«…Μουά σκοτούρ, φουρτούν
καφκάλ, ανακατοσίρ...»
«Ο Λογοθετίδης πέθανε!»… δεν το
πίστεψα… ανέβηκα πάνω κι όταν το διαπίστωσα αυτό το πράγμα… ήταν πολύ θλιβερό…
Η δε κηδεία του ήταν ένα πράγμα… τι να σου πω δηλαδή, όλη η Αθήνα τον
ακολούθησε… τον αγαπούσανε πολύ, ήταν αξιαγάπητος… και τον ραίνανε με λουλούδια
και, θα σου φανεί περίεργο, γελούσανε και χειροκροτούσανε! Λες κι είχε την
τελευταία του πρεμιέρα».
[Σμάρω Στεφανίδου για τον Βασίλη Λογοθετίδη, που έφυγε τέτοια
μέρα, πριν 56 χρόνια].
Κάτω στα δικά μας τώρα…
Eνόσω η πηδαλιούχος Άνγκελα καταβροχθίζει πατάτες
τηγανητές στις Βρυξέλλες…
Με το πρόσωπο βουτηγμένο στο
νερό το βρήκανε να επιπλέει.
Με ιλιγγιώδη ταχύτητα και χωρίς
ζώνη ασφαλείας.
Στην κλειστή στροφή της
λεωφόρου με τον ουρανό.
Πρεμιέρα στην πίστα του Παραδείσου.
Ο Παντελής και το ύστατο
χειροκρότημα.
Η λαμαρίνα… η λαμαρίνα όλους
τους σβήνει αγόρι μου.
Ξυλοκοπήθηκε ο πρωτοθεματίτης ρεπόρτερ
του νεκροτομείου, αλλά όχι οι υποψήφιοι αναγνώστες της φυλλάδας.
Οι ίδιοι που αγόρασαν το τεύχος
με τον Παύλο.
Δώρο, γιγαντοαφίσα με τον
ημιθανή ήρωα.
Ο Ρουπακιάς απασφαλίζεται και η
δικαιοσύνη βομβαρδίζεται.
Παρήλθε το 18μηνο, άνοιξε το
τριώδιο και ξεκίνησαν οι εκπτώσεις.
Ρουπακιάς έξω – 10 μωρομάνες +
11 βρέφη [0-3 ετών] = μέσα
Υποσιτίζονται, κρυώνουν, δεν
έχουν επαφή με τον έξω κόσμο.
Μόλις κλείσουν τα τρία τους χρόνια,
θα αποχωριστούν τη μητέρα τους και θα πάρουν το δρόμο για κάποιο άλλο ευαγές ίδρυμα.
Ο διπλωμάτης Γεωργιάδης, το δεξί
χέρι του Μητσοτάκη, μεσοτοιχία με τον Χριστοφοράκο και κολιγιά με τον καλό
σαμαρίτη Παπασταύρου, νωρίς σκατζάρισε με το διπλωματικό του διαβατήριο.
Στα ανήλικα θύματά του στη
Μολδαβία, ισοβίως θα μυρίζει το ψαρόλαδό του.
Οι πρόσφυγες επέζησαν απ’ τον
πόλεμο, αλλά όχι απ’ τα συρματόπλεχτα τείχη της φιλόξενης Ευρώπης.
«Την ώρα που θα ξεψυχάτε,
κοιτάξτε λίγο το φακό… να εδώ!»
Επίκληση: να περάσει επειγόντως το
Κούρο Σίβο απ’ τη ρότα μας!
Διάβασα, αγκαλιάζεις πολλά χρόνια γεγονότων, σφαλμάτων, συγκινήσεων, με την λακωνική γραφή σου, Λες τόσα πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ μπούσουλας = πυξίδα αυτή οδηγεί, το καράβι στρέφει...
Όσο υπάρχει αυτός ο παγκόσμιος πόλεμος σε μικριγραφία, δυστυχώς θα την πληρώνουν τα αθώα παιδάκια.
Οι μεγάλοι ανταγωνίζοντε και θυσιάζουν ζωές αθώων. Η κατάσταση μοιάζει με τον Ισπανικό εμφύλιο, 1936-1940 που πάνω στην Ισπανία οι τότε μεγάλες δυνάμεις δοκίμαζαν τα όπλα καταστροφής του καιρού εκείνου.
