Το ασπρόμαυρο ταξίδι ενός φλιτζανιού

Αχ και να μπορούσα να τρυπώσω στην αυλή της κυρίας Καλλιόπης και του Σπύρου… και να πιάσω κουβεντούλα μαζί τους. Να τους φανέρωνα τα μυστικά του φλιτζανιού μας και τη μοίρα του εθνικού μας δαχτυλιδιού. 

“Χέρι έβαλε χέρι στο δαχτυλίδι μας κυρία Καλλιόπη. Κι αυτό το χέρι, μας βάζει και χέρι από πάνω”.

Νταρντανογυναίκα ξανθιά, με τσουρούτικο σακάκι την έκανε τη ζημιά... φως-φανάρι!

Κι όπως είμαστε μια παρέα όλοι, να πάμε στο διπλανό πλατό και να πιούμε το καφεδάκι μας  με τους Μακρυκωσταίους και τους Κοντογιώργηδες... 
Γιατί μη νομίζεις κυρία Καλλιόπη μου... ακόμα και σήμερα, κάτι ψευτομουστακαλήδες μας κάνουν τη ζωή γαϊτανάκι. Και δεν σέβονται μήτε τον πλάτανο, μήτε το πηγάδι, μήτε και τα μουστάκια που φορούν. Τα στρίβουν κιόλας οι άτιμοι. Να’ουμ…

Κι ύστερα θα’ρθει με το φλιτζάνι του ο αγαπημένος μας Νιόνιος.

“Γεια σας ρε παιδιά! Ενοχλώ; δεν ενοχλώ! Χωράω στην παρέα κι εγώ ε;“

Πού να στα λέμε Νιόνιο μου!... Αμέρικαν μπαρ την κάναμε την πατρίδα. Και δεν υπάρχει ένας υπομοίραρχος να τους μπαγλαρώσει όλους όπως είναι και να τους φέρει μπροστά σου.

Είναι σαν να βλέπω τα γουρλωμένα σου μάτια να μας κατακεραυνώνουν από κει πάνω: 
“Να τους στείλετε όλους στον αγύριστο! Όξω ρεεεε!”

“Παιδιά-παιδιά…. Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα απόψε! Ψήνω ένα καφεδάκι κι έρχομαι να σας πω τα ρεζιλίκια εκείνου του γνωστού βουλευτή που είχαμε στη Στουρνάρα 288 … ξέρετε, του κυρίου Καλοχαιρέτα, του επονομαζόμενου ‘Ετελείωσε!’

Στοοοπ! Διάλειμμα για ένα καφεδάκι. 

Κατσουρίδης, Σακελλάριος, Αυλωνίτης κι όλο το επιτελείο της ταινίας «Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο».

Διαβάζετε τα νέα μας από κει πάνω; 

Η λατέρνα πήρε αγκαζέ το φιλότιμο και αγνοούνται εδώ και χρόνια. 

Η φτώχεια μόνο μας έμεινε... 

Και δεν έχουμε και τάληρα πια, να κάναμε μια ταληροθεραπεία Μαέστρο μου...

Στη γειτονική αυλή, πίνει τον καφέ του ο κύριος Αγησίλαος που –όπως κάθε ευκατάστατος σιτεμένος που σέβεται μόνο τον εαυτό του- ορέγεται να μασήσει με τη μασέλα του την Ριτούλα. 

Στις ταινίες τουλάχιστον, υπάρχει πάντα ένας γοητευτικός Αντρέας, που θα κάνει την ανατροπή στο παραμύθι: 

“Αμ αναστήσαμε Αγησίλαε!... Αναστήσαμε!”

"Βάσω καφέ!" Ακούγεται η φωνή του Λάμπρου μας. 
Απ' το ύφος της Βάσως, μάλλον θα καθυστερήσει η παράδοση του δίσκου...

"Να πέσουν τα μισθά μου πρώτα"

Λίγο πριν τελειώσει το ταξίδι του φλιτζανιού και πέσει η αυλαία, το φιλμ της ζωής μας παίρνει χρώμα και λάμψη απ' τους ανθρώπους που μας έκαναν καλύτερους. 

"Καλοί μας άνθρωποι... εσείς οι από πάνω λέω, προσέχετε τους από κάτω αν μπορείτε..."

* Βασισμένο σε μια ιδέα της Πέτρας, με τίτλο: Το ταξίδι ενός φλιτζανιού

[φωτογραφικό υλικό απ' το διαδίκτυο και τον ιστότοπο: http://www.classicgreekcinema.com/]

Liebster βραβεία και η αγάπη που κύκλους κάνει…

Στο πρώτο βραβείο, σφύριξα κλέφτικα.

Ήταν απ’ την αγαπημένη μου Μαριλένα στο blog της: https://marilenaspotofart.wordpress.com/

Όχι από ασυνέπεια ή αχαριστία, αλλά από μια έμφυτη αποφυγή να γράφω για μένα. Επειδή όμως το βραβείο ξαναγυρίζει πάντα στον τόπο του εγκλήματος, μου ξαναχτύπησε την πόρτα με την παρέα του αυτή τη φορά.

