Μια στιγμή ρε
παιδιά.... Τώρα που ξύπνησα κι είμαι έτοιμος να τα βάλω μ’ όλες τις Φαρλάκαινες
της υφηλίου, μου τα γυρίζετε;
Δε λέγαμε να
επιτεθούμε σύσσωμοι στα κοράκια και στις
αράχνες, που ρουφάνε το αίμα μου;
Μαζί δε
κανονίζαμε να στείλουμε στον αγύριστο όλους τους φανφαρόνους και τους πολιτικούς
της δεκάρας που με αφάνισαν;
Δε γράφαμε
παρέα τα συνθήματα στις διαδηλώσεις τόσα χρόνια;
Μαζί δε φάγαμε
τόνους χημικά και άγριο ξύλο στο κέντρο;
Και δεν είμαι
πια κότα. Να, κοιτάξτε με. Κανονικός άνθρωπος. Ούτε φτερά, ούτε πούπουλα έχω.
Δεν τρώω καλαμπόκι, ούτε κουτόχορτο. Και σας το απέδειξα. Ένα “ΟΧΙ” τόσο με το συμπάθιο σας έφερα. Να
το βάλετε στις αποσκευές σας και να το κάνετε ιστορία.
Το ξέρω πως τα
βάλατε με άγρια θηρία.
Αναγνωρίζω τον
αγώνα σας και την καλή σας πρόθεση να με σώσετε.
Ακούω καθαρά τις
σειρήνες της προπαγάνδας να βουίζουν στ’ αυτιά μου.
Βλέπω τα μαύρα,
τα μπλε και τα κόκκινα κοράκια να ακονίζουν τα νύχια τους και να γελάνε
χαιρέκακα.
Αυτό που δεν
κατάφεραν πέντε μήνες τώρα με τις άγριες διαπραγματεύσεις μαζί σας, τους το
προσφέρετε τώρα στο πιάτο. Εμένα δηλαδή.
Τούτες τις ώρες
δεν με νοιάζει ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο.
Μη με βάζετε
στη διαδικασία να διχαστώ ξανά. Κουράστηκα.
Χρέος μου ήταν
να σηκώσω κεφάλι και να στηρίξω μ’ όλες μου τις δυνάμεις τον αγώνα για μια
δίκαιη ζωή. Το έκανα.
Χρέος σας είναι
να είστε δίπλα μου, όλοι μαζί, ενωμένοι μια γροθιά.
Ο εχθρός δεν
είναι η αντίπαλη πλατφόρμα. Είναι ο ξένος που κόβει βόλτες στο κατώφλι μου κι
από στιγμή σε στιγμή μπουκάρει στο σπίτι κι αρχίζει το πλιάτσικο.
Και το έχω
μεγάλη ανάγκη, να σας δω μπροστάρηδες σ’ αυτή τη μάχη.
Μονιασμένους
και προσηλωμένους στον κοινό μας στόχο. Να περάσει η αντάρα. Να αναχαιτίσουμε την
επέλαση των βαρβάρων.
Κι ύστερα,
βρείτε τα.
Μοναχοί σας θα
κάνετε την κριτική σας και θα βρείτε τα λάθη σας.
Ήσυχα και
ταπεινά. Όπως γίνεται σε κάθε νοικοκυριό σε τούτη τη χώρα.
Δίχως κανάλια
και μικρόφωνα. Δεν υπάρχει ίχνος αντοχής μέσα μου. Μη με κάνετε κοινωνό των
εσωτερικών σας διαφορών. Μη μου βάζετε κι άλλα διλήμματα. Εγώ είμαι σ’ άλλο
μέτωπο. Έχω άλλους αγώνες να δώσω. Να επιβιώσω και ν’ αφήσω στα παιδιά μου την
κληρονομιά που βρήκα απ’ τους προγόνους μου. Και να νιώσω επιτέλους, μια σταλιά
υπερηφάνειας που είμαι Έλληνας. Να ματώσω κι άλλο για να στήσω όρθια τη χώρα μου.
Αλλά μ’ όλη την τρέλα και την
αξιοπρέπεια που έχει ένας πολεμιστής της ζωής, που τα έχει δει όλα, του τα
έχουν πάρει όλα, αλλά γουστάρει να έχει το κεφάλι σηκωμένο ως το τέλος.
Ελπίζω από αύριο, να μην
το ρίξω πάλι στο καλαμπόκι…