Όταν χρωστάς όχι γιατί τα πήρες δανεικά, αλλά γιατί άλλοι τα κλέψανε, γίνεσαι υποχείριο αυτών των δήθεν γνοιάζοντε για εσένα...
Οι Ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα τις βάλανε για να τις χρησιμοποιείς, εδώ είναι παράβαση ακόμα και με πόντους στην άδεια οδηγήσεως, εκτός από το χρηματικό πρόστιμο
Γενικά στην ζωή δεν βρίσκεις άκρη,
Την καληνύχτα μου από την απέναντι όχθη
Γαβριήλ
Έχεις δίκιο για τον Ισπανικό εμφύλιο. Τα όπλα είναι παρόμοια και αλάνθαστα Γαβρίλη μου.
ΔιαγραφήΆκρη δεν περιμένω να βρω, μόνο διαπιστώσεις και παράπονο εκφράζω.
Μέχρι να δούμε πού θα μας ξεβράσει αυτή η κρίση.
Τους χαιρετισμούς μου Γαβρίλη!
Στον Ισπανικό εμφύλιο αγαπητοί μου φίλοι, ο "σοσιαλιστής" Γάλλος πρόεδρος Μπλουμ ήταν εκείνος που έκλεισε τα σύνορα για να μην βρουν δρόμο διαφυγής οι αριστεροί αγωνιστές από Ισπανία μεριά.
ΔιαγραφήΕπίσης η μοναδική χώρα που στήριξε ένοπλα τους λαϊκούς αγωνιστές στην Ισπανία και επίσημα ήταν η Σοβιετική ένωση τότε, όσο μπορούσε λόγω τεράστιας απόστασης.
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε.
Την αγάπη μου.
Ξέσπασμα που δηλώνει, αν μη τι άλλο, ανησυχία και αγανάκτηση με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, παραδίπλα και παραπέρα… Ή ο γιαλός είναι στραβός ή στραβά αρμενίζουμε, που λέει ο λόγος. Αλλά μάλλον συμβαίνει το δεύτερο και μάλλον ο μπούσουλας κόλλησε, Ελένη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάνεις επίκληση στο «Κουρο Σίβο» για να μας σώσει κι εγώ ξαναθυμήθηκα τον Καββαδία: «Νωρίς μπατάρισε ο καιρός κι έχει χαλάσει. Σκατζάρισες, μα σε κρατά λύπη μεγάλη… Η λαμαρίνα! ...η λαμαρίνα όλα τα σβήνει. Μας έσφιξε το kuro siwo σαν μια ζώνη κι συ κοιτάς ακόμη πάνω απ’ το τιμόνι, πως παίζει ο μπούσουλας καρτίνι με καρτίνι».
Άστα… Όλοι έχουμε σκατζάρει, Ελένη, και μας κρατά λύπη μεγάλη.
Θα αντέξουμε με όλα τα παράλογα που μας βρήκαν;
Κι εγώ το έργο του Καββαδία είχα κατά νου, και στους στίχους του ακούμπησα τις σκέψεις μου.
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Στράτο για τη σύμπλευση.
Υ.Γ. Ελένη θα ήθελα πολύ να με λένε, είναι απ' τα αγαπημένα μου ονόματα. Δεν αξιώθηκα όμως ;-)
Μα καλά... αναρωτιέμαι που είχα το μυαλό μου όταν έγραφα... Σε ποια ωραία Ελένη, Θεέ μου; Ευτυχώς που σαν όνομα το επιθυμούσες... Λες να 'ναι γι' αυτό τούτο το κάμωμα...
ΔιαγραφήΛάβε το, Μαρία μου, σαν ένα αθώο λάθος.
Ευχαριστώ!
Εμείς χάσαμε το μπούσουλα και το καράβι πάει όπου φυσάει ο άνεμος! Και είναι πολλά τα μποφόρ...Στεριά και θάλασσα ανεμοδέρνονται!! Κι εμείς, απλά παρατηρητές;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Μαρία μου. Καλή Κυριακή να έχεις με τούτα κι εκείνα
Φιλιά πολλά
Παρατηρητές και μικροί μαχητές στο ελάχιστο πεδίο "αντίστασης" που μας αναλογεί.
ΔιαγραφήΤην καλησπέρα μου Αννούλα μου και σ' ευχαριστώ πολύ!
