Μια επιστολή απ’ τα παλιά

 

«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία.

Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές.

Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.

Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη.

Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλεύει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ’ αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.

Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν’ αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας, γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο και ακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλευση, ξύλο και εξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού.

Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίας αυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνι αυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου αυτά δεν τη γνωρίζουν.

Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.

Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.

Η εργατική τάξη, τοπίο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.

Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού.

Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.

Ας έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν’ αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ’ όλα θα διοργανώσει έμπρακτη αλληλεγγύη, θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί.

Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργαστούν στην «Παιδική Βοήθεια»

Αθήνα, Δεκέμβρης 1932

Δημήτρης Γληνός»

 

1932, η χρονιά της επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας, όταν η «μάχη της δραχμής» χάθηκε και κηρύχτηκε στάση πληρωμών. Ήταν η τέταρτη χρεοκοπία στη νεοελληνική ιστορία (πρώτη το 1827, δεύτερη 1843, Τρίτη 1893). Τότε γράφτηκε ένα δραματικά επίκαιρο κείμενο από τον Δημήτρη Γληνό, κορυφαία πνευματική προσωπικότητα, κομμουνιστή και πρωτεργάτη του δημοτικιστικού κινήματος. Και δεν είναι επίκαιρο το κείμενο μόνο από τις αναλογίες της φτώχειας και ότι- και τότε και τώρα- τα παιδιά είναι τα μεγαλύτερα θύματα της κρίσης, αλλά γιατί ο Γληνός εξηγεί καθαρά την πραγματική σημασία της αλληλεγγύης σε αντιδιαστολή με την ακμάζουσα τότε «φιλανθρωπία». 

Η επιστολή του Γληνού δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νέοι πρωτοπόροι» (τ. Νοέμβρη- Δεκέμβρη 1932).

Σαν να μην πέρασε μια μέρα…

Πηγή 

Πάμε;

"Μπράβο στους εκπαιδευτικούς που μπολιάζουν τις παιδικές ψυχές που τους εμπιστευόμαστε 

με αλληλεγγύη και ανθρωπιά"

(δημοτικό σχολείο Γενναδίου)

πηγή

Ένα έγκλημα καταστρέφει την Αττική ~ [Ενιαία Κίνηση Bloggers]

Στεκόμαστε στο πλευρό των κατοίκων του Δήμου Μαραθώνα και υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά τους να προστατεύσουν τη ΒΑ Αττική και όχι μόνο, από την καταστροφή, που θα επιφέρει ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα. 

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ σε μια σειρά παράλογων και παράνομων ενεργειών που γίνονται, με πρώτο το σημείο που κατασκευάζεται. Βρίσκεται σε βουνό το οποίο εξαφανίστηκε σταδιακά για τη δημιουργία του, μια ανάσα απ’ τη θάλασσα. Στο σημείο βρίσκονται πηγές και ρέματα τα οποία καταλήγουν στις κοντινές παραλίες στον Ευβοϊκό (Μαραθώνα, Σχοινιά, Ν. Μάκρη, Σέσι) και ήδη με μια μικρή μπόρα κατεβαίνει λάσπη σε όλη την ακτογραμμή. Φανταστείτε να κατεβαίνουν τοξικά υπολείμματα. Με τη λειτουργία του θα μολυνθεί όχι μόνο η ακτογραμμή αλλά και η θάλασσα, θέτοντας σε κίνδυνο την αλιεία και το κολύμπι. Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ…

ΔΕΝ ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΙΩΠΗΛΟΙ ΟΤΑΝ θα επηρεαστεί άμεσα ο υδροφόρος ορίζοντας όπως συμβαίνει στη Φυλή, που σύμφωνα με την έκθεση του καθ. Γεωλογίας & Περιβάλλοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, κ. Λέκκα, η οποία δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Νέα". Μεταξύ άλλων ο κ. Λέκκας αναφέρει: "το... μαύρο υγρό των αποστραγγισμάτων των σκουπιδιών - τα επικίνδυνα δηλαδή "κατακάθια" των απορριμμάτων - εξαπλώνεται με εντυπωσιακό τρόπο. Από την Ελευσίνα και τον Ασπρόπυργο ως τις παρυφές της Φυλής και των Αχαρνών, όλες οι μετρήσεις σε βάθος 20, 50, 70 και 100 μέτρων ανίχνευσαν κάδμιο, αρσενικό, κυάνιο, μόλυβδο και ψευδάργυρο». Το υπέδαφος μιας ολόκληρης περιοχής θεωρείται πλήρως κατεστραμμένο. «Σε όλη αυτή την έκταση δεν μπορεί να γίνει καμία γεώτρηση, ενώ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί η επιφάνεια για καλλιέργειες. Όσο πιο κοντινές στη χωματερή ήταν οι περιοχές από όπου είχαν ληφθεί τα δείγματα, τόσο οι ρύποι ανιχνεύονταν ακόμα και σε μηδενικό βάθος, στην επιφάνεια του εδάφους". 

Στα παραπάνω προστίθεται και το ενεργό σεισμικό ρήγμα του Ωρωπού, που βρίσκεται στο σημείο, καθώς και η μικρή απόσταση από τη λίμνη του Μαραθώνα η οποία χρησιμοποιείται για πότισμα στις καλλιέργειες της περιοχής, η καταστροφή του δάσους που αποτελεί ένα από τους λίγους πνεύμονες που έμειναν στην Αττική, η ατμοσφαιρική ρύπανση. Και αναρωτιόμαστε πώς γίνεται η Πολιτεία να απαγορεύει σε ακτίνα αρκετών χιλιομέτρων από τη λίμνη, την οικοδόμηση κατοικιών και επιτρέπει την οικοδόμηση ΧΥΤΥ!!!

