Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2015

βασανιστές και Βασανισμένοι


[Βρείτε τις διαφορές...]

Τηλεγράφημα του διεθνούς πρακτορείου UPI για τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1973
// Την ηµέρα εκείνη ήµουν υπηρεσία. Στο στρατό είχα δέκα µήνες. Ήµουν εκπαιδευτής στο Κέντρο Τεθωρακισµένων, στο Γουδί. Τότε οι “μαυροσκούφηδες” ήταν σώµα επιλέκτων. Πήγα εθελοντικά. Μόλις άρχισαν τα επεισόδια, µπήκαµε επιφυλακή. “Οι κοµουνιστές καίνε την Αθήνα”, µας έλεγαν κι εµείς τους πιστεύαµε. Θυµάµαι στο στρατόπεδο κάποιοι είχαν ραδιοφωνάκια και ακούγαµε στα κρυφά το σταθµό του Πολυτεχνείου. “Παλιοκουµμούνια, θα καλοπεράσετε!” λέγαµε.

Μισή ώρα µετά τα µεσάνυχτα της 16ης Νοεµβρίου η ίλη µου πήρε εντολή να ετοιµαστεί για έξοδο. Αποφασίστηκε να βγουν πέντε δικά µας άρµατα, κάτι γαλλικά ΑΜΧ30. Εγώ ήµουν οδηγός στο πρώτο άρµα που βγήκε στο δρόµο. [Στο ίδιο άρµα βρίσκονταν ο αξιωµατικός Μιχάλης Γουνελάς, ως επικεφαλής, ο ανθυπασπιστής Λάµπρος Κωνσταντέλλος, ως οδηγός εδάφους, ο λοχίας Στέλιος Εµβαλωµένος και ο Γιάννης Τίρπας.]

Τεθωρακισμένο μπροστά στο κτίριο της Βουλής, 17 Νοεμβρίου 1973
Στις 1.15' το πρωί της 17ης Νοεµβρίου φτάσαµε στη διασταύρωση των λεωφόρων Αλεξάνδρας και Κηφισίας. Λίγο αργότερα διασχίζαµε την Αλεξάνδρας, όταν στο ύψος του ΙΚΑ, στη στάση Σόνια, σταµατήσαµε, γιατί ο δρόµος ήταν κλειστός. Υπήρχαν οδοφράγµατα, φωτιές και ακινητοποιηµένα λεωφορεία. Με διάφορες µανούβρες αριστερά δεξιά, µπρος πίσω, άνοιξα το δρόµο και προχωρήσαµε. Όταν φτάσαµε στη διασταύρωση της λεωφόρου Αλεξάνδρας και της οδού Πατησίων, µας έδωσαν εντολή να σταµατήσουµε. Εκεί, στην πλατεία Αιγύπτου, µείναµε περίπου µία ώρα. Ο κόσµος θυµάµαι ότι µας φώναζε: “Είµαστε αδέρφια, είµαστε αδέρφια”. Εγώ ήθελα να τους φάω. Τους έβλεπα σαν παράσιτα!

Μας είπαν να πάµε κοντά στο Πολυτεχνείο, αλλά όχι µπροστά στην πόρτα. Αυτό κάναµε. Σταµατήσαµε λίγα µέτρα πιο πέρα. Φτάνοντας µπροστά στην πόρτα έστριψα το άρµα προς το Πολυτεχνείο, µε γυρισµένο το πυροβόλο προς τα πίσω. Θυµάµαι ότι σηκώθηκα από τη θέση µου κι εγώ και το άλλο πλήρωµα. Δεκάδες φοιτητές κρέµονταν από τα κάγκελα, ενώ εκατοντάδες βρίσκονταν στον προαύλιο χώρο. Έδειχναν πανικόβλητοι. Κι εγώ, να σκεφτείς, ότι τους έβλεπα σαν µαµούνια, που ήθελα να τα φάω!
Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, Αθήνα, 17 Νοεμβρίου 1973, ώρα 10.00 π.μ.
Τότε ήρθε ο οδηγός εδάφους του άρµατος και µου λέει: “Θα µπούµε µέσα, θα ρίξουµε την πύλη. Ετοιµάσου!” Πήρα θέση και ξεκίνησα. Δεν έβλεπα πολλά πράγµατα, δεν είχα καλό οπτικό πεδίο, γιατί κοιτούσα πλέον από τη θυρίδα του άρµατος. Δέκα εκατοστά πριν από την πόρτα σταµάτησα. Σταµάτησα σκόπιµα. Αυτό φαίνεται στο βίντεο της εποχής. Στο φρενάρισµα οι φοιτητές, τροµαγµένοι, έφυγαν προς τα πίσω. Αν έµπαινα µε ταχύτητα, θα σκότωνα δεκάδες άτοµα, που εκείνη τη στιγµή ήταν κρεµασµένα στα κάγκελα.