Οι υπέροχες Μαρίνα και Όλγα, στο blog τους: http://toperiodikomas.blogspot.gr/

O Giannis Pit, στο εξαιρετικό στέκι του: http://cinefil-net.blogspot.gr/2015/09/liebster-award.html

Και η άνευ συστάσεων Αριστέα μας: http://princess-airis.blogspot.gr/2015/09/blog-post_30.html

Και για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, μαζί με βραβεία, μέτρησα  μικρές ευχάριστες ανατροπές στη ζωή μου. Γιατί όπως λέει μια κοινή μας φίλη: “Βραβειοθεραπεία το λέω εγώ αγάπες μου!” (με τον τίτλο ελαφρώς … ντεκουπαρισμένο).

Επιλέγοντας κάποιες απ’ τις ερωτήσεις των φίλων μου (για να είμαστε και πρακτικοί) και με την ελπίδα να μην σας κουράσω, συμμετέχω με μεγάλη μου χαρά σ’ αυτή την αλυσίδα αγάπης, αφού ευχαριστήσω θερμά τους φίλους που μου έκαναν την τιμή να μου το προσφέρουν. Λοιπόν, η λάμπα πάνω μου και ξεκινάμε. 

Έχετε σκεφτεί ποτέ να αλλάξετε το όνομα του blog σας;

Δεν θα μου το συγχωρέσει ποτέ. Οπότε, ΟΧΙ!

Πόσο έχει αλλάξει η κάθε σας μέρα από τότε που πατήσατε για πρώτη φορά το πλήκτρο “Δημοσίευση”;

Βασικά άλλαξε η κάθε μου νύχτα. Μόνο τότε προλαβαίνω ν’ ασχοληθώ μαζί του. Ίσως θα του ταίριαζε καλύτερα το όνομα “Χάραμα”, αλλά είναι ρεζερβέ.

Όταν δεν έχετε έμπνευση, πού καταφεύγετε για να την βρείτε και να αλλάξει η διάθεση σας;

Περιμένω υπομονετικά να έρθει από μόνη της να με βρει. Τα έχουμε συμφωνήσει απ’ την αρχή της σχέσης μας. Δεν κυνηγάει κανείς κανέναν. Ελεύθερη συμβίωση.

Έχετε σκεφτεί να ασχοληθείτε επαγγελματικά με το blogging;

Στα πολύ τρελά μου όνειρα μόνο.

Πόσο γεμάτη είναι η μέρα σας; Τι κάνετε στον ελεύθερο χρόνο σας;

“Ελεύθερος χρόνος”;;; Σε ποια κάμερα να κλάψω;

Το ποτήρι το βλέπετε μισοάδειο ή μισογεμάτο;

Πάει με τις ώρες. Το πρωί σφουγγαρίζω τα πατώματα και το βράδυ το γυρίζω ανάποδα να πέσει καμιά σταγόνα.

Διαλέξτε: ελληνική, μεξικάνικη, ή ασιατική κουζίνα;

Κρητική.

Αγαπημένο σας στυλ διακόσμησης;

Αν μπορούσα, θα έκανα απευθείας ανάθεση της διακόσμησης του σπιτιού μου στην Αριστέα. Κοντά της έμαθα το στυλ shabby chic και λάτρεψα τις παστέλ αποχρώσεις , τις κρακελέ επιφάνειες και τις διαχρονικές πατίνες. Προς το παρόν, διακοσμώ τη ζωή μου με την παρουσία της. (Αριστέα για σένα δουλεύω)…

             Αν είσαι ακόμα εδώ, είσαι ο ήρωας μου! Υπομονή, τελευταίο σετ ερωτήσεων.

Πιστεύεις πως το blogging είναι μόδα;

Μόδα όχι. Τάση ίσως. Ανάγκη σίγουρα.

Τι κάνει ένα blog πετυχημένο;

Ό,τι και ένα καλό φαγητό. Φαντασία, καλά υλικά, έμπνευση, γνώση και σωστή παρέα.

Από τη δική σου εμπειρία, είναι ευκολότερη η επικοινωνία των ανθρώπων μέσα από το blogging;

Αναφανδόν ναι. Η συνύπαρξη μέσα από μια οθόνη και δίχως την προσωπική επαφή, βγάζει το απόσταγμα της σκέψης και των συναισθημάτων μιας παρέας. Άσε που η διαδικασία να φαντάζεσαι τον συνομιλητή σου δίχως να τον έχεις δει ποτέ (ίσως), βάζει φτερά στη φαντασία. Δίχως αυτό να σημαίνει πως δεν ωραιοποιούμε τους εαυτούς μας και τις καταστάσεις που περιγράφουμε. Στο γραπτό  λόγο όμως, όλα αποκαλύπτονται με τον καιρό. Είναι θέμα χρόνου να πέσουν οι τυχόν μάσκες και τα προσωπεία. Κι αυτό που μένει, είναι το χτίσιμο μιας δυνατής σχέσης μεταξύ ανθρώπων με κοινό αξιακό σύστημα και ίδιες ανησυχίες.

Τι είναι αυτό που σε κάνει να καμαρώνεις, για το blog σου;

Οι αναγνώστες του.

Ποια θα ήταν η σοβαρότερη αιτία για να αφήσεις το blogging;

Ένα σοβαρό πρόβλημα. Αν κι έχω παρατηρήσει πως ακόμα και τις πιο τραγικές εμπειρίες, όταν τις μοιράζεσαι, γίνεται πιο ελαφρύ το φορτίο. Δεν είμαι βέβαιη ότι θα το έκανα κι εγώ και εύχομαι να μην χρειαστεί να το διαπιστώσω.

