Τετάρτη 27 Σεπτεμβρίου 2017

Τα παγκάκια έχουν τη δική τους ιστορία

O Στέφαν Τσβάιχ (*) γράφει γιατί ανακουφίστηκε όταν έμαθε πως πέθανε η μητέρα του:
«Και δεν κοκκινίζω να το πω -τόσο διάφθειρε η εποχή που ζούμε την καρδιά μας- δεν αναρρίγησα, ούτε έκλαψα όταν μου ήρθε η είδηση του θανάτου της φτωχής γριάς μητέρας μου, που την είχαμε αφήσει στη Βιέννη. Αντίθετα, ένιωσα ένα είδος ανακούφισης, που ήξερα πως από τώρα και μπρος βρισκόταν προφυλαγμένη από όλες τις οδύνες και όλους τους κινδύνους. Ηλικίας 84 χρόνων, και σχεδόν κουφή, κρατούσε ένα διαμέρισμα στο πατρογονικό μας σπίτι, και έτσι, ακόμα και σύμφωνα με τους καινούριους “νόμους των Αρίων”, δεν μπορούσαν για την ώρα να την βγάλουν έξω, και ελπίζαμε πως σε λίγο καιρό θα μπορούσαμε να καταφέρουμε να περάσει με κάποιον τρόπο στο εξωτερικό. Ένα από τα πρώτα μέτρα που πάρθηκαν στη Βιέννη, της έφεραν ένα σοβαρό κτύπημα:  ήταν 84 χρόνων, είχε αδύνατα πόδια, και γι’ αυτό, όταν έκανε τον καθημερινό της περίπατο συνήθιζε, αφού περπατούσε με κόπο πέντε – δέκα λεπτά, να ξεκουράζεται σ’ ένα πάγκο του Ριγκ, ή του πάρκου. Οκτώ μόλις μέρες αφότου έγινε ο Χίτλερ κύριος της πόλης απαγόρευαν βίαια στους εβραίους να κάθονται σε πάγκο – κι αυτό ήταν ένα από εκείνα τα μέτρα που είχανε επινοηθεί με φανερά σαδιστικό σκοπό για να βασανίσουν με δολιότητα τον κόσμο».
ΣΤΕΦΑΝ ΤΣΒΑΪΧ “Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ – Αναμνήσεις ενός Ευρωπαίου” (εκδόσεις Printa)

«Koυράστηκα...» η ξέπνοη φράση του κυρ-Στέφανου, μετά τη βίαιη έξωσή του απ’ το αυτοσχέδιο καταφύγιό του, ένα παγκάκι στην οδό Μαρασλή, στη μάντρα του Ευαγγελισμού. Σωτήριον έτος 2013, φθινόπωρο, λίγο πριν ο μέγας άρχων της πόλης παραμορφώσει (“αναπλάσει” στο πιο σικ του...) την πλατεία Κλαυθμώνος, ξηλώνοντας τα παγκάκια και ντύνοντας με μοχέρ πουλόβερ τους κορμούς των δέντρων. Στο πρόσωπο του αξιοπρεπέστατου κυρ-Στέφανου, που υπήρξε υποδειγματικός στην ευταξία και την καθαριότητα του πάγκου και του περιβάλλοντος χώρου που τον φιλοξένησε, εξαντλήθηκε η υποκρισία, η δολιότητα και ο σαδισμός των φυλάρχων. Εισαγγελική εντολή (ας είχαν τόσο γρήγορα αντανακλαστικά και στους επαγγελματίες νταβατζήδες της δημόσιας γης), αστυνομικές και δημοτικές αρχές σε αγαστή συνεργασία, προκειμένου να ξηλώσουν τον ανεπιθύμητο γέροντα, το παγκάκι, τα μπιμπελό και τις κουβέρτες του, τα λιγοστά του υπάρχοντα μαζί και την αξιοπρέπεια, την καρδιά του και την υπάρξη του ολόκληρη. Λες και η ταξιανθία του Κολωνακίου υπονομευόταν απ’ τα πλαστικά λουλούδια που είχε στολίσει το υποτιθέμενο μπαλκονάκι του...

