Κυριακή 12 Μαρτίου 2017

Τρικολόρε

[η μαύρη εκδοχή]
«Μη περιμένεις την ευτυχία να σου χτυπήσει την πόρτα», μου λέγαν οι μεγάλες.
«…κυνήγα τη μοίρα σου μη σε κυνηγήσει εκείνη!»
Ήμουν η μικρότερη βλέπεις και μου το παίζανε άνετες κι ωραίες. Αυτές είχανε πάντα την πρωτοκαθεδρία στο σπίτι. Καινούργια ρούχα, μοντέρνα παπούτσια, εξόδους κι εκδρομές με τις παρέες τους. Εγώ μια ζωή έμενα πίσω γιατί δεν καταδεχόντουσαν να με παίρνουν μαζί τους. «Τι να το κάνουμε το μυξιάρικο μαζί μας;» λέγανε στη μάνα κάθε φορά που στολιζόντουσαν για να βγουν. Χτυπιόμουν να με πάρουν έστω μια φορά μαζί τους στα πάρτι που πηγαίνανε, έκλαιγα γοερά στην εξώπορτα κι αυτές εκεί… πείσμα και ξιπασιά. Ποτέ δεν μου ψώνισαν δικά μου ρούχα, ποτέ δεν απόκτησα τα παιχνίδια που λαχταρούσα· με τ’ αποφόρια τους με ντύνανε και τα στραπατσαρισμένα τους παπούτσια, όταν τα βαριόντουσαν και τα είχαν για πέταμα. Τώρα που το σκέφτομαι κι εγώ για πέταμα ήμουν, αφού ένα βράδυ πήρε τ’ αυτί μου τη μεγάλη να λέει στη μάνα μας «το μικρό κατά λάθος το κάνατε ε;». Έφαγε κάτι χαστούκια ξεγυρισμένα που ακούστηκαν ως το πίσω δωματιάκι που ήμουν χωμένη και διάβαζα. Το φχαριστήθηκα πολύ εκείνο το ξυλοφόρτωμα, ως το επόμενο πρωί που την είδα πρησμένη, με τα μάγουλά της μελανιασμένα. Διαμιάς τα ξέχασα όλα κι έτρεξα να την αγκαλιάσω και να την παρηγορήσω στην αγκαλιά μου. Έκλαψα τόσο πολύ εκείνη τη μέρα, σαν να τις είχα φάει εγώ απ’ τη μάνα. Καλύτερα να’ δερνε εμένα η συγχωρεμένη, λιγότερος θα ήταν ο πόνος…

[η κόκκινη εκδοχή]
Μια ζωή, παραγκωνισμένη ήμουν. Τα καλύτερα τα είχε η πρωτότοκη, αφού ήταν και το πρώτο τους παιδί· «η μικρή πριγκίπισσα», έτσι τη φώναζε ο μπαμπάς. Ζούσανε ακόμα η γιαγιά κι ο παππούς και δεν της αφήνανε χατίρι που να μην της το κάνουνε. Αυτή είχε τις καλύτερες κούκλες, τα πιο φανταχτερά ρούχα και τα πιο ακριβά λουστρινάκια. Καιρό τους παρακάλαγα να μου πάρουν ένα ποδήλατο με καλαθάκι μπροστά που το λαχταρούσα τόσο και λέγανε πως δεν τους φτάνουν τα λεφτά γιατί περιμέναμε κι άλλο αδερφάκι. Και μόλις ήρθε κι η μικρή, πάει… με ξεχάσανε εντελώς εμένα. Μόνο να ξεσκατίζω και να βοηθάω τη μάνα με το μωρό με είχανε. Κι επειδή ήταν καλύτερη μαθήτρια στο σχολείο, δεν έχαναν αφορμή να μου το κοπανάνε. Μια ζωή να με συγκρίνουν με τη μικρή που είναι άριστη στα μαθήματα και με τη μεγάλη που είναι σωστή κούκλα· «…ίδια η γιαγιά η Θεανώ η αρχόντισσα, που στα νιάτα της είχε ξεσηκώσει τις γύρω συνοικίες στη Σμύρνη μαζί με τους τουρκομαχαλάδες…». Κι έτρεχα εγώ, πότε να μοιάσω της μιας στη γραμματοσύνη και πότε στην καπατσοσύνη και στο σκέρτσο της μεγάλης. Και τι κατάλαβα; Μια μαντηλοδεμένη γεροντοκόρη θα καταντήσω στο τέλος…

