Πέμπτη 24 Απριλίου 2014

Αναπαραστάσεις

Photo: http://tatphotography.blogspot.gr/
Μπήκαν στο φούρνο ευδιάθετοι. Ο μπαμπάς, ένας ισχνός άντρας με ωχρό πρόσωπο, χαραγμένο από ρυτίδες. Η γυναίκα του, μικροκαμωμένη κι εύθραυστη. Στο χέρι της κρατούσε σφιχτά ένα κοριτσάκι, με ξανθά μαλλιά και μελένια μάτια. Η φουρνάρισσα ακούμπησε το ταψί με το ψητό πάνω στον πάγκο. “Πέντε ευρώ τα ψηστικά”. Ο άντρας πλήρωσε κι ευχήθηκε Χρόνια Πολλά. Η μικρή γλίστρησε απ’ το μητρικό χέρι και στήθηκε μαγνητισμένη στο τζάμι του ψυγείου με τις τούρτες και τα παγωτά. Η μητέρα της την τράβηξε απαλά απ’ τον ώμο. Ο άντρας χρησιμοποίησε τα φύλλα μιας εφημερίδας για να πιάσει το καυτό ταψί και χαιρέτησε ευγενικά την φουρνάρισσα.
Στη διαδρομή προς το σπίτι, κάνανε σύντομες στάσεις για να ξεκουράσει τα χέρια του. Πεζούλι, καφάο του ΟΤΕ, κάγκελα μιας πυλωτής κι ο χαμηλός φράχτης μιας πολυκατοικίας. Κατά μήκος της λεωφόρου, τους προσπερνούσαν αυτοκίνητα με βιαστικούς οδηγούς, που είχαν ως πιθανό προορισμό ένα συγγενικό σπίτι κι ένα γιορτινό τραπέζι. Παιδάκια δεμένα στα πίσω καθίσματα και ενήλικες με αμφίθυμες εκφράσεις. Μετά από πεζοπορία μισής ώρας, χώθηκαν σ’ ένα στενό και μπήκανε στην είσοδο μιας παλιάς πολυκατοικίας. Η μικρή χοροπήδαγε ανυπόμονη, κολλώντας τη μύτη της στο ταψί “Μμμμ… ωραία μυρίζει! Ε μαμά;”

Στη μικροσκοπική τους κουζίνα είχαν στρώσει από νωρίς το τραπέζι. Ήταν εμφανής η απέλπιδα προσπάθεια να ντύσουν γιορτινά ένα θλιβερό διάδρομο, με θέα έναν φωταγωγό που ξέρναγε τη μαυρίλα του πίσω απ’ τον καγκελόφραχτο φεγγίτη. Ένας μαρμάρινος νεροχύτης κι ένα πτυσσόμενο τραπέζι κολλημένο στον τοίχο, για να χωρούν να κινούνται σαν τους κάβουρες. Τρία σερβίτσια, χαρτοπετσέτες με πασχαλινές παραστάσεις, κόκκινα αυγά χωμένα σε μια γύψινη απομίμηση λαγού και μια ψωμιέρα. Κι ένα πλαστικό τραπεζομάντηλο με παπαρούνες και ηλίανθους. Αναπαράσταση Άνοιξης.

Η γυναίκα σέρβιρε τα πιάτα, με έκδηλη την αγωνία να μοιραστούν ισόποσα οι μερίδες απ’ το συρρικνωμένο κομμάτι αρνιού. Κάθισαν στο τραπέζι, προσευχήθηκαν και τσούγκρισαν τα ποτήρια τους. “Χριστός Ανέστη!...Περαστικά σου Αναστάση μου!... Να’μαστε καλά και του χρόνου Παναγία μου!”. Ο Αναστάσης χαμογέλασε με δυσκολία, αλλά στα μάτια του ήταν αποτυπωμένη η ματαιότητα. “Θα με προδώσει η ριμάδα η αρρώστια… Το νιώθω…”, ήθελε να της πει. Κρατήθηκε. Είδε τη μικρή που είχε καρφώσει σαν ταβανόπροκες τα μάτια της πάνω του και σήκωσε το ποτήρι του ψηλά “Αληθώς Ανέστη!”. Έφαγαν αργά και σιωπηλά, με βλέμματα που διασταυρώνονταν συνωμοτικά, σα μύστες σε ιερή τελετή. “Τι θ’ απογίνετε;”, την ρώτησαν με απόγνωση τα μάτια του. “Μη χάνεις την πίστη σου. Θα είμαι στο πλάι σου, μαζί θα το παλέψουμε”, του απάντησαν τα δικά της. “Θα την ακυρώσω κι αυτή τη χημειοθεραπεία, πού να τα βρούμε ως την Τρίτη τόσα χρήματα;” Αντί για απάντηση, κοίταξε με νόημα τη βέρα στο δάχτυλό της. Κι ύστερα τη δική του. “Νόστιμο το ψητό μας Αναστάση μου!” του είπε μεγαλόφωνα. Πίσω απ’ τις λέξεις της, άκουσε την καρδιά της να του φωνάζει “Σ’ αγαπώ ψυχή μου!”… Αναπαράσταση Μυστικού Δείπνου.

