Εσύ φταις που μας εμπιστεύτηκες!

 

«Για τη φωτιά φταίνε τα φλεγόμενα ζώα που τρέχουν» είπε ο υποψήφιος για Πούλιτζερ δημοσιογράφος.

Για τις πλημμύρες φταίνε τα ζώα που βόσκουν στις ρεματιές και τα κουφάρια τους φρακάρουν τη ροή του νερού.

Για τον θηλυκό ξιφία που πριν δυο χρόνια πετροβολήθηκε μέχρι θανάτου σε κοσμοπολίτικη πλαζ στη Χαλκίδα και κινηματογραφήθηκε δεόντως απ’ τα κινητά των λουομένων, έφταιγε ο ίδιος ο ξιφίας που βγήκε στα ρηχά για να γεννήσει («η ανεμελιά είναι ανευθυνότητα»).

Για τη δύστυχη αλεπουδίτσα που βρέθηκε πριν λίγες μέρες κρεμασμένη και κατακρεουργημένη στη μαγική τοποθεσία «Σχινιάς», προφανώς και θα έφταιγε η ίδια γιατί θα κούνησε την ουρά της. Τέτοια βαρβαρότητα σπάνια συναντάμε στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και σε ό,τι αφορά στις ζωοκτονίες. Κανένας Γεωργιανός θα το έκανε, ενδεχομένως…

Για τον γατούλη στη Λαμία που πριν δυο χρόνια πυροβολήθηκε εν ψυχρώ  με αεροβόλο όπλο κι έμεινε παράλυτος, για ν’ αφήσει την τελευταία του ανάσα λίγες μέρες μετά, σαφώς και έφταιγε ο ίδιος. Δεν σεβάστηκε τις ώρες κοινής ησυχίας και ζευγάρωνε πλησίον της οικίας καθωσπρέπει λυκειάρχη, ο οποίος και τον εκτέλεσε πάραυτα. Τον Σεπτέμβριο ο κύριος αυτός, επέστρεψε στις σχολικές αίθουσες για να μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές του τις αξίες και τις γνώσεις του.

Για τις μολυσμένες μας θάλασσες και τα τραυματισμένα μας βουνά που χάσκουν μπαρουτοκαπνισμένα, με τις ανεμογεννήτριες μπηγμένες στα σπλάχνα τους, φταίει η φύση κι ο κακός μας ο καιρός.

Και για τις νεόδμητες «πολιτείες» που φύονται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια σε (πρώην) δασικές εκτάσεις, φταίει το κράτος που τους δίνει άδεια.

Αλλά και για τους θεόρατους φράχτες που υψώνονται σε παραλιακά θέρετρα κι έχουν καταπατήσει δημόσιους δρόμους και εξόδους διαφυγής σε στιγμές κινδύνου, ίσως να φταίνε τα τζιτζίκια τελικά…

Ο κόσμος φλέγεται, κι αυτά εκεί, να πεθαίνουν τραγουδώντας. Ίσως ένα πείραμα που έγινε τον περασμένο αιώνα, να εξηγεί το φαινόμενο της ανεμελιάς (των τζιτζικιών). Ο δήμαρχος του Μαγδεμβούργου πυροδότησε ένα κανόνι κάτω απ’ το πλατάνι της πλατείας που  πάνω του τερέτιζαν χιλιάδες τζιτζίκια, χωρίς εκείνα να πτοηθούν απ’ τον εκκωφαντικό κρότο και να πετάξουν μακριά.

Το κανόνι της φύσης θα σκάσει όπου να ‘ναι, αλλά εμείς θα παραμένουμε γαντζωμένοι στις μεσοτοιχίες, στις καπνοδόχους και στις κεραμοσκεπές μας, με την αφελή πεποίθηση πως είμαστε οι κυρίαρχοι της φύσης. Κανείς μας δεν σκέφτηκε άραγε πως τα τζιτζίκια είναι ακίνδυνα, ούτε τσιμπούν ούτε δαγκώνουν. Μια σύντομη κλεψύδρα είναι η ζωή τους, μέχρι να ξαναγίνουν σκουλήκια στο υπέδαφος.

