Πέμπτη 4 Ιουνίου 2015

Δικό σας (Νο 2)


Τιτλούχοι μου καλησπέρα και καλό μήνα!   
Για όσους θυμούνται απ' τα παλιά,  οι τίτλοι κάποιων αναρτήσεων από αγαπημένα μπλογκς, έπλεξαν μια μικρή ιστορία.
Θα μπορούσε να ήταν η συμμετοχή μου στο “Άλλαξέ το” της Αριστέας μας.
Έχοντας σαν  πολύτιμα υλικά  τους δικούς σας τίτλους, συναρμολογήθηκε μια εικονική συνάντηση μεταξύ μας.
Είναι ατόφιοι, έτσι όπως έχουν δημοσιευτεί κατά καιρούς, σε φιλικά μπλογκς.
Όλες οι πηγές απ’ όπου αντλήθηκαν, βρίσκονται στο τέλος της ανάρτησης.

Εννοείται ότι η «συζήτηση» στήθηκε και εξελίχτηκε, με μόνο μπούσουλα το υπάρχον υλικό που συγκέντρωσα.

Η έμπνευση (ξανα)προέκυψε απ’ τους εξαιρετικούς τίτλους που χρησιμοποιείτε όλοι σας.

Και που συνήθως, περνάνε απαρατήρητοι.

Κι όμως!... Κι οι τίτλοι έχουν ψυχή!..



Αριστέα:          Μια φορά κι έναν καιρό…
Χristin            Βολτάροντας στην Αθήνα πουρνό-πουρνό με την αυγούλα…
Θάνος:             Μια παρέα, ΟΛΟΙ!...
Χristin:              Συνάντηση κορυφής με τους bloggers
Θάνος:             Στη στοά Αθανάτων… Συνωστισμός!
Πέτρα:             ♪♪ ΚΑΑΑΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ, ΤΡΑΛΑΛΑ, ΤΡΑΛΑΛΑ! ♪♪
Γλαύκη:           Τι να σας σερβίρουμε παρακαλώ;
Θάνος:             Θα παραγγείλω καφέ…
Αριστέα:          Είπα όσι! Σέλω σοκοάτα!
Θάνος:             Θα το σεβαστούμε… Θα παραγγείλω 300!
Αριστέα:          Καλέ μη… όχι!
Φλώρα:           Λουκουμάδες τσακ-μπαμ;
Αριστέα:          Μη μου μιλάτε για το φαϊ αυτές τις μέρες!
Θάνος:             Μάστορα, ένα ουζάκι με μεζέ!
Ποδηλάτισσα: Λικέρ ρόδι…
Me(maria):        Γλυκό σταφύλι…
Αγριομέλι:       Ένα βρώμικο στα 4 παρακαλώ…
Θάνος:             Και για μετά;
Ζουζού:           Καλαμάρια στη λαδόκολλα
Θάνος:             Όταν… θα… μπύρες
Αριστέα:          Ένεκα της ημέρας…
Πέτρος:            Εις υγείαν!
Αριστέα:          Ήταν να μη ξεμυαλιστώ… τώρα κάντε το σταυρό σας!
Πέτρα:             ΔΩΣΕ ΠΟΝΟ ΚΙ ΑΛΛΟ ΠΟΝΟ, ΚΑΝΕ ΛΑΘΗ ΝΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΩ!












