Τρίτη 5 Ιουνίου 2018

"Το τελευταίο παράσημο" [15ο παιχνίδι λέξεων]



Αγαμέμνων Αγριδιώτης
Αντιστράτηγος ΕΑ
4ος όροφος


Στο ευρύχωρο ρετιρέ των εκατό και βάλε τετραγωνικών, διάγει το μοναχικό του βίο ο κύριος Αγαμέμνων∙ Μένιος για τους ελάχιστους φίλους του, που κι αυτοί λιγοστεύουν ολοένα, είτε λόγω θανάτου, είτε λόγω θανατερής ανίας, κατά τις απογευματινές συνευρέσεις τους στο γειτονικό καφενείο «Το Νέον». Οι τέως νέοι, και νυν επιζήσαντες-θαμώνες του ΝΕΟΝ, έχουν μπουχτίσει τον κυρ-Μένιο, τις χιλιοειπωμένες ιστορίες του για τις μάχες του ένδοξου στρατού και τα κηρύγματα περί εθνικοφροσύνης, αναμασημένα απ’ τα άρθρα της εφημερίδας που διαβάζει.
«Οι ξένοι αγαπητοί μου, είναι ο ύπουλος εχθρός που προωθείται στη χώρα!».
«Κάτσε ρε Μένιο να προωθήσουμε ένα καφεδάκι στον καταπιόνα μας κι ύστερα πιάνουμε την πολιτική…»

Έχει συνηθίσει τα πειράγματά τους και γλυκαίνει τα φαρμάκια του, στον πολλά-βαρύ που του σερβίρει ο Λέανδρος. Ο νεαρός ιδιοκτήτης του καφενείου, είναι Βορειοηπειρώτης και κατά τη θεωρία του κυρ-Μένιου, “αποτελεί έναν εν δυνάμει εκδοροσφαγέα της πατρίδος”. Το γεγονός ότι το ένδοξο όνομά του, γειτονεύει με το όνομα ενός αλβανόφωνου καφετζή στα κουδούνια της πολυκατοικίας, τον θλίβει βαθύτατα.

«Λέανδρος-Αννίτα»
«Τι’ ναι πάλι τούτο; Ντουέτο τσίρκου;»
Αναφώνησε θορυβημένος στον διαχειριστή, την αποφράδα ημέρα που αντίκρυσε το κακογραμμένο χαρτάκι στο καντράν.
«Οι καινούργιοι νοικάρηδες του ισογείου είναι κυρ-Μένιο!... Αμάν η μίρλα σας!»

Απ’ το ευάερο μπαλκόνι με τις κατάφυτες ζαρντινιέρες και τις άνετες σαιζ-λονγκ, δεν αντιστάθηκε στον πειρασμό να κρυφοκοιτάζει επί ώρα, το σαραβαλιασμένο φορτηγάκι που ξεφόρτωνε την πραμάτεια του νεοφερμένου ζεύγους. Ένα παλιό στρώμα, τάβλες, τεντζερέδες και ξεχειλισμένες βαλίτσες με ρούχα∙ ξοπίσω, μια τουρλωτή κοιλιά και η γλυκύτατη κάτοχός της. Γιατί στρατηγός-ξεστρατηγός, είχε ξεροσταλιάσει απ’ την πολύχρονη χηρεία κι όταν αντίκρυζε τέτοιες υπάρξεις, ο μικρός στρατηγός απ’ τη σκελέα του, εξανίστατο σφοδρώς.

Λίγες μέρες μετά, ένα μωρουδιακό κλάμα ξεχύθηκε σα λάβα ηφαιστείου απ’ τον κρατήρα του φωταγωγού, εκβαλλόμενο στο ασπρομάλλικο κεφάλι του κυρ-Μένιου. Λίγο η ζήλεια που του έξυσε την παλιά πληγή της ακαρπίας του, λίγο τα θαλασσιά ζιπουνάκια που θροΐζανε ευωδιαστά, καθώς διέσχιζε το μικρό μπαλκονάκι του ζευγαριού, τον έριξαν στην άβυσσο της απέραντης μοναξιάς. Καθημερινά, κρυφάκουγε εμμονικά απ’ το φωταγωγό τα βρεφικά κλάματα, τα μητρικά νανουρίσματα και τις χαρούμενες φωνές του καφετζή. Είχε μάθει τις συνήθειες του μωρού, κάθε πότε βύζαινε, πότε κοιλοπονούσε και πότε πρωτόβγαλε  δοντάκια. Για κάθε νεογιλό, μετρούσε  κι ένα δικό του ξεδόντιασμα.

