Δυο παντούφλες δίχως ήρωα

 -       Το σπαθί μου βρε χριστιανή μου, πού είναι το σπαθί μου;

-         Τι να το κάνεις βρε Θόδωρε το σπαθί; Δεν το δώσαμε στο ανιψάκι σου τις απόκριες που ντύθηκε νίντζα;

-         Και το λοφίο; Πώς θα δώσω συνέντευξη δίχως λοφίο;

-         Ε, πες ότι το πήρε ο αέρας και το πέταξε σε μια βραχονησίδα.

-         Αυτό το είχα πει παλιότερα και δεν έπιασε… κι εσύ ρε χριστιανή μου τι πας και θυμάσαι; Τόση ένδοξη ιστορία έχω αφήσει πίσω μου, αυτό βρήκες;

-         Δεν θέλω να σε κακοκαρδίσω, αλλά μόνο μια μπουκάλα σου απόμεινε. Κι αν δεν τη θες κι αυτή, θα περάσει ο παλιατζής σε λίγο να του τη δώσω, να μας αδειάσει και τη γωνιά.

-         Κι η μεγάλη μου στολή; Οι αρβύλες; Η χλαίνη; 

-         Κάποτε έλεγες ότι όλ’ αυτά είναι ακατάσχετος φετιχισμός, το ξέχασες;

-         Δηλαδή… τα ξεπούλησες όλα;

-         Μαζί τα φάγαμε Θόδωρε. Κι ύστερα, μη νομίζεις… σχεδόν τίποτα δεν πιάσανε, ο παλιατζής ζητούσε και ρεγάλο για να τα πάρει.

-         Ο κρετίνος… ο αδαής χωριάτης… ο τίποτας!... να πάθει άσθμα και να του πέσουν τα μαλλιά… θέλω να τα πάθει αυτά!

-         Έχεις πάθει ποτέ κρίση άσθματος;… αν το είχες περάσει, δεν θα’ λεγες τέτοια λόγια. Και να σου πω… δεν ακυρώνεις τη συνέντευξη καλύτερα; Πώς θα βγεις;… με το σώβρακο;

-         Εκείνο το γκρι το παντελόνι;… μη μου πεις ότι πάει κι αυτό.

-         Είναι τρύπιο στον πισινό μωρέ Θόδωρε. Κι ο καβάλος είναι επικίνδυνα διεφθαρμένος. Μια κίνηση να κάνεις και σκίστηκε.

-         Ρε πούστη μου, πού είναι οι εποχές που φόραγα τα μελανζέ και τα σανζάν;

-         Φύγανε οριστικά μαζί με τον Οτσαλάν.

-         Εγώ είμαι εθνικά περήφανος για τον τρόπο που το χειρίστηκα τότε… να σου πω, άμα είμαι συνεχώς καθιστός θα το καταλάβουν;… για πήγαινε από κει να δεις… φαίνεται η τρύπα;

-         Με εθνική περηφάνια κι αυτή!... για βάλε το δεξί πόδι λίγο μπροστά… τέντωσέ το… όρθιο το πέλμα… ρίξε και το χέρι πάνω στο μπούτι να κρατάς κόντρα… και βάστα αναπνοές Θόδωρε γιατί τα κουμπιά είναι έτοιμα για εκτόξευση…  για να δω… καλούτσικα τώρα… μη ξεχαστείς μόνο και σηκωθείς όρθιος ε;… ρεζίλι θα γίνουμε!

-         Παπούτσια να βάλω ή μπα;

-         Έκοψες τα γιδόνυχα;

-         Άσε, με τις παντόφλες καλύτερα, να δείχνω κι άνετος. Έχει και συμβολισμούς άλλωστε αυτή η παντόφλα. Ένας φτωχός συνταξιούχος που οι στυγνοί κομμουνιστές του έκοψαν το ΕΚΑΣ και δεν έχει ούτε για παπούτσια πια! Καλό ε;

-         Μη σ’ ακούσει μόνο κανένας ορίτζιναλ φτωχός συνταξιούχος και σε πάρει με τα γιαούρτια.

