Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Tα μαθητικά τα χρόνια δεν τ’ αλλάζω με τίποτα

Στο λεύκωμα του λυκείου, είχα ζωγραφίσει με μολύβι τη μορφή του. Στη σελίδα  «Ο αγαπημένος μου ήρωας»,είχα γράψει με κόκκινο μαρκαδόρο το όνομά του. Κι από κάτω, είχα κολλήσει ένα μικρό γαρύφαλλο. Μαράθηκε στο πέρασμα του χρόνου, μα έχει απομείνει ένα ίχνος της αψάδας του. Να μου θυμίζει τους καυγάδες, τα πειράγματα και τις ατέλειωτες συζητήσεις με τους συμμαθητές μου. Ήταν η εποχή που ανακαλύπταμε ποιητές, γραφιάδες, στιχάκια, συνθήματα και επαναστάτες που σημάδεψαν την ιστορία στο πέρασμά τους. Οι τσάντες μας ήταν χακί στρατιωτικές και πάνω τους ζωγραφίζαμε το σήμα της ειρήνης και φράσεις του Οστρόφσκι, του Ρίτσου και του Λουντέμη. Ονειρευόμασταν να «δέσουμε το ατσάλι» και δίναμε υποσχέσεις πως θ’ αλλάξουμε τον κόσμο. Θα τον κάναμε δίκαιο και ανθρώπινο.

"Κάνουμε αύριο κοπάνα;", έπεσε η πρόταση απ’ την Λένα. "Να γλυτώσουμε και το διαγώνισμα στη Χημεία". "Κι αν στραβώσει και το μάθουν οι δικοί μας;"... "Ωραία επανάσταση θα κάνουμε!", μου πέταξε στα μούτρα η κολλητή μου. Δεν ήθελα και πολλά για να συναινέσω στην πρότασή της. Με την Χημεία μας χώριζε ανέκαθεν ένα αβυσσαλέο μίσος. Ποτέ δεν κατάφερα να τη συμπαθήσω, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μου. Ίσως δεν βρέθηκε κι ο καθηγητής που θα με έκανε να την κατανοήσω, για να μπορέσω να την αγαπήσω στη συνέχεια. Οργανωθήκαμε λοιπόν, φτιάξαμε τον χάρτη απόδρασης και συμφωνήσαμε να κατέβουμε στο Μοναστηράκι. Αμερικάνικη αγορά (το ότι περιφέραμε το σύνθημα «Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι», το κάναμε γαργάρα εκείνες τις ώρες), καφεδάκι στο Θησείο, βόλτα στα παλιατζίδικα και επιστροφή με το τρένο για να είμαστε στην ώρα μας στο σπίτι. Με το φόβο και τις ενοχές να αιωρούνται σ’ όλη τη διάρκεια της βόλτας μας, επιστρέψαμε νωρίς το μεσημέρι με τον ηλεκτρικό. Αποχαιρετιστήκαμε έξω απ’ το σταθμό και κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας. Περνώντας απ’ την κεντρική πλατεία της περιοχής, έπεσα πάνω στον πατέρα μου. Θυμάμαι ότι κόπηκε η ανάσα μου. Στο μέτωπό μου ένιωσα ν’ αναβοσβήνει μια φωτεινή επιγραφή "Έκανα κοπάνα σήμερα!"... Το κατάλαβε. Ήμουν βέβαιη. "Να κεράσω ένα σάντουιτς;", μου είπε. "Μπα, δεν πεινάω…", του είπα άκεφα. Με αποχαιρέτησε χαμογελαστός για να γυρίσει στη δουλειά του. Γυρνώντας την πλάτη μου για να φύγω και να  ξεφωνίσω από ανακούφιση, τον άκουσα να μου λέει: "Την Κυριακή λέω να κατέβουμε μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Σου έχω υποσχεθεί ένα κασετόφωνο και κάτι κασέτες…". Θα πρέπει να έμεινα ακίνητη στη μέση του δρόμου για αρκετά λεπτά, με τους παλμούς μου να ακούγονται σαν συγχορδία κρουστών και τυμπάνων.

