25 λέξεις # 14 - Συμμετοχή

 

I.

«Γουλί θα σε κουρέψω, μωρή!

Μη με κοιτάς έτσι.

Να, για να μάθεις, μωρή σκρόφα!»

II.

«Αυτή φταίει.

Έβγαζε γλώσσα.

Αφήστε με έχω ψυχολογικά.

Σαράντα μαχαιριές κι ακόμα αυθαδιάζει

εκεί πάνω…»

ëΗ συμμετοχή μου στον 14ο κύκλο ολιγόλεκτων κειμένων, με αφορμή μια φωτογραφία. Το δρώμενο οργάνωσε και υλοποίησε η Μαρία Νικολάου στην ιστοσελίδα της ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ. Η πλειοψηφία των συμμετοχών εστίασε στον εγκλωβισμό της γυναίκας στις πατριαρχικές σχέσεις μέσα στην «Αγία Ελληνική Οικογένεια». Στα εκατοντάδες περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας που συντελούνται καθημερινά πίσω απ’ τις κλειστές πόρτες. Αυτό που σίγουρα έχει αλλάξει σήμερα, είναι ο βαθμός αφύπνισης. Κυρίως μετά το κίνημα Me Too, τα θύματα βρίσκουν το θάρρος να καταγγείλουν τους θύτες τους, ακόμα κι αν πρόκειται για μέλη της οικογένειάς τους. Η κοινωνία βράζει και απαιτεί πλέον την ευθυκρισία της δικαιοσύνης και την παραδειγματική τιμωρία όλων των βιαστών, όχι επιλεκτικά, αλλά ακόμα κι αυτών που ανήκουν στους ευυπόληπτους κύκλους και απολαμβάνουν την ανωνυμία και την ευεργετική αντιμετώπιση απ’ την αστυνομία. Μερικοί εξ αυτών μάλιστα, κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας…

ëΓια την ιστορία:

1 στις 3 γυναίκες κάποια στιγμή στη ζωή της θα αντιμετωπίσει σωματική, ψυχολογική ή σεξουαλική βία από τον σύντροφό της.

1 στις 5 γυναίκες θα πέσει θύμα βιασμού ή απόπειρας βιασμού

40% με 50% των γυναικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αναφέρει κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης στο χώρο εργασίας

500.000 με 2.000.000 άνθρωποι στον κόσμο, κυρίως γυναίκες και παιδιά, εκτιμάται ότι διακινούνται παράνομα κάθε χρόνο με σκοπό τη σεξουαλική εκμετάλλευση και την εξαναγκαστική εργασία.

Πηγή: http://www.un.org/

ëΤο 1999 ο ΟΗΕ κήρυξε την 25η Νοεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στη Βία κατά των Γυναικών, στη μνήμη των 3 αδελφών Μιραμπάλ, πολιτικών αγωνιστριών από τη Δομινικανή Δημοκρατία που βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν και στραγγαλίστηκαν μέχρι θανάτου, κατ’ εντολή του δικτάτορα Τρουχίλο, στις 25 Νοεμβρίου 1960. Η μοναδική επιζήσασα αδερφή, η Ντεντέ, σήμερα τιμά τη μνήμη των αδελφών της συντηρώντας το Μουσείο Ερμάνας Μιραμπάλ, το οποίο βρίσκεται στο Σαλσέδο και ήταν το μέρος όπου τα κορίτσια έζησαν τους τελευταίους 10 μήνες της ζωής τους.

Απ' την βιβλιο-παρουσίαση στον Πύργο

 

