Παρασκευή 10 Ιουλίου 2020

Στο αποκαλόκαιρο…



Σ’ ένα χρυσαφένιο κολπάκι της Λαυρεωτικής. Στο τελείωμα κάθε άνοιξης ήταν το ραντεβού τους, και λίγο πριν πιάσουν οι πρώτες ψύχρες του Νοέμβρη, το ανανέωναν για την επόμενη σεζόν. Τα μικρά διαμερίσματα μιας πολυώροφης  πολυκατοικίας, στην καρδιά της πρώην εργατούπολης, ήταν ο τόπος που πρωτοσυναντήθηκαν πριν χρόνια, τότε που τα παιδιά τους ήταν ακόμα μικρά κι ερχόντουσαν εδώ για οικογενειακές διακοπές. Έκτοτε, η πολυκατοικία πάλιωσε, τα παιδιά μεγάλωσαν, έκαναν δικά τους παιδιά και η παρέα των -ηλικιωμένων πια- παραθεριστών, ολοένα και μεγάλωνε. Όσοι είχαν ακόμα “γερά κότσια”, στρίμωχναν ένα ράντζο στην κάμαρά τους και φιλοξενούσαν τα εγγόνια τους.

Οι εποχές με τα παιδικά καροτσάκια, τις πλαστικές κουλούρες, τις τσουγκράνες και τα κουβαδάκια που κουβαλούσαν παλιά στην παραλία, έφυγαν ανεπιστρεπτί. Μια εμπριμέ τσάντα από καραβόπανο, ένα πλαστικό σκουφάκι για τις κυρίες, δυο ξεφτισμένες πετσέτες κι ένα παγούρι νερό, είναι όσα αντέχουν να κουβαλούν πια ως την παραλία, μαζί με τις αναμνήσεις απ’ τα παλιά καλοκαίρια τους. Οι θαλασσόπετρες που μάζεψε η κυρία Εύα με την εγγονή της πριν χρόνια, ο μελωδός με τους αστερίες και τα κοχύλια που είχε βγάλει με τη μάσκα του ο εγγονός του κυρίου Απόστολου, το μαξιλαράκι της Βασούλας που δεν κοιμόταν τα βράδια αν δεν το είχε αγκαλιά κι είχε ακόμα τη μυρωδιά απ’ τις μπούκλες της, το σκουριασμένο ποδηλατάκι του Πέτρου, η παλιά κούκλα της Έρσης με το φλοράλ φουστανάκι που της είχε ράψει η γιαγιά της· όλα ήταν ακόμα αφημένα στη θέση τους, λες και θα ερχόταν ξαφνικά  το λεφούσι με τα εγγόνια για να πάνε όλοι μαζί για μπάνιο. 



-      Πήρα κάτι μπάμιες απ’ τη λαϊκή, όνειρο!
-      Πώς θα τις κάνεις; Στο φούρνο; Μακάρι να τις έτρωγε κι ο δικός μου.
-      Δεν τις τρώει ο Απόστολος τις μπάμιες; Ήμαρτον Παναγία μου!
-      Τον πειράζουν στο έντερο… άσ᾽τα Βούλα μου, γεράματα...

Οι γαστρονομικές συζητήσεις ήταν στην ημερησία διάταξη και, συνήθως, ξεκινούσαν αμέσως μετά την κρυάδα της πρωινής βουτιάς στα κρυστάλλινα νερά. Οι άντρες έμεναν συνήθως πιο πίσω, κουβέντιαζαν επιγραμματικά τα νέα τους κάτω απ’ τα αρμυρίκια κι ύστερα έκαναν χάζι τις κυράδες που πάλευαν να φορέσουν τα πλαστικά σκουφάκια τους. Κι ύστερα, βουτούσαν όλες μαζί, σαν ένα μικρό κοπάδι από κουρασμένες γοργόνες, ξεφωνίζοντας μακρόσυρτα επιφωνήματα απόλαυσης απ’ την επαφή τους με τη δροσεράδα του νερού. Με τα χέρια τους κωπηλατούσαν ήρεμα και σταθερά, σαν παλιές μηχανές ψαρόβαρκας, δίχως φασαρία και πλατσουρίσματα, αλλά με σταθερή ρότα ως την κίτρινη σημαδούρα, ως εκεί που μετρούσαν τις αντοχές τους και εκεί ακριβώς που άρχιζαν το κουβεντολόι τους. Σχημάτιζαν ένα κύκλο στο νερό που από μακριά έμοιαζε πολύχρωμο στεφάνι από πλαστικά σκουφάκια και δεν έβγαιναν έξω, αν δεν περνούσαν σαράντα λεπτά. Εντολή γιατρού. Για να έχουν καλό χειμώνα, δίχως γρίπες και ρευματόπονους. 