Πέτρος:            Σας έχω νέα!
Θάνος:             Θα βρέξει αύριο;
Me(maria):        Οι καλές γλώσσες λένε…
Αλεξάνδρα:     Σσσ! Είναι μυστικό, διαδώστε το!
Έλενα:             Πες το!...
Πέτρος:            Το blog κλείνει!
Θάνος:             Το ταξίδι που λέγαμε…
Πέτρα:             Τίτλοι τέλους για τη δημόσια περίθαλψη…
Ελένη (Ποιώ): Θρήνος!
Αριστέα:          Μεγάλες στιγμές… Να σημάνουν οι καμπάνες!
Πέτρος:            ΔΕΘέλω ν’ ακούω μαλακίες!... Λάθος καταλάβατε!
Αριστέα:          Αβέβαιο το μέλλον;
Πέτρος:            Κωλοπιλάλες… Μετά από καιρό… Μας φέρανε ψυγείο… Κατάλαβες τώρα;
Mαχαίρης:       Εμένα θα μου πεις;
Θάνος:             Α ρε μάστορα!...
Πέτρος:            Και μια μαλακία παραπάνω…
Μαζεστίξ:        …πάει σύννεφο…
Πέτρος:            11,5 κιλά… Βερίκοκα Μπουμπούκου… Γι αυτό φτάσαμε ως εδώ…
Mαχαίρης:       ΚΑΡΑ-ΛΑΘΑΡΑΡΑ!... Ήμαρτον!
Αριστέα:          Και τα’ λεγα εγώ!...
Μαχαίρης:    Tι κάνουμε τώρα; Γιατί είναι και πολλά γαμώτο!...
Θάνος:         Ρίξτε τον οβολό σας!..
Μαζεστίξ:     Aν έπιανα το τζόκερ…
Πέτρος:          Tηλεφώνησέ μου...












Αριστέα:          Ολιγόλεκτα!... Θα βγάλω δίσκο!
Πέτρος:            Τώρα… σωτήκαμε!
Αριστέα:        Kι έπεται συνέχεια… Μπουκαλοβαζάκια…
Θάνος:          Κάτι σαν…
Αριστέα:       Πώς λέμε φούστα-μπλούζα;
Πέτρος:        Ζε σουί μουρλοί!
Αριστέα:       Εγώ δεν μεγάλωσα με γαλλικά και πιάνο!.. Μόνο τα απαραίτητα… 
Αυτά χρειάζομαι εγώ!
Πέτρος:        Αν θα μπορούσα…
Αριστέα:       Πρόσεχε πώς θα μ’ αγκαλιάσεις!...
Πέτρος:        Άμα έχεις τέτοιους φίλους…
Αριστέα:       Μείνε όσο περισσότερο μπορείς… αυτό μόνο!
Πέτρος:            Αντέχεις;
Αριστέα:          Έλα κοντά μου… Ας κάνουμε μια αλυσίδα...
Άρης:               Αντίδραση στην κατάθλιψη!
Θάνος:             Μια παρέα είμαστε…
Αλεξάνδρα:     Αυτό που μένει στη ζωή…
Πέτρος:            Το παλιό σώβρακο… Ρέστα δεν έχει!
Πέτρα:             Ομορφιά υπάρχει παντού, αρκεί να θέλεις να τη δεις!
Πέτρος:            Άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε!










Σμαραγδένια: Eι ψιτ, χαμογέλα!
Θάνος:             Άντε γρήγορα!...
Πέτρος:            Πάση θυσία;
Αριστέα:          Μόνο έτσι βγαίνει καμάρι μου...
Θάνος:             Να βγάλω κι εγώ μια φωτογραφία… Χαμογελάστε λίγο παρακαλώ! … Με το 3 πάμε!
Me(maria):        Όταν όλα χαμογελάνε… Koιτάζω, θυμάμαι, φωτογραφίζω!...
Πέτρος:            Καλά είναι τώρα;
Θάνος:             Μη με βγάλεις με κλειστά μάτια!
Μαζεστίξ:        Και με πλατιά νύχια…
Θάνος:             Πάμε; Θα βρεθούμε ξανά…
Αριστέα:          13 του Σεπτέμβρη, πάλι…
Λωτοφάγος:    Θα είστε εκεί;
Θάνος:             Στις 5 στο γνωστό… Στην πάνω πλατεία…
Πέτρος:            Kαι πού θα παρκάρω;
Θάνος:             Στο ντόκο, για Σαλαμίνα…



Συμμετείχαν με σειρά εμφάνισης:


