Η επανάσταση της καλοσύνης στην πράξη

Έπεσε σαν αλογόμυγα στο γαλακτερό περιβάλλον της εταιρείας, πριν λίγα χρόνια. Χρωματικά και μόνο, ήταν παντελώς αταίριαστη. Συνδυασμοί άσπρο-μαύρο δεν παίζανε τότε, αφού όλοι μας τηρούσαμε αυστηρό χρωματικό πρωτόκολλο, καθώς και μια πάγια εμμονή στο λευκό. Όχι του Αιγαίου… του δέρματος. Απ’ την πρώτη μέρα που έσκασε μύτη στο γραφείο, την κρατήσαμε σε μια –σιωπηρά οργανωμένη- απομόνωση, ντοπαρισμένοι με την κατάλευκη ψευδαίσθηση ότι αποτελούσε ένα ξένο στοιχείο, ένα παράταιρο έπιπλο στο ευρωπαϊκό σαλονάκι μας. Κι αυτή χαμογελούσε. Όσο συνεχιζόταν η απαξίωσή μας, τόσο το χαμόγελό της απλωνόταν κι έφτανε ως τα σύνορα του προσώπου της. Κι όσο νομίζαμε οι αφελείς ότι η συμπεριφορά μας είναι προϊόν φυλετικής υπεροχής, τόσο εκείνη μας μαστίγωνε ανελέητα με τις λέξεις της. Μαζί της θυμηθήκαμε κάτι παλιές φράσεις και συνήθειες και -άθελά μας- τις ξαναβάλαμε στην καθημερινότητά μας. «Καλημέρα!», «Δόξα τω Θεώ, όλα καλά!», «Ευχαριστώ πολύ!», «Σε παρακαλώ...». Επίσης, σε πείσμα όλων μας, έμαθε και αφομοίωσε τις διαδικασίες και τα δαιδαλώδη μονοπάτια της πολυεθνικής μας αυτοκρατορίας, με χρόνους και αντοχές που μόνον ένας Αφρικανός δρομέας μπορεί να καταφέρει. Υπερωρίες, ξενύχτια στο σπίτι, διάβασμα, προσωπικό ψάξιμο απ’ τα αρχεία, πείσμα, οι πρώτες επιτυχίες στα νούμερα, η αποδοχή, η εδραίωση, τα καπέλα που της βγάλαμε όλοι.

Στα ζόρικα χρόνια που ακολούθησαν, με τη διάθεση και το ηθικό μας στα τάρταρα και τις κουβέντες μας να σοβαρεύουν ολοένα και περισσότερο, εκείνη συνέχισε να μας χαμογελάει απτόητη. Στους μίζερους μονολόγους μας για την κρίση και την ακρίβεια, μας θύμιζε ότι είμαστε η χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία και πως έχουμε καθήκον να μη σκύψουμε το κεφάλι και να παραδοθούμε αμαχητί. Μας έλεγε ιστορίες απ’ την πατρίδα της, μας περιέγραφε τις περιπέτειες τον Ελλήνων μεταναστών στην Αίγυπτο, οι περισσότεροι απ’ τη Μικρασιατική Καταστροφή, με βιώματα από διωγμούς και αφανισμούς. Κοντά της, πλοηγήθηκα νοερά στην Αλεξάνδρεια, με ξενάγησε στην ιστορική βιβλιοθήκη, στο σπίτι του Καβάφη, στα βάθη της Γκίζας ως τις Πυραμίδες, στον Νείλο και στο Πανεπιστήμιο του Καϊρου. Σε κάτι ζόρικες μέρες που πέρασα, με βούτηξε απ’ το λαιμό και με πήγε ταξιδάκι τσάρτερ ως το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά. «Πρέπει να το επισκεφθείς κάποτε, να νιώσεις την κατάνυξη όταν προσκυνάς το ιερό σκευοφυλάκιο, να βρεθείς κοντά στη μαγεία της φύσης και την ιερότητα του χώρου αυτού. Αν το αποφασίσεις, θα έρθω μαζί σου!...», μου είπε.