Λίγο μετά, τον έπιασε έντονος πόνος στο στήθος. Τον στήριξε στο μπράτσο της και τον έσυρε ως το κρεβάτι. Τον έβαλε προσεκτικά κάτω απ’ τα σκεπάσματα, έριξε ένα αναβράζον δισκίο στο ποτήρι κι όση ώρα αυτό διαλυόταν, του έτριβε τα άκρα με οινόπνευμα. Λες κι ήθελε να πάρει λίγο απ’ τον πόνο του, να του αλαφρώσει το μαρτύριο. Δεν έβγαινε φωνή απ’ το στόμα του, μόνο δάγκωνε τα χείλια του κι έσφιγγε τα μάτια του. Μια δρασκελιά δρόμος ήταν η κουζίνα κι η αγωνία του ήταν να μην τους πάρει είδηση η μικρή.

Απ' τον φεγγίτη, είχε τρυπώσει μια δέσμη ήλιου και τύλιγε σα φωτοστέφανο το παιδικό κεφάλι. Στο τραπέζι, πλάι στα μισοτελειωμένα πιάτα, η μικρή μουτζούρωνε την εφημερίδα που βρήκε κάτω απ’ το ταψί. Δίπλα απ' τον πρωτοσέλιδο τίτλο “Πάνω από ένα δις το πρωτογενές πλεόνασμα!”, ζωγράφισε ένα τερατώδες ομοίωμα ανθρώπου, με τεράστια χέρια σα φτερά αρπαχτικού και κοντά πόδια. Και στη φωτογραφία του πρωθυπουργού, τράβηξε αυθόρμητα μια μολυβιά και του μεγάλωσε τη μύτη. Το χαρτί σκίστηκε απ’ τη δύναμη που έβαλε στο μολύβι της.
Μπορεί κι απ’ την υγρασία που άφησαν δυο δάκρυα πάνω στο χαρτί. Αναπαράσταση Σταύρωσης.

72 σχόλια:

  1. “Μη χάνεις την πίστη σου. Θα είμαι στο πλάι σου, μαζί θα το παλέψουμε”.........τα εχεις πει όλα.....σιωπώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ψυχή της διηγηματογράφου διαπερνά τους αναγνώστες. ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗς (με κατακόκκινα γράμματα)
    Καλημέρα κι αγκαλιά τεραστίων διαστάσεων!! :)))) Φιλιά καρδιά μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατακοκκινίζω κι εγώ κι αφήνομαι στην αγκαλιά και στη φιλία σου.
      Σ' ευχαριστώ ♥

      Διαγραφή
  3. Η ανέχεια, η αγωνία, η αγάπη, η ελπίδα, η συμπαράσταση.
    Η εξουσία, το ψέμα, η καλοπέραση, η αδιαφορία.
    Μια πραγματικότητα που απλώνεται απειλητικά πλέον. Και ένα λιτό, περιεκτικό διήγημα φωτίζει την απειλή. Με τη γνωστή αποτελεσματική σου γραφή, Μαρία. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η απειλή είναι φωτισμένη με προβολείς πλέον Άρη μου. Αν περιμένουμε να μας χτυπήσει και την πόρτα, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Η ιστορία γράφτηκε με αφορμή ένα αληθινό περιστατικό. Δυστυχώς...
      Να'σαι καλά και σ' ευχαριστώ θερμά για τη συντροφιά και τα σχόλιά σου!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Μαρία μου
    Τι ευαίσθητες χορδές διαθέτει η ψυχή σου
    και πόσο ανάγκη έχουμε να σηκώσουμε
    λίγο απ' το δυσβάστακτο βάρος του κόσμου!!!

    Σε γλυκοφιλώ Μαράκι της καρδιάς μας!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελένη μου όλοι διαθέτουμε τέτοιες χορδές, γι αυτό και είμαστε εδώ. Μου αρκεί που το μοιραζόμαστε και κρατάμε ανοιχτή την καρδιά και την πόρτα μας... Έστω ένα χαμόγελο συμπαράστασης κι ένας καλός λόγος, λειτουργεί ενθαρρυντικά σ' όσους υποφέρουν. Να μην νιώθουν αποξενωμένοι...
      Σε γλυκοφιλώ κι εγώ καρδούλα μου ♥

      Διαγραφή
  5. τόσο λιτό αλλά συγκλονιστικό!Και πραγματικά όποιος δεν έχει χρήμα ,απλά πεθαίνει....το έζησα πρόσφατα....
    καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λυπάμαι πολύ. Για τον άνθρωπο που έφυγε, ενώ θα μπορούσε ίσως να ζούσε, αν...
      Καλησπέρα Νάσια μου!

