Ζουν ανάμεσά μας και είναι η χαρά της ζωής. Είναι οι άνθρωποι που δεν κλαίγονται για τα λίγα που έχουν, ούτε και για τα πολλά που έχουν οι άλλοι. Δεν χαραμίζουν το χρόνο τους στο κυνήγι της ευτυχίας. Ξέρουν πως δεν είναι παντογνώστες και αποδέχονται την ήττα σαν μέρος τους παιχνιδιού. Κάνουν τη λύπη όπλο τους και στύβουν την κάθε μέρα να μη μείνει ούτε μια στιγμή ανεκμετάλλευτη. Κλέβουν χαρά απ’ τα απλά πράγματα, αυτά τα υποτυπώδη που άλλοι τα περιφρονούν ή τα αγνοούν εντελώς. Ένα χάδι σ’ ένα αδέσποτο ζωάκι κι ένα βλέμμα συμπόνιας στην κουρασμένη υπάλληλο του ταμείου. Ένα δροσερό μπουκαλάκι νερό στον συνάνθρωπο του φαναριού κι ένα κουκούτσι από ροδάκινο φυτεμένο στο λιγοστό χώμα που απόμεινε ακόμα. Όλα αντίδωρα στη ζωή, κάποια μέρα θα φυτρώσει το δεντράκι και θα γυρίσει πίσω η καλοσύνη, αφού κάνει την κύκλο της κι εξευμενίσει το σύμπαν.
Οι ευλογημένοι αυτοί άνθρωποι που μπορούν να διακρίνουν την ομορφιά σ’ ένα έργο τέχνης, αλλά και στη μοσχομυριστή μπουγάδα που ανεμίζει τα χρώματά της στο απέναντι μπαλκόνι. Δακρύζουν σ’ ένα ηλιοβασίλεμα, σε μια μπαλάντα που παίζει στο ραδιόφωνο, αλλά και σε μια εσωτερική προσευχή για τα παιδιά που σκοτώνονται στην άλλη άκρη του πλανήτη.Ευγνωμονούν για το χρόνο που τους παραχωρείται, δεν τον σπρώχνουν να περάσει για να έρθει κάτι καλύτερο που συνήθως δεν έρχεται ποτέ. Δεν αφήνουν τίποτα για αύριο και δεν συλλέγουν απελπισίες και παράπονα. Αυτοδιαχειρίζονται περίφημα το χωραφάκι που τους δόθηκε απ’ τον Πλάστη. Να μην αφήσουν ούτε ένα σκουπιδάκι στους επόμενους κατόχους. Να το παραδώσουν καρπερό και νοικοκυρεμένο.ëΟι
φωτογραφίες προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν στους δημιουργούς τους