To φόβο του φιλιού τους να ᾽χετε! [φωτοσυγγραφική σκυτάλη #3]

«Κλείσε τα μάτια και ονειρέψου το πιο ζεστό φιλί

και όρμα

επάνω σε κάθε καταστολή

σε κάθε τοίχο σαν καρφί πέρνα απ’ την άλλη

μια τεράστια αγκαλιά γίνε αντίστασης.

Ο έρωτας είναι η εξέγερση»

(Απόσπασμα απ’ το ποίημα του Δημήτρη Καφετζή «Εξεγέρσου!», δημοσιευμένο για πρώτη φορά στο Περιοδικό Κατιούσα 01.12.2018)

«Θα σας θάψουμε ρε κωλόπαιδα, σαν τους παππούδες σας στον εμφύλιο», βρυχήθηκε ένας κρανοφόρος απ’ τη διμοιρία. Οι φυσούνες των αστυνομικών ξερνούσαν διαρκώς γερές δόσεις ληγμένων δακρυγόνων. Ο εμβληματικός αγωνιστής της εθνικής αντίστασης Μανώλης Γλέζος βρέθηκε για άλλη μια φορά στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων και δεν δίστασε να ορθώσει τη φωνή του μπροστά σ’ έναν πάνοπλο διμοιρίτη. «Ντροπή σας!» φώναξε με όση δύναμη είχε απομείνει στα κουρασμένα του πλεμόνια. Η απάντηση ήρθε μ’ ένα βίαιο σπρώξιμο κι έναν άνανδρο ψεκασμό χημικών, κατευθείαν στο πρόσωπό του.

Λίγα στενά πιο κάτω, οι προστατευτικές ασπίδες παρατάχτηκαν η μία πλάι στην άλλη, σχηματίζοντας ένα αδιαπέραστο τείχος από πλεξιγκλάς. Απανωτές χειροβομβίδες κρότου λάμψης έσκιζαν τον αττικό ουρανό, σκορπίζοντας τον πανικό. Ο δημοσιογράφος Μανώλης Κυπραίος έπεσε σφαδάζοντας στο οδόστρωμα. Λίγο πριν, προσπαθούσε να αποτυπώσει με το φωτογραφικό του φακό τη βάρβαρη συμπεριφορά των αστυνομικών, καθώς και τους κουκουλοφόρους που ετοιμάζονταν για επίθεση με καδρόνια, κρυμμένοι πίσω από τα ΜΑΤ, στο υπουργείο Οικονομικών. Αν και έδειξε εγκαίρως τη δημοσιογραφική του ταυτότητα στους επικεφαλής αστυνομικούς, η απάντηση ήταν η κατά μέτωπο επίθεση με χειροβομβίδα κρότου που του στέρησε την ακοή κι απ’ τα δυο του αυτιά και ένα άγριο ξυλοκόπημα από μέλη της αστυνομικής ομάδας ΔΕΛΤΑ, ενόσω προσπαθούσε να πάει πεζός σε κάποιο νοσοκομείο για πρώτες βοήθειες.

Στο μετρό του Συντάγματος έριχναν διαρκώς μεγάλες ποσότητες χημικών∙ αλλόφρονες πολίτες ξεχυνόντουσαν απ’ τις υπόγειες στοές προσπαθώντας ν’ ανασάνουν και να προφυλάξουν τα μάτια τους. Στην έξοδο τούς περίμεναν τα γκλομπς και οι βρισιές των αστυνομικών. Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Άνθρωποι να καίγονται απ’ τις φλόγες, να ποδοπατούν ο ένας τον άλλο και να κουτρουβαλούν στις σκάλες. 

Στην πολύπαθη πλατεία που θύμιζε πλέον πεδίο μάχης, είχε στηθεί ένα αυτοσχέδιο ιατρείο για τους τραυματισμένους διαδηλωτές, με εθελοντές γιατρούς και νοσηλευτές. Οι ομάδες καταστολής επιτέθηκαν οργανωμένα με δακρυγόνα και ξύλο. Οι γιατροί ούρλιαζαν με απόγνωση: «Ντροπή, εδώ είναι ιατρείο! Αυτά δεν γίνονται ούτε στον πόλεμο. Ακόμα κι εκεί, υπάρχει ανακωχή για να μαζέψεις και να φροντίσεις τους τραυματίες!» Οι διαμαρτυρίες των γιατρών δεν σταμάτησαν το αφιονισμένο γιουρούσι των ένστολων. Οι γιατροί αναγκάστηκαν να μεταφέρουν το ιατρείο στο μετρό, αλλά κι εκεί τους περίμεναν οι απανωτές ρίψεις χημικών.