Γι’ αυτό σου λέω, Κωστή… Εσύ φταις που μας εμπιστεύτηκες. Και στο κάτω (πιο κάτω δεν έχει) της γραφής, ο θύτης σου θα μπορούσε να σε τεμαχίσει σε φέτες. Δεν το έκανε όμως. Δεν είμαστε για αίματα, Κωστή. Είμαστε αποστειρωμένοι, απελπιστικά αυτοκαταστροφικοί και εθισμένοι στο επαγγελματικό έγκλημα.

Χτυπάμε πισώπλατα και αργοπεθαίνουμε σφυρίζοντας αδιάφορα.

 

Άλλος με τη βάρκα μας;

Εμβολιασμένοι κι ανεμβολίαστοι, αρνητές και οπαδοί, μονοδοσικοί και μη, μια χαρά σκοτωμένοι διχασμένοι σερνόμαστε προς το καλοκαίρι, που μόνο κατ’ επίφαση θα είναι “καλό”. Σας έχω προτασούλα. Πάμε μια βόλτα σε αγαπημένες παραλίες, με εξαιρετικούς φίλους και ωραία ατμόσφαιρα; Τι λέτε;

Πλαστικοφλέξ, αμμόλουτρα και μια αναπάντεχη προοπτική για “Νύχτα Γάμου”. Με τα δεδομένα της σημερινής κυβέρνησης βέβαια, η νύφη ήταν ο-ρι-α-κά στην αναπαραγωγική ηλικία, άσε που είχε κι ένα φλερτ κάποτε μ’ έναν Πάτροκλο. Στο συνέδριο γονιμότητας που θα γινόταν, η περίπτωσή τους θα ήταν σίγουρα case study.

Κώστας Βουτσάς: Έχω και κότερο πάμε μια βόλτα;

Ρένα Βλαχοπούλου: Κύριε Ράμογλου μην το ξαναπείς το κότερο γιατί θα το βουλιάξω!

Όπου κότερο, βάλτε ανάπτυξη, επενδυτές κι έναν πιο γαλανό ουρανό. Αυτός που τα έταξε, δεν ήταν παρά ένας Καλιακούδας που προφασιζόταν τον υιό Ράμογλου. Κι αν δεν έχετε κότερο, δεν πειράζει. Πεταγόμαστε παραλία με τον Χαρίλαο, την Ευτέρπη και τα τέσσερα κορίτσια τους.

Κατά τα δεδομένα του συνεδρίου γονιμότητας, που όπως είπαμε ακυρώθηκε, ο διάλογος μεταξύ Χαρίλαου και Ευτέρπης ήταν τραγικά προφητικός για τη σημερινή μας κατρακύλα, σε στερεότυπα απ’ το μακρινό παρελθόν:

Ευτέρπη: Μεγαλώσανε τα παιδιά μας Χαρίλαε! Ξέρεις πόσο είναι η Ελένη μας; 26! Η Κατίνα μας 23, 20 η Μαρία και 15 η Αγγελική...

Χαρίλαος: Έ! Και λοιπόν;

Ευτέρπη: Του χρόνου θα είναι 27 η Ελένη μας...

Χαρίλαος: 24 η Κατίνα, 21 η Μαρία και 16 η Αγγελική!

Ευτέρπη: Ακριβώς!

Χαρίλαος: Και τι θες να πεις μ' αυτό, βρε γυναίκα; Ότι κάθε χρόνο τα κορίτσια μας θα είναι ένα χρόνο μεγαλύτερα;

Ευτέρπη: Όχι, άλλο θέλω να πω!

Χαρίλαος: Τότε αφού ... άααλλο θέλεις να πεις, γιατί λες αυτό που λες και δεν λες κατ' ευθείαν το άλλο που θέλεις να πεις να ησυχάσουμε;

Κι αν θέλετε κάτι πιο… εξωτικό, πεταγόμαστε ως τα Καμένα Βούρλα με τον Κλέαρχο Ζουγκαλά; Κουβέντα στην Μαρίνα όμως, ε; Και μακριά απ’ όσους μας υπόσχονται με στόμφο: “Εσένα θα σε σώσω!”

