Πέμπτη 20 Νοεμβρίου 2014

Δυό χρόνια χωρίς τον Χρόνη


Τι είναι ο έρωτας;Έρωτας είναι το ίπτασθαι οικειοθελώς,το ωραιάσθαι αενάως,το εγγίζεσθαι χαιδευτικώς,το ποθείν καθ'ολοκληρίαν,το καλλωπίζειν το χώρο,το φαντάζεσθαι εγχρώμως,το διαλέγεσθαι μωβ,το αντι-εξουσιάζεσθαι ανυπερθέτως,το συνουσιάζεσθαι επαναληπτικώς.Γενικώς το ευ ζειν...Το αποπλανάσθαι στην απουσία της μοναξιάς...



«Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν αξίες, σαν ανάγκες, σαν ηθική, σαν «πολιτισμό».





«…Σκεφτείτε κύριε, αν μπορούσαμε να ξέρουμε την ατομική ιστορία, τα ονόματα, το χαμόγελο, τα όνειρα, τις αγάπες, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές ικανότητες των εκατομμυρίων νεκρών των πολέμων, αν τους γνωρίζαμε σαν τ’ αδέρφια μας, σαν τους ανθρώπους που μεγαλώσαμε μαζί και ονειρευτήκαμε μαζί, τι διάσταση θα είχε για μας η ανθρώπινη ιστορία και πόσο άγρυπνοι και προσεχτικοί θα ήμασταν σε κάθε επιλογή της εξουσίας, σε κάθε ιδεολογική πρόταση… Αν η συνείδηση και η γνώση του ανθρώπου μπορούσε να φτάσει στο επίπεδο να ερμηνεύει μ’ αυτή την ανθρώπινη έγνοια την είδηση “εκατό χιλιάδες νεκροί” ή “ένας άνθρωπος βασανίζεται σε κάποιο άντρο της εξουσίας”… 

(“ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΡΕ… ΤΙ ΣΟΥ ΖΗΤΑΝΕ” Εκδόσεις ΓΡΑΜΜΑΤΑ)



"Εγώ το ταξίδι φιλαράκι τό'κανα.
Ένα έχω να σου πω:
το νου σου
και τα μάτια σου
στους σπόρους του παππού σου."


Φωτογραφίες από Κοινότητα ΧΡΟΝΗΣ ΜΙΣΣΙΟΣ/HRONIS MISSIOS

17 σχόλια:

  1. Με την ευκαιρία της αφιέρωσης που κάνεις στον Χρόνη Μίσσιο επανέφερα στο μυαλό μου μια καταπληκτική συνέντευξη που είχε δώσει το 2011 στην ΕΡΤ στην εκπομπή ΄'ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ" και την αναζήτησα για να την ξανακούσω.Πάντα μου άρεσε αυτός ο άνθρωπος γιατί κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι είναι "καθαρός " και γνήσιος άνθρωπος με μπέσα και πολύ θάρρος.
    Θάρρος στις δύσκολες εποχές του εμφυλίου και θάρρος της γνώμης του μετά όταν όλα τελείωσαν αλλά ποτέ δεν έγιναν όπως τα οραματίστηκε.
    Για να καταλάβεις τον Χρόνη Μίσσιο πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσεις το…."Καλά,εσύ σκοτώθηκες νωρίς" ένα βιβλίο γραμμένο σε απλή καθημερινή γλώσσα αλλά με έντονα τα αυτοβιογραφικά στοιχεία και με δυνατό πολιτικό λόγο.
    Είμαι τυχερή που το διάβασα μόλις κυκλοφόρησε το 1985.
    Είναι από τους λίγους που πίστεψα όταν είπε……
    «Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό.
    Και πράγματι είναι από τους λίγους που δεν τους άλλαξε το σύστημα.
    Όλους μας έχει αλλάξει(κακά τα ψέμματα)τον Χρόνη Μίσσιο όμως ποτέ!
    Τις φιλούρες μου και μπράβο σου που μας τον επανέφερες στην μνήμη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Το κακό με τους ανθρώπους είναι ότι θυσιάζουν τη ζωή τους για να πετύχουν άχρηστα πράγματα,ενώ θα μπορούσαν να τα ζήσουν με τη φαντασία τους.Όμως,δυστυχώς, οι πιο πολλοί άνθρωποι τα όνειρά τους δεν τα κάνουν για να χαρούνε το άρωμά τους,αλλά για να μπούνε στο μάτι των άλλων,να τους ζηλέψουν ή να τους καμαρώσουν οι άλλοι,μια ζωή ματαιόδοξοι,ακόμη και στα όνειρά τους." Από το " Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι".... Άνθρωποι σαν και αυτόν δεν φεύγουν ποτέ από την μνήμη!!!! Καλή σου μέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Και τώρα τι μας έχει μείνει βρε Μαρία;
    Ποιος;;
    Χάνονται όλοι όσοι μπορούν να δώσουν κάτι και μένουμε ορφανοί χωρίς στον ήλιο μοίρα.
    Υπάρχουν άλλοι τέτοιοι άνθρωποι με αληθινό λόγο;
    Αναρωτιέμαι.
    Πολλά φιλιά την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Καλημερα Μαρια μου!
    Εγω δυστυχως δεν τον ηξερα αλλα μεσω της αναρτησης σου τον εμαθα! Ευχαριστω πολυ!
    Να μεινει για παντα αιωνιες στο μυαλο και στις ψυχες μας ευχομαι!
    Φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ευτυχώς που υπάρχεις κι εσύ Μαρία μου! Θυμάμαι και το περσινό σου αφιέρωμα....