      Διαγραφή
  6. δεν ήθελα να αφήσω σχόλιο...
    μονο που ήθελα να σου πω πως το διάβασα κι αυτό και με συγκίνησε...με πόνεσε γιατί ξέρω πως λέει αλήθειες! Ανάσταση σε όλους εύχομαι ...στις ζωές στις καρδιές και στις Πατρίδες μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας πονάμε και λίγο Ελενάκι μου... Μαθαίνουμε να εκτιμάμε έτσι.
      Σ' ευχαριστώ που μοιράστηκες τη συγκίνησή σου και στην ευχή σου, λέω ένα μεγάλο ΑΜΗΝ!!!
      Φιλιά πολλά σου στέλνω!

      Διαγραφή
  7. χρονια πολλα, Χριστος ανεστη.......
    υπαρχει θεος!!! μην λοιπον απελπιζομαστε, οτι μας συμβαινει παντα υπαρχει καποιος λογος, ο θεος ξερει, εμεις;;; δεν ειναι αναγκη να μάθουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αληθώς Ανέστη! Συντάσσομαι με τα λόγια σου, μα ξέρεις... το αίσθημα της επικείμενης απώλειας, είναι πάνω από κάθε λογική και θρησκεία.
      Τις εγκάρδιες ευχές μου και σ' ευχαριστώ πολύ για την παρέα σου!

      Διαγραφή
  8. σε τούτη την αναπαράσταση ζωής, σε τούτο τον πόνο τον αξιοπρεπέστατο υποκλίνομαι...
    κάθε φορά έχω λόγους σοβαρούς να σ' αγαπάω όλο και περισσότερο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ρε Βίκυ!...
      Τι να πω σε τούτο το σχόλιο;
      Κατευθείαν στην καρδιά μου βάζεις σημάδι κάθε φορά. Να'σαι καλά μωρέ...

      Διαγραφή
  9. Με πλάνταξες Κανελλάκι μου........εύχομαι η Ανάσταση να γίνει στις καρδιές όλων των ανθρώπων....τότε μόνο θα χαθεί ο πόνος, η δυστυχία, τα δεινά......Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Επιφυλάσσομαι Κλαυδία μου.
      Για κάτι πιο γλυκό, σαν ένα γαλακτομπούρεκο ας πούμε ;-)
      Φιλιά ολόγλυκα αγαπημένη μου!

      Διαγραφή
  10. Διάβασα την αναπαράσταση της ζωής χθες το βράδυ αλλά ο κόμπος στο λαιμό μου με έκανε να ξαναγυρίσω σήμερα .
    Υπάρχουν και οι άνθρωποι της αξιοπρέπειας όπως ακριβώς τους περιγράφεις που με πόνο αλλά και δύναμη αντιμετωπίζουν τα δεινά τους . Θαύμασα απεριόριστα τον γνωστό μου μπαμπά που με τα διδυμάκια του 7 χρονών πήγε στην Ανάσταση ενώ τη Μ . Πέμπτη κηδεύτηκε η γυναίκα του και μαμά των παιδιών!!!
    Καλό σου απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ουδέν σχόλιον...
      Μόνο θλίψη.
      Και μια ευχή απ' την καρδιά μου, να του δίνει ο Θεός δύναμη. Έχει ανηφόρι μπροστά του...
      Σ' ευχαριστώ Νικόλ!

      Διαγραφή
  11. “Σ’ αγαπώ ψυχή μου!”
    Αυτό είναι το χειρότερο για μένα Μαρία μου:
    Να μην μπορώ να βοηθήσω να κάνω κάτι!
    Δεν μπορώ να το διαχειριστώ να είμαι δίπλα σε κάποιον που υποφέρει και να μην μπορώ να τον βοηθήσω, να κάνω κάτι!
    Το έχω βάρος και πάντα αναρωτιέμαι!
    Είναι αρκετό να είσαι δίπλα και να λες “Σ’ αγαπώ ψυχή μου!”
    Το έχω κρίμα ότι δεν ήταν!
    Καλό απόγευμα πάντα θα αναρωτιέμαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όμως, αυτό είναι μόνο Ελενάκι μου. Άλλος αποφασίζει για τις "αναχωρήσεις" μας και δεν μπορούμε παρά να διαχειριστούμε τον πόνο μας.
      Ένα γλυκό φιλί σου στέλνω !

      Διαγραφή
  12. Είναι η δεύτερη φορά που σε διαβάζω κι έχω κατασυγκινηθεί.... Πόσα σπίτια κρύβουν τέτοιες ιστορίες δίπλα μας... Καλό απόγευμα και να είσαι καλά να μας συγκινείς και να ενεργοποιείς την ευαισθησία μας.. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εσύ να'σαι καλά Πέτρα μου κι αν αντιληφθείς να βγαίνουν αναστεναγμοί από ένα σπίτι πρόσφερε για λίγο τα αυτιά σου. Δεν είναι θεραπευτικό, αλλά είναι στα σίγουρα ένα καλό αναλγητικό...

