Τετάρτη 19 Αυγούστου 2015

Τα ντολμαδάκια της γιαγιάς και ο ντουνιάς που ήρθε ανάποδα


Ο μπαμπάς συνέχεια γκρινιάζει πως του ήρθαν όλα ανάποδα. Η μαμά γκρινιάζει στον μπαμπά πως διαρκώς γκρινιάζει. Ο Σωτήρης μας θα φύγει λέει για τον Καναδά, να βρει τον θείο Αλέκο, που του ήρθαν όλα απ’ την καλή κι έκανε την τύχη του. Γιατί εδώ όλα είναι ανάποδα λέει, και δεν θα δούμε ποτέ άσπρη μέρα. Η γιαγιά Ιουλία κουνάει το κεφάλι της κοροϊδευτικά κάθε φορά που τον ακούει. «Μεγάλη προκοπή είδε κι ο θειος σου ο αναπαραδιάρης στα ξένα. Ούτε τα ναύλα του να’ ρθει στην πατρίδα, να δει τα γονεϊκά του δεν έχει». Και τότε ο αδερφός μου αγριεύει και της λέει πως είναι αναποδιασμένη και καλά θα κάνει να σωπαίνει γιατί δεν ξέρει από ανεργία. «Εγώ βρε δεν ξέρω; Αχ τζιέρι μου και να μη σου κληρώσει ποτές να ζήσεις  τις αληθινές αναποδιές της  ζωής!»... του απαντάει με παράπονο η γιαγιά και ευθύς πάει και χώνεται στο κουζινάκι της. Τάχα πως πλένει τα πιάτα στο νεροχύτη, μα εγώ την βλέπω να σκουπίζει κρυφά με την άκρη της ποδιάς τα μάτια της, να ρουφάει τη μύτη της κι ύστερα να ισιώνει τη φουρκέτα στον κότσο της και να επιστρέφει ευθυτενής στο τραπέζι. Λίγο πιο ψηλή κάθε φορά, λίγο πιο περήφανη και με τα μάτια της υγρά, σα μολυβένιες βαθιές λίμνες, που φυλάνε στο βυθό τους ανείπωτα μυστικά και καημούς. Όσες ιστορίες κι αν μας έχει διηγηθεί για  κείνα τα μαύρα χρόνια του ξεριζωμού τους απ’ τα βάθη της Καππαδοκίας, δεν θα γαληνέψουν ποτέ αυτά τα μάτια.

Τρία παιδιά και τον άντρα της έχασε σε μια μέρα. Τους σφάξανε όλους σα τραγιά μπροστά στα μάτια της οι Τσέτες, πριν βάλουν φωτιά στο πατρικό σπίτι και ρημάξουνε το βιος τους. Ίσα που πρόλαβε να τους ξεφύγει, όση ώρα κάνανε πλιάτσικο στο σπίτι. Κι ύστερα ήρθε το μεγάλο ταξίδι προς τον Πειραιά μ’ ένα εγγλέζικο σαπιοκάραβο. Μόνο τη μάνα μου κατάφερε να γλυτώσει. Κι αυτό από ένα θαύμα, όπως μας έχει πει πολλές φορές «Ό,τι το είχα γεννήσει, μια σταλίτσα μωρό ήταν, σαν κατσιασμένο γατί. Στην απελπισιά μου απάνω, την άρπαξα απ’ την κούνια της και  την έκρυψα κάτω απ’ τα φουστάνια μου. Όλο το βράδυ περπατούσαμε ίσαμε τον σιδηρόδρομο, που θα μας πήγαινε στο λιμάνι της Μερσίνας. Δεν κοιτάγαμε πίσω μας, μόνο μας έπνιγε η  κάπνα απ’ τις φωτιές στο χωριό. Διασχίσαμε βουβοί και εξουθενωμένοι το βουνό, ενώ ακούγαμε έντρομοι τις οπλές των αλόγων, άλλοτε να πλησιάζουν προς το ανθρώπινο κομβόι μας κι άλλοτε να απομακρύνονται με τη φορά του αέρα. Και παρακαλούσα την Παναγιά την Γαλακτοτροφούσα ν’ αντέξουμε την πεζοπορία, να μη μου κλάψει και προδοθούμε στους άπιστους…. Άχνα δεν έβγαλε το γιαβρί μ’».

