// Κάποτε είχα πάει σε ένα σχολείο στην Θεσσαλονίκη, στον Εύοσμο. Και μου λέει ένα αγοράκι, της έκτης δημοτικού: «Εμένα δεν μου αρέσει καθόλου όπως τελειώνει το βιβλίο. Σκοτώσατε τον Σωτήρη που ήτανε καλό παιδί, ένα αλητάκι που παίρνει μέρος στην αντίσταση».
Και του απαντάω: «Πρώτον δεν τον σκότωσα εγώ, τον σκότωσε ο Γερμανός. Και οι Γερμανοί σκότωναν και καλά παιδιά». Τότε μου αποκρίθηκε ότι εκείνος είχε γράψει ένα δικό του τέλος.
«Να, βγάζει ο Γερμανός το πιστόλι να σκοτώσει τον Σωτήρη και εκείνη την ώρα χτυπάει το κινητό του. Παίρνει ο Γερμανός το κινητό, το σκάει ο Σωτήρης».
Λέω: «Mα έχει ο Γερμανός κινητό;»
«Μα, κυρία Ζέη, αν δεν έχει ο Γερμανός κινητό, ποιος θα έχει;»
Φαντάζεστε, λοιπόν, τι αχταρμάς γίνεται στο μυαλό των παιδιών με την πρόσφατη ιστορία... //
(απόσπασμα συνέντευξης της Άλκης)
* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *
"Με μολύβι φάμπερ νόυμερο δύο" διαγράφουμε έναν-έναν τους ακριβούς μας δασκάλους.
"Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης" μόλις ξεκίνησε.
Σαν ομαδικό φευγιό στην αντιπέρα όχθη.
Η Κατερίνα, η Κική και τώρα η Άλκη.
Ξεμένουμε από πνευματικά "πολεμοφόδια" όσο πάει...