Με την απόφασή της να ζήσει στην Ελλάδα καλοπληρωμένη κι εξοφλημένη στην εντέλεια, με ακρίβεια και συνέπεια που λίγοι πλέον Έλληνες διαθέτουν, καταθέτει χαρτιά για να πάρει και την ελληνική ιθαγένεια. Η γνωστή ιστορία. Δημόσιες υπηρεσίες, αιτήσεις, παράβολα, επιτροπές, βεβαιώσεις, πιστοποιητικά και τούμπαλιν... Κι ένα βιβλίο Ελληνικής ιστορίας. Για να δώσει εξετάσεις και να την περάσουν. Χαμογέλασε όταν της το δώσανε. «Μα την έχω ήδη διδαχθεί στο ελληνικό σχολείο του Καϊρου! Έχω κάνει πολλές εργασίες και μεταφράσεις απ’ τα αραβικά...», είπε στον αρμόδιο υπάλληλο. Απάντηση δεν πήρε ποτέ. Το ζητούμενο ήταν να εισπραχθεί το ποσόν του παράβολου. Ίσο μ’ ένα μηνιάτικο, καλά αμοιβόμενου υπαλλήλου. Για την ιστορία, ποιος νοιάζεται;

«Αντί να με μαχαιρώσουν και να μου το πάρουν με τη βία, εγώ πάω και το δίνω εθελοντικά!», μου είπε προ καιρού, με τη γνωστή της ευπροσηγορία. Δεν είχα καμμιά αμφιβολία ότι μεταξύ των άλλων εθελοντικών δραστηριοτήτων της, θα ήταν και αιμοδότης. Όπου γάμος και χαρά , κι αυτή μέσα! Στο νοσοκομείο που πήγε για την αιμοδοσία, πέτυχε «φλέβα». Ταυτόχρονα, έκαναν έφοδο και τα «φουσκωτά παλληκάρια». Όχι για να δώσουν αίμα. Για να πάρουν. Ουρλιαχτά, χτυπήματα στην πόρτα του Υπεύθυνου Αιμοδοσίας, προπηλακισμοί, το γνωστό κουρνιαχτό «Δεν δίνετε αίμα σε ξένους! Μόνο σε Έλληνες!» . Ο γιατρός τους εξήγησε ότι η κοπέλα είναι μόνιμος αιμοδότης και ήρθε για να δώσει. Αμηχανία και φωνηεντική απάντηση «Ααα...!»

Το παράδοξο της ιστορίας είναι, πως έμαθα τι ακριβώς σημαίνει το λήμμα «Πατριωτισμός», από μια Μετανάστρια. Που αγαπάει και γνωρίζει την ιστορία της πατρίδας μου, λίγο παραπάνω απ’ τους επαγγελματίες πατριώτες.

Αφορμή για να ξαναδημοσιεύσω την ιστορία αυτή (είχε δημοσιευτεί παλιά στο ΕΞΙ), ήταν η ιδέα της Πεταλούδας, να μαζέψει την παρέα μας και να κεραστούμε ανθρώπινες στιγμές... «άνθρωποι και γεγονότα που μας ώθησαν να γίνουμε ένα τσακ καλύτεροι, πιο ανθρώπινοι, πιο χαρούμενοι», όπως χαρακτηριστικά γράφει στο κάλεσμά της. 

Με τη συγκεκριμένη φίλη, βρέθηκα εκτοξευμένη… άπειρα τσακ πιο πάνω. Κι όσες φορές μιλάμε για ανθρωπιά, καλοσύνη δίχως ανταλλάγματα, θετική σκέψη και ταπεινότητα, ο νους μου τρέχει σ’ εκείνη.

