Δαχτυλιές στα τζάμια

 

−Όχι μωρέ, δεν ανησυχώ για εσάς. Σιγά που θα χολοσκάσω. Tα νεύρα μου έχω που λερώνετε τα τζάμια. Πάνω που τα είχα κάνει λαμπίκο. Ούτε ένα τόσο δα αλλόγλωσσο λεκεδάκι δεν υπήρχε. Όλα παστρικά, χριστιανικά και γαλανόλευκα. Κι αν περιμένετε τώρα με περισσό θράσος να σας ανοίξω την εξώθυρα, είστε γελασμένα. Δεν υποκύπτω στα παιδικά σας τσαλίμια, εγώ! Και να λέτε κι ευχαριστώ που δεν σας πυροβολώ στο δόξα πατρί. Που δεν σας βουτάω πίσω στη θάλασσα να σας φάνε οι σμέρνες. Που δεν σας περνάω απέναντι στο ξερονήσι να ψοφήσετε απ’ τη δίψα.

−Tι παραμιλάς πάλι, ρε Παντελή; Ποιος σε πείραξε;

−Τι ρωτάς κι εσύ; Δεν βλέπεις πώς ρήμαξε η ζωή μας; Φύγανε τα παιδιά μας μετανάστες κι ερήμωσε το νησί μας, Παναγή. Και σα να μην έφταναν τόσα βάσανα, μας κουβαλήθηκαν κι οι βρωμιάρηδες από τ’ αντικρινά παράλια.

−Τι σου κάνανε δηλαδή; Εσύ ούτε που έχεις πατήσει ποτέ να συνδράμεις, κάθε που έχουμε διάσωση.

−Aν είσαι χριστιανός!... Πώς είναι δυνατόν να συντρέχεις τους αλλόθρησκους;

−Κι εσύ που είσαι, τι χριστιανικό κάνεις στη ζωή σου, ρε Παντελή;

−Είναι να το ρωτάς; Δεν είμαι ολημερίς στο εκκλησάκι μας να το φροντίζω; Δεν το καθαρίζω ανελλιπώς, δεν ποτίζω τους βασιλικούς, δεν τρέχω κάθε μέρα στο ξεροβόρι για να τραβώ την τριχιά της καμπάνας μας, δεν ασπρίζω κάθε Λαμπρή τις πεζούλες, δεν ανάβω τα καντήλια κάθε που σουρουπώνει, δεν γυαλίζω τα τάματα και τα μανουάλια; Μα κάτι ερωτήσεις που κάνεις, καημένε!

−Καλά όλα αυτά, Παντελή. Μόνο που έτσι τα ορίζει η εκκλησία κι όχι η χριστιανοσύνη μας.

−Και ποιος είναι ο εκπρόσωπος του Χριστού μας, ωρέ Παναγή; Δεν είναι ο Δεσπότης μας; Οι άγιοι πατέρες μας; Αν δεν ακούσουμε τις δικές τους προσταγές, ποιανού τα φιρμάνια θα υπακούσουμε;

−Να σε ρωτήσω κάτι που το ‘χω απορία, μωρέ Παντελή;

−Και δε ρωτάς;

−Τόσα ναυάγια γινήκανε στις ακτές μας. Τόσες φορές βγήκαμε μια χούφτα συγχωριανοί να τους περιμαζέψουμε απ’ τα μανιασμένα νερά, τόσα παγωμένα κορμάκια που ξέβγαλε αυτή η θάλασσα… και μια φορά δεν χτύπησες την καμπάνα!

−Άλλη δουλειά δεν έχω, παρά να βαράω το σήμαντρο κάθε τρεις και λίγο. Και τι θα γινόταν δηλαδή, θα ζωντανεύαν οι πνιγμένοι;

−Να καλέσεις τους χριστιανούς να ’ρθουν να κάνουν το χρέος τους, Παντελή. Κι αν δεν μπορούν να πέσουν στο νερό να σώσουν έναν συνάνθρωπο, τουλάχιστον να την χτυπούσες πένθιμα κάθε που τους παραχώνετε σ’ εκείνη τη χωματερή ψυχών στο διάσελο. Ούτε ένα κατευόδιο δεν αξίζουν οι δύσμοιροι; Έτσι το λέει η χριστιανοσύνη σου;

−Εγώ δεν έχω τέτοια αρμοδιότητα. Η καμπάνα χτυπάει όπως το ορίζει ο ιερός κανόνας. Τα παράπονά σου στον Δεσπότη! Κι άσε με τώρα γιατί έχω να καθαρίσω όλα τα τζαμιλίκια. Δες πώς τα κάνανε τα βρωμόπαιδα! Όλη τη μέρα κρεμόντουσαν απ’ έξω σαν αγριοπούλια και σκούζανε στη γλώσσα τους. Χτίκιασα μέχρι να τα διώξω.