-         Ανοησίες! Λοιπόν, κάτσε ν’ ανακεφαλαιώσουμε. Μπαίνει η δημοσιογράφα, τη φέρνεις εδώ στη βιβλιοθήκη στο δερμάτινο σαλονάκι, της δίνω το αριστερό χέρι γιατί με το δεξί θα συγκρατώ τον καβάλο, κι όχι πολύ τεντωμένο το χέρι, «γκιβ μι φάϊβ!» θα της πω, να δει ότι ξέρω και μόρτικα αγγλικά, να βγάλουμε και μια αναμνηστική απ’ την ιστορική συνέντευξη μ’ αυτήν την ξανθιά διανοούμενη, την ογκόλιθο της δημοσιογραφίας κι αν δω τα σκούρα, θα ξεκουμπώσω το κάτω κουμπάκι του πουκαμίσου να την κομπλάρω και λίγο. Τι λες;

-         Ξέρεις τι λέω μωρέ Θόδωρε; Να με συμπαθάς κιόλας που πήρα πρωτοβουλία κι ήρθα απρόσκλητος.

-         Ποιος είσ’ εσύ πάλι;

-         Ο καθρέφτης σου, δε μ’ αναγνωρίζεις; Εντάξει, σου πέφτω λίγο τσουρούτικος γιατί δεν χωράς ολάκερος εδώ μέσα, αλλά κάτι μπορεί να διακρίνεις.

-         Δίνε του, το καλό που σου θέλω!

-         Ευχαρίστως! Πριν φύγω μόνο να σου πω ότι αυτό το σύμπλεγμα που ετοίμασες είναι για τα πανηγύρια.

-         Ποιο σύμπλεγμα ρε;

-         Εσύ, οι παντόφλες, η τρύπια ιστορία σου και τα μόρτικα τα φληναφήματά σου… σα σούστα είστε ρε Θόδωρε. Σαν αργοκίνητη, παλιά σούστα. Τα γκέμια κι η σέλλα μόνο σου λείπουν και θα μπεις οριστικά στο πάνθεον των γραφικών πολιτικάντηδων.

-         Εγώ ρε; Εγώ μου τα λέω αυτά; Ξέρω ποιος είμ’ εγώ;

-         Δυο παντούφλες μείνανε Θόδωρε, παρ’ το απόφαση. Δυο θλιβερές, βουλιαγμένες παντούφλες. Κι αυτές δηλαδή έχουν απηυδήσει πια απ’ το βάρος σου. Κοντά είναι η μέρα που θα πάρει η μία την άλλη αγκαζέ και θα κόψουν ρόδα μυρωμένα. Και ξέρεις πώς θα μείνεις στην ιστορία Θόδωρε; “Ο ξυπόλητος ήρως”.

[O τίτλος της ανάρτησης είναι παράφραση της αγαπημένης ταινίας «Ένας ήρως με παντούφλες», με τον αξέχαστο Λογοθετίδη. Οι φωτογραφίες απ’ το διαδίκτυο.

Ο διάλογος δεν είναι παρά μια φανταστική μυθοπλασία για το τι είχε προηγηθεί της τελευταίας συνέντευξης του τέως υπουργού. Με αφορμή τις «ευχές» του για ασθματικές καταστάσεις, εν μέσω μάλιστα Χριστουγέννων που είθισται να ερχόμαστε πιο κοντά στον Πανάγαθο και να μοιράζουμε ευχές για υγεία και καλή χρονιά. Δυστυχώς υπάρχουν ανάμεσά μας άνθρωποι και μικρά παιδιά που νοσούν από χρόνιες αναπνευστικές παθήσεις και που διαβάζοντας τέτοιες παιδαριώδεις συνεντεύξεις, μόνο το σταυρό τους μπορούν να κάνουν και να φτύνουν τον κόρφο τους. 

Ίσως και τον συνεντευξιαζόμενο].