Συμμετέχουν τα μπλογκ:

http://lisaandothers.blogspot.gr/ της Λιζας

http://miakalimera.blogspot.gr/ της Ελενας Λ.

http://mamadesekrisi.blogspot.gr/ της destzav

http://pistos-petra.blogspot.gr/ της Joan-Petra

http://swanocean.blogspot.gr/ της Μαριας Νακα

http://dimiourgiesstoxeri.blogspot.gr/ της Nικολ

http://ginamegoneis.blogspot.gr/ της Μαρθας

http://logokrisiaikostuprotueona.blogspot.gr της Βερονικα

http://texnistories.blogspot.gr της Φλωρας

http://princess-airis.blogspot.gr/ της Αριστεας

http://mytripssonblog.blogspot.gr/ της Μαριας

http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/ της Ρουλας

Εύχομαι ολόψυχα ο μήνας που ξεκινάει σήμερα και σηματοδοτεί αγώνες και ανατροπές, να μετρήσει -τουλάχιστον- μικρές, προσωπικές επαναστάσεις απ' τον καθένα μας. Καλοσύνης στην πράξη! Καλό μήνα σε όλους! 

Πηγή φωτογραφιών

Δικό σας!...

Photo: http://ucglobalcuba.wordpress.com/2013/02/28/
the-children-of-cuba/

Ο τίτλος γράφει τη δική του ιστορία. Στην κυριολεξία. Ένας εικονικός διάλογος με τίτλους. Αν μπορούσαμε για λίγο, να γεφυρώσουμε τις αποστάσεις που μας χωρίζουν και να στήναμε μια κουβέντα μεταξύ μας, ίσως να ήταν κάπως έτσι…

Η παρακάτω ιστορία, συναρμολογήθηκε αποκλειστικά από τίτλους κειμένων. Είναι ατόφιοι, έτσι όπως έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς, σε φιλικά μπλογκς. Όλες οι πηγές απ’ όπου αντλήθηκαν, βρίσκονται στο τέλος της ανάρτησης. Αν και νομίζω ότι δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού τα ονόματα και το ύφος των προσώπων, είναι πλέον οικεία (και αγαπημένα). Εννοείται ότι η «συζήτηση» στήθηκε και εξελίχτηκε, με μόνο μπούσουλα το υπάρχον υλικό που συγκέντρωσα. Η σκέψη προέκυψε απ’ τους εξαιρετικούς τίτλους που χρησιμοποιείτε όλοι σας. Και που συνήθως, περνάνε απαρατήρητοι. Κι όμως!... Κι ο τίτλος έχει ψυχή!...

Αριστέα: Τι καινούργιο έμαθες σήμερα παλιόφιλε;

Πέτρος:  To Σύνδρομο του Μαλάκα!

Πέτρα: Βρέξε το μυαλό!

Πέτρος: Άντε καλέ!...

Αριστέα: Θυμήσου μόνο ότι κάποτε μπορούσες!

Πέτρος: Λες να;

Αριστέα: Μόνο έτσι βγαίνει καμάρι μου…

Αγριομέλι: Έλα… ας συντομεύουμε… κουράστηκα!

Πέτρος: Καλά είναι τώρα;

Αριστέα: Δέκα λεπτά ακόμα…

Μαχαίρης: Και τώρα τι κάνουμε;

Ανταίος: Μπανιαριζόμαστε…

Ζοyzoy: Θα οργανωθείτε να κάνουμε μια πορεία της προκοπής;

Πέτρα: Εσύ που ήσουν όταν πέθανε ο Μάϊκλ Τζάκσον;

Zoyzoy: Στον ταρσανά του νησιού

Πέτρος: Γι αυτό φτάσαμε ως εδώ…

Αγριομέλι: ΦΕΥ!...

Αριστέα: Όταν όλα πηγαίνουν χάλια…

Ανταίος: Για πες…

Αριστέα: Να κάνουμε μια επανάστασης της προκοπής!

Πέτρα: Πάω για format!...Άμα αργήσω, φάτε!...

Αγριομέλι: υπεκΦΥΓΕΣ!

Πέτρα: Άσε μας κουκλίτσα μου!...

Aνταίος: Το εδάφιο της ημέρας… « Ό,τι πετάς θα γυρίσει σε σένα!»

