάχιστον κρυώνω λιγότερο σήμερα…  

 

artworks : buckhead1111

 


 Το κείμενο φιλοξενήθηκε στον ιστότοπο ΑΤΕΧΝΩΣ

24 σχόλια:

  1. Μακάρι να βρίσκονται για όλους τους ανθρώπους σε ανάγκη, Άνθρωποι. Πικρή η συνειδητοποίηση πως δεν μπορούμε να σώσουμε ολον τον κόσμο, μα και το να ζεστάνουμε την καρδιά ενός ανθρώπου, στην παγωνιά αυτού του κόσμου (και οχι μονο του καιρού), δεν είναι λίγο. Ας προσπαθήσουμε, όπως και όσο μπορούμε...
    Σε αυτή την παγωνιά, ας μην παγώσουν οι ψυχές μας!
    Καλό ξημέρωμα Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω αυτό το "ας" να γίνεται κάθε μέρα πράξη. Όπως μου έχει πει ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ (Κώστας Πολυχρονόπουλος), όλοι είμαστε ένας "άλλος άνθρωπος" για τον συνάνθρωπο. Και κάπως έτσι πάει ο κόσμος μπροστά Μαρίνα μου. Μόνο έτσι...
      Φιλί γλυκό ♥

      Διαγραφή
  2. Τουλάχιστον υπάρχουν ακόμη άνθρωποι!! Συγκινητικό! Να ναι καλά ο άνθρωπος με το χειρόφρενο. Γιατί σ'αυτήν την τρέλα της καθημερινότητας χρειάζεται το χειρόφρενο για να ρίξουμε το βλέμμα πλάι μας. Δυστυχώς υπάρχουν και οι αναίσθητοι αλλά πολλοί έχουν παρασυρθεί από την ταχύτητα της ζωής που παρασέρνει στην κατηφόρα. Ευτυχώς που υπάρχουν χέρια να απλώσουν στους Αλή του κόσμου.
    Να σαι καλά Μαρία μου
    Να μας ζεσταίνεις με τη γραφή σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το καλό είναι ότι σ' αυτή τη σκηνή εκτέθηκαν αρκετά βλέμματα. Ακόμα κι ένας άνθρωπος μόνο να προβληματίστηκε, κέρδος είναι.
      Φιλιά πολλά και επιτέλους ηλιόλουστα, Αννούλα μου 💟🌞

      Διαγραφή
  3. Όπως πάντα, συγκλονιστικό το κείμενο σου Μαρία μου.
    Πόσοι άνθρωποι στα φανάρια, κρυώνουν και πεινάνε.
    Πόσους μπορούμε να βοηθήσουμε όμως;
    Κι από την άλλη, πόσα χρήματα πετιούνται σε άχρηστα πράγματα;
    Μεγάλη αδικία παντού.
    Μεγάλο θέμα αυτό!
    Να είσαι καλά Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρκεί να ομορφύνουμε τη μέρα, έστω κι ενός (συν)ανθρώπου, Ρένα μου. Δεν φαίνεται, αλλά έχει μεγάλη δυναμική αυτή η στάση. Μας γίνεται βίωμα με τον καιρό και χάρη σ' αυτές τις καταβολές μας, μπορέσαμε να επιβιώσουμε σαν λαός.
      Φιλιά πολλά απ' την Αθήνα που είναι σε κατάσταση πλήρους απόψυξης σήμερα... 🌞

      Διαγραφή
  4. Περίσσευμα ψυχής από κάποιον που αισθάνεται την δύσκολη στιγμή, ενός συνανθρώπου μας. Γιατί εμείς όλοι οι καλοζωισμένοι, είναι δύσκολο να καταλάβουμε τι σημαίνει να είσαι με τέτοιον καιρό στα φανάρια, στα παγωμένα ρεύματα, να προσπαθείς να ζεσταθείς με... νάιλον στα χέρια. Συνήθως προσπερνούμε, αυτή είναι η αλήθεια. Κάποιοι όμως όχι, κι αυτοί κάνουν τη διαφορά!
    Την Καλημέρα μου, Μαρία!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δύσκολο δεν είναι, Βασίλη. Καλή "όραση" θέλει.
      Ευτυχώς υπάρχουν αυτοί οι "κάποιοι" που διατηρούν την κοινωνίας μας (στοιχειωδώς) ανθρώπινη.
      Καλή δύναμη σε όσα προξένησε αυτός ο χιονιάς, να είσαι καλά, Βασίλη!