Γι’ αυτούς τους λόγους και όχι μόνο, η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει απεντάξει διαπαντός το έργο από τη χρηματοδότηση ως περιβαλλοντικά επιζήμιο (αφού δεν πληροί τις προϋποθέσεις) και κρατά την υπόθεση ανοιχτή σε ό,τι αφορά τη διερεύνηση παράνομων ενεργειών που έγιναν.

Το επιχείρημα πως ο ΧΥΤΥ Μαραθώνα, θα δέχεται μόνο υπολείμματα είναι ακόμα χειρότερο αφού σ’ αυτά περιλαμβάνονται τα πιο τοξικά και επικίνδυνα για την υγεία, υλικά που δεν ανακυκλώνονται οπότε η μόλυνση θα είναι μόνιμη και μη αναστρέψιμη!

Παίρνουμε θέση και ψηφίζουμε εδώ… 

Οι bloggers ενώνουμε τη φωνή μας με την φωνή των κατοίκων για να αποτρέψουμε αυτή την οικολογική βόμβα να εκραγεί!

Γιατί ο τόπος που ζούμε ανήκει στα παιδιά μας και στις επόμενες γενιές.

Έχουμε χρέος να τον προστατεύσουμε!!

Ο ΧΥΤΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΕΙ!

ΔΕΝ ΣΙΩΠΟΥΜΕ – ΔΙΑΔΙΔΟΥΜΕ - ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ

O γύρος μιας κατσαρόλας σε πέντε χρόνια

Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ & το απόλυτο SUCCESS STORY του!...

Ποιος είπε ότι δεν υπάρχουν θαυματοποιοί σήμερα;

Πως λείπει η έμπνευση και η καινοτομία;

Πως στέρεψε η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά;

Πως η μελαγχολία και η παραίτηση είναι μονόδρομος;

Μύθος όλα! Εδώ και πέντε χρόνια λειτουργεί, αναπτύσσεται και βγαίνει εκτός συνόρων, ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Μαζί με τους ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ που στηρίζουν το όραμα και τις καθημερινές δραστηριότητές του, μετρούν ήδη πάνω από 2.500,000 (ναι, δυόμιση εκατομμύρια) μερίδες φαγητού, χωρίς διακρίσεις σε χρώμα, θρησκεία, ηλικία, οικονομική κατάσταση.  Άνεργοι, εργαζόμενοι, μαθητές, φοιτητές, νοικοκυρές και συνταξιούχοι έχουν γνωρίσει την εμπειρία της Κοινωνικής Κουζίνας κι έχουν βρεθεί συνδαιτυμόνες στις γειτονιές που μαγειρεύει.

Κι ο χάρτης με τις στάσεις  του ΑΛΛΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ διαρκώς επεκτείνεται, δημιουργώντας νέους σταθμούς,ακόμα και εκτός συνόρων:

--- ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ,ΑΛΛΙΚΑΝΤΕ, ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ, ΧΑΙΔΑΡΙ, ΑΙΓΑΛΕΩ, ΣΑΛΑΜΙΝΑ, ΠΑΤΡΑ, ΜΕΓΑΡΑ, ΜΥΤΙΛΗΝΗ, ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟς, ΜΟΣΧΑΤΟ, ΚΑΛΙΘΕΑ,ΠΛ.ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ,ΠΕΙΡΑΙΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ---

Στις 4 Δεκέμβρη του 2016, το τολμηρό εγχείρημα του Κώστα έκλεισε τα πέντε του χρόνια. Αντιγράφω απ’ την ανοιχτή πρόσκληση που έκανε σ’ όλους μας μέσα απ’ το μπλογκ του:

«ΣΤΑ 5 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 2011 ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟ ΤΟΥ 2016 ΕΧΟΥΜΕ ΦΤΙΑΞΕΙ ΠΑΝΟ ΑΠΟ 2.500.000 ΝΑΙ ΔΥΟΜΙΣΗ ΕΚΑΤΟΜΥΡΙΑ ΜΕΡΙΔΕΣ ΦΑΓΗΤΟΥ. ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ ΟΛΟΙ ΕΣΕΙΣ,ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ, ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΑΝ ΕΙΣΤΕ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΓΙΑΤΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ!

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΠΛΑΤΑΙΩΝ 55 ΣΤΟΝ ΚΕΡΑΜΕΙΚΟ ΣΤΙΣ 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ 3 Η ΩΡΑ ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ,ΜΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΖΩΝΤΑΝΑ,ΨΗΣΤΑΡΙΕΣ,ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ ΜΠΑΖΑΡ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΩΝ,ΧΑΡΙΣΤΙΚΟ ΠΑΖΑΡΙ ΡΟΥΧΩΝ,ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΤΙΣ ΚΑΤΣΑΡΟΛΕΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ!!!»