Αργότερα έμαθα πως το περιβόητο σχέδιο κοπάνας με την Λένα, είχε διαρρεύσει από μια φλύαρη γειτόνισσα που μας είχε δει να περιφερόμαστε στο κέντρο. Ίσως αν το παίζαμε στα δελτία ειδήσεων, το μυστικό μας να ήταν πιο ασφαλές. Ειδοποίησε αμέσως την μητέρα μου στη δουλειά της, κι αυτή με τη σειρά της τον πατέρα μου. Θα πρέπει να είχε στήσει καραούλι στο σταθμό από νωρίς. Μας είδε που κατεβήκαμε με την φίλη μου και καραδοκούσε για την "τυχαία" μας συνάντηση. Η μητέρα μου δεν ήταν τόσο ευγενική μαζί μου. Αλλά με τον πατέρα μου υπήρχαν μυστικοί κώδικες. Εκείνη την Κυριακή, κατεβήκαμε όντως στο Μοναστηράκι και μου αγόρασε το πολυπόθητο κασετόφωνο. Τον ρώτησα για κασέτες, με το μαλακό βέβαια γιατί ήμουν ακόμα μουδιασμένη απ’ τα αποκαλυπτήρια. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αυθόρμητη απάντησή του και το κλείσιμο του ματιού του "Τι θα’λεγες να πάρουμε κανένα αντάρτικο; Γιατί εγώ, απ’ αυτά τα ξένα που ακούτε, δεν σου παίρνω!"

"Ναι. Να πάμε στο Ίλιον το βράδυ.
 Οι ήρωες εκεί έχουνε κόκκινα μάγουλα
 και πάντα νικάνε στο τέλος"… 
Έγραφε η Κατερίνα Γώγου εκείνα τα χρόνια. Την αγάπησα μέσα απ’ τα ραβασάκια της ψαγμένης μου φίλης. Με βομβάρδιζε με καλλιγραφημένα σημειώματα και αφιερώσεις στις πρώτες σελίδες των σχολικών μας βιβλίων. Ευτυχώς τότε δουλεύαμε καλά το στυλό και το χαρτί. Κι αν δεν υπήρχαν like, ωστόσο είχαμε τους αδιάρρηκτους κώδικές μας στη φιλία και στη συντροφικότητα.



Πριν εξήντα δύο χρόνια, στις 30 του Μάρτη του 1952, ημέρα Κυριακή όπως και φέτος, ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, έπεσαν νεκροί απ’ τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.

Ακόμα κι οι Γερμανοί επί κατοχής, δεν έκαναν εκτελέσεις τις Κυριακές. Το καθεστώς Πλαστήρα και το παλάτι, δεν σεβάστηκαν ούτε το στοιχειώδες. Κυριακή, στις τέσσερις το ξημέρωμα, μέσα σε πηχτό σκοτάδι και υπό το φως των προβολέων, μήπως και τους δει η μέρα και φρίξει, έγινε η εκτέλεση.

Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των τεσσάρων μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.
"Νίκο σήκω!"
Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:
"Πάμε για καθαρό αέρα;"
"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση"


"Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα".

Ήταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, τον Φλεβάρη του '52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του.

Το κείμενο γράφτηκε με δύο αφορμές. Μια Πέτρα και μια μνήμη απ' τα πέτρινα χρόνια. Ευχαριστώ τον Πιο Πιστό Φίλο του Σκύλου που δημιούργησε αυτή τη μαγική συγκυρία. Να ξεφυλλίσω το παλιό μου λεύκωμα, μια μέρα μνήμης. Όχι προσωπικής, μα εθνικής.

Συμμετέχουν οι:

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από την Πέτρα
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/



59 σχόλια:

  1. Όμορφος συνδυασμός και δύσκολος!!! Αναμνήσεις σχολικές και ιστορικές!!!!!!!!! Μπράβο σου............
    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Άννα μου! Ο συνδυασμός έγινε αυτόματα και δίχως δεύτερη σκέψη, μιας και την ημερομηνία αυτή δεν την ξεχνώ.
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  2. Ψαγμένη και αγωνίστρια από νωρίς.......απόλαυσα τη διήγησή σου, ανέσυρε από τη μνήμη μου εικόνες και βιώματα "εκείνης" της εποχής,,,,,,σ΄ευχαριστώ Μαρία μου !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Του "γλυκού νερού" αγωνίστριες τότε, μα στις προσωπικές μας μάχες σταθήκαμε όρθιες και δεν αφήσαμε καμιά κρίση να επηρεάσει το αξιακό μας σύστημα. Τουλάχιστον αυτό...
      Να'σαι καλά ρε Κλαυδία, κι οι ευχαριστίες είναι μόνο δικές μου!

