«Και τώρα δικαιοσύνη δεν βρίσκομεν από κανέναν∙ όλο δόλο κι απάτη»

 Στρατηγός Μακρυγιάννης

Να ντρέπονται, άραγε, οι δικαστές στην τοποθεσία που φέρει την ετικέτα Ελλάδα 2.0;

Ανώτατοι, κατώτεροι, εισαγγελείς, αρεοπαγίτες και λοιποί παρατρεχάμενοι; Ένας κλητήρας έστω, απ’ αυτούς που τοιχοκολλούν εξώσεις και πλειστηριασμούς;

Κάθε φορά που πατάνε με τα παπούτσια τους στα μάρμαρα της πλατείας, αναριγούν καθόλου;

Και τώρα που ήρθε μια ξένη εισαγγελέας για να τους ελέγξει και να τους τραβήξει τ’ αυτί, θα τσαλακωθεί καθόλου η  ασυνειδησία και η προκλητική τους αδράνεια; Θα στηθεί κάποιος από δαύτους στον καθρέφτη του για να τον φτύσει;

Πώς νιώθει άραγε ένας γηραλέος εισαγγελέας που έχει φάει τα δικαστήρια με το κουτάλι κι έχει αποστηθίσει τόμους νομικής, μπροστά σ’ αυτόν τον Πατέρα; Έχει ακόμα κρεμασμένα στο γραφείο του εικονίσματα, ακαδημαϊκούς τίτλους και οικογενειακές φωτογραφίες;

Διαβάζει άραγε ποίηση ο (κάθε) εισαγγελέας;

Κάθε φορά που αντικρίζει τα μάτια του Αγίου Πατέρα, ανακαλεί άραγε τους στίχους του Ρίτσου;

«Από την πληγή μου κοίταξα / του κόσμου την πληγή

Ξένη απ’ τον άνθρωπο η χαρά / Ξένοι απ’ το δίκιο οι νόμοι»

---------------------------------------

ΥΓ. Κι όλοι εμείς που αναζητάμε επίγειους απεσταλμένους εξ ουρανού, που προσκυνάμε ιερές παντόφλες και λείψανα σε σημαιοστολισμένους ναούς, που δακρύζουμε κάθε φορά που ανάβουμε ένα κεράκι και παρακαλούμε τους προσωπικούς μας άγιους-προστάτες, να έχει περάσει άραγε απ’ το μυαλό κάποιου από εμάς πως, πάντα, θα υπάρχει ανάμεσά μας ένας θνητός προορισμένος να σηκώσει το σταυρό  και να θυσιαστεί για πάρτη μας; Για να βγάλει το φίδι απ’ το λαγούμι του και ν’ ανοίξει δρόμους για την ελπίδα και τo φως;