Την Κυριακή το βράδυ στην οδό Παραμυθίας, ζήσαμε όλοι ένα αληθινό παραμύθι. Γιατί όταν βρεθείς κοντά στον Κώστα και την ομάδα του, ανεβαίνεις λίγο πιο πάνω στην ανθρώπινη κλίμακα, ίπτασαι της μετριότητας και του «δε γίνεται». Εκεί μέσα όλα γίνονται, οι κατσαρόλες είν’ ευλογημένες να γεμίζουν χρόνια τώρα, οι ανθρώπινες αλυσίδες μεγαλώνουν, όσοι βρέθηκαν για οποιονδήποτε λόγο στο κοινωνικό περιθώριο αναλαμβάνουν ρόλους, μοιράζονται το πρόβλημά τους και διαπιστώνουν πως δεν είναι μόνοι. Υπάρχει οργανωμένο πρόγραμμα ενισχυτικής διδασκαλίας από εθελοντές καθηγητές, παιδιά οικονομικά αδύναμων οικογενειών που διαπρέπουν στα μαθήματα και προετοιμάζονται για πανελλήνιες, στήνονται γιορτές και γενέθλια για τους μικρούς φίλους, ομιλίες σε πανεπιστήμια και φορείς, ταξίδια στο εξωτερικό για την εξάπλωση της ιδέας, η κουζίνα της Ισπανίας στήθηκε ήδη, επισκέψεις από ξένους εκπροσώπους τύπου ή άλλων οργανώσεων, τα ράφια αδειάζουν αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο πάντα βρίσκεται ο «από μηχανής Θεός», ένα φορτηγάκι θα ξεφορτώσει στην είσοδο τρόφιμα, εθελοντές και παρέες παιδιών θα κατηφορίσουν ως τον Κεραμεικό προσφέροντας εργασία και τρόφιμα... κι εκεί, σ’ αυτό το ακούραστο μελίσσι, ο Κώστας αεικίνητος, πάντα με το χαμόγελο, με νεύρο και με άποψη και με τη δύναμη που του δίνει η γνώση και η εμπειρία όλων αυτών των χρόνων. Η ανυπαρξία της πολιτείας είναι έκδηλη, καθώς και το υστερόβουλο «ενδιαφέρον» μεγάλων εταιρειών για να προσφέρουν μεν – κάνοντας ρεκλάμα το λογότυπό τους δε. Όλοι αυτοί είναι εκ προοιμίου αποκλεισμένοι. Εκτός απ’ το θρυλικό μουσαμαδένιο πανό της κοινωνικής κουζίνας, δεν υπάρχουν εταιρείες και σπόνσορες. Μόνο άνθρωποι με χαμόγελα και θετική διάθεση.

//Όπως μου έλεγε ένας φίλος απ’ την ομάδα του: Φαντάσου πως επί χρόνια, βρέξει-χιονίσει, μαγειρεύει ακατάπαυστα μια και δυο φορές τη μέρα, σε διαφορετικούς τόπους, συνδιαλέγεται εκατοντάδες ανθρώπους, έχει σερβίρει εκατομμύρια μερίδες και τα βράδια, σαν να έχει περάσει μια ξεκούραστη και χαλαρή μέρα, θα δώσει ομιλία σε κάποιο εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σε δημοσιογράφους κι ύστερα θα υποδεχτεί παλιούς και νέους φίλους στο σπίτι του για ένα καφεδάκι και κουβέντα..//

Θα πρότεινα γι αυτές τις γιορτές, να φυλάξουμε και μια βόλτα ως τον Κεραμεικό, ή σε κάποια  γειτονιά που μαγειρεύει. Υπάρχει αναλυτικό πρόγραμμα στο μπλογκ του & στη σελίδα του fb, καθώς και φωτογραφίες απ’ τις εξορμήσεις τους, ανάγκες που έχουν και πολλά άλλα. Καλά είναι τα ευχολόγια και οι γραπτές παροτρύνσεις, μα είναι καιρός πια να βγούμε για λίγο απ’ τη βολή της κουζίνας μας και να γίνουμε ΑΛΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Μόνο έτσι θα καταννοήσουμε τη δυναμική της κοινωνικής κουζίνας: Στο δρόμο γινόμαστε όλοι μια παρέα, δεν υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, κανείς δεν θα χρειαστεί να τσαλακωθεί για να ζητήσει μια μερίδα φαϊ. Μαγειρεύουμε όλοι μαζί, βοηθάμε στο σερβίρισμα, τρώμε παρέα, συζητάμε και μοιραζόμαστε ιδέες και έγνοιες,  και στο τέλος φεύγουμε με το στομάχι και την ψυχή χορτάτα. Ο μόνος που θα μείνει νηστικός, θα είναι ο φόβος. 

φωτογραφίες προσωπικές και απ' τη σελίδα στο facebook

Μια ευκαιρία για τον Παύλο!...

Αναδημοσίευση του κειμένου της Κατερίνας, απ' το μπλογκ KaPaWorld

Ο Βασίλης είναι ο μπαμπάς του Παύλου. Ο Βασίλης έχει νονά τη μαμά μου, οπότε είναι σαν να λέμε πνευματικός της γιος. Αυτό πάντα μας έκανε λίγο...συγγενείς. Όταν ήμασταν μικρά και πηγαίναμε στο χωριό ο Βασίλης που είναι λίγο μεγαλύτερος μου κρυβόταν στα σκοτάδια και όταν περνούσαμε με την ξαδέρφη μου μας κατατρόμαζε και ουρλιάζαμε σαν χαζές. Μεγάλο κάθαρμα ο Βασίλης που από μικρή με φώναζε κουμπάρα για να μου σπάσει τα νεύρα και πάντα τα κατάφερνε! Τελικά κατάφερε να με κάνει και κανονική του κουμπάρα μιας κι εγώ τελικά τον πάντρεψα!!!

