Επετειακό

30 Γενάρη 1933. Κάτω από ένα συννεφιασμένο Βερολίνο, ο πρώην δεκανέας του γερμανικού στρατού που έμελλε να αιματοκυλίσει τον κόσμο, ορκιζόταν Καγκελάριος. Η ορκωμοσία του Χίτλερ, προβλήθηκε απ’ τη ναζιστική προπαγάνδα σαν «Εθνική Επανάσταση». Στην πράξη όμως, δεν ήταν παρά η χαριστική βολή στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Το πρώτο δημοκρατικό σύνταγμα της χώρας δηλαδή, που είχε ψηφιστεί το 1919. Απ’ την επόμενη κιόλας μέρα, τα περιβόητα τάγματα εφόδου SA (ιδιωτική αστυνομία του Χίτλερ) άρχισαν το κυνήγι των κομμουνιστών και των αντιφρονούντων. Σε διάστημα μιας βδομάδας είχαν δημιουργηθεί περί τα 100 «άγρια», όπως ονομάζονταν, ήτοι άτυπα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε υπόγεια, παροπλισμένα εργοστάσια και στρατώνες, στα οποία βασανίζονταν με φρικτό τρόπο οι κρατούμενοι. Η πρωσική αστυνομία, η οποία βρισκόταν ήδη υπό τις διαταγές του υπουργού Εσωτερικών Γκέρινγκ, έδειχνε να διασκεδάζει με το μακελειό. «Αδύνατο να γίνει καγκελάριος ένας τύπος που έχει το χτένισμα ενός νταβατζή, τη ματιά ενός παλαβού και τη φωνή ενός λυκόσκυλου» έλεγε περιφρονητικά ο τότε φοιτητής της Νομικής και αργότερα σπουδαίος ιστορικός Σεμπάστιαν Χάφνερ. Ωστόσο, ο κόσμος άρχισε να τον προσκυνά, «είτε από φόβο, είτε από υπολογισμό, είτε από βλακεία» σημειώνει ο Χάφνερ. Οι αιτήσεις για εγγραφή στο εθνικοσοσιαλιστικό κόμμα ΝSDAP πολλαπλασιάστηκαν σε ελάχιστο χρόνο. Το αποκορύφωμα ήρθε τον Μάρτιο του 1933, όταν ο αριθμός τους προσέγγισε το ένα εκατομμύριο. Οι περισσότεροι από τους αιτούντες ψήφιζαν ως τότε αριστερά ή συντηρητικά κόμματα. Γι' αυτό και οι εναπομείναντες δημοκράτες, τους χαρακτήριζαν σκωπτικά «πεσόντες» της δημοκρατίας.

Ακριβώς δώδεκα χρόνια μετά και συγκεκριμένα στις 27 Ιανουαρίου 1945: Ο Κόκκινος Στρατός απελευθερώνει τους περίπου 7.500 αιχμαλώτους κρατούμενους στο ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς στην Πολωνία, που απόμειναν εγκαταλελειμμένοι εκεί. Λίγες μέρες πριν οι Γερμανοί, αιφνιδιασμένοι απ’ την ταχύτατη προέλαση των Σοβιετικών, προσπάθησαν να εξαφανίσουν τα ίχνη των μαζικών δολοφονιών που είχαν διαπράξει, κατεδαφίζοντας το στρατόπεδο. Το προσωπικό του στρατοπέδου έβαλε φωτιά στο μεγάλο κρεματόριο που χρησιμοποιούσαν για την καύση των πτωμάτων, αλλά λόγω της εσπευσμένης εκκένωσης του στρατοπέδου, οι θάλαμοι αερίων παρέμειναν όρθιοι. Υπό την πίεση του χρόνου, οι Ναζί ανάγκασαν την πλειοψηφία των κρατουμένων, να περπατήσουν δυτικά (έμεινε στην ιστορία ως: «πορείες θανάτου»).

Όταν λοιπόν οι Σοβιετικοί στρατιώτες μπήκαν στο στρατόπεδο, βρήκαν μόνο μερικές χιλιάδες αποστεωμένους ζωντανούς κρατούμενους. Τα αποδεικτικά στοιχεία των μαζικών δολοφονιών στο Άουσβιτς ήταν άφθονα. Καθώς υποχωρούσαν, οι Γερμανοί είχαν καταστρέψει τις περισσότερες αποθήκες του στρατοπέδου, στις υπόλοιπες όμως οι Σοβιετικοί βρήκαν προσωπικά αντικείμενα των θυμάτων. Εκατοντάδες χιλιάδες αντρικά κοστούμια, γυαλιά όρασης, παιδικά ρούχα, περισσότερα από 800.000 φορέματα και πάνω από 6,5 τόνους ανθρώπινων μαλλιών.

