Next?

 

Χτες το βράδυ η γιαγιά ανέβασε πυρετό. Ήταν από μέρες άρρωστη και ήθελε νοσηλεία, αλλά ο γιατρός της μας είπε να το ξεχάσουμε για δημόσιο νοσοκομείο. «Αν δεν έχει ιδιωτική ασφάλεια, είναι πιο ασφαλές να την έχετε σπίτι. Τουλάχιστον θα έχει ένα κρεββάτι να κοιμάται, αντί να την πετάξουν σ’ ένα ράντσο», μας είπε επί λέξει. Η μαμά επέμενε ότι χρειάζεται ενδοφλέβια αντιβίωση και έναν εξειδικευμένο γιατρό να την περιθάλψει. Ο οικογενειακός μας γιατρός δεν της απάντησε, μόνο κούνησε μ’ ένα συμπονετικό μειδίαμα το κεφάλι του. «Εξειδικευμένο γιατρό… ενδοφλέβια αγωγή… μα πού ζούνε αυτοί οι άνθρωποι;» μονολογούσε καθώς άνοιγε την πόρτα για να φύγει.

Είχε πάρει να σουρουπώνει όταν καλέσαμε το ασθενοφόρο. «Μη χάνουμε άλλο χρόνο… ψήνεται στον πυρετό», φώναζε πανικόβλητη η μαμά, καθώς έπαιρνε με τρεμάμενα χέρια τις Πρώτες Βοήθειες. Πέρασαν τρεις ώρες περίπου μέχρι ν’ ακούσουμε τη σειρήνα στο δρόμο. Η γιαγιά δεν είχε πλέον επαφή με το περιβάλλον και η ανάσα της ολοένα και βάραινε. Η μαμά έπαιρνε και ξανάπαιρνε το 166 και η απάντηση ήταν η ίδια. «Έχουμε τρία επείγοντα περιστατικά με παιδάκια και μία έγκυο. Αμέσως μετά, θα κινηθούμε προς εσάς». Καημένη γιαγιά! Σ’ αυτή την ηλικία, να θέλεις και ασθενοφόρα! Αντί να κάτσεις ήσυχα-ήσυχα να πεθάνεις στη γωνιά σου, θες κι εσύ μεγαλεία! Εξαιτίας σου βουλιάζουν τα δημόσια ταμεία. Εσύ, και κάτι ασυνείδητοι καρκινοπαθείς, οδηγείτε την οικονομία μας στα βράχια!

Κάποιος άνοιξε την τηλεόραση, ίσως ο μπαμπάς που δεν άντεχε αυτή τη βασανιστική αναμονή. Μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο, ενημερωθήκαμε απ’ τα δελτία ειδήσεων πως η χώρα βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης και πως συντελείται επανάσταση στον χώρο της υγείας με καινοτόμες παρεμβάσεις στα νοσοκομεία και ριζικές ανακαινίσεις στα κέντρα υγείας. Όταν ακούστηκε η φωνή του πρωθυπουργού να δηλώνει στις κάμερες: “Βήμα-βήμα χτίζουμε το νέο Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο έχουμε οραματιστεί και το οποίο αξίζουν όλες οι Ελληνίδες και όλοι οι Έλληνες», η γιαγιά έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό που κλιμακώθηκε σε βογκητό. Τυχαίο θα πρέπει να ήταν, γιατί όπως είπαμε, δεν είχε επαφή με το περιβάλλον. Ούτε η γιαγιά, ούτε κι ο πρωθυπουργός.

Η επόμενη είδηση αφορούσε την ‘επανάσταση’ στο χώρο της παιδείας. «Έρχεται το ψηφιακό σχολείο!» αναφώνησε με στόμφο η εκφωνήτρια. Η γιαγιά ξαναβόγκηξε. Η μαμά βογκούσε στο τηλέφωνο: «Έρχεται το ασθενοφόρο, γαμώ την τρέλα μου; ΤΗΝ ΧΑΝΟΥΜΕ, ΣΑΣ ΛΕΩ!...». Η φωνή απ’ την άλλη άκρη του τηλεφώνου, βογκούσε κι αυτή. Κάτι για υποστελέχωση της υπηρεσίας, κάτι για σωματική και ψυχική εξάντληση των πληρωμάτων, κάτι άλλα για ασθενοφόρα-σαράβαλα που μένουν παροπλισμένα λόγω βλάβης και διάφορα άλλα δυσνόητα… Στο τέλος, την ρώτησε απελπισμένος: «Δεν σας βρίσκεται κανένα αγροτικό με καρότσα, να την πάτε μόνοι σας;»

Έχουν περάσει δυο μερόνυχτα απ’ αυτό το βράδυ και η γιαγιά είναι αποθηκευμένη σ’ ένα ράντσο κάποιου διαδρόμου, στο βάθος κάποιου νοσοκομείου. Πλάι της είναι μια σακούλα με τα αναλώσιμα υλικά που μας είπαν ν’ αγοράσουμε, μια αλλαξιά σεντόνια, οι εικονίτσες της και οι τελευταίες εξετάσεις της για να τις δει ο γιατρός που, κάποιαν απροσδιόριστη στιγμή, θα περνούσε. Τα ρυτιδιασμένα χεράκια της έχουν γίνει μπλαβί απ’ τα πολλά τρυπήματα. Ο φλεβοκαθετήρας που ο νοσηλευτής παιδευόταν επί ώρα να της βάλει, ήταν απ’ τα χειρίστης ποιότητας υλικά που υπάρχουν -ακόμα- διαθέσιμα στα νοσοκομεία. «Να λέτε και δόξα τω Θεώ που τον βρήκαμε κι αυτόν! Κινέζικος-ξεκινέζικος, τη δουλίτσα του θα την κάνει!»