Είναι ολοφάνερο Μαρία, ότι έχει χαθεί ο μπούσουλας από καιρό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσοι το βλέπουμε (ή προσπαθούμε τουλάχιστον) δεν σημαίνει απαραίτητα
ότι θα γλιτώσουμε και το ναυάγιο.. Εμείς πάντως θα προσπαθούμε. Στην
-παρανοϊκή πλέον- εποχή μας, η προσπάθεια είναι το μεγαλύτερο εφόδιο..
Υ.Γ Ωραία δείχνει κι εδώ η γραμματοσειρά! ;) Καλή Κυριακή Μαράκι :)
Ακριβώς όπως τα λες και τα νιώθεις Πέτρα.
ΔιαγραφήΣτο ίδιο στίγμα κινούμαστε.
Την ιδέα για τη γραμματοσειρά την δανείστηκα από σένα το ομολογώ, κι ελπίζω να μην σε πειράζει. Το μοίρασμα άλλωστε είναι στις κοινές μας επιδιώξεις ε;
Σ' ευχαριστώ πολύ Πετράδι μου :-)
Τι να με πειράζει καλέ; Άλλωστε κι εγώ σε ένα άλλο φιλικό blog την είχα βρει. Άσε που σε κάθε blog δείχνει διαφορετική κι έχει ενδιαφέρον. Προτείνω να την υιοθετήσουμε όλοι για ποικιλία!! :)
ΔιαγραφήΘλιβερά γεγονότα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι που να βρεις ζωή ασφαλείας...
Καλημέρα!
*ζώνη ήθελα να γράψω και έγραψα ζωή... κράτα όποιο θες...
ΔιαγραφήTαμάμ ταιριάζει Μαράκι μου!
ΔιαγραφήΓλώσσα λανθάνουσα τα αληθή λέγει ;-)
Τι να πω (πάλι)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌτι δεν έχει χαθεί ο μπούσουλας;
Ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι που χάσαμε τον μπούσουλα;
Ότι δεν κουραστήκαμε ν' ακούμε από παντού μόνο για το τί δεν πάει καλά;
Ότι δεν κουνάμε το δακτυλάκι μας, ν' αλλάξουμε οι ίδιοι νοοτροπία;
Ότι δεν είμαστε άξιοι της τύχης μας;
Είπα ένα μέρος... το άλλο, "έπεται"!
ΑΦιλιά αυτά πάντα είναι Α=Αληθινά! :)
Θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω λίγο μαζί σου Στεφανία μου.
ΔιαγραφήΑν δεν νιώθαμε την προσωπική μας ευθύνη, δεν θα γράφαμε για όλα αυτά και θα καταναλώναμε την ώρα μας σε πιο ευχάριστες ασχολίες, αμέριμνοι και αδιάφοροι.
Αν σταθήκαμε όρθιοι τα τελευταία χρόνια, στηρίζοντας και όσους έχουν ανάγκες επιβίωσης και κινδυνεύει η ζωή τους, είναι από κάτι μικρά "δαχτυλάκια" που κινούνται, παρεμβαίνουν, προσφέρουν και συμπάσχουν. Κι έχω γνωρίσει ανθρώπους που θα μείνουν στην αφάνεια ίσως, αλλά το έργο τους αξίζει -όχι μόνο νομπέλ αυτοθυσίας- αλλά παράσημα ανδρείας.
Κατά τα άλλα, είμαστε άξιοι της τύχης τους και το κρίμα στο λαιμό τους.
Μ' αρέσει η αυτοκριτική, ως εκεί που δεν αδικώ τον εαυτό μου, έχοντας την επίγνωση του χρέους και των πράξεών μου.
Αληθινά σ' ευχαριστώ για το σχόλιο σου, ξέρω τις ευαισθησίες και τις βαθύτερες αναζητήσεις σου, και η γνώμη σου είναι πάντα βαρύνουσα και απόλυτα σεβαστή.
Αφιλιά άπειρα!
Αφού χάθηκε ο μπούσουλας, αςψάξουμε, ας βρούμε, ας αγοράσουμε στην τελική κάποιον άλλον...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί κλαίμε τη μοίρα μας;
Έχουμε κι εμείς δικαίωμα στο κλάμα ε;
ΔιαγραφήΑν δεν είναι προϊόν μοιρολατρίας, αλλά απογοήτευσης και πόνου για όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, ας κρατήσουμε αυτή την πολυτέλεια για τον εαυτό μας. Το κλάμα άλλωστε εκτονώνει το φόβο και τα αρνητικά συναισθήματα και κάνει χώρο για μια ανασύνταξη δυνάμεων ;-)
Φιλιά πολλά Ινώ μου!