 

31 Γενάρη 1996. Η ελληνική σημαία υποστέλλεται στα Ίμια. Σε αποστολή με το ελικόπτερο του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που απογειώθηκε από τη φρεγάτα Ναυαρίνο, έχασαν τη ζωή τους τρεις Έλληνες αξιωματικοί: Έκτωρ Γιαλοψός, Χριστόφορος Καραθανάσης και Παναγιώτης Βλαχάκος. Επί πρωθυπουργίας Σημίτη και με υπουργό εξωτερικών τον Θ. Πάγκαλο. Οι ολέθριοι χειρισμοί της «νύχτας των Ιμίων», προβάλλονται με το αιτιολογικό του μη-πολέμου, η συμφωνία όμως της Μαδρίτης που παραχωρεί για πρώτη φορά δικαιώματα «συνιδιοκτησίας» της Άγκυρας στην περιοχή, είναι αδύνατον να ξεχαστεί και αποδεικνύει την ανικανότητα της τότε κυβέρνησης.





31 Γενάρη 1991: Πεθαίνει ο Κώστας Μουντάκης, ο βάρδος της λεβεντιάς της Κρητικής ψυχής. Την πρώτη του λύρα την απέκτησε το 1943, με αντάλλαγμα ένα αρνί και πέντε οκάδες τυρί. Για λόγους επιβίωσης, δούλεψε μαζί μ’ έναν πλανόδιο μικροπωλητή. Απ’ την εμπειρία του αυτή, ο Μουντάκης έγραψε αργότερα ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια του, τον «Πραματευτή». Εκείνη την εποχή το Ρέθυμνο ήταν το επίκεντρο της κρητικής μουσικής, όπου μεσουρανούσαν ο Ανδρέας Ροδινός, ο Μπαξεβάνης, ο Στέλιος Φουσταλιέρης, ο Αντώνης Καρεκλάς, ο Βασίλης Καλαϊτζάκης και πολλοί άλλοι λυράρηδες εκείνης της εποχής.

Παράλληλα προσπαθεί να προωθήσει την κρητική μουσική μέσω της ραδιοφωνίας, που είχε τη μεγάλη δύναμη στην προβολή της παραδοσιακής μουσικής και κάτω απ την άγρυπνη επίβλεψη του Σίμωνα Καρά. Περνάει την αυστηρή κριτική επιτροπή του Ε.Ι.Ρ. και μαζί με τον Βυζιργιάννη στο λαούτο, αρχίζουν εκπομπές στο πρόγραμμα του Σίμωνα Καρά, προβάλλοντάς την κρητική μουσική στο πανελλήνιο. Παθιασμένος για τη μάθηση και τη διδασκαλία της κρητικής λύρας στα κρητικόπουλα, αγωνίζεται για την ίδρυση σχολών στις μεγαλύτερες πόλεις της Κρήτης. Παράλληλα, συμπαραστέκεται στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών και γίνεται πολύτιμος συνεργάτης στα ερευνητικά προγράμματα εθνομουσικολογίας του Ινστιτούτου. Η πρώτη σχολή λύρας ιδρύεται στο Ηράκλειο στο «Ωδείο Απόλλων» (1979), μετά στο Ρέθυμνο (1980), τα Χανιά (1981), στον Άγιο Νικόλαο Λασιθίου (1983) και τέλος ιδρύει το «Ελληνικό Ωδείο» στην Αθήνα (1985). 

Πηγές για τη σύνταξη του κειμένου:
http://el.wikipedia.org/
http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=495167
http://www.ushmm.org/el

Φωτογραφίες απ’ τους ιστότοπους:
http://www.onalert.gr/stories/i-nyxta-ton-megalon-maxairion-otan-o-xitler-ektelouse-ton-synergati-tou
rip-people.blogspot.com
http://yened.wordpress.com
http://blogs.sch.gr/itsikalak/

Street party στην Κλίμακα

"Το χειμώνα τσούζει περισσότερο. Ψεκάζοντας με νερό τους δρόμους, ολοκληρώνει με επιτυχία αυτό που μεθοδικά επιδιώκει η πολιτεία: να εξαφανίσει τους άστεγους απ' τη βιτρίνα της πρωτεύουσας. Είναι η ώρα που οι σωροί από βρεγμένες κουβέρτες, αποκτούν πόδια και τρέχουν κάπου αλλού να κρυφτούν. Κάτω από τις γέφυρες, μέσα στο παλιό μηχανοστάσιο, στις διαβάσεις, σε κάποια φυλαγμένη γωνιά, στις πλατείες.