Η καγκελόπορτα έπεσε αµέσως. Πίσω από τη σιδερένια πύλη ήταν σταθµευµένο το Μερσεντές, το οποίο είχαν βάλει εκεί οι φοιτητές για να φράξουν την είσοδο. Το έκανα αλοιφή. Η αριστερή ερπύστρια το έλιωσε. Με το που έπεσε η πύλη του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνοµικοί για να συλλάβουν τους φοιτητές. Λίγο αργότερα κατέβηκα κι εγώ από το άρµα και µπήκα στο χώρο του Πολυτεχνείου. Δεν υπήρχε νεκρός. Θα µπορούσε όµως και να υπάρχουν νεκροί.

              

















Ο συνταγματάρχης Νικόλαος Ντερτιλής σκότωσε τον Μιχάλη Μυρογιάννη, 20 ετών, το μεσημέρι της 18ης Νοεμβρίου, μπροστά στο Πολυτεχνείο

Αστυνοµικοί κυνηγούσαν και χτυπούσαν τους φοιτητές όπου τους έβρισκαν. Αν δεν ήταν οι λοκατζήδες να τους σταµατήσουν -θυµάµαι ότι πολλές φορές πιάστηκαν στα χέρια µαζί τους-, δεν ξέρω κι εγώ τι θα γινόταν. Στο προαύλιο του Πολυτεχνείου ήταν πολλοί χτυπηµένοι, θυµάµαι ότι είδα πολλούς τραυµατίες, ενώ τρεις τέσσερις ήταν σωριασµένοι κάτω, ακίνητοι. Δεν ξέρω αν ήταν νεκροί. Δεν κοίταξα να δω. Κάποια στιγµή ένας φοιτητής όρµησε καταπάνω µου και µου είπε: “Τι κατάλαβες τώρα που µπήκες;” Αφήνιασα. Έβγαλα το πιστόλι και προτάσσοντάς το γύρισα και του είπα ουρλιάζοντας: “Σκάσε, ρε κωλόπαιδο, µη σε καθαρίσω”. Αυτός ο φοιτητής δεν ξέρει πόσο τυχερός στάθηκε εκείνη τη στιγµή... Αν έλεγε µια κουβέντα παραπάνω, θα τον σκότωνα! Τέτοιος ήµουν. Ένας φασίστας.

Όπως περνούσαν οι φοιτητές, θυµάµαι ότι έριχναν µέσα στο τανκ πακέτα τσιγάρα και ό,τι προµήθειες είχαν µαζί τους. Όταν γυρίσαµε στο Γουδί, το άρµα έµοιαζε µε περίπτερο. Όσο σκέφτοµαι ότι οι φοιτητές µάς έδιναν σάντουιτς και τσιγάρα, µετά απ' όσα τους κάναµε... Δεν µπορώ να το συγχωρέσω αυτό το πράγµα στον εαυτό µου. Σκέφτοµαι τι πήγα κι έκανα!...


Όταν γυρίσαµε στο στρατόπεδο, έγινα ήρωας. Οι στρατιωτικοί µου έδιναν συγχαρητήρια. Τότε αισθανόµουν ότι ήµουν κάποιος, ότι έκανα κάτι καλό, κάτι µεγάλο. [...]

Στο µεροκάµατο η ζωή µου άλλαξε 180 µοίρες. Έκανα όποια δουλειά µπορείς να φανταστείς. Εργάτης κατάλαβα ότι δεν µπορώ να έχω τα ίδια αιτήµατα µε τους εργοδότες. Εµένα, που µου έµαθαν να µισώ τους κοµουνιστές, ψήφισα δύο φορές ΚΚΕ!

Στη δουλειά, πριν από χρόνια, κάποιος άκουσε πώς µε λένε και ρώτησε αν έχω κάποια σχέση µε τον “πορτάκια”, όπως είπε, του Πολυτεχνείου. “Ξάδερφός µου είναι, µακρινός. Σκοτώθηκε σε τροχαίο”, απάντησα. Είµαι ένας άνθρωπος που δεν υπήρξε ποτέ είκοσι χρονών. Ο έφεδρος στρατιώτης Α. Σκευοφύλαξ σκοτώθηκε σε τροχαίο! Οι φίλοι µου δεν ξέρουν ποιος είµαι, ούτε κανείς στη γειτονιά. Μόνο η γυναίκα µου το ξέρει. Της το είπα ύστερα από χρόνια. Στα παιδιά µου δεν το είπα ακόµα.

Ντρέποµαι γι' αυτό που ήµουν, γι' αυτό που έκανα. Στη θέση µου θα µπορούσε να βρεθεί ο καθένας, έφεδρος στρατιώτης ήµουν άλλωστε. Δε µε απαλλάσσει όµως αυτό. Μέχρι που µπήκα µέσα, πίστευα αυτό που έκανα. Στη συνέχεια έγινε ο εφιάλτης της ζωής µου.

