Μουσική κάρτα απ’ τα παλιά

Φίλες και φίλοι, μαζί με τις ολόψυχες ευχές μου, εσωκλείω μουσική καρτούλα απ’ το αθώο παρελθόν μας· απ’ την εποχή που γράφαμε τις ευχές μας με το χέρι, στολίζαμε με μπαμπακένιες νιφάδες τα πλαστικά δεντράκια και τα τζάμια των παραθύρων μας, διαβάζαμε τους κλασσικούς παραμυθάδες και σεβόμασταν, δίχως δεύτερες σκέψεις, όσους έφτιαχναν αλυσίδες αγάπης. Αν κάτι απόμεινε όρθιο από τότε, αυτό είναι η αλληλεγγύη που αντέχει να υπάρχει στους φονιάδες καιρούς που ζούμε. Αυτή είναι η ευχή, η προσδοκία, η λαχτάρα και η επιδίωξη.

Όταν ο Bob Geldof παρακολούθησε ένα ντοκιμαντέρ στο BBC για τον λιμό στην Αιθιοπία, εμπνεύστηκε και δημιούργησε το τραγούδι «Do they know it’s Christmas». Το single κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 1984, με τη συμμετοχή πάνω από σαράντα καλλιτεχνών και με την Βρετανία να υποδέχεται τη γιορτινή περίοδο με χιόνια και έντονο κρύο. Οι στολισμοί των Χριστουγέννων και το χαρούμενο κλίμα ευαισθητοποίησαν τον δημιουργό και σκέφτηκε πως, κάποια παιδιά που λιμοκτονούν στη μακρινή αφρικανική ήπειρο, αγνοούν την ύπαρξη των γιορτών, αφού έχουν πολύ πιο ουσιαστικά προβλήματα επιβίωσης.


Τα έσοδα απ’ τις πωλήσεις του single, ήταν 14 εκατομμύρια δολάρια όλα προορισμένα για τη στήριξη της Αφρικής. Το βιντεάκι που σκηνοθέτησε ο Nigel Dick, έγινε πρόχειρα αφού δεν υπήρχαν διαθέσιμα χρήματα για τέτοια έξοδα. Δύο στημένες κάμερες κατέγραψαν τους καλλιτέχνες, ενόσω έμπαιναν στο στούντιο, καθώς και την ώρα που ερμήνευαν. Το βίντεο χρησιμοποιήθηκε για το ντοκιμαντέρ που δημιουργήθηκε με τα παρασκήνια της ηχογράφησης. Τα έσοδα απ’ την πώλησή του, διατέθηκαν κι αυτά για τις ανάγκες της Αφρικής. Το εξώφυλλο του single, δια χειρός Peter Blake, του σχεδιαστή του αριστουργηματικού εξώφυλλου των Beatles «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band».



Με τους Paul Young, Boy George, George Michael, Simon Le Bon και Bono, να τραγουδούν στα κουπλέ, η χορωδία συμπληρώθηκε απ’ τους David Bowie, Phil Collins, Paul McCartney, Geldof, Ure και πολλούς άλλους που τραγούδησαν το ρεφρέν «Feed The World- Let them know it’s Christmas time again». Το θεαματικό είναι ότι όλοι αυτοί οι μεγάλοι ερμηνευτές, δεν ήταν φίλοι, ή δεν γνωρίζονταν καν μεταξύ τους, κάποιοι μάλιστα είχαν και προσωπικές διαφορές. Όλα αυτά παραμερίστηκαν και τραγούδησαν ο ένας δίπλα στον άλλο, στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα αλληλεγγύης. Η ηχογράφηση έγινε σε 24 ώρες, χωρίς να έχει προηγηθεί καμιά πρόβα. Η ομάδα έδεσε απόλυτα και το τραγούδι κατέκτησε αμέσως την κορυφή των charts. Ήταν η πρώτη επιτυχημένη ηχογράφηση από τόσους πολλούς καλλιτέχνες που κατάφερε να αφυπνίσει συνειδήσεις για την κατάσταση στην Αφρική.



