Πέμπτη 10 Οκτωβρίου 2013

"Χάρηκα που γνωριστήκαμε!..."

 photo: http://www.thisiscolossal.com/2011/09/
alexis-perevoschikov/
Το πρώτο βήμα, το δεύτερο, το τρίτο… στο τέταρτο κοντοστέκεται. Ακουμπάει στο τροχήλατο στήριγμα που έχει μπροστά της, προφασιζόμενη ότι ξεκουράζεται. Μούφα ξεκούραση. Η ματιά της βολιδοσκοπεί το στόχο της. Ως εκεί που πρέπει να φτάσει. Στις πλαστικές καρέκλες. Ξανά βάδισμα. Τα πόδια της διαγράφουν ξέφρενες τροχιές στον αέρα και επανέρχονται με γδούπο στο έδαφος. Τα καρφώνει με δύναμη. Να σιγουρευτεί πως πατάνε στέρεα. Πως μπορεί να στηριχτεί πάνω τους. Μια σπάνια ασθένεια. Αδιάφορα τα «πώς» και τα «γιατί».

Ξοπίσω μια φίλη της. Δυο φιγούρες που βηματίζουν αργά, ανάμεσα σ’ ένα πλήθος που περπατάει με άνεση. Δυο ζευγάρια χέρια αγκυλωμένα. Σώματα που ακροβατούν πάνω σε αδύναμα πόδια, σα μωρά που κάνουν τα πρώτα τους δειλά βήματα. Και δυο κατακόκκινα χαμόγελα που λάμπουν διαρκώς. Κι ας μην μπορούν να μιλήσουν με ταχύτητα και ευκρίνεια. Εκείνες χαμογελούν, φλυαρούν και διανύουν την προσωπική τους οδύσσεια για να φτάσουν στον προορισμό, που για μας είναι το δεδομένο. Να πάρουν από μια καρέκλα για να παρακολουθήσουν τη συναυλία που θα ξεκίναγε σε λίγη ώρα.

Σε κάποιο φεστιβάλ νεολαίας. Κάποιο καλοκαιριάτικο σούρουπο. Λίγο πριν ξεκινήσει η μουσική σκηνή. Παρέες, περίπτερα, μυρωδιές, χρώματα, ήχοι, φωνές, γέλια και συζητήσεις. Με την παρέα μου καθισμένοι σ’ ένα πεζούλι, ν’ αμπελοφιλοσοφούμε και να βαθυστοχαζόμαστε. Απάνω στην κουβέντα κι ενώ ο Μήτσος μας εξηγεί περί ντεμέκ επαναστατών που οργανώνουν πογκρόμ για τους μετανάστες, συμβαίνει το αναπάντεχο. Το τροχήλατο μεταλλικό «Πι» γλιστράει στα σκαλιά κι ένα σώμα εκσφενδονίζεται και σκάει μπροστά μας. Τρέχουμε όλοι πανικόβλητοι. Η μόνη που διατηρεί το χαμόγελό της είναι το κορίτσι που έπεσε. Μάτωσε το χέρι της, μελάνιασε, το καρότσι είχε σκάσει στα πόδια της κι εκείνη χαμογέλαγε. Όση ώρα προσφέρουμε τις αυτοσχέδιες πρώτες βοήθειες, εκείνη μας καθησυχάζει στη γλώσσα της. «Είμαι μια χαρά… όλα καλά… σας ευχαριστώ πολύ»!... Μιλάει συλλαβιστά, το κεφάλι της ανασηκώνεται μονόπλευρα, κάνει συσπάσεις,  γελάει και ακουμπάει διαρκώς το χέρι της, στο μέρος της καρδιάς της. Πόσα ευχαριστώ, μεταγλωττισμένα στη γλώσσα μας, δεν μας είπε! Πόσα πολλά!...

