O Eγέρθητος, ο Αναίσθητος, κι ο Ανεπαίσθητος Στρουθοκαμηλισμός (μας)

Photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Πριν δύο χρόνια περίπου, ένα νέο προϊόν κυκλοφόρησε στην αγορά του θεάματος. Φτηνό, πιασάρικο και σίγουρο στις αποδόσεις του. Το πρωτοεμφανιζόμενο μπουλούκι των φουσκωτών θηρίων έκανε το ντεμπούτο του στη Βουλή και τα «δημοσιογραφικά» γεράκια έτριβαν τα νύχια τους και ακόνιζαν τα μικρόφωνά τους. Το Πρώτο Θέ(α)μα είχε εξασφαλιστεί για τις επόμενες φυλλάδες και εκπομπές τους. Ξωπίσω, ο συρφετός απ’ τα καρχαριοειδή, που μασάνε τ’ αποφάγια. Διαφημιστικές, δημοσκόποι και τηλεοράσεις. Εύκολη η πρόσβαση στο κοινοβούλιο, σε μια περίοδο που κακοφορμίζουν οι πληγές απ’ το μεταναστευτικό, την κρίση, τη φτώχεια και το διασυρμό της χώρας. Σε μια αντίστοιχη χρονική συγκυρία άλλωστε, στις αρχές του ’90 - μεσούντος του Μακεδονικού- ξεκίνησαν και οι πρώτες επιθέσεις σε μετανάστες και ντόπιους. Καταδικαστέες τότε, απ’ την ευαίσθητη ακόμα σε πράξεις βίας, αντίληψη των Ελλήνων. Και με τις μνήμες της κατοχής και του εμφυλίου, καλοδιατηρημένες στη λογική και στο θυμικό όλων. Πριν ξεκινήσει η λαίλαπα της υπερ-πληροφόρησης, της παραπλάνησης και του μεθοδευμένου υποβιβασμού της κουλτούρας μας, σε επίπεδο «Πίστας».

Και πίτσας. Στις δύο, συν μία δώρο. Καναπές και πάρ’τα ΟΛΑ. Μαύρα μπλουζάκια με έξυπνες στάμπες. Το εύκολο γέλιο. Το άσκεφτο. Το ρηχό. Πίσω απ’ τις κάμερες, ετοιμαζόταν ο μελλοντικός θύτης. Μπροστά, το νυν θύμα του δημοσιογραφικού πάνελ. «Πώς προέκυψε το Εγέρθητω;… Πώς αποφάσισες να γίνεις μέλος;…  Αριστεροί δεν ήταν οι γονείς σου;…». Εμβόλιμα, αιθέριες υπάρξεις που στροβιλίζονται στη μπάρα, γυναικεία οπίσθια, διαφημίσεις, τα «Προσεχώς» στο κανάλι, ξανά χορευτικό της τάβλας και πίσω πάλι στον καιάδα της αποχαύνωσης. Ωραία περάσαμε κι απόψε! Τα φώτα χαμηλώνουν και το πλατώ μυρίζει έντονα αίμα…

Και ψέμα. Που εκλογικεύτηκε, απενεχοποιήθηκε κι έγινε λάϊφ στάϊλ. Τα θηρία μετατράπηκαν σε σύμβολα του σεξ, τα τατουάζ και οι γυμνασμένοι δικέφαλοι έγιναν μόδα και οι ανεγκέφαλοι σχημάτιζαν αγέλες. Οι επιθέσεις νομιμοποιήθηκαν, τα χαστούκια χειροκροτήθηκαν και οι συνεδριάσεις στο κοινοβούλιο έκοβαν εισιτήρια στο φιλοθεάμον κοινό. Επιδαυρικές ερμηνείες, «Επιτέλους, κάποιοι που τα λένε έξω απ’ τα δόντια!...» κι ας ξέραμε πως τα δόντια που αρθρώνανε φιλολαϊκές κορώνες, ροκάνιζαν ήδη ανθρώπινα πτώματα.

Το Πρώτο Θέμα είναι να μην ξεχάσουμε.

Πως πίσω απ’ τα φανταχτερά εξώφυλλα, συνθλίβονται οι πιο μεγάλες αλήθειες.

Πως όποιος στήνει ρεκλάμα με φωτογραφίες νεκρού, είναι διαθέσιμος για ΟΛΑ.

Πως το τέρας που τώρα παρακολουθούμε με δέος πίσω απ’ το κλουβί του, είναι δικό μας προϊόν.

Πως ο Παύλος δεν πρέπει να αποθηκευτεί στο χωνευτήρι της μνήμης μας. Μαζί με τον Τεμπονέρα, τον Λαμπράκη, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, την Βασιλακοπούλου, τον Μαυροειδή, τον Γρηγορόπουλο, τον Καλτεζά, τον Αυγουστίνο Δημητρίου και όλους όσους σύρθηκαν στα κρατητήρια της ευνομούμενης πολιτείας μας. Όλους όσους ποτίσανε τα πνευμόνια τους με τόνους χημικών, για να διαδηλώσουν το αυτονόητο.

Πως όλοι όσοι δαγκώνουν με ευκολία το ξεροκόμματο της πολιτικής ένδειας και της αναξιοπρέπειας, με πρόσχημα την κρίση και τους κακούς μετανάστες, δεν είναι παρά συνεργάτες στο έγκλημα.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τα λόγια και τις μαρτυρίες απλών ανθρώπων που βίωσαν κατοχή, πείνα, αρρώστιες και βασανιστήρια. «Και τότε πεινάγαμε και υποφέραμε, αλλά ποτέ δεν σκεφτήκαμε να γίνουμε δωσίλογοι και προδότες. Καλύτερα ένας αξιοπρεπής θάνατος, παρά μια ατιμασμένη επιβίωση!...»

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Εβδομαδιαίο Περιοδικό Πολιτισμού 

24Γράμματα http://www.24grammata.com/