Ο Βασίλης ήταν πάντα ένα χαρούμενο παιδί, έτσι τον θυμάμαι πάντα, μα τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει... Έχει τρεις γιους. Περήφανος για τον κάθε έναν από αυτούς, μα εδώ και δυο χρόνια ζει το αδιανόητο γιατί η οικογένεια του ζει το αδιανόητο! Θα σας συστήσω τον μεσαίο του γιο τον Παύλο. Ο Παύλος είναι δεκαεπτά χρονών, όμορφος σκέτο αστέρι αφού κατάφερε και πήρε τα πιο όμορφα χαρακτηριστικά και των δυο γονιών του! Τρελαίνεται να παίζει μπάσκετ, να ζει έντονα, να βγαίνει με τους φίλους του...αγαπά τους υπολογιστές και τη μουσική...μα δεν μπορεί να χαρεί τίποτε από όλα αυτά γιατί τα τελευταία δύο χρόνια έγινε μαχητής της ζωής. Της δικής του ζωής.

Διαγνώστηκε με μια επιθετική Λευχαιμία τύπου Τ και παρόλο που ο αδερφός του είναι συμβατός δότης ο οργανισμός του δεν δέχθηκε την μεταμόσχευση μυελού των οστών...κι αυτό έφερε μια ακόμη ανατροπή, μια αγωνία και μάχη με το χρόνο...Ο Παύλος πρέπει άμεσα να φύγει στην Αμερική! Στην Βοστόνη. Στον τόπο των θαυμάτων.

Τα παιδιά ζουν σε ένα μικρό χωριό στον τόπο καταγωγής της μαμάς μου κι είναι εντυπωσιακό πως όλο το χωριό κινητοποιήθηκε κι άρχισε να διοργανώνει εράνους και μπαζάαρ και κάθε λογής διοργανώσεις με στόχο να μαζευτούν χρήματα και κατάφεραν πολλά, μα απέχουμε πολύ από το στόχο! Είναι εντυπωσιακό και συγκινητικό πολύ πως μια μικρή και φτωχική κοινότητα ανθρώπων οργανώνεται για να βοηθήσει μια οικογένεια που υποφέρει. Για να χαρίσει ελπίδα, σε ένα παιδί!

Είναι εντυπωσιακό πως ένα παιδί που κινδυνεύει γίνεται χωρίς δεύτερη σκέψη, παιδί μας! Με συγκίνησε αυτή η αυταπάρνηση, αυτή η τρομερή δύναμη των ανθρώπων...

Στο τηλέφωνο ο Βασίλης ήταν σκεπτικός. "Είναι πολλά τα χρήματα που χρειαζόμαστε" μου είπε...μα δεν γίνεται να απογοητευτούμε και να μην προσπαθήσουμε. Δεν γίνεται να μην δώσω στο παιδί μου αυτή την ελπίδα!" 

Δεν μιλούσα πια με το Βασίλη, τον φίλο, κουμπάρο, κολλητό από τα παλιά που κάναμε φάρσες και γελούσαμε. Μιλούσα με έναν πατέρα σε αγωνία. Σε φόβο...Πως είσαι; Τον ρώτησα. "Όσο ο Παύλος είναι καλά και δεν τα παρατάει είμαι καλά!" 

Συγκινήθηκα βαθιά... Πως είναι η ψυχολογία του παιδιού; τον ρώτησα ξανά. ''Αν τον δεις θα σκεφτείς πως φαίνεται λίγο ταλαιπωρημένος κι είναι αδυνατισμένος, κατά τα άλλα είναι θηρίο! Δίνει μεγάλο αγώνα, παλεύει ασταμάτητα δυο χρόνια τώρα! και δίνει σε όλους μας δύναμη." Μιλούσε με τόση περηφάνια για το γιο του... Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα... 

Το να κινδυνεύει η ζωή του παιδιού σου είναι κάτι το τρομερό. Ξέρω πως υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες άνθρωποι που ζουν με αυτό το φόβο που εμείς δεν μπορούμε να διανοηθούμε...μα τώρα, αυτοί οι τρομαγμένοι γονείς είναι άνθρωποι κοντινοί. Άνθρωποι που αγαπάμε, άνθρωποι που νιώθουμε την αύρα του τρόμου τους... 

Αν μπορούμε όλοι εμείς οι άνθρωποι να τους χαρίσουμε μια ευκαιρία...Μια ευκαιρία για το πολυτιμότερο αγαθό. Την ίδια τη ζωή! Χρειάζονται πολλά χρήματα μα είμαστε κι εμείς πολλοί και το περίσσεμα μας λίγο, μα το περίσσεμα αγάπης πολύ! 

Είναι Παρασκευή κι ακολουθούν ημέρες ξεκούρασης αγαπημένοι και αν μπορούμε όλοι αυτό το Σαββατοκύριακο να στερήσουμε από τον εαυτό ή από τα παιδιά μας κάτι μικρό, ένα σακουλάκι πατατάκια, ένα παγωτό, ένα σινεμά, μια μπύρα, μια πίτσα...και να προσφέρουμε αυτά τα δυο, τρία, πέντε ευρώ για να χαρίσουμε ελπίδα στο αγόρι μας! 

Δεν σας το ζητώ αγαπημένοι, μα ελπίζω...ελπίζω πραγματικά στα θαύματα της ζωής κι εσείς με κάνατε να πιστεύω ακόμη περισσότερο στο θαύμα των ανθρώπων! Σας παραθέτω τον αριθμό μέσω του οποίου η οικογένεια προσπαθεί να συγκεντρώσει όσο πιο άμεσα γίνεται ένα αξιοσέβαστο και πολυπόθητο ποσό για να μπορέσει να μεταφερθεί ο Παύλος στη Βοστόνη.

ΣΩΤΗΡΙΑΔΗΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΠΑΥΛΟΣ-ΚΥΡΙΑΚΙΔΟΥ ΣΟΥΣΑΝΑ
ΑΡΙΘΜ.ΛΟΓ.428/537100-79 ΙΒΑΝ GR8101104280000042853710079
ΚΩΔ.SWIFT ΤΡΑΠΕΖΑΣ (BIC) ΕΤΗΝGRAA ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ

Δεν μένει να πω τίποτε άλλο παρά να στείλω τις ευχές μου εκεί έξω. Αγάπη αγαπημένοι. Αγάπη για όλους μα περισσότερη αγάπη για κάθε παιδί που μπορούμε να βοηθήσουμε, γιατί είμαστε δυνατοί μόνο αν είμαστε πολλοί! 

Ένα πελώριο ευχαριστώ σε όλους για την κατανόηση για αυτή την ανάρτηση και Παύλο, θα σου στείλω το στίχο που τραγουδάω συνέχεια στους γιους μου! "Για χατίρι σου ξημερώνει αγόρι μου...Για χατίρι σου ξημερώνει!!!" 

Κατερίνα 

Πανάκριβα παπούτσια

Musa Shep, 2 χρονών. Περπάτησε με την οικογένειά του για 20 μέρες μέχρι να φτάσουν στο νότιο Σουδάν

Η τύχη των κατόχων τους αγνοείται. Μαζί με την ανθρωπιά των "πεφωτισμένων" ηγετών του πλανήτη που αλλάζουν τα σύνορα του παγκόσμιου χάρτη, λες και πρόκειται για επιτραπέζιο παιχνίδι με πιόνια.

Makka Kalfar, 7 χρονών

Μαζί με τη γενικευμένη αποχαύνωση όλων μας, που ομφαλοσκοπούμε ασυστόλως και παριστάνουμε τους βαθιά προβληματισμένους. Σαν τον “Σκεπτόμενο” του Ροντέν, καθόμαστε ακινητοποιημένοι στις πύλες της κόλασης, με την αφελή ψευδαίσθηση πως  τα δικά μας παπούτσια θα είναι  πάντα λουστραρισμένα και γερά.  Και καταναλώνοντας το ενδιαφέρον μας στα “χρυσά πόδια” του Μέσι και του Ρονάλντο.

Ας διαλέξουμε λοιπόν τους προσωπικούς μας ήρωες  και ας μπούμε, αν αντέχουμε, στα παπούτσια τους.

Makka Bala, 30 χρονών

 Για όλους εμάς που θεωρούμε πως η φρίκη είναι μακριά μας και δεν μας αφορά, που δυσανασχετούμε με την αλλοιωμένη αισθητική του νησιού ή της πλατείας, που σχολιάζουμε τα ακριβά κινητά των προσφύγων κι όχι τον βίαιο εκτοπισμό απ’ τα σπίτια τους, ας αναλογιστούμε αν τα πόδια μας θα άντεχαν σε τέτοιες περπατησιές θανάτου. Γιατί τελικά, από κει κρίνεται το μπόϊ του ανθρώπου. Απ’ τη γενναιότητα και το πείσμα του να επιβιώσει.

Muhammed Hajana, 30 χρονών

 Η Shannon Jensen φωτογράφισε τα κουρελιασμένα παπούτσια των Σουδανών προσφύγων. Οι φωτογραφίες του έργου της “A Long Walk”, είναι η πιο κραυγαλέα μαρτυρία για τις απάνθρωπες συνθήκες της  ομαδικής φυγής, στην οποία χιλιάδες άνθρωποι εξαναγκάστηκαν, για να ξεφύγουν απ’ τη φρίκη του πολέμου.

Jamun Mam, 70 χρονών

Mussah Abdullai, 6 χρονών

Tahiya Ibrahim, 30 χρονών

Ajuk Ido, 70 χρονών

Aradia Sheikh, 6 χρονών 

Αποθανατίζοντας τη διαδρομή τους σε μια εικόνα, η Jensen μας μεταφέρει κυριολεκτικά στην αγωνιώδη πορεία των προσφύγων, στη διαρκή τους αναζήτηση για ένα ασφαλές καταφύγιο, αλλά και την αποφασιστικότητα τους να επιβιώσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Gasim Issa, 50 χρονών

Περισσότερο υλικό στον επίσημο ιστότοπο: 

https://www.opensocietyfoundations.org/moving-walls/21/long-walk

Χαστούκι στα μούτρα μας

//Όταν αποκαλείς τον εαυτό σου Ινδό, Μουσουλμάνο, Χριστιανό, Ευρωπαίο ή ο,τιδήποτε άλλο, υιοθετείς τη βία. Γιατί διαχωρίζεις τον εαυτό σου από την υπόλοιπη ανθρωπότητα. 