Την συνοδεύουμε ως το χώρο της συναυλίας. Ακούω ένα σύρσιμο πίσω μου. Γυρίζω το κεφάλι μου και διαπιστώνω πως η φίλη της ερχόταν ξοπίσω μας, σέρνοντας δυο πλαστικές καρέκλες. Αφήνω την τραυματισμένη και τρέχω να βοηθήσω στο κουβάλημα. Λέξεις σκόρπιες, φράσεις δίχως νόημα, έτσι για να γεμίσω το κενό της διαδρομής.
-Φίλες είστε;
-Πώς ήρθατε ως εδώ;…Πώς θα φύγετε μετά;… Είναι γνωστός ο ταξιτζής;
-Είναι καλά η φίλη σου; Χτύπησε πολύ…Μήπως να πάμε σ’ ένα ιατρείο;
-Θέλετε κάτι να σας φέρουμε;

Ανένδοτη να μου δώσει τις καρέκλες. Επιμένει να τις κουβαλήσει μόνη της. Εγώ με ύφος ανακριτή, να βομβαρδίζω με ερωτήσεις. Απελπίζεται μαζί μου, αλλά δεν χάνει την ψυχραιμία της. Με πιάνει απ’ τον ώμο και καρφώνει το βλέμμα της στο δικό μου. Με ρωτάει τ’ όνομά μου. Μου λέει το δικό της. Ντρέπομαι που δεν καταλαβαίνω με την πρώτη αυτά που μου λέει. Το αντιλαμβάνεται. Κάνει την ίδια κίνηση που έκανε λίγο πριν η φίλη της. Ακουμπάει το χέρι στο μέρος της καρδιάς της. Πολλές φορές. Xαλαρώνω. Την παρατηρώ. Γύρω στα είκοσι, με πρόσωπο μαντόνας. Ντυμένη στα νεανικά της τζιν και διακριτικά μακιγιαρισμένη. Φρέσκια και μοσχομυριστή. Γεμάτη πάθος. Τα μάτια της καίνε. «Είμαστε καλά!... Ακμαίες-ακμαιότατες!... Απόψε παίζει ντραμς το ξαδέρφι μου…. Δεν χάνουμε ποτέ συναυλία του…».

Μου είπε κι άλλα. Πως δεν τους αρέσει ν’ αράζουν σπίτι, ανακατεύονται με τα κοινά, συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, σπουδάζουν και επιδιώκουν να είναι διαρκώς με φίλους. Εγώ κολλημένη στις εμμονές και τις φοβίες μου, να επιμένω για βοήθεια. Κι αυτή, δως του να χαμογελάει και να με ρωτάει πώς βλέπω την πολιτική κατάσταση κι αν στην περιοχή μου γίνονται κινήσεις και πρωτοβουλίες από πολίτες…

Σ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας, έριχνα κλεφτές ματιές πίσω μου. Ματιά και μικροκλοπή. Δήθεν για να βεβαιωθώ πως είναι καλά με την παρέα τους. Στην πραγματικότητα, μάζευα τη λεία μου. Θαυμασμό, έμπνευση, προτροπή και ενθουσιασμό. Με αναποδογυρισμένες τις κοσμοθεωρίες μου, παραδέχτηκα πως η Κομαντάντε-Σύλβια με πήρε απ’ το χέρι και με τα αργά της βήματα, πήγε τη ζωή μου λίγα βήματα μπροστά. Δίχως ατέρμονες αναλύσεις και τσιτάτα, αλλά συλλαβή-συλλαβή, μου ψιθύρισε πως η επανάσταση δεν είναι μια ημερομηνία, μια πλατεία ή ένας δρόμος. Είναι προσωπική υπόθεση. Είναι στάση ζωής!

Η ιστορία είναι αληθινή.
Το όνομα φανταστικό.
Η εμπειρία αληθινά φανταστική!...


 

55 σχόλια:

  1. Καλημέρα Μαρία!
    Όντως αληθινά φανταστική εμπειρία. Αυτές οι συναντήσεις είναι που μας ταρακουνούν και μας παραδειγματίζουν για μια ζωή. Σ' ευχαριστούμε που το μοιράστηκες μαζί μας! Φιλιά μεταμεσονύκτια ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ για το μοίρασμα. Διπλή η χαρά μου Μαρώ μου, όταν τέτοια "διαμάντια" τα μοιράζομαι με φίλους.
      Καλό βράδυ!

      Διαγραφή
  2. Mαρία μου έχεις ένα ιδιαίτερο τρόπο να ξυπνάς τον άνθρωπο μέσα μας.
    Δασκάλα ανθρωπιάς με ξεχωριστό ταλέντο.
    Να είσαι καλά κορίτσι μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Απλά παρατηρητής...
      Συμβαίνουν γύρω μας μικρά θαύματα.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Φλώρα μου!

