Nude - Η συμμετρία της αγάπης

photo: http://www.terrapapers.com/

Ούτε που γύριζα το βλέμμα μου να τον δω. Τον αγνοούσα προκλητικά, λες κι είχε ψυχή και θα θιγόταν. Πάνε μήνες. Μπορεί και χρόνια. Έχω χάσει το μέτρημα. Σαν τους ναυαγούς που περιπλανιούνται στα κύματα και χάνουν την επαφή με το χρόνο.

Απόψε κάνουμε ανακωχή. Δεν πάει άλλο. Πρέπει να δω κατάματα τον εχθρό μου, έτσι μου είπε μια φίλη ψυχολόγος. Ανοίγω το ντουλαπόφυλλο και τον πλησιάζω . Ασπίδα μου τα ρούχα που φοράω ακόμα. Ο ολόσωμος καθρέφτης ορθώνεται μπροστά μου. Ετοιμοπόλεμος και αδηφάγος.

Ξεκινάω απ΄τα ανώδυνα, για να τον καλοπιάσω. Παπούτσια και κάλτσες. Μια μικρή ανατριχίλα στην επαφή με το παγωμένο μωσαϊκό, αναρριχάται στο σβέρκο μου.

Κι ύστερα το παντελόνι…
Αυτή τη φλεβίτσα στη γάμπα μου, την είχα από παιδί. Με τα χρόνια μεγάλωσε, διακλαδώθηκε κι άπλωσε σα χταπόδι τα αγγεία της, ως τις παρυφές του μηρού μου. Δεν με ένοιαξε ποτέ η αισθητική του θέματος, παρά μόνο αυτός ο έντονος πόνος που με έκαιγε μετά την ορθοστασία στη δουλειά. "Θα τα βάζεις σε μια λεκανίτσα με δροσερό νερό να ξεκουράζονται", μου έλεγε η μάνα μου. Στεναχωριόταν που κληρονόμησα τη φλεβίτιδά της.

Η μπλούζα πέφτει στο πάτωμα…
Πρώτη φορά αφήνω ρούχο να πέσει κάτω. Υπήρξα φανατική οπαδός της ευταξίας και την νοικοκυροσύνης. "Τα ρούχα μας, θέλουν το σεβασμό και τη φροντίδα μας", μου έλεγε.

Το φανελάκι έχει πάρει το σχήμα του στέρνου μου. Φουσκωμένο απ’ τη μια μεριά, κιτρινισμένο απ’ τις γάζες και τα αντισηπτικά απ’ την άλλη. Καθώς το βγάζω, σκέφτομαι πως πρέπει να το αντικαταστήσω μ’ ένα καινούργιο. Να είναι εκατό τοις εκατό βαμβακερό και με καλύτερη ελαστικότητα.

Χοντρές σταγόνες από δάκρυα, υγραίνουν το πάτωμα. Δεν δίνω σημασία. Ξεκουμπώνω το στηθόδεσμο. Παρακολουθώ την τροχιά του, καθώς προσγειώνεται πάνω στα πόδια μου.

Κοιτάω μόνο τα μάτια μου και τα θυμάμαι όταν ήταν κοριτσίστικα, που κλαίγανε με το παραμικρό. Για έρωτες, για αδικίες, για πόνους και για συγκινήσεις. Τα συμπονώ και τους μιλάω. Τους δείχνω την παιδική φωτογραφία πάνω στο κομοδίνο. Μ’ αρέσει πολύ αυτή η στιγμή. Την κρατάω σαν ένα καταφύγιο στο συμπαγές παρελθόν μου, όταν το παρόν γίνεται αβάσταχτο. Γυρίζαμε απ’ την εκκλησία και σταματήσαμε σ’ έναν πλανόδιο φωτογράφο. Η μάνα με το εμπριμέ φόρεμα. Το κυριακάτικο. Ο μπαμπάς με γυαλιά ηλίου και τα καλά του ρούχα. Κι εγώ στη μέση. Στο κέντρο του κόσμου τους. Στην ασφάλεια μιας κυριακάτικης βόλτας. Μας περίμενε ένα ταψί φαγητό στο φούρνο της γειτονιάς. Κι ένα τραπέζι στρωμένο στην αυλή, κάτω από μια γέρικη συκιά. Στον κορμό της, η μάνα σημάδευε μ’ ένα μικρό σουγιαδάκι το μπόι μου. Κάθε χαρακιά και λίγοι πόντοι παραπανίσιοι.