Αγριομέλι: Παραδέξου το! Τον καταλαβαίνεις μα δεν θέλεις να το δεχθείς!

Πέτρα: Ζαβαρακατρανέμια Ίλεως Ίλεως….

Μαχαίρης: Θα ήθελα να την πυροβολήσω!...

Πέτρα: Όποιος κουνηθεί του την άναψα!

Μαχαίρης: Αφού θες παιχνίδι, ας παίξουμε λοιπόν… Κι άμα θες και σφαλιάρες, εδώ είμαι!...

Πέτρα: Με τσαντίζεις!

Αριστέα: Την επόμενη φορά που θα θυμώσεις…

Αγριομέλι: …Πάγωσε μου τη διαύγεια για να χαρτογραφήσεις πιο εύκολα τα λάθη σου!

Πέτρος: No problem!...

Αριστέα: Διακοπή για διαφημίσεις!  

Τζίνα: Πάμε για ψώνια?

Πέτρος: Κι εγώ πού θα παρκάρω;

Θάνος: Κάπου στο βάθος…

Aγριομέλι: Κι έπιασε πάλι να βρέχει ο κωλόκαιρος!

Αριστέα: Πόσο μοιάζουν η βροχή κι ο έρωτας!

Αγριομέλι: ΄Αχου το μωρέ!...

Αριστέα: Κάποτε μισούσα τη βροχή…

Αγριομέλι: Βάλε σκουφάκι κι έλα κοντά μας!

Αριστέα: Έστω, για λίγο…

Αγριομέλι: Λέτε… να δούμε άσπρη μέρα???

Πέτρα: Nα γιατί έκανα blog εγώ μάνα μου!

Tζίνα: Τώρα ναι... τώρα ησύχασα!...

Πέτρα: Σώπα όπου να’ναι θα σημάνουν οι καμπάνες!...

Θάνος: Με το τρία πάμε…

Τζίνα: 40 και...

Πέτρα: Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας… θα πας εκεί που κοιτάς!

Αγριομέλι: Kατάλαβες??? ‘Oχι ε???

Ζοyzoy: 5 πάνω... 5 κάτω... 

Αγριομέλι: Πρόβλημα… πρόβλημα…

Θάνος:  Α, ρε Ελλάδα!...

Aριστέα: Δεν ωφελεί να κρατιέσαι από κάτι που έχει τελειώσει…

Θάνος: Ας κλείσει κάποιος το φως!

Αριστέα: Να μη λυπάσαι για ότι τελείωσε…

Kική: Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα με έκανε να αισθανθώ περήφανη!

Αριστέα: Με το κεφάλι ψηλά!...

Αγριομέλι: Το γιατρικό της απόγνωσης…

Θάνος:  Έχουμε συνδεθεί…

Πέτρος: Oι γειτονιές των blogs…

Θάνος: …Μια παρέα, ΟΛΟΙ!...

Αριστέα: Αναλαμβάνοντας δράση…

Αγριομέλι: Μην πέφτετε στην πλάνη της βιτρίνας. «Μέσα» το μαγαζάκι άλλα πουλάει…

Πέτρος:  Κράτος του κώλου!

Θάνος: Η ανάπτυξη στα γιορτινά της!

Πέτρος: Mε τρεις λέξεις!...

Ανταίος: Για πες…

Πέτρος: Το παλιό σώβρακο!

Φλώρα: Σε χρώμα χρυσό-μουσταρδί

Αριστέα: Κάθε τι εξαρτάται απ’ τη χρήση του…

Photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Συμμετείχαν με σειρά εμφανίσεως οι τιτλούχοι-φίλοι:

http://princess-airis.blogspot.gr/ (Αριστέα)

http://akivernitos.blogspot.gr/ (Πέτρος)

http://pistos-petra.blogspot.gr/ (Πέτρα)

http://agriomeli.blogspot.gr/ (Αγριομέλι)

http://wwwmaxairisgr.blogspot.gr/ (Μαχαίρης)

http://tomaganopigado.blogspot.gr/ (Ανταίος)

http://www.aresmares.com/ (Τζίνα)

http://tatphotography.blogspot.gr/ (Θάνος)

http://armenakisyros.blogspot.gr/ (Zoyzoy)

http://ekfrastite.blogspot.gr/ (Kική)

http://texnistories.blogspot.gr/ (Φλώρα)

Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους σας για την παραχώρηση του υλικού. 

"Τίτλος" τιμής για μένα...

"Χάρηκα που γνωριστήκαμε!..."

 photo: http://www.thisiscolossal.com/2011/09/
alexis-perevoschikov/

Το πρώτο βήμα, το δεύτερο, το τρίτο… στο τέταρτο κοντοστέκεται. Ακουμπάει στο τροχήλατο στήριγμα που έχει μπροστά της, προφασιζόμενη ότι ξεκουράζεται. Μούφα ξεκούραση. Η ματιά της βολιδοσκοπεί το στόχο της. Ως εκεί που πρέπει να φτάσει. Στις πλαστικές καρέκλες. Ξανά βάδισμα. Τα πόδια της διαγράφουν ξέφρενες τροχιές στον αέρα και επανέρχονται με γδούπο στο έδαφος. Τα καρφώνει με δύναμη. Να σιγουρευτεί πως πατάνε στέρεα. Πως μπορεί να στηριχτεί πάνω τους. Μια σπάνια ασθένεια. Αδιάφορα τα «πώς» και τα «γιατί».

Ξοπίσω μια φίλη της. Δυο φιγούρες που βηματίζουν αργά, ανάμεσα σ’ ένα πλήθος που περπατάει με άνεση. Δυο ζευγάρια χέρια αγκυλωμένα. Σώματα που ακροβατούν πάνω σε αδύναμα πόδια, σα μωρά που κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα. Και δυο κατακόκκινα χαμόγελα που λάμπουν διαρκώς. Κι ας μην μπορούν να μιλήσουν με ταχύτητα και ευκρίνεια. Εκείνες χαμογελούν, φλυαρούν και διανύουν την προσωπική τους οδύσσεια για να φτάσουν στον προορισμό, που για μας είναι το δεδομένο. Να πάρουν από μια καρέκλα για να παρακολουθήσουν τη συναυλία που θα ξεκίναγε σε λίγη ώρα.

Σε κάποιο φεστιβάλ νεολαίας. Κάποιο καλοκαιριάτικο σούρουπο. Λίγο πριν ξεκινήσει η μουσική σκηνή. Παρέες, περίπτερα, μυρωδιές, χρώματα, ήχοι, φωνές, γέλια και συζητήσεις. Με την παρέα μου καθισμένοι σ’ ένα πεζούλι, ν’ αμπελοφιλοσοφούμε και να βαθυστοχαζόμαστε. Απάνω στην κουβέντα κι ενώ ο Μήτσος μας εξηγεί περί ντεμέκ επαναστατών που οργανώνουν πογκρόμ για τους μετανάστες, συμβαίνει το αναπάντεχο. Το τροχήλατο μεταλλικό «Πι» γλιστράει στα σκαλιά κι ένα σώμα εκσφενδονίζεται και σκάει μπροστά μας. Τρέχουμε όλοι πανικόβλητοι. Η μόνη που διατηρεί το χαμόγελό της είναι το κορίτσι που έπεσε. Μάτωσε το χέρι της, μελάνιασε, το καρότσι είχε σκάσει στα πόδια της κι εκείνη χαμογέλαγε. Όση ώρα προσφέρουμε τις αυτοσχέδιες πρώτες βοήθειες, εκείνη μας καθησυχάζει στη γλώσσα της. «Είμαι μια χαρά… όλα καλά… σας ευχαριστώ πολύ»!... Μιλάει συλλαβιστά, το κεφάλι της ανασηκώνεται μονόπλευρα, κάνει συσπάσεις,  γελάει και ακουμπάει διαρκώς το χέρι της, στο μέρος της καρδιάς της. Πόσα ευχαριστώ, μεταγλωττισμένα στη γλώσσα μας, δεν μας είπε! Πόσα πολλά!...

