Αγαπημένοι μου,
Σας πεθύμησα πολύ. Τι κάνει το νησί μας;
Αράζουν ακόμα ψαρόβαρκες στο λιμανάκι μας ; Απόμεινε άραγε κανένα ξύλινο καΐκι
ή τα σπάσανε όλα για να πάρουν την επιδότηση;
Ο φάρος; Πώς είναι ο φάρος στο ακρωτήρι
μας; Τον συντηρούν καλά ή τον έγδαρε η αλισάχνη;
Εγώ εδώ καλούτσικα τα περνάω. Έχω πάρει
και σπουδαία θέση στην προβλήτα του κεντρικού λιμανιού• με στολή από
χάλυβα και το νούμερο 71… εδώ όλοι με φωνάζουν «ντοκ».
Έχουν δέσει πάνω μου μεγαθήρια και
ποντοπόρα, επιβατηγά και καταμαράν, εμπορικά και πολυώροφα κρουαζιερόπλοια.
Μόνο που... πώς να σας το πω; Είναι κάτι
μέρες που οι θεόρατοι συνθετικοί κάβοι με βαραίνουν σα θηλιά στο λαιμό.
Νοσταλγώ το τρίχινο καραβόσκοινο που
τύλιγαν στοργικά οι ψαράδες πάνω μου.
Τότε που σαλτάρανε στη στεριά και μ’ αγκάλιαζαν με τις χαρακωμένες απ’
την αρμύρα χερούκλες τους. Με την τρυφεράδα που μόνο οι παλιοί ψαράδες είχαν,
ορμίζανε με αγάπη το σκαρί τους μπροστά μου, σα μπαμπάδες που βάζουν το μωρό
τους στην κούνια και προσέχουν μη ταράξει κανένα κυματάκι τα ύφαλα του. Κι εγώ,
ένας μικρός πάσσαλος τότε, να στέκομαι πιστός βατσιμάνης στο καΐκι που μου εμπιστεύτηκαν.
«Μεγαλοπιάστηκες!», θα μου πείτε. «...ήθελες ποστάλια και
μεγάλες προβλήτες, δεν καταδεχόσουν το μικρό αραξοβόλι στο νησί μας».
Δεν ήταν από ακαταδεξιά, μόνο από φόβο.
Μη ξεμείνω μια γεροντοκοριασμένη δέστρα, που σκουριάζει περιμένοντας το μεγάλο καράβι
της. Κανείς δεν μου είχε πει τότε, πως οι χαλύβδινες δέστρες που δε σκουριάζουν
ποτέ, είναι καταδικασμένες στη μονοτονία και τη μοναξιά του μεγάλου λιμανιού. Ούτε
θαλασσοπούλι δεν ξεκουράζεται στις μπίντες. Ούτε κι αυτά μας καταδέχονται
πια.
Θα’δινα και τι δε θα’δινα!... τη
χαλύβδινη στολή μου, το φωταγωγημένο κρηπίδωμα που με φιλοξενεί κι όλες τις
φανταχτερές γάσες και τους νάυλον κόμπους που με στολίζουν.
Μόνο να βρεθώ ξανά στο λιμανάκι μας· έστω
και για μια μόνο αυγουστιάτικη μέρα. Να σκαρφαλώνανε λέει στη ράχη μου
χαρούμενα παιδιά και να βουτάνε σε κρυσταλλένια νερά για να μαζέψουν αστερίες
και καβούρια.
[Στις
ειδήσεις εκείνης της μέρας, αναφέρθηκε μια ξαφνική καθίζηση σε κεντρική
αποβάθρα του λιμανιού. Οι τεχνικοί κατέγραψαν βαθιές ρωγμές γύρω
απ’ τη δέστρα με το νούμερο 71, η οποία είχε πάρει ευδιάκριτη κλίση
προς τη θάλασσα με ορατό τον κίνδυνο, να πέσει στο νερό. Ευτυχώς την τελευταία
στιγμή αποφεύχθηκε η αποκοπή της απ’ το κρηπίδωμα, χάρη στις άμεσες ενέργειες
του συνεργείου αποκατάστασης ζημιών].