Η κάρτα κλείνει και η μελωδία σταματάει. Σαν τις παλιές μουσικές κάρτες που έπαιζαν ένα κομμάτι όταν τις άνοιγες. Όσο κι αν προχωρήσει η τεχνολογία και όσες ηλεκτρονικές κάρτες κι αν δημιουργηθούν, αυτές οι παλιές χάρτινες αξίες θα είναι για πάντα στα συρτάρια και στις μνήμες μας.

Χρόνια Πολλά, Ανθρώπινα, με Αξιοπρέπεια και ίσες ευκαιρίες για όλους!

Έκτακτο κύμα καλοκαιρίας

Το λες και “ενημερωτικό σημείωμα”. Η συνήθης ύποπτη για κατασκευή και διακίνηση δώρων, ξαναχτύπησε και φέτος. Η μέθοδός της δοκιμασμένη και αλάνθαστη. Aκολουθεί λίστα των αντικειμένων που κατασχέθηκαν:


Το λες και “μαρμαρωμένο κουτί”. Ευμέγεθες πακέτο, φασκιωμένο σε τρεισήμισι μπομπίνες πλαστική ταινία, χαρτιά, χαρτόνια, ρυζόχαρτα, περιτυλίγματα, προστατευτικά φελιζόλ, διάσπαρτα αστεράκια χρυσά για να μην χάνω το δρόμο προς τα έγκατα του σπηλαίου… και να!... στο βάθος ξεπρόβαλε ξαφνικά μια κόκκινη κουκίδα, η ελπίδα ζωντάνεψε, το κοπίδι έσκισε με δύναμη τα τελευταία πλαϊνά πετρώματα και -επιτέλους- ήρθαν στο φως τα πρώτα ευρήματα! (Αυτό δεν ήταν unboxing. Εργασίες εξόρυξης στο υπέδαφος του κουτιού ήταν, Παναγία μου!) Αφήσαμε κατά μέρος τα κράνη και τους γκασμάδες και αγκαλιαστήκαμε συγκινημένοι.


Τα λες και εξορυγμένα: Μια χειροποίητη κατακόκκινη κάρτα ευχών, σαπούνι - καραμέλα με χριστουγεννιάτικο ντεκουπάζ (σιγά να μην το βρέξω / σιγά μην το πλυθώ ♪♬ ) και στον πυθμένα του κουτιού, η μεγάλη έκπληξη. Ένα τέως βιβλίο που το αναζητούσαν οι συγγενείς του καιρό τώρα, έπεσε στα χέρια της Αριστέας, και πέρασε τα μαρτύρια του Powertex. Στο εξής, θα φιγουράρει πρώτη θέση ράφι, πλάι στον παλιό κοκκαλωμένο συγγενή του (ένα αθώο βιβλίο κλασσικής λογοτεχνίας που έπαιζε κάποτε αμέριμνο με άλλα βιβλιαράκια, μέχρι που η Αiris De Coupage το εντόπισε και το περιποιήθηκε δεόντως).




Eίναι παραμονές Χριστουγέννων του 2019, η κανονικότητα κυλάει ομαλά σ’ όλη τη χώρα και (άλλη) μια καταστροφική καταιγίδα που ακούει στο όνομα “Διδώ”, πλησιάζει απειλητικά την Αθήνα! «Τρεχάτε να σωθείτε!» -ουρλιάζουν οι τηλεβόες- μια κυρία μαζεύει αγχωμένα τη μπουγάδα της στο απέναντι μπαλκόνι, ο διπλανός ανεβάζει σιχτιρίζοντας την τέντα κι ένα έκτακτο πρόβλημα υγείας θα με κρατήσει εκτός, για λίγες μέρες. Πόση καλοτυχία ν’ αντέξουμε πια στη ζωή μας; Πόσο πιο γαλανός να γίνει αυτός ο ουρανός;


