Στη Μέκκα του facebook, πόσο θα κρατήσει ακόμα το ποδοπάτημα;

Όταν έχεις περάσει πρόσφατα ένα τροχαίο και βγαίνεις αλώβητος, είθισται να υψώνεις το βλέμμα σου στον ουρανό και να ευγνωμονείς τον προσωπικό σου Θεό.

Είναι εκείνη η ιερή στιγμή, που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα με διαφορετική οπτική.

Προβιβάζεσαι σ’ ένα βαθμό πιο πάνω στην ανθρώπινη ιεραρχία.

Δουλεύεις περισσότερο την ψυχή σου και λιγότερο το στόμα σου.

Αξιολογείς αυτό που έγινε και ευγνωμονείς το άγγιγμα του καλού σου αγγέλου που σε κράτησε στη ζωή.

 Ή τις συγκυρίες που σου παραχώρησαν μια δεύτερη ευκαιρία.

Γιατί όπως λες κι εσύ με μεγάλη σοβαροφάνεια στην επαγγελματική σου σελίδα:

Παραπλήθυναν οι αγράμματοι. Όμως, "εάν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται;"

Πόσο αντιφατική είναι η χρήση μιας φράσης απ’ το Χριστιανικό Ευαγγέλιο που διδάσκει την αγάπη, από έναν άνθρωπο που ασελγεί λεκτικά πάνω απ’ τους νεκρούς μιας τραγωδίας;

Κύριε Θάνο μας,

Αν έτσι διαφημίζετε τον εαυτό σας, φοβάμαι πως τα υποψήφια προς διαφήμιση προϊόντα ή υπηρεσίες που σας έχουν ανατεθεί, θα πάνε άπατα.

Όπως και το κόμμα σας.

πηγή φωτογραφίας

Με το ζερβό

"Δεν ΞΕΧΝΩ" ή... "Δεν ΞΥΠΝΩ";

 Ψηφίζεις και παίρνεις...

Γεννήθηκα και πήγα σχολείο πάνω στη Χούντα

με δασκάλους και παπάδες δοχεία συγκοινωνούντα,

ψυχές σαβανωμένες, θεόρατες σκιές

στου έθνους του αθάνατου τις μυρμηγκοφωλιές.

Μαζική παραγωγή, κρέατα ντόπια στο τσιγκέλι,

όμως μας φύλαγαν εξόριστοι αγγέλοι.

Ρόζοι στα παιδικά μας χέρια απ' του δασκάλου το ξύλο

που έβγαζε μίσος στον εχθρό και περηφάνια στο φίλο.

Η γραφή με το ζερβό άνοιγε τραύματα,

ξομολογήσεις σε δοσίλογους παπάδες και θυμιάματα.

Τα προσκοπάκια με τα μπλε σωβρακάκια

γινήκαν μπάτσοι που ξεσπούσαν σε προσφυγικά σπιτάκια.

Είναι όλα ίδια, παππού, κι ας αλλάξαν όψη

ντροπή μεγάλη στου σπαθιού την τρομερή την κόψη

που όσο κι αν κόψει κεφάλια, γλώσσες και χέρια

ποτέ του δε θα φτάσει να κόψει από τ' αστέρια.

Είναι όλα εδώ παππού, τον ίδιο κύκλο κάνουν,

πλανιούνται οικτρά πως ποτέ δε θα πεθάνουν.

Σκέψη κοινόχρηστη, θαμμένη σε τόπο επώνυμο

κι έτσι το χώμα που έχεις μπει δεν είναι γόνιμο.

Κάνε με σου 'χα πει μεγάλη μπόρα

να τους πνίξω όλους μέσα στη δικιά τους σαπίλα,

σου 'πα να με κάνεις δράκο

να σας φυλάω απ' τους φασίστες, μονάχα εγώ.

Πάντα σου ζήταγα να φτιάξεις ένα ασπρόμαυρο σακάκι

να φοράω με της "Αυγής" τα φύλλα.

Παππού, μάθε με, σου 'λεγα για να τους τη σπάω,

να γράφω με το ζερβό.

Είναι όλα ίδια, μάστρο Μίκη, ίδια γελάνε οι φοβισμένοι,

ίδιος ο λήθαργος, ίδιοι κι οι πλανεμένοι.

Ίδια κι εύκολα το τίποτα ακόμα αλλάζει χρώματα,

ο χρόνος ράβει μ' ίδια λόγια τα στριφώματα.

Στα χώματα για λίπασμα οι πρώτοι νεκροί,

ζωντανοί οι πονηροί, βαλσαμωμένοι καιροί.

Ίδια ακούνε οι γειτόνοι τη φωνή σου,

θα ξέχναγα ό,τι σκάρωσα για ένα κρασί μαζί σου.

Στο ίδιο μέρος που ξερνάν, πάνε και στέκονται,

δεν αντιστέκονται, τα πάντα δέχονται, τα ίδια φίδια έρπονται.

Αφορισμένοι οι άτακτοι κι οι πρόσφυγες

από τους άπληστους, νευρωτικούς αυτόχθονες.

Ίδια όπως τ' άφησες παππού, σφιχτά και αποπνικτικά,

ίδιο συμπεθεριό, ίδια ελαφρυντικά.

Μάτια στραμμένα σ' αποκλίνοντες κυκλώνες,

σάπιοι αιώνες με μπουντέλια αρχαίες κολώνες.