Από μια ανοιγμένη τηλεόραση κάποιου θαλάμου, ακούγονται τα νέα απ’ τη Γάζα και τα ρημαγμένα νοσοκομεία της. Αίμα παντού. Η γιαγιά συνεχίζει να μην έχει επαφή με το περιβάλλον. Απ’ τη φλεβίτσα της πετάγεται αίμα. Ο καθετήρας έσπασε. Ταυτόχρονα, μια ρουκέτα σκάει στο κτίριο που κάποτε ήταν νοσοκομείο. Παιδιά ουρλιάζουν αιμόφυρτα, μανάδες τραβάνε τα μαλλιά τους με απόγνωση, ακούγονται μονάχα σφυριχτά από βόμβες που σκάνε τριγύρω, η μαμά κλαίει με αναφιλητά, ανακατεύονται τα δάκρυα και γίνονται χείμαρρος, τι να πρωτοκλάψεις ετούτες τις ώρες, οι ηγέτες διαπραγματεύονται -λέει η εκφωνήτρια- μια νοσηλεύτρια τρέχει σαν παλαβή από θάλαμο σε θάλαμο με τρύπια γάντια και πρησμένα πόδια, η γιαγιά καρφώνει το βλέμμα της στο λεκιασμένο ταβάνι, μυρίζει αίμα και βρωμιά ο διάδρομος… απ’ έξω ακούγονται διαδηλώσεις, οι κρότοι των δακρυγόνων μπλέκονται με τις βόμβες των Ισραηλινών, ένας υπουργός πανηγυρίζει για τα απογευματινά χειρουργεία κι ένα αόρατο χέρι αγγίζει τρυφερά το δικό της. Ούτε μια στιγμούλα δεν χρειάστηκε. Τόσο κράτησε το πέρασμά της στην αιωνιότητα. Ευτυχώς ο Θεός που, πάντα, η γιαγιά πίστευε, ήταν φιλεύσπλαχνος μαζί της. Δεν της άξιζε άλλη κόλαση.

Ή όπως θα το έλεγαν οι νεοφιλελεύθεροι τεχνοκράτες στη γλώσσα τους: «Το κοντέρ της μηδενίστηκε. Next?»

[Η φωτογραφία προέρχεται απ’ το διαδίκτυο και ανήκει στον δημιουργό της]

 

Η ατομική ευθύνη κι άλλα χρήσιμα “εργαλεία”

 

Artwork: Zack Zdrale

Πάει καιρός τώρα που στο σπίτι εφαρμόζουμε την αλάνθαστη μέθοδο της κυβέρνησης, σ’ ό,τι αφορά τη διαχείριση κρίσεων.  Όταν, για παράδειγμα, τα βρίσκουμε μπαστούνια με τα παιδιά και δεν μπορούμε ν’ ανταποκριθούμε στις -δίκαιες ομολογουμένως- απαιτήσεις τους, ακολουθούμε την αλάνθαστη μέθοδο του “στρίβειν δια της ατομικής ευθύνης”. Πρακτικά μιλώντας βέβαια, η τακτική αυτή δεν βελτιώνει σε τίποτα το βιοτικό μας επίπεδο, εδραιώνει όμως στα παιδιά τη συνήθεια της συναίνεσης και της ανοχής.

«Μάνα, θα χρειαστώ καινούργια αθλητικά, φέτος».

«Μια χαρά είν’ αυτά που έχεις».

«Έχει τρυπήσει η σόλα, τι μια χαρά μου λες;»

«Καλά λοιπόν. Ας γίνει το δικό σου. Να ξέρεις όμως ότι, αν πάρεις εσύ καινούργια παπούτσια, δεν θα φτάσουν τα λεφτά ν’ αλλάξουμε τη μπαταρία του βηματοδότη της γιαγιάς».

«Και θα τριγυρνάω με τρύπια παπούτσια στο καταχείμωνο, ρε, μάνα;»

«Και το πάει η καρδιά σου να πάθει καμιά συγκοπή η γιαγιά και να το ’χεις κρίμα στο λαιμό σου μια ζωή; Όχι πες μου, το πάει;»

«Ε τώρα, έτσι όπως το θέτεις…»

«Η γιαγιά ΣΟΥ, βρε! Η γιαγιά σου που σε μεγάλωσε σαν πριγκιπόπουλο, που είχαν να το λένε στη γειτονιά πόση λατρεία σου είχε, που σου τηγάνιζε, ανελλιπώς, πατάτες τσιπς που σ’ αρέσανε, θυμάσαι; Φλόμωνε το σπίτι στη τηγανίλα για να φας εσύ τραγανιστές πατατούλες, μετά το σχολείο…»

«Καλά καλά, φτάνει. Μ’ έπεισες».

«Τι εννοείς σ’ έπεισα; Ότι το κάνεις για μένα; Για μένα το κάνεις;»

«Για τη γιαγιά το κάνω. Για να της πάρουμε τη μπαταρία του βηματοδότη της. Το λήγουμε τώρα, γιατί έχω και διάβασμα;»

«Εγώ, παιδί μου, ένα τελευταίο πράγμα θα σου πω. Να ξέρεις πως εξάντλησα όλες μου τις προσπάθειες για μια δίκαιη απόφαση, αλλά με βάση τον προϋπολογισμό του σπιτιού, τα διαθέσιμα κεφάλαιά μας δεν αφήνουν το ελάχιστο περιθώριο απόκλισης. Εγώ…»

«Μάνα, φεύγω! Δεν μ’ ενδιαφέρουν όλ’ αυτά, παρά μονάχα πως θα μείνω χωρίς παπούτσια το χειμώνα».

«Άκου τον τι λέει! Που έτσι και πάθει κάτι η γιαγιά, δεν το συζητώ, θα πλαντάξει απ’ τη στεναχώρια του κι ο πατέρας σου. Ε, άμα πέσει κι αυτός, δεν το συζητώ, κλάψε με κι εμένα!... Θα σκάσει κι η μάνα μου η δόλια και ποιος θα σ’ αποβγάλει, μετά στη ζωή, αγόρι μου; Ποιος; Όχι πες μου ποιος!... Η θειά σου η Βάσω μ’ ένα νεφρί κι άντρα με ζάχαρο; Δεν το συζητώ!»

«Συνεχίζεις και το συζητάς όμως. Είπαμε, το θέμα έληξε. Τι άλλο θες να σου πω δηλαδή;»

«Πως είσαι ευχαριστημένος έτσι που τα διευθετήσαμε τα πράγματα. Αχ, σε παρακαλώ, πες στη μανούλα πως είσαι μια χαρά χαρούμενος, τώρα, αγόρι μου. Για πες να τ’ ακούσει η έρμη μάνα…»

«Είναι απαραίτητο τώρα αυτό;»

«Aχ αγόρι μου, είσαι άμυαλο ακόμα και δεν αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος της ευθύνης σου. Λίγο να φερθείς επιπόλαια, θα δυναμιτίσεις τα θεμέλια του σπιτιού μας. Κι άμα πέσουμε εμείς, πάει κι η κοινωνία, αποσαθρώνεται ο ιστός της χώρας, γκρεμίζεται ο ευρωπαϊκός νότος, βουλιάζουν τα Βαλκάνια. Κι άμα βουλιάξουν τα Βαλκάνια... πάει κι η Ευρώπη... πάει η Ασία, πάει κι η Αμερική...»