Είχαν µεγάλη ψυχή. Ήταν παλικάρια. Δεν ξέρω αν έχει νόηµα, αλλά θα ήθελα να τους πω µια µεγάλη συγνώµη…//

[Α. Σκευοφύλαξ, οδηγός του τανκ που παραβίασε την καγκελόπορτα του Πολυτεχνείου 
Βήμα Reportage, 9 Νοεμ. 2003, έρευνα Κώστα Χατζίδη]


//…Όταν μετά την δικτατορία αποφυλακίστηκα, δούλευα σε μια επιχείρηση. Κάποιος με ζητούσε επίμονα. Τον κοιτώ, με κοιτά ήταν ένας από τους βασανιστές μου στην ασφάλεια.
«Τι συμβαίνει; Πως από εδώ;» ρωτώ.
«Ρε συ Χρόνη να, ..ντρέπομαι κιόλας, αλλά έχω ένα γιο, και δεν έχει δουλειά. Μήπως μπορείς να με βοηθήσεις;;. "

Πιάσαμε την κουβέντα. Μετά πήγαμε στη «Σμαρώ», ένα ουζερί στην Καισαριανή, τα ήπιαμε και κλαίγαμε και οι δυο. Κοίτα να δεις. Όταν είσαι επαναστάτης και μάλιστα ρομαντικός, για να μπορέσεις να επιβιώσεις μέσα από αυτή τη κρεατομηχανή που σε περνά η εξουσία, πρέπει να φυλάξεις τον πολιτισμό και την αξιοπρέπειά σου, σαν το ακριβότερο άρωμα. Να μην πέσεις στο επίπεδό τους. Μόνον αυτό σε σώζει σαν άνθρωπο. Αυτό είναι που σε κάνει άνθρωπο μέσα σε αυτή τη σύγκρουση. Αυτός είναι ο πολιτισμός. Αν βγαίναμε από τα πηγάδια που μας είχαν ρίξει, φορτωμένοι με χειροβομβίδες και μαχαίρια θα ήμαστε μια από τα ίδια… [...]

Στη φυλακή με τους συγκρατούμενους μου λέγαμε, σαν παιχνίδι, τι δουλειά θα κάναμε στο μέλλον.
«Χρονάρα εσύ τι θα κάνεις;» ρωτούσαν.
«Ενωματάρχης στην ασφάλεια», απαντούσα.

Κι αυτοί νόμιζαν ότι έτσι, εγώ θα έπαιρνα την εκδίκησή μου. Αλλά δεν το έλεγα με αυτό το σκοπό. Ήθελα να παρηγορώ τις μανάδες για τα παιδιά τους, που ήταν μέσα. Φανταζόμουνα τι τράβαγε η μάνα μου, που μου έφερνε κάθε μέρα καθαρά ρούχα για να παίρνει τα ματωμένα, ώστε να καταλαβαίνει κάθε πότε με βασανίζουν... //


Στις 20 Νοέμβρη συμπληρώνονται τρία χρόνια απ’ τον θάνατο του Χρόνη.
Για όσους εντρύφησαν στις σελίδες των βιβλίων του, ξέρουν πως δεν του αρμόζουν μνημόσυνα και τελετές. Στη μνήμη του Χρόνη αλλά και σ’ όλων των ανθρώπων που αφανίστηκαν απ’ τη ζωή, πιστοί όμως στις αξίες τους ως την ύστατη στιγμή, οφείλουμε ν’ ανοίξουμε επιτέλους τις διαθήκες που μας άφησαν. Ίσως και να βρούμε όλες τις απαντήσεις στα αγωνιώδη ερωτήματα που μας βασανίζουν. Ο Χρόνης άλλωστε, είχε μιλήσει πολλά χρόνια πριν, γι αυτά που βιώνουμε σήμερα…

//Βλέπω συνέχεια τους πάντες να δηλώνουν ότι είναι εναντίον της τρομοκρατίας κι αυτό είναι σωστό και καλό. Οποιονδήποτε φυσιολογικό άνθρωπο ρωτήσεις, «Ρε σύ, σου αρέσει να πάει ένας να βάλει μία βόμβα σε ένα τρένο και να σκοτωθούν εκατό άνθρωποι;» Θα σου πει «όχι». Είμαστε λοιπόν εναντίον της τρομοκρατίας. Τι είναι όμως η τρομοκρατία; Είναι μία μορφή βίας μη ελεγχόμενη από την κυρίαρχη εξουσία. Και βρισκόμαστε μπροστά στο παράλογο φαινόμενο. Ένα παιδάκι το οποίο ντύνεται με δυναμίτιδα και πάει να σκοτωθεί διατρανώνοντας την απελπισία του ή την σχιζοφρένειά του με τον Αλλάχ και λοιπά, δικό του πρόβλημα είναι, θεωρείται τρομοκράτης. Κι ένας πιλότος βομβαρδιστικού ο οποίος βομβαρδίζει σχολειά, νοσοκομεία, παιδιά, πρόσφυγες στο δρόμο και λοιπά και λοιπά, παρασημοφορείται ως ήρωας. Δεν είναι σχιζοφρενές αυτό;

Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε και πού φαίνεται η υποκρισία τους; Γιατί, ρε κερατάδες, δεν δηλώνετε ότι είστε εναντίον της βίας. Βία είναι και η μια, βία είναι και η άλλη. Η μία είναι θεσμοθετημένη, η άλλη όχι. Ας συνεννοηθούμε. Γιατί δεν δηλώνουμε ότι είμαστε εναντίον της βίας; Γιατί τότε θα ξετυλίγαμε το κουβάρι της υποκρισίας και θα φτάναμε κάπου στην αλήθεια. Στο τι κοινωνία ζούμε, σε τι κόσμο ζούμε και πού οφείλονται αυτά τα πράγματα. 
Τώρα επιστρέφουμε στο παρελθόν …//


35 σχόλια:

  1. Μαρία μου καλημέρα.
    Ούτε εγώ ξεχνώ, τιμάω και εορτάζω μαζι σου σήμερα.
    Γιορτάζω για τους αθώους εκείνους ανθρώπους που δεν δίστασαν να δώσουν το αίμα τους για να έχουμε εμείς σήμερα το δικαίωμα να τσαλαπατάμε την ελευθερία μας και να την αμαυρώνουμε στο λεπτό.
    Ειχα παρακολουθήσει σε μία εκπομπή πριν χρόνια τη συνέντευξη του οδηγού του τανκ, δε θυμάμαι στην εκπομπή να έλεγε αυτά τα λόγια ακριβώς, δε θυμάμαι να έλεγε πως τους έβλεπε σαν παράσιτα πως ήθελε να τους φάει, πάνε πολλά χρόνια βέβαια και ήταν σε μεγάλη ηλικία. Δε ξέρω αν μετάνιωσε, αν ένιωσε, αν πεθαινε όπως το εννοεί, τον είδα να κλαίει όμως και να υποστηρίζει πως δεν ήξερε οτι υπήρχαν νεκροί και φοιτητές πίσω απο τη πόρτα. Ελεγε πως υπεθετε οτι ειχαν φυγει. Απο την αλλη εκεινη την ωρα εκτελουσε εντολη, κι αυτος να μη την εκτελουσε θα την εκτελουσει καποιος αλλος. Οσο ασχημα κι αν ακουγεται αυτο, ειναι αληθεια. Δεκα ατομα να παρακουαν στην εντολη που, θα βρισκοταν ενας και θα το εκανε. Τοσο μαινος σε αυτη την ανθρωπότητα. Ανθρωπος να δολοφονει ανθρωπο επειδη πασχιζει για την ελευθερια του. Τοσο λυπηρο, τοσο αδικο.
    Ποσα περασαν εκεινοι οι ανθρωποι τοτε. Ποσοι τα τιμησαν τα ιδεωδη στη ζωη τους. Υπηρχαν ανθρωποι που πατησαν επανω στην εξεγερση μονο και μονο για να θησαυρισουν. Ναι, υπηρχαν κι αυτοι. Τιμη και δόξα μόνο στους πραγματικούς ήρωές του! Αθάνατοι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι είναι Κική μου. Άλλοι "εξαργύρωσαν" το Πολυτεχνείο, κάποιοι άλλοι πλήρωσαν με τις ενοχές τους και οι περισσότεροι παρέμειναν αμετανόητοι. Οι αληθινοί ήρωες παρέμειναν στην αφάνεια και λοιδορούνται μάλιστα απ' τα σύγχρονα αμόρφωτα φιντάνια της ακροδεξιάς.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψη και το σχόλιο σου!

      Διαγραφή
  2. Όταν μιλά ένας Μίσσιος δεν ξέρω τι άλλο να πω... Θα είναι πάντα μέσα στην καρδιά των γεγονότων και στην ψυχολογία του Έλληνα κι ας μην είναι εδώ.. Καλημέρα. Το γράφω παντού, μα εύχομαι πραγματικά, η σημερινή ημέρα να έχει ειρηνικό τέλος...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά η μέρα είχε ένα "ειρηνικό" τέλος. Λέμε τώρα...
      Την καλησπέρα μου Πέτρα!

      Διαγραφή
  3. Καλημέρα Μαρία μου
    Την τίμησες την ημέρα κι η αναφορά
    στα λόγια του Μίσσιου τι το καλύτερο
    τι το πιο αγωνιστικό...έτσι για να
    καταλάβουμε πως οι νεκροί ανά την
    υφήλιο δεν μετρούνται με κλίμακες
    το αίμα πονάει το ίδιο άσχετα πλάτους!!!

    φιλί γλυκό ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Χρόνης μας ήταν μεγάλος δάσκαλος. Απ' τις σπάνιες παρακαταθήκες που μας άφησε η γενιά του.
      Σ' ευχαριστώ Ελένη μου...

      Διαγραφή
  4. Να βρούμε τις διαφορές θέλεις ε;; Μα πρέπει να πάρω τον μεγενθυτικό μου φακό για να τις βρω, γιατί μονο ομοιότητες βλέπω...Δυστυχώς πολλοί φανατίζονται στο όνομα της πατρίδας, της θρησκείας,ανάλογα τη θέση του καθένα τους. Είναι όμως παρήγορο το ότι ντρέπονται μερικοί από όσους θα έπρεπε να ντραπούν. Εκείνοι που περήφανα μιλούν για κατορθώματα λύκων σε μαντρί, είναι που με ανησυχούν. Αλλά αυτά τα βασανιστήρια......πω πω δεν μπορώ να πιστέψω ότι ανθρωποι μπορούν να βασανίζουν έτσι συνανθρώπους τους και κάποιοι να τα απολαμβάνουν. Η ιστορία χορεύει σε κύκλους, σε άλλο σαλόνι κάθε φορά, με άλλα ζευγάρια που σέρνουν το χορό, αλλά τα όργανα που παίζουν είναι πάντα τα ίδια!!
    Καλησπέρα Μαρία μου
    Ας διδασκόμαστε............

