Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

♥ Love story [πιο λοβ δε γίνεται...]

Είναι ζευγάρι για μισόν αιώνα. Στις πλάτες τους βαραίνουν εβδομήντα χρόνια ζωής, γεμάτα μόχθο και βάσανα. Τα ένσημα τους είναι βαρέα-ανθυγιεινά. Τα εύσημά τους δυο ζευγάρια πνευμόνια, γεμάτα σκόνη από  μπαμπάκι και νήματα. Κλωστοϋφαντουργός αυτός κι εκείνη μιτώστρα στα υφαντουργεία της Νέας Ιωνίας.  Αγαπηθήκανε κάτω απ’ τους χνουδιασμένους  τοίχους ενός εργοστασίου και υπό τους θηριώδεις ήχους των αργαλειών. Ορκίστηκαν πως θα πεθάνουν μαζί, έξω απ’ τα κάγκελα ενός χαμόσπιτου, στα προσφυγικά της περιοχής. Μια νύχτα με φεγγάρι, που μοσχομύριζε νυχτολούλουδο.  Με φτωχικές διαδικασίες, ξεκίνησαν την κοινή τους ζωή στο «Μέγαρο Μαξίμου», όπως της είπε χαριτολογώντας,  όταν την πρωτοπήγε σπίτι του.

Στο υποτυπώδες «Μέγαρο» θεμελιώσανε  το πιο ανθεκτικό καθεστώς στο χρόνο. Μοιράσανε ρόλους κι αρμοδιότητες και ριχτήκανε στη δουλειά. Αξιώθηκαν να μεγαλώσουν και να σπουδάσουν παιδιά και να κρατήσουν στην αγκαλιά τους εγγόνια. Στη μικρή αυλή του «Μεγάρου»,  ζήσανε σπουδαίες στιγμές. Σμιξίματα, τρυφερά ταΐσματα στον ίσκιο της συκιάς, παραμύθια, μια αυτοσχέδια κούνια για τα παιδιά κι αργότερα για τα εγγόνια τους, στοχασμοί και γλέντια. Κι ένα μικρό μποστάνι, όσο το περιορισμένο εμβαδόν της ζωής τους το επέτρεπε. Πάντα εύφορο, καλοσυντηρημένο και γεμάτο λουλούδια και κηπευτικά. Ζαρζαβατικά, σύκα, κληματόφυλλα και τσαμπιά φορτωμένα σταφύλια.  Με προσήλωση και σεβασμό στο χώμα που τους χάριζε τους καρπούς του και με αξιοζήλευτο πλάνο οικονομίας, ώστε να εκμεταλλεύονται τα εγχώρια προϊόντα τους.  

Κι ας περάσαμε απ’ την εποχή των «περήφανων γηρατειών», στην εποχή της κατάθλιψης και του ευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης. Συνεχίζουν να καλλιεργούν το μποστάνι της αξιοπρέπειας και της αγάπης τους. Κι ας έχουν βιώσει ληστρικές επιδρομές των σύγχρονων βαρβάρων, κι ας είναι η σύνταξή τους κατακρεουργημένη κι ας στριμώχνονται κάθε πρωινό Δευτέρας στο κοινωνικό παντοπωλείο για δυο σακούλες τρόφιμα και λίγα φάρμακα. Κι ας έχουν κυρτώσει  οι ώμοι τους κι ας έχουν γίνει  τα άκρα τους  σαν πληγωμένα δάχτυλα μπαλαρίνας.

Τα απογεύματα, σέρνουν ακόμα τα βήματά τους ως το τραπεζάκι κάτω απ’ την κληματαριά. Εκείνος ποτίζει τους βασιλικούς και μαζεύει τα ξερά φύλλα στα πεζούλια κι εκείνη ψήνει καφεδάκι στο γκάζι. Ιεροτελεστία! Ο ήχος των φλιτζανιών πάνω στα πιατέλα τους, το δροσερό νερό στα ποτήρια και οι διαμαρτυρίες του μόλις τη βλέπει να βγάζει γλυκό του κουταλιού. «Πάλι συκαλάκι έσιαξες; Το ζάχαρο δεν το σκέφτεσαι. Κι ύστερα θα μαλώσουν. Ως εκεί που είναι βαθιά χαραγμένες οι «κόκκινες γραμμές» του καθενός. Βήμα παραπέρα! Κι απάνω στον καυγά, θα φυσήξει ένα αεράκι.  Όση ώρα εκείνος θα της γκρινιάζει, εκείνη θ’ ακροπατήσει ως την κρεβατοκάμαρα. Θα ξαναγυρίσει με μια μάλλινη ζακέτα. «Ρίξε κάτι απάνω σου, έπιασε ψύχρα…».