      Διαγραφή
  3. ΥΠΕΡΟΧΟ.....!!
    Ειδες λοιπον..!!
    Αληθινα, αυτο πιστευω,κι εγω..ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ...!!
    Η επανασταση..Ειναι προσωπικη υποθεση...
    Ειναι σταση ζωης...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πόσο μ' αρέσει όταν ταυτίζονται οι στάσεις μας... Να'ξερες!
      Πρότυπο σ' έχω Μαχαίρη!

      Διαγραφή
  4. Καλή μου φίλη· χαίρομαι πολύ που βρέθηκα αυτήν την ώρα στο blog σου!
    Πολύτιμη εμπειρία.
    Και ναι. Η επανάσταση είναι στάση ζωής!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννούλα μου... τιμή μου και καμάρι μου η μεταμεσονύχτια επίσκεψη και τα σχόλια σου!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  5. η μόνη αναπηρία είναι αυτή του μυαλού. που ποτέ δεν επαναστάτησε. που ποτέ δεν έσυρε μόνο του καρέκλες, που ποτέ δεν έβαλε ένα χέρι-τριαντάφυλλο στο μέρος της καρδιάς...

    όμορφο μου πλάσμα, σ' ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Χάρηκα που σε βρήκα στο δικό σου σπιτάκι Μαρία μου
    και για ότι διάβασα (αν και με δυσκολία ομολογώ...ή είμαι πολύ κουρασμένη ή χρειάζομαι γυαλιά!!!!παίζουν και τα δυο!!!!)Χειμωνιάζει και το απάγκιο σου σίγουρα πάντα θα έχει "φιλέματα"!Καλορίζικο να είναι έστω και καθυστερημένα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον η γραμματοσειρά φταίει... Μου την "είπε" και το Αγριόμελο πιο κάτω...
      Καλώς ήρθες Ελενάκι μου και υπόσχομαι στο μέλλον μεγαλύτερα και πιο έντονα γράμματα...
      Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό ;-)

      Διαγραφή
  7. Δε φοβουνται να ζησουν...απλο δεν ειναι?
    Κι εμεις ακομα να συνειδητοποιησουμε
    πως εχουμε δυο χερια....
    ενα για εμας ..
    κι ενα για τους αλλους..
    Ειμαστε μιζερα γκολουμ χωμενα στα σκοταδια μας....

    Συνεχισε να κλεβεις την λεια σου....
    εστω κι εμμεσα ας γινουμε πλουσιοι

    ασχετο υγ....ταγραμματακιασουειναιηεκδικησηγιαταμηδιαστηματαμου?

    Καλημερα απο καρδιας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχεις έναν τρόπο... ακόμα και σ' ένα υστερόγραφο δίχως διαστήματα, στριμώχνεις όλες τις ουσίες σου...
      Λοιπόν, μήνυμα ελήφθη και ζητώ συγνώμη για την εξάσκηση όρασης που σας υπέβαλα νυχτιάτικα.
      Διαισθάνομαι πως έμμεσα, "κλέβεις" κι εσύ κατά καιρούς.
      Να γίνω ο κλεπταποδόχος σου;

      Διαγραφή
  8. Εμπειρία ζωής αυτά τα συναπαντήματα, το μεγαλείο του ανθρώπου !!!!Το έχω βιώσει και πάντα νιώθω μηδαμινή και απειροελάχιστη μπροστά σ΄αυτές τις υπέροχες υπάρξεις..... σ΄ευχαριστώ που μοιράστηκες μαζί μας αυτή την εμπειρία με το εξαιρετικό σου κείμενο.......Μαρία σε φιλώ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τύχη να ζεις τέτοιες στιγμές!
      Δεν γινόταν να το κρατήσω για πάρτη μου.
      Ήθελα να "κεραστούμε" όλοι. Χαίρομαι αν κατάφερα στο ελάχιστο, να μεταφέρω τη συγκίνηση εκείνης της βραδιάς.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Κλαυδία μου!

