Στον ιδανικό κόσμο του
Καμιλέρι, θα είχαμε έναν επιθεωρητή με πολύ ισχυρή την αίσθηση τις δικαιοσύνης,
ακόμα κι αν αυτή δεν συνάδει πάντα με τη «δικαιοσύνη» που αποδίδουν τα
δικαστήρια. Θα είχαμε μια αστυνομία που θα μαχόταν για την κάθαρση τις κοινωνίας,
ακόμα κι αν δεχόταν πιέσεις και απειλές απ’ τη μαφία ή τους διεφθαρμένους
πολιτικούς. Θα είχαμε έντιμους δημόσιους λειτουργούς, με κατανόηση προς τους συνανθρώπους τους, κυρίως τους πιο αδύναμους και άτυχους τις ζωής. Θα είχαμε αδιάφθορους δημοσιογράφους
που εκπληρώνουν με συνέπεια την υποχρέωσή τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο
Σάλβο Μονταλμπάνο κατηγορήθηκε ως «κομμουνιστής» γιατί ήταν έντιμος και
δίκαιος. Ήταν ο αγαπημένος και αξιοσέβαστος «μπάτσος» που ξεχώριζε για την
ποιότητα του χαρακτήρα του. Ακόμη και όταν ήταν αναγκασμένος να στείλει
δυνάμεις καταστολής εναντίον των εργατών, άφηνε να πάνε οι καραμπινιέρι και όχι
η αστυνομία. «Ο Μονταλμπάνο δεν θα χτυπούσε ποτέ την κοινωνία. Έβγαινε από
τη στενή αντίληψη που θα είχαμε για έναν επιθεωρητή τις αστυνομίας. Πάνω από
όλα ήταν πολίτης» όπως έλεγε ο δημιουργός του.
«Το είπα και το
επανέλαβα εκατό φορές. Δε θέλω κανένας από το αστυνομικό τμήμα να ανακατεύεται
μ’ αυτές τις ιστορίες! […] Έτσι κι αλλιώς, στο διευθυντή του εργοστασίου θα
βρουν μια άλλη θέση, εκείνοι που θα μείνουν άνεργοι είναι οι εργάτες. Κι εμείς
θα τις δείρουμε κι από πάνω;» λέει οργισμένος στους υφισταμένους του στη «Φωνή του Βιολιού», όταν καλείται να καταστείλει μια εργατική
κινητοποίηση.
ëΑντρέα Καμιλέρι.
Αύριο συμπληρώνονται τρία χρόνια απ’ το θάνατό του. Το τελευταίο διάστημα της ζωής του ήταν τυφλός. «Βλέπω περισσότερα πράγματα τώρα που είμαι τυφλός»,
έλεγε. Πυροδότησε μάλιστα και το μένος της φασιστοειδούς και ρατσιστικής
Ιταλίας όταν δήλωσε για τον Σαλβίνι: «Όταν τον βλέπω με το κομποσκοίνι, μού έρχεται εμετός».
Οι φασίστες είναι εκδικητικά όντα και δεν του το συγχωρέσανε. Το απέδειξαν με τις
απερίγραπτες προσβλητικές επιθέσεις εναντίον του, απ’ τη στιγμή που άρχισε να
δίνει τη μάχη για να κρατηθεί στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι το 1954
συμμετείχε σε ένα διαγωνισμό για την πρόσληψη υπαλλήλων στην κρατική RAI, αλλά
δεν προσελήφθη επειδή ήταν κομμουνιστής.
Ήταν λάτρης τις Ελλάδας
και του πολιτισμού και σε συνέντευξη που είχε δώσει στην Αυγή τον Ιανουάριο του
2014, είχε κατακεραυνώσει την Ευρώπη για τον τρόπο που φέρθηκε στη χώρα μας: “... Πρέπει
να έρθει η μέρα που θα ζητήσουν συγγνώμη από την Ελλάδα για τον τρόπο με
τον οποίο της συμπεριφέρθηκαν. Γιατί είναι σαν να κακομεταχειρίστηκαν την ίδια τους τη μάνα και να την πέταξαν στο δρόμο. Η Ελλάδα αποτελεί το λίκνο του
πολιτισμού, που εγώ αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Εκεί βρίσκονται τα θεμέλια της
Ευρώπης. Όλα τα υπόλοιπα περιττεύουν...”
Ο Καμιλέρι συνήθιζε να
αποδελτιώνει τις αστυνομικές ειδήσεις και όταν του ερχόταν μια πρωτότυπη ιδέα
τροποποιούσε αναλόγως τα γεγονότα και καθόταν να γράψει, πάντοτε ξυρισμένος και
ντυμένος στην τρίχα, με ένα τσιγάρο στα χείλη. Είχε ήδη γράψει το τέλος του
Μονταλμπάνο απ’ το 2005 φοβούμενος ότι μπορεί να πεθάνει χωρίς να έχει τον
τελευταίο λόγο για την τύχη του. Δεν πεθαίνει ακριβώς ο επιθεωρητής, τον
εξαφανίζει με έναν παράξενο τρόπο. Το χειρόγραφο βρίσκεται σε ένα συρτάρι του
εκδοτικού οίκου Sellerio…
«Θα ήθελα να τελειώσω
την καριέρα μου καθιστός σε μια πλατεία και να διηγούμαι ιστορίες, και στο
τέλος να γυρίζω ανάμεσα στο κοινό με την κόπολα (σιτσιλιάνικη τραγιάσκα) στο
χέρι»
Αν και γεννήθηκε σε
μια περιοχή που μαστίζεται από την ασχήμια της Μαφίας, της ομερτά και της
διαφθοράς, ο Καμιλέρι πέρασε τη ζωή του με την ομορφιά και πολέμησε μέχρι το
τέλος του την ασχήμια. Ο Σικελός συγγραφέας είναι ο δημιουργός 103 βιβλίων,
έχει πουλήσει 26 εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στην Ιταλία και έχει ξεπεράσει τα 35
εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 40
γλώσσες, τα δικαιώματα της τηλεοπτικής σειράς «Επιθεωρητής Μονταλμπάνο» που
βασίζεται στα μυθιστορήματά του, έχουν πωληθεί σε 63 χώρες.
[*] Ο τίτλος προέρχεται
από συνέντευξή του σε δημοσιογράφο της ισπανικής εφημερίδας El Mundo. «Ναι,
κυρία μου, είμαι ακόμα κομμουνιστής. Πρόκειται για μια ασθένεια από την οποία
είναι δύσκολο να ξεφύγω».