      Διαγραφή
  5. Γράφω στα ζεστά με ένα πανέμορφο χιονισμένο τοπίο να ξετυλίγεται μπροστά μου και όμως αδυνατεί η καρδιά μου να απολαύσει και να ζεσταθεί πραγματικά όταν ξέρει πως την ίδια στιγμή χιλιάδες ψυχές είναι σε σκηνές και οι τυχεροί σε κοντέινερ και περιμένουν τί, μάλλον να βγει ήλιος- φως...
    Αυτές τις δύσκολες μέρες που περνάει η χώρα μας, γενικά και ειδικά ας είναι ευγνώμονες όσοι έχουν τα μέσα να μη κρυώνουν και ας πράξουμε ότι μας αναλογεί...
    Καλή δύναμη σε όλους με ΑΦιλιά αγάπης!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Κρυώνεις λιγότερο δικαιωματικά. Γιατί η καρδιά σου είναι ζεστή και ανοιχτή στα καλέσματα της ανθρωπιάς. Κρυώνεις λιγότερο Μαρία μου γιατί, στις μέρες μας, το να συναντήσεις άνθρωπο πραγματικό είναι σημαντικό. Το έχουμε όλοι ανάγκη, το καρτερούμε. Το θέλουμε.
    Η γραφή σου μεταλαμπαδεύει χρόνια και καιρούς τώρα, αυτό το όμορφο που κουβαλάς στην καρδιά σου.
    Ας είσαι καλά πάντα καλή μου φίλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να είσαι κι εσύ καλά, Γιάννη μου.
      Ξέρω πως το ίδιο άχθος κουβαλάς κι εσύ μέσα σου.
      Είθε να ζήσουμε πιο ανθρώπινες μέρες!

      Διαγραφή
  7. Αυτά τα γάντια εξ ουρανού δεν ζεσταίνουν τα χέρια μόνο, αλλά και την καρδιά και την γεμίζουν με αγάπη και ανθρωπιά.
    Καλή εβδομάδα Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ζεσταίνουν ανθρώπους που εκτιμούν ακόμα κι αυτή την, δεδομένη για εμάς, "πολυτέλεια".
      Φιλιά πολλά Ελένη μου ♥

      Διαγραφή
  8. Αληθινά συγκινητικό... Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα Άνθρωποι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Όταν μείνεις και 18 ώρες χωρίς ρεύμα και θέρμανση είσαι στη πρώτη γραμμή να ξέρεις τι σημαίνει φως και ζέστη... Ναι ευγνωμοσύνη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να μην αναφέρεσαι σε προσωπική εμπειρία. Ξέρω από φίλους τι τραβήξανε (κάποιοι ακόμα δεν έχουν ρεύμα) και ήταν στ' αλήθεια επώδυνη δοκιμασία.
      Καλή δύναμη Στεφανία μου!

      Διαγραφή
  10. Με λόγο συγκινησιακά φορτισμένο, Μαρία μου, με γλαφυρή περιγραφή, απλώνεις τον ψυχισμό σου περνώντας μηνύματα διαχρονικής αξίας, μηνύματα αγάπης μέσα σε μια ψυχρή, αδιάφορη κοινωνία αυτού που αποκαλούμε πολιτισμένου κόσμου. Είναι αναγκαίο να ξυπνάμε κοιμισμένες συνειδήσεις για τη μοίρα, τη δυστυχία αυτών των ανθρώπων. Πρόσφυγες ή μετανάστες. Τι σημασία έχει. Θύματα πολέμου όχι μόνο στη χώρα τους, αλλά και εκμετάλλευσης του σκληρού νοσηρού, ρατσιστικού περιβάλλοντος όπου ζουν και κινούνται. Η προσφυγιά, όπου και παντού θα είναι πάντα μια ματωμένη πληγή στο σώμα της ανθρωπότητας. Κι ο Αλή μέσα απ’ την μοναξιά, την απώλεια των αγαπημένων του, τον φόβο του θανάτου, την πείνα, στηρίζεται στον έναν άνθρωπο που θα ‘χει την τύχη να περάσει από μπρος του.
    Είναι η ηλιαχτίδα που ζέστανε τις καρδιές μας!
    Να είσαι καλά Μαρία μου!
    Με την αγάπη μου καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν σκεφτούμε πως θα μπορούσαμε κι εμείς να βρεθούμε στη θέση αυτή, ίσως να ήμασταν πιο συμπονετικοί απέναντι σ' αυτούς τους "ναυαγούς" της ζωής.
      Σ' ευχαριστώ πολύ, Αννίκα μου♥