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η υπεράσπιση της θρησκείας και της πατρίδας, είναι τα προσχήματα των αμόρφωτων για να εκτονώσουν τις προσωπικές τους τραυματικές εμπειρίες. Διδασκόμαστε άραγε; Η ιστορία μας κάνει επαναλήψεις για να την κατανοήσουμε και να την αλλάξουμε, αλλά φαίνεται πως "η κοινωνία έχει πάθει εγκεφαλικό" όπως έλεγε ο Χρόνης μας.
      Την καλησπέρα μου Άννα μου.

      Διαγραφή
  5. Το ξέρεις ότι το καλύτερο μνημόσυνο για τον Μίσσιο και το Πολυτεχνείο είναι όλα αυτά που διαβάζω τώρα . Την παλληκαριά των φοιτητών που να την δούμε σήμερα ;; Εκείνοι ξεσηκώθηκαν τότε , εμείς μπορούμε να εξεγερθούμε εναντίον της βίας για την τιμή των βασανισμένων και αδικοχαμένων του τόπου μας και όλων των άλλων αδικοχαμένων !!!
    Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου είναι τόσο επίκαιρα ,. Το απόσπασμα του οδηγού του τανκ την έχω ξαναδιαβάσει και αν είναι να μάθουμε κάτι είναι να μην αφήνουμε κανέναν να χειραγωγεί τις πράξεις και τις σκέψεις μας !!!
    Σε φιλώ Μαρία μου !!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό θα απαιτούσε γνώση και συναισθηματική νοημοσύνη. Σπανίζουν και τα δύο Μαρία μου...
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  6. Ένα αλλιώτικο αφιέρωμα το σημερινό
    ικανό να ζητήσει ένα "γιατί"
    απ' όλους μας σ' όποια πλευρά κι αν βρισκόμαστε.
    Είναι παρήγορο πως κάποιοι απ' την άλλη μεριά
    συνειδητοποίησαν και κατάλαβαν ποια είναι η αλήθεια.
    Το κακό είναι ότι ο χρόνος, τα μετέπειτα γεγονότα και οι μετέπειτα συμπεριφορές
    υποβίβασαν τους αγώνες του Πολυτεχνείου
    με φόβο να κινδυνεύουν να χαθούν μέσα στα τρέχοντα προβλήματα
    οι εκδηλώσεις τιμής για τους αγώνες αυτούς.
    Φιλιά μαρία μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το κάναμε κι αυτό "επέτειο".
      Κι άμα ακούω τη λέξη, το μυαλό μου πάει σε πανηγύρι, λουλούδια και μαλλί της γριάς.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Φλώρα μου!