Είμαστε Θλιβεροι!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη ξέρα το καράβι...
Απογοητεύτηκα πλήρως...stop
Σε φιλώ Μαράκι μου ♥3
Μπα, δεν είναι καλός σύμβουλος η απογοήτευση Ελένη μου.
ΔιαγραφήΑς την κάνουμε πείσμα και μαχητικότητα. Στο πεδίο που ο καθένας κινείται και μπορεί να προσφέρει.
Φιλιά πολλά Ελενάκι μου!
Πόσες και πόσες φορές τα λέμε εδώ μέσα κι έξω από το διαδίκτυο όλα τα παράλογα και τραγικά συνάμα, που συμβαίνουν δίπλα μας, μακριά μας και σε όλο τον κόσμο. Τι θα αλλάξει, Μαρία μου, τελικά;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίμαστε άξιοι να βγούμε από τη βρωμιά; Κι όσοι έχουμε πίστη σ' αυτό και προσπαθούμε με όποιο τρόπο έχει στη διάθεσή του ο καθένας είμαστε αρκετοί;
Είναι τόση η βρώμα και η αδικία, που μόνο πνίξιμο και αηδία μού προκαλούν. Όπως είχα γράψει παλιότερα, "κάποιες στιγμές ξεχνιέμαι αλλιώς" (αυτό είναι σωτήριο), για να αντέχω και να προσφέρω όπου και όπως μπορώ, μήπως και αλλάξει κάτι εν καιρώ.
Όσοι από το πλήρωμα του καραβιού έχουν δυνατή την αίσθηση της επιβίωσης, την αγάπη προς την ζωή και ξέρουν τι σημαίνει ευθύνη, αυτοί μπορούν να κρατήσουν μες στην θαλασσοταραχή γερά το τιμόνι του καραβιού προς τα εκεί που δείχνει ο μπούσουλας και ο χάρτης, καθώς εκείνος δεν λαθεύει - δείχνει πάντα σταθερά προς τον Βορρά, εκτός αν έχει χαλάσει... (οι ικανοί κι αυτόν τον φτιάχνουν). Ε, άμα είναι δύσκολη και η ανάγνωση του χάρτη, κι εκεί η ομαδική προσπάθεια κάτι θα βγάλει.
Σ' ένα καράβι ένα τιμόνι, ένας μπούσουλας και ένας χάρτης είναι αυτά που το κρατούν στην πορεία του. Σε ένα πλήρωμα πάντα υπάρχουν κάποια άξια άτομα, που μπορούν να τα χειριστούν. Βούληση και συνεργασία χρειάζονται και το πιο σημαντικό, το οποίο δεν αναφέρθηκε πουθενά... να έχουν συμφωνήσει για τον προορισμό...!!!
Τα είπες καλύτερα Γλαύκη μου!
ΔιαγραφήΚρατάω την τελευταία του κουβέντα κυρίως. Ούτε βούληση, ούτε συνεργασία, μα ούτε και κοινός προορισμός υπάρχει. Οπότε... αντέχουμε, προσφέρουμε και ελπίζουμε πως κάτι θα αλλάξει.
Η ελπίδα βουλιάζει τελευταία ;-)
Ο μπούσουλας στρέφει, το καράβι βουλιάζει (σ'χώρα με, Καββαδία...)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο θα αποφυλακίζονται Ρουπακιάδες, θα κάνουν χρήση της διπλωματικής τους ασυλίας Γεωργιάδηδες, και θα "πουλάνε" οι κίτρινες, συστημικές φυλλάδες, το καράβι θα βυθίζεται.
Κάποιοι θα παλεύουν με τα κύματα σαν το(τα) μωρό(α) της Μυτιλήνης, κάποιοι θα ξεβράζονται σαν τον μικρό Αϊλάν κι οι περισσότεροι, θα νίπτουν τας χείρας τους, μόλις δέσουν έναν ακόμη κόμπο στους φράχτες της ντροπής. Δεν έχει συρματοπλέγματα μόνο η Ευρώπη, έχουν και τα σπίτια κι οι αυλές κι οι δρόμοι... κι είναι εδώ, δίπλα, λίγο παραπέρα.