Κι ύστερα η μάνα μου της χαϊδεύει το κεφάλι συγκινημένη και της λέει πως οι καιροί γυρίσανε πάλι ανάποδα και θα’ ναι καλύτερα να φύγει ο Σωτήρης μας για τον Καναδά.
-         Κι εκεί δηλαδή, είναι απ’ την καλή τους τη μεριά οι καιροί; την ρωτάει κάθε φορά η γιαγιά.
-         Ξέρω κι εγώ ρε μάνα; Πάντως καλύτερα από δω. Θα βρει μια δουλίτσα, θα κάνει το κουμάντο του και θα στρώσει τη ζωή του. Εδώ τι προκοπή θα κάνει;
-         Εγώ γιαβρί μου ένα ξέρω. Βάϊ-βάϊ… προσφυγάκι θα γίνει κι ο Σωτήρης μας. Όπου και να ριζώσει, και στον πιο πλούσιο μαχαλά του ντουνιά να βρεθεί, πάντα θα κουβαλά το φορτίο του ξεριζωμού του. Σαν τους μπόγους που κουβαλούσαν οι ξεκληρισμένοι μας στο λιμάνι της Σμύρνης. Μήπως κι αποσώσουν κάτι απ’ τις περιουσίες τους. Κι ήρθαν τα συμμαχικά καράβια κι εκεί που αναθαρρήσαμε και κάναμε την προσευχή μας ότι σωθήκαμε, γέμισε η θάλασσα κομμένα χέρια και πνιγμένους. Κι οι μπόγοι επιπλέανε στα νερά, πλάι στα κουφάρια των κατόχων τους. Κι όσοι αποσώσαμε κι ήρθαμε στην Ελλάδα, πάντα με τη ρετσινιά του Τουρκόσπορου πορευτήκαμε. Ξένοι εκεί και ολότελα ξένοι εδώ…
-         Πάνε αυτά ρε μάνα… Αλλάξανε τα πράγματα από τότε, ο κόσμος προόδευσε. Τι δηλαδή; Θες να δεις τον εγγονό σου να μαραζώνει;
-         Μαράζι είναι μόνο ένα κόρη μου. Να γυρίζεις την πλάτη σου και ν’ αποχαιρετάς τα χώματά σου. Μόνο αυτή είναι η αναποδιά. Κι όσο κι αν προόδευσε όπως λες ο κόσμος, πάλι οι θάλασσες γεμίζουν ανθρώπους ξεσπιτωμένους και παιδιά που πνίγονται στις αγκαλιές των μανάδων τους. Κι αντί για Τσέτες, έχουμε τους διακινητές και τους δουλεμπόρους. Μεγάλη αλλαγή αυτή Παναϊα μου!...
-         Και τι να γίνει τώρα ρε μάνα; Να κλωτσήσει μια βολεμένη ζωή ο Σωτήρης μας και να μείνει εδώ να βολοδέρνει για ένα μεροκάματο;
-         Όχι γιαβρί μ’, ας πάει στην ευχή της Παναγιάς ο Σωτηράκης μας. Αλήθεια, έχει στον Καναδά ντολμαδάκια που του αρέσουν;
-         Πού να βρεθούν αμπελόφυλλα στον Καναδά βρε μάνα;
-         Θα του στέλνω πεσκέσι κάθε μήνα, έναν τέντζερη γεμάτο ντολμαδάκια γιαλαντζί να με θυμάται. Να μυρίζει τα βοτάνια και τα μυριστικά μας και να τρέχει ο νους του στο κουζινάκι μας. Τότε που ήταν μικρό και με βοήθαγε να ξεχωρίζουμε τα φύλλα. Κι έβανε τη ζάχαρη με τα χεράκια του για να γλυκάνει το ρύζι.
-         Κι ακούγαμε την Μπέλλου να τραγουδάει το αγαπημένο σου, ε μάνα; “Σαν απόκληρος γυρίζω στην κακούργα ξενιτιά”…
-         Ναι γιαβρί μ’… γιατί οι καιροί δεν είναι ανάποδοι. Εμείς δεν είμαστε μαθημένοι να τους φέρνουμε στα ίσα τους… Χάνουμε στο ζύγι την ανθρωπιά μας κι αλάφρυνε ο κόσμος μας. Κι όλο ανάποδα θα τον βλέπουμε.