Παρασκευή 29 Μαΐου 2015

Νόσος Νάξος: Το έργο ενός σπουδαίου Έλληνα


Υπάρχουν νέα που δεν μπαίνουν στις ειδήσεις των 8 από τα μεγάλα κανάλια. Υπάρχουν Έλληνες επιστήμονες που δίνουν τη ψυχή τους στο έργο τους, κάνουν έρευνες, έχουν εξαιρετικά αποτελέσματα, βραβεύονται σε Διεθνή Επιστημονικά Συνέδρια, η φήμη τους φθάνει σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά εδώ, στην πατρίδα μας, προβάλλονται μόνο οι οικονομικές και οι ασήμαντες ειδήσεις.

Ο Καρδιολόγος Νίκος Πρωτονοτάριος και η σύζυγός του, Παιδίατρος  Ανταλένα Τσατσοπούλου, βραβεύτηκαν για το ερευνητικό τους έργο σε διεθνές Επιστημονικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το διήμερο 20-21 Μαρτίου 2014, στο Πανεπιστήμιο Palazzo del Bo της Πάντοβα της Ιταλίας.

Στις 25 Σεπτεμβρίου 2014, έξι μήνες μετά την βράβευση και την παγκόσμια αναγνώριση, ο Νίκος "έφυγε" από κοντά μας.

Ο Νίκος δεν ήταν ένας ακόμη καρδιολόγος, αλλά ένας εξαίρετος επιστήμονας και ένας υπέροχος άνθρωπος. Όσοι τον γνώρισαν, συνεργάστηκαν ή έζησαν κοντά του, τον περιγράφουν με λόγια ευγνωμοσύνης, λόγια συγκίνησης και δάκρυα στα μάτια.

Ο Νίκος και η σύζυγός του, όταν ξεκίνησαν την έρευνα, πάλεψαν χωρίς μέσα και χρηματοδότηση. Το όραμα και το μεράκι δεν χρειάζονται κονδύλια. Δυνατή καρδιά και μεγάλη ψυχή χρειάζονται. Να μη μιζεριάζεις, να μη σκύβεις το κεφάλι, να μη τα παρατάς στα δύσκολα. Χρειάζεται το σθένος ώστε οι αντιξοότητες αντί να σε απογοητεύουν να σου χαλυβδώνουν τη θέληση.

Το διήμερο 22-24 Μαΐου 2015 πραγματοποιήθηκε στα Χανιά διεθνές Καρδιολογικό Συνέδριο για τις Σπάνιες Καρδιαγγειακές Παθήσεις, στο οποίο προβλήθηκε και το παρακάτω βίντεο - αφιέρωμα στον Νίκο Πρωτονοτάριο.

Παρακαλώ να αφιερώσουμε 23 μόλις λεπτά από τη ζωή μας για να παρακολουθήσουμε το βίντεο και να ενημερωθούμε για το σπουδαίο έργο αυτού του ανθρώπου. Πρόκειται για την διαθήκη που άφησε ο Νίκος σε όλους μας.



Η ζωή και το έργο του Νίκου Πρωτονοτάριου

Ευχαριστούμε από καρδιάς την δική μας Αννούλα της Πάρου, που μας έστειλε αυτό το συγκινητικό βίντεο. Την ευχαριστούμε ακόμη περισσότερο που μας άνοιξε τα μάτια και γνωρίσαμε το έργο και την προσφορά αυτών των ανθρώπων.

Κλείνοντας, μεταφέρουμε τα λόγια της Άννας μας....

“Ο Νίκος, με την ζωή του μας δίδαξε ότι καμία δύναμη δεν είναι μεγαλύτερη από την θέληση. Και ότι καμία δικαιολογία δεν είναι αρκετή για να αποφύγουμε να δώσουμε στην Ζωή τον καλύτερο εαυτό μας. Αν αυτό μπορέσουμε να το κάνουμε πράξη, τότε κι εκείνος δεν θα πάψει ποτέ να ζει ανάμεσά μας.”