«Ποιος διάολος είναι νυχτιάτικα;»
«Η Αννίτα είμαι, απ’ το ισόγειο. Του Λέανδρου… Ανοίχτε μου σας παρακαλώ, είναι ανάγκη!»

Στο δρόμο, στρίγγλιζε μια σειρήνα ασθενοφόρου κι αν δεν κοιμόταν τόσο βαριά, θα ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο παρατηρητήριο-μπαλκόνι του, ρουφώντας με βουλιμική περιέργεια το θέαμα.  Ο μεταλλικός ήχος του φορείου που κυλάει στη ράγα της καμπίνας, συνόδευε την τσιριχτή φωνή:

«Λιποθύμησε κύριε Αγαμνέμονα, τον πάμε στο νοσοκομείο!…»
«Αγαμέμνονα με λένε κυρία μου!»
«Σας παρακαλώ, κρατείστε για λίγο το μωρό…πρέπει να πάω μαζί του, δεν έχουμε άλλον δικό μας εδώ…εσείς είστε καλός άνθρωπος… ο Λέανδρος σας θαυμάζει… είστε και αξιωσωματικός του στρατού!…»

Στον καθρέφτη του χολ, αντίκρισε συγκινημένος τον εαυτό του.
Ένας “αξιωσωματικός” του ελληνικού στρατού, καθαιρεμένος απ’ το μικρό αγόρι που κοιμόταν στον ώμο του. Δίχως στολή και παράσημα, ολόγυμνος και πάναγνος, να φυλάει τις Θερμοπύλες του Λέανδρου και της Αννίτας.





Συμμετείχε στο 15ο (πότε φτάσαμε στα 15 Παναγία μου;) παιχνίδι των λέξεων, που φιλοξενεί με συνέπεια και φροντίδα η Μαρία στο χώρο της mytripsonblog. To παιχνίδι διανύει αισίως την άγρια εφηβεία του και πετάει μπόι, δυναμώνει και εμπλουτίζεται με νέο αίμα και δυνατές συμμετοχές. Είχε ξεκινήσει πριν χρόνια από μια ιδέα της Φλώρας μας στο μπλογκ της: texnistories απ’ όπου το παρέλαβε η Μαρία και το συνεχίζει ακάθεκτη.

Ευχαριστώ θερμά τους φίλους που συμμετείχαν και σ’ αυτό το συγγραφικό ταξίδι και φυσικά την Μαρία μας, που τραβάει όλο το ζόρι για την προετοιμασία και την υλοποίηση. Εις το επανιδείν λοιπόν και καλό καλοκαίρι εύχομαι!

39 σχόλια:

  1. Υπέροχο!!! Όπως όλα τα δικά σου γραπτά σου αφήνουν μια γεύση άλλοτε γλυκιά άλλοτε γλυκόπικρη αλλά δεν περνούν ποτέ απαρατήρητα.
    Καλό Καλοκαίρι Μαράκι μου
    Να περάσεις ξέγνοιαστα και όμορφα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρία μου,
    ακόμα ένα "γαλόνι" στην όμορφη συλλογή σου με τις δημιουργίες και τα αφηγήματά σου.
    Άλλοτε με χιούμορ, άλλοτε με γέλιο, άλλοτε με δάκρυ και φόβο. Πάντα έχουν κάτι να πουν και να προσφέρουν.
    Αυτή τη φορά το "παράσημό" σου ήταν ασημένιο εδώ στον 15ο γύρο του παιχνιδιού μας.
    Ανεξάντλητες οι εμπνεύσεις σου πραγματικά.
    Δύσκολο να τις καταγράψει κανείς.
    Τα θερμά μου συγχαρητήρια μια ακόμα φορά.
    Καλό καλοκαίρι να έχουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πάντα με τον καλό το λόγο Γιάννη μου.
      Σ' ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  3. Με άγγιξε όπως πάντα με αγγίζει η γραφή σου!
    Μπράβο Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ξέρεις να ζυγιάσεις τόσο πολύ το χιούμορ με το συναίσθημα, συν ότι η φράση «Κάτσε ρε Μένιο να προωθήσουμε ένα καφεδάκι στον καταπιόνα μας…» είναι τόσο εσύ, που είπα «ωπ, δεν μπορεί, εδώ είναι η Κανελλένια». Και χαίρομαι που έπεσα μέσα, Μαρία μου. Χάρηκα την ιστορία σου, την ένιωσα... και νομίζω πως φάνηκε με τη βαθμολογία και το σχόλιό μου. Ευτυχώς η Μούσα είναι πάντα γενναιόδωρη και προσιτή μαζί σου και σε χαιρόμαστε σε κάθε παιχνίδι, σε κάθε ευκαιρία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μου κάνει κάτι κοπάνες ξεγυρισμένες τελευταία (η Μούσα), αλλά έτσι κρατάμε ζεστή τη σχέση μας. Να μην βαλτώσει, ξέρεις...
      Σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου Αναστασία μου!