      Διαγραφή
  3. Αριστοτεχνική η σύνδεση της σχολικής εμπειρίας με τη σημερινή τραγική ημερομηνία, Μαρία. Και δίνεις γλαφυρά την «επαναστατική» εφηβική διάθεση της εποχής.
    Στα δικά μου αντίστοιχα χρόνια, και μόνο η προφορά τού ονόματος Μπελογιάννης θα ήταν αρκετή για πολυήμερη αποβολή και σχετική ανάκριση. Ο Λουντέμης ήταν άγνωστος.
    Όσο για την κοπάνα, η διαπίστωσή της συνεπαγόταν είτε αποβολή είτε 500 φορές «άλλη φορά δεν θα …». Ασφυκτικές συνθήκες.
    Από εκείνο το άκρο στα σχολεία μας, περάσαμε σιγά-σιγά στο άλλο άκρο τής χύμα αδιάφορης ελευθερίας…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άρη μου νομίζω πως ο Λουντέμης δεν ήταν άγνωστος, αλλά απαγορευμένος. Όποιος διακινούσε τέτοια βιβλία, ήταν στιγματισμένος. Τουλάχιστον από μαρτυρίες φίλων που έζησαν εκείνη την εποχή ως μαθητές ή φοιτητές.
      Πέτρινα τα χρόνια τότε, όπως τα περιγράφεις μέσα απ' την εμπειρία σου. Κι έχεις δίκιο πως περάσαμε στον άλλο πόλο, που η διαχείριση της απόλυτης ελευθερίας φαντάζει αδύνατη. Και κινδυνεύει να γίνει η χειρότερη μορφή χειραγώγησης.
      Σ' ευχαριστώ πολύ που έρχεσαι στην παρέα μας και (δια)φωτίζεις τις κουβέντες μας, με τη σοφία του λόγου σου! Να'σαι καλά!!!

      Διαγραφή
  4. Μία υπέροχη ανάρτηση, ένα υπέροχο μπλοκόσπιτο..τι μπορώ να πω..αισθάνομαι μηδαμινή μπροστά σε τέτοιες όμορφες παρουσίες που τιμούν το χώρο και τον βγάζουν από τη μετριότητα .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η αλληλοεκτίμηση είναι δρόμος διπλής κατεύθυνσης Αχτίδα μου (μα τι ωραίο όνομα!!!)...
      Δεν συμπαθώ τα κοινότοπα λόγια, θα σου πω μόνο πως χαίρομαι κάθε φορά που μια καινούργια "καρέκλα" προστίθεται στην παρέα μας κι ο κύκλος μεγαλώνει και ομορφαίνει...
      Καλώς όρισες στο Απάγκιο! Σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!!!

      Διαγραφή
  5. Από έφηβη είχες αρχίσει το χτίσιμο αυτής της εκπληκτικής προσωπικότητας λοιπόν!
    Για τον Μπελογιάννη δεν μας έμαθαν ποτέ στο σχολείο. Ευτυχώς που η μαμά μας πήγε σινεμά ( ένας θείος βαθιά πολιτικοποιημένος άνθρωπος της πρότεινε να το δουν τα παιδιά οπωσδήποτε) και είδαμε τον άνθρωπο με το γαρύφαλλο.
    Από τότε άρχισα να ψάχνω. Μόνη μου. Το χαμόγελο πριν την εκτέλεση μου έμεινε για πάντα χαραγμένο μέσα μου. Η αξιοπρέπεια. Η αντιμετώπιση του επερχόμενου θανάτου!
    Αλλά εγώ δεν είχα άλλα ερεθίσματα πιο πέρα. Δεν είχα τέτοια κλίκα γύρω μου.
    Πόσο διαφορετικές οι σχολικές μας αναμνήσεις. όμως η αντιπάθεια στη χημεία ...κοινή! ;-)
    Μαρία μου ....φεύγω για μια ακόμα φορά γοητευμένη!
    Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!
    Καλή Κυριακή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αριστέα μου, συναγωνίστρια και συμπάσχουσα (στη χημεία αναφέρομαι...), σ' ευχαριστώ πολύ-πολύ για όλα!
      Την ταινία παρεμπιπτόντως, την είχα πρωτωδεί στο σινεμά κι εγώ με τις θείες μου. Από ένα πακέτο χαρτομάντηλα είχαμε καταναλώσει εκείνο το βράδυ...
      Καλή βδομάδα να έχεις Αριστάκι μου!

