Πέμπτη 1 Μαΐου 2014

Η επανάσταση της καλοσύνης στην πράξη

Έπεσε σαν αλογόμυγα στο γαλακτερό περιβάλλον της εταιρείας, πριν λίγα χρόνια. Χρωματικά και μόνο, ήταν παντελώς αταίριαστη. Συνδυασμοί άσπρο-μαύρο δεν παίζανε τότε, αφού όλοι μας τηρούσαμε αυστηρό χρωματικό πρωτόκολλο, καθώς και μια πάγια εμμονή στο λευκό. Όχι του Αιγαίου… του δέρματος. Απ’ την πρώτη μέρα που έσκασε μύτη στο γραφείο, την κρατήσαμε σε μια –σιωπηρά οργανωμένη- απομόνωση, ντοπαρισμένοι με την κατάλευκη ψευδαίσθηση ότι αποτελούσε ένα ξένο στοιχείο, ένα παράταιρο έπιπλο στο ευρωπαϊκό σαλονάκι μας. Κι αυτή χαμογελούσε. Όσο συνεχιζόταν η απαξίωσή μας, τόσο το χαμόγελό της απλωνόταν κι έφτανε ως τα σύνορα του προσώπου της. Κι όσο νομίζαμε οι αφελείς ότι η συμπεριφορά μας είναι προϊόν φυλετικής υπεροχής, τόσο εκείνη μας μαστίγωνε ανελέητα με τις λέξεις της. Μαζί της θυμηθήκαμε κάτι παλιές φράσεις και συνήθειες και -άθελά μας- τις ξαναβάλαμε στην καθημερινότητά μας. «Καλημέρα!», «Δόξα τω Θεώ, όλα καλά!», «Ευχαριστώ πολύ!», «Σε παρακαλώ...». Επίσης, σε πείσμα όλων μας, έμαθε και αφομοίωσε τις διαδικασίες και τα δαιδαλώδη μονοπάτια της πολυεθνικής μας αυτοκρατορίας, με χρόνους και αντοχές που μόνον ένας Αφρικανός δρομέας μπορεί να καταφέρει. Υπερωρίες, ξενύχτια στο σπίτι, διάβασμα, προσωπικό ψάξιμο απ’ τα αρχεία, πείσμα, οι πρώτες επιτυχίες στα νούμερα, η αποδοχή, η εδραίωση, τα καπέλα που της βγάλαμε όλοι.

Στα ζόρικα χρόνια που ακολούθησαν, με τη διάθεση και το ηθικό μας στα τάρταρα και τις κουβέντες μας να σοβαρεύουν ολοένα και περισσότερο, εκείνη συνέχισε να μας χαμογελάει απτόητη. Στους μίζερους μονολόγους μας για την κρίση και την ακρίβεια, μας θύμιζε ότι είμαστε η χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία και πως έχουμε καθήκον να μη σκύψουμε το κεφάλι και να παραδοθούμε αμαχητί. Μας έλεγε ιστορίες απ’ την πατρίδα της, μας περιέγραφε τις περιπέτειες τον Ελλήνων μεταναστών στην Αίγυπτο, οι περισσότεροι απ’ τη Μικρασιατική Καταστροφή, με βιώματα από διωγμούς και αφανισμούς. Κοντά της, πλοηγήθηκα νοερά στην Αλεξάνδρεια, με ξενάγησε στην ιστορική βιβλιοθήκη, στο σπίτι του Καβάφη, στα βάθη της Γκίζας ως τις Πυραμίδες, στον Νείλο και στο Πανεπιστήμιο του Καϊρου. Σε κάτι ζόρικες μέρες που πέρασα, με βούτηξε απ’ το λαιμό και με πήγε ταξιδάκι τσάρτερ ως το Μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης στο Σινά. «Πρέπει να το επισκεφθείς κάποτε, να νιώσεις την κατάνυξη όταν προσκυνάς το ιερό σκευοφυλάκιο, να βρεθείς κοντά στη μαγεία της φύσης και την ιερότητα του χώρου αυτού. Αν το αποφασίσεις, θα έρθω μαζί σου!...», μου είπε.