 [η γκρι εκδοχή]
Αυτές είναι μικρές ακόμα, έχουν καιρό να βρουν τις τύχες τους. Η μικρή καλά τα κατάφερε, σπούδασε κι είναι ανεξάρτητη. Βέβαια, ας μην ήμουν εγώ να τη φροντίζω και να βοηθάω τους γονείς μας με τις δουλειές στο σπίτι και θα’ βλεπα τα καζάντια της. Τυχερή που ήρθε τελευταία, γιατί ήταν στο επίκεντρο της προσοχής μας. Όλοι την είχαμε σαν τη μικρή μας προστατευόμενη. Και τη μεσαία εγώ τη μεγάλωσα, κι ας ήμουν μικρό κοριτσάκι ακόμα. Μου φόρτωσαν  την ευθύνη της δίχως να ρωτήσει κανείς τους αν άντεχα τόσο βάρος στις πλάτες μου. Καλά που είχα τις φίλες μου και ξεδίναμε λίγο τα βράδια γιατί θα είχα τρελαθεί με τόσες υποχρεώσεις πάνω μου. Μικρομέγαλο με φωνάζανε γιατί ντυνόμουν σαν τη μαμά και μου άρεσαν τα λούσα. Μεγάλωσα πριν της ώρας μου και φταίνε όλοι τους που έχασα την παιδική μου ηλικία. Εγώ να τρέχω στο σχολείο να παίρνω τους ελέγχους τους, εγώ στις γιορτές τους, εγώ να τις παρηγορώ όταν πρωτοείδανε το πρώτο αίμα στο βρακί τους. Η μαμά μόνο να ξενοδουλεύει για να μη μας λείψει τίποτα. Κι όταν χήρεψε να μου λένε όλοι πως -σαν πιο μεγάλη που είμαι- πρέπει να τη βοηθάω να μην πάθει τίποτα γιατί «τι θ’ απογίνετε μοναχά σας τρία κορίτσια;»… Κουράστηκα μωρέ. Θέλω να κατέβω απ’ τα ψηλά τακούνια που φοράω από μικρή. Ας είχα την τύχη της μικρής μας και τι στον κόσμο!

 [Επίλογος]
«Τελούμε ετήσιο μνημόσυνο στη μνήμη της πολυαγαπημένης μας μητέρας Αγγελικής…
οι κόρες Θεανώ, Θεοδοσία και Δόμνα…»