−Στο καφενείο άκουσα πως τα πήρατε με τις πέτρες. Αληθεύει;

−Και τι να κάναμε δηλαδή; Να τ’ αφήναμε να μπουν στην εκκλησιά μας; Να μολύνουν τα ιερά και τα όσιά μας; Μα τι μου λες, βρε Παναγή;

−Σου λέω πως όσους δεν τους σκότωσαν οι πόλεμοι κι οι θάλασσες, τους αποτελειώσανε τα κοράκια, Παντελή. Βάρα εσύ την καμπάνα σου στον άγιο κι ύστερα πετροβόλα τους κατατρεγμένους. Άναβε τις καντήλες σου και γύρνα την πλάτη σου στα παιδιά που έρχονται ικέτες στα πόδια σου. Να το βράσω το τελετουργικό σου, Παντελή!

≈ // ≈

Τα τζάμια τ’ αναθεματισμένα δεν ξεθαμπώνανε με τίποτα. Λες κι είχαν χαραχτεί πάνω τους οι παιδικές μορφές που εκλιπαρούσαν ν’ ανοίξουν οι πύλες του παραδείσου. Κι έτσι όπως ανταμώσανε τα βλέμματα των παιδιών με τις μορφές των αγίων στο εσωτερικό του ναού, ακούστηκε άξαφνα το αναίτιο καμπάνισμα, από αόρατο χέρι που ανέμιζε δυνατά την τριχιά. Ο Παντελής σταυροκοπήθηκε. Η μανιασμένη φωνή του Παναγή απομακρυνόταν ολοένα, καθώς κατηφόριζε προς τη θάλασσα.

≈ // ≈

−Τρίβε Παντελή, ξεπέτσιασε τα γυαλιά και τις πέτρες. Και κάθε που ακούγεται το ανεπίστρεπτο πετάρισμα μιας ψυχής, εσύ βάρα την καμπάνα σου. Τι αξία έχει ο θρηνητικός σπαραγμός μιας μάνας, μπροστά στο απαράβατο τελετουργικό σου; Πόσο πιο θλιβερή μπορεί να είναι μια θάλασσα που την ταΐζουμε ανθρώπινο κρέας, απ’ τη μάταιη συνειδητοποίηση πως η κλεψύδρα σου ξοδεύτηκε στα ντιν-νταν και στο παράχωμα πτωμάτων; Κι όταν αποκάμεις τα τζάμια, να δω πώς θα ξεσκοτεινιάσεις τη συνείδηση σου… Εκεί σε θέλω, κυρ Παντελή!

 

ëΗ συμμετοχή μου στον 5ο κύκλο της μίνι σκυτάλης, ένα δρώμενο που οργανώνει η Mary Pertax στο ιστολόγιό της ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ. Με όχημα μια φωτογραφία, ταξιδεύουμε τις σκέψεις και ξεδιπλώνουμε τις ιστορίες μας. Καλή συνέχεια στους επόμενους “δρομείς” αυτής της υπέροχης συλλογικής διαδρομής.

 

Απ’ την βιβλιοπαρουσίαση στο Χαλάνδρι

 “ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΟΡΑ με τα φτερά της τέχνης”

Το ημερολόγιο έγραφε 12 Φεβρουαρίου 2023 και παρά το τσουχτερό κρύο, ο Πολυχώρος 24γράμματα γέμισε με παρέες φίλων. Τελικά είχαμε προσέλευση μεγαλύτερη από κάθε προσδοκία κι ίσως να χρειαζόμασταν λίγο ακόμα χώρο και καρέκλες. Κατά τ’ άλλα, ήμασταν υπερπλήρεις. Ανεβασμένη διάθεση, συντροφικότητα, απρόσμενες συναντήσεις, και δύο εκ διαμέτρου αντίθετες ομιλίες από δύο εξαιρετικές γυναίκες που καθήλωσαν τους πάντες. Όλα αυτά, πλαισιωμένα απ’ τους πίνακες της Ρόζας, που αν και καθόλου φλύαρoι (όπως είπε η ίδια) μαγνητίζουν με τα χρώματα και τους συμβολισμούς τους. Η Ρόζα, μια μόνιμη ταξιδεύτρια σε μακρινούς και επικίνδυνους προορισμούς, είναι η επιβεβαίωση της ρήσης του Φλωμπέρ: “Τα ταξίδια μάς κάνουν ταπεινούς. Συνειδητοποιούμε πόσο μικροσκοπικός είναι ο χώρος που καταλαμβάνουμε σ’ αυτόν τον κόσμο”.

Για την Ρόζα και τα έργα της μίλησε η Γιάννα Ρίζου (Επισκέπτρια Υγείας) και αποδείχτηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση στα χρώματα και τα συναισθήματα, μέσα απ’ τα μάτια μιας ψυχολόγου. Ομολογώ πως ήταν η ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, αφού η Γιάννα κατέφτασε μόνο με το χαμόγελό της, δίχως σημειώσεις, αφουγκράστηκε το χώρο και τους ανθρώπους και ξεδίπλωσε τα «χαρτιά» της. Θα το διαπιστώσετε κι εσείς, αν παρακολουθήσετε το βίντεο της παρουσίασης.