Το ξήλωμα του κυρ-Στέφανου, δεν ήταν παρά ένα ακόμα ηχηρό μήνυμα προς τους επίδοξους καταληψίες πάγκων:
«Μην τρέφετε αυταπάτες για διαθέσιμα παγκάκια σ’ όσους είναι κατώτεροι ταξικά!»
Ή όπως ακούστηκε πρόσφατα στη ΔΕΘ:
«Η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση».
Ή ακόμα πιο ποιητικά, απ’ τον μετρ της διανόησης και του έλλογου [παρα]λόγου του. Το λες και «Βούλωσέ το φίλτατε!»...

Φίλτατε, μη λες ότι είσαι άστεγος.
Στη χώρα αυτή
κανείς δεν είναι άστεγος
Κάτω από το γαλανό μας ουρανό
στη σκιά της Ακρόπολης
στον ψίθυρο της Ιστορίας,
είτε μένουμε σε βίλα,
είτε μένετε σε παγκάκι
όλους μας σκέπει η Αθηνά η Παλλάδα
κι η Παναγιά η γλυκυτάτη μητέρα μας.

«Εσωτερικός διάλογος με έναν άστεγο»
Απ’ την ποιητική συλλογή του Άδωνη Γεωργιάδη:  “Κλειούς παραφερνάλια”

Ηθικόν δίδαγμα: Η Παναγιά να μας κόβει παγκάκια και να τους δίνει βίλες...

(*) O Στέφαν Τσβάιχ γεννήθηκε στη Βιέννη στις 28 Νοεμβρίου 1881. Ως το 1935 -αν εξαιρέσουμε το πολυάριθμα ταξίδια του στο εξωτερικό- ζει στην Αυστρία (Βιέννη και Σάλτσμπουργκ). Μεταφράζει Βερλαίν, Μπωντλαίρ και Βεράρεν, δημοσιεύει ποίηση ("Ασημένιες χορδές", "Τα πρώτα στεφάνια"), νουβέλες ("Φόβος", "Αμόκ", "Σύγχυση των αισθήσεων" κ.ά.), θεατρικά ("Βολπόνε"), δοκίμια, καθώς και τα περισσότερα έργα μια μεγάλης σειράς βιογραφικών μελετών και λογοτεχνικών πορτρέτων για μεγάλες προσωπικότητες του παρελθόντος ("Τρεις δάσκαλοι: Μπαλζάκ-Ντίκενς-Ντοστογιέφσκι", "Ρομαίν Ρολάν", "Μαρία Αντουανέτα", "Μαρία Στιούαρτ", "Θρίαμβος και τραγωδία του Εράσμου του Ρότερνταμ" κ.ά.). Το 1933, με την ανάληψη της εξουσίας από τους εθνικοσοσιαλιστές στη γειτονική Γερμανία, τα βιβλία του Τσβάιχ γίνονται στόχος της ναζιστικής προπαγάνδας. Το 1935 εγκαταλείπει οριστικά την Αυστρία, εγκαθίσταται στο Λονδίνο και το 1940 αποκτά τη βρετανική υπηκοότητα. Το 1941 φεύγει για τις ΗΠΑ και από κει για τη Βραζιλία. Πικραμένος από τα πολιτικά γεγονότα και από το τέλος της εποχής που περιγράφει στο αυτοβιογραφικό του έργο "Ο χθεσινός κόσμος", αυτοκτονεί μαζί με τη γυναίκα του στις 23 Φεβρουαρίου 1942 στην Πετρόπολη, κοντά στο Ρίο ντε Τζανέιρο.
[φωτογραφίες απ' το διαδίκτυο]


* όπως με ενημέρωσε καλός φίλος, η ποιητική συλλογή του ΑΔόνειδος "Κλειούς παραφερνάλια", είναι τρολιά. Πολύ πετυχημένη πάντως, αφού θα μπορούσε άνετα να είχε γραφεί απ' τον ίδιο.

36 σχόλια:

  1. Τα πουλοβεράκια του Καμίνη κι η εκτεταμένη αναλγησία, οι "ποιητικές" τσιρίδες του-ορφανού-του-Παττακού και το δήθεν απολιτίκ (αλλά βαθιά νεοφιλελεύθερο), άχρωμο προφίλ μιας, εξίσου δήθεν "ελίτ" (απολειφάδι της χρυσής φούσκας των 90s)... Μια κοινωνία παγερή, κυνική, παρασιτική, άοσμη κι απαθής απέναντι σε μια άλλη, "ξεχασμένη", εξαθλιωμένη, μ' ευαισθησία (γι' αυτό και καταδικασμένη).