Ενιαία κίνηση bloggers.
Το θέμα ξεκίνησαν και δημοσιεύουν σήμερα αρκετά blogs.
Ας γίνουμε περισσότεροι!
Αν θέλετε και μπορείτε, αναδημοσιεύστε!
Βοηθήστε στη μετάδοση ειδήσεων που συμβάλουν 
στην πρόοδο, στην εξέλιξη, στην καλυτέρευση των πάντων γύρω μας.

Νόσος Νάξος: μια μορφή Αρρυθμιογόνου Μυοκαρδιοπάθειας που προσβάλλει -κυρίως- αθλητές. Η ανακάλυψη αυτή έχει τεράστια σημασία αν αναλογιστούμε πως είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της κλινικής καρδιολογίας όπου εφαρμόστηκε η γενετική επιστήμη στην αντιμετώπιση μιας καρδιοπάθειας.

Πληροφορίες για τη Νόσο Νάξο εδώ.

Τρίτη 26 Μαΐου 2015

Δελφίνια στην Πατησίων


Στο απέναντι κατάστρωμα ένα νεαρό ζευγάρι μεταφυτεύει βασιλικούς και δενδρολίβανα. Απ’ το ανοιγμένο φινιστρίνι τους, η διάφανη ουρά μιας βουάλ κουρτίνας θροϊζει στα φυσήματα του αέρα. Σμήνη γλάρων κόβουν βόλτες πάνω απ’ τις δορυφορικές. Στα ήρεμα νερά της πλωτής πολιτείας, μικρά παιδιά παίζουν κυνηγητό ανάμεσα στα παρκαρισμένα καϊκια. 

Ο μοναχικός ηλικιωμένος ρουφάει τον καφέ του απ’ το λευκό παραδοσιακό φλιτζάνι. Σιδερένιο τραπεζάκι καφενείου, τσίγκινος δίσκος, γυάλινο ποτήρι “Γιούλα” και μια καράφα νερό. Το εσωτερικό της καμπίνας του,  πάλλεται απ’ τη φωνή της Μπέλλου… “Άραγε, άραγε ποιος να ’ναι αιτία / αχ γιατί τόση κακία / αχ κακούργα, κακούργα κοινωνία..”. Στο κάθε “Aχ!”, στριφογυρίζει ρυθμικά το κομπολόι  του, με το βλέμμα ν’ αλητεύει πέρα απ’ τα φουγάρα των πλοίων, στον ανοιχτό ορίζοντα της μνήμης του. 

Στη διπλανή κουπαστή, ένα ζευγάρι εφήβων ανταλλάσσουν απλόχερα όλο το βιός τους. Ματιές, φιλιά, αγκαλιές, λόγια και υποσχέσεις. 

Η γιαγιά στο πρώτο κατάστρωμα θα φτιάξει και φέτος γλυκό βύσσινο, αδιαφορώντας προκλητικά για το πολυ-εργαλείο που αφαιρεί κουκούτσια. Καθισμένη στο μεγάλο φερ-φορζέ της βεράντας, με μια φουρκέτα μαλλιών και την ποδιά της ματωμένη απ’ τα κόκκινα ζουμιά, θα γεμίζει σπυρί-σπυρί τα τεντζερικά της.  Ένα για το γλυκό κι ένα για λικεράκι με τα κουκούτσια.
Γιατί δεν πετάμε τίποτα παιδάκι μου”... 