      Διαγραφή
  13. Άγγιγμα ψυχής κι ευαισθησίας με την αληθινή κατά κάποιο τρόπο ιστορία σου Μαράκι μου!
    Η αφήγηση σου αριστουργηματική και μοναδική!
    Κάθε ξεροκλαδάκι μου ξαναβλαστίζει μέσ' από το μποστάνι της γραφής σου Μαρία μου!
    Δυστυχώς οι "πένθιμες ψυχές" ολοένα κι αυξάνονται κι οι ατρόμητοι κουρσάροι ανενόχλητοι, ολοένα και υφαρπάζουν!
    Μακάρι να ξυπνήσουμε Μαρία μου αλλιώς ....φασκελοκουκούλωστα! Φιλιά πολλά με αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Κατερινάκι μου με τις ωραίες σου κουβέντες...
      Μένω στην τελευταία σου πρόταση κι ελπίζω να μην φασκελοκουκουλώνουμε παρέα...
      Σ' ευχαριστώ απ' την ψυχή μου! Με συγκινείς πολύ με τα λόγια σου κάθε φορά ♥

      Διαγραφή
  14. Δεν ξέρω τι να σου γράψω κι ας υποτίθεται ότι
    χειρίζομαι με άνεση την γραφή...
    Δεν μπορώ να γράψω δημόσια αυτά που σκέφτομαι
    κι ότι ένοιωσα. Φτηνά τα λόγια , άχρωμα .
    Φεύγω με σκυμμένο κεφάλι , έτσι... και σκέφτομαι
    όσους γνωρίζω που είναι άνεργοι, που είναι πολυτέλεια
    ακόμα και το γιαουρτάκι ...
    Καληνύχτα Κανελλάκι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ζορίστηκα να το κάνω λέξεις αυτό που ένιωσα. Όταν τους είδα στο δρόμο να κουβαλάνε ένα ταψί και να πορεύονται στη λεωφόρο των παθών τους...
      Σε καταλαβαίνω απόλυτα Λεβίνα μου.
      Καταλαβαινόμαστε δηλαδή...
      Φτηνά τα λόγια. Φτηνοί καιροί για ακριβούς ανθρώπους.
      Καληνύχτα μάτια μου!

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα Κανελλάκι μου,
      Εχθές με σόκαρε αυτό που διάβασα… ίσως έφταιγαν τα ψυχολογικά μου που είχαν πάρει την κατηφόρα, ίσως η προχωρημένη ώρα που οι άμυνες πέφτουν, δεν μπορούσα να το καταπιώ αυτό το κείμενο με τίποτα.
      Είναι εικόνες που βλέπουμε γύρω μας, όχι μόνο από άγνωστους αλλά και από κοντινούς μας ανθρώπους… η ανεργία των γονιών, τα παιδιά που μεγάλωσαν και περιφέρονται από δουλειά σε δουλειά (όταν βρουν φυσικά) για διμηνίες μέχρι να τα πετάξουν ξανά εκτός, προτού υποχρεωθεί ο εργοδότης να τα εντάξει στο ασφαλιστικό σύστημα.
      Ας μη μιλήσουμε και για την υγεία… ήδη είναι ένα τρισάθλιο θέμα που μόνο κατάθλιψη μπορεί να προσθέσει στο ήδη επιβαρυμένο κλίμα γύρω μας…
      Όλα σκεπάζονται πια με ένα λούστρο χαρωπών ειδήσεων που μετά τις εκλογές θα έχει ξεφτίσει .
      Δεν είμαι ειδήμων επί των πολιτικών και της οικονομίας αλλά οι άνθρωποι που κατ’ επάγγελμα μας κυβερνούν χρόνια και χρόνια μόνο Έλληνες δεν λέγονται. Δουλεύουν αποκλειστικά και μόνο για το προσωπικό τους συμφέρον, όλοι ανεξαιρέτως και δεν βγάζω κανέναν πια εκτός και κατ’ επέκταση και όλο το σύστημα που τους στηρίζει μέχρι το τελευταίο ψηφαλάκι μόνο για προσωπικό συμφέρον δίνεται.
      Όχι για την πατρίδα. Τίποτα για το κοινωνικό σύνολο.
      Γι αυτό θα γεμίζουν τα υπόγεια με βασανισμένες ψυχές σαν αυτές που περιγράφεις , θα τα στολίζουν πολύχρωμα παιδικά όνειρα που θα σβήσουν κι αυτά κάποια στιγμή … Κι αυτό είναι που με λυπεί περισσότερο από όλα… τα όνειρα που σβήνουν κι απομένει η υγρασία, η μούχλα, οι κατσαρίδες να γλεντάνε επάνω στις σπασμένες ζωές.

      Σε φιλώ Κανελλάκι μου...
      ας είναι καλή η μέρα σήμερα για όλους ....

