Ένα χωνάκι καλοκαίρι παρακαλώ!

ΠΕΡΙΟΔΟΣ: ΑΛΥΣΙΔΑ-ΕΛΒΙΕΛΑ. Χωρίς άλλες μάρκες, χωρίς ζώνες ασφαλείας, χωρίς πυρετώδεις προετοιμασίες για την επόμενη σχολική χρονιά, χωρίς ενοχές τα καλοκαίρια μας∙ κι ας μην είχαν φανταχτερά φουσκωτά  και πολύχρωμα παιχνίδια θαλάσσης. Ήταν πολύχρωμο το καλοκαίρι μας από μόνο του.

Τη λήξη της σχολικής χρονιάς, σηματοδοτούσαν τα μπουγελώματα στο προαύλιο του σχολείου και στα πέριξ στενά. Τότε που δεν ανησυχούσαν οι γονείς μας για τα μουσκεμένα μας ρούχα και τα γδαρμένα μας γόνατα. Ούτε αγωνιούσαν για την απραξία του καλοκαιριού. Με το ενδεικτικό ν’  ανεμίζει σα λάβαρο στα χέρια μας σ’ όλη  τη διαδρομή ως το σπίτι και με τη λαχτάρα να το δείξουμε με καμάρι στους γονείς, να δούμε την επιβράβευση στο βλέμμα τους, που συνήθως εκφραζόταν με το πρώτο κέρασμα στο συνοικιακό γαλακτοπωλείο, ή σε κάποιον πλανόδιο παγωτατζή.

Ένα παγωτό χωνάκι σηματοδοτούσε την απαρχή του καλοκαιριού. Τη γεύση της ξεγνοιασιάς, το ατέλειωτο παιχνίδι στις γειτονιές μέχρι να σουρουπώσει∙ τις πρώτες μας βουτιές στη θάλασσα, τα υποβρύχια με γεύση μαστίχα σ’ ένα ταρατσάκι, ανάμεσα σε ανθισμένους τενεκέδες με γαρδένιες και γιασεμιά κι ατέλειωτες κουβέντες στ’ ασβεστωμένα πεζοδρόμια και γέλια κάτω απ’ το φεγγάρι.  Το πούλμαν του τουριστικού γραφείου που οργάνωνε «Θαλάσσια μπάνια στο Αυλάκι, καθημερινά δρομολόγια, πρωί και απόγευμα», τις συντροφιές στη γαλαρία, το στρογγυλό παγούρι από φελιζόλ ανάμεσα στα πόδια μας, το ξεθωριασμένο σακβουαγιάζ με μια αλλαξιά ρούχα και τη φλοράλ πετσέτα που έγραφε στην ούγια της “Πειραϊκή-Πατραϊκή”. Ξεθώριασε η ζωή μας, αλλά αυτή η πετσέτα αποδείχτηκε ανθεκτική στο χρόνο.

«Είμαι πολύ αγχωμένη», μου εμπιστεύτηκε μια φίλη για τα παιδιά της. «Τι θα κάνουν ολόκληρο καλοκαίρι χωρίς σχολείο; Θα τεμπελιάσουν κι άντε να τα μαντρώσεις μετά!» Γιατί, παιδί - μη μαντρωμένο, είναι εκ προοιμίου αποτυχημένο. Κι ας έχουν κυρτώσει ήδη οι ώμοι του απ’ το βάρος των εξετάσεων κι από ένα βαθμοθηρικό  σύστημα, που μόνο σε άλογα κούρσας θα ταίριαζε. Η πρωτιά είναι ο στόχος. Και η ζωή είναι αρένα, ο πιο δυνατός επιβιώνει. Κι αντί να μετράνε τέτοια εποχή, συντροφιές και  πόσα παγωτά έχουν φάει, στρυμώχνονται στο μοναχικό καλούπι ζωής που τους έχουμε ήδη φιλοτεχνήσει. Στενάχωρο κι ανήλιαγο. Γιατί κι ο ήλιος, απαγορεύεται πλέον. Στους πόσους βαθμούς “προστασίας” θα τα κάψουμε άραγε; 

Τις καλοκαιρινές ευχές μου, τις συνοδεύω με το παρακάτω κείμενο του Τεύκρου Μιχαηλίδη (*), μαθηματικού, μεταφραστή και συγγραφέα. Αξίζει να το διαβάσουμε όλοι.

“Συγνώμη”

Ούτε “καλή επιτυχία”, ούτε “καλά αποτελέσματα”, ούτε “συγχαρητήρια”, ούτε “μπράβο”, ούτε “δεν πειράζει, σημασία έχει η προσπάθεια”, ούτε “πάντα υπάρχει δεύτερη ευκαιρία”, ούτε τίποτα τέτοιο δήθεν επιβραβευτικό ή παρηγορητικό. Αλλά ένα ειλικρινές και ταπεινό συγνώμη.

Συγνώμη γιατί δεν καταφέραμε να αλλάξουμε αυτό το αίσχος των εξετάσεων, συγνώμη γιατί βάλαμε ακόμα μια γενιά σε αυτή τη διαδικασία, συγνώμη γιατί μετά από 12 χρόνια στην εκπαίδευση τους δώσαμε λίγα, πολύ λίγα, και τους πήραμε πολλά, και τους στερήσαμε ακόμα πιο πολλά. Γιατί η είσοδος ή μη στο πανεπιστήμιο σημαίνει λίγα, πολύ λίγα.

Και πιο πολύ συγγνώμη γιατί μπαίνουν σε μια κοινωνία -ως ενήλικες πια- που έχει σκοπό να τσακίσει τα όνειρά τους, να τα διώξει, να τους βάλει εμπόδια, δυσκολίες και στερήσεις σε ότι επιθυμούν. Είτε είναι οι “πρώτοι των πρώτων” είτε οι “τελευταίοι των τελευταίων”. Για όλα αυτά και πολλά ακόμα “γιατί”, παιδιά, το πιο ειλικρινές από εμάς είναι ένα απλό “συγνώμη”. 

Από συνέντευξή του στο Νόστιμον Ήμαρ:

http://www.nostimonimar.gr/i-proti-ton-proton-ke-arithmi-pou-den-metrane/

(*) Ο Τεύκρος Μιχαηλίδης είναι διδάκτωρ των μαθηματικών του Πανεπιστημίου Pierre et Marie Curie. Έχει μεταφράσει από τα γαλλικά και τα αγγλικά είκοσι βιβλία σχετικά με τα μαθηματικά και την ιστορία των θετικών επιστημών. Έχει γράψει εκπαιδευτικά βιβλία μαθηματικών και πληροφορικής. Το 2006 η Γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο Chevalier dans l’ Ordre des Palmes Académiques. Είναι ιδρυτικό μέλος της επιστημονικής ομάδας Θαλής + Φίλοι που ενδιαφέρεται για το γεφύρωμα του χάσματος ανάμεσα στα μαθηματικά και τον πολιτισμό. Εργάζεται ως καθηγητής μαθηματικών στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει δημοσιεύσει επίσης τη συλλογή δοκιμίων Μαθηματικά επίκαιρα. Συνειρμοί διαβάζοντας την εφημερίδα (2004), και τα μυθιστορήματα Πυθαγόρεια εγκλήματα (2006), Αχμές, ο γιος του φεγγαριού (2009). Έλαβε μέρος με διηγήματά του στο δεύτερο και τρίτο τόμο των Ελληνικών εγκλημάτων (2008 και 2009).

Σημ. Οι φωτογραφίες της ανάρτησης, είναι απ’ το διαδίκτυο