Ας ήταν τρόπος να τους πήγαινα στο αυθεντικό Μέγαρο.
«Αξιότιμοι Πολιτευτές, σας παρουσιάζω τον Ηλία και την Χρυσαυγή. Αν επιθυμείτε, σας κάνουν δωρεάν σεμινάρια οικονομίας, σωστής διαχείρισης, πατριωτισμού, αφοσίωσης και συνέπειας. Σας μαθαίνουν βήμα-βήμα πώς στήνεται ένα νοικοκυρεμένο σπιτικό και  πώς  εξοικονομείτε πόρους,  δουλεύοντας τη γη. Πως το αίμα κι η τιμή δεν είναι προϊόντα μίσους, αλλά επώδυνης και μακρόχρονης δουλειάς. Πως το success story δεν καταχτιέται από τεχνοκράτες που ξέρουν μόνο να βαράνε τα πλήκτρα του ακριβού φορητού τους. Μα από ανθρώπους που έχουν μια στοίβα καρτέλες ενσήμων. Βαρέα-ανθυγιεινά!»



Σημείωση: Η ιστορία του Ηλία και της Χρυσαυγής είναι αληθινή και συμμετείχε παλιότερα στο παιχνίδι λέξεων της Φλώρας (texnistories). Στον απόηχο της χτεσινής φιέστας των ερωτευμένων, ας πούμε ότι είναι ένας μικρός φόρος τιμής στους γνήσιους εραστές της ζωής. 
[φωτογραφίες απ' το διαδίκτυο]

48 σχόλια:

  1. Τι να πω; Υποκλίνομαι! Αυτοί όντως είναι οι πραγματικοί εραστές της ζωής αλλά και της πατρίδας. Μακάρι το Μέγαρο να είχε ώτα...δεν θα είχαμε ανάγκη του κοινωνικού παντοπωλείου......Μπράβο Μαρία.
    Καλό σου ξημέρωμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το Μέγαρο διαθέτει μόνο (μεγάλη) γλώττα Αννούλα μου. Πήξαμε στα λόγια δίχως αντίκρυσμα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!

      Διαγραφή
  2. Υπέροχο δυνατό και συγκινητικό....
    Με καθήλωσε Μαρία μου!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ ανθρώπινη η ιστορία σου Μαρία μου
    Ας διαφυλλάξουμε ολάνθιστο αυτό το μποστανάκι
    κι ας το παραδώσουμε στις επόμενες γενιές
    γόνιμο και καλλιεργημένο!!!!!

    Καλημέρα με γλυκό φιλί ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έτσι!
      Τσικνιστό φιλί Ελενάκι μου (έξω έχουν αρχίσει ήδη τα δακρυγόνα :-)))

      Διαγραφή
  4. Όταν φτάνεις στο ..γέρμα τότε καταλαβαίνεις ακόμα πιο καλά ότι ο σύντροφος σου ήταν εκείνος που όλα αυτά τα χρόνια ήταν μαζί σου στο να ανοίγεις δρόμους, να υπερπηδάς εμπόδια και να νιώθεις ακόμα πιο δυνατή την όποια επιτυχία γεύτηκες. Ότι "έχτισες" μαζί του ανάμεσα σας είναι οι κολόνες που θα κρατηθείς.Έχω 43 χρόνια ευτυχίας και κοινού αγώνα..χέρι..χέρι..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και να αξιωθείτε άλλα τόσα Αχτίδα μου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ!...