Καληνύχτα Αθήνα, οι άστεγοι σε χαιρετούν".

Για όσους θέλουν να μάθουν λεπτομέρειες: 

http://astegoi-klimaka.blogspot.gr/

Liebster Award #2 (by Elena)

Εν μέσω σκανδάλων και επικηρύξεων, παρέλαβα τις προάλλες ένα «πακέτο» απ’ την Έλενα. Παλιότερα είχαμε παίξει παρέα αυτό το παιχνίδι. Το επαναλαμβάνω κατόπιν σχετικού αιτήματος της πρώην –διαδικτυακής- συγκατοίκου μου, την οποία ευχαριστώ πολύ για την τιμή που μου έκανε.
Το βραβείο έχει τους παρακάτω κανόνες:
1. Να γράψεις έντεκα πράγματα για τον εαυτό σου:
Δεν τον βρήκα στις καλές του. Από μια πρόχειρη συζήτηση που κάναμε, κατέγραψα τα εξής πρωτότυπα. Αυθόρμητος, επίμονος, ευσυγκίνητος, ονειροπόλος, τελειομανής, αισιόδοξος, αγωνιστής, ταξιδιάρης, αντιδραστικός, εχέμυθος και παρατηρητικός.

2. Να απαντήσεις στς 11 ερωτήσεις αυτού που σου το χάρισε και να απευθύνεις και εσύ 11, σ' αυτούς που θα το δώσεις.
Το πακέτο ερωτήσεων της Έλενας είναι το παρακάτω:

1. Σε ποια χώρα θα ήθελες να ζεις; Σ’ αυτή που ζω

2. Ποιος ήρωας απο καρτούν θα ήθελες να ήσουν; Μαρσουπιλαμί

3. Ποιο τραγούδι σε έχει στιγματήσει; Αυτή η νύχτα μένει (Κράου)

4. Ποια ταινία θα μου πρότεινες; La Source des femmes (Μαροκινή - Ελληνικός τίτλος: H πηγή των γυναικών)

5. Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ταξιδιωτικός προορισμός; Πέτρα Ιορδανίας

6. Πόσες φορές έφαγες σήμερα; Μιάμιση

7. Τι δώρο θα ήθελες να σου φέρει ο Αγιος Βασίλης; Ένα διαρκείας για όλα τα θέατρα

8. Ποια ξένη γλώσσα θα ήθελες να μάθεις και γιατί; Ισπανικά. Γιατί όχι;

9. Εχεις πει ποτέ ψέμα; Με εξωθείς να πω άλλο ένα...

10. Τι προτιμάς βουνό ή θάλασσα και γιατί; Θάλασσα, γιατί μ’ αρέσει το μπλε

11. Κατσικάκι στο φούρνο με πατάτες ή μακαρονάδα; Με σταμναγκάθι

3. Βράβευσε 11 άτομα.

4. Ενημέρωσέ τους ότι τους βραβεύεις.

Δεν θυμάμαι ποιοι έχουν ήδη παίξει το παιχνίδι, οπότε όποιος προτίθεται ας το συνεχίσει, ολοκληρώνοντας τις παρακάτω προτάσεις. Όσοι πιστοί προσέλθετε…

1.Νιώθω…

2.Φοβάμαι…

3.Ελπίζω…

4.Θυμώνω…

5.Αντέχω…

6.Θυμάμαι…

7.Διαβάζω…

8.Ακούω…

9.Σε δέκα χρόνια…

10.Φασισμός είναι…

11.Υπερασπίζομαι…

Συγνώμη αν αλλάζω το ύφος του παιχνιδιού, αλλά θα ήθελα να κλείσω με την απάντηση ενός διασωθέντος απ’ το έγκλημα στο Φαρμακονήσι. Με την υπόσχεση να μην ξεχάσω όσο ζω, τις εικόνες, τη φρίκη, τα πρόσωπα και τον πόνο τους. Κυρίως τους υπαίτιους:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Ποια είναι τα ονόματα των ανθρώπων που έχεις χάσει;

ΑΠΟΚΡΙΣΗ: Η μαμά μου ετών 35, η αδερφή μου ετών 13, ο αδερφός μου ετών 11 και ο αδερφός μου ετών 9…