Μεσημεριάζει. Το μεσαίο κατάρτι είναι διάσπαρτο με απλωμένα ασπρόρουχα. Πίσω απ’ τις τέντες αντηχούν μεταλλικοί ήχοι από πιρούνια και καρέκλες που σέρνονται πάνω στα μωσαϊκά. Μυρωδιές ψητού και παιδικές φωνές. Ξυπόλητα ποδαράκια που αιωρούνται κάτω απ’ το τραπέζι. Στριμωγμένα τραπεζώματα που διαχρονικά έχουν την ίδια χωροταξία: 
Εγώ θα κάτσω εδώ στην άκρη, για να μπορώ να σηκώνομαι πιο εύκολα. Βολευτείτε εσείς παραμέσα…”
Η φροντίδα κάθεται πάντα στο ακρόπρωρο, πάνω σ’ ένα πλαστικό σκαμπό.
Για να σερβίρει με κινήσεις γαζέλας τις ζεστές γάστρες και τις αχνιστές πιατέλες.
Και φέτες καρπουζιού και δίσκους με καφέδες και γλυκά κουταλιού.



Το καλοκαίρι η Αθήνα ντύνεται λιμάνι.
Όσοι δεν βρήκαν θέση στα μεγάλα υπερωκεάνια και στα φωταγωγημένα κρουαζιερόπλοια, δένουν τους κάβους τους στην προβλήτα της και κάνουν διακοπές στα γνώριμα νερά της. Ο καθένας με το μικρό σκαρί του, οργανώνουν μικρές αποδράσεις και παίρνουν ανάσες πριν βουτήξουν ξανά στα τσιμεντένια πελάγη τους.
Μια βραδινή κρουαζιέρα στη φωταγωγημένη Ακρόπολη, στο Λυκαβηττό,  
ή στα σοκάκια του Ψυρρή...
Βαρκάδες στο γαρμπίλι των θερινών και στα βράχια των συναυλιών...
Μπαλκόνια που βαστούν γερά τις αντιστάσεις τους στις επιδρομές των βαρβάρων...
Ήσυχα, αθόρυβα, συνθηματικά και με τα πολύτιμα υλικά, μιας αιώνιας συνταγής που είχαμε την ευλογία να κληρονομήσουμε...
Πρώτο τραπέζι στον ήλιο, έναν καταγάλανο ουρανό και μια θάλασσα να μας περικυκλώνει.





Πέμπτη 21 Μαΐου 2015

Μ' ένα πρόταγκον ξεχνιέσαι...

"Τ' αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι. 
Οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι" 
(ελληνικό γνωμικό)


Για την ιστορία: Η πρόεδρος της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου αντέδρασε την Τετάρτη 20/5 στην απόφαση της αστυνομίας να ανακόψει την πορεία γιατρών και εργαζομένων στα νοσοκομεία προς το Μέγαρο Μαξίμου, τοποθετώντας κλούβες στη λεωφόρο Βασιλίσσης Σοφίας μπροστά στη Βουλή.


Ακολούθησε ισχυρή έκρηξη επιθετικών δηλώσεων, δηκτικών σχολίων και ειρωνικών αναρτήσεων.




Ο Σταύρος Θεοδωράκης απ'το πιλοτήριο του "βομβαρδιστικού", εκτόξευσε πάραυτα το ακόλουθο ιστορικό ανακοινωθέν:
“Η κυρία Κωνσταντοπούλου όπως η ίδια έχει πει δεν είναι απλώς η Πρόεδρος της Βουλής, είναι ο τρίτος πολιτειακός παράγων και ως τέτοια θα έχει λόγο παντού, ακόμη και για τη διάταξη των δυνάμεων της Αστυνομίας στα πεζοδρόμια και τους δρόμους. Σε λίγο και στην... αγροφυλακή". 

Επίσης για την ιστορία, θυμήθηκα κάτι παλιά άρθρα στο Protagon. Ένα απ' αυτά, είχε δημοσιευτεί τον Μάϊο του 2011 και είχε τίτλο "Υπάρχει ζωή χωρίς μπάτσους;". Κατά λάθος προφητικός ο τίτλος του, αφού και Ζωή υπάρχει και ζωή χωρίς μπάτσους επίσης. Στον επίλογο του άρθρου, έγραφε τότε ο Ποταμάρχης:

"...Τι να καταλάβει από επεισόδια στο Σύνταγμα, ο βουλευτής που παρκάρει κατευθείαν στο υπόγειο της Βουλής; Τι να καταλάβει ο αριστερός, ο κυβερνητικός, ο δεξιός, ο ακροδεξιός αξιωματούχος που έχει την αστυνομία να του φυλάει το κόμμα, το σπίτι, το αμάξι; Οι υπόλοιποι όμως που ούτε σωματοφύλακες έχουμε, ούτε κουστωδίες μας συνοδεύουν, καταλαβαίνουμε. Και για να δώσουμε ένα τέλος σε αυτή την «ασυνεννοησία», έχω μια πρόταση. Να αποσυρθούν από σήμερα, όλοι οι «μπάτσοι» από τους «πολιτικούς στόχους». Να φύγουν από την Κουμουνδούρου, τον Περισσό, την Ιπποκράτους, τη Συγγρού, την Καλλιρόης. Να φύγουν από τα υπουργεία και από τα σπίτια των αρχηγών. Να φύγουν από τα αυτοκίνητα τους και από τα γραφεία τους. Να μη συνοδεύουν οι «μπάτσοι» τα σχολικά των παιδιών τους, ούτε τις κυρίες τους στα ψώνια. Και αφού φύγουν και περάσουν μια εβδομάδα απροστάτευτοι και μόνοι, μετά να έρθουν να μιλήσουμε για τη βία στην πόλη. Ας ξεκινήσουν σήμερα οι αριστεροί, αύριο οι υπουργοί, μεθαύριο οι δεξιοί και οι ακροδεξιοί. Τους αναφέρω με την σειρά της κοινωνικής ευαισθησίας που έχουν επιδείξει (στα λόγια). Να πουν δημοσίως:

Δεν θέλω πια κανένα αστυνόμο στα πόδια μου. Θέλω να ζήσω σαν πολίτης του κέντρου. Ακόμη και στις διαδηλώσεις θα πηγαίνω μόνος μου. Χωρίς βοηθούς και παρατρεχάμενους. Και το Σύνταγμα μόνος μου θα το διασχίσω και την Ομόνοια και την Πατησίων και την Αγίου Κωνσταντίνου και την Πειραιώς. Τολμάει κανείς; Ένας έστω;"


Ανάμεσα στα σχόλια των αναγνωστών, αντιγράφω το εξής εύστοχο: 
"Ωραία τα λες...Πρέπει να γίνεις συγγραφέας... Αν αυτά που γράφεις γίνουν ταινία επιστημονικής φαντασίας, μπορεί να πάρεις και το oscar... Σκέψου το..."




Υστερόγραφο: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα μείνει στην ιστορία ως μια μη συμβατική Πρόεδρος. Δεν κρύβεται πίσω από κουρτίνες, καναλάρχες, σκηνοθέτες του πολιτικού πεδίου και υποκριτικούς καθωσπρεπισμούς. Λέει αυτό που πιστεύει. Και πιστεύει αυτό που λέει. Δεν ξέρω αν είναι σωστή ή λάθος. Αναγνωρίζω όμως στο πρόσωπό της, αυτό το κρυφό απωθημένο που είχαμε όλοι μας. Να βρεθεί επιτέλους ένας ακριβοδίκαιος άνθρωπος, με καθαρή ματιά και να τα λέει έξω απ' τα δόντια. Αν δεν το αντέχουμε, είναι πρόβλημά μας. Όχι δικό της. Η ιστορία δεν είναι κουίντα. Δεν συγχωρεί αλλαγές ρεπερτορίου, ανάλογα με το πού φυσάει ο άνεμος των συμφερόντων. Αναδεικνύει ως πρωταγωνιστές, όσους μένουν σταθεροί στα πιστεύω τους, με όποιο πολιτικό κόστος. Και καταβαραθρώνει τους κομπάρσους που την κρυφοκοιτάζουν δειλά απ' το παρασκήνιο, περιμένοντας τα λόγια του υποβολέα να τους σιγοντάρουν.

 
Γατίσια φιλιά σε όλους! Νιαρ....