Εννιά χρονών γαϊδούρι και πετάς πέτρες στη θάλασσα;

 

}Χαίρομαι ιδιαίτερα που είμαι η πρώτη που σε επισκέφθηκα στο καινούριο σου σπιτικό.

Πιστεύω να σου κάνω καλό ποδαρικό.
Καλορίζικο και γεμάτο με αγάπη και ζεστασιά~

Φλώρα – 01 Σεπτεμβρίου, 2013

Αυτό ήταν το πρώτο σχόλιο που αναρτήθηκε στο Απάγκιο. Από μια αγαπημένη φίλη που δεν έφερε καλοτυχία μόνο στο μπλογκ, αλλά και στη μετέπειτα συγγραφική μου πορεία. Η παρέα μεγάλωσε, κάποιοι έφυγαν, κάποιοι άλλοι ήρθαν, όπως γίνεται και στη ζωή μας άλλωστε. Κι αν θα έπρεπε να κάνω «ταμείο» μετά από εννιά χρόνια παρουσίας στο διαδίκτυο, αισθάνομαι πως το Απάγκιο ήταν ένας μικρός θησαυρός εν μέσω συναισθηματικής ένδειας. Kαι μιας γενικευμένης αδράνειας που κατάντησε η συλλογική μας κατάθλιψη, μετά και τον εγκλεισμό της πανδημίας.

Ο λόγος που ξεκίνησε να υπάρχει ήταν ξεκάθαρα θεραπευτικός. Ήταν η άγρια εποχή των μνημονίων και της φτώχειας. Ήταν τότε που συνάνθρωποι αυτοκτονούσαν καθημερινά απ’ την απόγνωση και οι κοινωνικές ανισότητες ήταν εμφανέστατες σ’ όλα τα πεδία της ζωής μας. Κι ήταν η ύστατη προσπάθεια να πετροβολήσω με τις λέξεις μου όλα όσα μού στερούσαν το οξυγόνο. «Ο καθείς και τα όπλα του» όπως έγραψε ο μεγάλος μας ποιητής στο «Άξιον εστί». Όχι πως θα μερέψεις το θηρίο με μια πετρούλα, το πολύ να πετύχεις μια επιδέξια ρίψη και να μετρήσεις δυο-τρεις, ίσως και παραπάνω, αναπηδήσεις πάνω στο νερό. Ωστόσο η χαρά του να βλέπεις την πέτρα σου να ταράζει την ακινησία, είναι απερίγραπτη. Κι αν, αντί να βουλιάξει στο βυθό, χορεύει σαν χελιδονόψαρο πάνω στο νερό, νιώθεις πως άξιζε η προσπάθεια.

Εννιά χρόνια Απάγκιο κι αν μπορούσα να του δώσω μορφή, θα ήταν σίγουρα το αγόρι στη φωτογραφία (ποιου άλλου;) του Θάνου. Να σημαδεύει τη θάλασσα με τα βότσαλα κάτω απ’ τον αυγουστιάτικο ήλιο. Κι ας ξέρω πως οι πρώτες «ψύχρες» έχουν πιάσει για τα καλά. Αν δεν ντρεπόμουν μη και φανώ υπερπροστατευτική, θα του φώναζα: “Ρίξε μια ζακετούλα πάνω σου, θα κρυώσεις”. Αλλά, άντε να κάνεις ζάφτι ένα εννιάχρονο που οργώνει ξυπόλητο τις πέτρες. Και που του έχεις μάθει εσύ πρώτη, να ξεδιπλώνει τα φτερά του και να σημαδεύει ψηλά.

Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλους τους φίλους που συντροφεύουν αυτό το ταξίδι, χρόνια τώρα.

Εύχομαι ολόψυχα να έχετε ένα ηλιόλουστο αποκαλόκαιρο και γερές αντοχές για όλα τα δυσοίωνα που, όπως λένε τα δημοσιογραφικά φερέφωνα, έρχονται οσονούπω…