Μικρά Ελβετία

Σας έχω χαρμόσυνα νέα παιδιά μου! Στην εκπνοή του χειμώνα, θα πάτε για σκι στα ορεινά τουριστικά θέρετρα. Το σχολείο θα κλείσει για μια βδομάδα, για να ηρεμήσετε και να περάσετε γαλήνιες στιγμές με τις οικογένειές σας. Οι γονείς θα σας πάρουν τον απαραίτητο εξοπλισμό. Σανίδες του σκι, μπατόν, μάσκες και ισοθερμικά. Στα σύγχρονα χιονοδρομικά μας κέντρα, θα ζήσετε μαγικές στιγμές χαλάρωσης και θα έρθετε κοντά στη φύση. Να γεμίσετε τα μάτια σας εικόνες και όταν επιστρέψετε με το καλό πίσω, θα συζητήσουμε τις εμπειρίες σας απ’ την επαφή σας με τη φύση. Θα χωριστούμε σε ομάδες και θα τρέξουμε μικρά πρότζεκτ με θεματικές ενότητες που εσείς θα επιλέξετε. Βασιζόμενοι πάντα, σ’ αυτά που σας έκαναν εντύπωση. Ο επικεφαλής που εσείς θα ορίσετε, θα παρουσιάσει στην τάξη με οπτικοακουστικό υλικό, την εργασία της ομάδας του.

Η καλύτερη εργασία θα επιβραβευτεί με πλούσια δώρα…

Δωρεάν εμβολιασμούς. Ένα μικρο-γεύμα σε καθημερινή βάση. Μια μοντέρνα εκδοχή του παλιού συσσιτίου. Μια σόμπα, λίγα ξύλα και  λάμπες θυέλλης για να διαβάζετε τα βράδια. Ένα χαρτζιλίκι, μια βόλτα, ένα ζευγάρι καινούργια παπούτσια, μια ανάσα στην κατάθλιψη που σας καταδικάσαμε να ζείτε. Κι όσες παρτίδες αξιοπρέπειας έχουν απομείνει ακόμα σε στοκ… ευγενική προσφορά του υπουργείου παιδείας. Ακούω απορίες...

- Γιατί τη λένε λευκή εβδομάδα;

- Γιατί κάποιοι καλοί κύριοι έχουν επιλέξει ήδη την απόχρωση της ζωής σας.

Με φόντο τη μαυρίλα τους κι εσάς να υπάρχετε μόνον ως τάργκετ-γκρουπ. Δεν είστε νέα γενιά ανθρώπων. Είστε μερίδιο αγοράς. Καταναλωτές. Μια λευκή μπάρα στον αγοραστικό χάρτη των δημοσκοπήσεων. Απ’ τις πιο υπολογίσιμες μάλιστα.

Η βιομηχανία της διαφήμισης, ποντάρει πολλά πάνω σας. Έχετε δύναμη. Και ανάγκες, εντέχνως αυξανόμενες. Και επίπλαστες επιλογές για το μέλλον σας. Στην πραγματικότητα, η μόνη σας επιλογή θα είναι στο μέσο εξόντωσης. Φτηνή εργασία, ανεργία, κατάρρευση, ή πρακτορείο μεταναστεύσων.

Αυτό που τους τρομάζει, είναι πως τα δικά σας μάτια σπινθηροβολούν. Σχηματίζουν μικρές εστίες, αναζωπυρώνονται και θεριεύουν. Οι προηγούμενοι αιφνιδιάστηκαν. Οι επόμενοι γνωρίζουν.Οι προηγούμενοι εγκλωβίστηκαν στο «έχω».

Οι επόμενοι σκάβουν για να ξεθάψουν το «είμαι».