Μέχρι να ψάλλει το «Δι’ ευχών» ο παπά-Τιμόθεος δεν είχαν ανταλλάξει πολλές κουβέντες. Είχαν να ειδωθούν καιρό και στο τελευταίο τους σμίξιμο ειπώθηκαν βαριές κουβέντες. Λες και το φευγιό της μάνας τους, άνοιξε διάπλατα τη στρόφιγγα στις ψυχές τους κι όλα τα φαρμάκια που είχαν φυλαγμένα μέσα τους, ξεχύθηκαν με ορμή δυνατού χειμάρρου. Βάδισαν σκυφτές κι απόμακρες ως το μνήμα της, η καθεμιά μ’ ένα μπουκετάκι λουλούδια στο ένα χέρι κι ένα μουσκεμένο μαντήλι στο άλλο. Τρεις σκυφτές μαυροφορεμένες φιγούρες σε διαφορετικά μονοπάτια η καθεμιά, μα με απόλυτο συγχρονισμό στις περπατησιές τους ·λες και κάποιος τους βαστούσε το μέτρο. Η κυρά-Αγγελική τις παρακολουθούσε βουβή μέσα απ’ την ξεθωριασμένη φωτογραφία στο μαρμάρινο σταυρό, καθώς η φλογίτσα απ’ το καντήλι τρεμόπαιξε για λίγο κι ένα ανεπαίσθητο φτερούγισμα ακούστηκε από ψηλά. Η μικρή καθώς λιβάνιζε σκόνταψε σε μια προεξοχή του διπλανού τάφου και σχεδόν αυτόματα η μεγάλη την αγκάλιασε προστατευτικά, ενώ ταυτόχρονα η μεσαία έσκυψε στα πόδια της να δει πού χτύπησε. Όλες μαζί ένα ανθρώπινο κουβάρι, αγκαλιάστηκαν κάτω απ’ το θεόρατο κυπαρίσσι με τον ασπρισμένο κορμό. Ένα λυγισμένο κλαράκι λευτερώθηκε απ’ το  βάρος του πουλιού που καθόταν στην άκρη του κι ορθώθηκε ξανά στην επουράνια κορυφογραμμή· σαν μια ιερή ευχαριστία για το άχθος που έφυγε και την ελπίδα που ζωγράφιζε το χρυσό φως του ήλιου. 

49 σχόλια:

  1. Όσο τρικολόρε κι αν γίνεται καμιά φορά η κατάσταση, όπως κι αν βλέπει ο καθένας τα πράγματα από τη δική του θέση, όσα κι αν μοιάζουν να χωρίζουν τα αδέρφια, πάντα θα τα ενώνει η αγάπη!
    Μαρία μου, τι κείμενο!!
    Φιλιά πολλά και καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είναι αυτό που λέει η λαϊκή ρήση "Το αίμα νερό δε γίνεται".
      Σ' ευχαριστώ πολύ Μαράκι μου!

      Διαγραφή
  2. Καλημέρα Μαρία μου και καλή εβδομάδα
    Ζωγράφισες με την πένα σου πρόσωπα
    και καταστάσεις που όλοι κάποια
    στιγμή βιώσαμε!!!!!

    Να είσαι και να περνάς καλά ♥♥♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ελπίζω να το έβαλα στη σωστή κλίμακα Ελένη μου :-)
      Την αγάπη μου ♥

      Διαγραφή
  3. Ωραίο κείμενο Μαρία μου. Μια καθημερινή οικογένεια με τρία παιδιά που πάντα είναι παραπονεμένα όσο και αν μεγάλωσαν Μα η αδελφική αγάπη παραμένει. Όταν οι γονείς αφήνουν σημάδια στο καθένα τα κουβαλάει πάντα μέσα του
    Καλή σου μέρα καλή εβδομάδα μάτια μου
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και με δύο νομίζω πως τα ίδια γίνονται. Απλά εκεί είναι άλλες οι ισορροπίες.
      Αννούλα μου σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  4. Τρία αδέρφια, μία μάνα, ίδια ανατροφή, άλλοι χαρακτήρες και ο καθένας τα δικά του βιώματα!!!
    Το τρικολόρε σου Μαράκι μου, ότι καλύτερο έχω διαβάσει τελευταία!
    Μου άρεσε ο τρόπος που μας έβαλες στη σκέψη αυτών των γυναικών και των χρωμάτων.
    Προσωπικά, ενώ μου αρέσει το μαύρο και το κόκκινο, βρήκα πολλά κοινά στοιχεία με το γκρι στην ιστορία σου και η συγκίνηση, δεν άργησε να έρθει.
    Σε φιλώ και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό που διάβασα!
    Σμούτς :)))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ας όψονται οι γόβες του Θάνου, εξ ου και η χρωματολογία Ματινάκι μου ;-)
      Σε φιλώ κι εγώ γλυκά!