      Διαγραφή
  7. Θέτει πολλά ζητήματα η μεστή σου ανάρτηση, Μαρία. Μένω σε τρία.
    1. Η βία υπάρχει από τότε που εμφανίστηκαν τα ζώα στη Γη. Ανάμεσα στα ανθρωποειδή, επεκράτησαν τα βιαιότερα. Και αυτό συνεχίστηκε στο είδος άνθρωπος.
    Ο μύθος του Κάιν δεν είναι καθόλου τυχαίος.
    Το βαθμό βιαιότητας, την οποία κουβαλά κάθε άνθρωπος μέσα στο DNA του, τον καθορίζουν οι συνθήκες τής ζωής του.
    Το μόνο φάρμακο που μπορεί να περιορίσει (όχι να εξαλείψει) τη βία, είναι η Παιδεία.
    2. Η βία γεννά το φόβο. Ο συλλογικός φόβος αφήνει ελεύθερο το πεδίο στους δυνάστες.
    Αν το πρωί τής 21ης Απριλίου 1967, έβγαινε σύσσωμος ο λαός στους δρόμους τής Αθήνας, η δικτατορία δεν θα επικρατούσε.
    Ομοίως, ο λαός θα μπορούσε να αποτρέψει την καταστολή τής αντιφασιστικής εξέγερσης του Πολυτεχνείου.
    Αυτό όμως θα μπορούσε να συμβεί, αν η Παιδεία τού λαού ήταν υψηλού επιπέδου. Τόσο υψηλού, ώστε το σύνθημα 1-1-4 να γινόταν πράξη. Αυτό δηλαδή που ζητούσε το άρθρο 114 τού τότε συντάγματος.
    3. Οι βασανιστές γίνονται ή γεννιούνται; Η μεταμέλεια ενός βασανιστή είναι πραγματική; Πόση επιείκεια αντέχουμε ή πρέπει να δείχνουμε στους υπηρέτες των δυναστών;
    Απαιτείται πολύ μεγάλη συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' αυτό το "φάρμακο" και στην έλλειψή του, οφείλεται όλη αυτή η παθογένεια Άρη μου.
      Δίκιο έχεις.
      Συμφωνώ στο σύνολο της ανάλυσής σου και σίγουρα το τελευταίο κομμάτι σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Φαύλος κύκλος...
      Ας κρατάμε την προσωπική θεώρηση των πραγμάτων και ας πορευόμαστε καταλλήλως.
      Την καλησπέρα μου Άρη και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  8. Διάβασα, ξαναδιάβασα,
    Τι να πω! τι να παρατηρήσω, την εποχή αυτή δεν ήμουν στην Ελλάδα, ήμουν καινουργιο-φερμένος από την Λατινική Αμερική στην Νέα Υόρκη.
    Είχαμε τεράστιες δυσκολίες (όλη η οικογένειά μου κι εγώ) προσαρμογής σε ένα ξένο περιβάλλον από απόψεως εργασίας, γλώσσας κλπ.. Η πρώτη μας γλώσσα η Ισπανική
    Όμως μου θύμησε μια σκηνή του εμφυλίου.
    (Ήμουν κολλημένος στην γρίλια του παραθύρου και κοίταζα, τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, ο τρόμος με είχε παραλύσει, ένας θεατής άχρηστον ανήμπορος. Από την στροφή του δρόμου ακούστηκε οχλαγωγία, ένα τσούρμο μαγκουροφόρων τον είχαν βάλει στην μέση και τον έδερναν, άλλοι τον χτυπούσαν με τους υποκόπανους των όπλων και φώναζαν: Μαρτύρα που τα έχεις; (τα βιβλία του) Του άρεσε να διαβάζει.
    Κι αυτός (ο πατέρας μου) με το πρόσωπο του ματωμένο, με τα ρούχα του ξεσχισμένα έπεσε στην σκόνη του δρόμου, εκεί τον ποδοπατούσαν)΄
    Όχι δεν ήταν ξένοι αλλά Έλληνες της Δεξιάς,
    Ήμουνα 12 ετών
    Μετά τον πέταξαν εξορία,
    από στο σπιτικό τότε η Πείνα άρχισε να βασιλεύει πιο άγρια πιο αιμοβόρα λες και ήταν θεριό που διψούσε για παιδικές ψυχές για παιδιά της Ελλάδας...
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια πολύτιμη μαρτυρία που έχει ιστορική αξία.
      Πόσο ωραίο θα ήταν να συλλέξεις τις μνήμες σου και να τις μοιραστείς μαζί μας Γαβριήλ.
      Έχεις έναν μοναδικό τρόπο να περιγράφεις τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή σου, με ψυχραιμία και γλαφυρότητα.
      Ειλικρινά το σχόλιο σου με συγκίνησε πολύ και θα το θυμάμαι πάντα. Είναι μικρά στιγμιότυπα εκείνης της εποχής, που τα αναζητώ σε φίλους και κείμενα, για να συνθέτω την εικόνα εκείνης της μαύρης περιόδου.
      Εγκάρδια σ' ευχαριστώ που το μοιράστηκες μαζί μας!

      Διαγραφή
  9. Ο επίλογος σου τα λέει όλα. Σε ευχαριστούμε για άλλη μια φορά για αυτό το σημαντικό κομμάτι ιστορίας που μας ξεδίπλωσες. Δεν είχε πέσει ποτέ στην αντίληψη μου ο Χρόνης και η ιστορία του. Είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστο κάποιος να αναγνωρίζει τα λάθη και τον κακό εαυτό του και να προσπαθεί να επανορθώσει.
    Να είσαι καλά Μαράκι μου και να μας μαθαίνεις πάντα τέτοια γεγονότα!
    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να διαβάσεις αργότερα τα βιβλία του. Πίστεψέ με, αξίζει!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Κατερίνα μου!

      Διαγραφή
  10. Τι να γράψω τώρα εγώ?
    Τι να συμπληρώσω?
    Ανατριχίλα με έχει πιάσει!
    Ευαγγέλιο τα λόγια του Μίσσιου...η βία είναι βία όπως κι αν την ονομάσουν!
    Καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Μαρία μου.
      Εύχομαι να διαβάσεις κάποτε ένα απ' τα "ευαγγέλια" του...
      Φιλιά και καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
    2. Αν δεν είχα διαβάσει, να είσαι σίγουρη πως θα με έβαζε η κόρη μου να τα διαβάσω έστω και με το ζόρι!! :)