Πηγή φωτογραφιών: Τρελογιάννης

Ομόνοια-Μοσχάτο

Γύρισε στο γραφείο ανήμερα του Άη-Γιαννιού. Ανήσυχη για κάποιον απροσδιόριστο λόγο. Κουρασμένη απ’ την ολιγοήμερη άδεια. Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά περάσανε σαν οδοστρωτήρας από πάνω της. Η μικρή διατηρούσε ακόμα τη συνήθεια να γράφει γράμμα σε κάποιον ανύπαρκτο Άγιο και κείνη υποκρίθηκε και φέτος πως το έστειλε. Ένα πρωί, στο ταχυδρομείο της γειτονιάς. Το τσαλάκωσε, το έβαλε στην τσέπη της, έκανε το γύρο του τετραγώνου για να περάσει λίγη ώρα και επέστρεψε σπίτι, προσπαθώντας να έχει μιαν υποψία χαμόγελου μπροστά στα ανυπόμονα μάτια της κόρης της. «Το έστειλες μαμά;» τη ρώτησε με αδημονία. Με το βλέμμα γυρισμένο αλλού, απάντησε μ’ ένα ξεψυχισμένο «Μα και βέβαια!». Πνιγμένη στις ενοχές και στην απόγνωση. Το γράμμα ξεχάστηκε,  χωμένο στο παλτό της. Δεν άντεξε ποτέ να το ανοίξει. Ήταν μάταιο.

Ο διευθυντής της ευχήθηκε ψυχρά και της ζήτησε να πάρει έναν καφέ και να πάει στο γραφείο του. Την έπιασε σύγκρυο. Ήξερε καλά πως η πρόσκληση για πρωινό καφέ, έκρυβε δύο κινδύνους. Παράπονα ή φευγιό. Με προσποιητή λύπη, της ανακοίνωσε το δεύτερο. Με συνοπτικές διαδικασίες, αποφασίστηκε η κατάργηση της θέσης της. «Έχετε ένα μήνα περιθώριο να αναζητήσετε μια νέα θέση εργασίας στην αγορά. Η εταιρεία, αναγνωρίζοντας τη συμβολή σας όλα αυτά τα χρόνια, θα σταθεί αρωγός στην προσπάθειά σας». Ζαχαρόσκονη στον πικρό καφέ που την κέρασε. Δεν απάντησε. Και να ήθελε, δεν είχε φωνή. Βγήκε απ’ το γραφείο του και γύρισε στη δουλειά της. Ήταν τόση πολλή, που δεν πρόλαβε να βουρκώσει.

Photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Αργά το απόγευμα, πήρε τον ηλεκτρικό για να γυρίσει σπίτι. Σωριάστηκε σε μια θέση πλάι στο παράθυρο κι απελευθέρωσε τις σκέψεις της. Αχαλίνωτες, ακολούθησαν την τροχιά του τραίνου.

Ομόνοια-Μοναστηράκι: Έγινε δέκα χρόνια μεγαλύτερη. Συνειδητοποίησε την κατάσταση. Οι πλάτες της λυγίσανε απ’ το βάρος και τις ευθύνες.

Μοναστηράκι-Θησείο: Στο μυαλό της στριφογύριζαν σενάρια, νούμερα, προβλήματα και αδιέξοδα. Και επισήμως άνεργη, μ’ ένα παιδί που μόνο αυτή φρόντιζε για το μεγάλωμά του, με αβέβαιο το ενδεχόμενο να βρει σύντομα δουλειά και μ’ ένα πενιχρό επίδομα ανεργίας που δεν θα την έφτανε ούτε για τα έξοδα μιας βδομάδας.

Θησείο-Πετράλωνα: Το ενδεχόμενο να ζητήσει βοήθεια, ήταν διαγραμμένο εδώ και χρόνια. Η μόνη βοήθεια που θα εισέπραττε, θα ήταν ένα ηθικοπλαστικό κήρυγμα με τον πηχυαίο τίτλο «Στο λέγαμε πως δεν θα τα καταφέρεις μόνη μ’ ένα παιδί. Τώρα κολύμπα!...».

Πετράλωνα-Ταύρος: Ο νους της δεν αντιστάθηκε σ’ ένα σενάριο αυτοκτονίας. Να πέσει στις γραμμές του τραίνου και να συνθλιβεί κάτω απ’ τις λαμαρίνες.

Ταύρος-Καλλιθέα: Παραδέχτηκε πως θα ήταν πιο αξιοπρεπές να πεθάνει στο σπίτι της. Αφήνοντας ένα γράμμα στην Αναστασία. Εξηγώντας της, τι;… Τι απ’ όλα;

Καλλιθέα-Μοσχάτο: Της ήρθε μια αυθόρμητη διάθεση να σηκωθεί όρθια και ν’ ανακοινώσει δημόσια: «Είμαι άνεργη, έχω μια κόρη να μεγαλώσω, δεν έχω καμιά βοήθεια από πουθενά, είμαι απελπισμένη! Χρειάζομαι μια κουβέντα σας για να κρατηθώ ζωντανή!». Μάταιο. Στο βαγόνι δεν υπήρχε παρά ένας ρακένδυτος γέροντας, που κοιμόταν μακαρίως στο απέναντι κάθισμα. Θα πρέπει να ήταν αξύριστος επί μήνες, ωστόσο περνώντας από μπροστά του, μια μυρωδιά ροδόνερου έφτασε στα ρουθούνια της.