    "Ολόκληρη η κοινωνική ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η πάλη των τάξεων", είπε ο σοφός Καρλ...

    Στον αντίποδα τού "μια εικόνα χίλιες λέξεις", "λίγες λέξεις, χίλιες εικόνες" το κείμενό σου, Μαρία μου.

    Να 'σαι καλά που μοιράζεσαι τη χαρισματική γραφή σου μαζί μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πραγματικά, η φράση του Μαρξ είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ και να με καλύψει για όλα αυτά που, ώρες-ώρες, νομίζεις πως είναι ένα κακό όνειρο, ένας εφιάλτης... δεν μπορεί να συμβαίνουν...
      Καλό Σαββατοκύριακο, Μαράκι!

      Διαγραφή
    2. Έτσι είναι κορίτσια. Απ' το Χάρβαρντ ως τον Μαρξ, το απόλυτο χάος.
      Σας ευχαριστώ πολύ!

      Διαγραφή
  2. Κουράστηκα θα πω και εγώ Κανελλάκι μου σαν τον κυρ Στέφανο... οχι οτι θα μου πάρουν το παγκακι μου..(που ξερεις μπορει να γινει κι αυτό)..αλλα κουράστηκα να ακουω τα ιδια και τα ιδια πια..πόσα να αντεξει και το μυαλό μας;
    Παντα θα υπάρχουν οι ανθρωποι που βαζουν τα ιδανικα τους πάνω απο την ζωή τους μα αυτοι είναι μετρημενοι στα δαχτυλα Κανελλακι μου..
    Ποσους ακομα κυρ Στεφανους θα δούμε;
    Οσο υπάρχει η ανθρωπότητα παντα θα υπάρχουν καμουφλαριμενα όρνια..και τότε ..και τωρα.. μονο που τωρα εχουν αλλο περιτύλιγμα..!!!
    Η γραφή σου καθηλωτική κορίτσι μου για μια ακομα φορα..!! ευχαριστουμε να είσαι καλα Κανελλάκι μου φιλω σε..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και δεν έχει πια παγκάκια φιλόξενα Ρούλα μου. Ούτε κι αυτά δεν τ' άφησαν όρθια...
      Φιλιά πολλά Σμαραγδάκι μου!

      Διαγραφή
  3. Δεν τον πέταξαν και στον Καιάδα Μαρία μου.
    Ίσως περιμένουν να αυτοκτονήσουμε όλοι μαζί κι αν δεν το κάνουμε τότε να μας πετάξουν στον Καιάδα 😣😣😣😣
    Αρχίσαμε με τα δύσκολα, έτσι πρέπει όμως.
    Να είσαι καλά και καλή συνέχεια.
    Φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχουμε κάτι σύγχρονους Καιάδες στην πόλη Ρένα μου, ωραιότατους και με μεγάλη χωρητικότητα.
      Κι έχει πολλούς πεταμένους μέσα...
      Τα φιλιά μου!

      Διαγραφή
  4. Καλημέρα Μαρία μου
    Οι κοινωνικές παρεκκλίσεις βαφτίζονται με βαρύγδουπες
    ορολογίες όπως: ανάπτυξη παραγωγικότητα ευκαιρίες
    πλεονάσματα κοινωνική ένταξη παροχές ανταγωνιστικότητα
    Δηλαδή εν ολίγοις ή θα επιπλεύσεις ή θα βυθιστείς
    Δεν χαρίζει τίποτα το κεφάλαιο μας θέλει δέσμιους
    αδύναμους υπάκουους αταξικούς
    Το χρήμα να ρέει και για όλα τα άλλα θα βρουν και
    το ανάλογο περιτύλιγμα για να μην αντιδρούν οι μάζες
    Λυπάμαι....

