Και η τιβί χτενίζεται…

 

«Bάλ ’τους καμιά ταινία στην τηλεόραση να απασχοληθούν»

Το γνωστό τρικ των γονιών για να κρατούν τα παιδιά φρόνιμα.

Το γνωστό τέχνασμα των πολιτικών για να κρατούν τα μεγάλα παιδιά παραπλανημένα.

Το γνωστό δόλωμα των καναλιών για να ταΐζουν τα ρημαγμένα νοικοκυριά με λούστρο και αυταπάτες.

Το γνωστό κατασταλτικό για τις ανήσυχες φωνές που προτρέπουν τον κόσμο να βγει στους δρόμους.

Το γνωστό υπνωτικό στις βουρδουλιές που πέφτουν ανελέητα στις πλάτες μας…

Σ’ ένα μονόφρυδο η Ελλάδα ξαποσταίνει τις πληγές της. Koρυφαίο «trend” στο τουίτερ και μάλιστα με διαφορά  θυσανωτής τρίχας. Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί που έσβησαν αβοήθητοι εκτός ΜΕΘ, οι  στρατιές ανέργων, τα κουκουλωμένα σκάνδαλα, η άγρια φτώχεια, η επανεμφάνιση του φασισμού, τα σπίτια χωρίς ρεύμα, τα παιδιά που δουλεύουν ανασφάλιστα για ένα ξεροκόμματο, η ελεεινή κοροϊδία με τους συνταξιούχους, το ξεπούλημα μιας χώρας που ολοένα συρρικνώνεται, δίχως νόμους, δίχως μέλλον, δίχως φρένο στην κατρακύλα… μοιάζουν ασήμαντα και «έχουν κουράσει» όπως λένε οι τηλε-αστέρες δημοσιογραφίσκοι.

Γκώσαμε από κυρπαντελήδες και χατζηπαντελήδες και κάθε λογής υπερεκτιμημένα ψώνια. Κι όσο εσείς ξεχνιέστε με την ακριβοπληρωμένη «εκπληκτική περσόνα» ενός σκουπιδοριάλιτι, κάποιοι άλλοι, μη τηλε-εξαρτημένοι, αναζητούν εναγωνίως τις καβάτζες τους για το χειμώνα. Κόντρα στη μονόφρυδη μοντέλα, θα σταθεί μια άνεργη γυναίκα. Θα σταθεί η αδερφή μου, η φίλη μου, η γειτόνισσά μου, η κόρη μου, το κορίτσι με τα κανονικά φρύδια και τα πριονισμένα φτερά. Η κραυγή της θα σας ξεκουφάνει, γιατί θεριεύει ο άνθρωπος όταν τον πνίγει το άδικο.

«Για περάστε, για περάστε, να θαυμάσετε το κορίτσι λάστιχο, τον θηλυκό Σαμψών που λυγίζει σίδερα και λειώνει ατσάλι! Έχασα δουλειά, σπίτι, φίλους, ενδιαφέροντα, κι η μάνα μου γηροκομεί τη γερασμένη μου ύπαρξη. Οι σπουδές και η εμπειρία μου χωθήκανε  σε μια νάιλον σακούλα και περιφέρονται σαν περιπλανώμενος θίασος, προς άγραν λύπησης και φτηνού μεροκάματου. Ό,τι έχετε ευχαρίστηση, κυρίες και κύριοι...»

 

“Λυποαναρρόφηση και λυπογλύπτες”

Τέτοιο αντηλιακό δεν έχει βγει ακόμα. Οι δείκτες προστασίας ανύπαρκτοι. Και το δίχτυ ασφαλείας επίσης.  Αρκούν λίγες ώρες πρωινής έκθεσης στην ακτινοβολία της τηλεόρασης και θα έχεις πειστεί ότι έχεις περιττά κιλά, πεσμένο στήθος, πρησμένα πόδια, χαλαρωμένα μπράτσα και ξεχειλωμένη περιφέρεια. Αν δεν ντρέπεσαι ήδη για το σώμα σου, θα πρέπει να ντρέπεσαι που δεν ντρέπεσαι.