      Διαγραφή
  5. Μαρία με συγκίνησες ρε ...παλιοκόριτσο....! ειλικρινά με συγκίνησες....!
    Ένας ύμνος στην πραγματική Αγάπη, αυτή της Εργατικής Τάξης. Των ανθρώπων του μόχθου, της παραγωγής, της πραγματικής ανθρωπιάς. Άντε σήμερα να γαλουχήσεις Μαρία τέτοιες συνειδήσεις, μπορείς ; όχι....! εκείνες οι συνειδήσεις μέσα από την έκδηλη φτώχια αναδείκνυαν πολιτισμό, καλαισθησία, δημιουργία, ανθρωπιά.
    Δεν τόχουμε σήμερα αυτό. Αν δεν λιώσεις στο καμίνι της ανέχειας και των αγώνων δεν γίνεσαι άνθρωπος Μαρία.
    Και αυτό το προνόμιο το είχαν τότε οι Εργάτες εκείνων των εποχών. Για αυτό πήγαν τη ζωή τους ψηλότερα και πιο αληθινά.
    Ύμνος η γραφή σου, σαν Ευαγγέλιο μοιάζει.
    Σε κάτι τέτοια σου με κάνεις να σε καμαρώνω συντρόφισσα (εγώ έτσι σε νιώθω)
    Τις καλησπέρες μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γεια σου ρε σύντροφε! Τιμή μου να με νιώθεις έτσι.
      Και ναι έχεις δίκιο απόλυτο. Δικό τους ήταν αυτό το προνόμιο.
      Εμείς αποκτήσαμε ύλη, αλλά χάσαμε τα καλύτερα.
      Εγκάρδιες ευχαριστίες Γιάννη μου!

      Διαγραφή
  6. Τρυφερότητα και πολιτική. Τα συνέδεσες αρμονικά, Μαρία.
    Χώρεσες μια ολόκληρη ζωή σε πέντε ευσύνοπτες παραγράφους, όμως φορτωμένες μηνύματα.
    Θα μου επιτρέψεις να καταχραστώ λίγο τη φιλοξενία σου και να επισυνάψω μια σχετική παλιά μου ανάρτηση.
    Με προκάλεσαν τα «Σμιξίματα, τρυφερά ταΐσματα στον ίσκιο της συκιάς» των «γνησίων εραστών τής ζωής»:

    Και τι σαν
    Χρόνε αδίστακτε, άτεγκτε, άφιλε,
    που αγωνίζεσαι για τη φθορά.

    Κι αν τη ρυτίδωσες κι αν την ελεύκανες
    κι αν στο λαιμό της σημάδια πολλά,
    μένει για μένα η πρώτη, η μόνη μου,
    πάνω απ’ όλες, γλυκιά ομορφιά,
    μέσα στα μάτια της βλέπω τον κόσμο μου,
    το κάθε βλέμμα της μια αγκαλιά.

    Κι όταν γερμένοι στων χρόνων τα πράγματα,
    ίδιες οι σκέψεις μας μες στη σιωπή,
    πάντα με θέρμη μιλούν τ’ ακροδάχτυλα,
    όπως και τότε, απ’ την πρώτη στιγμή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Οι καταχρήσεις σου αυτές είναι πάντα ευπρόσδεκτες και επιθυμητές.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη! Στολίδι το σχόλιο σου, όπως πάντα!

      Διαγραφή
  7. Υποκλίνομαι στη γραφή σου και τα υψηλά νοήματα που εκπέμπει.
    Την εκτίμησή μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και τη δική μου περήφανε Ευρυτάνα!
      Καλό βράδυ και σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  8. Αυτοι οι ανθρωποι! Αυτες οι αγαπες!!! Μαθηματα ζωης και εμπνευση για ολους μας! Ισως και ελπιδα οτι μπορει κι εμεις να τα καταφερουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άμα είναι από καλό υλικό φτιαγμένος ο άνθρωπος, όλα τα καταφέρνει Χριστίνα μου.
      Να είσαι καλά♥

      Διαγραφή
  9. Μια αυθεντική ανθρώπινη ιστορία που καθρεφτίζει λίγο-πολύ όλους μας όσους έχουμε αρχίσει με το τίποτα και δεν έχουμε τίποτα, περιμένοντας από την έρημη σ΄τνταξη που δεν φτάνει για τίποτα. Αλλά πάλι λέω μήπως φταίμε κι εμείς οι ίδιοι που ζησαμε να γευθούμε τα γεράματα: (στην εποχή της κατάθλιψης και του ευτελισμού της ανθρώπινης ύπαρξης.)