33 σχόλια:

  1. Καλησπέρα Μαρία μου
    Τι εικόνες...τι συναισθήματα ..τι γεύσεις
    κι εκείνο το βλέμμα της πατρίδας από
    παλιά που δεν λέει να στεγνώσει...
    Σ' ευχαριστώ για το βάλσαμό σου!!

    φιλάκια που σ' αγαπούν ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σ' ευχαριστώ Ελένη μου για το μοίρασμα των "γεύσεων" που πάντα θα κουβαλάμε μέσα μας.
      Να'σαι καλά και πολλά φιλιά αγάπης!

      Διαγραφή
  2. ΑΛΗΘΕΙΑ τα λες...
    ΟΛΟΙ τα ξερουμε....
    Και κανεις,δεν ακουει...
    Κανεις..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιοι "ακούν" Μαχαίρη μου.
      Στις πλάτες τους σηκώνουν το βάρος της ιστορίας του σύγχρονου ξεριζωμού.
      Απλοί άνθρωποι του μόχθου, που έχουν πιο πάνω απ' την φοβία και την ανάγκη τους, το φιλότιμο και την αλληλεγγύη.

      Διαγραφή
  3. Τι καλά που με τα λες τζιέρι μου... και η ίδια δεν ξεχνώ "πώς" έφυγα το 65 απ΄ την Πόλη, έτσι ακριβώς γιαβρί μου και να φανταστείς πως "τα" μιλούσα τέλεια τότε...αλλά γρήγορα ξέχασα να τα μιλώ, τ' "άλλα" όμως ποτέ δεν θα τα ξεχάσω... ίσως κάποτε κάνω και σχετική ανάρτηση...

    ΑΦιλάκια Μαρία μου, με όλη μου Αγάπη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με πολύ ενδιαφέρον περιμένω και τη δική σου μαρτυρία Στεφανία μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  4. Ντολμαδάκια γιαλαντζί, για να μην ξεχνάμε..., Μαράκι μου!
    Υπέροχο!!!
    Ολοζώντανο ξεπροβάλλει το παρελθόν, ένας κόσμος ολόκληρος, που υπέφερε και μια ζωή έπαιρνε τους δρόμους της ξενιτιάς... Κι όλα αυτά μέσα από έναν διάλογο!
    Αυτά τα χώματα ποιος θα τα στηρίξει, για να μην τα πάρει ο χείμαρρος;
    Να μην ξεχνάμε ότι ήμαστε συχνά στην ιστορία μας και πρόσφυγες και μετανάστες...
    Φιλιά πολλά πολλά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Και βιαστική είμαι και πρόβλημα με τη σύνδεση έχω...
    Απίθανη εικόνα και απόλυτα ταιριαστή η μουσική επιλογή!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μακάρι να είχαμε καλύτερο μνημονικό Γλαύκη μου και να μην θυμόμασταν επιλεκτικά και κατά πως μας συμφέρει.
      Σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου για τα καλά σου λόγια και την παρουσία σου!

      Διαγραφή
  6. Πωπωπωωωωωω Μαρίααααααα........!!!!! θα πάρω το θέμα σου, θα πάρω τα επιχειρήματα και τα συναισθήματα της Γιαγιάς, ναι της "αμόρφωτης" και απλοϊκής γιαγιάς και θα τα τρίψω στη μούρη σε κάτι ευκολόπιστους, νέους κατά βάση, που θέλουν να ξεσπιτωθούν για να βρούν στα ξένα τα ...μεγαλεία που δεν βρίσκουν στη μίζερη πατρίδα.
    Μιλάμε ωραίο το χαστούκι πραγματικά........!!!!
    Εξαίρετη ανάρτηση Μαρία μου, εξαίρετη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν κρίνω τις αποφάσεις που παίρνονται υπό το καθεστώς της ανάγκης. Πίσω από κάθε φευγιό, κρύβεται και μια ζόρικη ιστορία. Είμαι σίγουρη.
      Μόνο που ανησυχώ πως ξεχνάμε σιγά-σιγά να δίνουμε τους αγώνες μας στο πεδίο της μάχης.
      Και επιλέγουμε την ασφαλή υποχώρηση (το λες και εκχώρηση)...
      Σ' ευχαριστώ πολύ Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  7. πολυ δυνατο κειμενο...
    κι εδω κολαει ο Καζαντζιδης με το ασμα του,
    Πέντε οσπίτια έχτισα κι ασ'όλα ξεσπίτουμαι
    Πρόσφυγας είμ'ασο κουνί μ', Θε μ' θα παλαλούμαι.

    Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
    Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

    Όσπιτα 'θεκα ανάμεσα σ'ορμήν και ποταμάκρη
    Πεγάδια μαρμαρόχτιστα, νερόν αμόν το δάκρυ.

    Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
    Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

    Και τώρα αδακές διψώ νερό να πίνω 'κι έχω
    Εντρέπομαι να ψάλαβω τα χείλοπα μ να βρέχω

    Πατρίδα μ αραεύω σε αμόν καταραμένος
    Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
    Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος
    Σα ξένα είμαι Έλληνας και σην Ελλάδαν ξένος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσμα ασμάτων η επιλογή σου!
      Θερμά σ' ευχαριστώ για την αναφορά σου στον Στέλιο μας!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  8. Ξεριζωμός, η κεντρική ιδέα τού διηγήματός σου, Μαρία. Ξεριζωμοί ατέλειωτοι μέσα στον 20ο αιώνα. Σε πολλές γωνιές τού πλανήτη, και στην πατρίδα μας βέβαια με ποικίλες εκδοχές.
    Και στα 15 χρόνια τού 21ου, ο κόσμος ζει καινούριους ξεριζωμούς. Εκεί που ελπίζαμε πως «…αλλάξανε τα πράγματα από τότε, ο κόσμος προόδευσε…». Μα οι γιαγιάδες γνωρίζουν πως τα πράγματα δεν αλλάζουν. Έχουν δει πολλά τα μάτια τους, «…μολυβένιες βαθιές λίμνες, που φυλάνε στο βυθό τους ανείπωτα μυστικά και καημούς»! Και ξέρουν καλά τι σημαίνει να φεύγεις σε ξένο τόπο, χάριν τής ευημερίας.
    Έχουν κατανοήσει τη διαφορά τής ευημερίας από το «ευ ζην».
    Με ωραία λογοτεχνική γλώσσα, Μαρία, αναμοχλεύεις μνήμες, με εργαλείο την ζέουσα επικαιρότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι όσο πάει αγριεύει το τοπίο. Αντί να βελτιωνόμαστε ως άνθρωποι, γινόμαστε και πιο κτήνη.
      Τελικά, αυτή η μηχανή του Χίτλερ, μπορεί να νικήθηκε στα μέτωπα της μάχης, αλλά μας άφησε τα κουσούρια της...
      Άρη μου μακάρι να μην υπήρχαν αφορμές για τέτοια κείμενα σήμερα. Μακάρι!...

      Διαγραφή
  9. Η αληθεια είναι πως όσα παθαίνουμε είναι επειδή δεν μαθαίνουμε.
    Η αλήθεια είναι ότι από Μνήμες και Ιστορία δεν τα πηγαίνουμε καθόλου καλά.
    Η αλήθεια είναι πως πρέπει να φάμε ακόμη πολλά στραπάτσα για να γυρίσει το μυαλό στη θέση του.
    Το ψέμα είναι η φαντασίωση/ονείρωξη πως ήμασταν και παραμένουμε ο περιούσιος λαός της γης. Τρομάρα μας!

    Παράκληση: Συνέχισε αυτές τις μικρές σου καταθέσεις στο βιβλιάριο της ανθρωπιάς μας. Να είσαι σίγουρη πως αφορούν πολλούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο "περιούσιος" λαός που χρωστάει και της Μιχαλούς είμαστε. Την περιουσία μας τη χάσαμε μαζί με την αξιοπρέπεια και την εθνική μας οντότητα. Τρομάρα μας!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Πέτρο!