Λογικά θα έχεις παρατήσει δουλειά (αν υπάρχει), σπίτι, παιδιά, μαγειρέματα και φροντίδες και θα τρέχεις να παραγγείλεις την αδυνατιστική κρέμα που θα σε σμιλεύει καθώς κοιμάσαι, τις μαγικές τσίχλες που θα σου κόψουν διαμιάς την όρεξη, τα μαγνητικά σκουλαρίκια που θα σου καίνε λίπος όταν τα φοράς, έναν αναζωογονητικό μασαζοκορσέ που θα σου ροκανίζει την κυτταρίτιδα καθώς σφουγγαρίζεις τα πατώματα και το επαναστατικό  συμπλήρωμα διατροφής από ψυχρής έκθλιψης πρωτόγαλα θηλυκιάς χελώνας, που θα σε λιποαναρροφήσει σε λίγες μόνο μέρες!

Κι ύστερα θα ξυπνήσεις. Με τη θλιβερή διαπίστωση πως σε περιμένει ο νεροχύτης, οι παιδικές τσιρίδες απ’ το διπλανό δωμάτιο, ένα ολάκερο σπίτι για να το φέρεις βόλτα και μια σιδερώστρα γεμάτη τσαλακωμένα ρούχα. Ίσως και να δακρύσεις πάνω απ’ την κατσαρόλα, όχι τόσο απ’ το κρεμμυδάκι που ψιλοκόβεις, όσο για τα παραπανίσια σου βάρη. Την αποστροφή για τον εαυτό σου, τη μελαγχολία και την ανασφάλεια. Θα τα σοτάρεις όλα με το φαγητό της μέρας και θα κλείσεις το καπάκι να βράσουν στο ζουμί τους. Όση ώρα τους στύβεις πορτοκάλια σκυμμένη στο νεροχύτη, η καλλίγραμμη τηλεπερσόνα –λες και σε βλέπει απ’ το γυαλί η άτιμη- σου κάνει αντιπερισπασμό, κάνοντας ρεκλάμα την «Πανμέγιστη-Επαναστατική-Ζούπερ Αδυνατιστική Κρέμα» που θα σου εξαφανίσει την όψη φλοιού πορτοκαλιού στα μπούτια σου. Χωρίς κουκούτσια η πορτοκαλάδα του Νικόλα, χωρίς έγνοιες η τηλεπαρουσιάστρια, χωρίς ρετούς η ζωή σου, «Χωρίς ενοχές για το σώμα, δε γίνεται να ξεκινήσει καλοκαίρι».  Αλισβερίσι να γίνεται δηλαδή, για να βγει και σήμερα το καθόλου κοπιαστικό –μα ούτε και ευκαταφρόνητο- μεροκάματό της.

Κι αν δεν πείστηκες ακόμα, μπαίνει σ’ εφαρμογή ο βαρύς οπλισμός της. Ειδικοί διατροφολόγοι , ψυχολόγοι, αισθητικοί και πλαστικοί χειρουργοί, πάσης φύσεως λιποεξαφανιστές και  σαλτιμπάγκοι θα σε αναλάβουν προσωπικά. Όλοι θα σου υποσχεθούν ότι θα χάσεις το περιττό βάρος στην περιφέρεια και τα ψωμάκια, φορτώνοντάς σε όμως, με τόνους από ψυχικό άχθος και ενοχές. «Ο καθρέφτης σας κυρία μου… ο καθρέφτης σας είναι αυτός που θα σας πει την απόλυτη αλήθεια. Ακούστε τον προσεχτικά κι ελάτε να κλείσουμε ένα ραντεβού γνωριμίας…», είπε ο ειδικός με περισπούδαστο ύφος.

Ο παλιός ολόσωμος καθρέφτης σε περιμένει υπομονετικά στο ντουλαπόφυλλο της κρεββατοκάμαρας. Διαπιστώνεις πως έχετε να ιδωθείτε κατάματα κάτι χρόνια. Είτε απ’ την κούραση και τις έγνοιες, είτε απ’ το φόβο της ρυτίδας και του λίπους. Σήμερα όμως ξέρεις πως δεν γλυτώνεις την αντανάκλασή του –με τις ευλογίες του ειδικού μάλιστα- κι αφήνεσαι παραδομένη στην κριτική του…