    Την Καλησπέρα μου από την απέναντι όχθη αγαπητή μου κ. Μ. Κανελλάκη
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τα γεράματα τα δικαιούμαστε και δεν τα χρωστάμε σε κανέναν!
      Γαβρίλη στέλνω τους χαιρετισμούς μου και τη σκέψη μου, εκεί στην αντιπέρα όχθη.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  10. Tιποτα....
    Ευχαριστω πολυ,για την ευαισθησια και την ανθρωπια σου..
    Περιγραφεις,οπως λεει και ο ερυθρος συντροφος,πιοπανω..Τον ευτυχισμενο αγωνα της εργατικης ταξης..
    ΜΟΝΟ αυτοι οι ανθρωποι εχουν την αναγκαια λογικη για να δρεψουν τους αναλογους καρπους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακέραια συναισθηματική νοημοσύνη κι ας μην ήξεραν καν γράμματα.
      Έγινα κι εγώ ερυθρή με τα σχόλιό σου Μαχαίρη.
      Σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  11. Δεν το θυμόμουν.
    Πολύ συγκινητική ιστορία.
    Σχέσεις ζωής. Γεμάτοι άνθρωποι.
    Σ΄ευχαριστούμε για το μοίρασμα.
    Καλημέρα Μαράκι μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Μια πραγματική ιστορία αγάπης και αυτό το τόσο αληθινό σου κείμενο, Μαρία μου!
    Και το πιο τρομερό της "ιστορίας", την κάθε ιστορίας είναι, πως το τέλος είναι κοινό για όλους, η μόνη διαφορά είναι αν η "κάσα" θα είναι από μαόνι ή από νοβοπάν...
    ΑΦιλιά πάντα καρδιάς! <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το θέμα είναι να κατασκευάσουμε τη ζωή μας από "μαόνι" και να μη γίνουμε ..."καπλαμάδες" Στεφανία μου. Ν' αντέξει στο χρόνο και να το βρουν οι επόμενοι.
      Ένα ζεστό & χαλαρό βραδάκι να έχετε!

      Διαγραφή
  13. Αυτή είναι Αγάπη!
    Για να"αγαπηθούν"σήμερα,
    πρέπει να έχουν σπίτι,εξοχικό,αυτοκίνητο,
    δεύτερο αυτοκίνητο,δουλειά(καλή),διακοπές κτλ κτλ κτλ
    (Γιούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μη το γελάς καθόλου, το έχω δει κι αυτό.
      Αίφνης, εχάθη το τετρακίνητο και παρέσυρε μαζί του και την "αγάπη" τους...
      Γιουλάκι μου σ' ευχαριστώ πολύ για τα πάντα εύστοχα σχόλια σου:-)))

      Διαγραφή
  14. Αυτό ήταν! Θα το χωρίσω το στεφάνι μου!
    Δεν με πήγε σ' ένα Μέγαρο Μαξίμου να μείνω! Στο νοίκι μ' έχει. Χωρίς αυλή. Κι ας έχω και λίγα βαρέα ένσημα κι ας έχω και λίγα από το Ταμείο Μετάλλου! Καλά, σύνταξη δεν θα πάρω, γιατί είναι πολύ λίγα, αλλά τέλος πάντων έχω και δεν είναι κι αυτό το θέμα μας!

    Ναι, έχω συγκινηθεί, για να πω την αλήθεια έχω βουρκώσει αυτή τη στιγμή και γι αυτό γράφω αλλοπρόσαλλα πιο πάνω. Για να μην το καταλάβεις...

    Φεύγω τώρα. Πάω να κάνω μια αγκαλιά στο στεφάνι μου. Θα τον χωρίσω άλλη φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και μη σταματήσεις ποτέ την αλλοπρόσαλλη γραφή σου πληζ!
      Αν σοβαρευτείς θ' ανησυχήσω, να το ξέρεις ;-)
      Καλό βραδάκι Αρτίστα μου...