Σου έχουν "επιτεθεί" ποτέ, για κάποια σου ανάρτηση κι αν ναι, πως το αντιμετώπισες;

Με ψυχραιμία. Είχαμε υποστεί μαζική επίθεση από ανώνυμο/η αναγνώστη, που ομολογουμένως είχε μεγάλα ζόρια και απεριόριστο χρόνο να παρακολουθεί τις συζητήσεις μας και να σχολιάζει πικρόχολα όλα τα φιλικά blogs. Ευτυχώς κινητοποιηθήκαμε έγκαιρα κι έτσι  βρήκε νέο πεδίο βολής.

Υπήρξε στιγμή που πόνεσες για κάτι, που αφορούσε το blog σου;

Όταν έβαλα φωτογραφία του Κυριάκου και της Ντόρας.

Αν γυρνούσες το χρόνο πίσω, τι δεν θα επαναλάμβανες ποτέ;

Δεν έχει παλιώσει τόσο το Απάγκιο κι έτσι δεν έχω κάνει ακόμα τέτοιους απολογισμούς.

Κινηματογράφος, θέατρο, τηλεόραση ή ταινίες-σειρές στο διαδίκτυο;

Θέατρο. Η συγκίνηση που προσφέρει η μυρωδιά του σανιδιού, είναι μαγική. Εκτός απ’ την όραση, ενεργοποιούνται όλες οι αισθήσεις, κάτι που δεν συμβαίνει στις οθόνες. Ακολουθεί ο κινηματογράφος, που δεν τον συγκρίνω σε καμιά περίπτωση με την προβολή μιας ταινίας στο διαδίκτυο.

 Σε ένα όνειρο πού θα ταξιδεύατε; Σε ποια χώρα θα ήσαστε και τι θα θέλατε να κάνετε; 

Εδώ που είμαι. Κι ας δείχνουν όλα χάλια, η πυξίδα μου είναι κολλημένη σ΄ αυτήν την πατρίδα που δεν την αλλάζω με τίποτα.

Ένα βιβλίο που διάβασες και σε εντυπωσίασε ή σε απογοήτευσε.

Κάθε βιβλίο με εντυπωσιάζει, ακόμα κι αν αφήνει μια γεύση απογοήτευσης στο τέλος. Είναι κι αυτό ένα συναίσθημα. Απ’ τα πιο πρόσφατα που διάβασα και μου άφησε ανεξίτηλες μνήμες και συγκίνηση: “Να φτύνεις αίμα, να λες έφαγες βύσσινο” της Κωστούλας Μητροπούλου.

Η γυναίκα είναι… Το χώμα

Ο άντρας είναι… Ο σπόρος

Σου χαρίζουν μια χρονομηχανή. Σε ποια χρονική περίοδο θα επέστρεφες έστω για λίγο και γιατί;

Στην εποχή του Περικλή. Μαράζι το έχω να ζούσα ,έστω και για λίγο, την Αθήνα στις δόξες της. 

Θα ήθελες να είχες γεννηθεί άντρας;

Θα ήθελα να είχα γεννηθεί Γυναίκα με ωροσκόπο Γυναίκα, στο μαγικό κόσμο της τσιχλόφουσκας και της ροζ αμεριμνησίας. Όποια έχει πάει “στρατό” στη ζωή της, θα με καταλάβει…

Ποια ηρωίδα βιβλίου θα ήθελες να είσαι;

Το βραβείο αναζητεί εθελοντές για να το παραλάβουν. Όσοι αβράβευτοι, προσέλθετε…
Οι κανόνες έχουν ως εξής:

1. Αφιέρωσε μια ανάρτηση στο βραβείο σου και ευχαρίστησε κι εκείνον που σε βράβευσε.

2. Φρόντισε να συμπεριλάβεις στις φωτογραφίες σου και το πράσινο εικονίδιο του βραβείου.

3. Βράβευσε 10 νέους bloggers που θαυμάζεις  και έχουν λιγότερο από 200 followers.  Ενημέρωσε τους για το βραβείο. Μπορείς να βραβεύσεις και το άτομο που σε πρότεινε.)

4. Απάντησε στις ερωτήσεις που σου έκαναν και αν θες φτιάξε νέες για τους δικούς σου υποψήφιους.

5. Δημοσίευσε τη λίστα αυτή με τους κανόνες και στη δική σου ανάρτηση.

σας ευχαριστώ θερμά για την υπομονή σας και εύχομαι ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ σε όλους!

Πηγή φωτογραφιών

My secret Santa

Kαλοί μου άνθρωποι, ξέρετε από φωτογραφία;

Πώς ήταν ο αξέχαστος Βέγγος στην ταινία «Πολυτεχνίτης και Ερημοσπίτης» όταν ανέλαβε καθήκοντα φωτογράφου; Στην ίδια κατάσταση βρίσκομαι κι εγώ. Είχα την τύχη να παραλάβω τα δώρα μου απ’ το μυστικό μου ταίρι στην ανταλλαγή δώρων που οργάνωσε η Μαριλένα μας. Ένα πακέτο γεμάτο εκπλήξεις, χειροποίητες κατασκευές και ζεστές ευχές. To ταίρι μου δεν είναι άλλη απ’ τη Μαρία μας, με το blog: mytripssonblog.