      Διαγραφή
  9. Η πραγματική μας επανάσταση είναι η καθημερινή αναμέτρηση με τον εαυτό μας. Εκεί μετράμε κουράγια και απαντοχές, πίστη και θέληση. Η κοπέλα της ιστορίας σου την επανάστασή της την είχε κάνει καθημερινό βίωμα. Γι' αυτό εξέπεμπε γύρω της τη σιγουριά, την αποφασιστικότητα και την αισιοδοξία για τη ζωή.

    Συλλογίζομαι, αντίστοιχα, πόσο ανέτοιμοι είμαστε γι' αυτές τις επαναστάσεις της καθημερινότητας που μας τοποθετούν απάναντι στον εαυτό μας, τα πάθη και τις αδυναμίες μας, τις ιδεοληψίες και τις εμμονές μας. 'Ισως γι' αυτό διατυμπανίζουμε δεξιά κι αριστερά μιαν κούφια κι ατελέσφορη επαναστατικότητα, μιαν επανάσταση για τους άλλος και κατά των "άλλων", ακριβώς για να κρύψουμε και ν' αποφύγουμε την αδυναμία μας να επαναστατήσουμε αλλάζοντας πρώτα τα στραβά κι ανάποδα του ίδιου μας του εαυτού.

    'Αλλο ένα θαυμάσιο κείμενό σου, Μαρία. Σ' ευχαριστώ για τη δυνατότητα που μου πρόσφερες, να καταθέσω κάποιες σκέψεις που μου προκάλεσε η ανάγνωσή του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τον ίδιο ακριβώς συλλογισμό έκανα κι εγώ Ευάγγελε. Και τις ίδιες διαπιστώσεις...
      Να'σαι καλά Ευάγγελε!

      Διαγραφή
  10. Καλημέρα Μαρία. Αληθινά συγκλονιστική εμπειρία. Και πολλά θέματα. Περί επανάστασης, διαφορετικότητας κι ισότητας, απαγκίστρωσης από το προσωπικό μας είναι. Τροφή για σκέψη κι όχι μόνο.
    Καλή συνέχεια να έχεις! Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι όντως Μαριλένα μου, βγήκαν πολλά στην επιφάνεια μ' αυτό το αναπάντεχο ατύχημα.
      Κι ήταν ένα δυνατό μάθημα για μένα. Εκεί που νόμιζα ότι πήγα να βοηθήσω, βγήκα στο τέλος επωφελούμενη!
      Σ' ευχαριστώ από καρδιάς για την επίσκεψή σου!

      Διαγραφή
  11. Εξαίσιο κείμενο, που, απέδωσες την εμπειρία σου Μαρία με διαφωτιστικό τρόπο ! Γόνιμος κι εκρηκτικός ο λόγος σου, μας ξενάγησε βήμα-βήμα στην αναπηρία του μυαλού μας και στην ομηρία των δεδομένων μας. Μαθήματα ζωής από παιδιά, που γειώνονται στο έδαφος της αξιοπρέπειας. Μακάρι να αφυπνιστούμε απ' το μόχθο της δύναμης τους!
    Να είσαι πάντα καλά και να φωτίζεις τις πλάνες σκέψεις μας! Τα φιλιά, τον σεβασμό και τον θαυμασμό μου!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου το μυαλό μας δεν είναι γυμνασμένο. Ανάπηρο όχι, απλά δεν το εξασκούμε όσο χρειάζεται. Δεν χάνω τις ελπίδες μου...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα!

      Διαγραφή
  12. Συγκλονιστικό το κείμενό σου
    υπερτονίζει την έννοια του "ανθρώπου"
    και το μεγαλείο της ψυχής του
    Σε παρακολουθώ πάντα και μου αρέσεις πολύ

    φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Ελένη μου!
      Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς!!!

      Διαγραφή
  13. Όντως αληθινά φανταστική εμπειρία... και συγκλονιστική, θα έλεγα - ένα μάθημα ζωής.
    Σ΄ευχαριστούμε που τη μοιράστηκες μαζί μας. Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ σας ευχαριστώ όλους!
      Ό,τι μοιράζεται... ό,τι κι αν είναι αυτό, διαδίδεται, παραδειγματίζει και εμπνέει...
      Σ' ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!