      Διαγραφή
  15. Αληθινή ιστορία, γεμάτη αγάπη και συγκίνηση.
    Γιατί οι πραγματικοί ήρωες, είναι αυτοί οι άνθρωποι.
    Πόσο με συγκίνησες βρε Μαράκι, μου θύμισες ιστορίες που μου
    έχει πει η γιαγιά μου, για τα χρόνια που πέρασε με τον παππού.
    Ότι άλλο ήθελα να πω, τα είπαν όλοι παραπάνω, νιώθω πως αν πω κάτι
    άλλο, θα είναι αναμετάδοση, χαχαχαχα.
    Σε φιλώ και για άλλη μία φορά μπράβο, για την εξαιρετική ιστοριούλα σου.
    Σμούτς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συγκίνηση & μνήμες να υπάρχουν στο τραπέζι κι όλα θα γίνουν Ματινάκι μου!
      Σ' ευχαριστώ πολύ... Σματς!

      Διαγραφή
  16. Καλημέρα
    τα σημερινα ζευγάρια γιατί αραγε να μην έχουν αυτήν την οικονομία και τον σεβασμό στις κόκκινες γραμμές της σχέσης τους;
    Πολυ ωραια η παρουσίαση....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ίσως δεν χρειάστηκε ποτέ να κάνουν οικονομία. Οπότε δεν μπορούν να εκτιμήσουν το κάθε τι, που θεωρείται ως δεδομένο.
      Σ' ευχαριστώ πολύ skouliki!

      Διαγραφή
  17. Ότι δικό σου έχω διαβάσει το θυμάμαι και δεν είναι που έχω καλό μνημονικό ...το θυμόμουν καλά αυτό το "love story", αλλά χάρηκα που μου δόθηκε η ευκαιρία να το ξαναδιαβάσω!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Πόσο όμορφο ειναι να γερνάς και να έχεις δίπλα σου ενα ανθρωπο να σε στηρίζει γρινιαζοντας να μην κρυώσεις...αχ βιώματα...Κανελλακι μου .. δεν ακουει και θελει να μου κανει το παλικαρακι..!!
    Αχ αυτα τα βαρεα και ανθυγιεινά...με πενιχρές συντσξεις..και όμως είσαι τόσο πλουσιος όταν έχεις όλους αυτούς τους θυσαυρους του κόσμου στα χερια σου...!!!πόσο δυσκολα αλλα ομορφα χρονια...!! αληθινες ιστοριες παραδείγματα ματια μου...!! Υ.Γ. Μα πότε μας πήρες φωτογραφια βρε Κανελλακι μου και δεν σε πήρα ειδηση; χα..χα..φιλακιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ!...εκείνο το εσωτερικό φως στα παρακείμενα σου...

      Διαγραφή
    2. Έχω βάλει τους παπαράτσι μου Ρουλάτσι μου :-)))
      Το παλικαράκι και τα μάτια σου!
      Φιλιά γλυκά♥

      Διαγραφή
  19. Εννοείτε ότι θα κρατούσαν τα ηνία της χώρας καλύτερα!
    Όλοι στα δικά τους χνάρια βαδίζουμε κι εκεί που λέγαμε , δόξα το Θεό, θα ζήσουμε με την σύνταξη μας, πάει!!!
    Τό όνειρο έγινε εφιάλτης!!!!
    Καλά έκανες κι αφιέρωσες αυτή την ανάρτηση, στα τιμημένα γηρατιά, γιατί ότι κι αν κάνουν , αυτό δεν μπορεί να το αλλάξει κανείς τους!!!
    Να είσαι καλά και καλή εβδομάδα!!!!
    Φιλάκια πολλά!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τις κομμένες συντάξεις αυτών των ανθρώπων -ειδικά αυτές- να τις έχουν μαύρη σκιά πάνω τους.
      Ρένα μου όλα αυτά τα τζιμάνια της οικονομίας, δεν φτουράνε μία μπροστά στους ανθρώπους αυτούς.
      Το ξέρω πως κι εσείς στα ίδια χνάρια βαδίζετε και σας θαυμάζω πολύ γι αυτό!
      Την αγάπη μου Ρένα μου!