Για όσους την ξέρουν, καταλαβαίνουν το φορτίο ευθύνης που ανέλαβα. Η Μαρία είναι –εκτός όλων των άλλων- μια εξαιρετική φωτογράφος. Μέσα απ’ τις θεματικές της ενότητες “Photoaday”, μας παρουσιάζει απλά, δίχως πολύπλοκες φόρμες και τεχνοτροπίες, φωτογραφίες με περιεχόμενο, που μεταδίδουν συναισθήματα. Τολμάει να κάνει «κλικ» στην καθημερινότητα, αναδεικνύοντας τις ομορφιές της φύσης, αλλά και τις απλές λεπτομέρειες που περνούν απαρατήρητες στη διάρκεια μιας μέρας. Κάθε της ανάρτηση κι ένα ντοκιμαντέρ μικρού μήκους και κάθε της ματιά, ένας μικρός φόρος τιμής στην ποικιλότητα και γοητεία που μας περιβάλλει. Αξίζει μια μικρή περιήγηση στα γοητευτικά μονοπάτια της. Κυρίως για όσους είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα γραφείο κι αναζητάμε λίγο οξυγόνο, ρίχνοντας κλεφτές ματιές στις παραδεισένιες λήψεις της.

Εγώ: Λοιπόν! Όλοι ακίνητοι, έτσι;
Κασκόλ: Μια στιγμή κύριε φωτογράφε! Να παραμείνω ένα απαθές κασκόλ, ή να μειδιώ;
Εγώ: Τώρα να παραμείνεις απαθές, γιατί όταν δεις τις φωτογραφίες θα βάλεις τα κλάματα!

Λοιπόν, κάνω απογραφή. Ένα χειροποίητο κέντημα με χριστουγεννιάτικο θέμα, που έγινε μια πανέμορφη κάρτα με συγκινητικές ευχές στο εσωτερικό της. Ένα υπέροχο κασκόλ, με αγαπημένα χρώματα και αφράτη πλέξη. Ένα απαλόχρωμο ελατάκι με κορμό-κουβαρίστρα και ιριδίζουσες αποχρώσεις στα κλαδιά του. Ένα πακέτο που μυρίζει γιορτές, νοιάξιμο και φροντίδα.

Οι φωτογραφίες αδικούν κατάφορα την πραγματικότητα.

Μαράκι, ζητώ την κατανόησή σου…

Και σ’ ευχαριστώ μέσα απ’ την καρδιά μου για το πολύτιμο δέμα σου!

Κασκόλ: Μα τι είναι αυτά κύριε φωτογράφε; Τι θέλει η γκουμούτσα δίπλα μας;
Eγώ: Α, το φωτιστικό; Μη φοβάσαι δεν θα βγει. Το θέλω για το μέτρημα, για να κρατήσω τα γράδα…

Το τζαμάκι δεν έσπασε

Το τρίτο πακέτο στήριξης κατέφτασε προχτές.
Η θηλυκή έκδοση του Άη-Βασίλη, έστειλε πεσκέσι απ’ τον Πύργο και με συγκίνησε πολύ. Αν δεν έχετε λάβει πακέτο απ’ την Αριστέα, δεν έχετε νιώσει την ιεροτελεστία του ανοίγματος και τη μαγευτική διαδρομή μέχρι να φτάσετε στο εσωτερικό του.

Χαρτόκουτο διακοσμημένο με νιφάδες χιονιού, καλλιγραφικά γράμματα και γραμματόσημα κολλημένα σε απόλυτη στοίχιση στην άκρη του κουτιού.

Ακολουθούν αναλυτικές οδηγίες για το ξεπακετάρισμα…

Με τέτοια ποσότητα προστατευτικού πλαστικού, η έννοια «εύθραυστο» δεν υφίσταται καν… Η χαρά της φυσαλίδας λέμε…

Η αναπαλαιωμένη κορνίζα είναι ένα χειροποίητο αριστούργημα.

Μια καλαίσθητη κάρτα, με τη δαντέλα της, τα χάρτινα λουλουδάκια της και ευχές χαραγμένες στο εσωτερικό της… με κάτι απ’ αυτά τα ακαταλαβίστικα που μας λέει κατά καιρούς. Στένσιλ είναι, πάουερ.. κάτι είναι, θα σας γελάσω. Ό,τι και να’ναι, το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Και απόλυτα συγκινητικό.

Η ατραξιόν του πακέτου, είναι ένα σαπούνι ντεκουπαρισμένο. Για μένα, είναι ιστορία μυστηρίου να σχεδιάζεις πάνω στην επιφάνεια ενός σαπουνιού. Για την Αριστέα είναι υπόθεση ρουτίνας…

Ένα τεράστιο ευχαριστώ και δημόσια! Όχι μόνο για τις μερακλίδικες κατασκευές σου, αλλά κυρίως γιατί μαζεύεις, μοιράζεις, ανοίγεσαι και τολμάς! 

Το τζαμάκι μας δεν έσπασε τελικά… 

Κάποια πράγματα είναι ανθεκτικά. Κάποια άλλα, όχι...

Υστερόγραφον:

Ιστορίες του καφενέ: Το αβγό του Προέδρου

Φωτογραφία: http://elkibra-rebetiko.blogspot.gr/

- Ρε παιδιά, με το μπαρδόν κιόλας, μήπως έχετε κανένα ψιλό να πάρω ένα μπουκάλι νερό? Ξεροστάλιασα στη ζέστη ο καψερός.