-      Την Κυριακή έχουμε τα εξάμηνα του Απόστολου. Θα ᾽ρθουν τα παιδιά να με πάρουν από αύριο και δεν θα ξαναγυρίσω, Βάσω μου. Του χρόνου πάλι, αν θέλει ο Θεός…
-      Όλα θα πάνε καλά, Έρση μου. Και για τις γλάστρες, μη νοιάζεσαι. Θα τις ποτίζω εγώ. Και να ᾽ρθεις το μεσημέρι να φάμε παρεούλα, έτσι μάτια μου;
-      Μεγάλο φόρτωμα σάς έχω γίνει, βρε Βάσω. Πάλι θα με τραπεζώσετε;
-      Kι εμείς δυο κούτσουρα απομείναμε πια, τι νομίζεις; Μακάρι να είχαμε τα παιδιά κοντά μας και να τα βλέπαμε. Καμιά φορά σε ζηλεύω, βρε Έρση μου… Λοιπόν, σήμερα έχει γαύρο το μενού.
-      Στο τηγάνι θα τον κάνεις; 
-      Μπααα… τηγανητά ο Πέτρος; Θα πάει πριν της ώρας του! Λαδορίγανη στο φούρνο.


Χρόνο με το χρόνο, τα σκουφάκια λιγοστεύουν και τ’ αρμυρίκια είναι κατειλημμένα από ξαπλώστρες και πιτσιρίκια που σερβίρουν καφέδες στους λουόμενους. Ανάμεσα στα σκουπίδια και τ’ αποτσίγαρα, ακουμπάνε ακόμα κάνα-δυο φθαρμένες τσάντες, μ’ ένα κοκκινόχρωμο αγκωνάρι πάνω τους, για να τις συγκρατεί στην αμμούδα. Παραδίπλα, δυο-τρία ζευγάρια σαγιονάρες. Οι παλιές σαγιονάρες των καλοκαιριών τους. Με λιωμένες σόλες  και ξεχειλωμένες στο σχήμα των ποδιών τους. Να μετράνε παρουσίες. Και να συντροφεύουν η μια την άλλη. Μέχρι να κλείσει ο κύκλος με τα πλαστικά σκουφάκια και μέχρι η σημαδούρα στο ακρόβραχο, ν’ αποσυρθεί κι αυτή.


Συμμετοχή στις “Ιστορίες Καλοκαιριού” που οργανώνει η Μαρία Νικολάου στο ΚΕΙΜΕΝΟ

(Σημ.: Οι φωτογραφίες προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους)


27 σχόλια:

  1. Αν σου πω Μαρία μου, πως το παραπάνω τόσο μα τόσο παραστατικό και τρυφερό σου κείμενο καθόλου δεν απέχει από αυτό που ζω τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι στην παραλία των Αγ. Αποστόλων;
    Στα αρμυρίκια στη σκιά οι κύριοι λένε τα πολιτικά τους και σπάνια κολυμπούν. Οι κυρίες σαν σημαδούρες με τα καπελάκια τους τα λένε, λένε, λένε μες τη θάλασσα και όταν δεν έχει κύμα παρακολουθείς και εμπλουτίζεις με κόλπα πολλές συνταγές! Άλλες πάλι φορές είναι μαζί τους και οι νύφες ή κόρες με τα εγγόνια τους και αυτό ομολογώ πως μου χαλάει λίγο την ζεστή και τόσο ανθρώπινη ατμόσφαιρα!
    Αχ! Μαρία-μάγισσα της περιγραφής και της πραγματικής ζωής, πάλι με μάγεψες!

    ΑΦιλάκια να είσαι καλά και να έχεις ένα γλυκύτατο καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όταν ένα κείμενο ξυπνάει προσωπικά βιώματα και δημιουργεί εσωτερικούς "κραδασμούς", είναι ό,τι καλύτερο για τον συγγραφέα.
      Στεφανία μου, σ' ευχαριστώ για το σχόλιό σου!