«Ρε μάνα, έλεος!... Είπαμε. Με τα παλιά παπούτσια και την ίδια φόρμα θα τη βγάλω φέτος. Τι άλλη θυσία μπορώ να κάνω, εγώ, δηλαδή για να σωθεί η ανθρωπότης;»

«Εκείνα τα χαρτζιλίκια που μαζεύεις στον κουμπαρά σου…»

«Ε, τι;»

«Να, σκέφτηκα… μήπως τσοντάραμε κι εμείς και να βάζαμε λίγο πετρέλαιο μη πουντιάσουμε φέτος;»

«Σοβαρά τώρα;»

«Aν δεν βάλουμε όλοι πλάτη αγόρι μου, πώς θα βγει η χώρα απ’ αυτή την κρίση;»

 

Η πίτα της Αντουανέτας

[Συνταγές της -γνωστής- Παρέας]

Bansky artwork

//Σε απόγνωση είναι οι καρκινοπαθείς εξαιτίας ελλείψεων σε φάρμακα απαραίτητα για τις χημειοθεραπείες, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα, ακόμη και την ακύρωση θεραπειών, τονίζει σε ανακοίνωσή της η Ελληνική Ομοσπονδία Καρκίνου.
Επικαλείται σωρεία καταγγελιών το τελευταίο διάστημα για ελλείψεις βασικών αντινεοπλασματικών φαρμάκων οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα τη μεγάλη καθυστέρηση και, σε πολλές περιπτώσεις, την ακύρωση προγραμματισμένων χημειοθεραπειών, σε πολλά νοσοκομεία της χώρας//
(πηγή: TA NEA, 22/01/2020)


░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░
//Υπάρχει έλλειψη σε ένα φτηνό φάρμακο (κοστίζει λιγότερο από 10 ευρώ) και αυτή τη στιγμή στο ΠΑΓΝΗ δεν γίνονται θεραπείες με πλατίνα, αλλά με φάρμακα δεύτερης γραμμής. Αν παραταθεί η έλλειψη για μεγάλο διάστημα, οι γιατροί θα αναγκαστούν να καταφύγουν σε άλλες θεραπείες. Δεν μπορούν να αφήσουν τους ασθενείς να ‘’πολεμούν’’ τον καρκίνο χωρίς ‘’όπλο’’. Οι γιατροί είναι ανήσυχοι και κινητοποιημένοι. Οι ασθενείς τα βάζουν με το γιατρό και θεωρούν ότι πρέπει να βρει μια λύση. Δεν ξέρουν ποιος ευθύνεται για την κατάσταση, όμως δεν ευθύνονται οι γιατροί. 10 φαρμακευτικές εταιρείες έχουν το ίδιο φάρμακο… Είναι πραγματικές ή τεχνητές οι ελλείψεις, υπάρχει προσπάθεια να αυξηθεί η τιμή του φαρμάκου ή συμβαίνει κάτι άλλο;//
(πηγή: neakriti.gr, 22/01/2020 - απόσπασμα συνέντευξης της Προέδρου του Συλλόγου «Ευ ζω με τον καρκίνο» Καίτης Κουναλάκη


░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ ░ 

Εδώ, το σχετικό δελτίο τύπου της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καρκίνου (22/01/2020)


Απονενοημένο ερώτημα: Αν βάζαμε τα (πολλά) λεφτά απ’ τις βασιλόπιτες που κόπηκαν αυτές τις μέρες στα σαλόνια των επισήμων. Tις φιέστες, τα ξενοδοχεία, τα δώρα και τα συνοδευτικά εδέσματα. Κάτι δερμάτινες πολυθρόνες για το γραφείο του πλανητάρχη-περιφερειάρχη. Κάτι εκατομμυριάκια που χορηγήθηκαν αβασάνιστα, αβίαστα και αναίτια στην αμερικάνικη θεολογική σχολή (γιατί όλοι είμαστε συγκλονισμένοι με το δράμα των φοιτητών στη Βοστώνη που κυριολεκτικά φυτοζωούν).


Με όλα αυτά τα χρήματα απ’ το δημόσιο προϋπολογισμό, πόσες θεραπείες θα εξασφαλίζαμε για τους συνανθρώπους μας που δίνουν μάχη με το χρόνο; Και με τον πόνο; Και με την αγωνία; Πόσες;

«Εδώ έπρεπε να έχω γεννηθεί! Εδώ έπρεπε να έχω βασιλέψει! Αυτός είναι λαός για να τον κυβερνά μια βασίλισσα και να γίνει ευτυχισμένη! Υπήρχε ποτέ περίπτωση να εξεγερθείτε οι Έλληνες, επειδή ήμουνα σπάταλη; Εσείς μέχρι και παράσημο θα μου δίνατε που θα είχα αδειάσει τα ταμεία!»


[Απ’ την θεατρική παράσταση “Μαρία Αντουανέτα, Βασίλισσα των Ελλήνων” του Αντώνη Τσιπιανίτη]

Αιδήμων σιγή για τον φασισμό

«Αγαπητοί μαθητές και μαθήτριες,

Η 28η Οκτωβρίου 1940 αναδεικνύει τη σημασία της εκπαίδευσης στην προσπάθεια να διατηρήσουμε την εθνική μας μνήμη, καθώς και να καλλιεργήσουμε μια πιο διαδραστική σχέση με το παρελθόν μας. Η αναζήτηση της ιστορικής αλήθειας και η γνωριμία με την ιστορική μας ταυτότητα, η δυνατότητα εντοπισμού και αξιολόγησης αξιόπιστων ιστορικών πηγών, αποτελούν γνώσεις και δεξιότητες που οφείλει να αναπτύξει στους μαθητές ένα σύγχρονο σχολείο. Αγαπητά μέλη της εκπαιδευτικής κοινότητας, Αξιοποιώντας το πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό της ιστορικής κληρονομιάς μας, μπορούμε να διδάξουμε και να διδαχτούμε από το παρελθόν και να προετοιμαστούμε κατάλληλα για το παρόν και το μέλλον.

Χρόνια πολλά σε όλες και όλους!»

[Απόσπασμα μηνύματος της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως, με αφορμή την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου]​

Θα άρμοζε στην περίσταση να καταθέσετε κι ένα δάφνινο στεφάνι στην είσοδο του πολυκαταστήματος Hondos Center, επί της οδού Μέρλιν 6. 