      Διαγραφή
  5. Υποκλίνομαι στην ανθρωπιά που εσύ σερβίρεις κι εμείς ρουφάμε αχόρταγα.
    Σε θαύμαζα και εξακολουθώ να σε θαυμάζω έστω κι από μακριά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ύψιστη χαρά και τιμή τα λόγια σου Φλώρα μου!
      Και μόνο που σε βλέπω εδώ δηλαδή, με συγκινείς πολύ...

      Διαγραφή
  6. Λογοτεχνία με όλη τη σημασία τής λέξεως και σ’ αυτό σου το διήγημα, Μαρία. Οι περιγραφές, οι καταστάσεις, τα ανθρώπινα.
    Η κεντρική ιδέα τού διηγήματος, συναρπαστική. Αυτή η μετάβαση ενός ανθρώπου από την όχθη τής αδιαφορίας και της εχθρότητας στην απέναντι της ανθρωπιάς, προκαλεί μια ιδιαίτερη συγκίνηση. Και τέτοιες μεταβάσεις, πέραν της συγκινήσεως που προσφέρουν, διδάσκουν αποτελεσματικά, πολύ περισσότερο από τις τετριμμένες παραινέσεις των κηρύκων περί αγάπης και φιλανθρωπίας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ' ευχαριστώ πολύ Άρη!
      Κυρίως για την διαπίστωσή σου στο τέλος, που είναι και δική μου πεποίθηση.

      Διαγραφή
  7. Καλημέρα Μαρία μου
    Τα μηνύματα σου πανάκριβα όπως κι η γραφή σου!!
    Λατρεύω τη γραφή σου!!!

    Σε φιλώ πολύ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Συγχαρητήρια Μαρία μου, εξαιρετικό από πολλές όψεις θα έλεγα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πάντα τρυφερά, ευαίσθητα, έξυπνα, με κοινωνικό προβληματισμό και βάση τα κείμενά σου, Μαρία, με σημεία-διαμάντια, επίσης.
    Όσο για τον κυρ Μένιο, έτσι όπως τον καθαίρεσε το μικρό αγόρι στο τέλος, όπως έμεινε ολόγυμνος και πάναγνος, μου θύμισε από το ποτάμι του Σαμαράκη τον φαντάρο, που κάνοντας μπάνιο στο ποτάμι, απαλλαγμένος από τα ρούχα του, συναντιέται με τον εχθρό (που έκανε ταυτόχρονα το ίδιο κι αυτός..) και παρόλο που έχει ευκαιρία να τον πυροβολήσει, αρνείται. Θυμίζω:

    " Όχι, δεν τράβηξε τη σκανδάλη. Ο Άλλος ήταν εκεί, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο. Κι αυτός ήταν εδώ, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο.
    Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ήτανε και οι δυο γυμνοί. Δυο άνθρωποι γυμνοί. Γυμνοί από ρούχα. Γυμνοί από ονόματα. Γυμνοί από εθνικότητα. Γυμνοί από τον χακί εαυτό τους."

    Πολλά φιλιά, φιλιά κι απ' τον Λι. (και περνούσανε τα τραμ.. - στην ταχυδρόμηση αναφέρομαι.. :-) )

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δίκιο έχεις Διονύση. Αγαπημένο το απόσπασμα του Σαμαράκη κι ευχαριστώ που μας το θύμισες.
      Τα δέοντα κι από μένα στον κ. Λι.
      Μ' αρέσουν πολύ τα τραμ και δεν είμαι λάτρης της ταχύτητας. Όλα βαίνουν καλώς λοιπόν.
      Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
  10. Κανελλάκι μου, το παράσημό σου στόλισε υπέροχα το παιχνίδι, όπως κάθε γραπτό σου άλλωστε....Την σκάρωσες την ιοστορία σου με τη γνωστή μαεστρία σου στιςσωστές δόσεις συγκίνησης, χιούμορ, ανθρωπιάς....μας έκανες οκείους τους ήρωές σου και μας χάρισες εικόνες και σκέψεις... Να είσαι καλά, να γράφεις για να σε διαβάζουμε !!! Φιλιάαα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Το πόσο απολαμβάνω τα γραπτά σου, δεν λέγεται .
    Άργησα βέβαια να τα διαβάσω και δεν έβαλα βαθμό , αλλά δεν έχει σημασία.
    Αντικρουόμενα συναισθήματα .
    Από τις φυλετικές διακρίσεις στην τρυφερότητα.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν πειράζει Ρενάκι μου, κι ο κύριος Αγαμέμνονας που ήταν βαθμοφόρος, τι κατάλαβε στο τέλος;
      Η παρουσία σου μου φτάνει.
      Σε φιλώ και να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  12. Σε μυρίστηκα!!!
    Μαρία μου, μου άρεσε πολύ αυτη η ιστορία σου, απαλά σα χάδι και η αισιοδοξία του και το χιούμορ του.
    Καλό απόγευμα! 😚