Με την απόφασή της να ζήσει στην Ελλάδα καλοπληρωμένη κι εξοφλημένη στην εντέλεια, με ακρίβεια και συνέπεια που λίγοι πλέον Έλληνες διαθέτουν, καταθέτει χαρτιά για να πάρει και την ελληνική ιθαγένεια. Η γνωστή ιστορία. Δημόσιες υπηρεσίες, αιτήσεις, παράβολα, επιτροπές, βεβαιώσεις, πιστοποιητικά και τούμπαλιν... Κι ένα βιβλίο Ελληνικής ιστορίας. Για να δώσει εξετάσεις και να την περάσουν. Χαμογέλασε όταν της το δώσανε. «Μα την έχω ήδη διδαχθεί στο ελληνικό σχολείο του Καϊρου! Έχω κάνει πολλές εργασίες και μεταφράσεις απ’ τα αραβικά...», είπε στον αρμόδιο υπάλληλο. Απάντηση δεν πήρε ποτέ. Το ζητούμενο ήταν να εισπραχθεί το ποσόν του παράβολου. Ίσο μ’ ένα μηνιάτικο, καλά αμοιβόμενου υπαλλήλου. Για την ιστορία, ποιος νοιάζεται;

«Αντί να με μαχαιρώσουν και να μου το πάρουν με τη βία, εγώ πάω και το δίνω εθελοντικά!», μου είπε προ καιρού, με τη γνωστή της ευπροσηγορία. Δεν είχα καμμιά αμφιβολία ότι μεταξύ των άλλων εθελοντικών δραστηριοτήτων της, θα ήταν και αιμοδότης. Όπου γάμος και χαρά , κι αυτή μέσα! Στο νοσοκομείο που πήγε για την αιμοδοσία, πέτυχε «φλέβα». Ταυτόχρονα, έκαναν έφοδο και τα «φουσκωτά παλληκάρια». Όχι για να δώσουν αίμα. Για να πάρουν. Ουρλιαχτά, χτυπήματα στην πόρτα του Υπεύθυνου Αιμοδοσίας, προπηλακισμοί, το γνωστό κουρνιαχτό «Δεν δίνετε αίμα σε ξένους! Μόνο σε Έλληνες!» . Ο γιατρός τους εξήγησε ότι η κοπέλα είναι μόνιμος αιμοδότης και ήρθε για να δώσει. Αμηχανία και φωνηεντική απάντηση «Ααα...!»

Το παράδοξο της ιστορίας είναι, πως έμαθα τι ακριβώς σημαίνει το λήμμα «Πατριωτισμός», από μια Μετανάστρια. Που αγαπάει και γνωρίζει την ιστορία της πατρίδας μου, λίγο παραπάνω απ’ τους επαγγελματίες πατριώτες.



Αφορμή για να ξαναδημοσιεύσω την ιστορία αυτή (είχε δημοσιευτεί παλιά στο ΕΞΙ), ήταν η ιδέα της Πεταλούδας, να μαζέψει την παρέα μας και να κεραστούμε ανθρώπινες στιγμές... «άνθρωποι και γεγονότα που μας ώθησαν να γίνουμε ένα τσακ καλύτεροι, πιο ανθρώπινοι, πιο χαρούμενοι», όπως χαρακτηριστικά γράφει στο κάλεσμά της. 
Με τη συγκεκριμένη φίλη, βρέθηκα εκτοξευμένη… άπειρα τσακ πιο πάνω. Κι όσες φορές μιλάμε για ανθρωπιά, καλοσύνη δίχως ανταλλάγματα, θετική σκέψη και ταπεινότητα, ο νους μου τρέχει σ’ εκείνη.

Συμμετέχουν τα μπλογκ:
http://miakalimera.blogspot.gr/ της Ελενας Λ.
http://swanocean.blogspot.gr/ της Μαριας Νακα
http://texnistories.blogspot.gr της Φλωρας
http://princess-airis.blogspot.gr/ της Αριστεας

Εύχομαι ολόψυχα ο μήνας που ξεκινάει σήμερα και σηματοδοτεί αγώνες και ανατροπές, να μετρήσει -τουλάχιστον- μικρές, προσωπικές επαναστάσεις απ' τον καθένα μας. Καλοσύνης στην πράξη! Καλό μήνα σε όλους! 