      Διαγραφή
    3. Λεβίνα, σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου. Νιώθω πως μ' έπιασες απ' το χέρι και με συντροφεύεις στο σκοτάδι. Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  15. Κι όσο κι αν ευχόμαστε την Ανάσταση, άνθρωποι καθημερινά σταυρώνονται...και όλοι απέχουμε μισό βήμα ακριβώς από τη δική μας σταύρωση...μισό βήμα κι ένα δις αερολογίες!
    Συγκλονιστικό!!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απόψε είδα το Αδωνοειδές να περιοδεύει στα νοσοκομεία της βόρειας Ελλάδας. Κάποιοι καρκινοπαθείς, στο βάθος του πλάνου, φώναζαν πως δεν έχουν πρόσβαση στις θεραπείες, πως πεθαίνουν... Απωθήθηκαν απ' τη φρουρά του. Εκείνος, ίσιωσε τη γραβάτα και τη φράντζα του και συνέχισε την περιοδεία του στην Έδεσσα.
      Κι ύστερα έπεσαν διαφημίσεις. Το καλσόν που δεν σκίζεται & δώρο ένα ρολόι... Σε συγκλονιστική τιμή!

      Μαράκι μου, καλό βράδυ :-(
      O Θεός να μας δίνει δύναμη ν' αντέχουμε το άδικο.

      Διαγραφή
  16. Μην σταματάς τις αναπαραστάσεις...μην τις καθυστερείς!
    Λατρεύω να σε διαβάζω παρά τον πόνο και τη θλίψη που κρύβουν οι ιστορίες σου!
    ΣΛ κανελλάκι μου ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Και του χρόνου όλοι εδώ.
    Καληνύχτα Μαρία και σ΄ευχαριστώ για το υπέροχο κείμενο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. "Τί θ'απογίνετε;"
    "Μη χάνεις την πίστη σου. Μαζί θα το παλέψουμε. Σ αγαπώ ψυχή μου. "
    Χαστούκια απανωτά, στην ψευδαίσθηση της σταθερότητας της ύπαρξής μας.
    Η στιχομυθία, πολύ κοντινή μου, πονάει σαν πυρωμένο καρφί.
    Έχεις μεγάλη δύναμη στην πένα σου. Μπράβο που την αξιοποιείς και την κατευθύνεις με την (μεγάλη) καρδιά σου. Κι ας μας πονάει καμιά φορά. Ο πόνος αφυπνίζει.
    Να είσαι καλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα μου ο πόνος μας ενώνει και μας δυναμώνει. Φτάνει να μην τον κρατάμε μέσα μας. Να μοιράζεται και να ξορκίζεται. Ο πόνος για τον συνάνθρωπο, είναι ιερό χρέος μας. Κι εσύ το ξέρεις καλά αυτό.
      Να'σαι καλά κι εσύ Αννούλα μου!

      Διαγραφή
  19. Και η δική μου πίστη είναι ότι ο πόνος ενωνει τους άνρθρώπους.. εκεινους που έχουν μεσα στην ψυχή τους ανθρωπιά... Κανελλάκι μου.. με τι λόγια να σχολιάσω ενα τετοιο κείμενο.. αφήνει ενα κόμπο στον λαιμό..και ενοχές..που εμείς εχουμε την υγεια μας.. προς το παρον και καταλαβένεις τι εννοώ.. οταν το λέω αυτό...γιατί κανεις δεν ξέρει τι θα γίνει αύριο.. ..ειναι ακετα δύσκολο να νιώσεις τον άλλον αν δεν περασεις και εσύ το ιδιο λούκι.. μονο να συμπαρασταθεις με μια καλή κουβεντα.. ενα χέρι να απλώσεις...δεν μπορείς τίποτε άλλο .να κάνεις.... ειναι περιπτωσεις που νιώθεις ανήσχυρος με ότι συμβαίνει γύρω σου... Κανελλάκι μου φιλώ σε.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρουλάκι μου δεν έχω ενοχές, είναι άχρηστο συναίσθημα και δεν σ' αφήνει να δραστηριοποιηθείς.
      Όσο είμαστε καλά, οφείλουμε να συμπαραστεκόμαστε με τις δυνάμεις που διαθέτουμε. Τα "πώς" και τα "γιατί" τα αποφασίζει Άλλος...
      Φιλιά πολλά αγαπημένη μου!!!
      (Εσύ μη μιλάς για αλληλεγγύη, γιατί με τη στάση σου το έχεις αποδείξει έμπρακτα πόσο ευαισθητοποιημένη είσαι).

      Διαγραφή
  20. Ένα κείμενο γεμάτο ευαισθησία... Πάρα πολύ όμορφο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεμάτο αλήθειες θα έλεγα...
      Πάρα πολύ σ' ευχαριστώ Χρυσόστομε!
      Για την παρέα και τα λόγια σου :-)

      Διαγραφή
  21. Μακάρι για την οικογένεια αυτή,την κάθε τέτοια οικογένεια που μπορεί να είναι και δίπλα μας να έρθει και η ανάσταση!
    Μπράβο για τη διεισδυτική ματιά σου!Μέσα από τέσσερις σκηνές είπες πράγματα,που πολλές φορές η κοινωνία μας δε τους δίνει και τόσο σημασία...
    Η μικρή με το μολυβάκι της έδειξε,πως καμιά φορά τα μικρά παιδιά καταλαβαίνουν πολύ περισσότερα απ' όσα νομίζουν οι ενήλικες!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως και περισσότερα απ' όσα οι ενήλικες καταλαβαίνουν.
      Γιατί τα παιδιά νιώθουν. Και δεν μπορείς να τα ξεγελάσεις.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Flore, Χρόνια Πολλά για τις γιορτές που πέρασαν και στο "Μακάρι" σου, βάζω στο πλάι άλλο ένα κι από μένα. Ολόψυχα Μακάρι!!!
      Φιλιά κι από μένα!