      Διαγραφή
    2. Ναυαγοί της ζωής όπως το λες Κανελλάκι μου αλλά όμως πόση αξιοπρέπεια έχουν μέσα τους!
      Ο δικός μας ωχαδερφισμός δεν μπορεί να το δει, γιατί δεν μπαίνουμε στα δικά τους παπούτσια γι αυτό τους προσπερνάμε σαν να μην υπάρχουν.
      Την ιστορία του Αλή κανένας δεν θα μπορούσε να την αποδώσει τόσο ζωντανά και σ αυτήν βλέπεις πως υπάρχουν άνθρωποι που μέσα από την δυσκολίας της ζωής τους έχουν το χάρισμα να χαρίζουν το χαμόγελό τους και αυτό να γίνεται η ηλιαχτίδα που τους κάνει να ξεχωρίζουν...
      Αυτή ακριβώς η φωτεινότητα είναι που εκπέμπουν και την βλέπουν εκείνοι που έχουν την καρδιά τους ανοιχτή, όπως ο κύριος με το αυτοκίνητο στα φανάρια και μακάρι να βρισκόταν πολλοί να σκέφτονταν έτσι.
      Η συμπόνια και η αγάπη για τον συνάνθρωπο λείπει από τις καρδιές των ανθρώπων Κανελλάκι μου...
      Τελειώνοντας το διάβασμα ένα όμορφο συναίσθημα με κατέκλισε πως έστω και ένας άνθρωπος άπλωσε το χέρι του σε έναν άλλο άνθρωπο!! μπορεί να είναι η εξαίρεση αλλά, υπάρχει...και αυτό είναι ελπίδα!!
      Την αγάπη μου πάντα για σένα και την πένα σου Κανελλάκι μου Σ.Λ ❤
      ΄

      Διαγραφή
    3. Σ' ευχαριστώ Ρουλάκι μου. Κρυώνω ακόμα λιγότερο με τόσα ΣΛ που αιωρούνται ολούθε... 💟
      Να προσέχουμε γιατί έρχονται πάλι "χιονάδες" και "γκασμάδες" 😏

      Διαγραφή
  11. Ένα ένα.
    Το χαμόγελο ενός γονιού όταν μιλά για τα παιδιά του, η λάμψη των ματιών... Είναι απερίγραπτα. Στο φόντο των λέξεων -πριν και μετά- που την περιέγραψες, πέρασε. Χαμογελώ γιατί αυτό που έκανες μετά ήταν να πάρεις αυτή τη λάμψη να την κάνεις ηλιαχτίδα και με αυτή να φωτίσεις στοπ καρέ τη φρονίδα του οδηγού, και στο τέλος τουλάχιστον κρυώνω λιγότερο σήμερα και εγώ ως αναγνώστρια.
    Το δεύτερο
    Κάθε μα κάθε άνθρωπος που εργάζεται σε αντίξοες καιρικές ή άλλες συνθήκες, αξίζει το σεβασμό μας, το γιατί τον αξίζει είναι πάντα η έμπνευση μέσα μας που θα μας κάνει να κρυώνουμε λιγότερο.
    Το τρίτο.
    Δομές. Αυτό το ακουμπώ εδώ, για όσους μπορούν ή έχουν περισσότερα από δύο ζευγάρια γάντια. Επίσης, επειδή κυκλοφορεί ένας αριθμός που είναι λάθος και μάλιστα σε μπάνερ (φωτογραφία ώστε να μπορεί εύκολα κάποιος να το μοιραστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ή στο μπλογκ του), ενημερώνω πως ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΑΥΤΟΣ : 1595 ΕΙΝΑΙ Ο ΣΩΣΤΟΣ, σε περίπτωση που κάποιος άστεγος χρειάζεται άμεση βοήθεια στέγης και τροφής 1595

    Θα μου πεις τώρα Μαρία μου τι μύγα με τσίμπησε και γράφω όλα αυτά, αχμμ υπάρχει ένα φωτάκι μέσα μου που πιστεύει στον εθελοντισμό...

    Άσχετο, έγραψα πως το κείμενο μου άρεσε; ναι το έγραψα, αυτό που θέλω να συμπληρώσω είναι το χαμόγελό μου για τα κόκκινα γραμματάκια :) :) :) :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στη μικρή και πλήρως ανοργάνωτη χώρα μας, τίποτα δεν θα ήταν όρθιο στην κοινωνία, αν δεν υπήρχε δυναμικά και έμπρακτα το κίνημα των εθελοντών. Απ' την εποχή της μεγάλης κρίσης των μνημονίων, τότε που οι άνθρωποι έπεφταν καθημερινά απ' τα μπαλκόνια, άλλοι είχαν κομμένο ρεύμα, κι άλλοι συνωστίζονταν σ' ένα συσσίτιο για να φάνε... από τότε λοιπόν Μάνια μου, το εμπέδωσα καλά. Το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο.
      Το κείμενο είναι true story και η στιγμή ήταν τόσο φορτισμένη που ήθελα να τη μοιραστώ. Η επαφή μας με τον Αλή είναι σχεδόν καθημερινή, αλλά αυτές τις παγωμένες μέρες, η παρουσία ενός ανθρώπου στα φανάρια, ξεπερνάει τις αντοχές μου...
      Χαίρομαι που σου αρέσουν τα κόκκινα γραμματάκια 💕
      Και σ' ευχαριστώ για τις χρήσιμες πληροφορίες σου, αλλά και γιατί ανακάλυψα άλλο ένα "φωτάκι" ανάμεσά μας. Να είσαι καλά αγαπημένη!...

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.