Η παρέα που καθόταν κάτω απ’ τον πλάτανο του καφενείου, δεν πίστευε αυτό που έβλεπε. Ο ένας σκούνταγε τον αγκώνα του άλλου και κάτω απ’ το μαντεμένιο τραπεζάκι, οι κλωτσιές στους αστραγάλους πηγαίνανε σύννεφο. Ο πιο θαρραλέος της ηλικιωμένης παρέας, ρώτησε τους υπόλοιπους μεγαλόφωνα:

- Ρε παιδιά, ο πρωθουπουργός δεν είν’ αυτός? Ήμαρτον Κύριε!...
- Ναι ρε Μήτσο, δίκιο έχεις... Ποιος είσαι Χριστιανέ μου?
- Εγώ είμαι καλέ, δίκιο έχει ο κύριος. Ο πρωθυπουργός είμαι....
- Και τι κάνετε εδώ χάμω;
- Γκρίνιαζε η κυρά στο σπίτι, είχε και φασίνα σήμερα και βγήκα ν’ αλλάξω τον αέρα μου. Αλλά μ’ έπιασε το ρημάδι το ισχίο μου και με γονάτισε. Να καθήσω λίγο στην παρέα σας; Κερνάτε καφέ; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω.
- Τι ρωτάς αφού κάθισες ήδη; Παντελήηηηη... ψήσε έναν πολλά βαρύ και όχι για τον Πρόεδρο!...
- Όχι κυρ Παντελή, φέρε καλύτερα ένα φρέντο καπουτσίνο. Ο ελληνικός μου πέφτει βαρύς. Και κάνα βουτηματάκι αν σου βρίσκεται.
- Κατά πρώτον, φρέντους δεν σερβίρει το κατάστημα κυρ-Πρόεδρε. Σε καφενέ είμαστε, όχι στο Κόστα-Ναβαρίνο.
- Αχ μη μου το θυμίζετε ρε παιδιά. Τι τράβηξα φέτος, να ξέρατε... Μ’ έπιασε η ισχιαλγία πάλι και την έβγαλα σουίτα-πισίνα και τούμπαλιν. Ούτε στην εκκλησία δεν πήγα με την Γιωργίτσα. Και περίμενε η φουκαριάρα πως και πως αυτές τις μέρες!... Να ισιώσει λίγο το κορμάκι μας απ’ την καθημερινή ταλαιπώρια και τον κάματο... Κυρ-Παντελή άκυρος ο καφές, πιάσε καλύτερα ένα ουζάκι. Και καμιά αντζούγια, λίγη ρώσικη και τίποτα ελίτσες αν σου βρίσκονται... Ε παιδιά; Τι λέτε; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω.
- Με το συμπάθιο Πρόεδρε... πώς εσείς, δηλαδή θέλω να πω... πώς βρεθήκατε στο δρόμο και ζητιανεύετε για ένα μπουκάλι νερό;
- Άνθρωπος είμαι κι εγώ ρε παιδιά… Έσπασα. Μη πιστεύετε αυτά που σας σερβίρουν στα κανάλια. Όλα είναι κατευθυνόμενα. Εγώ που με βλέπετε, δεν διαφέρω σε τίποτα απ’ όλους εσάς. Τις ίδιες ανησυχίες έχω, τους ίδιους πόνους και τα ίδια βάσανα. Που’σαι κυρ Παντελή, βάλε και κάνα αβγουλάκι να βράζει. E παιδιά; Επιβαρύνω; Δεν επιβαρύνω!
- Πάντως εμείς δεν πήγαμε διακοπές κυρ-Πρόεδρε. Κι όλα αυτά που παράγγειλες, αποτελούν το μεσημεριανό μας γεύμα. Άσε που μας έχεις εξοντώσει με τους φόρους και τα χαράτσια και δεν περισσεύει ούτε για καφέ πια… Κι έτσι όπως το πάτε, σε λίγο καιρό θα κάνετε ανασκαφές στην Αθήνα. Δεν χρειάζεται να τρέχεις ως την Αμφίπολη. Εδώ να δεις πόσα ταφικά μνημεία θα σκαφτούν!... Συνταξιούχος και σφίγγα. Άνεργος και επιστήλιο. Τείχη ανθρώπινα απ’ τις ουρές που σχηματίζονται στα συσσίτια. Θα τρίβουν τα μάτια τους οι αρχαιολόγοι του μέλλοντος.
- Έγιναν λάθη και αδικίες που θα τα διορθώσουμε κύριοι. Αντί να λαϊκίζετε και να αναμασάτε τσιτάτα της αντιπολίτευσης, εμπιστευτείτε τα λόγια μου… Κυρ-Παντελή, αργεί εκείνο το αβγουλάκι που λέγαμε;
- Η υπαρξιακή κρίση της κότας κυρ-Πρόεδρε, δεν επιτρέπει την έξοδο του αβγού απ’ τον κώλο της. Μπορεί να μην φάτε σήμερα αβγό, αλλά ο βασικός μου στόχος, ήταν ν’ αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία στο κοτέτσι και οι κότες να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να παράγουν πρωτογενές πλεόνασμα αβγών.
- Α καλά… Και για πότε το βλέπεις να βγαίνει;
- Κοιτάξτε… οι προσπάθειες αποδίδουν. Ο κουμπάρος μου ο Σωτήρης που είναι επίτροπος στο διεθνές ορνιθοτροφείο, μ’ έβαλε σ’ ένα μηχανισμό ενίσχυσης της ορνιθοτροφίας και προώθησης της ρευστότητας αβγών. Ήδη κινούμαστε με ταχείς ρυθμούς προς την έξοδο.
- Του αβγού;
- Tης κότας. Θα αναλάβει η κάθε κότα τις ευθύνες της, θα πληρώσει εισφορές αλληλεγγύης και φόρους πολυτελούς διαβίωσης για την αντικειμενική αξία του κοτετσιού και στη συνέχεια θα μαδηθεί και θα οδηγηθεί στο σφαγείο. Για τις κότες που δεν έχουν αποδώσει τα τελευταία χρόνια τα αβγά που τους αναλογούσαν, έχει προβλεφθεί ρύθμιση.
- Τι ρύθμιση;
- Θα τους παρακρατούνται τα κλωσσόπουλα για τους επόμενους έξι μήνες και φυσικά θα ισχύσουν ελαφρύνσεις για τις κότες που ανήκουν σε ευπαθείς πληθυσμούς.
- Με δουλεύεις κυρ-Παντελή!
- Αμοιβαίο κυρ-Πρόεδρε…
- Δεν υπολόγισες καλά με ποιον μιλάς γελοίε καφετζή! Μπορεί να καταδέχτηκα να έρθω στον καφενέ σου, μπορεί να μην έχω δύναμη στο ισχίο μου για να σου ρίξω μια κλωτσιά, αλλά ό,τι κι αν λες, ιστορικά η παρουσία μου έχει σηματοδοτήσει την παραμονή μας στην ευρωζώνη.
- Κι εσύ δεν υπολόγισες καλά τις δυνατότητες της κότας. Μπορεί να ζει σε κοπάδι, να μην έχει φτερά δυνατά για να πετάξει και να προσφέρεται για εύκολο ξεζούμισμα και φάγωμα, αλλά ό,τι κι αν λες, ιστορικά έχει σηματοδοτήσει μιαν επανάσταση (*)