      Διαγραφή
  10. Αχ!! αυτή ξενητιά Κανελλακι μου...οπως τα λέει η γιαγια Ιουλία... πόση δυναμη κρυβει η ψυχή του ανθρώπου δεν το βάζει ο νους του .... και λεμε μετα εμεις για απώλειες..!! Τι σηκωναν στους ομους τους εκεινες η μάνες... !!! και τι είχαν δει τα ματια τους.... !!!!ξαναζωντανευουν οι μνημες ... και παλι απο την αρχή !!...δεν θα τελειωσει ποτε ο ξεριζωμός των ανθρωπων οσο υπαρχουν εκεινοι που κινάν τα νηματα του πολεμου.. !!! ... δεν ειναι οι καιροί αναποδοι ... θα συμφωνησω απολυτα με την Ιουλια... !!!! οσο για τα ντολμαδακια της.. μερχρι εδώ μας εφτασες τις μυρωδιες τους.. να σσι καλά ψυχή μου... φιλω σε... !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λες και ξαναγύρισε απ' την αρχή η μπομπίνα και ξαναβλέπουμε το ίδιο έργο.
      Έγχρωμο αυτή τη φορά, αλλά το ίδιο βίαιο και απάνθρωπο.
      Αχ Ρούλα μου... πονάνε οι εικόνες που βλέπουμε καθημερινά. Και φοβάμαι ότι θα τις συνηθίσουμε κι αυτές.
      Κρατώ τα φιλιά αγαπημένων ανθρώπων σαν φυλαχτό. Σ' ευχαριστώ πολύ Ρουλάκι μου!

      Διαγραφή
  11. Σαν να μη πέρασε μια μέρα από τότε που "συνωστίζονταν" στην προκυμαία της Σμύρνης, του Τσεσμέ συγκεκριμένα, οι δικοί ας πρόσφυγες για να πάνε "κρουαζιέρα" στα νησιά!
    Η ιστορία επαναλαμβάνεται και ας σκεφτούμε ποιοι ήταν υπεύθυνοι και τότε και τώρα!!!!
    Οι άνθρωποι έχουμε απίστευτες δυνάμεις, να μη χρειαστεί να το διαπιστώσουμε!!!
    Και η μάνα πάντα να περιμένει και να πονάει!!!
    Να είσαι καλά Μαρία μου!!!!!
    Ελπίζω να μείνει αυτή τη φορά το σχόλιο μου!!!!
    Σε φιλώ!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απ' ότι φαίνεται το σχόλιο έμεινε Ρενάκι μου. Χαίρομαι που δεν σε ταλαιπώρησε αυτή τη φορά ;-)
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τη βολτούλα σου ως εδώ.
      Σε φιλώ γλυκά!

      Διαγραφή
  12. Είναι κι η πραγματικότητα που λες και μας προσπερνά, είναι κι ο τρόπος που τα γράφεις Μαρία μου!!! Η γιαγιά, πόση σοφία έχει μέσα της.. Στα λόγια της πόσες γενιές έζησαν δυσκολίες και πάλεψαν με την καθημερινότητα...
    Είχα παππού που έφυγε από την Σμύρνη κι έπρεπε να αλλάξει και το όνομά του όταν ήρθε Ελλάδα..
    Τον Γενάρη 'εφυγε μια καλή μου φίλη για Γερμανία.. Βρήκε δουλειά, απλή, που όμως δεν μπορούσε με τίποτα να βρει εδώ. Ούτε καν σε καφετέρια, πχ.. Είναι δύσκολη επιλογή να φύγεις και σίγουρα πιστεύω το παλεύουν πολύ μέσα τους πριν φύγουν.. ειδικά όταν φεύγουν και τους λείπει η ζωή εδώ, οι φίλοι, οι αγαπημένοι ακόμα κι ο ήλιος!!
    Με εκνευρίζουν εκείνοι όμως που ναι φυγόπονοι, που δεν την πολυπαλεύουν αλλά ψάχνουν μια ανώδυνη λύση.. και μετά το παίζουν κι έξυπνοι.. Τύπου, '' τι κάθεστε εκεί;; Τελειωμένοι είστε.. Να δουλεύεις για 3 και 60;; Εδώ βγάζουμε τα τριπλάσια.. ''
    Οχι ρε φίλε δεν ήμαστε τελειωμένοι γιατί ακόμα το πολεμάμε, μέρα την μέρα.. Εχω πολλούς συγγενείς μετανάστες που κλασσικά έρχονται καλοκαίρι Ελλάδα κι αρχίζουν τα δικά τους.. Από έξω ωραία τραγούδια λένε, αλλά έλα εδώ να ζήσεις τα παλούκια και μετά μίλα..
    Κάτι τελευταίο που με εντυπωσίασε, φιλικό ζευγάρι με παιδιά, ζούσε 6 χρόνια Σικάγο. Δουλειές φουλ, 3 αμάξια, σπιταρόνα και φέτος τα πούλησαν όλα και γύρισαν Ελλάδα. Αιτία;; Δεν την πάλευαν έξω... Καλά τα λεφτά, καλά τα αμάξια αλλά όλη μέρα στο skype με φίλους και συγγενείς!!! Νοσταλγία...
    Κλείνοντας να ξαναπώ Μαράκι τα λόγια της γιαγιάς σοφά και βάλσαμο!!! Εγραψες πάλι!!! Σε φιλώ και καλό σ/κ να χεις!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το Σικάγο όπως μαθαίνω κι εγώ από φίλους, είναι ωραίο μόνο ως παγωτό.
      Μαριλένα μου σίγουρα υπάρχουν πολλές ευκαιρίες εκεί έξω. Για όσους αντέχουν έναν ξεριζωμό, είναι ίσως η μόνη διέξοδος. Κάθε επιλογή έχει και το τίμημά της άλλωστε.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και τις προσωπικές σου καταθέσεις.
      Και σε φιλώ γλυκά, θαυμάζοντας πάντα αυτό που είσαι!