-         Θυμάσαι πόσα ζήσαμε μαζί; Χάδια, έρωτες, γέννες, λοχείες, θηλασμούς, οδύνες και χαρές, λαχτάρες και κοπιαστικά μερόνυχτα… Πάντα ήμουν πιστό στις ανάγκες και τις προσταγές σου. Κι όσο περνάει ο καιρός, αγαπώ τα παραπανίσια κιλά σου, την ξεχειλωμένη απ’ τις γέννες κοιλιά σου, την κυτταρίτιδα και τα κρεμασμένα σου μπράτσα, τις ραγάδες στο στήθος και τα πρησμένα σου γόνατα. Να είσαι περήφανη για  το κορμί σου και να θαυμάζεις αυτά που κατάφερες! Και πάνω απ’ όλα, να το υπερασπίζεσαι σ’ όσους το υποβιβάζουν σε φτηνό προϊόν που θα το βάλουν στην πριονοκορδέλα  για να το φέρουν στα μέτρα του παραμυθιού τους…

 Η φωνή της παρουσιάστριας δεν ακούγεται πια απ’ το σαλόνι.

Σαν να πάτησε κάποιος το κόκκινο κουμπάκι λυποαναρρόφησης.

[φωτογραφίες απ' το διαδίκτυο]

Γιατί δεν τρώμε σήμερα μαμά;

Photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Η τηλεόραση παίζει μια απ’ τις πολυάριθμες εκπομπές μαγειρικής. Προσαρμοσμένες –όπως ισχυρίζονται  οι συντελεστές τους-  στην ελληνική πραγματικότητα. Απλά υλικά και προσβάσιμα σε όλους. Είναι δεδομένο ότι κάθε μέση οικογένεια σήμερα, διαθέτει τρούφα μανιτάρι, κόλιανδρο  και σως γκουακαμόλε. Είναι ο καθημερινός εφιάλτης κάθε μέσης μητέρας, αν το

κολοκάσι θα σερβιριστεί ως σαλάτα με ξυνόμηλο και ρόδι, ή αν θα συνοδεύσει το μαριναρισμένο με αβοκάντο, χοιρινό. Είναι μια ρεαλιστική σκηνή αυτή, που ο Γιαννάκης επιστρέφει απ’ το σχολείο και η πρακτική  μαμά του τον υποδέχεται με μια παραδοσιακή συνταγή Βουργουνδίας. Ένα μπεφ μπουργκινιόν, με τσιπς αγκινάρας και πέστο δυόσμου με αμύγδαλα. Απλά πράγματα.

Ακόμα και για τους ελάχιστους κλοσάρ, που προτιμούν ένα ελαφρύ-υπαίθριο γεύμα στα κοινωνικά συσσίτια, αποτελεί έναν συνηθισμένο καθημερινό διάλογο. «Θα ήθελα στη φασολάδα, ένα τικ πιο κρεμώδη υφή… τι λες κι εσύ ρε Νώντα;». Θα απομακρυνθούν με το πλαστικό σκεύος τους, διαφωνώντας για το εάν το φινόκιο μπορεί να αντικαταστήσει το σέλινο, ή θα του αλλοιώσει τη γεύση. Απλές καθημερινές σκηνές.

Τέλος, ο μόνιμος πονοκέφαλος της ελληνίδας νοικοκυράς σήμερα, είναι πώς θα μαγειρέψει νηστίσιμα αλλά γευστικά. Αν συνδυάζονται σωστά, οι αβουτύρωτες παπαρδέλες με τηγανιτές ελιές θρούμπες και ένα ρομπόλα. Ή μήπως ένα μοσχάτο αμβούργου; Απλά και απόλυτα ρεαλιστικά διλήμματα.