****

- Αντώνη χρυσέ μου ξύπνα!... Ήρθε ο σωφέρ, πρέπει να φύγουμε σιγά-σιγά.
- Τι έγινε; Άρχισε η επανάσταση; Να καλέσουμε το ελικόπτερο! Γρήγορα να φύγουμε!...
- Αχ πάλι όνειρα έβλεπες; Δεν είναι καλά τα νεύρα σου το τελευταίο διάστημα. Πάμε να πάρουμε το πρωινό μας και να φύγουμε. Αύριο πρέπει να σε δει ο γιατρός σου αναφανδόν!
- Όνειρο ήταν δηλαδή; Δόξα τω Θεώ… αν ήξερες τι εφιάλτη έζησα!...
- Τι πρωινό θα πάρεις καλέ μου; Να παραγγείλω αυγά Μπένεντικτ,με σος ολαντέζ;
- Αυγά όχι! Να μην ξανακούσω για αυγά! Και για κότες εν γένει!....

* Η Επανάσταση της Κότας: Ο φόρος της «ορνιθολογίας» κρατούσε από την εποχή της κατάκτησης της Κρήτης από τους Βενετσιάνους: Οι κάτοικοι υποχρεώνονταν κάθε πρωτομηνιά («νεομηνία») να δίνουν σε κάθε φεουδάρχη μια κότα. Με τα χρόνια όμως, οι «δικαιούχοι» της κότας πλήθαιναν και το πράγμα καταντούσε αφαίμαξη. Στα 1470, οι Σφακιανοί κατάργησαν με το «έτσι θέλω» την απόδοση του φόρου. Οι Βενετσιάνοι φεουδάρχες απάντησαν με εντάλματα σύλληψης «οφειλετών της κότας» και κατάσχεσης περιουσιών. Οι Σφακιανοί επαναστάτησαν. Μαζεύτηκαν στην κορφή του Αγίου Θεοδώρου, πραγματοποίησαν συνέλευση κι έστειλαν στον Βενετσιάνο διοικητή των Χανίων έγγραφη διαμαρτυρία. Ο διοικητής έριξε στη φυλακή τους απεσταλμένους κι απέρριψε τη διαμαρτυρία. Ο ένοπλος αγώνας απλώθηκε σ’ όλα τα Σφακιά. Τρία χρόνια αργότερα, ο δούκας της Κρήτης ξεκίνησε από τον Χάνδακα κι έφτασε στα Σφακιά με προτάσεις: Οι Βενετσιάνοι γλίτωσαν τον μπελά αμνηστεύοντας τους παραβάτες και ματαιώνοντας τις δίκες που εκκρεμούσαν. Ο φόρος της «ορνιθολογίας» καταργήθηκε οριστικά σε όλο το νησί.
Πηγή: http://www.historyreport.gr/

Η συμμετοχή μου στις ιστορίες του Καφενέ #2

Συμμετέχουν:

Δημήτρης Ασλάνογλου, φιλοξενείται στης Αριστέας 

Χριστίνα http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/

Κάτια, http://katitimou.blogspot.gr/

Κική, http://ekfrastite.blogspot.gr/

Κλαυδία,http://katoapotinakropoli.blogspot.gr/

Μαρία Νι, http://mia-matia-ston-ilio.blogspot.gr/

Λάχεσις,http://epilogh.blogspot.gr/

Rylie,http://pepperychaos.blogspot.gr/

Ινώ, Σκιάθος, φιλοξενείται στης Αριστέας

Δέσποινα, http://www.mamadesekrisi.blogspot.gr/

Γιώργος-Hengeo,http://hengeo.blogspot.gr/

Ελένη Φλογερά,http://stamonopatiatisfantasias.blogspot.gr/

Nastenka (πρώην pink angel) http://midnight-in-brussels.blogspot.gr/

giwta ar,http://giwtatotongi.blogspot.gr/

Μαρία(me maria), http://mytripssonblog.blogspot.gr/

Κατερίνα Βαλσαμίδη, http://apopsitexnis.blogspot.gr

Lysippe, http://on-the-up-and-up.blogspot.gr/

Μαζεστίξ, http://toixo-toixo.blogspot.gr/

Σμαραγδένια,http://smaragdenia-roula.blogspot.gr/

Έλλη, http://funkymonkey-handmadecreations.blogspot.gr/

Christina Andromeda, http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/

Γεωργία, http://armoniaart.blogspot.gr/

@ριστέα, http://princess-airis.blogspot.gr/

Άλλος με τη βάρκα μας (για τον Μάνο)

Φωτογραφία: Θάνος Τσάκαλος

Μια Πέτρα ήταν η αφορμή για την αποψινή βαρκάδα. Φλας-μπακ σε ασπρόμαυρο φόντο, αναμνήσεις και συγκίνηση από στιγμές που θα μείνουν ανεξίτηλες στη μνήμη μου.
Καλοκαιράκι, συναυλίες, Πυξ-Λαξ, ο Μάνος, η ήρεμη δύναμη, ο ροκάς που υπηρέτησε με σεμνότητα το πάθος του για τη μουσική, βαθιά ευαισθητοποιημένος και απόλυτα συνεπής στην ποιότητα, στην ουσία και στο μουσικό είδος που τον εξέφραζε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την παρουσία του στη σκηνή, την εκφραστικότητα και τη μοναδική βραχνάδα του, όταν ερμήνευε το "Εσύ εκεί". Ή το "Πούλα με". Η τελευταία φορά που είχα την τύχη να τον ακούσω, ήταν με τους Κατσιμιχαίους στο Ολυμπιακό Ποδηλατοδρόμιο, τον Μάρτη του 2009. Ο δίσκος που ηχογραφούσε όταν τον πρόδωσε η καρδιά του, είχε τον προφητικό τίτλο "Όταν θα φύγω ένα βράδυ από δω". Ολοκληρώθηκε μετά τον θάνατό του απ' τους φίλους του. 

Εκτός από τον ίδιο, στις λίγες ηχογραφήσεις που πρόλαβε να κάνει πριν φύγει, τραγουδούν οι: Φίλιππος Πλιάτσικας, Μπάμπης Στόκας, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λάκης Παπαδόπουλος, Νίκος Πορτοκάλογλου, Διονύσης Τσακνής, Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, Μίλτος Πασχαλίδης, Οναρ και Μύρωνας Στρατής. Επίσης η Μαρία και η Νάντια Σπηλιωτοπούλου καθώς και οι κόρες του Μάνου Ξυδούς, Κατερίνα και Νέλλυ. Για όλους όσους συμπορευτήκαμε μαζί του, θα είναι πάντα κοντά μας. Ν' αρωματίζει τη μιζέρια μας και να μας προτρέπει "Κάνε κάτι και για σένα".

Σε μια απ' τις τελευταίες του συνεντεύξεις είχε πει:
"Όπως τελευταία κάτι που είδα στη τηλεόραση και με άγγιξε βαθιά, μια κοπελίτσα, σε μια έκκληση που έκανε προς τους αστυνομικούς, με τα γεγονότα στο κέντρο της Αθήνας είχε πει: «Μην ρίχνετε δακρυγόνα για να κλάψουμε, κλαίμε κι από μόνοι μας». Ήταν ότι πιο ποιητικό έχω ακούσει το τελευταίο καιρό από όλους μας. Εμείς καθόμαστε με τις ώρες να γράψουμε ένα τραγούδι και το κοριτσάκι το είπε, έτσι αυθόρμητα, με δυο λέξεις, περιέγραψε μια κοινωνική κατάσταση σημερινή, που κανείς δεν θα μπορούσε να την περιγράψει καλύτερα".

H "Μεθυσμένη Βάρκα", είναι ένα απ' τα λιγότερο προβαλλόμενα τραγούδια του. Ο Μάνος έγραψε πριν χρόνια του στίχους αυτούς, που σήμερα είναι απόλυτα επίκαιροι και ταυτισμένοι με την προσδοκία όλων μας.  

