Το Απάγκιο χρόνισε

Σας θέλω ζόρικους, ηλεκτρισμένους, 

δε θέλω άπραγους και φοβισμένους, 

φέρτε τραγούδια, φέρτε στιχάκια, 

μετράω ρεφρέν, μετράω χρονάκια.

(Διονύσης Τσακνής)

Φωτογραφία: http://tatphotography.blogspot.gr/

Το περσινό αποκαλόκαιρο, ετοιμαζόμουν για μετακόμιση. Φόρτωσα σ’ ένα παράθυρο του μπλόγκερ τα λιγοστά μου υπάρχοντα σε γνώσεις κι εμπειρία κι έβαλα πλώρη για ένα Απάγκιο μέρος. Το όνομα προέκυψε απ’ τη διάθεση. Αυθόρμητα, δίχως δεύτερη σκέψη. Κάπου που να μη το πιάνουν τα μπουρίνια του διαδικτύου, να είναι φιλόξενο και να μαζεύει φίλους. Είχα την τύχη να μου κάνουν ποδαρικό περισσότεροι φίλοι απ’ όσους είχα υπολογίσει. Και την ευλογία να με συντροφεύουν διαρκώς με τις σκέψεις και τα λόγια τους. Και δεν το μετράω σε αριθμούς και χτυπήματα (ποτέ δεν υπήρξα καλή στις δοσολογίες), αλλά σε ευδιαθεσία, συγκινήσεις και συντροφικότητα. 31 Αυγούστου πέρυσι, πάτησα για πρώτη φορά πάνω στη "Δημοσίευση Ανάρτησης". Τρελό καρδιοχτύπι και απέραντη συγκίνηση. Σαν να άνοιγα για πρώτη φορά με τα δικά μου κλειδιά, την πόρτα του σπιτιού μου. Δεν ήμουν μαθημένη βλέπετε στη διαχείριση, μόνο στο γράψιμο…

Αν και δεν μ’ αρέσουν τα ευχολόγια και τα λιβανίσματα, ωστόσο δεν ξεχνώ πως αν δεν ήταν μερικοί φίλοι να με "σπρώξουν" εκείνη την περίοδο, δεν θα είχα τολμήσει αυτό το ξεκίνημα. Ο Θάνος, η Πέτρα, η Φλώρα, η Έλενα, η Αριστέα, η Χριστίνα, ήταν κάποιοι απ’ αυτούς. Είχαν προηγηθεί συζητήσεις, μηνύματα, φωτογραφίες, συμβουλές, προτροπές, ιδέες και πληροφορίες. "Άντε τέλειωνε μάνα μου γιατί έχουμε κι άλλες δουλειές!"… Κάπως έτσι αισθάνθηκα πως θα σκεφτόντουσαν, όσο εγώ λιποψυχούσα και δεν έκανα το μεγάλο βήμα. Τους οφείλω άπειρα "Ευχαριστώ" για την υπομονή και την επιμονή τους!

Ένα χρόνο μετά, κάνω ταμείο. Κλείνω με κέρδη. Το προσωπικό μου πλεόνασμα. Το θετικό σας πρόσημο στον ισολογισμό μου. Μικρές καταθέσεις όλων σας, στις μυστικές θυρίδες της καρδιάς μου. Στιχάκια, μαντινάδες, λόγια εμψυχωτικά, μουσικές, ανταλλαγές, αφιερώσεις, καινούριοι φίλοι, ιδέες, διαδικτυακά παιχνίδια, συμβουλές και πολύτιμα χαρίσματα.

Ζαλώθηκα τα δώρα, τις ευχές και την αγάπη σας, και πορεύομαι. Και δεν φανταζόμουν ποτέ, πως η φιλία και το νοιάξιμο δεν προϋποθέτουν μια συμβατική σχέση εκ του σύνεγγυς. Αναπτύσσονται και αιωρούνται στον αέρα, γίνονται θετική αύρα, μικροσωματίδια που εκτοξεύονται σα σαϊτιές και βρίσκουν τους στόχους τους.

Ίσως κάποτε διαπιστώσουμε πως αυτές οι "κοινότητες" που δημιουργήθηκαν, ήταν το αντίβαρο στην αβάσταχτη εσωστρέφεια και την παθητικότητα, που προτάσσει η εποχή. Το μυστικό μας καταφύγιο στους ανελέητους "βομβαρδισμούς" της κάθε μορφής εξουσίας, πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Οι κρυφοί μας κώδικες επικοινωνίας, οι ανταλλαγές και η διακίνηση αγαθών. Φιλικότητα, ενθάρρυνση, γνώση, έκφραση γνώμης και συντροφικότητα.

Είμαι απ’ αυτούς που θεωρούν πως δεν αρκεί ν’ αλλάξουμε κυβέρνηση για ν’ αναστρέψουμε την καταστροφική μας πορεία. Αλλά συνήθειες και τρόπο σκέψης. Και κυρίως, να διατηρούμε και να δυναμώνουμε τις καλές παρέες και τις συλλογικότητες. 

Σας ευχαριστώ απ’ την καρδιά μου για όλα όσα μοιραστήκαμε αυτή τη χρονιά!