Για την αποκατάσταση της «ιστορικής μας κληρονομιάς», εκεί ακριβώς βρισκόταν το αρχηγείο της Γκεστάπο, στην Αθήνα. Εδώ μεταφέρονταν αντιστασιακοί που συλλαμβάνονταν στα μπλόκα και στις εφόδους Γερμανών και Ελλήνων πρακτόρων των Ες-Ες, σε συνοικίες και τόπους εργασίας.
Στα γραφεία της Γκεστάπο υπηρετούσαν πολλοί Έλληνες πράκτορες ως διερμηνείς, βασανιστές και καταδότες, οι περίφημοι κουκουλοφόροι της Κατοχής.

Στα κρατητήρια-κολαστήρια της Μέρλιν οι αντιστασιακοί υπέφεραν, μεταξύ άλλων, το βασανιστήριο της τροχαλίας. Πρώτα τούς έδεναν με χειροπέδες τα χέρια πίσω από την πλάτη, περνούσαν ένα σχοινί σε αυτές και σε μια τροχαλία τοποθετημένη στο ταβάνι και τραβώντας το σχοινί, τούς κρεμούσαν στο αέρα. Ακολουθούσε μαστίγωση με αγκαθωτό συρματόσχοινο. 

Αρκετές φορές ήταν παρών και γιατρός, ο οποίος εξετάζοντας τον κρατούμενο, καθοδηγούσε τον βασανιστή για να αποφευχθεί ο σύντομος θάνατος, με στόχο την απόσπαση κάποια μαρτυρίας.

//Επειδή το «πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό της ιστορικής κληρονομιάς μας» γκρεμίζεται απ’ τις μπουλντόζες της ανάπτυξης και θάβεται διαχρονικά στο χωνευτήρι της μνήμης, σταματήστε -τουλάχιστον- να βεβηλώνετε τη μνήμη των ηρώων που μαρτύρησαν στα χέρια των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους. Δεν περίμενε κανείς να σεβαστείτε τους νεκρούς του φασισμού, αλλά αν μη τι άλλο, σεβαστείτε το ρόλο σας και το υπουργείο που θητεύετε. Για όσο ακόμα…//

Υ.Γ. Χρόνια σας πολλά και εις άλλα με υγεία! Ο Χόντος πάντως, έχει καλές προσφορές στα καλλυντικά και είδη υγιεινής. Για την ιστορία του κτηρίου, ποιος νοιάζεται;

Έχεις και Rolls Royce, πάμε μια βόλτα;

Αχ, σας παρακαλώ, με πάτε μια βόλτα στον πλανήτη σας;

Να περάσετε αύριο το πρωί και να μου κορνάρετε να κατέβω. Θέλω να εντυπωσιάσουμε τα πλήθη, χρυσή μου. Να σας δουν κάτι λαϊκές γυναικούλες στη γειτονιά, αυτές με τ’ αμπέχονα και τις αφάνες, ξέρετε, και να φάνε τη σκόνη μας. Τον καπνό του πούρου μας. Τον οξυζενέ της πυρόξανθης μπούκλας μας. Τη μούχλα του ροκφόρ μας. Τσοκαρίες όλες τους, αγνοείστε τις.

Προσκυνώ το κοινωνικό μήνυμα που περνάτε μέσα απ’ τις φωτογραφίες σας. Η γυναίκα με το λευκό βολάν, στο βολάν ενός λευκού αυτοκινήτου. Τι σύλληψη! Μένω λίγα τετράγωνα πιο κάτω από εσάς. Και λίγα επίπεδα, για να είμαι ακριβής. Εδώ, βέβαια, δεν έχουμε άνετους δρόμους με πλατάνια και κλαίουσες, μόνο κάτι στενά της συμφοράς, με πλέουσες λακκούβες και θλιβερές μπουγάδες στα συρματόσχοινα. Λαουτζίκος, μη δίνετε σημασία.

Λίγες αράδες παρακάτω απ’ τη στήλη του life style, είναι κάτι λασπωμένες φωτογραφίες απ’ τη Μόρια. Ότι κάτι ταλαίπωροι πρόσφυγες εκεί χάμω, βουλιάξανε -λέει- στις προχτεσινές βροχές. Και πως κάτι ελεεινά παιδάκια -λέει- είναι στοιβαγμένα σε τόνους σκουπιδιών και λάσπες. Το μόνο που με ανησυχεί, είναι μη μας έρθουν τίποτα αδέσποτες λάσπες προς τα δω. Και λερωθεί η Rolls Royce. Και το λευκό φόρεμα με το βολάν που έχει ακάλυπτο τον ένα ώμο. Και οι λευκές γόβες, επίσης. Εσείς, μην πτοείστε. Να φοράτε τα εντυπωσιακά μαύρα γυαλιά σας, για να μην βλέπετε τη μαυρίλα τους. Ο δρόμος για την κανονικότητα, έχει μόνο λευκές αποχρώσεις. Ουδεμία χρωματική απόκλιση είναι αποδεκτή.

Το πολύ-πολύ, να το σπάσουμε με λίγο σικλαμέν.

Αυτό της τσιχλόφουσκας. Ξέρετε.

Όσο θα διαρκέσει κι αυτό το ταξίδι με τη Rolls Royce.

Υ.Γ. Οι κλεμμένες εντυπώσεις μου, πάντα στη διάθεσή σας. Λατρεύω ζωή με άρωμα τσιχλόφουσκας.

Τα κάψαμε όλα κυρ-Στέφανε!

«Κάπου–κάπου πρέπει να κάνουμε κάτι, για να ξεκουραζόμαστε από το να μην κάνουμε τίποτα».

Jean Cocteau

Η Γκρέτα της καρδιάς μας, ο λόγος που συνεχίζουμε να ελπίζουμε πως το παιχνίδι δεν έχει χαθεί ολοκληρωτικά, πως τα παιδιά μας έχουν ένα ολοζώντανο σύμβολο που σηκώνει στους, ασχημάτιστους ακόμα ώμους τoυ, το βάρος και τις αμαρτίες όλου του πλανήτη. Η Γκρέτα, ως ήταν αναμενόμενο άλλωστε, αμφισβητήθηκε και χλευάστηκε από τεχνοκράτες, γραφιάδες και “οικονομολόγους” (απ’ αυτούς τους σπουδαγμένους, που δεν γνωρίζουν το στοιχειώδες: πώς να κάνουμε σωστή διαχείριση και οικονομία στους φυσικούς πόρους). Η Γκρέτα επίσης, είχε την “τιμή” να λοιδορηθεί πρόσφατα, στη Σύνοδο για το κλίμα (Ν. Υόρκη) απ’ τον πρόεδρο των ΗΠΑ, που ακούει στο όνομα Ντόναλντ.

