«Πού θα πάει, θα ξημερώσει…» [*]

 

«…Μου λένε: Φάε και πιες! Να 'σαι ευχαριστημένος που έχεις!

Μα πώς να φάω και να πιω,

όταν το φαγητό μου τ' αρπάζω από τον πεινασμένο,

όταν κάποιος διψάει για το ποτήρι το νερό που έχω;

Κι ωστόσο, τρώω και πίνω…»

«Στους Μεταγενέστερους» - Μπέρτολτ Μπρεχτ (απόσπασμα)

 

«…Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε

φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε

φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας

φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά

και να μοχτούν τόσο αντρίκια

φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυό μας με φωνή χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί

μας φοβούνται αγάπη μου κι όταν μας σκοτώνουν

νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ».

«Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν» - Τάσος Λειβαδίτης (απόσπασμα)

«…Γι' αυτό κι εγώ δεν γράφω πια

για να προσφέρω χάρτινα ντουφέκια,

όπλα από λόγια φλύαρα και κούφια!

Μόνο μιαν άκρη της αλήθειας να σηκώσω

να ρίξω λίγο φως στην πλαστογραφημένη μας ζωή-

όσο μπορώ, κι όσο κρατήσω!...»

«Στίχοι, 2» - Τίτος Πατρίκιος (απόσπασμα)

«Αν είχαμε το νερό τον αέρα

Τις σωστές ατμοσφαιρικές συνθήκες

Εγώ κι οι φίλοι μου

Θα ‘μασταν ένα μπουκέτο ιδρωμένα τριαντάφυλλα

Αθάνατα

Με το άρωμα μας προκλητικό και τσαμπουκαλίδικο

Θα σπάγαμε τις μύτες των μέτριων καιρών

Θα ‘μασταν το πριν το τώρα και το μετά

Η ολόχρυση κι ανυπόμονη αιωνιότητα».

Γιάννης Αγγελάκας (απ’ τη συλλογή «Σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι»)

 

«Αλήθεια - των αδυνάτων αδύνατο

ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /

αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε

το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /

το εφήμερο της παράλογης ζωής του

κι ανακαλύπτουνε διαφορές

γιομάτοι μίσος διαφορές

σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»

«Στην Κοιλάδα με τους Ροδώνες» - Νίκος Εγγονόπουλος (απόσπασμα)

«Θα γίνω χρήστης που παλεύει για τη σωτηρία,

διψασμένος πρόσφυγας από τη Νιγηρία,

σαρίκι τυλιγμένο σε περήφανο κεφάλι

και μασάτι από αφρικάνικο ατσάλι.

Σφαγμένο θηλυκό απ’ τους γονείς του στην Κίνα

κι ορφανό σε φαβέλα που πεθαίνει απ’ την πείνα.

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

Αλγερινός που ξημερώνεται σε γαλλικά λιμάνια

και μάτια που κοιτούν από πασαμοντάνια

Tούρκος αναλφάβητος που ζει στο Γκάζι

και μορφωμένος Αλβανός που σε τρομάζει

ΤΙ ΑΛΛΟ ΦΟΒΑΣΑΙ;

ΠΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΩ!

“Τι άλλο φοβάσαι;» - Active Member (απόσπασμα)

«Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.

Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.

Αιώνες μοναξιάς.

Τώρα μη. Μη με σταματάς.

Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.

Ονειρεύομαι ελευθερία.

Μέσα απ' του καθένα

την πανέμορφη ιδιαιτερότητα

ν' αποκαταστήσουμε

του Σύμπαντος την Αρμονία…»

Κατερίνα Γώγου

 

Art illustration by Pawel Kuczynski

ëΟ Pawel Kuczynski γεννήθηκε το 1976 στο Στσέτσιν της Πολωνίας. Αποφοίτησε από την Ακαδημία  Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου του Πόζναν, με ειδίκευση στην γραφιστική και καταπιάνεται με την σατυρική εικονογράφηση. Και το κάνει με τεράστια επιτυχία. Τα «βουβά» καυστικά, όσο και εύστοχα, σχέδια του Pawel δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη και προβληματισμό, ενώ το ιδιαίτερο στυλ ζωγραφικής του είναι πλέον αναγνωρίσιμο σε ολόκληρο τον κόσμο.

 

[*] Ο τίτλος της ανάρτησης είναι στίχος απ’ το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα «Σαράβαλο»