      Διαγραφή
  6. Μαρία μου τα έδεσες υπέροχα!
    Την εμπειρία σου με τον πατέρα σου και την "επαναστατική" κοπάνα σου με την επανάσταση που ήταν αυτός ο άνθρωπος!
    Το μάθημα που έδωσε σε εκατοντάδες ανθρώπους!
    Τα λόγια του με είχαν επηρεάσει κάποτε πάρα πολύ και με άλλαξαν σαν άνθρωπο!
    Εμαθα να διεκδικώ τα πάντα όχι μόνο για μένα αλλά και για αυτούς που δεν μπορούν!
    Με έχει βάλει σε μπελάδες πολλές φορές αλλά με κάνει να κοιμάμαι πιο ήσυχη τα βράδια και να κοιτάω τους ανθρώπους και τον εαυτό μου στα μάτια!
    Με συγκίνησες πολύ σήμερα!
    Είσαι απο τους ανθρώπους που θα ήθελα να γνωρίσει και έχει η κόρη μου στην ζωή της!
    Και το εννοώ!
    Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά και ένα τεράστιο φιλί!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η κόρη σου είναι σε καλά χέρια ;-)
      Ευχαριστώ να σου πω; Λίγο είναι. Μακαρίζω την τύχη μου που κάποτε διάβαζα protagon... Μες στη στραβομάρα μου, βγήκε ένας θησαυρός.
      Να'σαι καλά ρε Ελενάκι, λεβεντιά καμαρωτή!!!

      Διαγραφή
  7. Καλημέρα Μαρία μου
    Είσαι μαστόρισσα του λόγου
    κι αριστοτεχνικά έδεσες την ιστορία
    με τις σχολικές σου αναμνήσεις!!!!
    Σαν σήμερα λοιπόν έσβησε ένα
    από τα πιο καθαρά χαμόγελα
    που μάταια προσπάθησαν να το
    σκυλεύσουν!!!!

    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε καλά τώρα, μη μιλάς εσύ για μαστόρια του λόγου...
      Σαν σήμερα λοιπόν μάτωσε η ιστορία μας. Φαίνεται πως είναι χαρακτηριστικό της φυλής μας. Τους άξιους και ικανούς, τους σκοτώνουμε. Τους ανίκανους και τους δωσίλογους, τους χειροκροτάμε.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Ελένη μου!

      Διαγραφή
  8. Εντάξει θα γίνω κοινότυπη και ίσως επαναλαμβάνομαι αλλά ... γράφεις ΥΠΕΡΟΧΑ!
    Φιλιά Μαράκι μου :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. και ενώ το έχεις κάνει τόσο δικό σου, μοιράζεται σαν άνεμος ... τα σέβη μου Μαράκι :) .. απολαμβάνω κάθε φορά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ να δεις πόσο απολαμβάνω τις "Ανορθογραφίες" σου κάθε φορά...
      Σ' ευχαριστώ ρε Χρήστο, με τιμάς μωρέ με την παρουσία σου εδώ! Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  10. Είμασταν ψαγμένοι εκείνα τα χρόνια.... πρέπει να είμαι μεγαλύτερη από εσένα αλλά πόσο μοιάζουν οι αναμνήσεις μας!!!! Και αυτή την κασέτα με τα Αντάρτικα από το Λημέρι του Τζαβέλα ακόμα την έχω!!! Όσο για τον Ήρωα Μπελογιάννη.... έβλεπε και αποκάλυπτε την ερήμωση της χώρας και τον αφανισμό του λαού από τους σωτήρες - κάτι σαν σήμερα δηλαδή - γιαυτό εκτελέστηκε, υπήρχαν βλέπεις πολύ σοβαροί λόγοι!!!
    Όταν μπορέσεις πέρνα από τον blog μου..... έχεις να παραλάβεις δωράκι!!!
    Πολλά φιλιά!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΄Το mail μου vicdroso@gmail.com, στείλε μου την διεύθυνσή σου για να μπορέσω να σου το στείλω!!!!

      Διαγραφή
    2. Με την ίδια κασέτα πορευτήκαμε Βίκυ μου, με τις ίδιες ανησυχίες και τα ίδια όνειρα...
      Συγκινήθηκα πολύ με τη σημερινή μέρα κι ήρθες κι εσύ και με αποτελείωσες!
      Να'σαι καλά ρε Βίκυ, πάντα δυναμική και μάχιμη!
      Τα φιλιά και την αγάπη μου!

      Διαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Γλυκού ή αλμυρού νερού επαναστάτες Κανελλάκι μου, τουλάχιστον διαβάζαμε ένα κάρο εξωσχολικά βιβλία, μαθαίναμε ιστορία, μας μάθαιναν οι γονείς μας για όσα έζησαν οι παππούδες μας, για τον πόλεμο, τον εμφύλιο, τον διχασμό, για ήρωες και ‘Εφιάλτες’… κάναμε σκονάκια τους στίχους του Ρίτσου, ακούμε Θεοδωράκη και έβραζε το αίμα μας… Την φλογερή έκθεση που έγραψα για το Πολυτεχνείο μου απαγόρεψαν να την διαβάσω στο σχολείο μου .
    Σαν τον Μπελογιάννη υπήρξαν δυστυχώς πάρα πολλοί που οδηγήθηκαν στο σκοπευτήριο. Αυτή η διχόνοια μας έφαγε και συνεχίζει να μας τρώει ακόμα και σήμερα … Αλλά εσύ με τις αναμνήσεις σου που κατέθεσες σήμερα, είναι σαν να έγραψες και των περισσοτέρων μας τις αναμνήσεις Μαρία μου κι ας μην έχουμε γνωριστεί μεταξύ μας… κι ας μεγαλώσαμε από ότι βλέπω σε αρκετά κοντινές γειτονιές…
    Με συγκίνησες Μαρία μου όπως με συγκινούν οι μνήμες μου όταν έρχονται να σκεπάσουν το μυαλό μου και να με γυρίσουν χρόνια πίσω.
    Σε φιλώ… σ’ ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μωρέ εσείς με συγκινείτε, είναι σαν να βρισκόμαστε ξαφνικά με κοινό παρελθόν και μνήμες. Στο σχόλιο σου, διακρίνω ένα κομμάτι δικό μου, σαν να περιγράφεις κάτι απ' τη ζωή μου. Τουλάχιστον ανήκουμε σ' αυτή την ευλογημένη φουρνιά νέων, που εμπνεύστηκαν από μεγάλους ποιητές, αλλά και απ' τις νωπές μαρτυρίες των γονιών μας για την κατοχή και τον εμφύλιο.
      Να'σαι καλά Λεβίνα μου, σ' ευχαριστώ που ήρθες σπίτι μου (έτσι νιώθω) και κεραστήκαμε τις σχολικές μας αναμνήσεις και τις εφηβικές μας ανησυχίες!

      Διαγραφή
  13. Αχ Μαρία, σε ευχαριστώ! Πολύ καλή η συγκυρία σε σχέση με τη δολοφονία του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Ακόμα και ο πανικός τους για να τον θανατώσουν μια ώρα αρχύτερα, έδειχνε πόσο τον φοβόντουσαν... Πάμε στα σχολικά μας τώρα: τουλάχιστον εσύ είχες κάνει κοπάνα κι ας μαθεύτηκε. Εγώ δεν τόλμησα να κάνω ποτέ, γιατί θα είχα φάει το ξύλο της αρκούδας... :( Οι μνήμες όμως πολύ κοινές Μαρία, βλέπεις η γενιά μας τα έζησε όλα... Να είσαι καλά και πολύ σε ευχαριστώ για τα συναισθήματα που μου προκάλεσες διαβάζοντας σε. Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Πετρούλα μου, εγώ σ' ευχαριστώ που (για πολλοστή φορά), συναντήθηκες με τη σκέψη μου και μου έδωσες την αφορμή να ξεθάψω το λεύκωμα, να θυμηθώ και να γράψω...
      Κρίμα που δεν έκανες κοπάνα, δεν το περίμενα αυτό από σένα ;-) Πλάκα κάνω, δεν ήταν εύκολη απόφαση εκείνο τον καιρό να κάνεις κοπάνα. Υπήρχε φόβος διάχυτος...
      Φιλιά γλυκά σου στέλνω!

      Διαγραφή
  14. Τι κοπανα κι αυτη! Επεισοδιακη! Λατρεψα ομως τον πατερα σου! Τσεκαρε πρωτα διακιτικα να βεβαιωθει οτι δεν ησουν με τιποτα "κακες" παρεες κι επειτα θυμηθηκε πως ειναι η εφηβεια! Πανεμορφη η αναμνηση σου και το δεσιμο που εστησες με την ιστορικη μας μνημη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς όπως τα γράφεις Πεταλούδα μου! Έγινε το check in και ακολούθησε το check out... Η μαμά βέβαια δεν ήταν τόσο ψύχραιμη, αλλά μου είχε απόλυτη εμπιστοσύνη. Άσε που στο βάθος, όλα αυτά τα κουτσουμπολιά της φέρνανε αναγούλα.
      Φιλιά γλυκά και ευχές για μια όμορφη νέα εβδομάδα!

      Διαγραφή
  15. Η κοπάνα θέλει ψυχή κοπέλα μου. Που πας ξυπόλητη στα αγκάθια της γειτόνισσας; Χάθηκε να φοράς μια κουκούλα, ένα κράνος, μια μπούργκα έστω!
    Αυτές οι γειτόνισσες όμως! Δουλειά δεν είχαν, κοίταγαν να φέρουν τα παιδιά των άλλων στον "ίσιο" δρόμο. Συνήθως βέβαια δεν κοίταγαν τα δικά τους, αυτό το άφηναν για τις δικές τους γειτόνισσες.
    Όσο για την Χημεία… Το χειρότερό μου! Δεν καταλάβαινα τίποτα όπως δεν καταλάβαινα και πότε στην πραγματική ζωή θα πάρω δοκιμαστικούς σωλήνες και καμινέτα να παραστήσω τον τρελό επιστήμονα.
    Ο Μπρεχτ είχε πει “αλίμονο από τους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες”. Αλίμονό μας Μαρία μου που μετά από 62 χρόνια όχι μόνο τιμούμε τον ήρωα, κάτι απόλυτα φυσιολογικό, αλλά εξακολουθούμε να τον έχουμε ανάγκη! Σα να μη πέρασε μια μέρα..