«Όλα είναι λάθος. Δεν έπρεπε να είμαι εδώ, έπρεπε να βρίσκομαι στο σχολείο μου, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Πώς τολμάτε; Μου κλέψατε τα όνειρά μου και την παιδική ηλικία μου με τα κενά λόγια σας. Ο κόσμος υποφέρει, πεθαίνει. Ολόκληρα οικοσυστήματα καταρρέουν, βρισκόμαστε στις αρχές ενός μαζικού αφανισμού κι εσείς για το μόνο που μιλάτε είναι για τα χρήματα, για παραμύθια μας αέναης οικονομικής ανάπτυξης; Πώς τολμάτε;» τους κατακεραύνωσε η Γκρέτα με τον καταγγελτικό της λόγο και το γεμάτο θυμό βλέμμα της.

Την ώρα που το έφηβο κορίτσι με την γενναία καρδιά, χειροκροτείται απ’ τους συμμετέχοντες στη Σύνοδο, αλλά και από εκατομμύρια υποστηρικτών της στον αγώνα για την κλιματική κρίση, έσκασε μύτη η εγχώρια ξινίλα. Ότι δηλαδή, μετά από ένα καταστροφικό καλοκαίρι που αφανίστηκαν χιλιάδες στρέμματα δασικής έκτασης, η κυρία Νίκη μας (μη με ρωτήσετε πού ακριβώς ανήκει πολιτικά, όπου φυσάει ο άνεμος της πυρκαγιάς),  βρήκε στόχο για να ρίξει τη ρατσιστική χολή της, στο πρόσωπο της Γκρέτας.  

Ερώτηση κρίσεως: η φραστική επίθεση σ’ ένα ανήλικο κορίτσι που εμπεριέχει και σχόλια για θέματα ψυχικής υγείας, δεν θεωρείται μπούλινγκ;

Αντί περαιτέρω σχολίων, η απάντηση απ’ τον δικό μας ποιητή:

«Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας»

[Νίκος Καρούζος:  “Αλλόφρονας Ιούλιος”]

Υ.Γ. Για το φρεσκάρισμα της μνήμης μας, ένα παλιότερο σουξεδάκι της κυρίας Νίκης μας, ήταν:

«Aν είναι να καεί η Ελλάδα, να καεί για το καλό της Ευρώπης»

[2011 στο ευρωκοινοβούλιο, ως βουλεύτρια του ΛΑΟΣ]

Η απάντηση της Γκρέτας στο κρεσέντο των εμετικών επιθέσεων που δέχεται, είναι αποστομωτική:

 «Όταν οι εχθροί σου στοχεύουν στην εμφάνιση και τις ιδιαιτερότητές σου, σημαίνει ότι δεν τους έχει μείνει κανένα άλλο όπλο. Και τότε ξέρεις ότι κερδίζεις! Έχω σύνδρομο Άσπεργκερ και αυτό σημαίνει ότι κάποιες φορές είμαι κάπως διαφορετική από τη νόρμα. Και, κάτω από τις σωστές συνθήκες, η διαφορετικότητα είναι υπερδύναμη».

Πληροφορίες για την Γκρέτα και την οικογένειά της, εδώ.

Τα κάψαμε όλα κυρ-Στέφανε! Τον πολιτισμό μας, το φιλότιμο και την ειλικρίνειά μας. Επιχειρηματικότητα να έχουμε, και το περιβάλλον… ποιος το χ@ζει;

Όχι από τζόκερ. Από τζάκι.

Έβαλε ψύχρα ξαφνικά. Μην ακούς για καύσωνες και βουτιές στις παραλίες. Απ’ τα ορθάνοιχτα παραθυρόφυλλα του αιθέρα ορμούν, ήδη, ψυχρά ρεύματα. Όσοι είναι ευαίσθητοι στο κρύο, το νιώθουν να ξυρίζει τη ραχοκοκαλιά τους, προμηνύοντας επιτελικές κακοκαιρίες και αλγεινές υγρασίες∙ εξαιρουμένων βέβαια, των κατόχων ρετιρέ, στον έβδομο ουρανό. Θα ξεχειμωνιάσουμε με κάτι φαντάσματα απ’ το ένοχο παρελθόν μας και θα χάσουμε τον αμέριμνο ύπνο μας απ’ τις μορφές των αγγέλων που γυροφέρνουν πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Αδικαίωτες ψυχές, βεβηλωμένες μνήμες και αποτρόπαια εγκλήματα, εν καιρώ «δημοκρατίας» και κανονικότητας.

Ιάκωβε, Σταματίνα, Μιχάλη, Νίκο, Ζακ, Αλέξανδρε, Παύλο… όλοι εσείς, εκεί πάνω. Το ξέρουμε πως κοιμάστε ανήσυχα. Ανέκαθεν οι ήρωες υποφέραν από αϋπνίες. Και οι λαοί από ακατάσχετη υπνηλία. Οι σύγχρονοι «ψυχικά νοσούντες», κατά την φεγγαροφωτισμένη και υπερχαρισματική κυρία Δόμνα, θα περιμένουν υπομονετικά το μελλοντικό τους λιντσάρισμα, απ’ την επόμενη γενιά τεχνοκρατών και λασπολόγων. Όπως το έχει εξηγήσει, χρόνια τώρα, κι ο πατερούλης της ψυχανάλυσης Sigmund Freud:  “Οι υστερικοί υποφέρουν, κυρίως, από τις αναμνήσεις”.

Το κουστουμάκι της εθνικής μας κατάντιας, είναι προσφορά της εγχώριας Ιβάνκας, της γνωστής οικογενείας των Τραμπς. Απ’ τη ντιβανοκασέλα της ιστορίας μας, σιγκούνια, φέσια, σκουτιά και ταγάρια, σε τιμές λογικότατες∙ ήτοι, ένας μέσος μισθός, για μια πουκαμίσα της κολεξιόν: “Μαρέβα με τη φούρια σου, βάρα τα κουμπούρια σου”. Προσφάτως λανσαρισμένη κι απ’ το enfant gâté της γυναικείας δημοσιογραφίας, βλέπε: κυρία Σπυράκη, κυρία Στάη και άλλες celebrities απ’ το Επικρατείας. Εκείνες οι ριγωτές μπατανίες της γιαγιάς και οι ντορβάδες από τραγόμαλλο, τώρα δικαιώνονται! Αχ βρε γιαγιά και να ᾽ξερες, σε τι τζάκια κυκλοφορούν τα υφαντά και τα βουργιάλια σου!