Τρελοί χειμώνες, κι αυτή εδώ η πιο παράξενη ράτσα

κάνει την ίδια ειρωνική και βαριά γκριμάτσα

-δήθεν καπάτσα- τη βλέπω, και την είδες από παιδί

ψάχνω ό,τι έψαχνες μια πορφυρένια γη…

Με το ζερβό - Active Member

Πανάκριβα παπούτσια

Musa Shep, 2 χρονών. Περπάτησε με την οικογένειά του για 20 μέρες μέχρι να φτάσουν στο νότιο Σουδάν

Η τύχη των κατόχων τους αγνοείται. Μαζί με την ανθρωπιά των "πεφωτισμένων" ηγετών του πλανήτη που αλλάζουν τα σύνορα του παγκόσμιου χάρτη, λες και πρόκειται για επιτραπέζιο παιχνίδι με πιόνια.

Makka Kalfar, 7 χρονών

Μαζί με τη γενικευμένη αποχαύνωση όλων μας, που ομφαλοσκοπούμε ασυστόλως και παριστάνουμε τους βαθιά προβληματισμένους. Σαν τον “Σκεπτόμενο” του Ροντέν, καθόμαστε ακινητοποιημένοι στις πύλες της κόλασης, με την αφελή ψευδαίσθηση πως  τα δικά μας παπούτσια θα είναι  πάντα λουστραρισμένα και γερά.  Και καταναλώνοντας το ενδιαφέρον μας στα “χρυσά πόδια” του Μέσι και του Ρονάλντο.

Ας διαλέξουμε λοιπόν τους προσωπικούς μας ήρωες  και ας μπούμε, αν αντέχουμε, στα παπούτσια τους.

Makka Bala, 30 χρονών

 Για όλους εμάς που θεωρούμε πως η φρίκη είναι μακριά μας και δεν μας αφορά, που δυσανασχετούμε με την αλλοιωμένη αισθητική του νησιού ή της πλατείας, που σχολιάζουμε τα ακριβά κινητά των προσφύγων κι όχι τον βίαιο εκτοπισμό απ’ τα σπίτια τους, ας αναλογιστούμε αν τα πόδια μας θα άντεχαν σε τέτοιες περπατησιές θανάτου. Γιατί τελικά, από κει κρίνεται το μπόϊ του ανθρώπου. Απ’ τη γενναιότητα και το πείσμα του να επιβιώσει.

Muhammed Hajana, 30 χρονών

 Η Shannon Jensen φωτογράφισε τα κουρελιασμένα παπούτσια των Σουδανών προσφύγων. Οι φωτογραφίες του έργου της “A Long Walk”, είναι η πιο κραυγαλέα μαρτυρία για τις απάνθρωπες συνθήκες της  ομαδικής φυγής, στην οποία χιλιάδες άνθρωποι εξαναγκάστηκαν, για να ξεφύγουν απ’ τη φρίκη του πολέμου.

Jamun Mam, 70 χρονών

Mussah Abdullai, 6 χρονών

Tahiya Ibrahim, 30 χρονών

Ajuk Ido, 70 χρονών

Aradia Sheikh, 6 χρονών 

Αποθανατίζοντας τη διαδρομή τους σε μια εικόνα, η Jensen μας μεταφέρει κυριολεκτικά στην αγωνιώδη πορεία των προσφύγων, στη διαρκή τους αναζήτηση για ένα ασφαλές καταφύγιο, αλλά και την αποφασιστικότητα τους να επιβιώσουν και να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Gasim Issa, 50 χρονών

Περισσότερο υλικό στον επίσημο ιστότοπο: 

https://www.opensocietyfoundations.org/moving-walls/21/long-walk

Γίναμε 2

Το Απάγκιο κλείνει αισίως τα δύο του χρόνια. Απ’ το αποκαλόκαιρο του 2013 που άνοιξε δειλά τις πόρτες του, αξιώθηκε να ζήσει γνωριμίες και φιλίες που υπήρξαν πολύτιμες και δυναμωτικές. Μοιραστήκαμε ιδέες, ανάγκες, συναισθήματα, ελπίδες, αξίες, το χρόνο μας, τις απογοητεύσεις αλλά και τις μικρές χαρές μας. Κι όσο αγριεύουν οι καιροί, όσο οι τοίχοι υψώνονται γύρω μας και μας απομονώνουν, βάζουμε πλάτη ο ένας με τον άλλο, για να κρατηθούμε όρθιοι και να προχωράμε χεράκι-χεράκι στις κακοτοπιές της εποχής. Γιατί το ζητούμενο των καιρών είναι να κρατηθούμε με τεντωμένο το σώμα και να χτίζουμε  καθημερινά, μυστικές ατραπούς και γεφύρια.

Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για τα ανεκτίμητα "δώρα" σας! 
Κι ας φαίνεται πως σβήνουν στο πέρασμα του χρόνου, εν τούτοις είναι καλά ριζωμένα στο μνημονικό μου. Από κει αντλώ δύναμη κι ελπίδα και είναι αυτά που με κάνουν να νιώθω τη χαρά και τον ενθουσιασμό που έχουν τα παιδιά όταν βγαίνουν για παιχνίδι με τους φίλους τους. Κι ας μην είμαστε στην ίδια γειτονιά, έχουμε βρει τη μυστική μας πυξίδα, που συγχρονίζει το βηματισμό μας και μας κρατάει προσηλωμένους σε κοινές αξίες και προορισμούς. Κι αν είμαστε μεγάλοι πια για να ματώνουμε τα γόνατά μας στο παιχνίδι, αντέχουμε ωστόσο να ματώνουμε στις λέξεις και στα νοήματα που εμείς τους δίνουμε. 

Εξαιρετικά αφιερωμένο με όλη μου την αγάπη!

πηγή φωτογραφιών