      Διαγραφή
  2. Μαράκι μου από πού να αρχίσω;
    Σαν να βλέπω τον εαυτό μου, σε κάμπιγκ όμως κι όχι σε διαμέρισμά.
    Μεγαλώσαμε τα παιδιά μας και τώρα τα εγγονάκια μας.
    Έχουμε και στη δική μας θάλασσα κυρίες με καπελάκια και δυστυχώς άρχισαν ήδη οι απώλειες.
    Με συνεπήρε η ιστορία σου και με συγκίνησε.
    Με γύρισε χρόνια πίσω.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μα είναι βγαλμένη απ' τη ζωή (κι αυτή) η ιστορία.
      Κάθε χρόνο μετράω κι εγώ απουσίες. Απ' τα καπελάκια το κάνω, γιατί δεν συγκρατώ φυσιογνωμίες.
      Χαίρομαι με τη χαρά τους για τα απλά πράγματα. Μια πρωινή βουτιά στο νερό και η προσμονή του μεσημεριανού φαγητού που συζητιέται με λεπτομέρειες στη διάρκεια της κολύμβησης. Μη σου πω ότι κολυμπάω κοντά για να κρυφακούω τις λεπτομέρειες...
      Φιλιά πολλά Ρενάκι μου♥

      Διαγραφή
  3. Πολύ γλυκιά συμμετοχή. Νοσταλγική. Σου αφήνει μια πίκρα, έναν προβληματισμό. Ο κύκλος της ζωής. Τον περιεγραψες τόσο αληθινά και απλά.
    Σ'ευχαριστώ πολύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μάγεψε πάλι η πένα σου Μαρία μου! Όσο διάβαζα ψάρευα ψευδαισθήσεις από χαμένα καλοκαίρια κι άφησα την αρμύρα της νοσταλγίας να αλατίσει τη μνήμη.
    Κι όσο κι αν αγάπησα αυτά τα καλοκαίρια, τώρα πια προτιμώ ένα μόνιμο αγκυροβόλι παρέα με τα βότσαλα και μόνο ν’ αγναντεύω την απεραντοσύνη της, να ακούω τη βουή της και να νοσταλγώ την αβάσταχτη ελαφρότητα της νιότης μου.
    Άξιζε βέβαια το ταξίδι, μα σαν κοντεύεις να φτάσεις στο τέρμα διαπιστώνεις πως η αλλαγή είναι και δική σου, στο σώμα, στη σκέψη, στην καθημερινότητα. Κι οι διακοπές ολοένα και περισσότερο γίνονται προβλέψιμες, μοναχικές και....βαρετές.
    Μαρία μου με συγκίνησες!
    Σ' ευχαριστώ!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απολαμβάνω κάθε φορά τα σχόλιά σου.
      Σ' ευχαριστώ Αννίκα μου!

      Διαγραφή
  5. Τι συγκινητικό το διήγημά σου! Το έχει αυτό η πένα σου να μας γεμίζει δάκρυα νοσταλγίας ή χαράς, ή πόνου. Ένας κύκλος ζωής, πάει πέρασε και περνάει ανεπιστρεπτί όπως καθε κύκλος. Αλίμονο στους κύκλους που δεν κλείνουν, που έμειναν να χάσκουν το χρόνο που δεν θα ρθει.
    Ευτύχημα είναι όταν τα σκουφάκια λιώνουν με τη χρήση, όταν οι σαγιονάρες ξεχειλώνουν, όταν μπορείς να μετράς παιχνίδια αραχνιασμένα εγγονών που μεγάλωσαν. Ένα ταξίδι με αρχή και τέλος.
    Να σαι καλά Μαράκι μου που ξέρεις να αγγίζεις ευαίσθητες χορδές
    Φιλια΄πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις δίκιο. Οι ημιτελείς κύκλοι είναι που πονάνε.
      Μακάρι να φτάσουμε όλοι στην ηλικία τους και να έχουμε λιωμένες τις σαγιονάρες μας.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Αννούλα μου!