Στις εμβόλιμες διαφημίσεις, θα δούμε τους χορηγούς αυτής της γαστρονομικής πανδαισίας. Επίσης, θα δούμε σκηνές απ’ τα επόμενα επεισόδια. «Φτιάξτε γρήγορα και εύκολα Μεξικάνικα τάκος με κόκκινα φασόλια και τσίλι, και ξαφνιάστε τους!»… «Κουνουπίδι και μανιτάρια στιφάδο. Θα το λατρέψουν!!!...». Η δηλωμένη ιδιότητα 'της΄  ή 'του’ σεφ, ως «Kαταξιωμένη - ος», απομακρύνουν κάθε πρόθεση αμφισβήτησης για τις συνταγές που προτείνουν. Η μαμά–παύλα-πολυάσχολη επαγγελματίας-παύλα- αυθεντική–παύλα-που σέβεται το ρόλο της, οφείλει να μαγειρεύει σε μια κουζίνα στολισμένη με γυάλινα βάζα φρεσκοκομμένες ανεμώνες, πάνω σε αχανείς πάγκους από γρανίτη, με φόντο τον άινοξ αποροφητήρα – παύλα καμινάδα. Έχει λαϊκό προφίλ, φοράει καρώ μάλλινα πουκάμισα και το δίπορτο ψυγείο της ξεχειλίζει από χειροποίητους πελτέδες, σπιτικές μαρμελάδες, καπνιστά αλλαντικά και ποικιλία τυριών.

Κι ύστερα φαντάζομαι την ηρωίδα μου, να μαγειρεύει σε κατσαρόλες γεμάτες με γευστικά ζουμιά. Προχτές μου εμπιστεύτηκε  με χαμηλωμένα τα μάτια, πως βράζει που και που έναν κύβο κοτόπουλου, για να μυρίσει κρέας στο σπίτι. Την ώρα της παραλαβής στο κοινωνικό παντοπωλείο. Μια τσάντα τρόφιμα. Για να ταϊστούν τέσσερις άνθρωποι. Για μια βδομάδα. Μέρα και πακέτο. Απαρέγκλιτη μαθηματική πράξη. Βλέπω καρέ-καρέ τη σκηνή που διηγήθηκε. Να σερβίρει ένα μπολ με φακές στα παιδιά. Κι ύστερα να κάθεται μαζί τους στο τραπέζι. Τη ρώτησε ο μικρός: «Πότε θα πάρουμε κι εμείς ένα σουβλάκι;» Δεν ξέρω τι του απάντησε. Την φαντάστηκα ν’ ανακατεύει αμήχανα το μπολ με το κουτάλι  και να κρύβει τα δάκρυα της πάνω στους αχνούς της σούπας. Κι ύστερα να μαζεύει με το δάχτυλό της, μια σταγόνα ξύδι που έσταξε στην άκρη του τραπεζιού.

Στις πόσες ίντσες καίγομαι;

Σας παρακαλώ μου τυλίγετε λίγη ζωή;

Δεν θα τη φάω εδώ, πακέτο καλύτερα.

Απ’ αυτή με την καραμελωμένη επιφάνεια. Βάλτε κι ένα κερασάκι από πάνω. Απωθημένο το έχω από μικρή. Ποτέ δεν μου έπεφτε κομμάτι με κερασάκι.

Ναι… θέλω και κάτι ακόμα.

Nα μου τυλίξετε ένα περιποιημένο σπίτι. Απ’ αυτά που μας δείχνετε στις τηλεοράσεις. Με καταπράσινο κήπο, ηλιόλουστα δωμάτια και παιδιά με καθαρά ρούχα. Με παράθυρα που έχουν θέα σε ολάνθιστα παρτέρια και δέντρα φορτωμένα με καρπούς. Με εσωτερικές σκάλες, γυαλισμένα παρκέ, ανοξείδωτες κουζίνες και θωρακισμένες πόρτες ασφαλείας. Με παιδικά δωμάτια παραμυθένια, με πολύχρωμες ζωγραφιές, κρυστάλλινους μελωδούς, πουπουλένια παπλώματα και καλοστρωμένα κρεβάτια.

Να μου τυλίξετε κι έναν άλλον εαυτό παρακαλώ! 

"Σούπερ-Μαμά" αν σας βρίσκεται πρόχειρος. Να μαγειρεύω πανευτυχής στην -πλήρως εξοπλισμένη- κουζίνα μου, φορώντας δωδεκάποντες γόβες και αβυσσαλέα ντεκολτέ. Να αγωνιώ μόνο για την κυτταρίτιδα και τις πρώτες ρυτίδες έκφρασης. Να υποδέχομαι τα βλαστάρια μου τα μεσημέρια, περιμένοντας το σχολικό που θα τα φέρνει ως την εξώπορτα. Να έχουν κατακόκκινα μάγουλα απ’ το παιχνίδι  και να βιάζονται να μου πουν τι έμαθαν στο σχολείο. Να τρώνε με άφατη λαχτάρα τον πουρέ μελιτζάνας και το σουφλέ με σπανάκι που τους ετοίμασα, ξεσηκώνοντας τη συνταγή του πρωινάδικου. Να με γλυκοφιλάνε και να μου λένε «Σ’ ευχαριστούμε μανούλα που φροντίζεις για το πλήρες και δυναμωτικό διατροφικό μας πρόγραμμα!». Κι ύστερα να τρέχουν ανυπόμονα στο πάνω διάζωμα, για να μελετήσουν τα μαθήματά τους.