      Διαγραφή
  5. Ωχ..Εγω εχω τρεις κορες..Και τα βιωνω αυτα που λες απο πρωτο χερι..
    Μαλωματα χωρις λογο καθε λιγο,και φασαριες και παραπονα...
    Αν στο τελος τα βρισκουνε..Απ το στομα σου και στου Θεου τ Αυτι...
    Γιατι εμεις τις αγαπαμε και τις τρεις το ιδιο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ήρωας!!!
      Με 4 γυναίκες στο σπίτι, μόνο καλή δύναμη μπορώ να σου ευχηθώ Μαχαίρη μου ㋛
      Για να σοβαρευτώ λίγο, νομίζω πως οι συχνές "φασαρίες" είναι υγιής διαδικασία, το ανησυχητικό θα ήταν να μην εκτονώνονται τα παράπονα και να μαζεύονται...
      Σ' ευχαριστώ πολύ πάντως που μοιράστηκες τις ανησυχίες σου, εύχομαι τα καλύτερα για τα κορίτσια σας!

      Διαγραφή
  6. Πόσο ανθρώπινο!
    Παρά τα παράπονα και τις πικρίες
    νοιάζονται η μία για την άλλη!
    (Γιούλη)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τη στιγμή που λειτούργησαν αντανακλαστικά κι όχι βάζοντας τον εγωισμό μπροστά, έτσι φάνηκε τελικά Γιούλη μου.
      Πολλά φιλιά, σ' ευχαριστώ πολύ που πέρασες ❃ ❋

      Διαγραφή
  7. Βρε Μαρία.....!! βρε Μαρία....!
    Τι να πω τώρα εγώ ; τι να εκφράσω ; τι να μαζέψω απ τα συναισθήματά μου βρε Κυρά μου ;
    Αυτή σου η εικόνα στο τέλος, αυτή η λύτρωση, αυτή η κάθαρση και η σημειολογία με το κυπαρίσσι και το πουλί....
    Βρε Μαρία τι μας κάνεις....!
    Βρε Μαρία.....!!! ειλικρινά απ την καρδιά μου σε ευχαριστώ.
    Καλή σου βδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ βρε Γιάννη... μόνο μια μικρή καταγραφή ήταν, απ' τις ιστορίες της διπλανής μας πόρτας.
      Σ' ευχαριστώ ειλικρινά για τα τιμητικά σου λόγια!

      Διαγραφή
  8. Ιδια ζωη τρεις διαφορετικες οπτικες ζωης. Μεγαλο μαθημα για να μην κρινουμε εξ ιδιων τα αλλοτρια. Μπραβο Μαριω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Εκδηλώσεις αγάπης, στοργής, συμπαράστασης ανάμεσα στα μέλη μιας οικογένειας. Κι έρχεται κάποια στιγμή που
    «άνοιξε διάπλατα τη στρόφιγγα στις ψυχές τους κι όλα τα φαρμάκια που είχαν φυλαγμένα μέσα τους, ξεχύθηκαν με ορμή δυνατού χειμάρρου».
    Περιγράφεις διεισδυτικά, Μαρία, τις αντιφάσεις των αισθημάτων μέσα στις ψυχές των προσώπων τού διηγήματός σου. Αληθινό, όπως το βλέπουμε πολλές φορές να ξετυλίγεται σε αρκετές οικογένειες.
    Αν μπορούσαν οι άνθρωποι να κρατούν κλεισμένη τη στρόφιγγα, θα αποφεύγονταν τόσες συγκρούσεις.
    Πουθενά δεν οδηγεί η αποκάλυψη των αρνητικών αισθημάτων, όσο κι αν αισθάνεται κανείς αδικημένος από τους δικούς του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ πάλι νομίζω πως καλό είναι να εκφράζονται τα παράπονα, πριν χρειαστεί πόρτα ασφαλείας για να τα συγκρατήσει. Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη!

      Διαγραφή
  10. Μου θύμισες το δικολόρε της ζωής μου!
    Υποκλίνομαι στην καλύτερη ψυχανάλυση του οικογενειακού αστερισμού!
    Φιλί τεράστιο Μαριώ μου!


    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έλιωσα με το "δικολόρε"...
      Βασικά για γόβες το ξεκίνησα, αλλά ξέρεις πώς είμαστε οι γυναίκες ;-)
      ♥ ღ Πολλά φιλιά Αριστάκι μου γλυκό ♥ ღ ♥ ღ

      Διαγραφή
  11. Είναι αυτό που λέμε πως κάθε πράγμα έχει δυο όψεις... δυο γωνίες που μπορείς να το δεις. Το ίδιο κι οι ανθρώπινες σχέσεις...
    Εκείνο που καταλαβαίνουμε αργά είναι πως δε ζούμε παντοτινά..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ΤΡικολόρε έλεγαν την Γαλλική σημαία,
    Τα οικογενειακά δράματα είναι η ψυχή μιας ανωριμης κοινωνίας που όμως είναι ανθρώπινη και όλοι ξέρουμε οτι, ότι είναι ανθρώπινο δεν είναι τέλειο....
    Ακόμη και στο δημοτικό σχολείο είχαμε ανάγνωσμα με τον τίτλο: Οι Έσχατοι γίνοντε πρώτοι...

    χαιρετισμούς
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. "ότι είναι ανθρώπινο δεν είναι τέλειο"
      Οι κοινωνίες που αυτοπροσδιορίζονται ως "προχωρημένες" & μοντέρνες, με φοβίζουν Γαβρίλη μου.
      Εκεί γίνονται οι εσχατιές, με ωραίο περιτύλιγμα πάντα.
      Κατά τ' άλλα, παλεύουμε διαρκώς να χτίσουμε πιο γερές τις σχέσεις μας και να βελτιωθούμε ως άνθρωποι.
      Τους χαιρετισμούς μου!

      Διαγραφή
  13. Μαρία για μία ακόμα φορά ζωγράφισες όπως συμφωνούν και οι προλαλήσαντες.. Πράγματι η διαφορετικότητα είναι γεγονός σε κάθε παιδί ακόμα και στο ίδιο περιβάλλον ανατροφής , το απέδωσες τέλεια..
    Και επειδή έχω τρεις κόρες τώρα που μεγάλωσαν, ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους και έχουν συντρόφους ..λέω να δεχθώ «αδιαμαρτύρητα» και αυτό που λένε στα μέρη μας «της αγορομάννας το παιδί το χαίρονται τα πεθερικά..» (εγώ το τροποποιώ .. «και τα πεθερικά»). Καλή γνωριμία, επικοινωνία συχνή, οικειότητα αλλά και ..«το Πάσχα όλοι εδώ»! (Μαρία, ..αυτό και αν είναι θέμα).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Με το καλό να'ρθει το ευλογημένο Πάσχα λοιπόν, με ότι αυτό σημαίνει για σας Τάσο!
      Σ' ευχαριστώ πολύ για την προσωπική σου εμπειρία που μοιράστηκες μαζί μας!
      Να'σαι καλά!

      Διαγραφή
  14. Υπέροχο το διήγημα σου και το απέδωσες με τον μοναδικό σου τρόπο. Πράγματι όπου υπάρχουν κορίτσια υπάρχουν και αποχρώσεις. Και στα αγόρια συμβαίνει το ίδιο αν και νομίζω πως τα χρώματα στα αγόρια είναι λίγο ξεθωριασμένα. Πάντως πιστεύω πως την ουσία πάντα οι γονείς την κάνουν. Είναι πολύ δύσκολο να μην ξεφύγεις κάποιες φορές και θέλει μεγάλη προσοχή να μην αδικήσεις κανέναν. Αν οι γονείς λοιπόν κάνουν καλή δουλειά όσες διαφορές και έχουν τα παιδιά λίγο πολύ τα βρίσκουν. Και ο επίλογος σου είναι υπέροχος. Και αλήθεια κι εγώ που είμαι η μικρότερη παράπονα είχα γιατί σαν μικρό δεν με έπαιζαν συχνά. Το απόλαυσα Μαράκι μου να είσαι καλά. Πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Και επειδή μπορεί να μη με γνωρίσεις μια και σου έγραψα με το άλλο προφίλ μου. Κάτσε να σου πω πως η Μary Mos είναι η marypertax και οι δυο τους εγώ! χαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλά που το διευκρίνισες Μαίρη μου γιατί όντως μπερδεύτηκα :-)))
      Θα συμφωνήσω σ' ότι γράφεις και για να είμαι ειλικρινής, ζηλεύω λίγο την ολιγοχρωμία των αγοριών.
      Σ' ευχαριστώ πολύ και για την προσωπική σου κατάθεση!
      Να'σαι καλά Μαιρούλα μου!

      Διαγραφή
  16. Και φαντάζομαι πως αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα μιας ελληνικής οικογένειας,
    όπου τα μέλη της, έστω κι αν έχουν τα ίδια βιώματα, έχουν σαφώς διαφορετικούς χαρακτήρες,
    κάτι που δίνει το "στίγμα" τής σχέσης που θα αναπτύξουν μεγαλώνοντας... (Και) συγκινήθηκα..✿

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πέτρα μου κι εγώ έτσι το φαντάζομαι από ιστορίες που έχω ακούσει, μιας και δεν έχω αδερφές μα ούτε και κόρες. Νομίζω πως ανάμεσα στα κορίτσια οι σχέσεις είναι πιο έντονες και υπάρχει μεγάλη κόντρα.
      Σ' ευχαριστώ για τη συγκίνηση♥

      Διαγραφή
  17. Μπράβο Μαρία μου, που για μια ακόμη φορά μετέφερες άψογα την ψυχολογία τριών κοριτσιών που θα μπορούσαν να μεγαλώνουν οπουδήποτε. Επίσης έπιασες πολύ σωστά, πως ποτέ κανείς δεν είναι ευχαριστημένος και στο τέλος, μόνο η αγάπη μπορεί να ενώσει τους ανθρώπους!
    Τώρα, μήπως οι γονείς "κάνουν" τρία ή πιο πολλά κορίτσια γιατί σε κάθε εγκυμοσύνη περιμένουν να γεννηθεί επί τέλους αγόρι; (Παίζει και αυτό!) ;-)

    ΑΦιλάκια πολλά πολλά! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ισχύει αυτό με το αγόρι Στεφανία μου και πολλές φορές μένει απωθημένο τελικά. Είναι τραγικό όμως να είναι αυτός ο λόγος για να τεκνοποιείς ε;
      Τα φιλιά μου, σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  18. Εξαιρετικό!
    Μπορώ να το κατανοήσω, όμως δεν μπορώ να ταυτιστώ με τις σκέψεις των αδελφών, είμαι μοναχοπαίδι...
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τυχερή κατά την Αρτίστα που σχολιάζει παρακάτω.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Έλλη μου!

      Διαγραφή
  19. Θέλω να δηλώσω πανευτυχής που δεν έχω αδέλφια και που επέλεξα να κάνω μόνο ένα παιδί και που κι αυτό είναι ευτυχισμένο που δεν έχει αδέλφια (κατά δική του ομολογία).
    Και τούτο, διότι στη ζωή μας και στον περίγυρό μας, βλέπουμε όλα τα αδέλφια, ανεξαρτήτως συνδυασμού φύλου, κάποια στιγμή, να φαγώνονται και να μην αλλάζουν στάση μεταξύ τους, ακόμα και μετά τον θάνατο των γονιών τους.
    Ωραία ιστορία και πολύ με συγκίνησε ο επίλογος, αλλά δεν το έχω δει να συμβαίνει στην πραγματικότητα.
    Μακάρι κάποια στιγμή, όλοι αυτοί που έχω στο νου μου, τώρα που σου γράφω, να τα βρούνε κάποτε, αλλά χλωμό το βλέπω...
    Επίσης να πω ότι τη μητέρα μου την λένε Θεοδοσία.
    Τι;
    Άσχετο;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Άσχετο όχι, απλά μια ωραία σύμπτωση.
      Μ' αρέσει πολύ αυτό το όνομα, να τη χαίρεσαι τη μανούλα σου Αρτίστα μου!
      Η ιστορία είναι στη βάση της αληθινή και νομίζω πως έρχεται η στιγμή που λειτουργεί αντανακλαστικά η αδερφική αγάπη. Αργεί, αλλά έρχεται. Και συνήθως όταν συμβαίνει μια μεγάλη δοκιμασία κι έχουμε ανάγκη να ανακαλέσουμε σχέσεις για να έχουμε στηρίγματα στη ζωή μας.
      Την καλησπέρα μου Αρτίστα!

      Διαγραφή
  20. Ανάλογα τη σειρά γέννησης πως αλλάζει και η οπτική των πραγμάτων ε;
    Καθεμιά πιστεύει ότι υπήρξε η λιγότερο ευνοημένη, η πιο ριγμένη, αυτή που έλαβε τη λιγότερη στοργή ή/και έτυχε της μεγαλύτερης καταπίεσης.
    Στο τέλος το πουλί που πέταξε μακριά σηματοδότησε τη νέα, ελπιδοφόρα, αρχή. Φαίνεται ότι οι τρεις τους είναι πλέον διατεθειμένες να αφήσουν στην άκρη τις ανόητες σκέψεις που τις κρατούσαν χώρια. Είναι η μάνα αυτή, που με το στερνό της ταξίδι, θα της ενώσει.
    Εύχομαι οριστικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αν και άντρας, μπήκες στη γυναικεία ψυχολογία Πέτρο.
      Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα, κι άλλες φορές τα βρίσκουν, άλλες πάλι όχι...
      Πολλούς χαιρετισμούς και ευχές για ένα όμορφο σ/κ!

      Διαγραφή
  21. Δεν νομιζω πως φταίνε τα αδελφια που απομακρύνονται μεταξυ τους Κανελλάκι μου ειναι το τι τους έχουν μαθει οι γονείς μεγαλωνοντας...αν τα ξεχωριζουν...αν δειχνουν περισσοτερη αγαπη στο ένα η στο άλλο παιδια απο εκει αρχιζουν οι δυχόνια και η ζήλεια..αγαπη μου..!! η γραφή σου...η ιστορία σου πόσο αληθινη..!!! Αυτό που κανεις καθε φορα στο τελος είναι που την κάνει ξεχωριστη... αυτό το ομορφα συναισθημα ..πως τα πραγματα θα φτιαξουν ...το επιστέγασμα της ελπίδας..!!! φεύγω με μια ελαφράδα στην ψυχή..μάτια μου .. φιλω σε.. αργοπορημενα.!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέχρι να γίνουν κι αυτές μανάδες και διαπιστώσουν στην πράξη πόσο δύσκολα κρατιούνται οι ισορροπίες σε μια οικογένεια, κυρίως όταν η μάνα δουλεύει και στηρίζει το σπίτι.
      Σ' ευχαριστώ πολύ Ρουλιώ μου♥

      Διαγραφή
    2. Ακριβώς Μαράκι μου είναι τοσο δυσκολο να γινονται όλα στην ζωή οπως τα θέλουμε... υπαρχουν και οι ασταθμιστοι παραγοντες που λένε..!!

      Διαγραφή
  22. Μία ιστορία καταγραφής συναισθημάτων και συμπεριφορών των αδελφών μια ελληνικής οικογένειας που περιέγραψες με το μοναδικό δικό σου τρόπο Μαρία μου και σε πολλά σημεία είδα ξεκάθαρα εμένα , την πρωτότοκη, και την αδελφή μου , τη μικρή, να βιώνουμε στην παιδική και εφηβική μας ηλικία, συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις .....γκρίνιες και παράπονα, αντιπαλότητες και συμμαχίες...και φυσικά δεν μας ξεχωρίζανε οι γονείς μας ούτε ο οικογενειακός περίγυρος, όμως είχαμε διαφορετικούς χαρακτήρες, εντελώς διαφορετική οπτική των πραγμάτων πράγμα που κατανοήσαμε και αποδεχτήκαμε εν καιρώ, αγαπιόμαστε αλλά ακόμη και τώρα που η κάθε μία έχει τη δική της οικογένεια, συνεχίζουμε να διαφωνούμε πολύ συχνά, να έχουμε εντελώς διαφορετική αντίληψη για πολλά πράγματα και η μάνα μας όταν τηλεφωνιέται με τις φίλες της, ν΄αναφέρεται σε εμάς ως "η μεγάλη μου η κόρη" και η "η μικρή μου η κόρη".....Με συγκίνησες για μία ακόμη φορά. Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη "μαρτυρία" σου Κλαυδία μου. Είπες μια φράση κλειδί "και φυσικά δεν μας ξεχωρίζανε οι γονείς μας ούτε ο οικογενειακός περίγυρος, όμως είχαμε διαφορετικούς χαρακτήρες", που νομίζω ότι εμπεριέχει όλη την ουσία.
      Να'σαι καλά Κλαυδία μου♥

      Διαγραφή
  23. Πολύ καλή έμπνευση, Μαράκι μου. Κέντησες ξανά!
    Τώρα... αγάπη είναι... απελπισία είναι... αυτό που φέρνει κοντά τους ανθρώπους τέτοιες στιγμές...
    Πάντα ελπίζω να είναι η αγάπη.
    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Λίγο απ' όλα Αλεξάνδρα μου, ανάλογα την περίσταση και τη δυναμική που έχει η κάθε οικογένεια.
      Την καλησπέρα μου, να έχεις μια υπέροχη νέα εβδομάδα!

      Διαγραφή
  24. Μαρία μου, δεν έτυχε να μπω τόσες μέρες να δω το κείμενό σου κι εκπλήσσομαι!
    Από την μία, διότι ήταν ευρηματικότατος ο τρόπος με τον οποίο αναφέρθηκες στην αδερφική αγάπη και από την άλλη, γιατί τούτες τις μέρες ανφέρθηκα κι εγώ στο ίδιο θέμα από μια άλλη σκοπιά όμως...
    Λάτρεψα τις τρεις διαφορετικές οπτικές, που είναι φυσικά και η πραγματικότητα!
    Μου άρεσε πάρα πολύ το κείμενό σου και η αγάπη πάντα θα είναι νικήτρια κι ας μην φαίνεται με μια πρώτη ματιά!
    Φιλιά πολλά και καλή σου εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Σ' ευχαριστώ πολύ Γλαύκη μου!
    Το ίδιο ξαφνιάστηκα κι εγώ όταν διαπίστωσα πως είχαμε κοινό οίστρο.
    Να'σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Υπέροχο!΄Οπως κάθε σου κείμενο!
    Στο τέλος ασυναίσθητα, μου ήρθε στο νου:Γραικός, γενίτσαρος και βενετσιάνος του Γ.Καμπούρογλου.
    http://www.texninazeis.gr/index.php/art/poetry/33-graikos-genitsaros

    Καλή Ανάσταση!!!
    την αγάπη μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.