      Διαγραφή
  11. Άγγιξες τόσο τρυφερά αυτή τη μεγάλη μέρα Μαράκι μου, με συγκλόνισε η έμπνευση σου, ο διάτρητος προβληματισμός ο επετειακός στοχασμός κι η μεγάλη τιμητική αναφορά σε άξιους αγωνιστές, όπως ο Μίσσιος! "Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα" και τόσα άλλα υπέροχα, που έχει γράψει, πάντα με θερμότητα αισθημάτων και ανθρωπιστικά μηνύματα. Έκανες πάλι τη διαφορά Μαρία μου, με σπουδαία αναφορά στο χρονικό του δικτατορικού αυταρχισμού, στις αμφίδρομες ενοχές "θανάτου" αλλά με πόθο και ιδεολογική διόπτρα της ελευθερίας. Ήταν το πιο αληθινό Στεφάνι στη μνήμη των πεσόντων και όχι μόνο! Σου χρωστώ για τα συναισθήματα που εισέπραξα απόψε! Να είσαι πάντα καλά και να έχεις ένα ήρεμο και όμορφο ξημέρωμα. Φιλάκια πολλά με μια ζεστή, ολόθερμη αγκαλιά! :-))❤️

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ολόθερμα τα λόγια σου Κατερίνα μου και με συγκινείς πολύ.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  12. Απαντήσεις
    1. Το ξέρω.
      Να είσαι καλά και να μας θυμίζεις κι εμάς, όσο & όσα μπορείς.
      Καλό βράδυ Μαχαίρη μας!

      Διαγραφή
  13. Θα σταθώ σε κάτι:
    Ντρέποµαι γι' αυτό που ήµουν, γι' αυτό που έκανα!
    Ακόμα και αυτή η κουβέντα θέλει μεγάλο τσαγανό για να την πεις. Πόσους ξέρουμε αλήθεια που μετάνιωσαν, που ζήτησαν συγγνώμη. Πόσοι από αυτούς που πέρασαν από τη Δημοκρατία μας και τη σακάτεψαν θα ζητήσουν συγγνώμη, έστω και αργά;

    Μαράκι μου ...♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακόμα κι αν δεν το εννοεί, έχει αξία να υπάρχει αυτή η κατάθεση.
      Νομίζω πως δεν είναι πολλοί αυτοί που τσαλακώθηκαν και παραδέχτηκαν τα εγκλήματα τους. Δεν τους χαρακτηρίζει άλλωστε το τσαγανό και ο πατριωτισμός...
      Αριστάκι μου, παρομοίως ♥

      Διαγραφή
  14. Όταν ξεκίνησαν τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, ένας νεαρός αστυνομικός (ως νέος υπηρετούσε τότε στην Αθήνα) που τον διέταξαν να μπει στο αυτοκίνητο και να πάει να συλλάβει "ταραξίες" πήγε στον διοικητή του και υπέβαλλε την παραίτησή του. Ο διοικητής του γύρισε και του είπε "Και μένα τι μου το λες; Παραιτήθηκα και εγώ".
    Έτυχε να ξέρω την περίπτωση γιατί πρόκειται για θείο μου. Έναν βαθύτατα δημοκράτη άνθρωπο, συγχωρεμένος πια, που βρέθηκε στην Αστυνομία από ανάγκη για δουλειά, αλλά δεν άντεξε να γίνει μπάτσος.
    Δεν χάθηκε. Μετά την αστυνομία στρώθηκε στο διάβασμα και τελείωσε το Πάντειο Πανεπιστήμιο.

    Γιατί στα λέω όλα αυτά; Για να αποδείξω ότι μερικοί αρνήθηκαν. Ότι υπήρχε και ο άλλος δρόμος.
    Υπάρχουν και οι περιπτώσεις σαν του Σκευοφύλακα αλλά είναι από τις ελάχιστες. Οι περισσότεροι δεν μετάνιωσαν ποτέ για όσα έκαναν, βρέθηκαν ύστερα σε ανώτερα αξιώματα και εξαργύρωσαν την υπακοή τους στο καθεστώς των μισότρελων. Τώρα θα μου πεις ότι υπάρχουν και από την αντίπερα όχθη οι "αριστεροί" που επίσης εξαργύρωσαν τους αγώνες τους. Ναι. Υπάρχουν και αυτοί που μαγαρίζουν τις ιδέες.

    Κατά κανόνα τα εκτελεστικά όργανα της χούντας ήσαν αγράμματοι άνθρωποι. Παλικαράκια που κατέβηκαν από τα χωριά τους και όταν τους φόρεσαν μπερέ και τα έβαλαν να οδηγούν άρματα (παράλληλα με την ισχυρότατη πλύση εγκεφάλου), τους πέρασαν στο απαίδευτο κεφάλι τους ότι είναι Η Εξουσία, ότι μπορούν να κάνουν οποιοδήποτε ανουσιούργημα και δεν θα χρειαστεί να δώσουν ποτέ λόγο, την ψώνισαν, καβάλησαν το καλάμι, ταυτίστηκαν με τους διανοητικά καθυστερημένους - μαριονέτες συνταγματάρχες και την είδαν μικροί Χίτλερ! Πίστεψαν, άλλωστε, ότι η χούντα θα μείνει για πάντα και αυτοί θα μείνουν ατιμώρητοι. Πίστεψαν ότι το γκλομπ, το πιστόλι, το άρμα τους, είναι περίπου σαν την Θεία Τιμωρία. Δίκαζαν και καταδικαζαν επιτόπου.