Πώς να χωρέσουν στο μικρό πλαίσιο μιας ανάρτησης όλα όσα ζήσαμε στον Πύργο; Όσο αδύνατον είναι να βάλεις «δυο πόδια σ’ ένα παπούτσι», άλλο τόσο ανέφικτο είναι να στριμώξεις συναισθήματα σε λέξεις. Για μένα η κυρίαρχη «παρουσίαση» ήταν αυτή στα παιδιά της έκτης τάξης του 2ου δημοτικού σχολείου στον Πύργο. Μοναδική εμπειρία που θα την κουβαλάω ισοβίως κι ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου την εκπαιδευτικό Ζέτα Αδαμοπούλου που έστησε αυτή τη γιορτή, καθώς και τους συναδέρφους της που δούλεψαν με τους μαθητές τους κι έβγαλαν ένα άψογο αποτέλεσμα. Τα παιδιά αποφλοίωσαν τις ιστορίες του βιβλίου κι έφτασαν στον πυρήνα τους. Μπήκαν στα παπούτσια των ηρώων, ενσάρκωσαν κάποιους χαρακτήρες, έθεσαν εύστοχες ερωτήσεις περί ρατσισμού και όχι μόνο, τραγούδησαν, αφηγήθηκαν, ζωγράφισαν, δημιούργησαν υπέροχες και κοπιαστικές χειροτεχνίες και μου φύλαγαν για το τέλος το πιο πολύτιμο δώρο. Μια σφιχτή αγκαλιά.

Μια ζεστή αγκαλιά και στο βιβλιοπωλείο της κας Κορκολή που ήταν σαν να την ήξερα χρόνια κι ας ανταμώσαμε για πρώτη φορά. Όσο για τις κυρίες που είχαν αναλάβει τις ομιλίες και τις αφηγήσεις κάποιων αποσπασμάτων, δεν έχω λόγια… Στο βιβλιοπωλείο, εκείνο το σαββατιάτικο απόγευμα, είχαμε όλο το ρεπερτόριο ψυχαγωγίας. Από τρανταχτά γέλια μέχρι συγκινημένους αναστεναγμούς. Στο τέλος της παρουσίασης, είχαμε και έκτακτο καλλιτεχνικό πρόγραμμα απ’ την Γιούλη Βασιλείου που τραγούδησε α καπέλα την επιτυχία του Απ. Καλδάρα και της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου «Μ' ένα όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό» (ήταν υπέροχη). Και κάπως έτσι, εν μέσω ρακής και καλής παρέας, αποχαιρετήσαμε τον Πύργο…

Ήταν όνειρο τρελό όντως, αλλά όταν συμβαίνουν τέτοιες ευλογημένες συναστρίες, όλα μπορεί να συμβούν. Θερμά ευχαριστώ τις δύο υπέροχες κυρίες που με τίμησαν με την παρουσία και τα λόγια τους, την Ζέτα Αδαμοπούλου και την Μαρία Μπίρμπα. Τον ιθύνοντα νου αυτής της διοργάνωσης, την Γιούλη Βασιλείου, για την υποδειγματική της δουλειά ώστε να είναι όλα στην εντέλεια. Όλους τους φίλους που μας κράτησαν συντροφιά και περπάτησαν μαζί μας στις ιστορίες του βιβλίου.

Να είμαστε όλοι καλά και να δημιουργούμε τις αφορμές για μικρές εκρήξεις ευτυχίας και ελπίδας.

Το βίντεο της παρουσίασής μας, είναι εδώ. Θα διακρίνετε γνώριμα πρόσωπα ανάμεσά μας (φίλους μπλόγκερς) που μας τίμησαν με την παρουσία τους.

ëΣημ. Αναρτήθηκαν φωτογραφίες και υλικό από τοπικά μέσα ενημέρωσης του Πύργου που κάλυψαν τις δύο εκδηλώσεις. Για περισσότερες λεπτομέρειες, οι σχετικοί ιστότοποι είναι εδώ:

https://proini.news/ta-papoutsia-ton-allon-taxidepsan-sto-2o-dimotiko-scholeio-pyrgou/

https://proini.news/parousiastike-sto-vivliopoleio-korkoli-to-vivlio-tis-marias-kanellaki-sta-papoutsia-ton-allon/

https://avgipyrgou.gr/i-paroysiasi-sto-vivliopoleio-korkolis-toy-vivlioy-sta-papoytsia-ton-allon/

ëΕυχαριστώ θερμά τον κ. Ανδρέα Καπογιάννη απ’ την εφημερίδα “ΑΥΓΗ Πύργου” και τους δημοσιογράφους απ’ το τοπικό κανάλι Ολυμπιακή Ραδιοφωνία Τηλεόραση.

ëΓια τη ζεστή υποδοχή και ξενάγηση στη Δημόσια Βιβλιοθήκη του Πύργου, ολόκαρδα ευχαριστώ την διευθύντρια κα Νίκη Κατσιάπη.