    Όπως θυμάμαι ότι ήταν από τα πρώτα βιβλία Έλληνα λογοτέχνη που διάβασα στα 23 μου , το Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε (είχε προηγηθεί η Βαμβουνάκη) ως τότε διάβαζα ξένη λογοτεχνία, Δεν το έχω το βιβλίο και τώρα 21 χρόνια μετά πολύ θα ήθελα να ξαναδιαβάσω τον Χρόνη! Με άλλα μάτια και μυαλά!
    Φιλιά♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα Μαρία μου
    Πλούσιο το αφιέρωμά σου
    στον Χρόνη που με έχει συγκινήσει βαθιά!!!

    φιλί γλυκό ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Αυτές οι άδολες παρουσίες, σαν του Χρόνη Μίσσιου, δε μπόρεσαν να επιδράσουν στη μονολιθικότητα του δογματισμού. Ακόμα και μετά την τραγωδία τού εμφυλίου.
    (Αλλά και οι νικητές τού εμφυλίου, απέδειξαν τη βαρβαρότητά τους, κυνηγώντας και εξοντώνοντας ανθρώπους αγνούς και ανιδιοτελείς).
    Τα αποσπάσματα της ανάρτησής σου, Μαρία, φωτίζουν την προσωπικότητα του Χρόνη και αναδεικνύουν και τις ευθύνες αυτών των αγνών, που δεν ήταν λίγοι, γιατί εσιώπησαν μπροστά στον οδοστρωτήρα τής ηγεσίας.
    Αλλά αυτό είναι μεγάλη συζήτηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Μαρία μου είσαι ιδανική να αποδίδεις φόρο τιμής σε ανθρώπους με αξία
    και να αποθέτεις δάφνινο στεφάνι με τη διακριτικότητα που τους πρέπει...
    Φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Μαρία καλησπέρα,

    Αν χάσουμε τη μνήμη μας πως θα ξαναονειρευτούμε???
    Ωραίο και προσεγμένο το αφιέρωμα. Ο Χρόνης ήταν μια εμβληματική γνώριμη σε μένα μορφή, από τους μεγάλους αγωνιστές που συμμετείχαν στους αγώνες και με τη φυσική τους παρουσία αλλά και τη δική τους σκέψη. Πνεύμα ασυμβίβαστο. Είχε λαϊκή έκφραση και λόγο και γινόταν κατανοητός. Τον θυμήθηκα με μαύρα μαλλιά και το μουστάκι. Όταν πέθανε το 2012 ήθελα κάτι να γράψω και να το δημοσιοποιήσω αλλά τελικά θυμάμαι είχε πολλά αφιερώματα από ανθρώπους του Πνεύματος και μάλιστα εκτενή. Αρκέστηκα να τα διαβάσω.