Κατέβηκε στο Μοσχάτο και κάθισε σ’ ένα παγκάκι. Λιγοστοί άνθρωποι περάσανε από μπροστά της, κατευθυνόμενοι βιαστικά προς την έξοδο. Καθώς ξεκίναγε το τραίνο, διέκρινε τον ηλικιωμένο συνταξιδιώτη της, να της χαμογελάει πίσω απ’ το παράθυρο. Η μορφή του ήταν οικεία, αλλά της ήταν αδύνατον να συγκεντρωθεί εκείνη τη στιγμή.

Σα να ήταν από μολύβι τα πόδια της, σύρθηκε ως το σπίτι. Δεν είχε αποφασίσει αν έπρεπε να μιλήσει στην Αναστασία. Να της πει την αλήθεια ή να την προστατεύσει απ’ αυτήν. Στην είσοδο της πολυκατοικίας, την πλησίασε μια νεαρή γυναίκα. Κρατούσε μια μεγάλη χάρτινη τσάντα και φαινόταν βουρκωμένη. Προχωρούσε σαν υπνωτισμένη και παραλίγο να πέσει πάνω της. «Συγνώμη!» της είπε τρομαγμένη η άγνωστη γυναίκα. «Δεν πειράζει, μην κάνετε έτσι! Δεν έγινε και τίποτα…». 

Η άγνωστη γυναίκα την πλησίασε και ξέσπασε σε κλάματα. «Δεν σας ξέρω, αλλά δεν έχω κάποιον άλλο να μοιραστώ αυτό που μου συμβαίνει. Το απόγευμα αγόρασα ένα δώρο στον εαυτό μου κι ύστερα πήγα στον γιατρό μου για να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων που έκανα προ ημερών. Τσεκ-απ ρουτίνας. Μετά, είχα κανονίσει να βγω με τον φίλο μου για να γιορτάσουμε μαζί τα γενέθλιά μου. Ο γιατρός μου ανακοίνωσε πως έχω όγκο στο στήθος. Επιθετικός, όπως έδειξε η αξονική… Τι σας λέω τώρα ε; Εσείς θα έχετε τα δικά σας κι εγώ σας ζαλίζω με τον καρκίνο μου… Να, σκέφτηκα να σας το κάνω δώρο. Δεν το χρειάζομαι νομίζω. Αύριο μπαίνω στο αντικαρκινικό και αν βγω ζωντανή, θα έχει τελειώσει ο χειμώνας. Πείτε ότι είμαστε φίλες. Πως βγήκαμε μαζί απόψε και σας κέρασα για τη γιορτή μου… Κάθε φορά που θα το φοράτε, να κάνετε μια ευχή για μένα. Αν γλυτώσω, θα έρθω να σας βρω. Εδώ μένετε; Κι εγώ δυο στενά παρακάτω. Πώς σας λένε; Εμένα Χαρά. Αστείο ε;…. Σας παρακαλώ κρατήστε το… και μην ξεχνάτε να κάνετε μια ευχή για μένα. Λένε πως οι ευχές από καλούς ανθρώπους, πάντα εκπληρώνονται… Θα το πάρετε; Σας ευχαριστώ!»

Της άφησε την τσάντα στα πόδια και χάθηκε στο σκοτάδι.  

Έμεινε για λίγα λεπτά στην είσοδο της πολυκατοικίας, προσπαθώντας να διαχειριστεί αυτό που της συνέβη. Αδύνατον να βάλει σε τάξη τα γεγονότα. Ήταν κι αυτή η μυρωδιά ροδόνερου, που είχε αφήσει πίσω της η λαχανιασμένη ανάσα της άγνωστης γυναίκας. Είχε κολλήσει στα ρουθούνια της εδώ και ώρα και την ζάλιζε ευχάριστα. Κάτω απ’ τη λάμπα του πεζοδρομίου, έβγαλε το ρούχο που ήταν διπλωμένο στη σακούλα. Ένα κατακόκκινο μάλλινο παλτό. Μακρύ ως τις γάμπες, με μαύρη αγκράφα στη μέση και ζεστή επένδυση στο εσωτερικό του. Ένιωσε το κεφάλι της, σαν ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί απ’ τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα.