      Διαγραφή
  6. Τι υπέροχο ταξίδι αναμνήσεων και εικόνες μιας ζωής που ήταν κάποτε παντρεμένες με τις εικόνες του Σήμερα. Ήταν λες και το ζούσα έτσι απέριττα κι απλά όπως γράφεις πάντα και με συγκίνησε βαθιά.
    Να είσαι πάντα καλά Μαρία μου και να μιλάς στις καρδιές μας! Καλό καλοκαίρι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Τι να πω; ολοζώντανες οι εικόνες μπροστά μου και κάτι από το "σήμερα" μου.πριν λίγες ώρες στο κτήμα μιλούσαμε με μία γειτόνισσα για τα ..παλιά, όλα όσα περιέγραψες. Τα παιδιά μεγάλωσαν, τα εγγόνια το ίδιο, έμειναν σε μας οι λοιωμένες σαγιονάρες και οι πύργοι από άμμο που χτίζαμε στη παραλία μαζί πριν..ο ήλιος μας ανεβάζει την πίεση και για να σηκωθούμε από την άμμο χρειαζόμαστε χέρι βοηθείας.Όπως πάντα Μαρία μου μοναδική.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να ευχηθώ αυτό το "χέρι βοηθείας" να είναι πάντα διαθέσιμο, Γεωργία μου.
      Και η πίεση να ανεβαίνει μόνο απ' τον ήλιο, γιατί αυτό είναι πρόσκαιρο και αντιμετωπίσιμο.
      Να περνάτε πολύ όμορφα φίλη μου, πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
  8. Απολαυστική και νοσταλγική η ιστορία σου, Μαρία μου! Μας μετέφερε κατευθείαν στην καρδιά του καλοκαιριού.
    Πολλά φιλάκια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλησπέρα Μαρία.
    Είναι φορές που σκέφτομαι το εξής. Πόσο έχω συλλάβει τον εαυτό μου να μένει κολλημένος στο παρελθόν. Και να σιχτιρίζει τα παιδιά μου για αυτό που ζουν εκείνα.
    Λοιπόν αυτό δεν προσφέρει τίποτα. Αυτή μας η μεταφυσική προσκόλληση στο "δικό" μας παρελθόν, που, όλως παραδόξως, είναι το καλύτερο από όλα, δεν έχει ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα.
    Κάθε τι παλιό που εξωραίζεται σε σχέση με κάθε τι νέο που δαιμονοποείται δεν έχει ουσιαστική αξία. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει είναι να χάσουμε παντελώς τα παιδιά μας.
    Αν ρίξουμε μια ματιά σε αυτό το "νοσταλγικό" παρελθόν να δούμε τα δικά του σκοτάδια τότε ίσως αλλάξουμε γνώμη για πολλά.
    Γέφυρες πρέπει να ρίχνουμε στην εξέλιξη της ζωής. Για να μπορούμε να περάσουμε από τη μία εποχή στην άλλη ομαλά, χωρίς ρήξεις, συγκρούσεις, απώλειες.
    Το παρελθόν τελειώνει, αλλάζει. Εκείνο που οφείλουμε είναι να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε ένα καλύτερο παρών.
    Ξέρω ότι αυτό το έχεις στη σκέψη σου Μαρία μου και αποτελεί κομμάτι των επιλογών σου.

