- Τι τη θες τώρα τη φωτογραφία, βρε χριστιανέ
μου; Τα χάλια μου είμαι…
- Κάτσε βρε Χαρικλάκι που έχεις τα χάλια σου.
Κούκλα είσαι! Εδώ κοίτα, θα βγει το πουλάκι τώρα.
- Μην τρομάξει και φύγει το πουλάκι, έτσι που
είμαι. Έλα κι εσύ πλάι μου, να βγάλουμε μία …πώς τις λένε είπαμε, αυτές που
βγάζουν τώρα με τα κινητά τους;
- Σέλφις, νομίζω…
- Σελφ-σέρβις τις λένε, βρε, Χαράλαμπε! Δηλαδή,
δεν μπορούμε να βγούμε μία, μαζί;
- Δεν τραβάει τέτοιες η μηχανή μας, βρε
Χαρικλάκι… Είναι απ’ τις παλιές, με το φιλμ και το διάφραγμα. Κάτσε να σε
τραβήξω άλλη μία, με φλας.
- Ναι, να τη στείλεις και στον Άγιο Πέτρο, για
να με αναγνωρίσει όταν θα πάω στο σκοτεινό του θάλαμο. Έτσι, καλή είμαι;
- Δεν θα το πιστέψεις βρε Χαρικλάκι, αλλά εγώ
σε βλέπω ακόμα, σαν το μικρό μου κοριτσάκι.
- Από βδομάδα, θα πάμε στον οφθαλμίατρο,
Χαράλαμπε. Ο καταρράκτης σου έχει χειροτερέψει.
- Βρε, λέγε ό,τι θέλεις, εσύ! Έχουμε πολλές
πόζες ακόμα στο φιλμ. Πάρα πολλές, Χαρικλάκι μου!... Χαμογέλα μου, βρε, λίγο!
~ // ~
Το ζεστό σούρουπο τούς
βρήκε ακόμα στο μικρό άλσος, να βολτάρουν πιασμένοι αγκαζέ, εκείνη να σταματάει
για λίγο, να ξεκουράζει σ’ ένα παγκάκι τα πρησμένα της πόδια κι εκείνος, να κατευθύνεται
στον υπαίθριο μικροπωλητή και να επιστρέφει μ’ ένα φεγγαρένιο χαμόγελο κοντά της.
Με χέρια που έτρεμαν, ξετύλιξε απ’ τη ζελατίνα του ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι και
της το πρόσφερε, σαν να ήταν ένα ολάνθιστο μπουκέτο. «Στο χρωστούσα απ’ τα
παλιά, Χαρικλάκι μου. Θυμάσαι;» της είπε όλο τρυφεράδα. «Πώς δε θυμάμαι;
Η ζωή είναι ένα γλειφιτζούρι, μου έλεγες. Μαζί θα το γευτούμε, ως το τέλος. Μα τι
πας και θυμάσαι, βρε, Χαράλαμπε; Θα σ’ ανέβει κι η πίεση… και το ζάχαρο… αχ,
βρε, Χαράλαμπε!...»
Οι περαστικοί
χάζευαν το ηλικιωμένο ζευγάρι που μοιραζόταν ένα κατακόκκινο γλειφιτζούρι, πονηρογελώντας
ο ένας στον άλλο. Ο ήλιος είχε κρυφτεί πίσω απ’ τις τσιμεντένιες κορυφογραμμές της
πόλης και τα φλασάκια απ’ τις οθόνες των κινητών, φεγγοβολούσαν σαν πύρινες λαμπηδόνες
τριγύρω τους. Σε λίγη ώρα, θα γινόντουσαν είδηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης∙
οι φωτογραφίες και τα βίντεο απ’ την τρυφερή και σπάνια αυτή εικόνα, θα μάζευαν
πολλά “λάικ” στα στέκια του διαδικτύου, εκεί που οι άνθρωποι θαυμάζουν και
αυτοθαυμάζονται, μέσα από ψηφιακές φωτογραφίες και έξυπνες ατάκες.
Οι εικόνες που έχουν απομείνει στο φιλμ τους, όσο
πάνε και λιγοστεύουν. Η παλιά τους αναλογική μηχανή θα παροπλιστεί, κλείνοντας
για πάντα μέσα της τα καρέ μιας ολόκληρης, κοινής ζωής. Που είχε ηλιόλουστες
μέρες, αλλά και άγριες βαρυχειμωνιές. Που άντεξε στο χρόνο και τη φθορά και
αξιώθηκε να γλυκολειώνει, σαν ένα γλειφιτζούρι κοκοράκι.
- Έλα Παναγία μου! Καλέ, εμείς είμαστε εδώ; Ποιος
μας τράβηξε, βρε Χαράλαμπε;
- Τις προάλλες στο αλσάκι, βρε Χαρίκλεια.
Ξέχασες;
- Μμμ… καλούτσικοι βγήκαμε, ε Χαράλαμπε;
Μικροδείχνουμε, ή ιδέα μου είναι;