Ένας μαστός στα δεξιά και μια χαρακιά απ’ την άλλη. Μια βαθιά κόκκινη ουλή που ο γιατρός φρόντισε να τη ράψει όσο πιο αριστοτεχνικά μπορούσε. Αυτόματα θυμάμαι πως από δω έμαθα να τρέφω και να προστατεύω. Να αγκαλιάζω και να νανουρίζω. Εδώ κάποτε ακούμπησα ένα μωρό. Πάνω σ’ αυτό το σημείο, κοιμόταν τα βράδια. Από δω έπινε γάλα. Κάτω απ’ αυτή την ουλή, η καρδιά μου φτεροκοπούσε απ’ τη συγκίνηση της μητρότητας. 

Στον καθρέφτη, διακρίνω πίσω μου τη γνώριμη σιλουέτα του. Πάντα υπήρξε συνεπής στις ανάγκες μου. Στις εξετάσεις, στα χειρουργεία, στις θεραπείες, στις ψυχολογικές μεταπτώσεις μου. Έσκυβε με προσήλωση στις πληγές μου, κι όση ώρα άλλαζε τις γάζες, μου μίλαγε για τα ταξίδια που θα πάμε όταν τελειώσει η θεραπεία. Ακόμα κι όταν θύμωνα μαζί του πως δεν έπαιρνε στα σοβαρά την αρρώστια μου και κάνει σχέδια για το μέλλον, εκείνος έμενε σιωπηλός και μου άφηνε χώρο και χρόνο να διαχειριστώ το θυμό μου.

Νιώθω τα χέρια του ν’ αγκαλιάζουν τη μέση μου και το βλέμμα του να με παρατηρεί μέσα απ’ τον καθρέφτη.
- Τι θα ήθελες πιο πολύ αυτή τη στιγμή;
- Να κουρνιάσεις μες στη μασχάλη μου, όπως παλιά. Να κουλουριαστούμε στο όστρακό μας και ν’ ακούς την καρδιά μου να χτυπάει στον κρόταφό σου.
- Το ίδιο ακριβώς λαχταρούσα κι εγώ. Αλλά δίσταζα να στο πω…
- Αν δεν σε απωθεί η ασυμμετρία στο κορμί μου, έλα κοντά μου…
- Αν ήμουν γλύπτης, τώρα είναι που θα ήθελα να σκαλίσω τη μορφή σου. Το μπούστο σου κυρίως. Μπορεί και να γινόταν κάποτε διάσημο. “Η συμμετρία της αγάπης”. Έτσι θα το ονόμαζα.
- Θα κλείσουν ποτέ οι πληγές;
- Απόψε κλείσανε κιόλας. Οριστικά και αμετάκλητα.

Το βλέμμα της μάνας με κοιτάει χαμογελαστό απ’ τη φωτογραφία. «Απ’ αυτή τη χαρακιά θ’ αρχίσουμε να μετράμε πάλι το μπόι μας. Απ’ αυτήν την τελευταία χαρακιά…».

(Σήμερα έγινε ένας αγώνας δρόμου 5 χιλιομέτρων και ένας περίπατος 2 χιλιομέτρων, στο Ζάππειο. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Γυναικών με καρκίνο του μαστού "Άλμα Ζωής", διοργάνωσε την εκδήλωση που ομολογουμένως είχε μεγάλη απήχηση και πλήθος κόσμου. Με κυρίαρχο σύνθημα "Τρέχουμε πιο γρήγορα ... από τη σκιά του!", μας μετέδωσαν ένα ηχηρό μήνυμα ευαισθητοποίησης για την πρόληψη του καρκίνου του μαστού. Ο θαυμασμός, οι ευχές και το ενδιαφέρον μας, ας συνοδεύουν διαρκώς τις γυναίκες αυτές και τις οικογένειές τους που ζυγιάζονται καθημερινά με το θηρίο της αρρώστιας, το αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και θάρρος και στο τέλος βγαίνουν νικήτριες! )

photo: http://tatphotography.blogspot.gr/

Η Μαριλένα μας, μέσα απ' το μπλογκ της ΜΑRILENASPOTOFART, μας έδωσε μια θαυμάσια πρό(σ)κληση, να γράψουμε ελεύθερα, έχοντας σαν θέμα το "Γυμνό". Την ευχαριστώ απ' την καρδιά μου γιατί στάθηκε (για άλλη μια φορά) η αφορμή, να περιπλανηθώ σε δύσκολα μονοπάτια. Κρατάω σαν επίλογο αυτό που γράφει η ίδια στην ανάρτησή της: "Να συνεχίσουμε να ελπίζουμε, να κάνουμε όνειρα και να βρίσκουμε σωστούς δρόμους για να ευδοκιμήσουν"...

Το κείμενο φιλοξενείται στην ψηφιακή βιβλιοθήκη bibliotheque