Κι ο διαχωρισμός για λόγους πίστης, εθνικότητας ή παράδοσης, γεννά τη βία.//

 

Κρισναμούρτι

Ένα νησί πιο πέρα, λίγους μήνες νωρίτερα, ένας άλλος ένστολος παρασημοφορήθηκε για τη διάσωση δεκάδων μεταναστών  και κυρίως μιας ετοιμόγεννης κοπέλας απ’ την Ερυθραία. Ο λοχίας Αντώνης Ντεληγιώργης που βρέθηκε τυχαία στο σημείο ενός ναυαγίου στην Ρόδο, ρίχτηκε στη θάλασσα αδιαφορώντας για τα προβλήματα υγείας που είχε. Δεν σκέφτηκε στιγμή για το χρώμα και την προέλευση των ναυαγών, αλλά λειτουργώντας με ανθρώπινα αντανακλαστικά, έβαλε στοίχημα να σώσει όσο πιο πολλές ζωές μπορούσε. Έβγαλε απ’ το νερό γύρω στα είκοσι άτομα με τη βοήθεια των συμπολιτών του κι αυτό που δήλωσε αργότερα σε συνέντευξη, ήταν: 

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ  την εικόνα του παιδιού που ανασύρθηκε νεκρό στα χέρια ενός διασώστη”.

Το μωρό που ήταν γραφτό να γεννηθεί στους καιρούς του σύγχρονου Ηρώδη, πήρε το όνομα του διασώστη του, Αντώνης, όπως δήλωσε η νεαρή μητέρα του στο μαιευτήριο. Φόρος τιμής στον άνθρωπο που τη φόρτωσε στην πλάτη του και την τράβηξε απ’ τον υγρό τάφο.

Στις αποσκευές του θα κουβαλάει ισοβίως ένα μετάλλιο τιμής και τις  ευχές όλων των ανθρώπων που σώθηκαν σ’ εκείνο το ναυάγιο.

Τη θεϊκή ευλογία να σώζεις ένα μωρό και να σέρνεις μια μάνα κυριολεκτικά απ’ το κατώφλι του κάτω κόσμου.

Να γίνεσαι παράδειγμα προς μίμηση σ’ όσους φέρουν ακόμα τον υπέρτατο τίτλο του Ανθρώπου.

Οι καραβιές με τους ανθρώπους που εκδιώκονται απ’ τις πατρίδες τους, θα συνεχίσουν να καταφτάνουν. Στα προηγούμενα κεφάλαια της ιστορίας, ήταν οι πρόγονοί μας που το βίωσαν αυτό. Σε κάποια απ’ τα επόμενα, ίσως να είναι τα παιδιά ή τα εγγόνια μας.

Κι οι ένστολοι θα επιστρέφουν κάθε βράδυ σπίτι τους, κουβαλώντας την “είσπραξη” της μέρας τους.

Κάποιοι θα συνεχίσουν να λειτουργούν με ζωώδη αντανακλαστικά στην οικογένεια, στη γυναίκα ή και στα παιδιά τους. Το συνήθειο να χαστουκίζεις αδύναμους ανθρώπους, δεν είναι επιβολή της τάξης. Είναι προβολή τραυματικών απωθημένων που εκτονώνονται άδικα και άνανδρα σ' όσους δεν μπορούν εκ φύσεως να ανταποδώσουν τα χτυπήματα. 
Δυστυχώς, ο ένστολος θεματοφύλακας της τάξης, διέσυρε μαζί με την τιμή του, και την εικόνα ενός ολόκληρου λαού που με πενιχρά μέσα, στέκεται αλληλέγγυος στους πρόσφυγες που ξεβράζει καθημερινά η θάλασσα. 

Κι αν από κάποιο περίεργο παιχνίδι της ζωής, βρεθεί κι ο ίδιος στην ίδια θέση του ικέτη, του ανθρώπου που αναμετριέται με τον θάνατο και εκλιπαρεί για έλεος τον διώκτη του, τότε ίσως και να βρεθεί ένας αντίστοιχος ηρωικός λοχίας να τον σώσει. Ίσως και όχι...
Τα σύνορα και οι πατρίδες άλλωστε,  είναι πια τόσο αμφίβολα και ευμετάβλητα, όσο και η ανθρώπινη μοίρα.

ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΒΙΑΣΜΟ!

Για την πείνα των παιδιών μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους άστεγους των δρόμων ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις αυτοκτονίες των συνανθρώπων μας ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τους πολίτες που πεθαίνουν από τη φτώχεια ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τις παραγωγικές ή μη ηλικίες που είναι στα αζήτητα ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα παιδιά μας που φεύγουν στο εξωτερικό μετανάστες ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για την τρίτη ηλικία που δεν έχει φάρμακα και περίθαλψη ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

Για τα δυσβάσταχτα χρέη που μας φόρτωσαν χωρίς να φταίμε ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΤΕ ΤΟ!

[ΕΝΙΑΙΑ ΚΙΝΗΣΗ BLOGGERS ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΕΚΒΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΣΤΩΝ]

(Παλλαϊκά συλλαλητήρια κατά της λιτότητας προγραμματίζονται σε όλη την Ελλάδα, στις 11 Φεβρουαρίου, ημέρα που θα διεξαχθεί και η συνεδρίαση του έκτακτου Eurogroup, όπου θα συζητήσει το ζήτημα της Ελλάδας. Το κάλεσμα γίνεται από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου έχει αναρτηθεί και σχετικό κείμενο. Κεντρικό σύνθημα της κινητοποίησης “Ανάσα Αξιοπρέπειας” είναι “Δεν εκβιαζόμαστε, ούτε βήμα πίσω στους εκβιασμούς”.
Στο νέο κάλεσμα ο κόσμος καλείται να πλημμυρίσει τις πλατείες σε όλη την Ελλάδα στις 11 Φεβρουαρίου και ώρα 18:00 για να σταλεί ένα μήνυμα τερματισμού της λιτότητας).