"Νον καταλαβαίνεις εσύ, νον καταλαβαίνω εγώ... τι καθόμαστε και κουβεντιάζουμε τότε", Μαρία μου; (Που θα 'λεγε και ο ανεπανάληπτος Λογοθετίδης)...
Σε φιλώ, Μαρία!
Χαχαχα... αγαπημένη ατάκα του αξέχαστου Λογοθετίδη!
ΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ πολύ Νατάσσα μου για τον όμορφο επίλογο, που αποφόρτισε λίγο τη συρματόπλεχτη διάθεσή μας.
Καλό βράδυ να έχεις!
Κι άντε να κρατήσεις αυτό το καράβι που στρέφει σαν τρελό και η πυξίδα δείχνει μόνο χαμό...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε σχεδίες τη βγάζουμε πια σε όλη τούτη τη φουρτούνα! Και πάνω στις σχεδίες μας ανεβάζουμε κι όσους μπορούμε...μα δε φτάνει κι αυτό!
Φιλιά πολλά Μαρία μου!
Τουλάχιστον αντέχουμε. Για όσο...
ΔιαγραφήΦιλιά κι από μένα Μαράκι μου, καλή εβδομάδα να έχεις!
Ξυλοκοπήθηκε ο πρωτοθεματίτης ρεπόρτερ του νεκροτομείου,
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά όχι οι υποψήφιοι αναγνώστες της φυλλάδας.
Αν δεν υπήρχαν αποδέκτες δεν θα είχαν ύπαρξη οι φυλλάδες.
Οι ειδήσεις θα ήταν ακριβώς όπως θα έπρεπε, σημασία θα δίναμε στα ουσιώδη και όλα τα άλα θα περνούσαν στα ψιλά γράμματα!
Μπαμπά , τον ήξερες μέχρι την προηγούμενη Τετάρτη τον μακαρίτη που τον αποκαλείς και με το μικρό του όνομα;
Όχι παιδί μου! Και τότε γιατί έγινε "σου";
Ε μετά από όσα έδειξαν τον έμαθα!
Αυτά και πάμε για άλλα από αύριο μεθαύριο!
Πολλά φιλιά κανελλάκι μου γλυκό♥
Μετά απ' όσα έδειξαν, εγώ πάντως ξέχασα την είδηση.
ΔιαγραφήΝτελίριο σωστό!
Πάμε γι άλλα Αριστέα μου κι ελπίζω να σταματήσουν οι αναχωρήσεις εδώ.
Στραβά ξεκινήσαμε αυτή τη χρονιά...
Παρακολουθούμε το θέατρο του παραλόγου, όσο ο μπούσουλας χάνεται και το καράβι βολοδέρνει, λίγο πριν την ξέρα... Ως πόσο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά, Μαρία μου.
Μέχρι να φανεί στεριά Έλλη μου.
ΔιαγραφήΦιλιά απ' την πλαϊνή σχεδία ;-)
Τα έχουμε ξαναπεί και θα τα ξαναπούμε. Στην εξαίρετη ανάρτηση ποταμό Μαρία μου να προσθέσω ότι το καράβι δεν γυρίζει αν δεν βάλει πλάτη ο καπετάνιος και αν το πλήρωμα δεν παλέψει από κάτω ενωμένο για την αλλαγή ρότας ενάντια σε κάθε κύμα, αρκεί ο καπετάνιος να είναι δικό του "σώμα" και όχι επαγγελματίας της απάτης και του συμβιβασμού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλώ καλή μου.
Aυτόν τον καπετάνιο ψάχνουμε εναγωνίως.
ΔιαγραφήΦοβάμαι όμως ότι κανείς τους δεν ξέρει από τιμόνι...
Καλό βραδάκι να έχεις Γιάννη μου!
Σπάνια ασχολούμαι πλέον με το blogging
ΑπάντησηΔιαγραφήαλλά είναι αδύνατον να μην περάσω κάθε φορά από εδώ.
Γιατί σ' αγαπώ, γιατί τα λες όπως ακριβως πρέπει
με όλη αυτή τη λιτότητα που εντείνει την τραγικότητα των καταστάσεων.
Εναποθέτω άλλη μια φορά το σεβασμό μου στην προσωπικότητά σου
και την αγάπη μου στη φίλη που θεωρώ δικό μου άνθρωπο
κι ας την έχω δει μόνο λίγες φορές.