32 σχόλια:

  1. Μοιάζει τετριμμένο, αλλά είναι η αλήθεια, πάντα έτσι δεν γίνεται Μαρία; Οι "ξένοι" ξέρουν καλύτερα την ιστορία ενός τόπου που μεταναστεύουν οικειοθελώς και τον τιμούν και τον σέβονται περισσότερο, μυστήριο το γιατί... Καλό μήνα Μαρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως γιατί φροντίζουμε να αισθάνονται μονίμως σαν "επισκέπτες". Παίρνουμε ότι μας συμφέρει απ' αυτούς, αλλά απ' την άλλη, τους κρατάμε σε απόσταση...
      Πέτρα, καλό μήνα να έχουμε!

      Διαγραφή
  2. Υπάρχουν πάρα πολλοί που γνωρίζουν και τιμούν την ιστορία και τον πολιτισμό μας Μαράκι μου! Πολύ γλυκιά η ιστορία σου με πολλά μηνύματα! Η κόρη μου που σπουδάζει στη Ν. Υόρκη και παράλληλα δουλεύει σε μια πολυεθνική εταιρεία, στο γραφείο της είναι υπεύθυνος ένα Κινέζος γύρω στα 30, ξέρει τόσα πολλά για τη χώρα και την ιστορία μας που η κόρη μου έπαθε σοκ! Ήξερε για ναυμαχίες, για τον Λεωνίδα, για τις Μυκήνες, για την Κνωσό, για απίθανα πράγματα! Ο σεβασμός του στον πολιτισμό μας είναι τεράστιος! Είναι τακτικός μαραθωνοδρόμος, δεν έχει έρθει στην Ελλάδα ποτέ και το έχει τάμα ζωής να τρέξει σε έναν επίσημο "Μαραθώνιο" στην Αθήνα. Ένα από τα δώρα που του πήγε η κόρη μου ήταν κι ένα βιβλίο με το μουσείο της Ακρόπολης και ξετρελάθηκε! Μπορεί να την πιέζει και να την στύβει στη δουλειά, γιατί εκεί δεν χαρίζονται, αλλά τη θαυμάζει κιόλας! Πρωτομαγιά σήμερα κι εκεί δουλεύουν κανονικά το ήξερες? Εγώ απ' την κόρη μου το έμαθα!
    Να είσαι καλά Μαράκι μου Καλό μήνα με αγωνιστικούς παλμούς!!! Φιλιά σταυρωτά με αγάπη!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου το γνωρίζω πως στην Αμερική δεν είναι αργία η Πρωτομαγιά (παράδοξο ε;)
      Όσο για τον Κινέζο που μου αναφέρεις, το πιστεύω απόλυτα και είναι και δική μου διαπίστωση. Συνάδερφοι από Ευρώπη, Αφρική και Ινδία με τους οποίους μιλάω καθημερινά, είναι πλήρως ενημερωμένοι για την κρίση στην Ελλάδα, γνωρίζουν ιστορία και κάποιοι επιλέγουν μονίμως να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα. Όσο κι αν κάποιοι μας θέλουν στο περιθώριο του χάρτη και της ιστορίας, τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά ;-)
      Τα φιλιά και τις ευχές μου για έναν "ολάνθιστο" Μάη!

      Διαγραφή
  3. Χαίρομαι που μοιράστηκες αυτήν ακριβώς την ιστορία μια τέτοια μέρα σαν τη σημερινή! Που όλοι μιλούν για αγώνες- ποιους αγώνες; Μοιάζει αστείο πια!
    Είναι πολλοί αυτοί που αγαπούν την πατρίδα μας περισσότερο από τους " επαγγελματίες πατριώτες" όπως τους ονόμασες εύστοχα! Μας βάζουν τα γυαλιά! Μια ντροπή νσ νιώσουμε γίνεται τουλάχιστον;

    Φιλιά πολλά και καλό μήνα Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ μια φορά την ένιωσα τη ντροπή μου... Ακούω καθημερινά ιστορίες "ξένων", που ακριβοπληρώνουν την παραμονή τους, γνωρίζουν καλύτερα ελληνικά από πολλούς ντόπιους και ζουν διαρκώς με τον κίνδυνο να πέσουν θύματα επίθεσης ή κακο-μεταχείρισης.
      Φιλιά στον όμορφο Πύργο και καλό μήνα να έχεις Αριστέα μου!