    Σε φιλώ πολύ ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σαξές στόρυ ξέχασες Ελένη μου.
      Τέτοιο σαξές, που δεν ξέρουμε πού να το βάλουμε δηλαδή ;-)
      Σ' ευχαριστώ πολύ Ελενάκι μου♥

      Διαγραφή
  5. Δεν μπορούσα να δω που θα πάει η στράτα που άνοιξε η κουβέντα σου εδώ και που θα καταλήξει.
    Τελικά που να σταθείς ; που, όπου και να σταθείς, αυτά που βλέπεις ολόγυρά σου, σε πονάνε, σε ταράζουν, σε εξοργίζουν.
    Και το πιο εκτρωματικό Μαρία ; ότι τα ζόμπι αυτά ξαναβγαίνουν και περπάτάνε στους δρόμους ξέγνοιαστα με περισσό θράσος και προκλητικότητα.
    Βασιζόμενα στην άγνοια που κουβαλάνε διαχρονικά κάποια μικροαστικά "γίδια" που γυρεύουνε να βαφτίσουνε ενόχους τους αδύναμους.
    Τι θα ζήσουμε πραγματικά ανατριχιάζω.
    Καλό βράδυ καλή μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μέχρι να ξαναπάρουν κεφάλι και εξουσία, θα αποκτηνωθούν εντελώς.
      Κι εγώ ανατριχιάζω Γιάννη με την αναλγησία τους κι εύχομαι να μη ζήσουμε ξανά τέτοιες αθλιότητες.
      Καλό Σαββατόβραδο να έχεις!

      Διαγραφή
  6. Τελικά το 2013 έκαναν θραύση τα παγκάκια. Όλοι με αυτά ασχολούνταν.
    Θυμάμαι, εκείνη τη χρονιά ήταν που η, κατά τα άλλα, συμπαθής για το έργο της ποιήτρια, είχε πει ότι οι μετανάστες τής πιάνουν τα παγκάκια και δεν βρίσκει να καθίσεις στην πλατεία.
    Βλέπεις, σε ορισμένες περιοχές, τα παγκάκια είναι για να κάθονται μόνον αριστοκρατικοί κώλοι.
    Όσο για τους πολιτικούς, τους δημαρχαίους και λοιπούς συγγενείς, τι να πω; Ανάλογοι της συνείδησης μεγάλου μέρους του λαού μας είναι και οι πολιτικοί μας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλέ, παρέλειψα να αναφέρω το όνομα της ποιήτριας! Για την Κική Δημουλά ο λόγος.
      Βλέπεις, από τη μια η Θεοδοσία, από την άλλη το κουτάβι Κούκι, μου έχουν πάρει το μυαλό και μισό κουτσομπολιό κάνω η δόλια...

      Διαγραφή
    2. Σωστά Αρτίστα μου, είχαμε κι αυτά τα "παγκάκια" και πρόσφατα διάβασα κάτι αντίστοιχο απ' τον Μαραβέγια. Δεν ξέρω και δε με νοιάζει τι "εννοεί ο ποιητής", αλλά με τέτοιες αναρτήσεις κάνουν όλοι τους τον νεροκουβαλητή στη ξενοφοβία και το ρατσισμό. Άραγε δεν έχουν όλοι αυτοί συγγενείς που μετανάστευσαν στο παρελθόν;

      Διαγραφή
  7. Απίστευτος ο συνειρμός σου Μαρία μου, με τα παγκάκια, τα τόσο συμπαθητικά για μένα!
    Στην Αγγλία, μου είχε κάνει εντύπωση πως πολλά παγκάκια είχαν επάνω μεταλλικές πλακέτες με χαραγμένα τα ονόματα των ιδιοκτητών τους! Έχω μείνει επίσης με την εικόνα ενός ζευγαριού ηλικιωμένων που κάθονται σ' ένα παγκάκι χεράκι χεράκι σαν να περίμεναν έτσι γλυκά το τέλος...
    Το παγκάκι του κυρ-Στέφανου σημάδεψε μια ακόμη απάνθρωπη εποχή και λυπάμαι αλλά δε βλέπω μετά από τέσσερα χρόνια πολλές διαφορές με τη σημερινή.
    Όσο για τον Στέφαν Τσβάιχ, τον είχα διαβάσει στα Γαλλικά στα νιάτα μου, Θυμάμαι το "Αμόκ" και το "Επικίνδυνες σχέσεις" που με είχαν σημαδέψει για καιρό... δεν ήξερα για την αυτοκτονία τους...

    ΑΦιλάκια πάντα καρδιάς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σπουδαίος συγγραφέας και άνθρωπος Στεφανία μου, χαίρομαι που τον ξέρεις ήδη ως αναγνώστρια.
      Δεν ήξερα για τη συνήθεια που περιγράφεις στα παγκάκια της Αγγλίας, ξέρω όμως πόσο σημαντικό είναι για κάθε άστεγο να έχει την καβάντζα του. Ένα παγκάκι, μια στοά ή ένα απάνεμο μέρος κάτω απ' τις γέφυρες. Είναι το σαξές στόρυ που λέγαμε πιο πάνω...
      Τα φιλιά μου κι ο Θεός μαζί τους!