      Διαγραφή
    2. Χρόνια Πολλά κι από εμένα!Αν και έπρεπε να τα έχω γράψει ήδη στο πρώτο μου σχόλιο,αλλά παρασύρθηκα από το κείμενο,που μόλις είχα διαβάσει,αυτά που ήθελα να γράψω κι όλα τα άλλα τα ξέχασα!
      Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις τόσο όμορφα και αληθινά!

      Διαγραφή
  22. Πέρασα από εδώ άγνωστο πόσες φορές... το διάβασα... το ξαναδιάβασα... βούρκωσα... ξαναβούρκωσα... ένοιωσα θυμό.... σκέφτηκα πόσες "Αναπαραστάσεις" να γίνονται κάθε μέρα δίπλα μας... και αναρωτιέμαι γιατί δεν κάνουμε όλοι μαζί κάτι.... γιατί απλά σχολιάζουμε τα κείμενα και τα παρακείμενα μεταξύ καφέ και κρέπας.... γιατί Θεέ μου γίναμε έτσι???????????? Σε θαυμάζω γιατί τουλάχιστο εσύ μπορείς και τα γράφεις!!!!!! Τα φιλιά μου!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βίκυ μου... γίνονται πολλά, υπάρχουν δράσεις, εθελοντικές ομάδες και μεμονωμένα άτομα που στέκονται αλληλέγγυα σ' όσους έχουν μεγάλα ζόρια. Αν δεν γινόντουσαν όλα αυτά, θα είχαμε σβήσει απ' τον χάρτη εδώ και καιρό. Βλέπουμε, αυτό που μας προβάλουν. Και νομίζουμε πως δεν γίνεται τίποτα. Γιατί έτσι θέλουν να νιώθουμε.
      Εσύ τουλάχιστον, συμμετέχεις ενεργά σε δράσεις εδώ και χρόνια. Οπότε δε δικαιούσαι να μιλάς για καφέδες και κρέπες ;-)
      Θαυμασμός αμοιβαίος και μη μασάς!... Καλά πάμε ως τώρα. Περιμένανε πως θα είχαμε σπάσει ήδη...

      Διαγραφή
  23. Κατάφερες για άλλη μια φορά να με συγκινήσεις με το γραπτό σου.
    Νομίζω είναι ότι πιο αληθινό έχω διαβάσει αυτές τις μέρες!
    Πόσα άτομα σ'αυτήν την τραγική κατάσταση!!
    Καθημερινά ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά
    και ελπίζουν σε μια μάταιη Ανάσταση!

    Φιλί γλυκό και μια ζεστή μεγάλη
    αγκαλιά γιατί ξέρεις και χτυπάς ευαίσθητες χορδές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ δεν χτυπάω τίποτα. Οι ευαίσθητες χορδές χτυπιούνται σε όσους τις διαθέτουν.
      Και σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου, που είσαι ένας απ' αυτούς τους ανθρώπους!
      Ζουζού μου, παλιά μου φίλη και αγαπημένη, να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  24. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Μαρία μου,
    τι μπορεί κανείς να πει για ιστορίες θείου δράματος, που διαδραματίζονται με αξιοπρέπεια και σιωπή...
    Αν θυμάσαι καλά γύρω στα Χριστούγεννα είχα γράψει ένα ποίημα "Μικρός Χριστός γεννήθηκε στον Κολωνό"
    με θέμα το ρατσισμό. Όμως Χριστοί που σταυρώνονται καθημερινά υπάρχουν παντού και σε όλες τις ηλικίες.
    Οι δικοί σου Χριστοί σήμερα έκαναν τα μάτια μου να τρέχουν ασταμάτητα.
    Μαρία μου, είσαι ένας ευλογημένος άνθρωπος που έχει το χάρισμα να διακρίνει τις δυστυχίες, να τις βοηθάει αλλά και να τις αναδεικνύει με το γραπτό λόγο ώστε να ευαισθητοποιεί όποιον τις διαβάζει.
    Ότι κι αν ευχηθώ θα είναι απλά ένα ευχολόγιο.
    Οι δυστυχίες δεν τελειώνουν, κάποιες όμως απαλύνονται όταν τις αντιληφθεί άνθρωπος σαν εσένα
    γιατί ο τρόπος σου να κινητοποιείς τις καρδιές ώστε να τις ψάξουν γύρω τους είναι μοναδικός.
    Σε φιλώ Μαρία μου και νιώθω πολύ τυχερή που είσαι φίλη μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την ιστορία σου τη θυμάμαι και την ξεχώρισα με την πρώτη. Και δεν πρόκειται να την ξεχάσω.
      Στα λόγια σου, καταθέτω τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη μου.
      Επειδή προέρχονται από εσένα ειδικά.
      Τιμή μου και κοινή τύχη η γνωριμία μας. Αν και κάποια πράγματα δεν γίνονται τυχαία (νομίζω)...
      Φιλιά εγκάρδια!