    Πίστευε στον άνθρωπο, έκανε κριτική στην Αριστερά και έλεγε πάντοτε αγνά και καθαρά αυτό που πίστευε.
    - Ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και ξεχωριστά διαλογίζεται, αυτό το έχω κρατήσει....
    - Όπως και την διαπίστωσή του ότι η σημερινή Κοινωνία δεν αντιδρά με τίποτα, μα με τίποτα ....

    Δεν θα ξεχασθεί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Εκπροσωπεί την Αριστερά που θέλω και ονειρεύομαι. Όχι το σημερινό της χάλι.
    Ευτυχώς αυτός έφυγε νωρίς...!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό, που μετράμε συνεχώς απώλειες, χωρίς ούτε μια αναγέννηση, είναι σκέτη απόγνωση... Καλό βραδάκι Μαρία :))

    Υ.Γ Πολύ ωραία (και αυτή) η φωτό στην κορυφή :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Καλησπέρα Μαρία μου!!
    Θησαυροί αυτά τα σπαράγματα σοφίας του
    που μας παραθέτεις!! Θυμάμαι και πέρσυ τον τίμησες ευλαβικά!!
    Με ανατρίχιασε η επιγραφή στον τάφο του...
    Σε φιλώ γλυκά Μαράκι μου!! Καλό σ/κ να χεις!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όταν πριν από 23 περίπου χρόνια, αποφάσισα να ζήσω μακριά απ΄την Αθήνα, μετά από πολλές βόλτες στα γύρω βουνά, βρήκα ένα χωράφι σ' ένα βουνό της ΒΑ Αττικής και εκεί διάλεξα να χτίσω ένα απλό σπίτι... δεν φανταζόμουν όμως ποιους γείτονες θα είχα, ένας απ΄ αυτούς ήταν και ο Χρόνης, ο κύριος Χρόνης! Ήταν μια παρέα, βιωματικά πραγματικών αριστερών που είχαν αποφασίσει να ζήσουν εδώ! Τον συναντούσα συχνά, χωρίς όμως να κάνουμε παρέα, πιο πολύ έβλεπα τη γυναίκα του και την κόρη του.
    "Θαρρώ πως μονάχα μια βαθιά και μεγάλη αγάπη για τη ζωή μπορεί να σώσει την ουσία σου... έτσι και ο επαναστάτης δεν μπορεί να είναι ένας πολιτικός άνθρωπος αλλά ένας άνθρωπος ερωτευμένος". Και είναι γεγονός πως κύριος Χρόνης, ήταν ερωτευμένος με τη ζωή...

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς, Μαρία μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Υπαρχουν καποιοι ανθρωποι σαν τα καθαρια νερα
    Ο Χρονης Μισσιος ηταν ενας από αυτους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Φεύγουν οι ατόφιοι άνθρωποι και μένουν τα τσιράκια των δυνατών πίσω να μας δείχνουν με το δάχτυλο τάχα το σωστό...που πώς τυχαίνει να είναι το λάθος, μόνο οι φίλοι τους οι κυβερνώντες και όσα θέλουν να εξαργυρώσουν από αυτούς μπορούν να εξηγήσουν.
    Φτωχότερος ο κόσμος μας εδώ και δυο χρόνια!
    Να είσαι καλά Μαρία μου για το υπέροχο αφιέρωμα!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @όλους σας: Δεν είναι που του ταιριάζουν επέτειοι και αφιερώματα. Δεν τα έχει ανάγκη.
    Ήταν ακριβώς έτσι, όπως το σχολίασε ο Βέλβετ: καθάριο νερό.
    Γεννήθηκε, κύλησε με σεβασμό στη γη, πότισε την ξεραϊλα της σκέψης μας, ταρακούνησε τις δύσκαμπτες θεωρίες μας, μας έμαθε να οριοθετούμε μόνοι μας την περιοχή μας. Δίχως σημαίες και εμβλήματα. Μόνο με την ψυχή μας. Ως εκεί που μπορούμε να τη φτάσουμε. Μικροί παραπόταμοι που αν ενωθούν, κάνουν έναν ορμητικό χείμαρρο που κανένα φράγμα δεν το σταματάει.
    Σας ευχαριστώ πολύ για τη συντροφιά σας σ' αυτή τη βόλτα.
    Δεν ξεχνιέται...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.