Πηγή φωτογραφίας

Day Dreams
c. 1930–32, by William M. Rittase

Source: Philadelphia Museum of Art

"Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό" (*)

Αν δεν έχεις νιώσει την αγωνία να μεγαλώνεις παιδί εν μέσω μνημονίων, μη μιλάς για μητρότητα. Δεν θέλουν επιδόματα και συσσίτια τα παιδιά, αγάπη μου. Ανθρώπινη και δίκαιη κοινωνία για να μεγαλώσουν, θέλουν. Κι αλίμονο στους νέους που θα γίνουν γονείς, με κίνητρο δυο ψωροχιλιάρικα. Κι αλίμονο στα παιδιά που θα έρθουν στον κόσμο, απ' αυτή την "προσφορά-γνωριμίας". Και ντροπή στη γυναίκα που υποβαθμίζει τόσο πολύ το ρόλο της σημερινής γυναίκας, ανακοινώνοντας τέτοιους νόμους.  Όχι αυτής που περιφέρεται στα έδρανα της βουλής (καλή ώρα). 

Αλλά της άνεργης μάνας που δίνει ηρωικές μάχες για να μη στερήσει τα στοιχειώδη αγαθά απ' το παιδί της. Ένα ζευγάρι αθλητικά, τα εμβόλιά του, τα φροντιστήριά του, το μέλλον του...

Tης εργαζόμενης μάνας που είναι έρμαιο της εργοδοτικής λογικής "ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ-ΑΠΟΛΥΕΣΑΙ" ενόψει μάλιστα και  της ανύπαρκτης (πια) Eπιθεώρησης Eργασίας.

Της γιαγιάς που συντηρεί παιδιά και εγγόνια απ' την καταρρακωμένη της σύνταξη.

Της γυναίκας που συντηρεί, με αξιοπρέπεια μονογονεϊκή οικογένεια, της μάνας που έχει παιδί με ειδικές ανάγκες, της κόρης που είναι επιφορτισμένη με τη φροντίδα των γονιών της... ακόμα κι αυτής της γυναίκας που αποφάσισε να διακόψει την κύησή της γιατί... "δεν βγαίνει ο προϋπολογισμός, μάνα μου".

Θα γίνεις (ενδεχομένως) κι εσύ μάνα και θα καταλάβεις τι σου λέω.

Μέχρι τότε, κάνε λίγο ησυχία, γιατί μας κούρασες, "μάνα" μου!... 

(* Στίχος απ’ το τραγούδι της Ελένης Βιτάλη «Κιβωτός». Για την έμπνευση του στίχου, η Βιτάλη είχε πει σε μια συνέντευξή της: «Μόλις γέννησα το γιό μου. Ήμουν 20 χρονών. Οι φίλοι μου έλεγαν το παιδί έκανε παιδί κι εγώ σκεφτόμουν: Εξάρτημα εγώ της μηχανής, έκανα κι άλλο ένα. Έτσι προέκυψε το τραγούδι. Στο μαιευτήριο Λητώ»)

Οι Άνθρωποι-Λιμουζίνες

"Είναι η χειρότερη Βουλή που έχει υπάρξει ποτέ 

γιατί δεν υπάρχει πολιτισμός, δεν υπάρχει ευγένεια και λογική. 

Υπάρχει τσογλανιά" 

[Ελένη Γερασιμίδου]

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι-λιμουζίνες!

Αστραφτεροί και πολύτιμοι. 

Τα γιούχα και οι απειλές δεν τους αφορούν. Δεν έχουν οφειλές με τη συνείδησή τους.

Το ηθικό τους μητρώο λευκό. 

Σε καιρούς πολλά υποσχόμενους για επίδοξους ψηφο-πωλητές, εκείνοι τραβάνε κατά την έρημο.

Η σωτηρία της ψυχής έχει μόνο ένα προαπαιτούμενο. 

Να τιμάς την ιδεολογία σου.

Για την ιστορία: Η κυρία Ελένη Γερασιμίδου, βουλευτής του ΚΚΕ, περιμένει στη στάση του λεωφορείου, λίγο μετά τη δεύτερη ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Η φωτογραφία δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ.

Στο Δέλτα κάποιας γειτονιάς

«Οι απολύσεις είναι δικές μου, δεν θα μου πάρει τη δόξα ο Τόμσεν»

(Άδωνης Γεωργιάδης - Πρώην Υπουργός Υγείας)

Πρότζεκτ: Μια σφραγίδα σ’ ένα παραπεμπτικό γιατρού για φυσικοθεραπείες
Έτος: 2014 / Πενήντα μέρες πριν την άφιξη της Ανάπτυξης και του Άγιου Βασίλη στη χώρα
Τόπος: Ευρώπη/Ελλάδα/ Αθήνα

8.00 π.μ. Επίσκεψη στο τοπικό υποκατάστημα ΙΚΑ της περιοχής.
Λουκέτο. Στην είσοδο, στοίβες λογαριασμών σφηνωμένοι κάτω απ’ την πόρτα. Στην πρόσοψη, ειδοποιητήριο της ΔΕΗ για διακοπή παροχής, λόγω ανεξόφλητων λογαριασμών.

8.30 π.μ. επίσκεψη στο υποκατάστημα ΙΚΑ όμορου δήμου.
Δίχως λουκέτο. Σκοτάδι στην είσοδο. Στην πόρτα του ασανσέρ, ένα προχειρογραμμένο σημείωμα «ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ».
Σκάλες. Αγωνία. Ο πρώτος όροφος ερημωμένος. Αναρρίχηση στο δεύτερο. Αφουγκράζομαι. Νεκρική σιγή. Ανοίγω την πόρτα δειλά. Ημίφως. Ένας γκισές με μια κοπέλα από πίσω. Ενθουσιασμός! Υπάρχει ανθρώπινη ζωή στο κτίριο! Πλησιάζω. Δεν ολοκληρώνω την ερώτηση. «Πριν λίγο απολύθηκαν τέσσερις γιατροί. Κι εμείς ως το τέλος του μήνα τα μαζεύουμε και φεύγουμε». Απόγνωση. «Και πού θα πάω για να μου σφραγίσουν το παραπεμπτικό;», ρωτάω. «Στα κεντρικά ίσως να είστε πιο τυχερή», μου απαντάει και χάνεται κάτω απ’ το γυάλινο φινιστρίνι. Φεύγω με την ουρά στα σκέλια. Κατάβαση στο σκοτεινό τούνελ ως την έξοδο. Δεν λειτουργούν φώτα, ασανσέρ, έξοδος κινδύνου, κλιματισμός, ιατρεία, διοίκηση.