Κανελλάκι μου γλυκό καλή συνέχεια.
Αχ βρε Φλώρα μου!...
ΔιαγραφήΜου λείπει η παρέα σου.
Να με θεωρείς πάντα έτσι, γιατί αυτή είναι και η αλήθεια.
Καλή συνέχεια και σε σένα & πάντα προσδοκώ σε μια συνάντησή μας:-)
Τα σεβη μου Μαρακι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤί να προσθέσω παραπάνω εγώ;
Σε φιλω, καλή επανοδο στη στερια
Άμα πιάσουμε λιμάνι θα σου στείλω φιρμάνι Ρενάκι μου ;-)
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά!
Καλημέρα και καλή εβδομάδα Μαρία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλες οι ειδήσεις με τον δικό σου μοναδικό κέραιο τρόπο.
Τι να πει κανείς για όλα αυτά που κάθε μέρα εμπουτίζονται και είναι άλλα τόσα κι άλλα τόσα.
Τίποτα Κική μου, κουβέντα να γίνεται...
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά!
Καταφέρνεις να γράψεις 10 γραμμές και να πεις αυτά που εγώ λέω με χίλιες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜεστή, περιεκτική, πάντα με άριστο σημάδι. Τουλάχιστον, σε ότι με αφορά, με πετυχαίνεις πάντα.
Στο δόξα Πατρί!
Για τον Παντελίδη θα ήθελα όλοι μα όλοι να βγάλουν επιτέλους το σκασμό. Πόσες μέρες κρατάει μια τυμβωρυχία; Είναι γραμμένο κάπου για να ξέρω τι να περιμένω;
Στην φράου παρακαλώ να στείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" που τώρα τελευταία δεν είναι τόσο μεγάλο καθίκι όσο θα ήθελε να είναι.
Από το ράκος Ρουπακιά (κατά τον νονό Μπογδάνο) να ζητήσουμε ένα μεγάλο συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Τι είναι; Καμιά οροθετική για να την διαπομπεύουμε;
Είπε το Μπογδάνο τέτοιο πράμα ε;
ΔιαγραφήΤι καλά που δεν το ανοίγω το ρημάδι του κουτί!
Πέτρο, στην ίδια συντεταγμένη είμαστε, οπότε ο ένας συμπληρώνει τη σκέψη του άλλου.
Σ' ότι γράφεις, θεώρησε πως το συνυπογράφω και σε κάθε σου λέξη κουνάω το κεφάλι μου με συγκατάβαση...
Πως αφήσαμε τον μπουσουλα να μας φυγει και να στριψει ... αληθεια Κανελλακι μου κατα που στρίψαμε ξερεις; γιατι εγω τον μπούσουλα τον έχασα.... τωρα το καραβι που θαλασσοδέρνεται πόσο θα κρατήσει ποιος ξέρει..... μια ελπίδα πως θα βγουμε στην στερια ας την εχουμε... αλλιως μπαταραμε απο τωρα... και δεν ξερω κολύμπι ψυχή μου..!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτα παρακείμενα σου....Εκεινη η μικρή αχτιδα φωτος μεσα απο τα κλειστα παντζούρια..!!!!!...φιλώ σε!!
Πάντα το ποτήρι μισογεμάτο το βλέπω, μέσα απ' τα σχόλια σου.
ΔιαγραφήΡουλάκι μου γλυκό σ' ευχαριστώ πολύ!
Δεν έχει αποδοθεί ακόμη δικαιοσύνη για τη στυγερή δολοφονία τού Παύλου Φύσσα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι παραμένουν στις καρέκλες τους οι καθ’ ύλην αρμόδιοι. Φαίνεται, κοιμούνται ήσυχοι, Μαρία.
Κι όχι μόνο παραμένουν, αλλά τους πληρώνουμε κιόλας ως εκπροσώπους στο κοινοβούλιο.
ΔιαγραφήΕίναι πολλών τα κόκαλα που θα τρίζουν μ' αυτά που ζούμε...
Αχ, ο Λογοθετίδης ήταν πολύ φίλος του μπαμπά. Και η Λιβυκού επίσης... Και μια που μου τους θύμισες, να πω στη μαμά να μου πει καμιά ιστορία από εκείνα τα χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφή