Έχει
Άγιο Δομίνικο το Σχιστό;
Έχει
και παραέχει.
Και
παίκτες έχει, απ’ αυτούς του ορίτζιναλ όμως, που δεν τραβαγιάρουν για μια τηλεθέαση,
αλλά για ένα μεροκάματο.
Κυριακή
πρωί στο παζάρι του Σχιστού. Ένα εμπριμέ
ποτάμι από ανθρώπους, πάγκους και πραμάτειες. Ένας δρόμος που μετράει σχεδόν
τρία χιλιόμετρα, με κάθε λογής προϊόντα προς πώληση. Από αυτοκίνητα μέχρι ωδικά
πτηνά. Απ’ την αρχή της διαδρομής, ακουγόταν πίσω μας μια στεντόρεια
φωνή που τραγουδούσε λαϊκά τραγούδια, συνοδευόμενη από ένα
ακορντεόν. Ο νεαρός κάτοχος της φωνής,
διέσχιζε με σταθερό βηματισμό το δρόμο, παίζοντας ασταμάτητα τις νότες του
και τραγουδώντας το ένα τραγούδι μετά το
άλλο. Έκανα στην άκρη για να περάσει, όταν διαπίστωσα πως βάδιζε σαν
κουρντισμένος σε μια τυφλή ευθεία και ξαφνιάστηκα στη δεύτερη διαπίστωση· είχε
πρόβλημα όρασης, ωστόσο περιδιάβαινε με άνεση το παζάρι σαν να ήξερε με
ακρίβεια τη διαδρομή, τραγουδώντας ασταμάτητα και συγκρατώντας στο ένα του χέρι
ένα πλαστικό ποτηράκι για τα κέρματα. Ήταν μια αλλόκοτη σκηνή, σαν αυτές που
νιώθεις πως είσαι σε λάθος διάσταση, πως αυτό που βλέπεις κι ακούς, θα ταίριαζε σε μια μουσική σκηνή κι
όχι στους δρόμους ενός παζαριού. Όχι πως είχε ανάγκη το μικρόφωνο, ο άνθρωπος
ήταν μια κινητή ορχήστρα από μόνος του και η φωνή του ήταν σκάλες καλύτερη από επαγγελματίες
τραγουδιστές που απολαμβάνουν την άνεση της πίστας και την αποθέωση του κοινού
τους.
Στην
επιστροφή τον συναντήσαμε σε μια υπαίθρια ψησταριά, να δέχεται τα κεράσματα
μιας παρέας. Με το βλέμμα του υψωμένο στον ουρανό κι ένα γαλήνιο χαμόγελο
ευγνωμοσύνης, σήκωνε το ποτήρι του προς όλες τις κατευθύνσεις . Ύστερα από λίγο
ζαλώθηκε τ’ ακορντεόν και πριν πιάσει
πάλι τις νότες του, μας άνοιξε διάπλατα τα παραθυρόφυλλα της ψυχής μας για να μπει το φως του: «Παιδιά… την υγειά μας να’χουμε κι όλα θα γίνουν!..»
Ψάχνοντας
αργότερα στο διαδίκτυο, βρήκα τον Αντώνη τον Μερακλή, που βλέπει όσα δεν μπορούμε να δούμε όλοι εμείς οι
ανοιχτομάτηδες· που σπούδασε μουσική και διαβάζει βιβλία, που οργώνει τις
αγορές για να κερδίσει αξιοπρεπώς ένα μεροκάματο, που θαυμάζει τον Γονίδη και
ονειρεύεται τη μέρα που θα παρατήσει το δρόμο και θα βρεθεί σε μια μουσική σκηνή. Αξίζει το χρόνο
και τον κόπο μας αυτό το σύντομο βίντεο, με μια συνέντευξή του σε πρωινή
εκπομπή. Προσέξτε την αντίδρασή του όταν ερωτάται πώς θα νιώσει την πρώτη μέρα
που θα βρεθεί σ’ ένα μουσικό στέκι…
Παρά
τις υποσχέσεις της παρουσιάστριας βέβαια, ο Αντώνης συνεχίζει να παίζει στους
δρόμους και να χαραμίζει το καταπληκτικό του ταλέντο, την ψυχή και το πάθος που
έχει για το τραγούδι. Υπάρχουν κι άλλα βίντεο με τον Αντώνη, σ’ ένα απ’ αυτά
τον επισκέπτεται σπίτι του το ίνδαλμά του ο Γονίδης και του κάνει τη μεγάλη
έκπληξη. Ίσως να έχει ήδη καταφέρει να έρθει πιο κοντά στο όνειρό του, ίσως και
όχι. Όπως κι ίδιος έχει διαπιστώσει άλλωστε, η πίστα σήμερα θέλει τσαχπινιά και
καλή εμφάνιση, η φωνή και το ταλέντο δεν αρκούν. Εκείνο που δεν μπορούμε όλοι εμείς να
καταλάβουμε, είναι τι χρώμα έχουν τα όνειρά του. Ίσως και να είναι λιγότερο γκρίζα απ’ τα δικά
μας…
Στην
προσωπική μου κλίμακα, αυτό το παιδί είναι ο απόλυτος νικητής του ριάλιτι που
λέγεται ζωή και ανθρώπινη δύναμη. Ο Ιρλανδός συγγραφέας C. Lewis είχε πει: «Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων: αυτοί που λένε στο Θεό “γενηθήτω
το θέλημά σου” κι αυτοί που τους λέει ο Θεός “καλά, κάνε ό,τι νομίζεις”.
Κι ο Αντώνης κάνει αυτό που γουστάρει. Και το κάνει έντιμα και παλληκαρήσια. Μπορεί να μην κατακτήσει ποτέ τη showbiz, αλλά
έχει καταφέρει το ακατόρθωτο. Να μας ξεναγεί στα δικά του φωτεινά μονοπάτια, αυτά που ούτε καν
μπορούσαμε να φανταστούμε ότι υπάρχουν.
Περισσότερα,
στη σελίδα του στο fb: https://www.facebook.com/AntonesMerakles/
H φωτογραφία είναι της Ασπασίας Κουλύρα