      Διαγραφή
  4. το αίμα κόκκινο για όλους επί γης. μόνο που σε κάποιους τρέχει ζεστό και σε κάποιους άλλους παγωμένο. κάποιοι απομυζούν ζωές και κάποιοι άλλοι, όπως η κοπελάρα της διήγησής σου, δίνουν μαθήματα πολιτισμού κι ανθρωπιάς. να είσαι καλά που ο μοιράστηκες μαζί μας μ' αυτόν τον τρόπο το δικό σου, τον πανέμορφο!
    καλό μήνα Κανελλάκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Βίκυ μου το αίμα -όπως πολύ σοφά λες- είναι κόκκινο και πολύτιμο. Δεν πρέπει να ξοδεύεται σε ανόητες αντιπαραθέσεις και μισαλλοδοξίες. Ελπίζω στη μέρα που θα αντιληφθούμε πόσο στραβά βλέπουμε τα πράγματα και πόσο ντροπιάζεται η χώρα μας με τέτοιες συμπεριφορές.
      Φιλιά άπειρα, μαγιάτικα και μοσχομυριστά!!!

      Διαγραφή
  5. Εξαιρετικό το γραπτό σου, Μαρία. Και με τέτοιο τρόπο γραμμένο, ώστε καθίσταται χρήσιμο δίδαγμα για τους ανεύθυνα φωνασκούντες περί το πρόβλημα των ξένων στη χώρα μας.
    Όταν σπούδαζα στη Θεσσαλονίκη, 71-75, υπήρχαν αρκετοί ξένοι φοιτητές, μελαψοί και μαύροι, με τους οποίους κάναμε παρέα, και δεν υπήρχαν κρούσματα ρατσιστικής συμπεριφοράς.
    Το σημερινό πρόβλημα, από όλους πλέον παραδεκτό, είναι θέμα ποσοτικό.
    Η αθρόα ανεξέλεγκτη εισροή, αφέθηκε ανεύθυνα από την πολιτεία μας, ανέκυψαν προβλήματα στέγασης, εγκληματικότητας κλπ, και εκεί ξεφύτρωσαν οι «πατριώτες» που δε θα είχαν ενδοιασμούς ακόμα και να εξοντώσουν τους ξένους.
    Να μη μας διαφεύγει ακόμη η πολιτική τού γείτονά μας, να μας φορτώνει με καραβιές επί χρόνια, έχοντας το μακροπρόθεσμο σκοπό του.
    Πιστεύω πως οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές. Μια σωστή πολιτική μπορεί να επιλύσει το πρόβλημα.
    Μέχρι τότε η αλληλεγγύη μας και η ανθρωπιά μας θα είναι το ισχυρό αντίβαρο στις απάνθρωπες κραυγές των «υπερελλήνων» που λησμονούν, αν ποτέ έμαθαν, ότι ο Ξένιος Ζεύς είναι δημιούργημα του ελληνικού πνεύματος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άρη μου αγαπητέ μου φίλε... η κάθε σου λέξη με εκφράζει απόλυτα. Θα συμπλήρωνα μόνο, πως οι "αθρόες εισροές", είναι προϊόν μια συνθήκης που υπέγραψαν οι κυβερνώντες μας, και βάσει της οποίας απορροφούμε τεράστια κονδύλια. Κι απ' τη διπλανή πόρτα, έχουν δημιουργήσει ένα μόρφωμα που περιφέρει τη λέξη "πατριωτισμός", στο όνομα του οποίου, διαπράττουν (ατιμώρητα) εγκλήματα...

