Άριος Πάγος (*)

Οκέι, εγώ είμαι κάθετη. Τέτοια φαινόμενα να πατάσσονται στη ρίζα τους. Τη ρίζα, μπάι δε γουέι, πότε θα την περάσουμε ένα χεράκι, μιας και το έφερε η κουβέντα; Μην την αφήσουμε τελευταία στιγμή και τρέχω με τ’ αλουμινόχαρτο στο ρεβεγιόν, ε; Έτσι που λες. Πού πας μαντάμ με φέικ πτυχίο; Οκέι, σόρυ. Την αναβάθμισα. Απολυτήριο εννοούσα. Το ακούω στην πρωινή εκπομπή του σκάι και φρικάρω. Δούλευε είκοσι χρόνια καθαρίστρια και δεν είχε βγάλει το δημοτικό, η γελοία! Θεέ μου, σε τι χώρα μεγαλώνουμε τα παιδιά μας; Πόση αμορφωσιά ν’ αντέξει η κοινωνία μας; Πιο σιγά κούκλα μου με το σκαρπέλο, νύχι είναι, δεν ανοίγεις ντομάτες, έλεος δηλαδή! Ένιγουεϊ, τι λέγαμε;

Φωνάζω που λες την προκομένη τη δικιά μου και της λέω, και καλά στο άσχετο: «Ταμάρα χρυσό μου, τι δέσμη ήσουν στο σχολείο;»  «Ταμάρα ντεν πήγκε σκολείο κυρία, έχουμε πόλεμο στο πατρίντα» μου λέει. Ράγισε η κερατίνη στα νύχια μου, για τέτοιο σοκ σου μιλάω. Οκέι, έφτασε ο κόμπος στο χτένι, τα πήρα κρανίο με την Ουκρανή.  Τι χτένισμα προτείνεις για ρεβεγιόν, μπάι δε γουέι; Κάτι μίνιμαλ, γιατί θα παίξω με βινύλ και γκλίτερ φέτος, μην το παραφορτώσω, ε;

Τι έλεγα; Α ναι, για την Ταμάρα. Την σούταρα κανονικά και ψάχνω για απόφοιτη λυκείου, του-λά-χι-στον. Να μιλάει και τη γλώσσα που μου έβγαλε τον αδόξαστο, μέχρι να μάθει τα βασικά. «Ταμάρα  χρυσό μου, αυτό το λέμε στα ελληνικά: “λάτε μακιάτo”, αυτό “εσπρέσσο λούνγκο” κι αυτό “κρεπ σουζέτ”, οκέι;» Τίποτα. Ανεπίδεκτη η Τατάρα! Ας πάει από κει που ήρθε, να καθαρίζει ρέγκες στην ιχθυόσκαλα της Σεβαστούπολης. Εμείς μένουμε Ευρώπη. Άι σιχτίρ πια!

Πού είχαμε μείνει; Α ναι, για την επίορκη καθαρίστρια. Που τόλμησε να σφουγγαρίζει σκάλες και σοβατεπιά, δίχως απολυτήριο δη-μο-τι-κού! Το διανοείσαι; Καλά είχανε κάνει σ’ όλες δαύτες και τις είχανε απολύσει οι δικοί μας. Θέλουνε και θέσεις στο δημόσιο, οι αστοιχείωτες. Κάτι τέτοιες ρίξανε στα βράχια την οικονομία μας. Πιο σιγά εσύ με τη φρέζα, δεν ξεχερσώνεις χωράφι κοπέλα μου, ήμαρτον δηλαδή! Τι μαρτύρια τραβάω Θεέ μου! Κανονικά δηλαδή, πρέπει να ζητήσω αποζημίωση απ’ αυτήν την γιαλαντζί απόφοιτο, για την αποκατάσταση της κερατίνης στα νύχια μου. Μωρέ, μέχρι Άρειο Πάγο θα φτάσω, άμα χρειαστεί... Μήπως να τα βάψω ένα γκρι του πάγου για τις γιορτές;

(*) εκ της Αρίας [ενίοτε και αγρίας] φυλής

Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου

Όταν έστελνα τη συμμετοχή μου στην Μαρία, είχα σαν ευχή και υστερόγραφο, μέχρι το τέλος το παιχνιδιού, να έχει γυρίσει στο σπίτι της η γυναίκα αυτή. Ευτυχώς, αυτή τη φορά, υπήρξαν μαζικές αντιδράσεις και κινητοποιήσεις και έντιμοι δικαστές που λειτούργησαν με ευθυκρισία, και όχι με αίσθημα εκδίκησης και εθελοτυφλίας. Ο υγιής ιστός της κοινωνίας μας διαθέτει ακόμα αντανακλαστικά και καλή μνήμη, όσο κι αν κάποιοι ισχυρίζονται (ή επιδιώκουν) το αντίθετο.

Όπως, πολύ εύστοχα, γράφει στο κείμενό της η Μαρία «Μόνο ο Γιάννης Αγιάννης τιμωρείται στην κοινωνία που η απατεωνιά θεωρείται υγιής επιχειρηματικότητα και η απελπισία για ένα ξεροκόμματο, απατεωνιά και μάλιστα καταδικάζεται χωρίς ελαφρυντικά», η πρόσφατη ιστορία μας έχει πολλά παραδείγματα, με κορυφαίο, την πλαστογράφηση πτυχίου από το University College Cork, του επικεφαλής του Eurogroup και Υπουργού Οικονομικών της Ολλανδίας Γερούν Ντάισελμπλουμ. Αλλά αυτός “καθάρισε”, όπως και πολλοί άλλοι. Και μας κούναγε το δάχτυλο επικριτικά. Ο “μπουκλάκιας”!... Με τις υποκλίσεις και τα γλειψίματα του μιντιακού κατεστημένου της χώρας, βεβαίως-βεβαίως…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαρία για το παιχνίδι που φιλοξενεί με υποδειγματική συνέπεια και πολλή δουλειά στο Χάρτινο Καραβάκι της. Ευγνώμων για τη διάκριση και τα σχόλια των φίλων που παρέα συνταξιδέψαμε και σ’ αυτό το παιχνίδι. Καλό μήνα να έχουμε, με γιορτινή διάθεση για “λαμπάκια” και συνειδήσεις αναμμένες, για στολισμένες μέρες, με αλληλεγγύη και αγάπη στον πλησίον μας!

Λίγα λόγια για το "Παίζοντας με τις λέξεις"

Η καταπληκτική ιδέα της Φλώρας του TEXNIS STORIES μας έκανε για χρόνια να γράφουμε και να διαβάζουμε ιστορίες και ποιήματα.

Κάθε μήνα, η Φλώρα πιστή στο ραντεβού με λέξεις που ανανεώνονταν, μας καλούσε να δημιουργήσουμε. Και το κάναμε.

Με αφορμή το παιχνίδι, γράφτηκαν εξαιρετικές ιστορίες και υπέροχα ποιήματα, ξεκαρδιστικά ευθυμογραφήματα, αγαπημένα παραμύθια, αλλά και πόσα άλλα!

Προσωπικά, οφείλω ένα μεγάλο “Ευχαριστώ” στη Φλώρα για το παιχνίδι που εμπνεύστηκε, για τη σκληρή δουλειά που έκανε όλα αυτά τα χρόνια και για μια πολύτιμη συλλογή απ’ τα χειροποίητα κοσμήματά της που στολίζουν τις μνήμες, τα συρτάρια και την καρδιά μου

Φωτογραφίες απ’ το διαδίκτυο