      Διαγραφή
  26. Μίλησες πολύ βαθιά μου.
    Λέω τώρα να στείλω αυτό το υπέροχο κείμενο στο άδωνις για να αρχίσει να ζωγραφίζει πάνω του.

    Το παχύδερμο είχε πει ότι το μνημόνιο είναι ευλογία για τον τόπο. Το άδωνις επίσης ηδονίζεται με δαύτα. Κάποια άλλα σκυλιά έβγαλαν δισεκατομμύρια και συνεχίζουν.
    Το μοναδικό θετικό που βρίσκω εγώ είναι που με αφορμή τα εγκλήματα που αυτά προκάλεσαν δημιούργησα το μπλογκ και είχα την μεγάλη τύχη να γνωρίσω σπουδαίους ανθρώπους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αρνούμαι να χαλάσω τη διάθεσή μου για το πιθηκοειδές. Ούτε μια πληκτρολόγηση δεν του χαλαλίζω.
      Πέτρο, τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Το νιώθεις, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  27. Η συγκίνηση δεν με αφήνει να βλέπω αυτά που γράφω...
    Η γραφή σου είναι κείμενο διαμαρτυρίας!
    Να συνεχίζεις να γράφεις.
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γράφω, διαβάζω, γράφετε, μοιραζόμαστε, πεισμώνουμε, κρατιόμαστε, αντέχουμε. Ελπίζουμε.
      Άννα μου σ' ευχαριστώ πολύ κι ευγνωμονώ την τύχη μου που σε γνώρισα μέσω μιας ανταλλαγής ευχών, που τελικά εξελίχθηκε σε ανταλλαγή ανθρωπιάς. Μεγαλείο!
      Τα φιλιά μου σου στέλνω!

      Διαγραφή
  28. Δεν υπάρχει περίπτωση να διαβάσω κείμενό σου και να μην νιώσω βαθιά συγκίνηση και την επιθυμία να το ξαναδιαβάσω !!!!! Το τέλος με το πρωτογενές πλεόνασμα πολύ ευρηματικό - δημιουργεί ένα πικρό χαμόγελο !!!! ΜΠΡΑΒΟ !!!!!
    Νίκη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Νίκη μου, με τιμάς με τα λόγια σου!
      Φιλιά πολλά και μια γλυκιά καληνύχτα ♥

      Διαγραφή
  29. Οι ανταλλαγές ευχών, δίνουν παράταση στην απελπισία! Και αυτό καίει περισσότερο από τον πόνο της δυσχέρειας. Πόση αντοχή να θέλει η οδύνη; Το προδιαγεγραμμένο τέλος που βλέπεις να έρχεται βασανιστικά; Τι να γιατρέψουν οι πλαστικοί ηλίανθοι; Το παιδικό χέρι, θα ζωγραφίζει τον πόνο...
    Η συγκίνηση είναι μεγάλη από το κείμενο σου!
    Η αποτύπωση μιας καθημερινής σταύρωσης, συνανθρώπων μας!

    Ευχαριστώ για τα πικρά συναισθήματα που όμως είναι μέρος της καθημερινότητας μας... αρκεί να τα βλέπουμε και να απλώνουμε το χέρι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ Αντιγόνη μου!
      Είσαι απ' τους ανθρώπους που ξέρουν να "βλέπουν" και η ματιά σου πάντα με συγκινεί.
      Να'σαι καλά ολόψυχα σου εύχομαι!

      Διαγραφή
  30. Διαβάζοντας το κείμενο σου Μαρία, το πρώτο που σκέφτηκα είναι η υγεία, (δεν θα αναφερθώ στη τραγική κοινωνική αδικία της χώρας μας) αλλά απλά στην ψυχική και σωματική υγεία του καθενός...
    Η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις όταν κτυπά τη πόρτα μας και την ίδια απελπισία, πόνο και φόβο αισθάνεται και αυτός που κάνει χημειοθεραπεία στην Α' θέση, όπως και αυτός που είναι με άλλους πέντε σ' ένα θάλαμο... το ζω Μαρία τις τελευταίες μέρες από πολύ κοντά με δυο εντελώς διαφορετικές περιπτώσεις πολύ αγαπητών φίλων μου...που και όλα τα χρήματα του κόσμου να είχαν δεν θα τους παρηγορούσαν... γι αυτό όσο είμαστε υγιής προπαντός ψυχολογικά, να είμαστε ευγνώμονες προς τη ζωή, γιατί κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί πώς θα ξημερώσει για μας η αυριανή μέρα...
    Μπορείς να ζεις τη κάθε σου μέρα σαν να είναι η τελευταία, μπορείς να την ζεις με αγάπη, με καλοσύνη, με συμπόνοια, με ευγνωμοσύνη εκεί είναι το θέμα...
    Ευχαριστούμε Μαρία, για άλλη μια φορά που με τα κείμενα σου, μας βάζεις μπροστά στον ανθρώπινο πόνο και στην ευθύνη μας...