      Οι άνθρωποι βασανίζονται και εξαθλιώνονται... Αυτό μόνο ας κρατάμε στη συνείδησή μας.
      Σ' ευχαριστώ εγκάρδια για την πάντα σοφή ματιά σου!!!
      Καλό μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  6. Μα οι επαγγελματίες "πατριώτες" δεν αγαπούν τίποτα...πόσο μάλλον τη χώρα!!
    Μόνο κέρδος οσμίζονται σαν τα κοράκια...είναι κοράκια!
    Η ιστορία σου για άλλη μια φορά συγκλονιστική!
    Αυτό το ζωώδες "Ααααα!" που βγήκε από χείλη μίσους ήταν η απάντηση στην αγάπη της κοπέλας για τους άλλους φαντάζομαι...δεν την ξέρουν την αγάπη αυτοί και όταν πέφτουν πάνω της μουγκρίζουν σα ζωντόβολα!
    Το σχόλιο του Άρη με κάλυψε!
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μένα με κάλυψε (εντελώς) το δικό σου, σ' ότι αφορά μουγκρητά και ζωντόβολα.
      Μαράκι μου, ας μείνουμε συγκεντρωμένοι στο "είδωλο" μας, κι ας δημιουργούμε μικρές συνθήκες ανθρωπιάς και αλληλεγγύης. Δεν λύνει το πρόβλημα, αλλά σίγουρα απαλύνει τον πόνο (σε κάποιους)...
      Φιλιά πολλά Μαράκι μου και καλό μήνα ολόψυχα σου εύχομαι!

      Διαγραφή
  7. Μόνο οι άνθρωποι που έχουν γεννηθεί μέσα στην στέρηση, έχουν μεγαλώσει μέσα στις αντιξοότητες μπορούν να μας διδάξουν τι σημαίνει ανθρωπιά... γιατί εμείς την χάσαμε πια... προ πολλού....
    Ας τους έχει ο Θεός καλά !

    Καληνύχτα Κανελλάκι μου
    Καλό μήνα καλή μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η πιο μεγάλη αλήθεια αυτή που είπες.
      Ας τους έχει πάντα καλά!

      Καλό μήνα Λεβινάκι μου ♥

      Διαγραφή
  8. Να είναι άραγε τυχαίο που παγκοσμίως ο όρος «ρατσισμός» είναι συνυφασμένος με την ξενοφοβία «λευκών» προς «μαύρους»; Έχει ακουστεί ποτέ το αντίθετο; Η σπουδαία λοιπόν ράτσα των λευκών, όπου γης, αντιλαμβάνεται ως παραδοξότητα το χρώμα του άλλων και όχι το δικό της.

    Δεν θα ασχοληθώ με τους απ’ έξω άσπρους και τους πίσσα-κατράμι από μέσα. Το μαύρο που φωλιάζει μέσα τους, φροντίζουν και το επιδεικνύουν πρόθυμα ακόμη και στα ρούχα τους. Τόσο υπερήφανοι είναι για την μ#λακία του χαμένου τους εγκέφαλου.

    Η φίλη σου πριν έρθει στην Ελλάδα φρόντισε να μάθει την Ιστορία της.
    Τα παιδιά μας για να είναι πιο εύκολο να μεταναστεύσουν, πρέπει να μη την μάθουν ποτέ. Γελοίο δεν είναι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τ' είπες τώρα;
      Στα τελευταία σου λόγια, βγάζω το καπέλο και υποκλίνομαι!
      Πάντα είχα διαπιστωμένο πως η ιστορία που μαθαίνουμε είναι ολότελα στρεβλή. Για άλλα συμφέροντα ίσως. Η διάσταση που δίνεις όμως, είναι απόλυτα ρεαλιστική.
      Το ζητούμενο επιτυγχάνεται και η χώρα αιμορραγεί από νέους...

      Πέτρο, ότι και να κάνουν, τούτος ο τόπος είναι καταδικασμένος να ζήσει!
      Εγκάρδια φιλιά και ευχές!