Παγκρήτιο Κάλεσμα Αποκλεισμού της Νατοϊκής Βάσης της Σούδας - από 19 Ιουλίου

Την Τρίτη 8 Ιουλίου συγκεντρωθήκαμε στο Εργατικό Κέντρο Χανίων πάνω από 150 άτομα (κάτοικοι, εκπρόσωποι φορέων, εκκλησίας και κομμάτων, θεσμικοί της τοπικής αυτοδιοίκησης, μέλη του συντονιστικού Χανίων, Ηρακλείου και Ρεθύμνου, οι Πολίτες ενάντια στα Χημικά Ρεθύμνου κλπ) για να συζητήσουμε την πρόταση του Ανοιχτού Συντονιστικού Χανίων για κινητοποίηση στη νατοϊκή βάση της Σούδας.

- Με δεδομένη την ευρεία διάθεση των συμμετεχόντων για αποκλεισμό της βάσης, που μάλιστα τέθηκε από πολλούς σε ένα πλαίσιο πάγιου αιτήματος για κλείσιμο της στρατιωτικής βάσης,

- Με δεδομένες τις κινητοποιήσεις σε πολλές πόλεις της Ελλάδας ενάντια στο πείραμα της υδρόλυσης, καθώς και την προγραμματισμένη συγκέντρωση στην Αθήνα στις 11/7 στο Σύνταγμα

ΚΑΛΟΥΜΕ σε παλαϊκή πανελλαδική συστράτευση και κινητοποίηση που θα ξεκινήσει την Παρασκευή 11 Ιουλίου και θα κορυφωθεί μια βδομάδα μετά, με τον τριήμερο αποκλεισμό της βάσης στη Σούδα στις 19-21 Ιουλίου 2014.

Συγκεκριμένα:

Καλούμε σε πανελλαδική εβδομάδα δράσης με κάθε τρόπο που οι τοπικές κοινωνίες θα κρίνουν κατάλληλο για να ασκηθούν όλες οι πιέσεις προς την συναινούσα με το πείραμα αυτό ελληνική κυβέρνηση και στις κυβερνήσεις των χωρών που συμμετέχουν (καταλήψεις λιμανιών και δημόσιων κτηρίων, ενημερώσεις, πορείες, ανάρτηση πανό και μοίρασμα φυλλαδίων σε διάφορες γλώσσες, κλπ)
Κορύφωση αυτών των εκδηλώσεων θα είναι το τριήμερο 19-20-21 Ιουλίου (Σάββατο – Δευτέρα) με αποκλεισμό της νατοϊκής βάσης στη Σούδα. Η συνέχιση ή μη του αποκλεισμού θα αποφασιστεί εκ νέου με ανοιχτή γενική συνέλευση όλων των συμμετεχόντων.
Καλούμε την ΠΝΟ καθώς και τα εργατικά κέντρα σε όλη την Κρήτη, και όχι μόνο, να υλοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους για ουσιαστική συστράτευση με τον αγώνα μας πραγματοποιώντας προειδοποιητικές στάσεις εργασίας και απεργίες κατά τη διάρκεια του 10ημέρου κινητοποίησης, με κορύφωση αυτών την απεργία την τρίτη μέρα του αποκλεισμού της βάσης (Δευτέρα 21/7).
Παράλληλα ετοιμάζεται η από καιρό ανακοινωμένη εν πλω διαμαρτυρία με καϊκια και πλοιάρια που θα προσεγγίσουν το Cape Ray στο σημείο της υδρόλυσης. Ταυτόχρονα καλούμε τους επαγγελματίες ψαράδες καθώς και τους κατόχους κάθε είδους πλωτού μέσου να συμμετάσχουν στον αποκλεισμό της νατοϊκής βάσης και από τη θάλασσα.
Καλούμε την ΑΝΕΚ να διαθέσει πλοίο της προκειμένου να επιβιβαστεί σε αυτό πλήθος κόσμου που επιθυμεί να συμμετάσχει στην εν πλω διαμαρτυρία στα διεθνή ύδατα.
Επίσης, αποφασίστηκε συνάντηση φορέων και δημάρχων της Κρήτης με τους πρέσβεις Ρωσίας και ΗΠΑ καθώς και με τον πρωθυπουργό της Ελλάδας.
Καλούμε όλον τον κόσμο σε πανελλαδικό και ευρωπαϊκό επίπεδο να προσέλθει και να ενισχύσει δια ζώσης το εγχείρημα του αποκλεισμού της νατοϊκής βάσης δηλώνοντας έμπρακτα πως αυτή η υπόθεση μας αφορά όλους. Όσοι δεν μπορούν να ταξιδέψουν, να κάνουν μαζί με μας κορύφωση των δράσεών τους στους τόπους τους.

ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
Την άμεση διακοπή του πειράματος της υδρόλυσης, που σκοπό έχει -μεταξύ άλλων- τη νομιμοποίηση της κλειστής θάλασσας της Μεσσογείου ως χώρο απόθεσης αποβλήτων για τα χημικά όπλα και άλλων χωρών, όπως έχει ήδη δρομολογηθεί σύμφωνα με στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας.

Να σταματήσει τώρα η παραγωγή χημικών όπλων.

Να σταματήσει να είναι η Μεσσόγειος νεκροταφείο χημικών και τάφος προσφύγων των πολέμων τους.


