«Για τη φωτιά φταίνε
τα φλεγόμενα ζώα που τρέχουν» είπε ο υποψήφιος για Πούλιτζερ δημοσιογράφος.
Για τις πλημμύρες
φταίνε τα ζώα που βόσκουν στις ρεματιές και τα κουφάρια τους φρακάρουν τη ροή
του νερού.
Για τον θηλυκό ξιφία
που πριν δυο χρόνια πετροβολήθηκε μέχρι θανάτου σε κοσμοπολίτικη πλαζ στη
Χαλκίδα και κινηματογραφήθηκε δεόντως απ’ τα κινητά των λουομένων, έφταιγε ο
ίδιος ο ξιφίας που βγήκε στα ρηχά για να γεννήσει («η ανεμελιά είναι
ανευθυνότητα»).
Για τη δύστυχη
αλεπουδίτσα που βρέθηκε πριν λίγες μέρες κρεμασμένη και κατακρεουργημένη στη
μαγική τοποθεσία «Σχινιάς», προφανώς και θα έφταιγε η ίδια γιατί θα κούνησε την
ουρά της. Τέτοια βαρβαρότητα σπάνια συναντάμε στην ελληνική κοινωνία, ακόμα και
σε ό,τι αφορά στις ζωοκτονίες. Κανένας Γεωργιανός θα το έκανε, ενδεχομένως…
Για τον γατούλη στη
Λαμία που πριν δυο χρόνια πυροβολήθηκε εν ψυχρώ
με αεροβόλο όπλο κι έμεινε παράλυτος, για ν’ αφήσει την τελευταία του
ανάσα λίγες μέρες μετά, σαφώς και έφταιγε ο ίδιος. Δεν σεβάστηκε τις ώρες
κοινής ησυχίας και ζευγάρωνε πλησίον της οικίας καθωσπρέπει λυκειάρχη, ο οποίος
και τον εκτέλεσε πάραυτα. Τον Σεπτέμβριο ο κύριος αυτός, επέστρεψε στις
σχολικές αίθουσες για να μεταλαμπαδεύσει στους μαθητές του τις αξίες και τις
γνώσεις του.
Για τις μολυσμένες μας
θάλασσες και τα τραυματισμένα μας βουνά που χάσκουν μπαρουτοκαπνισμένα, με τις
ανεμογεννήτριες μπηγμένες στα σπλάχνα τους, φταίει η φύση κι ο κακός μας ο
καιρός.
Και για τις νεόδμητες
«πολιτείες» που φύονται κατά κόρον τα τελευταία χρόνια σε (πρώην) δασικές
εκτάσεις, φταίει το κράτος που τους δίνει άδεια.
Αλλά και για τους
θεόρατους φράχτες που υψώνονται σε παραλιακά θέρετρα κι έχουν καταπατήσει
δημόσιους δρόμους και εξόδους διαφυγής σε στιγμές κινδύνου, ίσως να φταίνε τα
τζιτζίκια τελικά…
Ο κόσμος φλέγεται, κι
αυτά εκεί, να πεθαίνουν τραγουδώντας. Ίσως ένα πείραμα που έγινε τον περασμένο
αιώνα, να εξηγεί το φαινόμενο της ανεμελιάς (των τζιτζικιών). Ο δήμαρχος του
Μαγδεμβούργου πυροδότησε ένα κανόνι κάτω απ’ το πλατάνι της πλατείας που πάνω του τερέτιζαν χιλιάδες τζιτζίκια, χωρίς
εκείνα να πτοηθούν απ’ τον εκκωφαντικό κρότο και να πετάξουν μακριά.
Το κανόνι της φύσης θα
σκάσει όπου να ‘ναι, αλλά εμείς θα παραμένουμε γαντζωμένοι στις μεσοτοιχίες,
στις καπνοδόχους και στις κεραμοσκεπές μας, με την αφελή πεποίθηση πως είμαστε
οι κυρίαρχοι της φύσης. Κανείς μας δεν σκέφτηκε άραγε πως τα τζιτζίκια είναι
ακίνδυνα, ούτε τσιμπούν ούτε δαγκώνουν. Μια σύντομη κλεψύδρα είναι η ζωή τους,
μέχρι να ξαναγίνουν σκουλήκια στο υπέδαφος.
Γι’ αυτό σου λέω,
Κωστή… Εσύ φταις που μας εμπιστεύτηκες. Και στο κάτω (πιο κάτω δεν έχει) της
γραφής, ο θύτης σου θα μπορούσε να σε τεμαχίσει σε φέτες. Δεν το έκανε όμως.
Δεν είμαστε για αίματα, Κωστή. Είμαστε αποστειρωμένοι, απελπιστικά
αυτοκαταστροφικοί και εθισμένοι στο επαγγελματικό έγκλημα.
Χτυπάμε πισώπλατα και
αργοπεθαίνουμε σφυρίζοντας αδιάφορα.