      Διαγραφή
  14. Πω πω...... Λιώμα έγινα με τις πεζότητες που ασχολούμαι Θεέ μου......... Τελικά, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο........... Σε φιλώ γλυκά "Κανελλάκη" μου!.... Καλό σου βράδυ! :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γι αυτό σου λέω!... Άσε τις πεζότητες και πιάσε τις ποιότητες!
      Ζουν ανάμεσα μας...
      Καλό βράδυ Πετροκόριτσο!

      Διαγραφή
  15. Μαράκι μου απιστευτα μαθήματα!
    Και κάθεσαι και σκέφτεσαι με τι ασχολούμαι Χριστέ μου.
    Μας συγκλόνισες πάλι!!
    Ωραίο χαστούκι μας έδωσες.
    Χρειαζόταν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις τι χαστούκια έφαγα εκείνο το βράδυ!...
      Τζανετάκος (αγαπημένος!) ένιωθα...
      Έτσι, να βαράμε ο ένας τον άλλο, να μείνουμε ξύπνιοι Ελενάκι μου!

      Διαγραφή
  16. Αλήθινό και ανθρώπινο.... Έχεις τον τρόπο πάντα να αφυπνίζεις! ;)
    Φιλάκια πολλά Μαρία μου! :))))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Είναι και δική μου αίσθηση πως άνθρωποι με προβλήματα υγείας έχουν έναν ιδιαίτερο τρόπο να αντιμετωπίζουν τα δύσκολα και να στέλνουν μηνύματα.
    Μια κατάσταση που οι περισσότεροι από εμάς τους …«υγιείς» θα την αντιμετώπιζαν με γκρίνια, μιζέρια, βρισιές, η κοπέλα την υποδέχτηκε σχεδόν χαμογελώντας!
    Και πάνω απ’ όλα με αξιοπρέπεια!
    Τι καταλάβαμε;
    Μάλλον … ποιος έχει το πρόβλημα!

    Έχεις μοναδικό χάρισμα να ‘φωτογραφίζεις’ και να αποτυπώνεις τη ζωή που περνάει από μπροστά σου. Απλές καθημερινές στιγμές που από τους περισσότερους θα περνούσαν απαρατήρητες, καταφέρνεις και τις κάνεις μικρά βιβλιαράκια!
    Να είσαι πάντα καλά.
    Είσαι από τους ανθρώπους που πραγματικά αισθάνομαι τυχερός που γνώρισα στο διαδίκτυο.
    Δεν είναι φιλοφρόνηση, δεν έχω μάθει να κάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Έχω μια μοναδική διαστροφή, να παρατηρώ τους ανθρώπους. Μόνο αυτό...
    Δεν θα σου πω ευχαριστώ, γιατί δεν χρειάζεται.
    Καταλαβαίνω, ταυτίζομαι, συναισθάνομαι κι ευγνωμονώ το διαδίκτυο!...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Δηλώνεις απλώς παρατηρητής Μαρία μου!
    Αχ να είχα την ικανότητα σου να παρατηρώ με τον δικό σου μοναδικό τρόπο,που δεν αφήνει να περάσει τίποτα που διαισθάνεται ότι αξίζει να μην προσπεράσει.
    Να είσαι καλά Μαρία μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εσύ παρατηρείς άλλα... Η μία συμπληρώνει την άλλη Χριστινάκι μου :-)
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  20. Τα είπες όλα μέσα από μια φράση σου Μαρία μου: είναι στάση ζωής! Μαι στάση ζωής που δηλώνει ότι η αξιοπρέπεια είναι σιωπηρή. Μια στάση ζωής ενάντια σε στερεότυπα και προκαταλήψεις.
    Εξαιρετική η καταγραφή σου!
    Σε ευχαριστώ για αυτό το υπέροχο μάθημα που μας μετέφερες!
    Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σε είχα στο μυαλό μου εκείνες τις ώρες.
      Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά σε σκεφτόμουν διαρκώς...
      Και την δική μου αγάπη και εκτίμηση!