      Διαγραφή
  9. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στα παπαγαλάκια που θέλουν να γιγαντώσουν την ξενοφοβία και την προπαγάνδα ότι για όλα μας τα δεινά φταίνε οι ξένοι Μαρία μου!
    Είναι ο εύκολος στόχος και ο εύκολος δρόμος, αλλά δεν είναι καθόλου έτσι αν ανοίξουμε λίγο τα μάτια μας καλύτερα και κλείσουμε λίγο τα αυτιά μας θα το καταλάβουμε!
    Με είχε συγκλονίσει τότε και με συγκλόνισε και πάλι η ιστορία σου!
    Θα ήθελα να μοιραστείς ξανά με όλους μας, μιαν "Επέτειο" από το ΕΞΙ την θυμάμαι και ακόμα κλαίω!!!
    Πολλά φιλιά καλό μήνα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Παραγγελιές από σένα είναι πάντα καλοδεχούμενες Ελενάκι μου!
      Σ' ευχαριστώ που θυμάσαι αυτά που εγώ έχω ήδη μισο-ξεχάσει ;-)
      Φιλιά λουλουδιασμένα και μοσχομυριστά σου στέλνω Ελενάκι μου, να'σαστε καλά και καλή λευτεριά!

      Διαγραφή
  10. ποσο χαρηκα που διαβασα και εγω αυτη τη πραγματικη ιστορια.
    δεν εχω λογια! ειλικρινα!

    καλο μηνα να εχουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου πόσο χαίρομαι όταν σε βλέπω να καταφτάνεις στη συντροφιά, με τη συνέπεια και τον καλό σου το λόγο πάντα! Δεν έχω λόγια να σ' ευχαριστήσω. Ειλικρινά με συγκινείς...

      Να ευχηθώ μόνο καλό μήνα :-)

      Διαγραφή
  11. Δυστυχώς έτσι γίνεται. Οσοι έρχονται από έξω αγαπάνε πιο πολύ της Ελλάδα από τους μέσα. Ευτυχώς όμως, οι από μέσα, δε κατάφεραν να διαλύσουν την αγάπη της φίλης σου...
    Καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η συμπεριφορά μας ήταν αποτέλεσμα αμάθειας, όχι κακοπροαίρετη. Αυτή η έμφυτη ροπή που έχουμε όλοι, να αντιμαχόμαστε τη διαφορετικότητα... Σε όλα τα επίπεδα.
      Τέλος καλό!
      Να'σαι καλά και σου εύχομαι να έχεις ένα υπέροχο μήνα!!! Με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για σένα ;-)

      Διαγραφή
  12. Μαρία μπορώ να φανταστώ τι περνούσε αυτή η κοπέλα όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού της μέχρι να καταφέρει να γίνει αποδεκτή στο γαλακτερό περιβάλλον της εργασίας της.
    Δεν σας το έδειξε ποτέ,αλλά η προσπάθεια να πείσεις ότι είσαι και εσύ το ίδιο ικανός με τους άλλους ( και ενίοτε πολύ ικανότερος) είναι φοβερά ψυχοφθόρα.
    Η περδικούλα της το ξέρει πόσο θάρρος,πείσμα και πίστη στο αυτονόητο χρειάστηκε για να τα καταφέρει.
    Ευτυχώς κατάφερε και σας «έπεισε».
    Υπάρχουν όμως έξω πολλοί άλλοι που ποτέ δεν θα μπορέσουν να αποδείξουν τις ικανότητες τους.
    Τις φιλούρες μου Μαρία

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α ρε ψυχολόγε μου εσύ!!! Δεν το ανέφερα, αλλά το ψυχανεμίστηκες με ακρίβεια. Κι όχι μόνο αγωνία για αποδοχή, αλλά και για την ασφάλειά της, αφού υπήρξαν περίοδοι που έπρεπε να κυκλοφορεί με μεγάλη προσοχή και μόνο με τα προτεινόμενα μέτρα ασφάλειας.
      Χριστίνα σ' ευχαριστώ που το φώτισες παραπάνω. Έδωσες μια διάσταση που λίγοι από μας μπορούν να τη σκεφτούν.
      Φιλούρες κι από μένα Χριστινάκι μου γλυκό!!!