    ΑΦιλιά με όλη μου την αγάπη... <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου αναρωτιέμαι αν οι άνθρωποι που δεν έχουν πρόσβαση σε γιατρούς και φάρμακα, που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντιμετωπίσουν με αξιοπρέπεια το "θηρίο", αλλά αγωνιούν για το πότε, το πώς, το εάν και το γιατί, έχουν το ίδιο μερτικό στην απελπισία. Δεδομένου ότι η αγωνία τους επικεντρώνεται στο πώς θα βρουν τους πόρους και όχι πώς θα θεραπευτούν, νομίζω πως χάνουν πολύτιμο χρόνο και ενέργεια.
      Δυστυχώς γνωρίζω προσωπικά και διαβάζω για ανθρώπους που χάθηκαν γιατί ήταν ανασφάλιστοι...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σου, που στη βάση του το βρίσκω απόλυτα σωστό. Δυστυχώς για κάποιους όμως, η καθημερινότητα αναλώνεται στην επιβίωσή τους, κι όχι στα βαθύτερα νοήματα της ζωής.
      Φιλιά εγκάρδια σου στέλνω!

      Διαγραφή
  31. Καλημέρα Μαρία!
    Μια και μου δίνεται η ευκαιρία, θα ήθελα να δώσω μια πληροφορία, για όσους από μας έχουν γύρω τους άτομα που είναι σοβαρά άρρωστα και δεν έχουν ούτε τα χρήματα να πάρουν ταξί για να μεταφερθούν σε κάποιο νοσοκομείο. Το νοσοκομείο "Ελπίς" που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στον Άγιο Σάββα στην Αθήνα, δέχεται και θεραπεύει εντελώς δωρεά σοβαρά άρρωστα άτομα. Το πιο λυπηρό όμως είναι, τι κάνει το κράτος γι αυτούς που είναι ανήμποροι και βρίσκονται στην επαρχεία, εκεί μόνο οι συνάνθρωποι μας μπορούν να βοηθήσουν...
    Και θυμώνω που μια παρόμοια πληροφορία, όπως και πολλές άλλες, σκόπιμα αποσιωπούνται (από αυτούς που έχουν συμφέρον, όπως οι φαρμακευτικές εταιρίες κλπ).
    Για όσους από μας που είμαστε ψυχικά υγιής και τα βαθύτερα νοήματα της ζωής, μας άλλαξαν τη ζωή, νομίζω πως είναι καθήκον, στο μέτρο που αναλογεί στον καθένα να συνδράμει τους συνανθρώπους του με πράξεις (πράξη είναι και μια πληροφορία, όπως μια καλή κουβέντα ή το παραπάνω εξαιρετικό κείμενο) και χαίρομαι γιατί βλέπω κάτι να έχει αρχίσει ν' αλλάζει σε ατομικό επίπεδο... γιατί αλίμονο μας αν περιμέναμε τη βοήθεια της πολιτείας!
    ΑΦιλιά και να έχουμε μια όμορφη Κυριακή και ας ρίχνει καρεκλοπόδαρα! :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Στεφανία μου σ' ευχαριστώ πολύ για την ενημέρωση. Θα τη μεταφέρω εκεί που χρειάζεται. Δεν είχα διαβάσει κάτι σχετικό ως τώρα. Τα καλά δεν διαδίδονται όπως λες κι εσύ...
    Να'σαι καλά και παρά τη βροχή, μου έφτιαξες τη διάθεση :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Μαρία μου, καλή μου φίλη, πότε επιτέλους θα σταματήσουν να υπάρχουν ερεθίσματα για να γράφονται τόσο υπέροχα κείμενα;
    Πότε επιτέλους το σκοτάδι θα εξαφανιστεί δίνοντας τη θέση του στο φως;
    Υπέροχο κείμενο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μένω στην υπέροχη προσφώνησή σου Στέφανε (επίσης αγαπημένε μου) και αποφεύγω να σου απαντήσω για το πότε. Η ευχή μου είναι να γυρίσουμε σελίδα σύντομα!
      Σ΄ ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  34. Μαράκι μου, ξέρεις να συγκινείς και να εγγίζεις τσι ψυχές μας... έχω ένα μικρό χώρο στο γραφειάκι μου στην επαγγελματική ένωση και κάθε φορά που γράφεις κάτι το τυπώνω και το καρφιτσώνω - να σε βλέπω να μου κλείνεις το μάτι απ'τη γωνία. Σ'ευχαριστώ πολύ για τα τόσα και τόσα ψυχικά ταξίδια. Πολλές και ζεστές αγκαλιές από τη μακρινή Μελβούρνη

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.