9.30 π.μ. επίσκεψη στα κεντρικά.
Τα ίδια και χειρότερα. Σκοτάδια, βρώμικες σκάλες, χλαπαταγή...
Μια αράδα γκισέδες, εκεί που κάποτε υπήρχαν ιατρεία...
Στην πολύβουη αίθουσα, ένας ανθρώπινος αχταρτμάς. Ηλικιωμένοι, έγκυες, παιδάκια αγκιστρωμένα στα χέρια των μανάδων τους που περιφέρονται με χαρτιά και βιβλιάρια στα χέρια, μπαστούνια και πατερίτσες, ανάκατα με παιδικά καρότσια...
Μηχανάκια ξερνούν αριθμούς προτεραιότητας...
Ελάχιστος χρόνος αναμονής, 22 λεπτά... Μέγιστος, κάτι χρόνια...

«Πρέπει να πάρω το χάπι για την καρδιά σε μια ώρα... θα προλάβω;», με ρωτάει εναγωνίως ο ηλικιωμένος που κάθεται πλάϊ μου. Νιώθω σαν τους επιβάτες της Α’ θέσης του Τιτανικού. Την ώρα που τους επιβίβαζαν στις σωσίβιες βάρκες. Με πόσο οίκτο αποχαιρετούσαν τους ανήμπορους τριτοθεσίτες πίσω τους... Ξέροντας πως δεν θα προλάβουν...

10.10 π.μ. «Δεν σφραγίζουμε πια εδώ. Πρέπει να πάτε στον ΕΟΠΥΥ»
Επικοινωνώ με τους δικούς μου για να ξέρουν.
«Θ’ αργήσω στη δουλειά. Και στο σπίτι θα γυρίσω αργά, για ν’ αναπληρώσω τις χαμένες ώρες. Να προσέχετε ο ένας τον άλλο και να ντύνεστε καλά γιατί πιάσανε τα κρύα. Το ξημέρωμα μπάρκαρα σ’ ένα γκαζάδικο για να μου σφραγίσουν ένα χαρτί. Ο καιρός λυσσομανάει έξω και το πρωί έσπασε μια μπίγα στα δύο. Έβγαλε μπότζι ο νοτιάς και ζαλίζομαι. Απ’ τη γέφυρα σας φιλώ κι ελπίζω να κάνουμε μαζί Χριστούγεννα φέτος.
Σας φιλώ. Η μάνα σας, εν πλω...»

Για την ιστορία: Ο μαέστρος-και σύζυγος μαέστρου- αυτού του ναυαγίου, ισχυρίζεται ότι διέσωσε το σύστημα υγείας από βέβαιο πνιγμό. Σ’ ένα αντίστοιχο ντελίριο φαντασίωσης, ο δημοσιογράφος της εφημερίδας “The World”, έγραφε την επομένη του ναυαγίου του Τιτανικού: «Ο Τιτανικός βυθίστηκε. Καμία απώλεια. Οι επιβάτες μεταφέρθηκαν στο Καρπάθια – Είναι όλοι ασφαλείς»...

Για το γαμώτο: Θα έρθει η ώρα που θα βγούμε όλοι σιωπηλοί στους δρόμους. Δίχως φωνές και συνθήματα. Δίχως κομματικά πατροναρίσματα. Δίχως να σας δίνουμε αβάντες για να ξαμολύσετε τους ένστολους ροπαλοφόρους, που παρεμπιπτόντως, είναι κι οι ίδιοι θύματά σας. Το αγαθό της υγείας δεν μας το παραχωρείτε. Είναι οι εισφορές μας, οι κρατήσεις μας, το αίμα μας το ίδιο.

Θα έρθει η ώρα που θα βγούμε όλοι σιωπηλοί στους δρόμους, για να απαιτήσουμε να μας δώσετε πίσω τα κλεμμένα. Τις συντάξεις, τις κομμένες παροχές, τα επιδόματα, τα φάρμακα, τα νοσήλεια, την αξιοπρέπεια, το χαμόγελο.

Θα έρθει η ώρα που θα λογοδοτήσετε και θα πληρώσετε για όλα τα ειδεχθή εγκλήματα που διαπράξατε.

Θα έρθει η ώρα.
Δίχως προγραμματισμό.
Αυθόρμητα και σιωπηλά.
Μια μικρή συντροφιά που φωνάζει απλά στο δρόμo: «ΥΓΕΙΑ - ΑΠΑΙΤΩ»
Όσο προχωράει, η παρέα μεγαλώνει.

Διασταυρώνεται με περαστικούς. Δεν διαπραγματεύεται. Διεκδικεί. Διαδίδεται. Διακλαδώνεται. Διογκώνεται. Διαμαρτύρεται. Διακινείται. Δυναμώνει. Διεισδύει. Διαστέλλεται. Δικάζει.

Δικαιώνεται.

Ραντεβού στο «Δέλτα» της γειτονιάς...

Σημείωση: Η ιστορία είναι αληθινή. Κάθε ομοιότητα με αντίστοιχες αληθινές ιστορίες, δεν είναι τυχαία. 

3 τελείες 3 παύλες 3 τελείες . . . _ _ _ . . . (*)

Όλα βαίνουν καλώς.

Το τριήμερο θα έχει αίθριο καιρό, στις περισσότερες περιοχές της χώρας.

Αυξημένα μέτρα απ’ την Τροχαία.

Κανένας λόγος ανησυχίας απ’ το πέρασμα του αστεροειδούς με το όνομα «Κτήνος», ξυστά απ’ τη γη.

Πού θα περάσουν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος γνωστοί και μη εξαιρετέοι. Η Ντόρα πέταξε για τα Χανιά μετά τη συζήτησή της με τον Αντώνη, σχετικά με τη σωτηρία της χώρας.

Όλα βαίνουν καλώς.

Ακολουθεί η ασήμαντη είδηση των ημερών. Μπορείτε να την παρακάμψετε, τραβώντας τον κέρσορα στο τέλος της ανάρτησης.

Δωδεκάχρονη έχασε τη ζωή της επειδή τα φάρμακα της ήταν ακριβά

Την Τρίτη 3 Ιουνίου 2014, το 128ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών στα Σεπόλια, βυθίστηκε ξαφνικά στο πένθος, όταν, κατά τη διάρκεια εκδηλώσεων, πέθανε η 12χρονη Αναστασία Σταροκόλτσεβα, επειδή η μητέρα της, Κοσμάν Ολένα Νικολάου, δεν είχε αρκετά χρήματα για να αγοράσει τα ακριβά φάρμακα για την αντιεπιληπτική αγωγή που έπρεπε να ακολουθεί το κορίτσι. 