ëΓια το βίντεο, τις φωτογραφίες και όλη την παρασκηνιακή δουλειά που έριξε, ευχαριστώ τον άοκνο εργάτη της τεχνολογίας Χρήστο Λαλόπουλο.

ëΔεν θα μπορούσα ν’ αφήσω εκτός, παρόλο που δεν τα κατάφερε να είναι κοντά μας λόγω απόστασης, τον εγκάρδιο φίλο Θάνο Τσάκαλο για το φωτογραφικό υλικό και όλη τη βοήθεια που μου παρέχει.

ëΚαι φυσικά τον εκδότη μου Γιώργο Δαμιανό και τις εκδόσεις 24γράμματα για την εμπιστοσύνη και την υποστήριξή του σ’ όλες μου τις προσπάθειες.

 

 

Και η τιβί χτενίζεται…

 

«Bάλ ’τους καμιά ταινία στην τηλεόραση να απασχοληθούν»

Το γνωστό τρικ των γονιών για να κρατούν τα παιδιά φρόνιμα.

Το γνωστό τέχνασμα των πολιτικών για να κρατούν τα μεγάλα παιδιά παραπλανημένα.

Το γνωστό δόλωμα των καναλιών για να ταΐζουν τα ρημαγμένα νοικοκυριά με λούστρο και αυταπάτες.

Το γνωστό κατασταλτικό για τις ανήσυχες φωνές που προτρέπουν τον κόσμο να βγει στους δρόμους.

Το γνωστό υπνωτικό στις βουρδουλιές που πέφτουν ανελέητα στις πλάτες μας…

Σ’ ένα μονόφρυδο η Ελλάδα ξαποσταίνει τις πληγές της. Koρυφαίο «trend” στο τουίτερ και μάλιστα με διαφορά  θυσανωτής τρίχας. Οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί που έσβησαν αβοήθητοι εκτός ΜΕΘ, οι  στρατιές ανέργων, τα κουκουλωμένα σκάνδαλα, η άγρια φτώχεια, η επανεμφάνιση του φασισμού, τα σπίτια χωρίς ρεύμα, τα παιδιά που δουλεύουν ανασφάλιστα για ένα ξεροκόμματο, η ελεεινή κοροϊδία με τους συνταξιούχους, το ξεπούλημα μιας χώρας που ολοένα συρρικνώνεται, δίχως νόμους, δίχως μέλλον, δίχως φρένο στην κατρακύλα… μοιάζουν ασήμαντα και «έχουν κουράσει» όπως λένε οι τηλε-αστέρες δημοσιογραφίσκοι.

Γκώσαμε από κυρπαντελήδες και χατζηπαντελήδες και κάθε λογής υπερεκτιμημένα ψώνια. Κι όσο εσείς ξεχνιέστε με την ακριβοπληρωμένη «εκπληκτική περσόνα» ενός σκουπιδοριάλιτι, κάποιοι άλλοι, μη τηλε-εξαρτημένοι, αναζητούν εναγωνίως τις καβάτζες τους για το χειμώνα. Κόντρα στη μονόφρυδη μοντέλα, θα σταθεί μια άνεργη γυναίκα. Θα σταθεί η αδερφή μου, η φίλη μου, η γειτόνισσά μου, η κόρη μου, το κορίτσι με τα κανονικά φρύδια και τα πριονισμένα φτερά. Η κραυγή της θα σας ξεκουφάνει, γιατί θεριεύει ο άνθρωπος όταν τον πνίγει το άδικο.

«Για περάστε, για περάστε, να θαυμάσετε το κορίτσι λάστιχο, τον θηλυκό Σαμψών που λυγίζει σίδερα και λειώνει ατσάλι! Έχασα δουλειά, σπίτι, φίλους, ενδιαφέροντα, κι η μάνα μου γηροκομεί τη γερασμένη μου ύπαρξη. Οι σπουδές και η εμπειρία μου χωθήκανε  σε μια νάιλον σακούλα και περιφέρονται σαν περιπλανώμενος θίασος, προς άγραν λύπησης και φτηνού μεροκάματου. Ό,τι έχετε ευχαρίστηση, κυρίες και κύριοι...»