      Διαγραφή
  13. Μαρία μου είμαι σίγουρη πως για να γίνει αποδεκτό το κορίτσι αυτό στο εργασιακό περιβάλλον
    έβαλες κι εσύ το χεράκι σου, για να μην πω πως ήταν δικό σου επίτευγμα η ενσωμάτωσή της.
    Ο ρατσισμός είναι μια μόδα που δεν περνάει.
    Κάποτε ηρεμεί λίγο και κάποτε παίρνει δύναμη και χτυπάει και τότε αλίμονο σ΄όποιον βρεθεί σε λάθος τόπο.
    Μαρία μου είναι χρέος μας να υποστηρίζουμε τους ανθρώπους ανεξάρτητα από χρώμα, θρήσκευμα και εθνικότητα.
    Δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε καθόλου... να είμαστε πάντα εκεί κάνοντας αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων των ανθρώπων όπου κι αν βρίσκονται αυτοί, απ' όπου κι αν προέρχονται.
    Φιλιά Μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Φλώρα μου τίποτα δεν έκανα. Είμαστε σε διαφορετικά τμήματα και εντελώς απομονωμένες. Ό,τι κατάφερε, ήταν με το σπαθί της. Την ξεχώρισα απ' την αρχή και είχα την τύχη να κάνουμε παρέα. Έμαθα πολλά κοντά της και της οφείλω ένα απ' τα πιο δύσκολα μαθήματα της ζωής μου, που με τη στάση της, με βοήθησε να το "περάσω". Το χαμόγελο. Δεν τη θυμάμαι ποτέ, ούτε μια στιγμή, που να μην χαμογελάει διάπλατα...
      Φιλιά πολλά Φλώρα μου!

      Διαγραφή
  14. Μαράκι μου μακάρι όλοι να το βάζαμε στο μυαλό μας ότι όλα γίνονται για τα συμφέροντα και μόνο.. Ετσι μας κρατάνε κοιμισμένους και φανατισμένους...
    Με φόβο.. Μας εκπαιδεύουν να μισούμε και να φθονούμε.. Να τα θεωρούμε όλα δικά μας και να μην μοιραζόμαστε τίποτα.. Ασπροι-μαύροι, γυναίκες-άντρες, δεξιοί-αριστεροί.. Και πάντα τρίβουν χαιρέκακα τα χέρια όταν σπάει το σκοινί από το τράβα τράβα..
    Αντιστάσεις κι επανάστασεις κάνουμε φτάνει να κοιτάμε ισάξια τον άλλον στα μάτια και να αναγνωρίζουμε την υπόστασή του και την αξιοπρέπειά του!! Το θεωρώ τραγικά αδιανόητο να χρειάζεται κάποιος να παλέψει για το αυτονόητο.. Ότι είναι άνθρωπος!! Κι έχει ανάγκη να του το αναγνωρίσουν κάποιοι ''ανώτεροι'' αυτό;;;; Αδιανόητο...
    Η ιστορία που μας αφηγήθηκες τόσο ανθρώπινη και στενάχωρη επειδή περιγράφει την πραγματικότητα.. Κι όμως τόσο αισιόδοξη γιατί υπάρχει ακόμα ανθρωπιά γύρω μας, όσο κι αν προσπαθούν να μας κάνουν να την απαρνηθούμε..
    Να σαι καλά κανελλάκι μου!!! Σε φιλώ!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Τα είπες ΟΛΑ!
    Δεν μπορώ να προσθέσω τίποτα άλλο, παρά μια μεγάλη αγκαλιά και την αγάπη μου!
    Να'σαι καλά Μαριλένα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Μαρακι μου καλο μηνα! Εχω μπει στο μπλογκ σου επανειλημμενα και βγαζει σαν πρωτη αναρτηση τις Αναπαραστασεις ακομα! Αν δεν με ενημερωνες δεν θα το εβλεπα! Ευχαριστω πολυ! Υπεροχα συγκινητικη ιστορια! Φιλακια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Έμεινε κάγκελο ο φουσκωτός, ε; Εμ, βέβαια... που να μάθει αυτός από ανθρωπιά; Μόνο του βία του μάθανε και μόνο βία ξέρει!
    Δόξα το Θεό που υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι και ξυπνάμε οι κοιμισμένοι!
    Σε ευχαριστούμε πολύ Μαρία μου που μοιράστηκες αυτό το σπουδαίο γεγονός μαζί μας!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.