Η χαρισματική ποιήτρια της νέας γενιάς Αλεξία Καλογεροπούλου, δημοσιογράφος & διαχειρίστρια του BookSitting.gr μίλησε για το βιβλίο και τα ταξίδια που κάνει ο αναγνώστης με όχημα τις λέξεις και τις εικόνες.

Ολόθερμα ευχαριστώ τους φίλους που ήρθαν, αλλά κι αυτούς που βρέθηκαν κοντά μας νοερά κι έστειλαν τις ευχές τους με συγκινητικά μηνύματα. Σταθερά και έμπρακτα υποστηρικτικοί οι καλοί μας φίλοι μπλόγκερς Γιάννης (Πιτ) και Γλαύκη, για τους οποίους αισθάνομαι και δηλώνω ευγνώμων. Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Άρη Άλμπη, τον εκλεκτό ποιητή της μπλογκοπαρέας μας και όχι μόνο, που είχε την καλοσύνη να προμηθευτεί και να διαβάσει απ’ τους πρώτους το βιβλίο και να καταθέσει την κριτική του που είναι πάντα ευπρόσδεκτη και βαρύνουσας σημασίας για μένα.

Αν ένα βιβλίο σαλπάρει με τέτοιους καλούς οιωνούς, λίγη σημασία έχει ο προορισμός. Σταθερή του αξία είναι οι ταξιδευτές που θα έχει συντροφιά του και η εκπλήρωση του ονείρου που έγινε πραγματικότητα.

Σαν υστερόγραφο, ένα τεράστιο ευχαριστώ στον εκδοτικό οίκο 24γράμματα και στον Γιώργο Δαμιανό για τις κατευθυντήριες οδηγίες του, τις πολύτιμες συμβουλές και την αγάπη που προσφέρει διαρκώς στη συγγραφική του ομάδα.

To βίντεο της παρουσίασης, εδώ

Ραδιοφωνική συνέντευξη απ' τον ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ FM

 

«Λοιπόν, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά χτες είμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα, είμασταν!»

Απόσπασμα απ' το χτεσινό Dolce Vita με την Ελίζα Λιμοντζόγλου, στον ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ 94.0 FM

Ευχαριστώ (και δεν είναι κοινότοπο αλλά απόλυτα ειλικρινές) την Ελίζα, την Άννα που το συντόνισε και όλους τους φίλους που μας άκουσαν και έστειλαν σχόλια.

Ήταν απ’ τις φορές που, αν και εκ του μακρόθεν και δίχως καμιά προετοιμασία ή συνεννόηση, φτιάξαμε μια υπέροχη ατμόσφαιρα.

Αυτά τα αόρατα νήματα, που είχε πει κι ο Νίτσε… 

Για ν' ακούσετε το ηχητικό, πατάτε εδώ 

Βιβλιο-παρουσίαση

 

Το ραντεβού μας για την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου είναι το απόγευμα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου, στο Χαλάνδρι. Για τους φίλους που θα καταφέρουν να μας τιμήσουν με την παρουσία τους, αλλά και για τους υπόλοιπους που θα μας συντροφεύουν νοερά από μακριά, ένα τεράστιο ευχαριστώ προκαταβολικά και από καρδιάς.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι μια συλλογική δουλειά κι αυτό που χαρήκαμε αφάνταστα με την Ρόζα, ήταν το ταξίδι της αλληλεπίδρασης και της ανταλλαγής ιδεών. Διαπιστώσαμε ότι έχουμε κοινά σημεία αναφοράς, κοινές κοινωνικές ανησυχίες και, μοιραία, κοινά είναι και τα μηνύματα που θέλουμε να εκφράσουμε μέσα απ’ αυτή την έκδοση. Ελπίζουμε να σας έχουμε κοντά μας στο παρθενικό του ταξίδι και να συζητήσουμε από κοντά για υπερατλαντικά ταξίδια, πάνω στα “φτερά της τέχνης”.

Παράλληλα με την βιβλιο-παρουσίαση, ο ζεστός και ατμοσφαιρικός Πολυχώρος των 24γραμμάτων, θα φιλοξενήσει και μια μικρή έκθεση των έργων της Ρόζας. Τα κυρίως έργα που υπάρχουν στο βιβλίο, αλλά και διάφορα άλλα ανέκδοτα έργα που συμπληρώνουν τις θεματικές ενότητες για Ιαπωνία, Αίγυπτο και Ελλάδα.

Κι αν κάτι μένει απ’ αυτή την προσπάθεια, είναι που τολμήσαμε να βγούμε έξω απ’ τον προσωπικό μας κύκλο και ν΄ αναμίξουμε τα σύνεργά μας. Γιατί όπως το είχε διατυπώσει κι ο Σιμωνίδης ο Κείος: “Η ζωγραφική είναι ποίηση που σωπαίνει και η ποίηση είναι ζωγραφική που μιλάει”. Τσεκαρισμένο και επιβεβαιωμένο.