    ΥΓ: Συνδύασες διακριτικά τα πέτρινα χρόνια με τα χρόνια της αθωότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρο μου μακριά από γειτόνισσες και Χημεία! Κι από αλχημεία μη σου πω...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια και την παρέα σου! Εύστοχος όπως πάντα και διεισδυτικός ;-)
      Καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  16. Aχ!! τι μαθαίνω κάθε φορά που μπαίνω στο σπίτι σου.. Κανελλάκι μου... για τον Μπελογιανη .. μόνο απο την ταινία έμαθα. τα έδεσες και τα δύο θέματα.. όπως εσύ ξέρεις να το κάνεις... υπέροχα...να είσαι καλά ωραία χρόνια τα μαθητικά.. να τα φυλάτε στην καρδιά σας.. αν και τα δικά μου του δημοτικού είναι προ αμνημονεύτων χρόνων..χι.χι. καπου εκεί στην άκρη του μυαλού όλο και ξεπηδά καμιά ανάμνηση πότε πότε..χι.χι....φιλάκιααααααααααααααααααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ήταν όλα ρόδινα. Συνήθως θυμόμαστε μόνο τα ευχάριστα. Κι όμως, κάτω απ' την κρούστα, υπάρχουν και τα ζόρικα.
      Ρουλάκι μου ελπίζω να μοιραστείς κι εσύ κάποιες μνήμες σου απ' τα σχολικά χρόνια. Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον!
      Έστω, και με τη μορφή μαντινάδας. Έτσι, όπως μόνο εσύ ξέρεις να τις στήνεις ;-)

      Διαγραφή
  17. Έδεσες αριστοτεχνικά τα δύο θέματα μεταξύ τους... απόλαυσα να διαβάζω το κείμενό σου για άλλη μια φορά.
    Και θα το πω: παραδέχτηκα τον μπαμπά σου για το χειρισμό!
    Φιλιά πολλά!.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kι εγώ Έλλη μου. Πολλά χρόνια μετά κι αφού έγινα κι εγώ γονιός, τότε μόνο αναγνώρισα και εκτίμησα πολλά πράγματα.
      Να'σαι καλά Έλλη μου, καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  18. για ακόμη μια φορά έκανες αχτύπητο συνδυασμό!!! :)
    είμαι περίεργη αν έκανες ξανά κοπάνα μετά από αυτό!!! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ποτέ Εύη μου! Η εμπειρία αυτή ήταν οδυνηρή και δεν θα άντεχα ξανά τέτοιο καρδιοχτύπι. Ένιωσα πως πρόδωσα την εμπιστοσύνη τους και το έφερα βαρέως αυτό...
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  19. Ο τελευταίος νεκρός του εμφύλιου.

    Ας κάνουμε, Μαρία, ότι περνάει απ' το χέρι μας να μην ζήσει ποτέ ο λαός κι η πατρίδα μας άλλη τέτοια αδελφοκτόνα διχόνοια.