Αργά το βράδυ, όταν κοιμήθηκε η μικρή, έβγαλε το παλτό απ’ την τσάντα και το φόρεσε. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Μετά από πολύ καιρό, του χαμογέλασε. Έκοψε την ετικέτα απ’ το μανίκι και το κρέμασε στον καλόγερο για να το φορέσει την επόμενη μέρα. Μάζεψε το παλιό της παλτό και πριν το κρεμάσει στην ντουλάπα, άδειασε τις τσέπες. Βρήκε το ξεχασμένο γράμμα της Αναστασίας. Κάθισε στην άκρη του κρεβατιού και το διάβασε:

«Αγαπημένε Άη-Βασίλη, με λένε Αναστασία και είμαι δέκα χρονών. Ίσως να μην υπάρχεις, αλλά δεν έχω πού να στείλω το γράμμα μου. Θα ήθελα να είχα έναν παππού σαν και σένα, να με φροντίζει και να μου φέρνει δώρα. Μένω με τη μαμά μου σ’ ένα διαμέρισμα στο Μοσχάτο. Δεν έχουμε καμινάδα και δεν θα μπορέσεις να με βρεις εύκολα, γιατί είμαστε μεγάλη πολυκατοικία. Αλλά δεν χρειάζεται να έρθεις. Αυτό που θέλω να μου φέρεις, μπορείς να το κάνεις κι από μακριά. Να προστατεύεις τη μαμά μου, από κει πάνω που πετάς με το έλκηθρό σου. Αν δεις ότι κινδυνεύει, να τη φυλάς για να είναι καλά. Αν είναι καλά η μαμά, εγώ δεν φοβάμαι τίποτα. Έχω, ό,τι της ζητήσω. Ξέρω πως δουλεύει παραπάνω ώρες για να μη λείπει τίποτα στο σπίτι μας. Κι αν μπορείς, να της στείλεις ένα ζεστό παλτό, γιατί αυτό που έχει είναι τρύπιο. Θα ήθελα να έχει ένα κατακόκκινο παλτό, μακρύ και ζεστό. Τα Χριστούγεννα μου πήρε ένα καινούργιο μπουφάν και νομίζω πως δεν έφτασαν τα χρήματα να πάρει κι εκείνη κάτι. Γι αυτό σε παρακαλώ πολύ, να την έχεις καλά.

Σ’ ευχαριστώ καλέ μου Άγιε!

Αναστασία»

To κείμενο φιλοξενείται στο Εβδομαδιαίο Περιοδικό Πολιτισμού 24Γράμματα

Biblioteque - Oλιγόλεκτα

Στην ηλεκτρονική «Τεθλασμένη Ψηφιακή Βιβλιοθήκη», έτρεξε πρόσφατα μια ανοιχτή πρόσκληση προς τολμηρούς συγγραφείς, για να αναμετρηθούν με την οικονομία των λέξεων, με πέντε μικροδιηγήματα ο καθένας και με στόχο την έκδοση μιας μεγάλης ανθολογίας. Ο τελικός σκοπός, όπως αναφέρεται στη στήλη: editorial, είναι να διαδοθεί στο εξωτερικό, σε μεταφραστές εκ της Ελληνικής σε άλλες γλώσσες. Έτσι για να δώσουμε ένα στίγμα στο Παγκόσμιο χωρίο.

Η ενότητα αυτή είχε τίτλο «Ολιγόλεκτα» και απαιτούσε ένα όριο 172 γραμμάτων, μήκος που έχει η μεγαλύτερη λέξη της Ελληνικής, στις Εκκλησιάζουσες του Αριστοφάνη.

λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυποτριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενο
κιχλεπικοσσυφοφαττοπεριστεραλεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλοπελειολαγῳοσιραιοβαφητραγα
νοπτερυγών…

Είχα την τιμή να συμμετέχω στα Ολιγόλεκτα, με μία απ’ τις πέντε συμμετοχές μου να φιλοξενείται στη Βιβλιοθήκη. Η απόφαση και η τελική συμμετοχή μου, οφείλεται αποκλειστικά στη Μαρία-Ελένη Φραγκιαδάκη, που με παρότρυνε να το κάνω. Ξεφυλλίζοντας τα τεύχη της εξαιρετικής Βιβλιοθήκης, είχα την τύχη να διαβάσω παλιότερο υλικό της Μαριλένας (Η υπόσχεση), που με ενθουσίασε. Δεν ξέρω αν θα μπει στο πάνθεον των μελλοντικών συγγραφέων της χώρας, γι αυτό που είμαι βέβαιη όμως, είναι ότι γράφει με την καρδιά της και πυροδοτεί συναισθήματα και προβληματισμούς στον αναγνώστη.
Μαριλένα, σ’ ευχαριστώ!