      Διαγραφή
  8. Στην πλατεία Κλαυθμώνος πάντα έκλαιγαν απολυμένοι υπάλληλοι Μαρία εκεί βρήκαν να ξηλώσουν τα παγκάκια και να ντύσουν τα δέντρα με πουλόβερ να μην κρυώνουν αφου οι καρδιές των ιθυνόντων είναι παγωμένες και άμαθες στον ξεριζωμό . Ολα οδηγούν σε αλλεπάλληλες κατρακύλες ψυχών χωρίς σταματημό !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκείνο το χειμώνα ήταν οι πιο αντιφατικές εικόνες που βλέπαμε στο κέντρο. Άστεγες οικογένειες πάνω σε χαρτοκούτια και υπαίθριες κουβέρτες, παιδάκια να τουρτουρίζουν έξω απ' τα ΑΤΜ των τραπεζών και λίγο πιο πάνω, πολύχρωμα πουλοβεράκια να ζεσταίνουν τους κορμούς των δέντρων. Ότι δήθεν είχαμε κατακτήσει την κοινωνική ευμάρεια και μας έλειπαν μόνο οι καλλιτεχνικές πινελιές!...
      Μαρία μου ξέρω πως είσαι απ' τους ανθρώπους με κοινωνική ευαισθησία και πάντα αρωγός σ' όσους έχουν ανάγκη. Οπότε καταλαβαινόμαστε πλήρως.
      Την αγάπη μου♥

      Διαγραφή
  9. Η μαρτυρία τού Τσβάιχ, ένα ακόμα δείγμα τού τι εστί ναζισμός.

    Για τα παγκάκια που ενοχλούν:
    Αν οι αρμόδιοι φορείς, παράλληλα με την ευαισθησία τους στην ευταξία και την ευνομία, διαθέτουν και την ευαισθησία να εξασφαλίζουν μια ανθρώπινη στέγη στους κυρ-Στέφανους, τότε καλώς προχωρούν στην εξυγίανση των τοπίων τής πόλης.

    Όσο για τις συνεντεύξεις των πρωθυπουργών και των επίδοξων πρωθυπουργών, περιμένω κάποτε ερωτήσεις τού τύπου: Πώς τολμάτε να μιλάτε για δημοκρατία στη χώρα μας, όταν συμπολίτες μας αναγκάζονται να έχουν το «σπίτι τους» σ’ ένα παγκάκι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στο τελευταίο σου ερώτημα (νομίζω πως πολλάκις έχουν ερωτηθεί), δεν υπάρχουν καν η παραδοχή και η επίγνωση του τι ακριβώς έκαναν στην κοινωνία, οπότε δεν ευελπιστούμε σε καμία απάντηση/αντίδραση απ' την πλευρά τους. Τα συμφέροντά τους πάντως μια χαρά (εξ)υπηρετήθηκαν.
      Όσο για τους αρμόδιους φορείς, ας μη το συζητήσουμε καλύτερα. Αν δεν ήταν οι εθελοντικές ομάδες και οι ανώνυμοι χορηγοί, θα είχαμε θρηνήσει και άλλα θύματα.
      Την καλησπέρα μου Άρη και σ' ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη ειδοποίησή σου!

      Διαγραφή
  10. Μαρία καλημέρα..
    Και τρολιά να είναι, είναι τόσο πετυχημένο που εμένα δεν με χαλάει..
    βλέπεις πάει γάντι στον πολιτικό αστέρα Άδωνη..