      Διαγραφή
  20. Ότι θα ψηφιζόταν στο Ελλαδιστάν τής ρεμούλας ένα τέτοιο ζεύγος!..
    Ουδεπόποτε! Ένα ζεύγος αναμεμειγμένο "στα πάντα όλα" έχει πιθανότητες
    να θαμπώσει το πόπολο κι ύστερα να ψάχνει (το πόπολο) τις ευθύνες αλλού...
    Υ.Γ Πολύ ωραία γραφή Μαράκι (όπως πάντα) ✿ ωραία κι η φωτό στην κορυφή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι έχουμε τώρα το γουρλομάτικο "πόμολο" να μας δίνει μαθήματα οικονομίας.
      Η επιτομή της μίζας!!!
      Να'σαι καλά Πέτρα μου, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  21. Εύχομαι και παρακαλάω να αξιωθώ να το ζήσω αυτό...
    Η ιστορία σου (και ειδικά το σημείο με τη ζακέτα, επειδή έβαλε ψύχρα) μου έφερε στο νου μια αντίστοιχη εικόνα που είχα δει στην εφηβεία μου, με πρωταγωνιστές ένα εντελώς άγνωστό μου ηλικιωμένο ζευγάρι που καθόταν σε μια πλατεία. Δεν την ξέχασα ποτέ αυτή την εικόνα τους, και νομίζω ότι ήταν ό,τι πιο γλυκό, τρυφερό και αγαπησιάρικο έχω δει ποτέ.
    Φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τελικά το έχουν συνήθειο φαίνεται το ...ζακετάκι. Την ίδια ακριβώς εικόνα έχω κι εγώ φυλαγμένη μέσα μου. Κι όπως το λες, είναι ό,τι πιο αγαπησιάρικο έχω δει.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!

      Διαγραφή
  22. Δεν ξέρω γιατί όλο αυτό το είδα ασπρόμαυρο (που όσο διάβαζα γινόταν και πιο γκρίζο).
    Είδα μια γλυκιά ανθρώπινη ιστορία δύο ανθρώπων που έσμιξαν ίσως από τύχη αλλά σήμερα θαρρείς πως τρέφονται από τα ίδια αιμοφόρα αγγεία.
    Είδα δυο ανθρώπους που μπορεί να "γκρινιάζουν" αλλά αγαπιούνται αληθινά και νοιάζονται.
    Είδα μια Πολιτεία να ακολουθεί και εδώ την πεπατημένη: ανοίγει έναν κάδο για τον καθένα μας.
    Μόνο τα ονόματα στο τέλος "με χάλασαν" γιατί, άθελά μου, έκανα συνειρμούς.
    Καλή μας εβδομάδα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο σ' ευχαριστώ που πρόσεξες τα ονόματα. Που δεν μπήκαν καθόλου τυχαία. "Πείραξα" τα αληθινά ονόματα του ζευγαριού αυτού, για να γίνουν οι συνειρμοί και να τα ξεπλύνω απ' τις γλίτσες που κι εσύ σκέφτηκες.
      Καλή εβδομάδα να έχουμε όλοι, πολλούς χαιρετισμούς!

      Διαγραφή
  23. Μακάρι κάθε ζευγάρι να είναι σε θέση να ανακαλύψει μέσα του έναν Ηλία και μια Χρυσαυγή και να μην είναι αυτοί από τους τελευταίους εραστές της ζωής γιατί δυστυχώς όσο το διαβάζαμε η ιστορία μετατρεπόταν όλο και περισσότερο σε ασπρόμαυρη ταινία!

    Καλή σου μέρα Μαρία,και καλώς σε ξαναβρίσκουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς τους! Παίδες μου σας ευχαριστώ πολύ και εύχομαι ό,τι καλύτερο στη νέα σας ζωή (ας είναι κι ασπρόμαυρη που αντέχει στο χρόνο)...

      Διαγραφή
  24. Ευτυχώς που την ξαναδημοσίευσες γιατί δεν την θυμόμουν.. Πόσο απόλυτα τρυφερή αφηγηση που ξεχειλίζει αγάπη μα και παράπονο!! Παράπονο γιατί δυστυχώς στου Μεγάρου την πόρτα, τέτοια αγάπη, όσο θέλεις βρόντα.. Ελεεινοί συμφεροντολόγοι που να βρουν το νόημα όταν καν δεν το ψάχνουν...
    Την λάτρεψα την ιστορία Μαρία μου, δίνει κουράγιο να προχωράμε!!
    Σε φιλώ!! ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.