    Το παρελθόν ας μας παραδειγματίζει κι ας φωτίζει τα βήματά μας στο παρόν και το μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς δεν ήταν ο τελευταίος Ευάγγελε. Ακολούθησαν πολλοί. Ανώνυμοι κι επώνυμοι. Παναγούλης, Λαμπράκης κι η λίστα είναι μεγάλη... ως τους νεκρούς του Πολυτεχνείου.
      Η ευχή σου και δική μου! Ολόψυχα!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  20. Τι μου θύμισες τώρα...πέρα από τις κοπάνες (εμείς είχαμε το πάρκο στην άλλη άκρη της πόλης, αλλά το προτιμούσαμε, παρότι μακριά και μια φορά είχαμε κάνει ομαδική κοπάνα την τελευταία ώρα και ο καθηγητής έψαχνε να βρει που μετακόμισε το τμήμα....χαχα)...ε, την άλλη μέρα τα χρειαστήκαμε λίγο, αλλά το ξεπεράσαμε...
    ο πατέρας μου μου είχε μιλήσει για τον Μπελογιάννη και μας είχε πάει με την αδερφή μου να δούμε την ταινία...και ήταν η μόνη ταινία που δεν τον πήρε ο ύπνος, μια και δούλευε σε δυο δουλειές..
    Τώρα θα μου πεις σε αυτές που τον τραβολογούσαμε εμείς συνήθως λογικό να αποκοιμιέται ο άνθρωπος, αλλά τέλος πάντων!!..
    Με κάνεις να ζηλεύω όμως....είχα φάει τον τόπο κάποτε να βρω τα λευκώματα από το σχολείο και δεν τα βρήκα πουθενά...ποιος ξέρει σε ποια μετακόμιση χάθηκαν...έχω όμως την τσάντα της τρίτης λυκείου....και ναι, είναι γεμάτη στιχάκια και συνθήματα..
    Υπέροχη ανάρτηση...γεμάτη αναμνήσεις, αλλά και μνήμες!
    Φιλιά πολλά και καλό ξημέρωμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γέλασα με τον πατέρα σου Μαράκι... και πώς να κλείσεις τα μάτια σ' αυτή την ταινία;
      Κρίμα που χάθηκε το λεύκωμα, τουλάχιστον υπάρχει ως λάφυρο η τσάντα. Να θυμίζει την εποχή του "αντάρτικου" ;-)
      Φιλιά πολλά Μαράκι μου και σ' ευχαριστώ πολύ που μου έδωσες και τη δική σου κατάθεση!

      Διαγραφή
  21. τα είπαν όλα οι σχολιαστές σου....η κοπάνα ,ειδικά για τα κορίτσια ήταν κάτι τρομερό παλιά ,γι αυτό λάτρεψα τον πατέρα σου! Τέλεια αντιμετώπιση!
    καλή εβδομάδα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι ήταν όντως μεγάλο "πρότζεκτ" η κοπάνα τότε. Κι ο πατέρας μια χαρά το αντιμετώπισε, γιατί αν έκανε διαφορετικά, τότε μάλλον θα το επαναλάμβανα ;-)
      Kαλό βράδυ Νάσια μου και σ' ευχαριστώ πολύ που ήρθες κι απόψε!

      Διαγραφή
  22. αψογος ο συνδυασμος που εκανες Μαρια μου!
    εχω παθει και εγω κατι αναλογο με κοπανα!
    οταν δε πρεπει σε βλεπουν οι κουτσομπολες!

    καλη εβδομαδα να εχουμε! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ Κική μου καταλαβαινόμαστε τότε...
      Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα! Να'σαι καλά και καλό βράδυ να έχεις!!!

      Διαγραφή
  23. Πόσο έντεχνα τα συνδύασες Μαρία μου! Η Συγκίνηση έπιασε κόκκινο, απ' τη μια η δική σου μαθητική "επαναστατική κοπάνα"
    απ' την άλλη Ο Ήρωας, που οι δωσίλογοι ταγμένοι προδότες δεν θέλησαν ποτέ τέτοιους Έλληνες.
    Ακούγαμε κι εμείς με την μετέπειτα κουμπάρα μου αυτά τα τραγούδια! Πως φτάσαμε ως εδώ ρε γ@μ@τ@!
    Πόσα μας θύμισες Μαρίσ μου, συγχύστηκα πάλι με τους σημερινούς ελεεινούς...
    Καλή εβδομάδα και να είσαι πάντα καλά! Φιλιά πολλά με βαθιά εκτίμηση κι αγάπη!:-))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου, το ίδιο αναλογίζομαι κι εγώ... πώς φτάσαμε ως εδώ; Στο ίδιο σημείο που ξεκινήσαμε. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Με τους ίδιους εφιάλτες στο κεφάλι μας και δίχως ... αντάρτικα τραγούδια.
      Καλή εβδομάδα και σε σένα Κατερινάκι μου, καλή δύναμη να έχεις και καλό μήνα για αύριο!

      Διαγραφή
  24. Οι αναμνήσεις έβγαλαν στη φόρα παλιές πληγές!!!!
    Τα συνδύασες όμορφα Μαρία μου!!!
    Οσο για τις θυσίες, ακόμη συνεχίζονται και θα συνεχ'ιζονται!!!!!
    Φιλάκια!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αναμνήσεις και πληγές είναι συνυφασμένες έννοιες Ρένα μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ που κατέβηκες Αθήνα. Να'σαι καλά και καλή επιτυχία στην Ναύπακτο!
      Φιλιά πολλά!

      Διαγραφή
  25. Να είσαι καλά Μαρία μου!
    Μας δίδαξες πάλι να μην ξεχνάμε και να τιμάμε!