    Σαν ιστορία καλοκαιριού είναι όμορφη, πως θα μπορούσε να μην είναι καθώς φέρει τη γραφή σου καλή μου φίλη.
    Φιλιά πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Για το παρελθόν που -μοιραία- τελειώνει, είναι γραμμένη η ιστορία αυτή, Γιάννη μου.
    Χωρίς ίχνος διάθεσης για προσκόλληση, μόνο με θαυμασμό & εκτίμηση για τους ανθρώπους που αποσύρονται με αξιοπρέπεια και επίγνωση. Κι έχουν αφήσει πίσω τους έργο ζωής και εκπληρωμένους στόχους. Συμφωνώ με το σκεπτικό σου. Και δεν συγκρίνω ανόμοιες εποχές. Οι μνήμες δεν πρέπει να εξωραϊζονται, αλλά ούτε και να παραδίδονται στη λήθη.
    Σ' ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Εγώ τώρα πως να αποτελέσω εξαίρεση πες μου Κανελλάκι μου σε όσα παραδέχονται τα κορίτσια της παρέας που είμαι και η πιο μεγάλη; και που οι σαγιονάρες μου είναι οι πιο ξεχειλωμένες;
    Ναι μπορεί να κλείνει ο κύκλος, αλλά όταν έχεις τόσο όμορφα να θυμάσαι..τα κρατάς να σε συντροφεύουν στην συνέχεια της πορείας σου που αλλάζει και εσύ προσαρμόζεσαι στις εποχές, αποδέχεσαι τις αλλαγές..και ας νοσταλγείς τα παλιά ..τις έζησες και αυτό είναι το όμορφο..
    Ο άνθρωπος είναι για όλα...
    Τι ανασκάλεψες πάλι με την γραφή σου..αχ Μαράκι μου γλυκό.!!
    Οι πίνακες μούρλια.. ναι αυτή με το βυσσινί μαγιό είμαι.. που το ήξερες βρε αγάπη μου; 🤣
    Ωραία η συμμετοχή σου Κανελλάκι μου σε ευχαριστώ για το χαμόγελο..καλό αποκαλόκαιρο 🏊‍♀️ που λες και εσύ .. την αγάπη μου ❤ πάντα..καλό σου ξημερωμα.🌙.. φιλώ σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με το βυσσινί μαγιό και με το χέρι στη μέση ε; 😎😍😂
      Μόνο που φοράς πολύ μικρότερο νούμερο, βρε Ρουλάκι μου, και δεν θα σου κάνει το συγκεκριμένο.
      Και τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, είναι και κάτι άνθρωποι που τρέχουν πιο μπροστά απ' τις εποχές. Κι είναι οι εποχές που προσαρμόζονται σ' αυτούς τους ανθρώπους. Καλή ώρα...
      Καλημέρα είπαμε;
      Φιλί αεροπλανικό 😘


      Διαγραφή
  12. Τελειώνουν οι καταστάσεις, τελειώνουν οι άνθρωποι, μόνο οι μνήμες δεν τελειώνουν. Ενθύμιο της καρδιάς, να θυμίζει πως οι στιγμές υπήρξαν.
    Τι ωραίο να 'χεις να θυμάσαι ωραίους ανθρώπους, στιγμές. Ακόμα και παραφωνίες. Χαρακτηριστικό του κύκλου σου ή και της κοινωνίας, κάτι σου μαθαίνει κι αυτό.
    Να 'σαι καλά Μαρία μου. Κάθε φορά, δεν μοιράζεσαι απλά μια ιστορία, πάντα έχεις κάτι ουσιώδες να μας πεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ Μαρινάκι μου!
      Χαίρομαι όταν μοιραζόμαστε ανθρώπινες ιστορίες και ουσίες 😉

      Διαγραφή
  13. Καλησπέρα, Μαρία μου!
    Επιτέλους ήρθα.
    Πόσο ανθρώπινο το κείμενό σου! Με γλυκύτητα και κατανόηση γραμμένο!
    Αν κανείς ρίξει μια ματιά στην παραλία γύρω του, θα δει αυτό που περιγράφεις. Πολύ περισσότερο σε παραθεριστικά μέρη, όπου πηγαίνουν κάθε χρόνο τέτοιες συντροφιές.
    Το πιο σημαντικό απ' όλα είναι να απολαμβάνει κανείς όσα του προσφέρονται σε κάθε φάση της ζωής του. Να μην παραιτείται.
    Να είσαι καλά, κορίτσι μου, και να ευαισθητοποιείς τον κόσμο με τον δικό σου τρόπο πάντα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια γλυκιά καλημέρα Γλαύκη μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ. Και ναι, όλα αυτά και πολλά άλλα, συμβαίνουν τριγύρω μας...

      Διαγραφή
  14. Αγαπημένη μου Μαρία τι σουσουράδα πέννα έχεις; Τρέχει, πηδάει, τσιμπάει τις αναμνήσεις μας με τόσο καθημερινό γλυκό, ανθρώπινο τρόπο που όλοι μας βλέπουμε μια ζωή σαν μέσα απο βιου μαστερ που χαζεύαμε σαν παιδιά. Τώρα που η δική μας ζωή είναι κοντά σ' αυτά που περιγράφεις μας γεμίζει με μια γλυκιά νοσταλγία της νιότης και μια μελαγχολία της ωρίμανσης. Γράφε τρυφερέ παρατηρητή της εικόνας της ζωής. Αξίζει να σε διαβάζουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Η "Σουσουράδα" σ' ευχαριστεί πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.