"Ποτέ το μπλε δεν το χωρά δικογραφία" [*]

 

Διημεράκι χαλάρωσης με κολλητούς, στην έρημο της Σίβα. Όλα τα έξοδα κερασμένα. Απευθείας μεταφορά & υπερπολυτελές ξενοδοχείο με κόστος διανυκτέρευσης όσο δύο μηνιάτικα στη χώρα των Τεμπών και του Όλιβερ.

Και κάπου εκεί στο βάθος, βρίσκεται ένας καρκινοπαθής σε λίστα αναμονής, μια οικογένεια που μετράει τα ψιλά της για να χορτάσει με τέσσερα τοστάκια, ένας ανάπηρος συνταξιούχος που τα funds τον πέταξαν στο δρόμο, μια έγκυος γυναίκα που έχασε το παιδί της γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο εναέριο μέσο να τη μεταφέρει εγκαίρως στην Αθήνα, ένα 12χρονο κορίτσι που κακοποιήθηκε κατ’ επανάληψη απ’ τους καθωσπρέπει στυλοβάτες της κοινωνίας μας, αυτούς με τις αγιαστούρες και την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι… και κάτι άλλα παιδιά που είναι καθημερινά στους δρόμους και δέρνονται αλύπητα γιατί διεκδικούν το αυτονόητο. Να ζήσουν με αξιοπρέπεια, να σπουδάσουν και να στήσουν τη ζωή τους σ’ αυτή τη ρημαδοχώρα που καταγράφει -και επίσημα- ρεκόρ μειωμένων γεννήσεων.

«Δεν κάνουμε λάθη, απλά χαρούμενα μικρά ατυχήματα», ήταν η αγαπημένη φράση του συμπαθέστατου Μπομπ Ρος. Πάνω στα «χαρούμενα συννεφάκια» που συνήθιζε να ζωγραφίζει, κάποιοι χαλαρώνουν αμέριμνοι και τρώνε απ’ τους κόπους των άλλων.

Κι άλλοι πάλι μετρούν απώλειες κι ορκίζονται δικαίωση, τραγουδώντας τους στίχους του αλησμόνητου Μάνου: “Ποιος είναι ο φονιάς και ποιος δικάζει / ποιος λιγοστεύει τ’ άνθος απ’ τη γη;»

[*] Ο τίτλος είναι στίχος απ’ το ποίημα του Μάνου Ελευθερίου για τον άγριο θάνατο του 20χρονου φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη (Μάρτης του 2015). Ατιμώρητο (κι αυτό) το έγκλημα…

“Ένα βιβλίο… ράβεται"

 

«Εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι».

Με τα λόγια του Καβάφη -που αποτελούν και το έμβλημα της ΠΕΛ- να σηματοδοτούν διαρκώς τη διαδρομή, έκλεισε ένας κύκλος για να ξεκινήσει ένας νέος. Το μυθιστόρημά μου “Εμπριμέ χρόνια” τιμήθηκε με το 1ο βραβείο στον 42ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Σε μια συγκινητική εκδήλωση που έγινε το Σάββατο 24 Φεβρουαρίου στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων, απονεμήθηκαν τα βραβεία στις κατηγορίες “Ποίηση, Μυθιστόρημα, Παιδικό Παραμύθι και Δοκίμιο”.

Η χαρά μου απερίγραπτη και η συγκίνηση ανυπέρβλητη. Ίσως γιατί η Τούλα, η ηρωίδα του βιβλίου, είχε καταπιαστεί με πολλές δουλειές στο μοδιστράδικό της και ούτε που το περίμενε πως η ιστορία της θα διακριθεί απ’ την πιο μεγάλη και ιστορική λογοτεχνική ένωση στη χώρα. Επόμενος σταθμός, η έκδοση του βιβλίου που, ήδη, έχει αρχίσει να αποκτά υπόσταση. Προσεχώς λοιπόν τα “Εμπριμέ  χρόνια” θα κάνουν την εμφάνισή τους, μαζί με τους ήρωες που τα πλαισιώνουν.

Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην ψυχή του εκδοτικού οίκου 24γράμματα Γιώργο Δαμιανό, που πάντα στηρίζει και εμπιστεύεται τις προσπάθειές μου.

Στον καλό φίλο Θάνο Τσάκαλο που ετοιμάζει με υποδειγματική φροντίδα το φωτογραφικό υλικό της έκδοσης. Η φωτογραφία στο τέλος της ανάρτησης είναι μία απ’ τις πολλές εξαιρετικές λήψεις που μου έστειλε, ώστε να επιλέξουμε αυτή που θα ντύσει το εξώφυλλο. Και ομολογώ πως κάθε φορά ανεβάζει όλο και πιο πολύ τον πήχη δυσκολίας, αφού το υλικό που ετοιμάζει είναι εξαιρετικό στο σύνολό του (θα μπορούσε άνετα να στήσει μια έκθεση φωτογραφίας με θέμα «Το μοδιστράδικο»).

Θα τα ξαναπούμε σύντομα για το βιβλίο και τα πρώτα του βήματα. Σας ευχαριστώ ολόθερμα για τη στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια. Σ’ όλους εσάς και σε καθέναν ξεχωριστά, είναι αφιερωμένο αυτό το βιβλίο. Είναι κάτι που αγαπώ πολύ και, παρά το ότι είχε μείνει παροπλισμένο στο συρτάρι για μεγάλο διάστημα, αυτή η “Τούλα”, κάθε τρεις και λίγο, με τραβούσε απ' το μανίκι  για καφεδάκι και ψυχοθεΡαπτική…

 

[Απ’ το οπισθόφυλλο]

Απ’ το ‘Ατελιέ Ραπτικής’ της πάλαι ποτέ κοσμικής Αθήνας, έως το ‘Επιδιορθώσεις & μεταποιήσεις ρούχων’ της ξεπεσμένης λεωφόρου Πατησίων, κάπου ανάμεσα στο κρατικοποιημένο ΜΙΝΙΟΝ και τα αμέτρητα βίντεο κλαμπ της τσιμεντένιας μεγαλούπολης…

Η Αθήνα της Μεταπολίτευσης έως την εποχή του ‘ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια’, μέσα από ένα ιστορικό μοδιστράδικο που πέρασε απ’ τη μάνα στην κόρη. Ένα μωσαϊκό με ανθρώπινες ιστορίες και ένοχα μυστικά, περίεργους θανάτους και εκ βαθέων εξομολογήσεις, με μάρτυρα μια παλιά ραπτομηχανή. Και μια μοδίστρα που κατείχε περίφημα τα μυστικά του ραψίματος αλλά και της ανθρώπινης ψυχής.

Ζωές άχρωμες που επιζητούν να γίνουν εμπριμέ κι άνθρωποι που ονειρεύονται αποδράσεις απ’ τη γκρίζα καθημερινότητα. Όλα ριγμένα στον πάγκο μοδιστρικής, ανάμεσα στις βελόνες, τα ψαλίδια και τις μεζούρες.

«Βάλε καφεδάκι στο μπρίκι να σ’ τα πω, Τούλα μου»…