Η τραγωδία, όμως, είναι διπλή. Σύμφωνα με όσα καταγγέλλει το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών (ΚΣΜ), η μητέρα του κοριτσιού δεν μπορεί να καλύψει τα έξοδα της κηδείας.

Σε ανακοίνωσή του το ΚΣΜ σχολιάζει: «Σοκ και οργή. Η θλίψη μεγαλύτερη. Μια ζωή χαμένη, τον 21ο αιώνα, από επιληπτική κρίση. Ένα κορίτσι εξόριστο από το Εθνικό Σύστημα Υγείας της χώρας της. Αδιαφορία που ξεπερνάει την αναισθησία. Γίνεται έγκλημα. Τρεις μέρες μετά το θάνατο της μικρής, κανείς δεν ευαισθητοποιήθηκε, ούτε για την ανάπαυση της ψυχής της».

Συντετριμμένοι οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές της μικρής Αναστασίας Σταροκόλτσεβα, εξέδωσαν ανακοίνωση μέσω της οποίας προσπαθούν να μαζέψουν χρήματα για την τέλεση της κηδείας.

* Διεθνές Σήμα Κινδύνου SOS από τα αρχικά του Save Our Souls (Σώστε τις ψυχές μας).

Ο Ασυρματιστής του Τιτανικού Τζάκ Φίλιπς, το μοιραίο βράδυ του ναυαγίου, προσπαθούσε απεγνωσμένα να στείλει το μήνυμα για βοήθεια. Το πλοίο'ΚΑΛΙΦΟΡΝΙΑ' που περνούσε δίπλα στον Τιτανικό, δεν το «έλαβε» και δεν απάντησε ποτέ, γιατί ο Ασυρματιστής του κοιμόταν.

Οποιαδήποτε ομοιότης με κυβερνήτες και ναυάγια, δεν είναι τυχαία. Ο συνειρμός, είναι απόλυτα επιθυμητός. Αν δεν...

...Φιλάκια και καλά να περνάμε... 

Πηγή είδησης: http://tvxs.gr/news/ellada/dodekaxroni-exase-ti-zoi-tis-epeidi-ta-farmaka-tis-itan-akriba

Επέτειος

"Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω… Η μικρή αδυνάτισε κι άλλο… Μου είπαν στο σχολείο για τα εμβόλια… τους εξήγησα… Τι να εξηγήσω δηλαδή;… Ο μεγάλος θέλει παπούτσια… αν πληρωθούμε αυτό το μήνα, θα του τα πάρω… Παλληκαράκι έγινε!... Γκρινιάζει κι ύστερα έρχεται πλάι μου και με πνίγει στις συγνώμες… Κι εσύ, σταμάτα να κλαις… Μη σε βλέπουν τα παιδιά και τους πάρει από κάτω… Κάτι θα βρεθεί, θα δεις… Να πάρουμε και λίγα όσπρια για το χειμώνα… Ονειρεύτηκα χτες ότι ήμασταν σε μια παραλία με γαλαζοπράσινα νερά… Εσύ ψάρευες σ’ ένα βράχο κι εγώ με τα παιδιά σκαλίζαμε γοργόνες πάνω στην άμμο… Σε κοιτούσα από μακριά και σ’ ερωτευόμουν απ’ την αρχή… Μύριζες γιασεμί…"

"…Να πάρεις τη σπιτονοικοκυρά αύριο… εξήγησέ της πάλι… Θα δώσω το βαφτιστικό της μικρής, δε γίνεται αλλιώς… θα της το αντικαταστήσουμε με την πρώτη ευκαιρία… Να μη σταματήσει τ’ αγγλικά του ο μεγάλος… τουλάχιστον να πάρει το χαρτί , να μην πάνε χαμένα τόσα χρόνια στο φροντιστήριο… ύστερα… έχει ο Θεός!... Ας περιορίσουμε κι άλλο τα ψώνια… Θα κάνω αίτηση και στο κοινωνικό παντοπωλείο… Κουράστηκα!... Τα παιδιά να προσέχεις… Να μην πάθουν κακό!... Να βάλουν χοντρά ρούχα το πρωί, χάλασε ο καιρός… μην κρυώσουν Παναγία μου!"...

"…Πιάσε μου το χέρι, βάλε με στην αγκαλιά σου… θέλω μια σπηλιά να κρυφτώ απόψε… να κλάψω, να ξορκίσω το χτικιό του φόβου, να λευτερωθώ … κι ύστερα να με φιλήσεις τρυφερά και να μου ψιθυρίσεις στ’ αυτί πως μ’ αγαπάς… να πάρω δύναμη… Η μικρή θέλει να γίνει μπαλαρίνα… είναι λεπτοκαμωμένη και θα τα κατάφερνε στα σίγουρα!… Τους είπα στο σχολείο να μην την ξαναρωτήσουν γιατί είναι τόσο αδύνατη… “Έτσι είναι το σκαρί μας!”, τους είπα… “…και να μη φέρνετε το παιδί σε δύσκολη θέση”… Την πιάσανε πάλι να ξεροσταλιάζει έξω απ’ το κυλικείο και να παρακολουθεί τα παιδιά που ψωνίζανε λιχουδιές… μου είπαν πως ο σύλλογος θα συγκεντρώσει χρήματα για να βοηθήσει… ντράπηκα!"...

"...Σαν σήμερα στεφανωθήκαμε, θυμάσαι;… Πώς κυλήσανε τόσο γρήγορα τα χρόνια;… Θα γεράσουμε μέσα σ’ ένα βράδυ… αυτό φοβάμαι… Δεν θυμάμαι πια πότε περπάτησε ο μεγάλος μας… πότε έβγαλε τα πρώτα του δοντάκια το Λενιώ μας… Τρέμω για το αύριο κι έχασα το χτες τους!…. Να προσέχεις! Σ’ αγαπώ!... Μην πέφτεις κάτω… κι αυτό θα περάσει, θα δεις!... Κρυώνω… Ο χειμώνας με τρομάζει… Θα τον βγάλουμε και φέτος;… Να ήταν τρόπος να σου δείξω πόσο σ’ αγαπώ!... Δεν προλαβαίνω πια τίποτα… Ούτε έχω δώρο για σένα απόψε… Μόνο τα δάχτυλά μου μπορώ να μπλέξω στα μαλλιά σου και να τα χαϊδεύω μέχρι να ξημερώσει… Να γαληνέψει λίγο η ανάσα μας"...

"Αχ!... Να προσέχεις τα παιδιά μέχρι να γυρίσω..."

(Για την Έλενα)