~ // ~

Το ραντεβού τους ήταν κι απόψε στα λουλουδάδικα, μπροστά απ’ τα στημένα κιγκλιδώματα των αστυνομικών. Εν μέσω της λαοθάλασσας και των στριγκών ήχων απ’ τα δακρυγόνα, τις ιαχές και τις κατσαρόλες που κράδαιναν ρυθμικά οι διαδηλωτές, αγκαλιάστηκαν τρυφερά μπροστά απ’ τις ασπίδες και ύψωσαν το πιο εκκωφαντικό σύνθημα. Ένα γαληνεμένο φιλί, τρυφερό και αγαπησιάρικο, σχεδόν υπερκόσμιο, που αφόπλισε διαμιάς τους φαλαγγίτες, τους αγνόησε περιφρονητικά και τους έφτυσε κατάμουτρα. Τη φωτογραφία τους απαθανάτισαν οι δημοσιογράφοι εκείνη τη βραδιά κι έγιναν το σύγχρονο σύμβολο αντίστασης σε μια ρημαγμένη κοινωνία που αναζητούσε πεισματικά δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια. Δυο νέα παιδιά, απ’ αυτά που, άλλοτε τα χλευάζουμε για την παθητική τους στάση κι άλλοτε τα αποθεώνουμε και τα κάνουμε ήρωες, έγραψαν την επικεφαλίδα της ιστορίας. «Φιλιά στα μούτρα σας!» Με την αγάπη μας απαντάμε στα ρόπαλα και στις κλωτσιές σας. Όπως ξεκίνησαν θαρραλέα  οι πρώτοι διαδηλωτές στην Πορτογαλία, για να ρίξουν τη χούντα στη χώρα τους το ’74, με την θρυλική Επανάσταση των Γαρυφάλλων.

Φρύαξαν οι σιδερένιοι φρουροί της “τάξης” στη θέα των αγκαλιασμένων παιδιών. Η αντίδρασή τους ήταν το ίδιο γελοία, με αυτή των συναδέλφων τους, όταν παραμονές της χούντας [τον Απρίλιο του ’67], διέκοψαν έντρομοι τη συναυλία των Rolling Stones στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Ο Μικ Τζάγκερ είχε την ατυχή έμπνευση να πετάξει στο κοινό κόκκινα γαρύφαλλα. Η κίνηση αυτή, είχε θεωρηθεί απ’ την αστυνομία ως προκλητική επίδειξη υποστήριξης του κομμουνισμού [ούτε κατά διάνοια] κι έτσι κατέβασαν το ρεύμα και ξαπόστειλαν κακήν κακώς το συγκρότημα και τους θεατές. Στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, οι αμήχανοι αστυνομικοί επιστράτευσαν όλα τα μέσα καταστολής που διέθεταν∙ αύρες με κανόνι για εκτόξευση νερού, καταιγιστικές ριπές δακρυγόνων, ουρλιαχτά και επιδεικτικά χτυπήματα των γκλομπς στις ασπίδες τους. Ωστόσο, το ζευγάρι συνέχισε απτόητο το ατάραχο ταξίδι του στη φωτερή ατραπό της αγάπης. Πίσω τους, ηττημένοι και σιωπηλοί, οι θωρακισμένοι “φύλακες” της τάξης (και της τράπεζας).  Ίσως κάποιος απ’ τους κρανοφόρους να μελαγχόλησε στη διαπίστωση, πως είχε αντίκρυ του τον εαυτό του, τα προδομένα του όνειρα και τη ζωή που φοβήθηκε να διεκδικήσει.

Σημείωση: Η φωτογραφία είναι της Γεωργίας Παναγοπούλου [Eurokinissi] και τραβήχτηκε στις μαζικές διαδηλώσεις της Αθήνας, την περίοδο 2010-12, ενάντια στα μνημόνια.

• -      Συμμετοχή στο δρώμενο «Φωτοσυγγραφική Σκυτάλη #3» που οργανώνει και συντονίζει η MaryPertax στη ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.
• -      Ευχαριστίες θερμές στην Μαίρη μας που μας έδωσε την αφορμή για ένα συλλογικό “τρέξιμο”, καθώς και  στον καλό φίλο Γιάννη για την επιλογή της φωτογραφίας αυτής.
• -      Παραδίδω τη σκυτάλη μου στην Αριστέα, με μια φωτογραφία του Θάνου Τσάκαλου και προτεινόμενη λέξη το: «όνειρο» (ή τα "όνειρα" αν έχει πολλά...)

Μαύρες ψυχές σε λευκή συσκευασία

«H πλάστιγξ κλίνει εκεί που προτιμάμε

Kατά την ερμηνεία που της δίνουμε

Kάθε φορά που επιτυγχάνουμε στα ζάρια» 

Ανδρέας Εμπειρίκος

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Τον Οκτώβριο του 2000, ο Τζίμης Πανούσης καταδικάζεται για την αφίσα της παράστασης “Της πατρίδας μου η σημαία”, υπό τους μύδρους και τους αλαλαγμούς  της γραφικότατης κυρίας Ελένης Λουκά.