      Διαγραφή
  21. Συγκλονιστική η εμπειρία σου και η αφήγησή σου Μαρία μου ! Εχω διαπιστώσει ότι οι άνθρωποι με κάποια προβλήματα , έχουν μια πολύ αξιοπρεπή στάση ζωής , μαθαίνουν να αυτοεξυπηρετούνται και το κάνουν με αξιοπρέπεια ! Θαυμάζω απέραντα την συναισθηματική τους νοημοσύνη !
    Επίσης και την δική σου ευαισθησία να καταγράψεις ΄΄ότι είδες΄΄
    Καλό Σ/Κ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συναισθηματική νοημοσύνη Νικόλ μου, πολύ σωστά το έθεσες!
      Είναι σε απόλυτη επαφή με τα συναισθήματά τους και τα εκφράζουν μ' έναν αφοπλιστικό τρόπο...
      Να'σαι καλά, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  22. Υπέροχο κείμενο γεμάτο αλήθειες κι ανθρωπιά...η Βίκυ με κάλυψε απόλυτα...
    Δανείζομαι τα λόγια της..."η μόνη αναπηρία είναι αυτή του μυαλού που ποτέ δεν επαναστάτησε, που ποτέ δεν έσυρε μόνο του καρέκλες, που ποτέ δεν έβαλε ένα χέρι-τριαντάφυλλο στο μέρος της καρδιάς..."

    Καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καλησπέρα Μαρία μου! Σε περιμένει βραβειάκι στο σπιτάκι μου! Φιλιά !! Καλό σ/κ να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Καλημέρα Μαρία! Συγκλονιστικό το κείμενό σου! Κι αυτό που έζησες εμπειρία ζωής! Αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν ν' αγωνίζονται, Μαρία, από τη στιγμή που γεννήθηκαν! Τα συγχαρητήρια και οι ευχές μου, αν τις χρειάζονται, ανήκουν σ' αυτούς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Καλησπέρα (πια) Σοφία μου!
    Μου άρεσε πολύ η τελευταία σου πρόταση!!!
    Είναι όλη η ουσία τελικά.
    Σ' ευχαριστώ πολύ, να έχεις μια καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. και το αποτέλεσμα ιδανικό ... συμφωνώ μαζί σου! καλημέρα καλή εβδομάδα ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Γεια σου Μαράκι μου! Καλημέρα και καλή εβδομάδα να έχεις!
    Όταν έχεις χρόνο θέλω να δεις αυτο: http://ekfrastite.blogspot.gr/2013/10/blog-post_2070.html
    Σε αφορά γιατί σου έχω κάνει αφιέρωση! Φιλάκια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Υποκλίνομαι στις ευαισθησίες σου και στα μαθήματα
    που μας δίνεις με τα υπέροχα κείμενά σου

    Αυτή οι άνθρωποι έχουν κάνει τρόπο ζωής την επανάσταση
    το κακό είναι μόνο όταν έρθουν απέναντί μας
    το καταλαβαίνουμε και κατανοούμε βαθύτερα
    τα προβλήματά τους!
    Νομίζω φερόμαστε πολύ εγωιστικά!!


    Φιλάκια πολλά γλυκιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και ρατσιστικά πολλές φορές...
      Και είναι απ' τις χειρότερες μορφές αυτή!

      Φιλιά Ζουζού μου!

      Διαγραφή
  29. καλημερα! :)
    σου εχω δυο βραβειακια σπιτι μου να παραλαβεις! θα χαρω! φιλακιααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Το είχα διαβασει Κανελλακι μου την ημερα που το έγραψες.. αυτό..... εγραψα το σχολιο μου .. αλλα μαλλον με συγκλόνισε τοσο πολύ η ιστορία αυτων των κοριτσιων.. που ξεχασα να πατήσω αποθυκευση... φουσκωσε τόσο η καρδιά μου...απο συναισθημα για την δύναμη αυτων όλαν των ανθρώπων.. που εχουν κανει το χαμόγελο και την ευγενεια σταση ζωής..!!! ας τους μιμηθούμε... Κανελλακι μου......φιλώ σε..!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να'σαι καλά Σμαραγδένια μου!
      Ακόμα προσπαθώ να συνέρθω απ' τη ζήλια μου. Απ' τα σμιξίματα και τις ωραίες στιγμές σας στον παραμυθένιο χώρο σας!
      Αυτό κι αν είναι ανατροπή!...
      Φιλιά πολλά και περιμένω το βαγονέτο να έρθει να με πάρει ;-)

      Διαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.