Κι έναν πιστό χορηγό... συγνώμη σύζυγο εννοούσα, παρακαλώ! Με ατσαλάκωτο κουστούμι και γοητευτικό χαμόγελο.  Να γυρνάει απ’ τη δουλειά το ίδιο ατσαλάκωτος και με διάθεση για παιχνίδι με τα παιδιά. Μπροστά στο αναμμένο τζάκι, κατά προτίμηση. Να με ρωτάει με λαγνεία «Κοντεύει το ραγού λαχανικών αγάπη μου; Δεν σε βλέπω απ’ την πείνα!...». Κι εγώ να στρώνω τραπέζια με κολλαριστά τραπεζομάντηλα, κρυστάλλινα ποτήρια και πορσελάνινα σερβίτσια. Και μια γυάλινη κανάτα με φρεσκοκομμένα λουλούδια, στο κέντρο της ροτόντας. Να τρώμε όλοι μαζί,  πανευτυχείς που ολοκληρώθηκε άλλη μια δημιουργική μέρα.

Κύριε Tηλεορασάνθρωπε μου τυλίγετε και μια πέτρα στο λαιμό; 

Εσείς που είστε τόσο καλός στο τύλιγμα…

Κοτρώνα κατά προτίμηση.

Για να τη χρησιμοποιήσω όταν θα τελειώσει το πρόγραμμα της τηλεόρασης.

Λίγο πριν προσγειωθώ στο προσωπικό μου σύμπαν.

Στον εφιάλτη της κουζίνας μου, που μετά βίας χωράει λίγα χαμόγελα ανακούφισης, όταν τα ντουλάπια είναι στοιχειωδώς εξοπλισμένα με τρόφιμα.

Στα  παιδιά που γυρίζουν με κυρτωμένους ώμους απ’ το σχολείο. Απ’ το βάρος της σχολικής τσάντας που είναι παραγεμισμένη με υποχρεώσεις και ανορθόγραφες υποσχέσεις για το μέλλον τους.

Στις στοίβες με τους λογαριασμούς και στις εφημερίδες με τις περικυκλωμένες αγγελίες. 

Στην αγωνία για το χειμώνα που πλησιάζει. Στην πιο γόνιμη εποχή του χρόνου, που κατάντησε κατάρα και απειλή.

Στις ουρές για ένα επίδομα, ένα γεύμα, ένα μεροκάματο, λίγη ζεστασιά κι όση ανθρωπιά κατάφερα να περισώσω. Κι είναι το μόνο σωσίβιο που μου έχει απομείνει πλέον.

Μπορώ να ελπίζω πως θα με συνοδεύσετε σ’ αυτή την  αναγκαστική προσγείωση κι εσείς;

Και πως θα δώσετε προστιθέμενη αξία στο επάγγελμα που υπηρετείτε;

Πως τη δημιουργική σας σκέψη θα την προσαρμόσετε στις σύγχρονες ανάγκες, με πρακτικές εφαρμόσιμες και ιδέες υλοποιήσιμες;

Πως θα γίνετε ένας μικρός πομπός ελπίδας;

Να περάσουμε απ’ την εποχή του πρωινάδικου, στο πρωινό μιας νέας εποχής;

Απ’ το μοντέλο της ξανθιάς πολύτεκνης, στον γήινο ρόλο της μονογονεϊκής οικογένειας;

Και το κερασάκι από πάνω, μην ξεχάσετε παρακαλώ!

Πετροκέρασο κατά προτίμηση!...

To κείμενο δημοσιεύτηκε στο εβδομαδιαίο περιοδικό πολιτισμού

24γράμματα