    Ο άλλος τώρα ο μέγας άρχων ο δήμαρχος (λέμε τώρα.., όχι ο Καμίνης),
    δάγκωσε ένα σκυλί τον εργάτη καθαριότητας σε ώρα εργασίας
    διέταξε.. «να πάει στο κέντρο Υγείας και αφού του παρασχεθούν
    οι πρώτες βοήθειες να επιστρέψει στη δουλειά του..».
    Και να μη μαθευτεί και χαλάσει η εικόνα του.., μας.., της πόλης κοκ.
    Τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει όσο δεν αλλάζουμε εμείς..!
    Ακόμα και ο δικός μας εθισμός να παραβλέπουμε πράγματα ή να αφήνουμε άλλους (αλήθεια ποιους ;) να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά είναι συνευθύνη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ απόλυτα στις τελευταίες σου σειρές Τάσο. Συνυπεύθυνοι και δυνάμει "παγκακιούχοι" όλοι μας, αν δεν αντιδράμε, δεν παρεμβαίνουμε και δεν τιμωρούμε με την ψήφο μας όσους μας γύρισαν πίσω, στις μαύρες εποχές των συσσιτίων και των μαγκαλιών.
      Δεν ήξερα για το περιστατικό που περιγράφεις, αλλά δεν μου κάνει και μεγάλη εντύπωση. Η δουλειά πάνω απ' όλα!...
      Την καλησπέρα μου Τάσο.

      Διαγραφή
  11. Είχες έμπνευση, Μαρία μου!
    Ναι, και στα παγκάκια διακρίσεις, ακόμα και για εκείνους που είναι ο μοναδικός τους κόσμος!
    Χάρηκα πολύ για την αναφορά σου στον Τσβάιχ, γιατί υπήρξαν άνθρωποι παντού που δεν θέλησαν να προδώσουν όσα πίστευαν για τον κόσμο, αλλά και δεν άντεχαν να βλέπουν την καταραμένη του όψη!

    Ασχολίαστο για Άδωνη και λοιπούς... κι ας μην ήταν δικό του, θα μπορύσε άνετα να είναι, όπως και του παρακάτω στη εικόνα απ' αυτόν!

    Ένα παράδειγμα επιπλέον τα παγκάκια μαύρων και λευκών στη Ν. Αφρική...!
    Ναι, είναι τελικά στην ανθρώπινη φύση οι διακρίσεις, τα κόμπλεξ, η βαρβαρότητα και η ψυχική αθλιότητα!
    Φιλιά πολλά, ευαίσθητο πλάσμα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Η ναζιστική ευγονική σε νέα έκδοση Γλαύκη μου.
      Ο Τσβάϊχ αποδείχτηκε προφητικός όπως και πολλοί άλλοι που έζησαν το ναζιστικό θηρίο.
      Το κακό είναι ότι ακόμα κι εδώ, που μετράμε ακόμα πληγές απ' την κατοχή, υιοθετούμε αντίστοιχες συμπεριφορές. Άξιοι της μοίρας μας και ανάξιοι των προγόνων μας που θυσιάστηκαν για ελευθερία.
      Φιλιά άπειρα Γλαύκη μου!

      Διαγραφή
  12. Τα παγκάκια,
    δεν ήξερα για την αυτοκτονία του Στέφαν Τσβάϊχ
    Ήταν από τα μυαλά όπου όταν κατάλαβε ότι δεν θα μπορούσε να είναι κύριος του εαυτού του προτίμησε την αυτοκτονία... δεμ ξέρω ίσως να κάνω και λάθος... Τα παγκάκια το κάθε ένα έχει την δική του ιστορία... και είναι τόσα πολλά σε κάθε γωνιά του κόσμου...

    χαιρετισμούς
    Γαβριήλ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Mάλλον είχε απογοητευτεί απ' την ασχήμια της εποχής και ως ευαίσθητος άνθρωπος προτίμησε αυτή τη λύση. Το ίδιο δεν έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια κι εδώ, χιλιάδες συμπολίτες μας;
      Τους χαιρετισμούς μου Γαβρίλη.

      Διαγραφή
  13. Μαρία μου, δεν ήξερα ότι οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να κάθονται σε παγκάκια. Όπως όμως φαίνεται η νοοτροπία δεν έχει αλλάξει και πολύ στις μέρες μας αφού και πάλι εκδιώχνονται οι μη καλοδεχούμενοι για τις "αναπλάσεις" των χώρων. Θα ήθελα το ποίημα του Άδωνι να έλεγε "είτε μένουμε σε παγκάκι, είτε μένετε σε βίλα". Αυτό όμως φαντάζει ουτοπία! Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι θα μου άρεσε και μένα πολύ αυτός ο στίχος Μαρία μου. Θα ήθελα να τους έβλεπα όλους αυτούς που παριστάνουν τους σωτήρες μας, να κοιμούνται για ένα βράδυ κάτω από μια γέφυρα, ή κουλουριασμένοι σ' ένα παγκάκι. Εκεί να δεις "ανάπλαση" που θα γινόταν!...
      Τα φιλιά μου Μαράκι, σ' ευχαριστώ πολύ και εύχομαι ολόψυχα καλό μήνα!