Την συνοδεύουμε ως το χώρο της συναυλίας. Ακούω ένα σύρσιμο πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και διαπιστώνω πως η φίλη της ερχόταν ξοπίσω μας, σέρνοντας δυο πλαστικές καρέκλες. Αφήνω την τραυματισμένη και τρέχω να βοηθήσω στο κουβάλημα. Λέξεις σκόρπιες, φράσεις δίχως νόημα, έτσι για να γεμίσω το κενό της διαδρομής.

-Φίλες είστε;

-Πώς ήρθατε ως εδώ;…Πώς θα φύγετε μετά;… Είναι γνωστός ο ταξιτζής;…

-Είναι καλά η φίλη σου; Χτύπησε πολύ…Μήπως να πάμε σ’ ένα ιατρείο;

-Θέλετε κάτι να σας φέρουμε;

Ανένδοτη να μου δώσει τις καρέκλες. Επιμένει να τις κουβαλήσει μόνη της. Εγώ με ύφος ανακριτή, να βομβαρδίζω με ερωτήσεις. Απελπίζεται μαζί μου, αλλά δεν χάνει την ψυχραιμία της. Με πιάνει απ’ τον ώμο και καρφώνει το βλέμμα της στο δικό μου. Με ρωτάει τ’ όνομά μου. Μου λέει το δικό της. Ντρέπομαι που δεν καταλαβαίνω με την πρώτη αυτά που μου λέει. Το αντιλαμβάνεται. Κάνει την ίδια κίνηση που έκανε λίγο πριν η φίλη της. Ακουμπάει το χέρι στο μέρος της καρδιάς της. Πολλές φορές. Xαλαρώνω. Την παρατηρώ. Γύρω στα είκοσι, με πρόσωπο μαντόνας. Ντυμένη στα νεανικά της τζιν και διακριτικά μακιγιαρισμένη. Φρέσκια και μοσχομυριστή. Γεμάτη πάθος. Τα μάτια της καίνε. «Είμαστε καλά!... Ακμαίες-ακμαιότατες!... Απόψε παίζει ντραμς το ξαδέρφι μου…. Δεν χάνουμε ποτέ συναυλία του…».

Μου είπε κι άλλα. Πως δεν τους αρέσει ν’ αράζουν σπίτι, ανακατεύονται με τα κοινά, συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, σπουδάζουν και επιδιώκουν να είναι διαρκώς με φίλους. Εγώ κολλημένη στις εμμονές και τις φοβίες μου, να επιμένω για βοήθεια. Κι αυτή, δως του να χαμογελάει και να με ρωτάει πώς βλέπω την πολιτική κατάσταση κι αν στην περιοχή μου γίνονται κινήσεις και πρωτοβουλίες από πολίτες…

Σ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, έριχνα κλεφτές ματιές πίσω μου. Ματιά και μικροκλοπή. Δήθεν για να βεβαιωθώ πως είναι καλά με την παρέα τους. Στην πραγματικότητα, μάζευα τη λεία μου. Θαυμασμό, έμπνευση, προτροπή και ενθουσιασμό. Με αναποδογυρισμένες τις κοσμοθεωρίες μου, παραδέχτηκα πως η Κομαντάντε-Σύλβια με πήρε απ’ το χέρι και με τα αργά της βήματα, πήγε τη ζωή μου λίγα βήματα μπροστά. Δίχως ατέρμονες αναλύσεις και τσιτάτα, αλλά συλλαβή-συλλαβή, μου ψιθύρισε πως η επανάσταση δεν είναι μια ημερομηνία, μια πλατεία ή ένας δρόμος. Είναι προσωπική υπόθεση. Είναι στάση ζωής!

Η ιστορία είναι αληθινή.

Το όνομα φανταστικό.

Η εμπειρία αληθινά φανταστική!...