      Διαγραφή
  13. Γιατί πάλι εγώ νομίζω πως οι καιροί ήταν πάντα ανάποδοι και θα συνεχίσουν να είναι όσο η αξία της ζωής μετριέται σε χρήμα, δηλαδή πάντα?

    Μαράκι μου χρόνια πολλά! (καθυστερημένες, αλλά από καρδιάς όλες μου οι ευχές για υγεία και ευτυχία)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς εδώ, δεν έχουμε όλοι κοινό "νόμισμα".
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαράκι μου κι από μένα εγκάρδιες ευχές!

      Διαγραφή
  14. Τι όμορφο κείμενο, Μαρία μου! Με συγκίνησε βαθιά. Η οικογένειά μου μετράει 4 γενιές μετανάστες και πρόσφυγες. Όλων των πολέμων.
    Τώρα είναι τα παιδιά μου ξενιτεμένα. Η πέμπτη γενιά. Πάντα ελπίζουμε πως κάποτε θα γυρίσουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα ξέρεις από πρώτο χέρι λοιπόν.
      Να ευχηθώ ολόψυχα να είναι καλά και να είναι η τελευταία γενιά μεταναστών.
      Καλή δύναμη Λωτέ και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  15. Κανελλάκι μου, άλλη μία κατάθεση ψυχής η ανάρτησή σου, ξεριζωμός, πόνος, θλίψη.....θα μάθουμε άραγε ποτέ να φέρνουμε τους καιρούς στα ίσα τους;;; Είναι μάλλον ανέφικτο, θα προσδοκάμε και θα φτιάχνουμε ντολμαδάκια και σπανακόπιτες για να στείλουμε με κάθε τρόπο στα ξενάκια μας....με υγρά μάτια και πονεμένη καρδιά.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτά τα πακέτα με τα φαγητά της πατρίδας, είναι τελικά οι μυστικοί κώδικες επικοινωνίας μας.
      Παρηγοριά για τους αποστολείς και επιβεβαίωση αγάπης για τους παραλήπτες.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Κλαυδία μου!

      Διαγραφή
  16. καλημέρα... τι πίκρα τι καημός τι αναποδίες από τον πρώτο αποικισμό ίσα με σήμερις...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Mια αργοπορημένη καλησπέρα και πολλούς χαιρετισμούς Ακράτ.
    Υπάρχει άραγε ξεριζωμός δίχως πίκρα;...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι ζόρια τραβάει αυτό ο λαός μας Μαρία μου!
    Ποτέ δεν θα βρει ησυχία, πάντα ανάποδα θα τα βρίσκει
    γιατί είναι στο ριζικό του να παλεύει.

    Ταλαιπωρημένοι πάντα κατατρεγμένοι από κάποιο δυνάστη.

    Φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.