    Θα θυμάσαι Μαράκι το "Πείραμα του Μίλγκραμ". Κάπως έτσι λειτουργούσε σε αυτό το πείραμα ο "δάσκαλος". Απενοχοποιούσε τις πράξεις του, "σκότωνε" τους εκπαιδευόμενους, μη θεωρώντας πως είναι δολοφόνος ο ίδιος, έχοντας πείσει τον εαυτό του ότι απλά εκτελεί εντολές άλλων.

    Το τέρας λοιπόν βρίσκεται μέσα μας. Στα δύσκολα είναι που θα βγει στην επιφάνεια και ανάλογα την παιδεία και τις αξίες που κουβαλάει ο καθένας μας είτε θα θανατωθεί επιτόπου, είτε θα αφεθεί ελεύθερο να αλωνίζει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο σ' ευχαριστώ!
      Για την μαρτυρία αλλά και για την εξαιρετική σου ανάλυση.
      Φυσικά και το θυμάμαι το πείραμα, το βλέπω άλλωστε να εφαρμόζεται στην πράξη καθημερινά.
      Ας ταϊζουμε λοιπόν το προσωπικό μας τέρας, με γνώση και αξίες.
      Να'σαι καλά Πέτρο μου!

      Διαγραφή
  15. Μαρία υποκλίνομαι στο αφιέρωμά σου για τη μεγάλη επέτειο. Δεν χρειάζεται να πω πολλά. Στάθηκα με πολύ σεβασμό στις τοποθετήσεις και στις εξιστορήσεις και άλλων φίλων εδώ αφουγκραζόμενος τη σκέψη τους.
    Το μόνο να πω ότι τους αγώνες αυτούς, κάθε ιστορικής μεγάλης στιγμής, δεν τους βλέπουμε μουσειακά όπως κάποιοι επιβάλλουν αλλά εμπειρικά, αξιολογικά, ιστορικά και ως εφόδια για το αύριο.
    Καλό βράδυ κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ σωστά Γιάννη! Δεν είναι μουσειακό έκθεμα, είναι η ιστορία και οι νεκροί μας. Κι ας προσπαθούν να το απαξιώσουν, συνδέοντας το με τις καριέρες που έκαναν λίγοι στο όνομα του Πολυτεχνείου.
      Καλό σου βράδυ και σ' ευχαριστώ πολύ Γιάννη!

      Διαγραφή
  16. Ενα εξαιρετικό αφιέρωμα Μαρία μου!! Δυνατό.. Τσακίζει συνειδήσεις.. Πάλι και φέτος ακούω, δεν υπήρχαν νεκροί, δεν σκότωσαν, ήταν ψέμματα, όλα είναι σκηνοθετημένα.. Δεν θα μας καταλάβω ποτέ.. Ειλικρινά..
    Αυτή την διχόνοια, μια ζωή να τρωγόμαστε μεταξύ μας, να μην σεβόμαστε την μνήμη και την ιστορία.. Για ποιο λόγο;;;
    Πόσο δίκιο ο Μίσσιος.. Ισως αν δίναμε όλοι βάση στα λόγια τούτα να άλλαζε πράγματι ο κόσμος, αλλά δεν θα γίνει ποτέ αυτό. Είμαι πεπεισμένη.
    Να σαι καλά Μαράκι μου για το τιμητικό ''στεφάνι'' που κατέθεσες!! Φιλάκια πολλά!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Απόσπασμα από το κείμενο της μαρτυρίας υπάρχει στα σχολικά βιβλία του δημοτικού και συγκλονίζει τα παιδιά, όπως και τους θέτει ηθικούς προβληματισμούς, που οδηγούν σε πολύ γόνιμες συζητήσεις!
    Ο Μίσσιος είχε ζήσει τη σχιζοφρένεια του ανθρώπου στο πετσί του, γι' αυτό και ο δικός του λόγος είναι μάθημα ζωής!
    Αυτή είναι η ανθρωπότητα δυστυχώς και κάποιοι παλεύουμε με σφεντόνα να ανατρέψουμε αυτή της την πορεία...
    Ένας αγώνας, που ώρες-ώρες φαντάζει μάταιος, καθώς η απελπισία κάνει πανηγύρι!
    Όσο υπάρχουμε, δεν εγκαταλείπουμε αυτά που είμαστε, τα οποία μπορεί να οφελήσουν κι άλλους...
    Ας ρίχνουμε την πέτρα κι ας πέφτει και χάμω...
    Φιλιά πολλά, Μαράκι, και η ιδέα σου εξαιρετική σήμερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να πρωτογράψω για εκείνες τις μέρες... μόλις είχα γυρίσει απ΄ το Παρίσι... και τώρα όλα έχουν γίνει ένα μέσα μου, θεέ μου, γιατί τόση βία;
    Ο Χρόνης ήταν γείτονας μου και έκανα παρέα με τη γυναίκα του, εδώ που ζω ήταν και όλη η παρέα των Αληθινών και σεμνών αντιστασιακών!
    ΑΦιλιά με πολύ Αγάπη Μαρία μου και ευχαριστώ γι αυτή την υπενθύμιση και ας πονάει πολύ... <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.