Οι πέντε συμμετοχές μου στα Ολιγόλεκτα είναι οι παρακάτω, με την τελευταία να έχει ήδη δημοσιευτεί στον 14ο κύκλο.
http://bibliotheque.gr/?p=32630

«Τρώγε! »

«Πλύσου! »
«Πρόσεχε!»
«Σκάσε! »
«Διάβαζε! »

-Δεν είχα καταλάβει πως ήταν τόσο      ευαίσθητος.
 Ναι, άφησε ένα σημείωμα πριν πέσει…

«Έφαγα, πλύθηκα, διάβασα, πέτυχα. Πάω να ζήσω τώρα. Γεια σας!» 

**********************

Χαρίζονται παιδάκια ράτσας, καθαρόαιμα και εμβολιασμένα.

Δώρο ένα εγχειρίδιο χρήσης και πενταετής εγγύηση καλής λειτουργίας.




**********************



Μου τυλίγετε μια περισπωμένη;

Έχω ένα σπάνιο «Σ’ αγαπω» στη συλλογή μου και θέλω να το τονίσω.







**********************


Περάσανε ένστολοι το βράδυ και τον πετάξανε στο δρόμο.

Ούρλιαζε: «Σ’ αυτό το παγκάκι είχα χαράξει τ’ όνομά της πριν χρόνια… με δένουν μνήμες μαζί του! »

Το πρωί τον βρήκαν παγωμένο σ’ ένα στενό στην Ομόνοια.

**********************

Γεννήθηκε με μια σπάνια αρρώστια.

Ήταν καταδικασμένος να μη νιώσει ποτέ το αίσθημα του φόβου.

Θανατώθηκε αμέσως μετά τη διάγνωση.

Ιστολογικό δείγμα έδειξε πως ήταν ένα λάθος της φύσης. Απλά!

Φωτογραφίες στα κείμενα: http://anthonylukephotography.blogspot.gr/2011/11/photographer-profile-august-sander.html

Παίζουμε;

Ευχαριστώ την Βίκυ την Ποδηλάτισσα, που μου έκανε την τιμή να μου στείλει το βραβείο.

Σύμφωνα με τους κανόνες λοιπόν, εγώ θα πρέπει:
* Να ευχαριστήσω αυτόν που μου το απένειμε, αφού γίνω μέλος στο μπλογκ του (Βίκυ μου σ’ ευχαριστώ πολύ και έχω ήδη γίνει μέλος σου, εδώ και καιρό).
* Να απαντήσω στις ερωτήσεις.
* Να το απονείμω σε 15 blogs και να ενημερώσω τους ιδιοκτήτες τους.

Παίζουμε;

Photo: http://ucglobalcuba.wordpress.com/2013/02/28/the-children-of-cuba/

1) Αγαπημένο φαγητό: Θαλασσινά, τσιπουράκι με γλυκάνισο, παραλία, καρέκλα να βουλιάζει στο γαρμπίλι και όμορφη παρέα

2)Τι δεν μου αρέσει στους ανθρώπους: να συνθηκολογούν

3) Τι μου αρέσει στους ανθρώπους με τους οποίους κάνω παρέα: ότι δεν είναι προβλέψιμοι

4) Με ηρεμεί: να βλέπω ουρανό με φεγγάρι και πεφταστέρια

5) Αγαπώ: … και παραβλέπω

6) Με νευριάζει: Ο γείτονας που αυτοαποκαλείται φιλόζωος, επειδή έχει ένα λυκόσκυλο φυλακισμένο στο διαμέρισμά του

7)Τι δεν αποχωρίζομαι ποτέ (αντικείμενο): ένα ξύλινο σταυρουδάκι που μου χάρισε η μητέρα μου. Χάρισμα απ’ τη μητέρα της. Δεν ξέρω την προϊστορία του, μόνο πως το αγγίζω και τη νιώθω κοντά μου

Το γλυκό βραβειάκι χαρίζω στα blogs: που επιθυμούν να το πάρουν. Δεν είμαι σίγουρη από ποιους έχει ήδη παραληφθεί, οπότε θεωρώ πως όσοι/όσες δεν το έχουν ήδη παίξει, είναι καλοδεχούμενοι να το συνεχίσουν...