    Ο μπαμπάς φοβερός! Είχα παρόμοια και λίγο χειρότερη εμπειρία με τη μαμά μου η οποία είναι από τις πολύ cool μαμάδες όπου με πέτυχε στο δρόμο μετά από κοπάνα μαζί με το αγόρι μου να πηγαίνουμε βόλτα...! Εκεί να δεις παγωμάρα και ακινησία που έπαιξε... :-)

    Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ωχ... ομοιοπαθούσα κι εσύ Κατερίνα μου ε;
      Διπλές οι αποκαλύψεις! Και κοπάνα και ραντεβού... φαντάζομαι τη δόλια τη μάνα ;-)
      Να'σαι καλά κι εσύ Κατερίνα μου, καλό βράδυ να έχεις!

      Διαγραφή
  26. Να είσαι καλά Μαρία μου!
    σ ευχαριστώ για ότι διαβάζω εδώ μέσα και ας μην αφήνω σχόλια! Σήμερα είχα λίγο χρόνο και αφέθηκα...διάβασα...και συγκινήθηκα...θυμήθηκα...Αχ Μάνα με τα ταπεράκια σου (κατσαρολες όχι αστεία!ΧΑ!) και οι γιαγιάδες μας κυνηγώντας τον Αχμέτ...τον κάθε Αχμέτ...Να μας αξιώνει ο Θεός λίγα έστω να κρατήσουμε από αυτές να δώσουμε και μεις στα παιδιά μας!Καλο και ευλογημένο μηνα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πού είσαι βρε Ελενάκι; Σ' έχασα. Να'σαι καλά που πέρασες και μου άφησες το σχόλιό σου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για όλα, να έχεις κι εσύ έναν καλό και ηλιόλουστο μήνα!

      Διαγραφή
  27. ο άνθρωπος με το γαρίφαλο που πέρασε από τον τόπο τούτο και μοσχοβόλησε με τα λόγια και τις πράξεις του τις ζωές μας, μαζί με τις σχολικές σου αναμνήσεις με γύρισαν χρόνια πίσω... στα χρόνια που υπήρχε σκοπός και όραμα κι αγώνας...
    δεν υπάρχει φορά Κανελλάκι μου που είτε με γέλιο, είτε με δάκρυ να μην δονήσεις χορδές. και είναι πανέμορφη τούτη η μουσική που παίζεις χαρά μου. πανέμορφη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ρε Βίκυ μου!... Με συγκινείς και με ξεσηκώνεις κάθε φορά.
      Να'σαι καλά κι ένα τεράστιο ευχαριστώ για τα πανέμορφα λόγια σου!

      Διαγραφή
  28. Μόλις άρχισα να διαβάζω τις αναρτήσεις για τα "Μαθητικά χρόνια" κι έτσι ανακάλυψα το ιστολόγιό σου. Η ανάμνησή σου τόσο ζωντάνή και συγκινητική και ενδιαφέρουσα... Γι' αυτό και ξανάρθω!
    Καλό μήνα να έχουμε!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Καλώς όρισες φίλη μου και σ' ευχαριστώ ολόθερμα για τα λόγια και την επίσκεψή σου!
    Καλό μήνα να έχεις και καλή δύναμη σ' ότι κάνεις στη ζωή σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. Ωραίες σχολικές αναμνήσεις μας ζωντάνεψες μέσα απ'το γραπτό σου Μαρία μου!
    Ποιός τ'αλλάζει εκείνα τα χρόνια τ'ανέμελα,έλα όμως που δεν ξαναγυρίζουν!
    Οπως και λάθη που έκαναν κυβερνήσεις και φάγανε γνήσιους Έλληνες δεν διορθώνονται!

    Εγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία με τον θάνατό τους
    ας ευχηθούμε να μην πέσει στο μέλλον κανένας αθώος !

    Φιλιά πολλά για καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Να το ευχηθούμε ολόψυχα Ζουζού μου, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η μοίρα των ηρώων.
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου και το σχόλιο. Να'σαι καλά και καλές "θάλασσες" να έχετε!

      Διαγραφή
  31. Το παρελθόν ξυπνά όταν κοιμάται το παρόν μας...
    Πόσο όμορφα έπλεξες κι έμπλεξες τις μαθητικές σου αναμνήσεις με την ιστορία!!
    Μπράβο και του μπαμπά για τα εφόδια και τα πολεμοφόδια που από μικρή σου πρόσφερε!!
    Σε ευχαριστούμε Μαρία μου που μοιράστηκες τις αναμνήσεις σου και για το θαυμάσιο αφιέρωμα!!
    Σε φιλώ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.