Λίγα χρόνια μετά, στην κηδεία του Τζίμη, η κυρία Λουκά επιδίδεται σε μια παραληρηματική ρεπετισιόν, με κατάρες στον νεκρό: “O Πανούσης ήταν ένα αναρχοκομμούνι που δεν σεβάστηκε τον Θεό και θα καίγεται τώρα στην κόλαση”. 

Τάδε έφη κυρία Ελένη, η χριστιανοταλιμπάν με τις εικόνες και τους μεγαλόσταυρους. Γραφική μεν, αποδεκτή όμως από πολλούς ομοϊδεάτες της που, στο όνομα της θρησκείας (ο Θεός να την κάνει), προσβάλλουν την αισθητική και τις αξίες που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται.

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ ** ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

1956 – 2019: μετά από 63 συναπτά έτη, οι εμμονές μας καλά κρατούν. Το συλλογικό φοβικό κλίμα συντηρείται περίφημα απ' τις θρησκευτικές & πολιτικές κάστες. Ο Ταρτουφισμός στις μεγάλες δόξες του! Οι απόγονοι της "Αδελφότητας της Υπεραγίας Κοινωνίας" που απαιτούσαν απ' τον βασιλιά  να ριχτεί στην πυρά ο Μολιέρος για τις ανατρεπτικές  κωμωδίες του, συνεχίζουν να βρίσκουν εκφραστές σε μια κοινωνία που υποτίθεται ότι είναι εξελιγμένη και προοδευτική. Τρεις αιώνες μετά...

Έφθασε λοιπόν και στην Ελλάδα ο έξαλλος αυτός χορός, πού προκάλεσε φρενίτιδα υστερισμού στην Αμερική, στην Αγγλία και τη Γαλλία και χαρακτηρίστηκε επικίνδυνος για την δημοσία τάξη, αφού οι χορευταί, μέσα στον παροξυσμό του τρελού ρυθμού του, εκτρέπονται στις πιο απίθανες αταξίες… Στο μεταξύ στην Αθήνα, προ του επικειμένου κινδύνου της διαδόσεως του έξαλλου χορού και στον τόπο μας, ιδρύθηκε από μερικούς σπουδαστές μας ένας σύλλογος «κατά τής εξαπλώσεως του ροκ εντ ρολ…». Ας βάλει ο Θεός το χέρι του για να μην έχουμε και συγκρούσεις μεταξύ «ροκεντρολικών» και «αντιροκεντρολικών»… Περιοδικό Θησαυρός, 1956

και στην πιο σύγχρονη έκδοση:

«Ήταν απολύτως σωστή και επιβεβλημένη η ματαίωση της συναυλίας του μουσικού συγκροτήματος με την ονομασία "Σάπιος Χριστός" γιατί η πραγματοποίησή της θα προσέβαλε βάναυσα την πίστη όλων των χριστιανών της πόλης. Σε καμία δε περίπτωση η άποψή μας αυτή δεν θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως θρησκευτική μισαλλοδοξία ή ακροδεξιά απόκλιση. Θα ήταν ίδια η θέση μας και για κάθε εκδήλωση που θα έβαζε με ανάλογο τρόπο απέναντί της οποιαδήποτε θρησκεία». Ανδρέας Μαζαράκης Πρόεδρος της ΝΟΔΕ ΝΔ Αχαΐας

* ~ * ~ * ~ * ~ * ~ ** ~ * ~ * ~ * ~ * ~ *

Την επόμενη φορά που θα σοκαριστούμε απ’ την “πολύνεκρη αιματηρή επίθεση” που έγινε σε κάποια γωνιά του πλανήτη, ή και στη γειτονιά μας (στα Βίλια για παράδειγμα), ας θυμηθούμε πόσες φορές έχουμε ανεχτεί ή συναινέσει σε σχόλια του τύπου:

«Μας πρήξατε τα α@@@α με τον Ζακ και από τι πέθανε»

«Καλά τους τα είπε ο Αμβρόσιος»

«Ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται»

«Να ξεκουμπιστούν τα προσφυγόπουλα απ’ το σχολείο μας. Είναι αμβολίαστα (*)»

σημ: η λέξη μεταφέρεται όπως ακριβώς ειπώθηκε από ωρυόμενη μητέρα στα κάγκελα σχολείου, άνευ σχολίων. 

Για τις φεμινίστριες που διακατέχονται από φίλαθλο πνεύμα και αγωνιστική διάθεση, να θυμίσω το επικό:
«Οποιαδήποτε γυναίκα προκαλεί έναν άνδρα πρέπει να είναι και έτοιμη για την απάντηση!»

Βούλα Παπαχρήστου [για τα χαστούκια του Ηλία στην Λιάνα]

Κουίζ: Πόσες φορές έχετε ακούσει τη φράση “Μωρέ καλά της έκανε της κ@@@ς! Και λίγα της έδωσε!” 

«Δεν είμαστε υπεύθυνοι μόνο γι’ αυτό που κάνουμε αλλά και γι’ αυτό που δεν κάνουμε» (Μολιέρος)