Ανοιχτή συνέλευση 8/7/2014
Συντονιστικό Χανίων ενάντια στα χημικά του πολέμου
http://destruction-of-chemical-weapons.blogspot.gr

Αναδημοσίευση από την Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό

Aγωνιζόμενες Καθαρίστριες: "Καθαρίζουν για όλους μας"

"Ζω μόνη μου, με το κοριτσάκι μου μαζί, που είναι 14 ετών. Είμαι χωρισμένη. Το κοριτσάκι μου είναι σε δύσκολη ηλικία, με τα αγγλικά, με τα φροντιστήρια. Φέτος είπα να την σταματήσω και είναι στο proficiency, αλλά ο καθηγητής της δέχτηκε να το κάνει δωρεάν. Έπαιρνα μόλις 500 ευρώ και τα έξοδά μας... Μόνο για το πρωινό του παιδιού, το φαγητό, το ρεύμα, το νερό, ακόμα και τα σαμπουάν, δεν έφταναν καν τα 500 ευρώ. Δεν υπήρχε περίπτωση εάν δεν πήγαινα να δουλέψω και αλλού, που αν τολμούσα να το πω στη δουλειά μου, θα έχανα και το μεροκάματο που έπαιρνα. Αν δεν το έκανα, θα έπρεπε κι εμείς να ψάχνουμε φαγητό στον κάδο, αλλά αυτό είναι κάτι που δεν το καταδέχομαι και δουλεύω όπου μπορώ".

"Όλες εμείς που είμαστε μονογονεϊκές οικογένειες δεν έχουμε δικαίωμα να δουλέψουμε, όταν σε άλλα κράτη δίνουν και σχετικά επιδόματα και εδώ σου αφαιρούν ακόμα και αυτή τη δουλίτσα, με αυτό το μεροκάματο. Το παιδάκι μου περίμενε μετά την απόφαση του δικαστηρίου που βγήκε, πως ίσως να δικαιωνόμασταν και μετά την απόφαση του Άρειου Πάγου, ξέσπασε σε κλάματα το πρωί και με πίεσε κι εμένα. Μου είπε "Μανούλα βαρέθηκα να είμαι μόνη, γύρνα σε παρακαλώ!". Κι όταν είδε τα επεισόδια κι εμένα χτυπημένη στο φορείο, ξέσπασε και μου είπε "Ως εδώ, γύρνα πίσω!". Της είπα όχι, γιατί μετά δεν θα σπουδάσεις! Στα 44 χρόνια μας, τι δουλειά θα βρούμε; Ένα κορίτσι 38 χρονών το χτύπησαν οι αστυνομικοί πάρα πολύ βάναυσα και το κορίτσι αυτό έχει καρκίνο στο στομάχι. Εμένα με χτύπησαν ενώ δεν χτύπησαν κανέναν, πήγα απλά να διαμαρτυρηθώ και του λέω του αστυνομικού "Μην με χτυπήσεις σε παρακαλώ στο πόδι, γιατί έχω πρόβλημα" και με χτύπησε με δύναμη ακριβώς εκεί. Δεν μπορούν να χτυπούν γροθιές στο κεφάλι... Δεν τους νοιάζει αν βλέπουν μια γυναίκα 55 ετών μπροστά τους, που είναι ευαίσθητα τα κόκκαλά της. Της δίνουν μία να της τα κάνουν κομμάτια. Ποιον χτυπάνε; Έναν άνθρωπο που διεκδικεί τη δουλειά του... Έλεος! Κι αυτοί εργαζόμενοι είναι"...

Άννα Χρυσικοπούλου (44 ετών, απολυμένη καθαρίστρια της ΔΟΥ Ελευσίνας)

Πηγή: ΗOT DOC/Τεύχος Β' Ιουνίου

Χτες βράδυ είχα την τύχη να γνωρίσω από κοντά κάποιες γυναίκες. Δύσκολο να περιγράψω το συναίσθημα. Είναι που έχω συνηθίσει να αντικρίζω απαθή βλέμματα που έχουν συνθηκολογήσει στο "Μνημόνιο του Καναπέ". Εν μέσω Μουντιάλ και προετοιμασίας θερινών διακοπών, διαπίστωσα με μεγάλη μου έκπληξη, πως υπάρχουν κάποιες γυναίκες που βγαίνουν έξω, διεκδικούν, υψώνουν τις γροθιές τους στις μονάδες καταστολής και παλεύουν για το αυτονόητο. Κι όσο οι ένστολοι παλληκαράδες "βαράνε στα πόδια" γυναίκες που θα μπορούσαν να είναι μανάδες ή αδερφές τους, τόσο είναι έκδηλο πια, πως η ψυχραιμία της κυβέρνησης συρρικνώνεται ολοένα. Γιατί ξέρουν καλύτερα απ' τον καθένα, πως μια μεγάλη επανάσταση, ξεκινάει πάντα μέσα από μια ασήμαντη-ειρηνική επανάσταση. 
Στην Δήμητρα, στην Χριστίνα και στην Φωτεινή, σ' όλες τους... ένα μεγάλο "Συγνώμη" που τις αφήνω μόνες να ξεσκατίζουν τη βρωμιά. Τουλάχιστον, ας κάνουμε το στοιχειώδες. Συγκεντρώνουν υπογραφές, κάνουν εκκλήσεις για να ενώσουμε τις φωνές μας μαζί τους, συγκεντρώνουν μιαν υποτυπώδη οικονομική ενίσχυση πουλώντας τα μπλουζάκια τους, συμμετέχουν, αντιδρούν, αλλάζουν το σκηνικό. 
Εμείς;