«Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει
στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει
στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, επαρκώς γεμάτες με
στατιστικές, μετρήσεις, απαντήσεις.
Και τελειοποίησα τα αγγλικά μου και έμαθα τις αποφάσεις μου του ΟΗΕ.
Αλλά κι έτσι, αυτός με ρώτησε, κυρία Ζιάντεχ, δεν νομίζετε ότι όλα θα
μπορούσαν να επιλυθούν αν απλά σταματούσατε να διδάσκετε τόσο μίσος στα παιδιά
σας;
Παύση.
Κοίταξα μέσα μου να βρω δύναμη για να δείξω υπομονή αλλά η υπομονή δεν
έρχεται στο στόμα μου καθώς οι βόμβες πέφτουν πάνω στη Γάζα.
Η υπομονή απλώς με εγκατέλειψε.
Παύση. Χαμόγελο.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι διδάσκουμε ζωή μετά που αυτοί κατέλαβαν τους ύστατους
ουρανούς.
Διδάσκουμε ζωή μετά που έχτισαν τους εποικισμούς τους και τα τείχη του
απαρτχάιντ, μετά τους ύστατους ουρανούς.
Μα δώστε μας μόνο μια ιστορία, μια ανθρώπινη ιστορία. Κάτι που δεν είναι
πολιτικό.
Εμείς θέλουμε μόνο να πούμε στον κόσμο για εσάς και τον λαό σας, οπότε
δώστε μας μια ανθρώπινη ιστορία.
Μην αναφέρετε αυτή τη λέξη “απαρτχάιντ” και “κατοχή”.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.
Γιατί δεν μας λέτε μια ιστορία για μια γυναίκα στη Γάζα που χρειάζεται
φάρμακα;
Ή μήπως για εσάς;
Εμπιστευτείτε μου τους νεκρούς σας και δώστε μου μια λίστα των ονομάτων
τους με περιορισμό τις χίλιες διακόσιες λέξεις.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό που έπρεπε να ταιριάξει
στον ρυθμό του ήχου και τον περιορισμό στις λέξεις, απαλλαγμένο από όλα εκείνα
που είναι απευαισθητοποιημένα από το αίμα της τρομοκρατίας.
Κι έτσι τους έδωσα ψηφίσματα του ΟΗΕ και στατιστικές και καταδικάζουμε,
αποδοκιμάζουμε, απορρίπτουμε.
Μα αυτές δεν είναι δύο ίσες πλευρές: ο κατακτητής και ο κατεχόμενος.
Και εκατό νεκροί, διακόσιοι νεκροί, και χίλιοι νεκροί.
Και εν μέσω εγκλημάτων πολέμου και σφαγών, εγώ εκφέρω λέξεις και χαμογελώ
“όχι εξωτικά”, “όχι τρομοκρατικά”.
Και μετρώ και ξαναμετρώ εκατό νεκρούς, διακόσιους νεκρούς, χίλιους νεκρούς.
Είναι κανείς εκεί έξω;
Ακούει κανείς;
Θα ήθελα να μπορούσα να θρηνήσω πάνω από τις σορούς τους.
Θα ήθελα να μπορούσα απλά να τρέξω ξυπόλυτη σε κάθε προσφυγικό καταυλισμό
και να κρατήσω κάθε παιδί, να σκεπάσω τα αυτιά του ώστε να μη χρειάζεται να
ακούει τον ήχο των βομβαρδισμών για το υπόλοιπο της ζωής του, όπως εγώ.
Σήμερα το σώμα μου ήταν ένα τηλεοπτικό μακελειό.
Κι επιτρέψτε μου να σας πω μόνο πως τα ψηφίσματα του ΟΗΕ δεν έχουν κάνει
ποτέ τίποτα γι’ αυτό.
Και κανένας ρυθμός ήχου, κανέναν ρυθμό ήχου κι αν εφεύρω, όσο καλά κι αν
είναι τα αγγλικά μου, κανένας ρυθμός ήχου, κανένας ρυθμός ήχου δεν θα τους
φέρει πίσω.
Διδάσκουμε ζωή, κύριε.
Εμείς οι Παλαιστίνιοι ξυπνάμε κάθε πρωί για να διδάξουμε στον υπόλοιπο
κόσμο ζωή, κύριε».
ëH Γάζα από υπαίθρια
φυλακή έχει μετατραπεί σε έναν περίκλειστο ομαδικό τάφο. Περισσότεροι από 7.000
αγνοούμενοι και πάνω από 22.000 νεκροί, στη συντριπτική πλειονότητα γυναίκες
και παιδιά, ενώ το 80% απειλείται με πείνα. Εκεί ζωή και θάνατος δεν είναι
μόνον αριθμοί, αλλά ιστορίες αντοχής και απαντοχής μέσα στην κόλαση ενός
πολέμου, που δεκαετίες τώρα διαιωνίζεται με μικρότερες ή μεγαλύτερες διακοπές,
εξαναγκάζοντας τον πληθυσμό και ιδίως τις γυναίκες σε μια «συλλογική αποστολή»
επιβίωσης, που γίνεται σχεδόν άθλος.
