Χωρίς λόγια

Στο φούρνο της γειτονιάς.  Μέρα και ώρα αιχμής. Μεσημέρι Σαββάτου. Με τους πελάτες να βγαίνουν φορτωμένοι φρατζόλες, κουλούρια και ζεστά κρουασάν. Μηχανικές κινήσεις και αδιάφορα βλέμματα.  Μπροστά μου μια καλοσχηματισμένη γυναικεία φιγούρα.  Με σκουρόχρωμη μακριά ρόμπα, κουμπωμένη ψηλά στο λαιμό της και τη χαρακτηριστική μαντήλα να καλύπτει το κεφάλι της. Σφιχτά δεμένη. Να μη φαίνεται ούτε τρίχα απ’ τα μαλλιά της. Στο χέρι της κρατάει ένα κέρμα, το άλλο σφίγγει δυνατά ένα παιδικό χέρι. Μια μικρή, ίσαμε δέκα χρόνων. Δίχως μαντήλα. Με μαλλιά φιλντισένια και δυο μάτια που πέσανε πάνω μου, σα φλογεροί κομήτες. Για ένα δευτερόλεπτο. Όχι παραπάνω.

Προσποιούμαι πως χαζεύω τις βιτρίνες με τα γλυκά.

Όση ώρα η μητέρα της παραγγέλνει μια φρατζόλα, με τα ισχνά ελληνικά της,  ένα παιδικό χέρι υψώνεται δειλά, προς τον πάγκο με τις σοκολάτες. Δίπλα στην ταμειακή.  Απλώνει τα δάχτυλά της πάνω απ’ το κουτί και αγγίζει τρυφερά τα χάρτινα περιτυλίγματα. Τα χαϊδεύει. Και ξαναρίχνει το χεράκι της κάτω. Βαρύ σα μολύβι. Την ακούω να καταπίνει μιαν ανάσα αέρα. Διακρίνω τη διαδρομή του σάλιου της. Μια μικρή μπαλίτσα, που κατρακυλάει ξέφρενα στο λαιμό της.

Στιγμιαίος διάλογος με τη μητέρα της. Βουβός, μόνο με τα μάτια.  Μα απόλυτα εύγλωττος. Απλώνω το χέρι μου δείχνοντας τις σοκολάτες. «Μπορώ να…;». Μου απαντάει κατηγορηματικά. «Ούτε που να το σκεφτείς!». Σφίγγει δυνατά το παιδικό χέρι και φεύγουν κι οι δύο με γρήγορο βηματισμό.

Μια στιγμή μονάχα. Τόσο χρειάστηκε. Δίχως λόγια. Δίχως χειρονομίες. Μ’ ένα καθαρό βλέμμα. Παραχωμένο πίσω από μια μαντήλα. Κι ας μην ήξερε να μιλάει σωστά τη γλώσσα μου. Κι ας ήταν αδύνατον  να ξεστομίζει  σωστά τις λέξεις  και να φτιάχνει σεντόνια με όμορφες φράσεις. Με μια ματιά της μόνο με αποστόμωσε. Με κόλλησε χαλκομανία, στην ψευδοροφή της ευδαιμονίας μου.

Και μου υπενθύμισε με τον πιο αυστηρό τρόπο, πως η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν είναι προνόμιο του κατέχοντος. Ίσα-ίσα… Ζει και βασιλεύει στο μαγικό κόσμο του μη έχοντος.