Υλιστική διαλεκτική σε τόνους λεοπάρ [20ο Συμπόσιο Ποίησης]

Μη με λέτε Ασημίνα

τρε-μπανάλ και αντιστάρ

ζε-μα-μπελ “Μαντάμ Σιμόν”

«Ποια Σιμόν; η Μποβουάρ;»

Δεν την ξέρω τη μαντάμ

εγώ είμαι η  Λεοπάρ

(ρεφρέν)

Ούσα στη μπουρζουαζία

διαθέτω ευαισθησία

πάντ’ αφήνω μπουρμπουάρ

σε πτωχούς και σε κλοσάρ (ώπα)

Είμαι ενσωματωμένη

καναπέ και λινζερί

ασορτί και το τυρμπάν

«το φακιόλι εννοείς;»

Όχι πες, δεν είμαι σταρ;

«Σαν τη Τσίτα του Ταρζάν»

Δεν την ξέρω τη μαντάμ

εγώ είμαι φου-ζαμάν

(ρεφρέν νο2)

Και στα υποδήματά μου

ο κοσμάκης στα παλιά μου

κι αν δεν έχουνε να φαν’

τους κερνάω κρουασάν (ώπα-ώπα)

«Μια σταλιά ψυχή δεν έχεις;

δίπλα ρίχνουνε ναπάλμ

σφάζουνε μικρά παιδιά»

Εγώ είμαι μια μαντάμ!

Μπυθουλαίοι και μπας-κλας

κι όλη αυτή η ντεκαντάνς

μου ταράζουνε  το ζεν

κι είμαι ευαίσθητη ναι-μεν

αλλά ο μόνος μου χαβάς

να περνάω ΕΓΩ τρε-μπιέν!

Φωτογραφία

Συμμετείχε στο 20^ο συμπόσιο ποίησης της Αριστέας μας.

Για την ιστορία: Η μαντάμ Σιμόν έπληττε θανάσιμα εκείνο το βράδυ. «Να ανακατευτείτε με λαϊκούς ανθρώπους, για να νιώσετε ένα ψυχολογικό ξύπνημα» της είπε ο ψυχαναλυτής της στο τηλέφωνο, ακούγοντας το μονόλογο-ντελίριο της μαντάμ και τις ατελέσφορες εσωτερικές της αναζητήσεις. Μετά από πολύωρες περιπλανήσεις στο διαδίκτυο, βρέθηκε στα λημέρια της Αριστέας μας.

«Η ζωή είναι ωραία» διαβάζει κι ένα χαμόγελο διαγράφεται στα σαρκώδη χείλη της. «Αυτό είναι. Θα καταπιαστώ με την ποίηση!», σκέφτεται. Κάπως έτσι ξετυλίγεται το πηγαίο ταλέντο της στην αυτοαναφορικότητα και τον αχαλίνωτο αυτοθαυμασμό της.

Κάθε ομοιότητα με αντίστοιχες «ανήσυχες» υπάρξεις, δεν είναι τυχαία.

Η λεοπαρδαλή, είναι ένα σαρκοφάγο θηλαστικό, της οικογένειας των “homo je m' en fous ”. Ζει και κινείται στις ζούγκλες των πόλεων, την χαρακτηρίζει η κοινωνική οκνηρία και [εκ]τρέφεται από εύπορους ζωέμπορες.