Στο απόλυτο σκοτάδι των ημερών, ήταν μια ειδοποίηση απ’ το ταχυδρομείο, ένα επτασφράγιστο κουτί παπουτσιών, μια κατακόκκινη κάρτα, λίγες αράδες με καλοσχηματισμένες λέξεις, δυο κεφαλαία γράμματα στον επίλογο και μια γυναίκα-κεφάλαιο στη ζωή μου.
Αριστέα… σού έχω ενημερωτικό σημείωμα. «Οι άλλοι απόψε περιμένουν καταιγίδες απ’ την πριγκίπισσα της Τύρου (την Διδώ καλέ), κι εγώ απολαμβάνω την απρόσμενη “λιακάδα” που μου έφερε η πριγκίπισσα του Πύργου. Μια σγουρομάλλα, δεν την ξέρεις…









Κουίζ: ποια κατασκεύασε το ντεκουπαζένιο ποτιστήρι στο βάθος;




Καλές γιορτές σε όλους και προσοχή στις βρεγμένες σανίδες, στους διορισμένους διοικητές, στις κατουρημένες ποδιές, στα τετραψήφια νούμερα και στις… ένστολες ζαρντινιέρες (ο νοών νοείτο και ο έχων καλή μνήμη κατανοείτο)...







Σημείωση: Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες που κοσμούν την ανάρτηση, “ξεθάφτηκαν” απ’ το χρονοντούλαπο του Απάγκιου (μιας και είχα πρόχειρα τα σκαφτικά εργαλεία απ’ το μαρμαρωμένο κουτί που λέγαμε…) και αποτελούν μέρος μιας παλιάς εορταστικής ανάρτησης αφιερωμένης (μαντέψτε) στην καταιγίδα «Αριστέα». Η θλιβερή διαπίστωση είναι, πως μετά από πέντε (5) ολόκληρα χρόνια από εκείνα τα Χριστούγεννα, το μόνο που άλλαξε στη χώρα, είναι το μήκος των μαλλιών της Αριστέας. Ευτυχείτε!)

Δημιουργική απασχόληση (ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ #20)

Ζητείται κυρία ώριμης ηλικίας, απόφοιτος Σχολής Καλών Τεχνών, με σοβαρές συστάσεις και αξιόλογη προϋπηρεσία σε εύπορες οικογένειες, για τετράωρη απογευματινή απασχόληση. Επιθυμητή η γνώση δύο τουλάχιστον (ευρωπαϊκών) ξένων γλωσσών, για να προετοιμάσει 4χρονο κοριτσάκι και να το απασχολεί δημιουργικά. Θα συνεκτιμηθεί η προθυμία για παράλληλη παροχή υπηρεσιών, όπως σιδέρωμα, βόλτα του κατοικίδιου σκύλου (ράτσας: Τσιουάουα, διασταύρωση με Πεκινουά), καθώς και η ετοιμασία του οικογενειακού δείπνου. Κάτι πρόχειρο και σύντομο. Εν ανάγκη, και με μπρουσκέτες ολικής με καπνιστό σολομό και χώμα ελιάς, βολευόμαστε.

Προσφέρεται ιδανικό περιβάλλον εργασίας, σε πολυτελή μεζονέτα των βορείων προαστίων, χτισμένη στους καμένους πρόποδες του τέως Πεντελικού όρους, διαθέτουσα θερμαινόμενη πισίνα, χτιστό μπάρμπεκιου και εκκλησάκι κήπου, όλα από Πεντελικό μάρμαρο.

Η υποψήφια θα πρέπει να διαθέτει απλότητα, καλή εμφάνιση και ευγενική συμπεριφορά. Θα προτιμηθεί η κάτοχος βασικών γνώσεων ψυχολογίας, ώστε να παρέχονται συμβουλές συναισθηματικής ενδυνάμωσης στη μητέρα. Η συμβολή της στην εξολόθρευση παντός είδους μικροβίων στο σπίτι, είναι επίσης ευκταία. Απειλητικές εστίες, όπως τα θυσανωτά γένια του συζύγου (ράτσας: ημίαιμο, διασταύρωση Εκαλιώτισας με κοπρίτη εκ λιμένος Πειραιώς), τα οποία αρνείται πεισματικά να ξυρίσει, προκαλούν συχνές ενδοοικογενειακές συγκρούσεις.