      Διαγραφή
  14. Η "δικαιοσύνη" του συστήματος, είπαμε, είναι σαν τα φίδια.
    Δαγκώνουν μονάχα τους ξυπόλυτους...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ενίοτε, δαγκώνουν και την ουρά τους.
      Τους το εύχομαι ολόψυχα!
      Σ' ευχαριστώ πολύ Ευρυτάνα, καλό νέο μήνα να έχεις!

      Διαγραφή
  15. Ευαισθησια..Σε μια δυσκολη εποχη...Ευχαριστω πολυ καλη μας φιλη..Οπου μου δινεις κουραγιο..Ξερω οτι δεν ειμαι μονος...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Τους χαιρετισμούς μου Μαχαίρη, χάρηκα πολύ που σε "ξαναείδα" μετά από τόσο καιρό.
      Καλό φθινόπωρο, με υγεία και ψυχική δύναμη εύχομαι!

      Διαγραφή
  16. "Η κοινωνική ισότητα είναι ενάντια στην ανθρώπινη φύση"
    Τ'ακούσαμε κι αυτό, όπως και πολλά άλλα, κυρίως στο τούιτερ, που όπως κατάλαβα εκεί αφήνουν τον εαυτό τους ελεύθερο κι αφηνιάζει!
    Στο μεταξύ από τον σούπερ σταρ όλα τα περιμένω!!!
    Και κάποιοι θα συνεχίζουν να επιβιώνουν σε παγκάκια, κούτες, κρίσεις κι άλλοι θα σωριάζουν κι άλλα πάνω στα άλλα, γιατί η κοινωνική ανισότητα υπάρχει και στη φύση!

    Κατάφερα και πέρασα Μαρία μου!
    Σε φιλώ γλυκά!
    Καρδούλα
    (το δανεικό πισί δεν μου επιτρέπει να βάζω καρδούλες!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εύχομαι γρήγορα περαστικά στο πισί σου Αριστέα μου!
      Καρδούλες θα παραδοθούν εκ του σύνεγγυς :-)

      Διαγραφή
  17. Τρολιά ξετρολιά Μαράκι μου με τέτοια ποίηση θα μου ανέβει η πίεση!!! Είναι κι εκδότης ο άνθρωπος δεν θέλει και πολύ το μικρόβιο να βρεθεί τυπωμένο... Της ποίησης εννοώ...
    Τα παγκάκια αυτά.. Είναι τόσο ανθρώπινο το μήνυμά σου και αρωτιέμαι πόσα χρόνια, πόσες δεκαετίες πρέπει να περάσουν να φερόμαστε πια σαν άνθρωποι κι όχι σαν κτήνη.
    Θυμήθηκα ένα άρθρο που διάβασα, στο εξωτερικό βάζουν λέει καρφιά στα παγκάκια για να μην κοιμούνται οι άστεγοι.. Εμάς εδώ στην πλατεία έχουν βάλει κάγκελα πάνω στο παγκάκι.. αν θες πίστεψέ το.. Για λύπηση..
    Σε φιλώ Μαράκι μου. Να σαι καλά!! 🍁🍂😘

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Έχουμε πολλές Αντουανέτες σε τούτη τη χώρα και ανήκουν στον ίδιο χώρο όλες, άλλο που δεν το παραδέχονται ευθέως και το παίζουν πότε φιλελεύθερες και πότε κι εγώ δεν ξέρω τι!

    Τώρα αυτό που μαζεύονταν κι έπλεκαν για τα δέντρα και τα έκαναν να μοιάζουν τα καημένα σαν...άσε να μην το πω καλύτερα...και δε σκέφτηκε ένας απ' τους βαρεμένους πως τόσο χρήμα {το νήμα κοστίζει} και τόσο κόπο θα μπορούσαν να τα αξιοποιήσουν για έναν σκοπό και όχι άσκοπα τα λέει όλα περί "αισθητικής", αλλά και νοημοσύνης...
    Έξοχη η σύνδεση που έκανες με τον Τσβάιχ!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ευχαριστώ πολύ για τα σχόλιά σας.