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Μαρία μου, για άλλη μια φορά, μέσα από ένα υπέροχο κείμενο και με έναν καταπληκτικό επίλογο που προσωπικά λάτρεψα, έδωσες στίγμα ανθρωπιάς!
    Ο "Αγαμνέμονας" αφοπλίστηκε άπαξ και διαπαντός!
    Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για όλα!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ακριβώς όπως τα λες Μαράκι μου. Αφοπλισμός και εξανθρωπισμός.
      Εγώ σ' ευχαριστώ που μου έδωσες το "έδαφος" για να γράψω αυτή την ιστορία.
      Σε φιλώ γλυκά♥

      Διαγραφή
  14. Ο ΜΕΓΑΛΟΣ Σαμαρακης αι η Μεγαλη [για μας] Κανελλακη...!!..Ελπιζω ο καθε κυρ Μενιος..Να μπορει να διαβασει ενα τετειο κειμενο..Η να ζησει μια τετεια εμπειρια...!!..
    Διοτι το μωρο που κοιμαται στον ωμο σου...Ειναι..Ειναι..Απεριγραπτη και αξεχαστη αισθηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευτυχώς που έβαλες την παρένθεση Μαχαίρη μου, γιατί καμμία σχέση με τον μεγάλο μας πεζογράφο.
      Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο και για την επιβεβαίωση στον επίλογο.
      Να είσαι καλά!

      Διαγραφή
  15. Μαρία μου, δεν μου πήγε καν το μυαλό ότι εσύ ήσουν πίσω από αυτή την ανάρτηση. Νόμιζα ότι την είχε γράψει κάποιος από τους άντρες συμμετέχοντες στο Συμπόσιο. Θερμά συγχαρητήρια για άλλη μια φορά, φίλη μου. Υπέροχο κείμενο! Πολλά φιλιά!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Με συγκίνησε το κείμενο σου Μαρία μου, γιατί ταυτίστηκα (ίσως και λόγω ηλικίας) με τη μοναξιά των ηλικιωμένων.
    Είναι πλέον γνωστό πόση χαρά και προπαντός πόση ενέργεια ρουφούν οι γέροι μας, απ΄ τα παιδιά ακόμα και όταν δεν είναι δικά τους, γι αυτό ας τους έχουμε στο νου μας, χιλιοειπωμένο αλλά τόσο σοβαρό!

    ΑΦιλάκια πολλά και καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Το λάτρεψα!! Το έδειξα ολοφάνερα κατά τη βαθμολόγησή μου, ε; Σαν να έβλεπα παλιό, καλό, ελληνικό κινηματογράφο. Υπέροχη η τελευταία σκηνή με τον κ. "Αγαμνέμονα" και το μωρό στην αγκαλιά. Καθαιρεμένος μεν, αλλά νομίζω ότι η ψυχούλα του θα πήρε του κόσμου τα παράσημα!
    Μαρία μου .... ΣΛ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Τι όμορφος επίλογος Μαρία μου γεμάτος τρυφερότητα σε ένα πολύ καλογραμμένο κείμενο.
    Καλό καλοκαίρι και φιλάκια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Εξαιρετικό! Εύστοχο, συνοπτικό κι όμως πολυεπίπεδο και κυρίως συγκινητικό, αληθινό και τρυφερό, όπως πρέπει να είναι οι ψυχές των ανθρώπων, πέρα από όσα «τεχνητά» τους χωρίζουν. Την καλημέρα μου! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Την καλησπέρα μου Fakida και σ' ευχαριστώ πολύ για τα λόγια σου!

      Διαγραφή
  20. Τωρα ακομα κανω τις βολτες μου στης συμμετοχες του παιχνιδιού Κανελλακι μου.. είπαμε πολύυυυυυ καθυστερημενο αλλα ομως οχι και να χασω την αναγνωση ..του Στρατηγού...που ΄με τον δικο σου μοναδικο τροπο εδειξες οτι όλοι ακομα και οι στρατηγοί μπορούν να κρύβουν μεσα τους τρυφεροτητα.. αρκει τους βαλουν ενα μωρό που κοιμαται στον ώμο τους.
    Αρε Κανελλακι μου με τα ωραια σου.. φιλακιααααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.