Για τους λάτρεις του θαλάσσιου σκι και των λοιπών ευγενών αθλημάτων, η αγαπημένη μας Ρένα παραδίδει μαθήματα τύπου «δεν το βάζω κάτω», με τον Αλέκο Σακελλάριο, στο τέλος του βίντεο, να σχολιάζει τις επιδόσεις της…

Kαι για όσους προτιμούν πισίνα, προσοχή στα μακροβούτια! Και σ’ όσους “χουφτώνουν” γενικότερα…

 

Επιστρέφοντας στον κοινωνικό αυτοματισμό και την κανονικότητά μας, κάνουμε μια στάση στην Ύδρα;

Ευτυχία: Μένη, τι σκεφτόσαστε όταν πηγαίνουμε μαζί στη θάλασσα;

Κλεομένης: Τις ρουφήχτρες!

Κι αν είναι να διαλέξω σε “Kούλη”, χίλιες φορές με τον Κούλη τον Εξαρχόπουλο, τον απατεωνάκο που κυνηγούσε προίκες και κληρονομιές.

Ας κάνουμε και μια στάση στον κοντινό Πόρο. Ο Στέφανος Αυγερινός και τα κορίτσια του. Το τελευταίο πλάνο του βίντεο, ταιριάζει και στη διάθεση των ημερών. “Πέντε για να μην σας τα χρωστάω!”

Τελειώνουμε με τον ύμνο του καλοκαιριού, δια στόματος Πόπης Μαρέλη, την εποχή που “Υπήρχε και φιλότιμο” και πολιτικοί που παραιτούνταν αηδιασμένοι απ’ τη σαπίλα και τα σκάνδαλα. Μόνο στις ταινίες αυτά, παιδιά…

Υπέροχο καλοκαίρι να έχετε και προσοχή στις πάσης φύσεως “ρουφήχτρες” ♥

Ο εκρηκτικός πολτός

 

Οι τράπεζες είναι ληστές. Αυτό δα το ξέρουμε από τον καιρό που ο Μπέρτολντ Μπρεχτ είχε θέσει το περίφημο ερώτημα εργασίας (προκειμένου να απελευθερώσει την απάντηση), στην «Όπερα της πεντάρας»: «Τι είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;»

 Οι τράπεζες είναι ληστές και όπως οι ληστές μοιράζουν τα κέρδη. Κοντά 700 εκατομμύρια μοίρασαν σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, χωρίς να παίξει βλέφαρο. Τριάντα εκατομμύρια δίνουν κάθε χρόνο στον Μητσοτάκη για να μπορεί το κόμμα του να τους αφήνει να ληστεύουν, δια νόμου, απίστευτα ποσά.

Όμως ο εκδότης Σάμης Γαβριηλίδης χρωστούσε. Χρωστούσε γιατί δεν διαχειρίστηκε σωστά το χρέος όλων μας στις λέξεις, τις έννοιες, τα αισθήματα και τα νοήματα. Γιατί προσπάθησε να ξεπληρώσει με βιβλία το χρέος του σε ένα αριθμό: τον αριθμό του Άουσβιτς στο χέρι της μάνας του. Δύσκολη πληρωμή σ’ αυτή την παγκόσμια «Όπερα της πεντάρας» που παίζεται χωρίς διακοπή σε όλη τη γη και το «χρήμα» για να την δεις είναι πάντοτε το αίμα.

Οι τράπεζες λοιπόν, περίμεναν να πεθάνει ο Σάμης και όπως όλοι οι ληστές που τιμούν την ιδιότητά τους, για μιας πεντάρας χρέη, μπήκαν εν κρυπτώ και ξαφνικά στον αγαπημένο χώρο των εκδόσεων και τον ρήμαξαν. Και πολτοποίησαν όλα τα βιβλία που βρήκαν στις αποθήκες. Δεν ειδοποίησαν τους δημιουργούς να αγοράσουν έστω με κάποιο συμβολικό αντίτιμο τα έργα τους. Δεν ειδοποίησαν καν τους οικείους του να πάρουν τα προσωπικά τους αντικείμενα. Ανάμεσα στα πολτοποιημένα βιβλία και η ποιητική μου συλλογή «Τα επίχειρα της προοπτικής» (2010). Αμ τα είδαμε πολλές φορές τα επίχειρα όταν κοπιάζεις για την προοπτική. Αντί για θρήνο όμως, προτιμώ να δημοσιεύσω ένα από τα πολτοποιημένα μου ποιήματα, συγκεκριμένα το τελευταίο της συλλογής. Πού να το ήξερα Σάμη ότι θα γινόταν προφητικό…

Σπασμένη σιωπή

Δεν είναι ομιλία, είναι μια απειλή νοσοκομείου:

Τεράστιες λέξεις σωριασμένες στα υπόγεια·

Κανένας δεν γίνεται να ξαπλώσει πάνω τους.