Σημειωτέον ότι, ήδη, τον αποκαλούν στους κύκλους μας «σύντροφο Καρλ», γεγονός που, αρχικά, εξελήφθη ως τίτλος τιμής, θεωρώντας πως αναφέρονται στον αγαπημένο μου σχεδιαστή Καρλ Λάγκερφελντ (ράτσας: καθαρόαιμο κουτάβι, γερμανικής οικογένειας βιομηχάνων). Εις μάτην! Σε πρόσφατη εμφάνισή του στο κοκτέιλ-πάρτι οικογενειακού μας φίλου, εν πλήρη αγνοία μου και παρακούοντας τις νουθεσίες μου για ευπρεπές dressing code, αιφνιδίασε τους πάντες. Εν μέσω υψηλών καλεσμένων, ξεκούμπωσε το μεταξωτό του μπλέιζερ, το στριφογύρισε προκλητικά στον αέρα και αποκάλυψε το t-shirt που είχε κρυμμένο από μέσα. «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ», έγραφε. Αντικρύζοντας και τη στάμπα του αξύριστου κατσαπλιά, διαπίστωσα μετά βδελυγμίας, σε ποιον Καρλ αναφέρονται οι φίλοι μας τόσο καιρό.

Ευτυχώς, και χάρη στο ευφάνταστο χιούμορ  γνωστού μόδιστρου που ήταν παρών στο πάρτι, αποφύγαμε το λιντσάρισμα, αφού το απεχθές μπλουζάκι διαφημίστηκε ως κομμάτι της νέας του κολεξιόν, “Luben Fashion”. Η οποία παρεμπιπτόντως, κάνει θραύση. Κι εγώ είμαι πανευτυχής για τη νομιμοποίηση του Καρλ, στον κύκλο μας. Και για τα συζυγικά γένια, εν γένει.

Τούτων δοθέντων, η υποφαινόμενη χρήζει ψυχολογικής στήριξης και αμέριστης βοήθειας με την ηλικίας τεσσάρων ετών κόρη της (ράτσας: αναντάμ-παπαντάμ Ελληνίδα, με αριστοκρατικές καταβολές). Το ενδεχόμενο δε, να μεταφερθεί εντός του προαστίου μας, πολυάριθμος ομάδα αλλοδαπών παιδιών (απροσδιορίστου ράτσας και, αναμφιβόλως, φορείς μικροβίων), δύναται να δυσχεράνει το έργο της εικαστικής ζύμωσης της μικρής και της εντρύφησής της στις καλές τέχνες. Εξού και θα ζητηθεί απ’ την υποψήφια, να είναι κάτοχος διπλώματος πολεμικών τεχνών (θα προτιμηθεί η κατάμαυρη ζώνη), ώστε να κατατροπώνει τα στίφη των μουσουλμάνων εφήβων που  θα συρρέουν, οσονούπω, εντός των τειχών μας. Εν κατακλείδι, εκτός από μαθήματα γλυπτικής και ζωγραφικής, θα ήταν σκόπιμο να υλοποιούνται και έκτακτα σεμινάρια αυτοάμυνας.

Αμοιβή αναλόγως προσόντων.

Συζητήσιμη και η ανταλλαγή συζύγου με καθαρόαιμο λαμπραντόρ εισαγωγής, με χαρτιά και πιστοποιητικό γνησιότητας (δεκτό και εκθεσιακό κομμάτι).

[Πηγή φωτογραφίας:]

H παρούσα αγγελία για “δημιουργική απασχόληση” δημοσιεύτηκε στο 

20^ο “Παίζοντας με τις λέξεις" που φιλοξενεί η Μαρία, στο Χάρτινο Καραβάκι της. 

Αν και δεν βρέθηκε εθελόντρια “Καλοτεχνίτισα”, εντούτοις, το δράμα της απεγνωσμένης μητέρας απ’ τα ηρωικά κορφοβούνια της Πεντέλης, άγγιξε τους φίλους που συμμετείχαν στο παιχνίδι και, όλοι μαζί, της στέλνουν τους αγωνιστικούς χαιρετισμούς τους. 

Ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου όλο το παρεάκι μας, για την εκλεκτή συνεύρεση  στο στέκι της Μαρίας και, φυσικά, την οικοδέσποινά μας, που -ανάμεσα στις τόσες φροντίδες και έγνοιες της- μάς παραχωρεί το πεδίο για να κρατηθούμε συντροφιά και να γράφουμε ιστορίες… (για αγρίους, κυρίως).

Σφαίρα γενεθλίων

Κάθε φορά που αργούσες να γυρίσεις σπίτι, γινόμουν έξαλλος. Η μάνα σου με συγκρατούσε να μην σ’ αρπάξω απ’ την αλογοουρά και σε πλακώσω στις σφαλιάρες. Κι ήταν κάτι βράδια που ερχόμουν “φτιαγμένος” απ’ την υπηρεσία, ο Θεός να με συγχωρέσει, μα έβλεπα στο πρόσωπό σου όλα εκείνα τα τσογλάνια που μας πετάγανε μολότοφ, λίγο νωρίτερα. Πώς γλύτωσε απ’ τα χέρια μου εκείνο το κωλόπαιδο που μας έριξε το καπνογόνο μες στην κλούβα; Πώς; Άγιο είχαμε και δεν λαμπαδιάσαμε όλοι μας… Μα τι λέω; Oι άλλοι είχανε τον άγιο με το μέρος τους. Εγώ, όμως, δεν έπρεπε να ζήσω, εκείνο το βράδυ. Χίλιες φορές να γινόμουν κάρβουνο και να μην περνούσα αυτό το μαρτύριο που ζω τώρα… Να μην βρισκόμουν εδώ, απόψε. Ας γινόταν να γυρίσω το χρόνο, λίγες μέρες πίσω…


Απόψε είναι τα γενέθλιά σου. Αν ζούσες, θα σου έκανα ένα απ’ αυτά τα σαχλά δώρα που συνήθιζα να σου παίρνω, από τότε που ήσουν πιτσιρίκι. Όχι πως πολυνοιαζόμουν για γενέθλια και τέτοιες μαλακίες, πιο πολύ γούσταρα να μπαίνω στο μάτι της μάνας σου. Για να την θυμώσω και να της πάω κόντρα που σ’ ονειρευόταν επιστήμονα διανοούμενο. Κάτι βράδια που σηκωνόμουν για τουαλέτα κι έβλεπα το φως του δωματίου σου αναμμένο, σκύλιαζα. Ήξερα πως διαβάζεις πάλι, σε άκουγα να φυλλομετράς και να τακτοποιείς στα ράφια τα βιβλία σου, και με το ζόρι κρατιόμουν να μην χιμήξω μέσα και να τα κάνω όλα λαμπόγυαλο. Ήταν κι αυτή η φράση που μου είχες πει κάποτε, και μου θόλωνε το μυαλό, βρε αγόρι μου. “Εγώ, δεν πάω στρατό, δεν πιάνω όπλο στα χέρια μου, να το ξέρεις!” Κι ήταν το πιο μεγάλο ψέμα που μου είπες!


Θυμάσαι πέρσι που ᾽κλεισες τα δεκαοχτώ και σου ᾽κανα δώρο εκείνο το αεροβόλο; Η άλλη είχε φρικάρει και με κέντριζε σαν τη σφίγγα με τα μάτια της. Θυμάσαι τη φάση που αυτή ωρυόταν, κι εγώ σε γραπώνω απ’ την κουκούλα και κλειδωνόμαστε στην κουζίνα; Τι γέλια είχα ρίξει τότε, ο μαλάκας! Ήθελα να σε κάνω άντρα, έτσι το εννοούσα εγώ το πέρασμά σου στην ενηλικίωση. Κι όσο άκουγες τις τσιρίδες της και δείλιαζες, εγώ σου φώναζα: “Άσ’ τηνε, μωρέ, την υστερικιά, κι έλα να σου μάθω καλό σημάδι”. Κι ανοίγω το παραθυράκι της κουζίνας και… μπαμ-μπαμ-μπαμ… πάρ ᾽τα κάτω τα νεράντζια στον κήπο. “Ε; Με παραδέχεσαι, δικέ μου;” σου φώναζα πωρωμένος. Και τότε σου έδωσα το αεροβόλο. “Ρίξε, ρε!” Θυμάσαι;


