Bάλε κι άλλο πνεύμα στο τραπέζι…

Ας μείνει μεταξύ μας. Στήνουμε ένα εικονι[στι]κό, γιορτινό τραπέζι, με τους φίλους μπλόγκερς της γειτονιάς και μοιραζόμαστε τις νοστιμιές και τις γεύσεις που “μαγειρεύει” ο καθένας στα λημέρια του. Στιγμιότυπα απ’ τη χρονιά που φεύγει, αγαπημένες ατάκες, στιγμές χαράς αλλά και προβληματισμού, ό,τι διαθέτει ο καθένας τέλος πάντων∙ όλα, ρεφενέ στη σύναξη αυτή, που μπορεί να είναι φανταστική, αλλά νομίζω πως όλοι μας ξέρουμε καλά να γεφυρώνουμε τις φυσικές αποστάσεις και να ανταλλάσσουμε κβαντικές αγκαλιές.

Συνεχίζοντας το περσινό έθιμο της ανασκόπησης της μπλογκοχρονιάς που φεύγει, η σκέψη μου για το φετινό “μενού” και τον τίτλο της ανάρτησης,  ταυτίστηκε πλήρως με το  22ο συμπόσιο ποίησης που οργανώνει το αστέρι της παρέας, η Αριστέα μας.

“Πνεύμα Χριστουγέννων” λοιπόν, το κυρίως πιάτο μας, με άφθονη αγάπη, μεζέδες συντροφικότητας και δυναμωτικές ευχές για τη νέα χρονιά που καταφτάνει. Να είμαστε όλοι καλά και να συνεχίζουμε να συνυπάρχουμε ομοτράπεζοι και συμποσιούχοι. Καλή μας όρεξη!

Κατά την προετοιμασία του συμποσίου…

Καθείς και η σπεσιαλιτέ του…

Ο σιωπηλός [οσιο]μάρτυς Μήτσος ο Καυσοκαλυβίτης

Η ζούπερ-γιαγιά Ρούλα που μας τρολάρει κανονικά…

Η δασκάλα του Ζεν και του Ευ ζην…

Έκτακτη είδηση, απ’ την αίθουσα σύνταξης. Γιαγιά και εγγονή θα έρθουν με άδεια χέρια στο τραπέζι, λόγω τεχνικού κωλύματος.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, ο παρακάτω διάλογος διημείφθη μεταξύ των συγκατοίκων:

-          - Κι ήταν το καμάρι του Κάβαλιερ Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ… 

-          - Τώρα είναι η ντροπή του Σοφλάν!

-          - Γιαγιά εξηγούμαι. Εγώ, δεν έρχομαι στο συμπόσιο, αν δεν την επαναφέρω στις εργοστασιακές της   ρυθμίσεις!  

-          - Φορμάτ να της κάνεις. Σαλούτο Αννετάκι…

Χάρη στην έγκαιρη παρέμβαση του John Pit, η σχέση γιαγιάς και εγγονής αποκαταστάθηκε και το πρόβλημα της Πέρλας αντιμετωπίστηκε στη σωστή του διάσταση.

Αποσπάσματα απ’ το ΤΕΚΛΑ

Ο καπετάν-Μπρίκης με τη γνωστή πλοιοκτήτρια Μεμαρία  θα καταφτάσουν στην προβλήτα του συμποσίου, πάνω στο χάρτινο καραβάκι τους…

Στη Χώρα της μπροστινής και στο Κρατίδιο της πισινής βεράντας, η Πίππη που δεν την λένε Πίππη, καταρρέει μαζί με το αγιόκλημα που έχει πάθει κατάθλιψη, την φιλάσθενη εκατόφυλλη και τον αυτόχειρα δεντρολίβανο, τον νιο τον λεβεντόκλαδο και φρεσκοκαρπισμένο. Ξέρει άραγε η σμιχτοφρύδα αρμπαρόριζα τον ένοχο του διπλού φονικού -της πλουμιστής λεβάντας και της ροδοπορτοκαλί τριανταφυλλιάς; Κι αν ξέρει, θα μυρίσει; Κι αν μυρίσει, θα έχει κι αυτή το ίδιο τραγικό τέλος; Θα την βρουν με τα φύλλα της διάτρητα απ’ το χαλασμένο δόντι της σατανικής Βρισηίδας;

[Πλάκα-πλάκα, δεν γράφεις κανένα παραμύθι Πίππη μου;]

Στο τελείωμα της μέρας, θα ρίξουμε κλεφτές ματιές στο φεγγάρι. Από κάποιο ηφαιστειακό κρατήρα, θα εκτοξεύονται πολύχρωμα μπαλόνια και φιλντισένια κουμπιά. Η συνήθως ύποπτη γι’ αυτές τις φεγγαρο-εκρήξεις, δεν είναι άλλη απ’ την Αλεξάνδρα μας. Μονίμως καταζητούμενη απ’ την ΔΕΥ [Δίωξη Ευαισθητοποιημένων Υπάρξεων].

Με την ευχή να γκρεμίσουμε και φέτος τους μύθους των γιορτών…

…και ν’ αναγνωρίζουμε στους κοντινούς μας ανθρώπους, αυτούς που δημιουργούν και μοιράζουν ολοχρονίς, τα δώρα, την έγνοια και την αγάπη τους. Ζουν ανάμεσά μας και είμαστε τυχεροί που τους έχουμε στο ίδιο “τραπέζι”.

Υ.Γ. Tη μουσική επιμελήθηκε η Γλαύκη, της γνωστής οικογενείας των Chandos Báez

Οι γειτονιές αλλάζουνε, μα η φιλία μένει.
Κι αυτό είναι το πιο ανεκτίμητο δώρο στο πέρασμα του χρόνου.
Καλές γιορτές και, όσο γίνεται, με περισσότερα χαμόγελα στη ζωή μας!

[οι φωτογραφίες προέρχονται απ’ το διαδίκτυο και ανήκουν αποκλειστικά στους δημιουργούς τους]