Η Ιστορία προόδευσε, δεν χρειάζεται τις παλιές της λέξεις.

Η Ιστορία δεν χρειάζεται την σιωπή

Τις λέξεις που σωριάστηκαν πάνω στην σιωπή

Και με το βάρος τους την έσπασαν.

Περνούνε τώρα οι διοικητικοί υπάλληλοι

Και τις καταμετρούνε τις λέξεις της σιωπής

Τις άχρηστες σπασμένες λέξεις:

Τόσο ύψος, τόσο μήκος, τόσο αίμα,

Τόση σιωπή μέσα στη σιωπή.

Οι υπάλληλοι κλειδώνουνε τις λέξεις.

Φεύγουν. Σβήνουν τα φώτα.

Ακούγεται ο ήχος. Έφυγαν.

Κι όλες οι άχρηστες λέξεις

Απλώς δεν υπάρχουνε μέσα στο σκοτάδι.

Στο τελευταίο τους σκοτάδι.

Γιατί αύριο, σύμφωνα με το πρωτόκολλο,

Θα έρθουν οι αρμόδιοι υπάλληλοι και θα τις καταστρέψουν

Για να μην πιάνουν τόπο στις κραυγές

Και στις αιφνίδιες μεταστροφές των αισθημάτων

Στο κάτω δέρμα, στο μέσα χώμα και αλλού:

Σε άλλες πατρίδες πεποιθήσεων.

Αύριο λοιπόν οι υπάλληλοι του δημοσίου συμφέροντος

Θα σπάσουν μια – μια την σιωπή των λέξεων,

Θα συντάξουν το σχετικό έγγραφο καταστροφής

Των άχρηστων υλικών.

Αρμοδίως.

Σφραγίδα. Υπογραφή. Τέλος.

Αυτό είναι το ποίημα, όμως νομίζω πως χρειάζεται και ένα υστερόγραφο προς τους βάρβαρους των τραπεζών: Κρατάτε το αμβλύ χαλύβδινο όργανο που πολτοποιεί κάθε κόπο, κάθε αίσθημα, κάθε νόημα: το κέρδος. Κρατάμε το αιχμηρό όργανο που τρυπάει κάθε σκοτάδι: ένα μολύβι. Κρατάτε μπακαλοτέφτερο. Κρατάμε ποιητικές συλλογές. Κοιτάτε πως να κρύψετε τα κλεμμένα. Αδημονούμε να δείξουμε τον πακτωλό του κέρδους που αναβλύζει από τις λέξεις. Ανήκετε σε συμμορία. Ανήκουμε στο μέγα έθνος των απογόνων του Ομήρου, ανήκουμε στον παγκόσμιο πληθυσμό των λυπημένων, στην «απέραντη μειονότητα» (κατά Χουάν Ραμόν Χιμένεθ), που πάντα προχωράει. Είστε οι δούλοι του Ξέρξη που μαστιγώνουν τη θάλασσα για να την τιμωρήσουν. Είμαστε η θάλασσα. Πώς είναι δυνατόν να μας νικήσετε;

Και να το ξέρετε: τα ποιήματα που πολτοποιήσατε, είναι η κρίσιμη μάζα που θα σας τινάξει στον αέρα. Ρωτήστε και τους Ναζί.

Κώστας Καναβούρης - ARTInews

Πηγή

“Ζεϊμπέκικο, ο χορός των χορών!” *

 

“…Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον.

Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για
τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι, ν' ανοίξει η γη να μπει…

”…Ο σωστός [άντρας] χορεύει άπαξ· δεν μονοπωλεί την πίστα. Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το Πάτερ Ημών. Τα είπες όλα με τη μία...”

Διονύσης Χαριτόπουλος

(απόσπασμα κειμένου του που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ το 2002)

*Ο τίτλος της ανάρτησης είναι απόφθεγμα του Γιάννη Τσαρούχη που λάτρευε το ζεϊμπέκικο και το αποτύπωσε σε πολλά έργα του

Φωτογραφία: Πάρις Πετρίδης

 

 

                                                                      Ο Ζεϊμπέκης του Γιάννη Τσαρούχη