Αγέρας στα παράθυρα της πόλης τριγυρνάει
το κρύο έπεσε χοντρό σε λάμπες περπατάει
κάτι φαίνεται μακριά στου δρόμου την αρχή
που τρεμοσβήνει σαν πυγολαμπίδα στη βροχή

Μάνα τις βαλίτσες μου πού έκρυβες καιρό
κατέβασέ τες δωσ’ τες μου δεν μένω πια εδώ
μη με ρωτάς πού πάω δε θα ξέρω να σου πω
με γράμματα και κάρτες θα μαθαίνεις ότι ζω

Σε μια βδομάδα θα'μαι πια σε τόπους μακρινούς
μέσα στους κήπους του Βαν Γκογκ που χρώματα πενθούν
μπορεί στην πόλη της Οξφόρδης που μυρίζει χθες
με δυο βαρέλια μπίρα στου Μονάχου τις γιορτές

Μια πόλκα με τους Ρώσους στης Μονμάρτης τα στενά
από γέφυρες να βλέπω της ζωής τα μυστικά
πάνω σε ντόκους οι τσιγγάνοι ξυπνάνε τα βιολιά
κι ανοίγουν νυσταγμένα τα βλέφαρα του μπαρ

Ξεχαστήκαμε  στην τρελή βραδιά
και η βάρκα μας σκίζει τα νερά
μα το μόνο που θέλω και ζητώ να δω
τα χαμόγελα του ήλιου λίγο πριν απ' τις οχτώ

τα χαμόγελα του ήλιου και της χώρας μου το φως

Το μέλι στάζει απ’ τα μάτια της πάνω στο μπαρ
πανέμορφη τη βλέπω κι ας μην έχω ξαστεριά
ακόμα ένα ποτήρι και θ’ αρχίσει να γελά
και θα βαρυγκομάει κάποιου άντρα τη χαρά

Και όπως θα παραμιλάει μπορεί και να με δει
στη βάρκα μας επάνω να ζητάω επιστροφή
θα έρθει λίγο πιο κοντά μου και εγώ σ’ αυτή
και έτσι αγκαλιασμένοι θα βουλιάξουμε μαζί

Ξεχαστήκαμε στην τρελή βραδιά
και η βάρκα μας σκίζει τα νερά
μα το μόνο που θέλω και ζητώ να δω
τα χαμόγελα του ήλιου λίγο πριν απ' τις οχτώ

τα χαμόγελα του ήλιου και της χώρας μου το φως!

Στίχοι: Μάνος Ξυδούς

Μουσική: J. Fearnley

Από τον δίσκο "Περιμένοντας το νέκταρ" ΕΜΙ

*Ο Μάνος έφυγε ξαφνικά σε ηλικία 57 ετών το βράδυ της Τρίτης 13 Απριλίου 2010. Στη διάρκεια πρόβας. Στην κυριολεξία "πάνω στο πάλκο".

Λε Μπαλκόν

"Να πάρω κι αντηλιακό, μαγιό και σαγιονάρα

να κάνω κι ένα γαλλικό, να μη με πουν βλαχάρα

χαλάουα απαρέγκλιτα σε πόδια και μπικίνι

γιατί σε λίγο η τρίχα μου, θα γίνει κομποσκοίνι".

Μωρό μου δεν ξυρίζεσαι; φτηνότερη η λεπίδα 

και μη φαντασιώνεσαι ταξίδια στην πατρίδα

εδώ θα το περάσουμε κι αυτό το καλοκαίρι…

"Με πουρκουά?"

Μας ήρθε η εκκαθάριση κι έρχεται και τ’ ασκέρι.

"Κες και σε ‘ασκέρι’ μον αμί?"

Φανήκαν’ από μακριά τ’ αλλόφωνα φουσάτα

χαράτσια, τέλη κι εισφορές, κι… αντίδια ριγανάτα 

δεν περισσεύει ούτ’ ευρώ να πάμε στο νησί μας

θα βάλουμε πολύ νερό και φέτος στο κρασί μας.

Μην ξενερώνεις μάτια μου κι εδώ καλά περνάμε

τραγούδια, ούζο και μεζέ, κι αστέρια να κοιτάμε 

βεγγέρα στο μπαλκόνι μας θα κάνουμε με φίλους

κεριά στο φεγγαρόφωτο και μπλουζ από τους γρύλους.

Κατάστρωμα θα κάνουμε το πίσω μπαλκονάκι

αγκυροβόλι η αγάπη μας με όρτσα τ’ αεράκι 

η τέντα μας για άλμπουρο κι η κουπαστή για πλώρη

με ρότα το μουράγιο μας σπατσάρουμε στην πόλη.

Στο θερινό της γειτονιάς θ’ ακούμε τη μπομπίνα 

με γιασεμί κι αγιόκλημα και σνακ απ’ την καντίνα

γαρμπίλι κι έναστρη βραδιά και σινεφίλ ταινίες 

"Θα είναι Β’ προβολής;"

Και Γ’ ενδεχομένως, 

ας δούμε λίγο σινεμά, με ουσία κι ερμηνείες.

Λοιπόν, σου κάνω ρεζουμέ για να τα εμπεδώσεις:

Καταστασιόν απελπιστίκ! Φινί οι αποτριχώσεις!

Μποτέ - ανσάμπλ – μιζανπλί: Φέτος δεν θα μπορέσω!

"Μοντιέ, θα καταρρεύσω!..."

Σιλάνς και άσε τα μπλαζέ, με τα βαμπίρ που ζούμε

σακ-βουαγιάζ και φυλακή, αν μπατιρέ βρεθούμε!

Ντακόρ;

"Aμπζολεμάν!"

To “Λε Μπαλκόν” φιλοξενήθηκε και διακρίθηκε στο 4ο Συμπόσιο Ποίησης που οργάνωσε η Αριστέα, στο μπλογκ της “H ζωή είναι ωραία”

Ένα εγκάρδιο ευχαριστώ στους φίλους και στις φίλες που με συντρόφεψαν και σ' αυτό το Συμπόσιο! 

 

πηγή φωτογραφίας