Έτρεμες σαν το ψάρι, φουκαρά μου… Και πού να ᾽ξερες πως εγώ έτρεμα περισσότερο από σένα! Κι όταν έβαλες την κάνη στο λαιμό σου, κιότεψα. “Να την πατήσω να γελάσουμε κι άλλο;” Το δάχτυλό σου έσφιγγε σιγά-σιγά τη σκανδάλη και στ’ άρπαξα τελευταία στιγμή απ’ τα χέρια. Είχα πάθει σοκ. Ορκίστηκα πως, τέρμα τα νταϊλίκια μαζί σου. Τόσο μαλάκας ήμουν! Χρόνια παίζω μ’ αυτά τα μαραφέτια κι εσύ με αφόπλισες με μία σου φράση.


Το θυμάσαι κι αυτό; Καλό εργαλείο, αξιόπιστο και γρήγορο. Βρίσκει πάντα το στόχο του. Μας το δώσανε τις προάλλες στην υπηρεσία, για ν’ αποσύρουμε τα παλιά περίστροφα. Παλιατζούρες πια. Ενώ αυτό; Τεφαρίκι σου λέω, δικέ μου! Μα πού στο διάολο το ξετρύπωσες, μου λες; Το κρατούσα καλά κρυμμένο στο σπίτι. Έτσι νόμιζα, ο μαλάκας. Αχρησιμοποίητο ήταν. Ολοκαίνουργιο, του κουτιού! Μία σφαίρα έλειπε μόνο απ’ τη θαλάμη του. Αυτή που ξεσφήνωσαν απ’ την καρωτίδα σου. Την καθάρισα, τη γυάλισα και την έδωσα στη μάνα σου. Nα την έχει με τα πράγματά σου και να σε θυμάται. Τις υπόλοιπες σφαίρες τις πέταξα. Μία μου φτάνει. Ξέρω καλό σημάδι, τώρα πια. Στο ίδιο σημείο που μου έμαθες, εσύ, να σημαδεύω. Εδώ κάτω…


Χρόνια πολλά, αγόρι μου! Έρχομαι να το γιορτάσουμε παρέα… Άσε, πάλι μαλακίες λέω. Δεν έχω θέση στον παράδεισο που είσαι τώρα. Μια ζωή παραβίαζα το χώρο σου κι άρπαζα ό,τι σ’ έκανε ευτυχισμένο. Πατέρας να σου πετύχει!... Η τελευταία μου λεηλασία στο δωμάτιό σου, έγινε απόψε. Έκλεψα το φούτερ σου. Αυτό το μαύρο με την κουκούλα που δεν το έβγαζες από πάνω σου. Έχει τη μυρωδιά σου, ακόμα. Όλα μυρίζουν εσένα, πια. Όλα…


Σαν βεγγαλικό που ξερνάει τον κόκκινο καπνό του θα τιναχτεί το κεφάλι μου. Η ύστατη συγγνώμη μου, πριν ριχτώ καταμεσής στην κόλαση.




Είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική σκυτάλη #4, που οργανώνει η MaryPertax στο ιστολόγιό της ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.


Με τη σειρά μου παραδίδω τη Φωτο-Σκυτάλη μου στην αγαπημένη μας φίλη Ρούλα Σμαραγδάκη. Είναι μια φωτογραφία εποχής, με Χριστουγεννιάτικο πνεύμα και νοσταλγική διάθεση. Πηγή:


Και η λέξη που θα πρέπει να χρησιμοποιήσει στην ιστορία της είναι: "παραμύθι"
Μαίρη μου, ένα ειλικρινές ευχαριστώ για την ομαδικότητα και τη συλλογική δουλειά που απολαμβάνουμε μέσα απ’ αυτό το παιχνίδι!